ตอนที่ 15 : เด็กแสบ ชโนทัยใช้หางตามองผู้ชายที่ยืนจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ ต้องทำอยางไรเขาถึงจะได้ครองห้องนี้คนเดียว
“พี่หมออิก” ชโนทัยเรียกอธิชาติ ร่างสูงหันกลับมามองเขา
“ข้าวพี่มีเรื่องจะพูดด้วย” ชโนทัยยังไม่ทันเริ่มแผนการอีกฝ่ายดันชิงตัดหน้าเขาเสียก่อน
“อะไรครับ”
“ตอนแรกพี่กะว่าจะไม่พูด แต่เห็นว่าเราต้องพักห้องเดียวกันไม่อยากให้ข้าวไม่สบายใจที่ต้องพักกับพี่” อธิชาติเดินกลับมานั่งลงบนเตียงฝั่งของตัวเอง
“คือข้าวเข้าใจผิด วันงานพี่ไม่ได้เรียกร้องความสนใจ อีกอย่างพี่ชอบผู้หญิงไม่ได้ชอบผู้ชาย ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิดหรือรู้สึกไม่ได้” อธิชาติสบตากับชโนทัยไปด้วย อีกฝ่ายมองหน้าเขานิ่งก่อนเสียงถอนใจเบาๆ จะดังขึ้น
“รู้อยู่แล้ว”
“รู้แล้ว? ข้าวรู้อยู่แล้วเหรอ”
“เฮ้อ รู้สิทำไมจะไม่รู้ว่าพี่หมออิกไม่ได้สนใจผม ผมต่างหากที่สนใจพี่หมออิก ที่พูดไปแบบนั้นเพราะอยากให้หันมาสนใจผมบ้าง” ชโนทัยเปลี่ยนแผนอย่างรวดเร็ว ดูสิว่ายังอยากอยู่ห้องเดียวกับเขาอีกไหม อธิชาติอึ้งไปอยางเห็นได้ชัด ก่อนที่เจ้าตัวจะกระแอมกระไอออกมา
“ตกใจหรือครับ ผมทำพี่หมออิกไม่สบายใจหรือเปล่า ถ้าลำบากใจจะแยกห้องก็ได้นะผมเข้าใจ” ชโนทัยเสนอทางเลือกเมื่ออธิชาติไม่ยอมพูดอะไรออกมาเสียที
“ไม่เป็นไรทำไมต้องแยก อย่าคิดแบบนั้นพี่ไม่ลำบากใจสักนิด มีคนชอบต้องดีใจมากกว่าสิ” โว๊ะ! จะเป็นคนดีเกินไปหรือเปล่า เป็นหมออะไรเชื่อคนง่ายแถมยังใจดีพร่ำเพรื่อ
“พูดจริงหรือครับ ถ้าพูดจริงผมจะจีบพี่หมออิกล่ะนะ” ชโนทัยแกล้งยื่นหน้าเข้าไปหาผู้ชายที่นั่งอยู่บนเตียงอีกฝั่ง สายตาของเขาตกลงไปมองที่ริมฝีปากหนา ก่อนช้อนตากลับขึ้นมาสบตากับอธิชาติ
“คือพี่ชอบผู้หญิง” น้ำเสียงรู้สึกผิดของอธิชาติทำให้ชโนทัยยิ่งขัดใจ นี่มันผู้ชายแบบไหนกันวะ เผ่นสิ เผ่นหนีเขาได้แล้ว
“ผมรู้ แต่ผมอยากลองพยายามดู ได้ไหมครับ” ชโนทัยเคลื่อนกายไปนั่งเตียงเดียวกับอธิชาติ เขาวางมือลงบนเตียงแตะโดนขาของอธิชาติแค่เพียงปลายนิ้ว
“พี่ว่าข้าวจะเสียเวลา” อธิชาติเห็นชโนทัยหลุบตาลงต่ำ ศีรษะทุยคล้ายจะตกลง เขกลัวว่าอีกฝ่ายจะเสียใจจึงรีบโพล่งออกมา
“แต่ถ้าข้าวอยากลองพี่ก็ไม่ห้าม” ชโนทัยที่ใช้ไม้ตายหวังจะสร้างความตื่นกลัวให้กับอธิชาติเข่าแทบทรุด เลิก! แกล้งไปก็เท่านั้น จะซื่อไปไหนวะ
ชโนทัยยืดตัวขึ้นตามปกติ ทำหน้าเซ็ง ๆ เดินกลับไปล้มตัวลงนอนบนเตียงของตัวเอง หยิบแท็บเล็ตที่วางอยู่ขึ้นมาเล่นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อธิชาตินั่งมองเด็กหนุ่มอยู่สักพัก จึงละสายตากลับมาจัดการกระเป๋าของตัวเองต่อ เขาคงแก่แล้วจริงๆ ถึงตามอารมณ์วัยรุ่นไม่ทัน
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“อะไรนะครับพี่อิก!” มีคุณบอกไม่ถูกว่าเขารู้สึกขำหรือสงสารพี่ชายกันแน่กับสิ่งที่อธิชาติเล่าให้ฟัง
“พี่อิกเชื่อหรือครับ”
“เชื่อ” สายตาผิดหวังของชโนทัยยังติดตาเขา ใบหน้าเศร้า ๆ ของเด็กหนุ่มทำให้อธิชาติไม่สามารถปฏิเสธได้เต็มปากเต็มคำ
“โธ่พี่อิก” มีคุณอ่อนใจ อธิชาติคือคุณหมอแสนใจดี ที่วันๆ ใช้ชีวิตอยู่กับเด็กและโรงพยาบาล เป็นผู้ชายใจเย็นและคิดบวกอยู่เสมอ
“คุนหัวเราะแบบนี้ อย่าบอกว่าพี่โดนเด็กหลอก”
“ผมก็ไม่แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ครับแต่คิดว่าใช่แน่”
“โธ่หมดกันรู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น ป่านนี้ข้าวคงนั่งขำพี่แย่”
“อย่าคิดมากเลยครับ พี่อิกแค่มองโลกในแง่ดีเกินไปนิดเดียว อีกอย่างผมพอรู้จักข้าว รายนั้นแสดงเก่งแน่นอน เอกการละครเลยนะครับ” อธิชาติพูดไม่ออก ยังไม่มีหงอกก็โดนเด็กถอนแล้วหรือเรา
“ข้าวเป็นเด็กเอาแต่ใจอยู่บ้าง ลูกคนเดียวครับพ่อแม่เลยไม่เคยขัดใจ แต่เป็นคนดีใช้ได้ อาจต้องให้เวลาแกเรียนรู้อีกสักนิด”
“อืม” อธิชาติพยักหน้าเห็นด้วย ส่วนหนึ่งที่เขาเชื่อชโนทัยเพราะเขาไม่เห็นว่าเด็กคนนี้เลวร้ายอะไร
“พี่อิกไม่สนใจเป็นพี่เลี้ยงหน่อยหรือครับ ไหนๆ ก็เป็นหมอเด็กแล้ว”
“แต่นั่นไม่เด็กนะ” อธิชาตินึกถึงสายตาวาววับที่มองเขา มันมีประกายวาบหวามจนเขาเชื่อว่าอีกฝ่ายชอบเขาจริง
“เด็กครับ ยังเป็นเด็กเอาแต่ใจ ทำอะไรพูดอะไรตามใจ แต่ผมยืนยันว่าเป็นเด็กดีแค่ต้องการใครสักคนช่วยอบรม”
“เลี้ยงเด็กจนเคยตัวแล้วคุน”
“สงสัยจะจริงครับ” มีคุณหัวเราะออกมา เขาคงติดไปแล้วจริงๆ เหมือนที่อธิชาติพูด
“แล้วพี่อิกจะทำยังไงครับ”
“ยังไม่รู้ ขอพี่คิดก่อนตอนนี้บอกได้คำเดียวว่าโคตรขายหน้า”
“หึหึ ไม่หรอกครับพี่อิก ถ้ายังคิดไม่ออกก็ลองดูฤทธิ์เดชเด็กไปเรื่อยๆ ก็ได้ครับ จะได้จับตีก้นทีเดียว”
“น่าสน” เป็นครั้งแรกที่อธิชาติคิดว่าจับมาตีก้นสักทีสองทีก็ดีเหมือนกัน เด็กอะไรร้ายชะมัด
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“เค็มม้าย” เด็กชายริชมองน้ำในสระอย่างไม่ไว้ใจ รสชาติไม่อร่อยของทะเลยังติดอยู่ในปาก
“ไม่เค็มครับ เหมือนสระที่บ้านเราไงลูก” ภูริชตะล่อมลูกชายคนเล็กให้ลงสระน้ำ ในขณะที่เด็กชายภูกับห่วงยางอันเล็กลงไปลอยคอในสระเรียบร้อยแล้ว มีอธิชาติเป็นผู้ดูแลอยู่
“ริชเร็วๆ” เด็กชายภูกวักมือเรียกน้องชาย
“คาน”
“ไม่คันครับ”
“แฉบแฉบ”
“ไม่แสบครับพ่อรับรอง” มีคุณเห็นสองพ่อลูกเจรจากันอยู่ริมสระอยู่นาน จึงลุกจากเก้าอี้ชายหาดเดินมานั่งคุกเข่าข้างเด็กชายตัวน้อย
“ริชครับ”
“คับ”
“อยากเล่นน้ำไหมครับหรือริชไม่อยากเล่น” เด็กชายริชก้มหน้าลง
“ถ้ายังไม่อยากเล่นก็ไม่ต้องเล่นครับ ภูมีเพื่อนเล่นแล้วทั้งพ่อทั้งลุงอิก ริชไม่ต้องลงก็ได้ถ้าไม่อยากลง ภูกับริชไม่จำเป็นต้องทำอะไรเหมือนกันทุกอย่าง อันไหนชอบอันไหนไม่ชอบริชบอกน้าคุนบอกพ่อได้”
“อื้อ” เด็กชายริชค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาด้วยสายตาไม่แน่ใจ
“อยากเล่นไหมครับ” มีคุณถามซ้ำ
“มะอยาก”
“ถ้าอย่างนั้นนั่งเล่นกับน้าคุนกับอาข้าว หรืออยากขึ้นไปนอนเล่นห้องคุณยายครับ”
“อยู่กับน้าคุน”
“ตกลงครับ” มีคุณจูงหลานชายเดินไปหาชโนทัย ใส่เสื้อคลุมตัวเล็กให้หลานก่อนเดินกลับมาหาภูริชที่ข้างสระว่ายน้ำ
“พี่ยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ” ภูริชถอนใจ เขาสนิทกับลูกในระยะเวลาอันรวดเร็วจึงคิดไปเองว่าตัวเองเป็นพ่อที่ใช้ได้แล้ว วันนี้ถึงรู้ว่าเ
ขายังต้องเรียนรู้อะไรอีกมาก
“ผมเองก็ยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ” มีคุณส่งยิ้มให้กำลังใจภูริช
“พี่พูดขอบคุณคุนบ่อยแค่ไหนแล้ว ขอพูดอีกทีได้ไหม”
“หึหึ” คำพูดของภูริชทำให้มีคุณหัวเราะออกมา “ได้ครับแต่ไม่ต้องพูดก็ได้”
“ขอบคุณครับพี่ไม่พูดก็ได้”
“พี่ภูมิ” พี่คุณขำก๊าก ภูริชต่างจากผู้ชายที่เขาจินตนาการไว้มาก ภูริชในวันที่มีคุณขอเข้าพบที่บริษัทต่างหากถึงตรงกับที่เขาจินตนาการ ชายหนุ่มมาดสุขุมสายตาเยาะหยัน คำพูดบาดความรู้สึก หากแต่วันนี้มีคุณรู้แล้วว่าภูริชเองก็ต้องปกป้องตัวเองเหมือนที่เขาปกป้องนาบุญ สิ่งที่เขาไม่เข้าใจยังคงอยู่แต่คนที่จะอธิบายได้ไม่อยู่เสียแล้ว มีคุณจึงต้องเลือกว่าจะจมอยู่กับมันหรือปล่อยไป วันนี้เขาได้เลือกแล้ว
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ข้าวเราจะไปทานข้าวแล้ว” คุณภารวีเรียกหลานชายเพราะชโนทัยเอาแต่ซุบซิบหัวชนกันกับสองแฝดอยู่บนโซฟา
“ครับป้า” ชโนทัยลุกขึ้นยืน พวกเขามานั่งเล่นในห้องของคุณภารวี อุ้มสองแฝดลงมายืนที่พื้นที่ละคน
“จำได้ใช่ไหม”
“ครับ” “คับ” สองแฝดพยักหน้า
“ห้ามลืมนะ”
“ภูไม่ลืม” “ลิดก๊ะม่ายยืม”
“ลืมไม่ใช่ยืม” พี่ชายตัวอ้วนพยายามสอนน้องชายให้พูดชัดๆ เด็กชายริชต้องตั้งใจพูดทีละคำถึงจะชัดแต่ก็ทำให้ช้ามาก บางครั้งไม่ทันใจเจ้าตัวจึงพูดแบบไม่ชัดออกมา
“ยืม”
“ไม่ใช่ ลืม”
“ลืม” เด็กชายริชพูดชัดจนได้ เขายิ้มแฉ่งด้วยความดีใจ
“ลืมอะไรครับ” มีคุณเดินเข้าไปใกล้พอที่จะได้คินเด็กชายภูสอนน้องชายแต่ไม่ทันก่อนหน้านั้น
“ไม่มีอะไรหรอกพี่คุนเด็กหัดพูดตามกัน” ไม่มีอะไรของชโนทัยนี่แหละที่ทำให้มีคุณระแวง สิ่งที่สองแฝดพูดออกไมโครโฟนไปวันนั้นยังทำให้มีคุณเข็ดไม่หาย
“ครับ” แต่เขาฉลาดพอที่จะไม่ซักไซ้อะไรตอนนี้
“ใครจะไปตามคุณยายกับน้าคุนบ้าง”
“ลิดปาย”
“ภูล่ะครับ”
“ไปครับ”
“ผมไปตามแม่กับป้าวาดที่ห้องแล้วเดี๋ยวกลับมาเคาะเรียกครับ”
“ออกไปพร้อมกันทั้งหมดนี่แหละจะได้ไม่ต้องย้อนกลับมา” คุณภารวีหยิบกระเป๋าเป็นสัญญาณให้ทุกคนเตรียมตัว
“ครับ” มีคุณรับคำแต่ในใจเริ่มคิดเขาต้องหาจังหวะเหมาะๆ ซักสองแฝดให้ได้ว่าชโนทัยสอนอะไรเพิ่มเติมอีกหรือไม่ บอกตรงๆ ว่าเขาไม่ค่อยไว้ใจ
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“เดี๋ยวผมอาบน้ำให้เด็กๆ ก่อน” มีคุณมองนาฬิกาสองทุ่มกว่าแล้วแต่ถ้าไม่อาบเด็กๆ จะเหนียวตัว เพราะร้านอาหารตั้งอยู่ริมทะเล สองแฝดอิ่มแล้วพากันวิ่งเล่นจนหัวเปียก ไหนจะเหงื่อไหนจะไอทะเล
“ให้พี่ปิดแอร์ก่อนไหมลูกจะได้ไม่หนาว”
“แค่เบาก็พอครับ” มีคุณรอให้ภูริชปรับอุณหภูมิก่อนจึงจับสองแฝดมาถอดเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำ
“อาบกับน้าคุน” เด็กชายภูอ้อนน้าชาย
“อยากเล่นน้ำในอ่างก็บอกน้าคุนมาเถอะ พรุ่งนี้ดีกว่าวันนี้ดึกแล้วครับ”
“ไม่เป็นไรมั้งคุนให้เล่นอีกสักนิด ถือว่าพาเด็กๆ ,าพักผ่อน” มีคุณเกือบค้านแต่เห็นหน้าเด็กชายภูแล้วคิดว่าให้เล่นสักนิดคงไม่เป็นไร
“น้าคุนให้แค่ยี่สิบนาทีตกลงไหมครับ”
“ตกลงครับ”
“พ่ออาบด้วย” เด็กชายริชกระตุกแขนเสื้อพ่อ
“ไม่ได้ครับ!” “ตกลงครับ” มีคุณหันไปมองหน้าภูริชเมื่ออีกฝ่ายตอบรับลูกชายแบบไม่ปรึกษาเขาสักคำ
“อ่างกว้างผู้ใหญ่สองเด็กสองสบายๆ”
“ถ้าอย่างนั้นพี่ภูมิเข้าไปดูเด็กๆ แทนผมก็ได้”
“ไม่เอา น้าคุนรับปากภูแล้ว”
“ภูจะได้มีพื้นที่เล่นเยอะๆ ไงครับ น้าคุนเข้าไปด้วยเต็มอ่างเปล่าๆ”
“มะเต็ม มะเต็ม พ่อบอกกว้างงง” เด็กชายริชอ้าแขนออกไปจนสุด
“แต่...”
“คุน” ภูริชชี้ไปที่นาฬิกาบนผนังคล้ายจะบอกว่าดึกแล้วนะ มีคุณถอนใจ คิดไตร่ตรองไปมาสุดท้ายก็พยักหน้ายอมรับ
“ไปครับเด็กๆ เวลายี่สิบนาทีเดินแล้ว” ภูริชอุ้มลูกชายซ้ายขวาพาเดินลิ่วไปเข้าห้องน้ำ มีคุณหันรีหันขวางเขามีกางเกงว่ายน้ำมาด้วยแต่ถ้าใส่เข้าไปคงแปลกพิลึก จะให้อาบน้ำแบบเปลือยเปล่าก็เห็นทีว่าจะไม่ไหว สุดท้ายจึงนึกขึ้นได้ว่าเขาหยิบบ๊อกเซอร์ติดกระเป๋ามาด้วย
มีคุณถอดเสื้อผ้าออกใส่กางเกงบ๊อกเซอร์สีน้ำเงินตัวเดียว เขาหยุดยืนหน้ากระจกบานยาว ก็พอไหวน่าคิดเสียว่าใส่กางเกงว่ายน้ำลงสระ แม้ความจริงไม่ว่าจะที่บ้านภูริชหรือที่นี่ มีคุณก็ไม่คิดจะลงเล่นน้ำกับอีกฝ่าย
“น้าคุน” เสียงเด็กชายภูเรียกน้าชายลั่นห้องน้ำ ตามด้วยเสียงเล็กๆ ของเด็กชายริช
“ครับ ไปแล้วครับ”
“คิกคิก” เด็กชายริชหลบน้ำที่เด็กชายภูวักสาด สองแฝดมีฟองสบู่ติดทั่วศีรษะ
“ระวังเข้าตาครับ” มีคุณต้องคอยร้องห้าม
“ซาหนุก”
“ช่าย สนุกจริงๆ ด้วย” มีคุณขมวดคิ้วเพราะประโยคที่ได้ยินแปร่งหู
“ใครบอกภูหรือครับว่าอาบน้ำสนุก”
“อาข้าว” เด็กชายภูตอบชัดถ้อยชัดคำ
“อาข้าวบอกชวนพ่อกาบน้าคุนอาบน้ำฉิซานุ้กซาหนุก” ชโนทัยเจ้าเด็กแสบ! มีคุณคิดไว้ไม่มีผิดว่าเรื่องที่ชโนทัยสอนหลานไว้ใจไม่ได้แม้แต่เรื่องเดียว
เดี๋ยวนะ! มีคุณเผลอนิ่วหน้า หรือว่าชโนทัยรู้ว่าเขาชอบผู้ชาย รู้ได้อย่างไร! มีคุณอดคิดไม่ได้เพราะไม่เช่นนั้นการอาบน้ำพร้อมกันของเขากับภูริชจะน่าสนใจหรือน่าแกล้งในสายตาของชโนทัยได้อย่างไร คิดมาถึงตรงนี้ใจของเขาหายวาบ
“คุนเป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าครับ ไม่มีอะไร” มีคุณปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ ถึงแม้ว่าใจจะกังวลอยู่มากก็ตาม
“พี่ตกใจหมด จู่ๆ คุนก็หน้าซีด” มีคุณเงยหน้าขึ้นมองภูริช ถึงเห็นว่าอีกฝ่ายเคลื่อนกายเข้ามาใกล้เขา ใกล้มาก
“ผมตกใจนึกว่าลืมนัดลูกค้า แต่ลืมไปว่าลูกค้าเลื่อนเป็นอาทิตย์หน้า” มีคุณหาข้อแก้ตัวจนได้ ไม่มีอะไรหรอกน่ามีคุณอย่าเพิ่งคิดอะไรมาก
“เล่นเอาพี่ตกใจ” ภูริชถอยตัวกลับไปนั่งพิงของอ่างเหมือนเดิม เขามองมีคุณอย่างพิจารณา
“รู้ตัวไหมว่าคุนขาวมาก”
“ครับ?” มีคุณคิดว่าตอนนี้ตัวของเขาเป็นสีแดงมากกว่าเพราะถูกสายตาของภูริชมองไล่จากใบหน้าลงไปถึงในน้ำ
“มองใกล้ๆ แบบนี้ถึงเห็นว่าคุนขาวไปทั้งตัว” มีคุณเบือนสายตาหนี อยากให้ภูริชเลิกมองเขาเสียที
“แต่ผอมไปหน่อยนะ พี่ชวนไปออกกำลังกายด้วยก็ไม่ยอมไป เห็นทีต้องบังคับกันบ้างแล้ว”
“ผมไม่ชอบไป”
“ภูชอบ พ่อพาภูไปด้วย” เด็กชายภูโถมเข้าหาคนเป็นพ่อ ช่วยให้น้าชายอย่างเขาหายใจโล่งขึ้น มีคุณเลื่อนตัวลงใต้น้ำมากกว่าเดิม ใจเต้นรัวจนกลัวว่าภูริชจะได้ยินเสียง
“ยังไปไม่ได้ครับต้องโตกว่านี้อีกนิด”
“โตเท่าไหนครับ” เด็กชายภูอยากรู้ว่าเขาต้องรอนานอีกแค่ไหน
“เท่าน้าคุนดีไหม” ภูริชยิ้มอดเบือนสายตาไปมองคนที่พูดถึงไม่ได้ เพิ่งรู้ว่าผู้ชายตัวขาวๆ บางๆ ก็น่ามองเหมือนกัน
“เท่าพี่ดินได้ไหมครับ” เด็กชายภูริวัจน์ขอต่อรอง เท่าน้าคุนมันนานไป
“ฮ่าๆ ขอโตกว่าพี่ดินอีกสองสักสามปีนะแล้วพ่อจะพาไป”
“สัญญาแล้วน้า” เด็กชายภูยกนิ้วก้อยส่งให้พ่อ
“ลิดก๊ะฉันยาด้วย” เด็กชายริชตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนชูนิ้วก้อยส่งให้พ่อกับพี่ชาย
“แต่ถ้าน้าคุนยอมไปด้วยพ่อจะพาไปตั้งแต่ตัวเท่านี้เลย”
“น้าคุนนน” “น้าคุน” สองแฝดหันไปโถมตัวเข้าหามีคุณ “น้าคุนไปด้วยกันน้า” “ปายกาน ปายกาน” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคนเป็นพ่อทำเอามีคุณของขึ้น
“พี่เก่ง” มีคุณอ่านปากภูริช แทนที่จะสลดกับสายตาดุๆ ของเขายังมีหน้ามาโฆษณาตัวเอง ไอ้ที่คิดว่าไม่ร้ายเหมือนอย่างที่คิดไว้สงสัยเขาจะคิดผิด น้องชายไว้ใจไม่ได้อย่างไรพี่ชายก็ไว้ใจไม่ได้อย่างนั้น
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
เรื่องนาบุญจะมีเฉลยให้ภายหลังค่ะ
ปล.อาจเจอคำผิดบ้างนะคะ เดี๋ยวมาแก้ให้อีกที เห็นว่าดึกแล้วเลยรีบลงให้ก่อน
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 651100 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก