ตอนที่ 9 : ท่องไว้ “เย้ พ่อมาแล้ว” เด็กชายภูกระโดดโลดเต้นเมื่อเห็นภูริชก้าวเข้ามาในห้อง
“มาทันจริงๆ แฮะไม่สนุกเลยผมกลับดีกว่า” ชโนทัยขยับตัวลุกขึ้นยืน เขานั่งเล่นอยู่บนเตียงกับหลานก่อนที่ภูริชจะมาถึง
“เรานี่มันเหลือเกิน” ภูริชขำพอๆ กับระอาใจในสิ่งที่น้องชายพูดออกมา
“กะจะรอลุ้นเสียหน่อยว่าพี่คุนจะเล่นงานพี่ภูมิยังไงอดเห็นกันพอดี”
“ไม่ทำหรอกครับ” มีคุณพูดยิ้มๆ ใช่เขาไม่ทำ ไม่ทำต่อหน้าคนอื่น
“ทำไมพี่นิลปล่อยให้กลับมาได้ล่ะครับ ผมนึกว่างานนี้คงดึงไว้สุดฤทธิ์”
“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก”
“เด็กตายล่ะ” ชโนทัยเบ้ปาก “ผมกลับแล้วนะพี่คุน พรุ่งนี้ผมไม่ว่าง เข้ามาอีกทีวันงานเลย”
“ขอบใจมากข้าว ถ้าไม่ได้ข้าวช่วยคงไม่เสร็จเร็วแบบนี้” มีคุณเอ่ยขอบคุณชโนทัย วันนี้ชโนทัยช่วยเขาไว้ได้มากในการห้ามคุณภาวรี เขาเป็นคนนอกบางเรื่องจึงไม่กล้าพูด โดยเฉพาะเรื่องเงินสำหรับจัดงานที่บานปลายออกไปเรื่อยๆ
“ไม่เป็นไรพี่คุน พี่ภูมิผมกลับล่ะ” ชโนทัยหันไปบอกพี่ชายที่ยืนนิ่งฟังเขากับมีคุณคุยกัน
“อาข้าวซาหวัดดีคับ” “สวัสดีครับ” สองแฝดไม่ลืมสวัสดีน้าชาย ชโนทัยลูบหัวหลานทั้งสองคนก่อนเดินออกจากห้องไป
“พี่ขอไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวมาเล่านิทานให้เด็กๆ ฟัง”
“ครับ” มีคุณพยักหน้า สายตามองตามหลังภูริชไป ไม่ใช่แค่ชโนทัยที่แปลกใจเขาเองก็แปลกใจเช่นกัน ไม่อยากเชื่อว่านิลยายอมให้ภูริชกลับมา จะมาไม้ไหนกันแน่นะ หรือคิดจะหลอกภูริชให้ตายใจ เห็นทีว่างานนี้เขาจะชะล่าใจเรื่องนิลยาไม่ได้แล้ว
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“วันนี้อยากฟังเรื่องอะไรครับ” ภูริชนั่งตรงกลางมีเด็กชายภูเด็กชายริชขนาบสองข้างอยู่บนเตียง
“ลิดยักฟังซาโนว้าย” เด็กชายริชยื่นหนังสือที่ถืออยู่ให้บิดาดู
“ไม่เอา” เด็กชายภูหน้ามุ่ย นิทานอะไรก็ไม่รู้ไม่เห็นจะสนุกเลย
“ซาหนุกนา” เด็กชายริชพยายามโฆษณาชวนเชื่อให้พี่ชายเห็นด้วย
“ไม่เห็นหนุก” เด็กชายภูไม่ยอมน้องชายง่ายๆ เรื่องอื่นพอไหวแต่เรื่องนี้เขาเบื่อ
“มีโคนแคะน่าลัก ภูดูฉิ” เด็กชายริชกางหนังสือออก เปิดหาหน้าคนแคระทั้งเจ็ดให้พี่ชายดู
“ดูเบื่อแล้ว” เด็กชายภูเบื่อแต่ก็ยอมมองตามที่น้องชี้ชวน
“เมื่อวานใครเลือกนิทานครับ” มีคุณต้องเข้ามาจัดการก่อนที่จะเลยเวลานอนไปมากกว่านี้
“ภูครับ” เด็กชายภูยอมรับสารภาพ หน้ายิ่งมุ่ยเข้าไปใหญ่เพราะรู้ว่าถ้าน้าคุนพูดแบบนี้คืนนี้เขาได้ฟังสโนไวท์ของริชอีกแน่
“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ตาริชเลือก พี่ภูมิอ่านสโนไวท์ครับ” มีคุณตัดสินใจให้ ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้ฟัง
“ริชเปลี่ยนๆ เรื่องนี้ไม่เท่ไม่เอา” เด็กชายภูยังพยายามขอให้น้องชายเปลี่ยนนิทานเป็นเรื่องอื่น
“ภูม่ายชอบ พี่ดินก๊ะม่ายชอบ พี่ดินเห็นหนางสือว่าลิดเป็นตุ๊ด” เด็กชายริชทำหน้าเศร้า
“ไม่ตุ๊ดสิ ภูก็ชอบ พ่ออ่านเลย” เด็กชายภูหยิบหนังสือจากมือน้องส่งให้พ่อ ตัดสินใจได้ในทันที มีคุณยืนมองเงียบๆ เห็นเด็กชายริชยิ้มน้อยๆ ออกมา เจ้าคนพี่ช่างไม่รู้ตัวเลยว่าตกหลุมเสียรู้ให้น้องชายไปแล้ว
“จบแล้วครับ” ภูริชปิดหนังสือในมือ เด็กชายภูตาปรือ ฟังสโนไวท์ทีไรเขาจะหลับทุกที ในขณะที่เด็กชายริชตาแป๋วตั้งใจฟัง
“ลิดยักฟังอิก” เด็กชายริชอ้อนผู้เป็นพ่อขยับหัวเข้าไปซุกอกกว้างมือกอดตุ๊กตากระต่ายคู่ใจไว้แนบอก ภูริชยกมือลูบหัวเล็กๆ ของลูกชาย
“ให้พ่ออ่านเรื่องนี้อีกหรือครับ”
“คับ”
“ไว้ภูเล่าให้ฟังก็ได้”เด็กชายภูพยายามต่อรองกับน้องชาย เขาเบื่อจะแย่แล้ว
“หึหึ ไหนลองเล่าให้พ่อฟังหน่อย” ภูริชสนใจสโนไวท์เวอร์ชั่นเด็กชายภูจอมแสบ อยากรู้ว่าสนุกแค่ไหน
“ภูเล่าได้” เด็กชายภูลุกขึ้นนั่ง ทำท่ากระแอมกระไอเรียกเสียงก่อนเล่าออกมา
“สโนไวท์โดนแม่มดไล่เข้าป่า ไปอยู่บ้านคนแคระ กินแอปเปิ้ลแล้วหลับเจ้าชายจุ๊บตื่นเลย”
“ม่ายเห็นหนุก” เด็กชายริชบ่นพี่ชายที่เล่าเรื่องโปรดของเขาได้สั้นและห้วนมาก
“ช่าย ภูบอกแล้วเรื่องนี้ไม่หนุก” เด็กชายภูริวัจน์รีบพยักหน้าเห็นด้วยกับน้องชาย
“พ่ออ่านเรื่องนี้ สนุก” พี่ชายตัวกลมรีบหันไปหยิบหนังสือที่ตัวเองหมายตาไว้ส่งให้ผู้เป็นพ่อ
“ภูขี้โกง” เด็กชายริชหน้ามุ่ย ปากบางยื่นออกมา
“ภูไม่ได้โกง ริชบอกไม่หนุก”
“ซาหนุกฉิ ภูขี้โกง”
“พ่อก็ได้ยิน” เด็กชายภูเริ่มหาพวก แต่พอเห็นหน้าดุๆ ของน้าคุนก็รีบเงียบเสียงลง
“ก็ได้ สโนไวท์ก็ได้ พรุ่งนี้ตาภู”
“ฮ่าๆ ปกติเห็นรักกันดี ทำไมวันนี้ตีกันครับ” ภูริชหัวเราะเอ็นดูลูกชายทั้งคู่ของเขา นานๆ ถึงจะเห็นขัดแย้งกันเสียที
“เป็นแบบนี้แหละครับ กับคนอื่นจะรักกันมากแต่ถ้าอยู่กันสองคนเมื่อไหร่เถียงกันทั้งวัน” มีคุณทำหน้าระอา
“แต่แบบนี้พี่ว่าน่ารักดี”
“ช่าย ภูน่ารัก” เด็กชายภูยิ้มแป้น
“ช่ายภูน่าลักที่ฉุด ไม่โกงลิด พ่ออ่านซาโนว้ายเลย” มีคุณอมยิ้ม แล้วพี่ชายก็เสร็จน้องชายอีกจนได้ สุดท้ายก็ต้องฟังสโนไวท์กับน้องอีกรอบ ภูที่คอยปกป้องน้องแบบนี้คือหลานที่มีคุณภูมิใจ
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“พี่ภูมิครับผมขอคุยอะไรด้วยหน่อย”
“เอาสิ” ภูริชห่มผ้าห่มให้สองแฝดที่หลับสนิทไปแล้วทั้งคู่
“ที่ห้องพี่ภูมิได้ไหมครับ ผมไม่อยากให้ภูกับริชตื่นมาได้ยิน”
“ได้” ภูริชดูให้แน่ใจว่าเด็กๆ นอนเรียบร้อยดีแล้ว เขาปิดไฟกลางห้องและเปิดโคมไฟหัวเตียงเอาไว้ ก้าวนำมีคุณผ่านประตูที่ชื่อมระหว่างสองห้องเข้าไปในห้องนอนของตนเอง
“คุนมีอะไรจะคุยกับพี่” ภูริชนั่งลงที่ปลายเตียง ปล่อยให้มีคุนนั่งบนโซฟาที่ตั้งอยู่ไม่ห่างกัน
“ผมอยากถามว่าคุณนิลยาพูดอะไรบ้างเรื่องภูกับริช” มีคุณแกล้งทำเป็นไม่รู้เสียทั้งที่เขาได้ยินเต็มสองหู
“นิลเพิ่งรู้เรื่องคงต้องให้เวลา”
“พี่ภูมิตอบแบนี้แปลว่าคุณนิลรับไม่ได้ใช่ไหมครับ ไหนพี่ภูมิบอกว่าคุณนิลจะเข้าใจ”
“แล้วจะให้พี่ตอบคุนว่ายังไงตอนที่คุนถามพี่ครับ พี่ยังไม่ได้คุยกับนิลจะให้พี่บอกว่านิลรับไม่ได้แน่หรือ” เมื่อเจอประโยคคำถามนี้เข้าไปมีคุณทำได้แค่เห็นด้วย มันก็จริงใครจะพูดถึงแฟนในแง่ไม่ดี
“ตอนนี้ก็รู้คำตอบแล้ว จากนี้พี่ภูมิจะทำยังไงครับ”
“แล้วคุณอยากให้พี่ทำอะไร” ภูริชย้อนถามมีคุณ รอฟังความคิดเห็นของอีกฝ่าย
“ถามผมไม่ได้หรอกครับคุณนิลยาไม่เกี่ยวอะไรกับผม ตราบใดที่ยังไม่ได้เข้ามาเป็นแม่เลี้ยงของเด็กๆ ผมก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับความรักของพี่ภูมิ”
“หึหึ ฉลาดนะเรา กำลังจะบอกให้พี่มองนิลในแง่นั้นไว้บ้างใช่ไหม ไม่ใช่เอาแต่ความรักอย่างเดียว”
“ผมพูดแบบนั้นหรือครับ” มีคุณถามยิ้มๆ แต่สีหน้าของเขาเป็นคำตอบที่ดีอยู่แล้ว
“พี่ไม่มีทางแต่งงานกับคนที่เข้ากับลูกไม่ได้ ถ้าคุนเป็นห่วงเรื่องนั้นสบายใจได้”
“แล้วทำไม...” มีคุณขมวดคิ้ว ถ้าพูดเหมือนรู้ว่าต้องทำอย่างไรแล้วทำไมถึงพูดกับนิลยาไปแบบนั้น มีคุณนึกทบทวนสิ่งที่ได้ยินและสิ่งที่ได้เห็น ก่อนชะงักเมื่อเห็นสายตาของภูริช มันมีอะไรบางอย่างๆ อยู่ในนั้น บางอย่างที่คล้ายกับรอยยิ้มหัวเหมือนเจ้าตัวกำลังขำเขา
“พี่ภูมิตั้งใจพูดเรื่องนิทานขึ้นมา” มีคุณจ้องภูริชด้วยสายตาเอาเรื่อง และเขาได้รอยยิ้มเป็นคำตอบ
“พี่ภูมิตั้งใจกลับเร็ว เพื่อให้คุณนิลรู้ว่าต่อไปจะเจอกับอะไร” รอยยิ้มเย้ายังปรากฏอยู่บนหน้าของภูริช
“พี่ภูมิกำลังทดสอบคุณนิล”
“เปล่าพี่ไม่ได้ทดสอบนิล พี่แค่ทำในสิ่งที่คนเป็นพ่อควรทำนั่นคือการดูแลลูก”
“คนเจ้าเล่ห์” มีคุณเชื่อมาตลอดว่าภูริชต้องยอมนิลยาทุกอย่าง แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาคิดผิด
“พี่ชอบนิล หวังลึกๆ ว่านิลจะรับเรื่องนี้ได้ แต่ถ้าไม่ได้พี่ก็อยากให้นิลรู้ด้วยตัวเอง การที่นิลไม่รักลูกพี่ไม่ได้แปลว่านิลผิดเราแค่ไปต่อด้วยกันไม่ได้ ถ้าพูดให้เป็นกลางนิลเป็นคนหนึ่งที่เจ็บช้ำจากเรื่องนี้ พี่จีบนิล เข้าหานิล ให้ความหวังนิลอย่างน้อยพี่ก็ควรให้เกียรตินิล ไม่ใช่เธอรู้เรื่องวันแรกก็ขอเลิกกับเธอเลย”
“แปลว่าพี่ภูมิจะเลิก”
“ถ้านิลเข้ากับเด็กๆ ไม่ได้” ภูริชต่อประโยคให้เพื่อความเข้าใจที่ตรงกัน
“ได้ครับ ถ้าพี่ภูมิอยากพิสูจน์แฟนอยากให้โอกาสแฟนผมก็ไม่มีปัญหา แต่ถ้าผมบอกว่าคุณนิลยาเข้ากับเด็กๆ ไม่ได้พี่ภูมิต้องฟังผม ไม่ว่าสิ่งที่เห็นจะขัดแย้งกับสิ่งที่ผมพูดหรือไม่ ผมรับปากว่าผมจะตรงไปตรงมา ถึงผมไม่ชอบหน้าคุณนิลยาแต่ผมไม่ใส่ร้ายเธอแน่นอน”
“ตกลง”
“หรือถ้าสุดท้ายแล้วพี่ภูมิไม่อยากเลิกกับคุณนิลก็บอกผมมา ผมจะเป็นคนดูแลเด็กๆ เอง”
“คิดว่าพี่จะยอมหรือ”
“ก็ขึ้นอยู่กับพี่ภูมิตัดสินใจ” มีคุณไม่ได้ต้องการขู่หรือบังคับภูริช สิ่งที่เขาพูดคือสิ่งที่เขาคิดจะทำมันจริงๆ
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับห้องก่อน” มีคุณลุกขึ้นยืน เขาได้คำตอบที่เขาต้องการแล้ว
“เดี๋ยวสิอย่าเพิ่งไป นั่งคุยกับพี่ก่อน” ภูริชเอื้อมมือไปจับแขนของมีคุณไว้ อีกฝ่ายสะดุ้งเบาๆ จนภูริชนึกขำ
“มีอะไรครับ”
“นั่งก่อนเถอะ” มีคุณไม่ยอมนั่งแต่ก็ไม่ได้ขยับหรือเดินหนี
“คุนอยู่ที่นี่เป็นไงบ้าง ขาดเหลืออะไรไหม”
“ไม่ครับ”
“ถ้าต้องการอะไรก็บอกอย่าเกรงใจพี่”
“ไม่เป็นไรครับ ผมรบกวนแค่เรื่องหลาน เรื่องของผมๆ จัดการเองได้”
“คุนอย่าพูดอย่างนั้น คุณเป็นน้องของบุญเป็นอาของลูก คุณก็เหมือนเป็นน้องของพี่”
“แต่ผมไม่ใช่..”
“อย่าดื้อ เป็นเด็กดื้อแบบนี้เสมอเลยเหรอ”
“ผมไม่ได้ดื้อ” มีคุณหน้าแดง โกรธที่โดนว่าเหมือนเด็ก
“ดื้อ”
“ไม่ดื้อ”
“นี่แหละที่เขาเรียกว่าดื้อ เถียงพี่อยู่นี่ไง”
“ผมไม่ได้เถียง ผมแค่พูดความจริงว่าผมไม่ได้ดื้อ”
“ไหนสอนหลานว่าห้ามดื้อ ทำไมคุณน้าทำเสียเอง”
“ถ้าแบบนี้เรียกว่าผมดื้อ พี่ภูมิก็ดื้อเหมือนกัน” มีคุณไม่ยอมง่ายๆ เรื่องอะไรมาว่าเขาฝ่ายเดียว
“พี่ไม่เถียง” ภูริชยอมรับอย่างหน้าชื่นตาบาน
“ดังนั้นถ้าคุนไม่อยากเถียงกับพี่อยู่แบบนี้ทั้งคืนก็ต้องเชื่อพี่”
“เชื่อผมก็กลัวสิ”
“คุนพูดว่าอะไรนะ” ภูริชดึงข้อมือของมีคุณจนเจ้าของร่างเซเข้าหาเขา เพราะไม่ทันได้ตั้งตัวมีคุณจึงเสียหลัก ดีที่ภูริชรวบตัวไว้ได้ก่อนจะล้ม จึงกลายเป็นว่าภูริชนั่งกอดมีคุณที่ยืนอยู่เอาไว้
“ทำไมถึงผอมขนาดนี้ คุณน้าโดนเจ้าแฝดแย่งทานข้าวหมดเลยใช่ไหม”
“ปล่อยครับ”
“ลมพัดจะปลิวไหมเรา” ภูริชไม่ยอมปล่อย เขาโอบมือไปรอบเอวบางที่ยืนอยู่ด้านหน้า ไม่เคยรู้มาก่อนว่าผู้ชายจะเอวเล็กขนาดนี้
“กินข้าวบ้างหรือเปล่าเดี๋ยวคุณป้าจะหาว่าบ้านพี่เลี้ยงไม่ดี ไปออกกำลังกายกับพี่ไหม ยกเวทเสียบ้างจะได้มีกล้ามเนื้อกับคนอื่นเขา”
“ช่างผม หุ่นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว”
“หุ่นแบบนี้สาวที่ไหนจะมอง”
“มีไม่มีก็เรื่องของผม”
“นุ่มนิ่มแบบนี้ไม่มีสาวชอบหรอกเชื่อพี่ เดี๋ยวจะพาไปฟิตเอง” !! มีคุณตกใจก่อนที่หน้าจะขึ้นสีแดงเรื่อ เมื่อภูริชตีมือลงไปบนก้นของเขาเพื่อยืนยันคำพูด
“ยุ่งไม่เข้าเรื่อง” มีคุณหน้ามุ่ย เขาอยากกระโจนหนีแต่ก็กลัวว่าภูริชจะรู้ความลับที่ปิดบังเอาไว้ เขาจึงจำใจฝืนยืนทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรทั้งที่ใจเต้นโครมคราม
“พูดอีกทีสิ” ภูริชฉุดมีคุณที่ยืนอยู่ให้ทรุดลงมานั่งบนเตียง แต่เพราะมีคุณยืนใกล้ภูริชมากเกินไปจึงกลายเป็นว่าเขาตกลงไปบนตักของชายหนุ่มแทน
“พี่ภูมิผมไม่เล่นแล้ว” มีคุณพยายามดิ้นลงแต่สู้แรงของภูริชไม่ได้ ความแข็งแรงห่างกันหลายเท่า
“พี่ก็ไม่ได้พูดเล่น ถ้าพี่ไม่ดูแลคุนคุณป้าจะว่าพี่เอาได้”
“แม่ผมไม่ยุ่ง”
“แต่พี่จะยุ่ง”
“โว้ย” มีคุณร้องลั่น ขัดใจแต่ทำอะไรไม่ได้
“ชู่ว เดี๋ยวเด็กๆ ตื่น” นิ้วเรียวยาวทาบทับลงมาบนปากของมีคุณ หน้าที่ก้มลงมาใกล้ทำให้เขาใจคอไม่ดี ยิ่งดูใกล้ๆ เขายิ่งเห็นว่าภูริชเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มาก
“ก็ได้ผมจะกินเยอะๆ จะออกกำลังพอใจไหม” มีคุณพูดเสียงห้วน อยากหลุดไปจากตักแข็งแรงนี่เร็วๆ ก่อนที่ภูริชจะได้ยินเสียงหัวใจของเขา
“ดีมากครับ อย่าดื้ออย่าซนกับพี่”
“ผมไม่ได้สองแฝด” มีคุณอุบอิบอยู่ในคอ รู้ว่าเถียงไปก็ป่วยการ
“ตอนนี้คุนก็เหมือนน้องพี่คนนึงจำไว้ พี่จะดูแลคุณให้ดีที่สุด”
“ไม่เห็นจำเป็น”
“คุน” เสียงลงหนัก ทำให้มีคุณต้องถอนใจออกมาดังๆ
“ครับๆ”
“ดีมากครับ” ภูริชพูดด้วยน้ำเสียงพึงใจ จนมีคุณหมั่นไส้กับการเอาชนะเล็กๆ น้อยๆ นี้
“ผมไปได้หรือยัง”
“ครับผม” ภูริชยอมปล่อยมือออก มีคุณกระโจนทีเดียวถึงประตูเชื่อมระหว่างสองห้อง
“พรุ่งนี้ไปออกกำลังกายกับพี่นะ”
“ไม่ไป” มีคุณหันไปตะโกนดังลั่น ก่อนเปิดประตูเข้าห้องพร้อมปิดประตูตามหลังทันที ถ้าไม่เกรงใจว่าเด็กๆ หลับไปแล้วเขาคงกระแทกประตูโครมใหญ่ให้สมกับอารมณ์โมโหที่เกิดขึ้น
“ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะราวกับอารมณ์ดีหนักหนาที่ลอดเข้ามาของภูริชทำให้มีคุณยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ บ้าเอ๊ยจะยุ่งกับเขาทำไม ยิ่งอยากอยู่ห่างก็ยิ่งคอยเข้ามาใกล้ ตั้งสติให้ดีมีคุณ อย่าให้ผู้ชายคนนี้ปั่นหัวนายได้ นายต้องรู้ว่านายเข้ามาที่นี่ทำไม นายมาเพื่อแฝดเท่านั้นท่องเอาไว้มีคุณ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 649496 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก