ตอนที่ 14 : เด็กดี มีคุณเดินตามสองแฝดไปตามทางลาดยาว ด้านหน้าเป็นสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ของรีสอร์ทระดับห้าดาว ถัดออกไปเป็นหาดทรายและทะเลกว้างสุดลูกหูลูกตา
“ทะเล ทะเล” เด็กชายภูยิ้มแป้น วิ่งด้วยขากลมป้อมนำห่างออกไป จนภูริชต้องรีบเดินไปจับแขนเอาไว้
“อย่าเพิ่งครับภูแดดยังร้อน” มีคุณเอ่ยห้าม เขาไม่อยากให้เด็กๆ ไม่สบายตั้งแต่วันแรกที่มาถึง การมาเที่ยวทะเลครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะคุณภารวีเอ่ยปากชวนมารดาของเขามาพักผ่อนชายทะเล ให้เหตุผลว่าเธออยากกระชับความสัมพันธ์กับทางบ้านของมีคุณ และแน่นอนว่าคุณปานวาดไม่ยอมให้น้องสาวปฏิเสธ
“ภูอยากเล่น” เด็กชายภูทำหน้ายู่ ส่งสายตาร้องขอผู้เป็นพ่อ เขาไม่ใช่เด็กดื้อแต่ก็อดงอแงเป็นบางครั้งไม่ได้
“ลิดยักโดนทะเล” เด็กชายริชเงยหน้าขึ้นสบตาน้าคุน มือเล็กๆ เขย่าแขนน้าชายไปมา สองแฝดไม่เคยเห็นทะเลของจริงสักครั้งนอกจากในหนังสือหรือโทรทัศน์
“เล่นได้ครับ แต่ต้องรอให้แดดร่มเสียก่อน”
“ภูไม่ร้อน” เด็กไม่ร้อนมีเหงื่อซึมอยู่ทั่วใบหน้าแต่ก็ยังอุตส่าห์ปากแข็ง
“พี่พาลูกลงไปแป๊บเดียวเดี๋ยวกางร่มไปด้วย” ภูริชพยายามต่อรองแทนลูกชาย เห็นสายตาอ้อนๆ แล้วคนเป็นพ่ออย่างเขาปฏิเสธไม่ลง
“พี่ให้ลูกแตะน้ำนิดเดียว” เสียงภูริชเริ่มอ่อยเมื่อเจอเข้ากับตาดุๆ ของมีคุณ
“พี่พาไปได้ไหมครับ” สุดท้ายภูริชก็ใช้สายตาเดียวกับเด็กชายภูมองมีคุณ เห็นแบบนี้ชายหนุ่มจะใจแข็งอยู่ได้อย่างไร
“ก็ได้ครับ แต่อย่านานเดี๋ยวเด็กๆ จะไม่สบาย”
“เย่” เด็กชายภูกระโดดกอดขาน้าคุน เอาหน้าถูไปมากับต้นขา มีเด็กชายริชยืนยิ้มหวานอยู่ใกล้ๆ
“แต่ต้องขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบนห้องก่อน แล้วน้าคุนถึงจะให้ลงมากับคุณพ่อได้”
“คุนไม่ลงมาด้วยกันเหรอ” เสียงของภูริชมีร่องรอยผิดหวัง มีคุณไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่า
“ขอดูอีกทีนะครับ” มีคุณปฏิเสธเด็ดขาดไม่ลง เขาแพ้สายตาและน้ำเสียงของภูริช ที่ตั้งใจไว้ว่าจะแวะไปห้องของมารดาเป็นอันต้องล้มเลิก
“อยู่นี่เอง” เสียงบ่นเบาๆ มาจากชโนทัยที่เพิ่งเดินเข้ามาสมทบ
“ทำไมไม่โทรมาถาม” ภูริชขำน้องชาย โทรศัพท์มีจะเดินหาทำไม
“ก็เดินดูโน้นดูนี่มาเรื่อยๆ” ชโนทัยอุบอิบตอบ ความจริงเขาเดินตรงจากล็อบบี้ออกมาหาทั้งคู่ไม่ได้เสียเวลาไปหาที่ไหน พูดไปด้วยความเคยปากเท่านั้นเอง
“นี่ครับกุญแจห้อง” ชโนทัยส่งกุญแจห้องให้กับภูริช เนื่องจากเด็กๆ ตื่นเต้นที่จะได้เห็นทะเล ภูริชกับมีคุณจึงพาเดินออกมาชมทิวทัศน์ข้างนอกก่อน ปล่อยเรื่องเข้าพักให้บิดาจัดการ
“ของมีคุณล่ะข้าว” ภูริชถามเมื่อเห็นว่ากุญแจมีเพียงชุดเดียว
“ก็นี่แหละครับของพี่ภูมิกับของพี่คุน”
“ห้องเดียวกันเหรอครับ” มีคุณหน้าตื่น เขาไม่ได้ทำใจมาว่าจะต้องพักห้องเดียวกับภูริช
“ครับ คุณป้าจองมาเป็นห้องใหญ่ ผู้ใหญ่สองเด็กสองพักสบาย มีเตียงใหญ่สองเตียง ไม่คับแคบแน่นอน”
“ไม่ดีมั้งครับ ผมกลัวพี่ภูมิจะอึดอัด” มีคุณประท้วงเบาๆ จะออกตัวมากเขาก็กลัวถูกหาว่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่
“ภูกับริชคืนนี้นอนกับพ่อดีใจไหมครับ”
“ดีใจครับ” “ลิดก๊ะดีจาย” มีคุณได้คำตอบแล้วว่าคืนนี้เห็นทีว่าเขาคงต้องค้างห้องเดียวกับภูริชเป็นแน่ เป็นความสะเพร่าของเขาเองที่ไม่ถามคุณภารวีเรื่องห้องพัก ไม่คิดว่าจะถูกจับให้นอนห้องเดียวกันแบบนี้
“กระเป๋าพวกพี่พนักงานขนขึ้นไปบนห้องให้แล้วครับ”
“ขอบใจมากข้าว แล้วเราพักกับใคร”
“อย่าถามพี่ภูมิ” ชโนทัยทำหน้าหงุดหงิด รู้อย่างนี้ชวนพ่อกับแม่มาด้วยยังดีกว่า ใครจะคิดว่าป้าของเขาจะจัดให้พักกับนายหมอหน้าจืดนั่น
“พักกับพี่อิกหรือข้าว” มีคุณทายได้ไม่ยาก ถ้าเขาพักกับภูริช ป้าของเขากับมารดา พ่อกับแม่ภูริชย่อมพักด้วยกัน คนเดียวที่เหลืออยู่ก็ต้องเป็นพี่หมออิก
“อืม” ชโนทัยยังเกรงใจว่ามีคุณเป็นญาติกับคนที่ทำให้เขาหัวเสีย ไม่อย่างนั้นเขาจะอาละวาดมากกว่านี้
“ข้าวแลกกับพี่ไหมถ้าลำบากใจ พี่พักกับพี่อิกเองข้าวพักกับพี่ภูมิ”
“ก็ดีนะพี่คุน ข้าวไม่ค่อยสนิทกับหมอหน้า..เอ๊ย!กับพี่หมอเท่าไหร่ กลัวพี่หมอจะอึดอัด” ชโนทัยโบ้ยไปให้หมอหน้าจืด เรื่องอะไรเขาจะรับว่าเขาอึดอัด
“ไม่ดี” เสียงที่ทุกคนลืมแทรกขึ้นมา
“พี่อยากนอนกับลูก ทำไมน้าคุนของภูกับริชใจร้ายกับพ่อจังครับ” คนเป็นพ่อหาแนวร่วม ย่อตัวลงนั่งเพื่อให้ความสูงใกล้เคียงกับลูกชาย สามคนพ่อลูกสุมหัวเข้าหากัน
“น้าคุนมะใจล้าย” เด็กชายริชยังพยายามแก้ตัวให้น้าชาย
“แต่น้าคุนไม่ให้พ่อนอนด้วย” เด็กชายภูชักไม่แน่ใจนิดหน่อย
“ง้านใจล้ายนิดนึง” เด็กชายริชยกนิ้วชี้กับนิ้วโป้งขึ้นมาแตะกัน ให้รู้ว่านิดเดียว
“เดี๋ยวภูบอกน้าคุนให้ น้าคุนรักภู” เด็กชายภูทำท่าเป็นผู้ใหญ่ ออกตัวจะจัดการปัญหาให้ผู้เป็นพ่อเอง
“อ้าว อย่างนี้แปลว่าน้าคุนไม่รักพ่อหรือครับ”
“งืมๆ” เด็กชายภูทำท่าคิดหนัก เขาไม่แน่ใจเพราะน้าคุนไม่เห็นเคยบอก
“ลักฉิ โอ๋ๆ น้า” เด็กชายริชกลัวพ่อเสียใจที่น้าคุนไม่รัก ยกมือเล็กสองข้างจับศีรษะคนเป็นพ่อ หอมแก้มซ้ายขวาให้ข้างละหนึ่งฟอด
“ฮ่าๆ ใครสอนให้โอ๋แบบนี้ครับ พ่อรักพ่อหลงตาย” ภูริชดึงลูกชายตัวเล็กเข้ามาฟัด ก่อนแถมให้กับพี่ชายตัวกลมด้วยอีกสองสามฟอด
“น้าคุนฉอน โอ๋ๆ ทามงี้” เด็กชายริชยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ
“แต่น้าคุนไม่เคยสอนให้หาพวกด้วยการกล่าวหาว่าคนอื่นใจร้ายนะครับ เด็กๆ ห้ามจำ ห้ามเลียนแบบคุณพ่อรู้ไหม”
“คิกคิก พ่อโดนน้าคุนดุเลย” เด็กชายภูเด็กชายริชหัวเราะกันคิกคัก แต่ไม่มีใครกล้าเงยหน้าขึ้นมองหน้าคุน ปล่อยให้พ่อเผชิญชะตากรรมตามลำพัง
“คุนเข้าใจผิด พี่ไม่ได้สอนลูก พี่กำลังขอความยุติธรรม” ภูริชสะดุ้งทุกที ไม่รู้ทำไมถึงหนาวๆ ร้อนๆ กับสายตาดุๆ ของมีคุณ
“พี่ภูมิอย่าพยายาม ผมฟังแล้วไม่เข้าท่า” ชโนทัยไม่เข้าข้างพี่ชาย ยกนี้พี่คุนชนะเห็นๆ
“นั่นสิ” ภูริชหัวเราะออกมา เขาลุกขึ้นยืนมองมีคุณก่อนเบือนสายตาไปยังน้องชาย
“ข้าวพักกับพี่หมอเหมือนเดิม เอาตามนี้ห้ามโวยวาย ไปครับเด็กๆ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน เดี๋ยวพ่อพาลงมาเล่นน้ำทะเล แต่ได้แค่แป๊บเดียวนะถ้านานเดี๋ยวน้าคุนจะโกรธพ่ออีก”
“ครับ” “คับ” สองแฝดพยักหน้าแข็งขัน ยื่นมือให้คนเป็นพ่อจูงเดินกลับเข้าไปในอาคาร ทิ้งมีคุณให้ยืนส่ายหน้าอยู่กับชโนทัย
“ทำใจเถอะพี่คุน เห็นอย่างนี้พี่ภูมิเป็นคนดื้อมาก เอาชนะไม่ได้ง่ายๆ หรอก”
“พี่ว่าพี่พอรู้นะ พ่อลูกไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก เรื่องฉลาดแกมโกงถนัดนัก”
“ฮ่าๆ คำนั้นเลย ผมแค่ไม่อยากพูด” มีคุณหัวเราะไปกับชโนทัย จากต้องคอยปราบคอยปรามสองแฝด ตอนนี้เขาคงต้องเพิ่มเป็นสาม จะเหนื่อยกว่าเดิมไหมนี่มีคุณ
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“เค้มเค็มน้าคุน ไม่อร่อยเลย” เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กชายภูดังขึ้นเมื่อสองแฝดเดินกลับเข้ามาในร่ม มีคุณดึงหลานแฝดเข้ามาเช็ดเหงื่อให้ทีละคน
“เด็กๆ ควรได้เรียนรู้ทุกอย่างด้วยตัวเอง” มีคุณเหลือบสายตามองคนพูด ภูริชเดินยิ้มกริ่มเข้ามานั่งลงข้างๆ ดึงน้ำแก้วที่ตั้งอยู่ด้านหน้ามีคุณไปดื่มหน้าตาเฉย มีคุณถอนใจเขาต้องยอมปล่อยให้ภูริชสอนในแบบของภูริชบ้าง แม้จะขัดใจค่อนข้างมากก็ตาม น้ำทะเลตรงชายหาดไม่ค่อยสะอาด ให้ลูกกินเข้าไปได้อย่างไร อีกหลายเหตุผลที่ทำให้มีคุณขัดใจ แต่ต้องบอกตัวเองว่าถึงเวลาแล้วที่เขาต้องปล่อยบ้าง
“ลิดอยากกินน้ำ” เด็กชายริชแลบลิ้นออกมา รสชาติของน้ำทะเลยังแปร่งอยู่ในปาก
“ขึ้นไปดื่มบนห้องดีกว่าครับจะได้ล้างตัวด้วย” มีคุณอยากบ่นคุณพ่อ ไหนพูดว่าจะพาลูกลงไปเดินเล่นชายหาดดูน้ำดูทะเล พอกลับขึ้นมาสองแฝดเปียกไปถึงเอว
“น้ำมันซัดขึ้นมา ใช่ไหมครับภู ริช”
“ใช่ครับ” “ม่ายน้าม่ายซาด” สองแฝดความคิดเห็นแตก คนหนึ่งช่วยพ่อเต็มกำลัง ส่วนอีกคนนิ่วหน้างงว่าทำไมพ่อกับพี่ชายถึงจำผิด
“ท่าวนี้เอง ท่าวนี้” เด็กชายริชก้มลงไปเอามือแตะที่ข้อเท้า บอกให้รู้ว่าน้ำทะเลซัดขึ้นมาโดนถึงแค่ไหน
“หึหึ” มีคุณหัวเราะ เขาจะไม่พูดอะไรมากเชื่อว่าแค่นี้คนพาไปก็รู้ตัวแล้วว่ามีความผิด
“ไหนใครอยากบินขึ้นห้องบ้าง มาพ่ออุ้ม” วิธีเอาตัวรอดแบบภูริชที่มีคุณเริ่มจับทางได้แล้ว เอาเถอะคราวนี้เขาจะคาดโทษไว้ก่อน คราวหน้าเห็นทีต้องดุกันบ้าง ไม่ใช่ดุที่พาแฝดลงน้ำแต่ดุที่ไม่ยอมรับ เขาไม่อยากให้สองแฝดเจ้าเล่ห์จนเกินไป
“ภูครับ” “ลิดๆ” เมื่อสองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน คนพาบินเลยชักลังเลเพราะอุ้มได้แค่คนเดียว
“ห้ายภูก๊ะด้าย” “ลิดก็ได้” สองแฝดมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมาคิกคัก ขำที่พูดชนกันทั้งสองครั้ง
“น้าคุนตัดสินให้ครับ คนละครึ่งทาง”
“เย่” แค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็ทำสองแฝดดีใจได้ รอยยิ้มสดใสดวงตาแวววาว ภูริชมองด้วยสายตาอ่อนโยนก่อนสายตานั้นจะส่งไปถึงมีคุณ
“ขอบคุณครับ” ปากที่ขยับเป็นคำพูดแม้ไม่มีเสียงลอดออกมาก็ทำให้มีคุณเขินได้ หัวใจของเขาพองโตขึ้นมา ไม่ใช่เพราะสายตาชวนละลายของภูริช แต่เพราะคำขอบคุณนั้นบ่งบอกว่าภูริชชื่นชมการเลี้ยงดูหลานของเขา มันทำให้มีคุณหายเหนื่อยขึ้นบ้างกับทุกช่วงเวลาที่ผ่านมา
“คิกคิก ฉูงปาย ฉูงปาย” เสียงหัวเราะของเด็กชายริชดังเป็นระยะ มีคุณยิ้มให้กับภาพที่เห็น
“น้าคุนๆ” นิ้วกลมป้อมของเด็กชายภูกระตุกมือเขาเบาๆ
“ครับภู” มีคุณหยุดเดิน ค้อมตัวลงเพื่อมองหน้าหลานชาย
“ภูคิดถึงแม่ ถ้าแม่มาด้วยก็ดี” มีคุณน้ำตารื้นแต่เขาต้องเข้มแข็งต่อหน้าหลาน โธ่เด็กน้อยของน้า
“น้าคุนก็คิดถึงแม่ของภู แต่น้าคุนเชื่อว่าแม่ของภูมาด้วย แม่จะไปกับภูทุกๆ ที คอยมองดูภูกับริชอยู่บนโน้น”
“ภูจะเป็นเด็กดี แม่จะได้ดีใจ”
“ภูของน้าคุนเป็นเด็กดีเสมอครับ เป็นคนดีของแม่ ของน้าคุน ของริช ของพ่อ น้าคุนภูมิใจในตัวภูกับริชที่สุด” มีคุณอุ้มเด็กชายภูขึ้นมากอด ส่งสายตาให้รู้ว่าเขาภูมิใจในตัวหลานชายแค่ไหน
“ภู ภู” เสียงตะโกนเรียกของเด็กชายริช แม้ไม่ดังมากเพราะเป็นเด็กพูดเบา แต่ก็เรียกความสนใจจากพี่ชายและน้าคุนได้
“ตาภูแย้ว ลิดมะโกง” เด็กชายริชร้องบอกพี่ชาย
“ยังไม่ครึ่งทางเลยครับริช” ภูริชบอกให้รู้ว่ายังไม่ต้องรีบเปลี่ยน
“ห้ายภูเล่นบ้าง” ในใจเด็กน้อยเป็นห่วงพี่ชายกลัวว่าจะอยากเล่น สำหรับเขาแค่นี้ก็สนุกพอแล้ว”
“เด็กดีของพ่อ” ภูริชจรดจมูกลงบนศีรษะทุย รักกันตลอดไปนะครับลูกชายของพ่อ
“น้าคุน” สีหน้าเด็กชายภูดีใจเหมือนได้ของขวัญชิ้นใหญ่ มองมีคุณตาโต มือกอดไปรอบคอของน้าชาย
“ริชก็เป็นเด็กดี แม่ต้องดีใจแน่ๆ เลย” รอยยิ้มแป้นท่าทางมีความสุขที่สุดในโลกของหลานชาย ทำให้มีคุณน้ำตารื้นขึ้นมาจริงๆ
“แน่นอนครับ หลานของน้าคุณเป็นเด็กดีทั้งสองคน”
“ภูเก่ง”
“ฮ่าๆ ใช่ครับภูเก่ง” มีคุณยิ้มทั้งน้ำตาคลอให้กับสีหน้าขี้อวดของเด็กชายภู เขาส่งต่อเด็กชายให้กับภูริช เปลี่ยนมาจูงมือแฝดน้องเดินแทน
“บรื้อๆ พ่อสูงอีก สูงอีก” เสียงหัวเราะร่าเริงบ่งบอกว่าเด็กชายภูลืมความเศร้าเมื่อสักครู่ลงแล้ว มีเพียงมีคุณที่ยังรู้สึกหนักอึ้งอยู่ในใจ แต่ดวงตาของเขากลับมาสดใสอีกครั้ง เด็กๆ มีความสุขแค่นี้ก็พอแล้ว
นาบุญ พี่เห็นใช่ไหมครับ ไม่ต้องห่วงอะไรแล้วนะ เด็กๆ มีคนปกป้องดูแลและให้ความรัก ผมเชื่อว่าลูกของพี่จะเติบโตมาเป็นผู้ใหญ่ที่ดีและเป็นลูกที่พี่ภูมิใจ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
** พรุ่งนี้ใครไปงาน Y Book Fair คนเขียนฝากตัวจุ้น Love Mission ภารกิจพิชิตรักด้วยนะคะ ที่บูธของสนพ.มีดี กับ นุ้งปีนุ้งมีน ALL FOR YOU ที่บูธของสนพ.EVA ขอบคุณมากค่า ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 650961 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก