ตอนที่ 7 : ความลับ“มะอาวภู”
“เรานอนเฉยๆ”
“มะอาว โดนน้าคุนดุ”
“ไม่ดุ เราไม่เสียงดัง”
“ภู” เสียงตื่นๆ ของแฝดคนน้อง ทำให้ภูริชตื่นขึ้นมา เขากระพริบตาสองสามครั้งให้ชินกับแสงสว่าง ถึงเห็นว่าลูกชายฝาแฝดของ
เขาเปิดประตูเข้ามาในห้อง
ภูริชนอนนิ่ง หรี่ตาลงพอแค่มองเห็น เขาอยากรู้ว่าลูกชายที่น่ารักของเขาคิดจะทำอะไร
“ริชขึ้นก่อน”
“มะอาว” แฝดน้องส่ายหน้าจนผมสะบัด ถอยตัวออกห่างจากเตียง
“ก็ได้ ขึ้นพร้อมกัน”
“อืมๆ” เด็กชายริชรีบเดินกลับเข้ามายืนข้างพี่ชาย สองพี่น้องปีนขึ้นเตียงของผู้เป็นพ่อ ภูริชได้ยินเสียงฮึบๆ จากลูกชายคนเล็ก
ก่อนร่างเล็กจะปีนขึ้นมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนเตียง
“พ่อหลาบปุ๋ยๆ “ เด็กชายชะโงกมอง เห็นผู้เป็นพ่อนอนหลับตานิ่ง
“ภูง่วง” เด็กชายภูล้มตัวลงนอนข้างๆ บิดา เด็กชายริชรีบคลานเข้ามาแทรกกลางระหว่างพ่อกับพี่ชาย
“ลิดก้ะง่วง”
“ริชไปนอนข้างโน้น” เสียงพี่ชายดุน้องชายที่เข้ามานอนเบียด ภูริชนอนกึ่งกลางเตียง จึงเหลือที่แต่ละข้างไม่กว้างนัก
“มะอาว”
“จริงๆ เลย” ภูริชได้ยินเสียงลูกชายคนโตบ่น ก่อนร่างกลมป้อมจะขยับให้น้องนอนสบายขึ้น เป็นความน่ารักของสองแฝดที่ภูริช
ได้เห็นอย่างสม่ำเสมอ
“ระวังตกครับภู” ภูริชรีบชะโงกตัวข้ามเด็กชายริชไปดึงตัวคนพี่กลับเข้ามา เมื่อเห็นว่าเด็กชายภูถอยจนเกือบตกเตียง
“โอ๊ะ! พ่อตื่น” เด็กชายภูทำหน้าตกใจราวกับมีความผิด
“ลิดว่าแล้ว ลิดว่าแล้ว” เด็กชายริชพูดเสียงอ่อย เขาบอกพี่ชายแล้วว่าอย่าเข้ามา เดี๋ยวพ่อตื่นแล้วน้าคุณจะดุเอา
“ภูแค่อยากมานอนกับพ่อ” เด็กชายภูทำหน้าจ๋อยๆ กลัวถูกพ่อโกรธเข้าอีกคน
“มาได้ครับ ภูกับริชมานอนกับพ่อได้ เวลาไหนก็ได้”
“แต่น้าคุนบอกพ่อหลาบห้ามภูกะลิดกวน” เด็กชายริชยังเสียงอ่อย น้าคุนสั่งพวกเขาไว้เมื่อเห็นภูทำท่าจะเปิดประตูเข้าห้องนอนพ่อ
ว่าห้ามเข้าไปรบกวน ให้นอนเล่นอยู่ในห้อง น้าคุนลงไปดูเรื่องอาหารเช้าเสร็จแล้วจะขึ้นมาตาม
“พ่อไม่ได้หลับครับ พ่อตื่นแล้ว”
“มะกี้พ่อหลาบปุ๋ยๆ” เด็กชายริชลุกขึ้นมานั่ง ยกมือสองข้างประกบกันแล้วเอียงแก้มทับ หลับตาทำท่าหลับปุ๋ยให้ภูริชดู
“พ่อแกล้งหลับครับ ไม่ได้หลับจริงๆ” ภูริชพูดให้สองแฝดสบายใจ แต่กลับต้องคิดหนักเมื่อลูกชายคนโตทักขึ้น
“ทำไมต้องแกล้งครับ น้าคุนบอกว่าอย่าแกล้งไม่ดี”
“คือ..” ภูริชไม่รู้ว่าจะอธิบายคำว่าแกล้งที่เขาใช้อย่างไรดี คุยกับเด็กไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิด
“ม่ายดี แก้งม่ายดี พี่ดินก๊ะชอบแก้ง ลิดมะชอบ” เด็กชายริชยู่ปากเมื่อพูดถึงคู่แค้น
“ช่าย” ภูริชกลืนน้ำเมื่อเด็กชายภูพยักหน้าเห็นด้วยกับน้องชาย พยายามคิดว่าเขาควรอธิบายอย่างไร สุดท้ายจึงคิดได้ว่าแกล้ง
หลับก็ถือว่าเป็นการหลอกอย่างหนึ่ง ดังนั้นถ้าจะพูดว่ามันไม่ดีก็ถือว่าถูกต้องแล้ว รอให้เด็กๆ โตกว่านี้ก็จะแยกแยะความหมายได้เอง
“พ่อขอโทษครับ ส่วนเรื่องเข้ามาห้องนี้พ่ออนุญาต ถึงพ่อจะหลับอยู่ก็ไม่เป็นไร ถ้าน้าคุนดุก็บอกไปว่าพ่ออนุญาตแล้วให้เข้ามาได้”
“พ่อให้เข้าได้” เด็กชายภูทวนคำ เขากำลังพยายามจดจำคำพูดของพ่อเอาไว้ไปบอกน้าคุน
“ใช่ครับ หรือถ้ายังไงเราย้ายไปนอนห้องโน้นกันไหม น้าคุนขึ้นมาจะได้ไม่โดนดุ” ภูริชเองก็ไม่มั่นใจนักว่าต่อให้เขาพูดว่าอนุญาต
มีคุณจะยอมหรือเปล่า
“ปายๆ” เด็กชายริชรีบลุกขึ้นยืนบนเตียง ยิ้มออกมาได้ ก็เขาไม่อยากให้น้าคุนโกรธนี่นา
“มาพ่ออุ้ม” ภูริชคว้าตัวลูกชายอุ้มขึ้นคนละข้าง หนักจริงอย่างที่มีคุณบอก แต่ระยะทางแค่นี้สำหรับเขาสบายมาก
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ลุกมาอาบน้ำได้แล้วครับ” มีคุณเปิดประตูพร้อมเรียกหลานด้วยความเคยชิน แต่ต้อชะงักงเมื่อกลางเตียงมีร่างสูงนอนอยู่ด้วย
“พ่อตื่นแล้วน้าคุน” เด็กชายภูรีบลุกขึ้นนั่ง รายงานให้น้าชายทราบ
“ไม่ได้ทำเสียงดังรบกวนคุณพ่อใช่ไหมครับ” มีคุณหรี่ตามอง เขาเป็นน้าเลี้ยงมากับมือทำไมจะมองพิรุธของหลานชายไม่ออก ถ้า
เด็กชายภูลุกขึ้นมาอธิบายแจ้วแบบนี้แปลว่าทำความผิดมาแน่ๆ
“ไม่ดังครับ” เด็กชายภูรีบตอบ เขาพูดเบาจริงๆ นะไม่ได้พูดดังเลย
“ลิดก๊ะม่ายดัง พ่อแก้งหลาบ”
“อะไรนะครับ ริชพูดว่าพ่อแกล้งหลับเหรอ” มีคุณเดินเข้ามาหยุดที่ข้างเตียง
“อุ๊บ!” เด็กชายริชยกมือปิดปาก มองพี่ชายตาโต
“นี่เข้าไปในห้องพ่อกันมาใช่ไหมครับ น้าคุนพูดว่ายังไง บอกว่าอย่าเข้าไปรบกวนพ่อใช่ไหม”
“ภูไม่กวน ภูจะเข้าไปนอนเฉยๆ”
“ลิดก๊ะม่ายกวน ลิดตามภูปายเฉยๆ” มีคุณเกือบหลุดหัวเราะออกมา คนส่วนใหญ่มองว่าเด็กชายภูฉลาดกว่าเด็กชายริช เพราะช่าง
พูดช่างจา กล้ากว่าคนน้อง แต่สำหรับมีคุณเขาบอกได้เลยว่าเด็กชายริชฉลาดไม่แพ้พี่ชาย
“อย่าดุเด็กๆ เลย พี่ตื่นแล้วไม่ได้กวนอะไร อีกอย่างพี่อนุญาตเด็กๆ แล้วว่าให้เข้าไปได้ไม่รบกวน” ภูริชออกตัวแทนลูกชาย ความ
จริงเขาตื่นเพราะเสียงคุยกันของเด็กๆ แต่คิดว่าไม่บอกมีคุณน่าจะดีกว่า
“ผมไม่อยากดุหรอกครับ แต่ถ้าไม่ห้ามต่อไปจะเข้าไปกวนบ่อยๆ เห็นแบบนี้ซนใช่ย่อย” มีคุณรู้ดี เพราะบ่อยครั้งที่เขาแทบไม่ได้นอน
“ยายบอกภูโซนเหมือนน้าคุน” เด็กชายริชหันหน้าไปบอกพ่อ เขาจำได้ยายบอกว่าน้าคุนตอนเด็กๆ ซนมาก
“ฮ่าๆ แล้วริชล่ะครับซนไหม” ภูริชยิ้มเอ็นดูลูกชาย เขาคิดว่าเด็กชายริชไม่ได้ตั้งใจฟ้องคงอยากเล่าให้เขาฟังมากกว่า ไม่ได้รู้ตัว
เลยว่าประโยคที่พูดทำเอาน้าชายหน้าแดง
“พ่อซนม้าย” เด็กชายริชเอียงคอมองพ่อ
“ซนครับ คุณย่าบอกว่าตอนเป็นเด็กพ่อซนมาก โดนคุณย่าตีบ่อยๆ”
“ง้านลิดซนก๊ะด้าย เหมือนพ่อ” เด็กชายริชยิ้มอายๆ เขาอยากเก่งเหมือนภูกับพ่อ
“ริชซนเหมือนพ่อ ภูหล่อเหมือนพ่อ” เด็กชายภูรีบพูด อวดให้รู้ว่าเขาก็เหมือนพ่อเช่นกัน
“ลิดก๊ะหล่อ” ภูริชได้ยินเสียงเด็กชายริชอ้อมแอ้มอยู่ในคอ แต่ไม่ยอมพูดออกมาดังๆ
“หลานน้าคุนหล่อทุกคน ทีนี้ก็ไปอาบน้ำกันได้แล้วครับ จะได้ลงไปทานข้าว”
“พี่อาบให้เอง” ภูริชรีบขันอาสา เมื่อวานเย็นเขาดูแล้วไม่ยากเท่าไหร่ สองแฝดอาบน้ำเองได้เพียงแค่ต้องช่วยถูหลังกับกำกับ
ความสะอาดให้เท่านั้น
“อยากลองเหรอครับ” มีคุณมองหน้าภูริช พยายามไม่ยิ้มออกมาให้อีกฝ่ายเห็น
“พี่ทำได้” ภูริชตอบรับด้วยความมั่นใจ
“ได้ครับ ลองดู” มีคุณหันหลังให้เพื่อซ่อนรอยยิ้ม เสเดินไปหยิบเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวให้เด็กๆ
“นี่ครับ ขอให้สนุก”
มีคุณเปิดคอมเพื่อเช็คอีเมลงาน ได้ยินเสียงภูริชร้องห้ามสองแฝดเสียงหลง ตามด้วยเสียงหัวเราะของเด็กๆ ใครบอกว่าการอาบน้ำ
ให้สองแฝดเป็นเรื่องง่าย ที่เห็นว่าสบายๆ ไม่มีอะไร เพราะสองแฝดไม่กล้าซนเวลาที่เขาคอยกำกับอยู่ต่างหาก
“คุน คุนครับ” เสียงเรียกชื่อเขาดังออกมาจากห้องน้ำ มีคุณลุกขึ้นเดินไปหยุดยืนอยู่หน้าประตู
“มีอะไรครับ”
“พี่ขอผ้าเช็ดตัวผืนใหม่สักผืนสิ”
“ได้ครับ” มีคุณตอบรับ เขาไม่คิดถามว่าภูริชจะเอาไปทำไม เพราะเดาคำตอบได้ไม่ยาก ป่านนี้คงเปียกม่อลอกม่อแลก
“ได้แล้วครับ” มีคุณเคาะประตูเรียก ก่อนจะมีเสียงเปิดตามมา สภาพของภูริชไม่ผิดจากที่เขาคิดไว้ เห็นแล้วมีคุณอดหัวเราะออก
มาไม่ได้
“ขำ” เสียงทุ้มคล้ายโวยวายเขากลายๆ ยิ่งทำให้มีคุณขำหนักขึ้นไปอีก
“ตกลงอาบน้ำให้เด็กๆ หรืออาบเองครับ”
“ยังจะถาม แต่ละคนมืออย่างกับลิง แย่งสบู่ แย่งเปิดปิดฝักบัว สาดน้ำใส่กันพี่เปียกไปทั้งตัว”
“ผมบอกแล้วว่าเลี้ยงเด็กไม่ง่าย”
“พ่อคร้าบ ภูหนาว” เสียงตะโกนออกมา ทำให้ภูริชรีบคว้าผ้าเช็ดตัวจากมือของมีคุณ
“ครับๆ มาแล้ว”
มีคุณยืนรออยู่ที่เดิม ครู่เดียวภูริชก็พาสองแฝดออกมา ดูทำเข้าพันลูกเป็นมัมมี่ แน่นจนเลือดจะไม่เดินแล้วมั้ง
“คุนพี่ขออาบน้ำห้องนี้นะ ไหนๆ ก็เปียกแล้ว”
“ได้ครับ” มีคุณเอ่ยปากอนุญาต เขาพาสองแฝดไปที่เตียงจัดการเช็ดตัวทาแป้งและแต่งตัวให้จนเสร็จ ก่อนจะคิดได้ว่าภูริชมี
เพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวแค่นั้น ซึ่งไม่ทันแล้ว
“พี่เชื่อคุนแล้วว่าเจ้าแฝดซนกันจริงๆ ประมาทไปหน่อย” มีคุณเบือนหน้าหนีภาพที่เห็น ภูริชมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันอยู่ที่
สะโพก แผงอกกว้างมีหยดน้ำเกาะพราว หน้าท้องแกร่งเป็นลอนคลื่น ภูริชมีหุ่นที่ผู้ชายแทบทุกคนต้องการ
มีคุณมีความลับอย่างหนึ่งที่ไม่เคยคิดบอกภูริช นั่นคือเขาชอบผู้ชาย จึงไม่แปลกที่หุ่นสูงใหญ่ของภูริชจะทำให้เขาหน้าแดงขึ้นมาได้
มีคุณต้องซ่อนมันเอาไว้ให้ดีที่สุด เพราะกลัวว่าภูริชจะไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้หลานอีก ผู้ชายที่ชอบผู้ชายด้วยกันใครจะอยากให้
เลี้ยงลูกชายตนเอง
“พี่วางแปรงสีฟันไว้กับของเด็กๆนะ” ภูริชเดินมาหยุดยืนข้างเตียง เขาเปิดใช้แปรงสีฟันอันใหม่จากในตู้ จึงบอกให้มีคุณทราบ
“ครับ”
“เป็นอะไรหรือเปล่า” ภูริชขมวดคิ้วเมื่อเห็นมีคุณมีท่าทีแปลกๆ
“เปล่าครับ พี่ภูมิไปแต่งตัวเถอะ ผมจะพาเด็กๆ ลงไปกินข้าวก่อน” มีคุณลุกขึ้นยืนอุ้มแฝดลงจากเตียงทีละคน เขาทำลืมไปเสียว่า
เด็กๆ อยากอยู่รอเพื่อลงไปพร้อมผู้เป็นพ่อ
“น้าคุนนน”
“เดี๋ยวคุณพ่อตามลงไปครับภู” มีคุณรีบบอกเด็กชายภูเมื่อถูกประท้วง
“ครับ” เด็กชายภูพยักหน้า ส่งมือให้น้าชายจับโดยไม่อิดออด ก่อนหันไปบอกภูริช
“ภูรอพ่อข้างล่าง”
“ครับ เดี๋ยวพ่อแต่งตัวเสร็จแล้วตามลงไป”
“ไปเถอะ” มีคุณไม่รอให้เด็กชายริชได้ล่ำลาพ่อเลียนแบบพี่ชาย เขาจูงเด็กชายทั้งสองออกจากห้อง
ภูริชเดินกลับเข้าห้องของตนเอง เขาหยิบรูปลูกชายตัวน้อยในวัยแรกเกิดขึ้นมาดู เป็นรูปที่เขาขอมาจากมีคุณ เขารู้สึกได้ว่า
ลูกชายทั้งสองติดเขามาก คล้ายกับเด็กๆ อยากอยู่ใกล้เขาตลอดเวลา มันคงเป็นความโหยหา เป็นความผูกพันทางสายเลือดที่
แม้เพิ่งพบเจอแต่กลับคุ้นเคยราวกับรู้จักกันมานาน ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะเด็กๆ ได้เห็นรูปเขา ได้ฟังเรื่องราวของเขาจากนาบุญ
และมีคุณ ภูริชเรียกคืนเวลาเกือบสี่ปีที่เขาเสียไปไม่ได้ แต่นับจากนี้เขาจะใช้ทุกนาทีกับลูกให้คุ้มค่า ให้สมกับที่เขาพลาดไป
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ตอนนี้เบาๆ เปิดความลับเล็กๆ น้อยๆ ไปก่อนนะคะ ตอนหน้าสองแฝดจะได้เจอว่าที่แม่เลี้ยง เข้ากันได้ไหมโปรดติดตาม
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 649856 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก