ตอนที่ 16 : พัก่ผ่อน“อย่ามองแบบนั้นครับผมก็เขินเป็นนะ” ชโนทัยพูดออกมาลอยๆ เขาหันหลังให้กับอธิชาติก็จริงแต่ใช่ว่าจะไม่สังเกตว่าหมอหน้าจืดลอบมองเขาบ่อยครั้ง
“ข้าวชอบพี่จริงหรือ”
“ถามทำไมครับ ถ้าไม่เชื่อให้ผมสาธิตไหม” ชโนทัยหมุนตัวเดินตรงเข้าหาหมอหนุ่ม อธิชาติเผลอก้าวเท้าถอยหลังก่อนจะรีบหยุดและกระแอมกระไอออกมาแก้เก้อ
“ไม่ต้อง พี่ถามดูให้แน่ใจ”
“กลัวผมเหรอ” ชโนทัยยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ยิ่งเห็นอีกฝ่ายผงะก็ยิ่งสนุกที่ได้แกล้ง
“ระวังไว้นิดก็ดีนะครับ เผื่อคืนนี้ผมอดใจไม่ไหวลุกขึ้นไปปล้ำจะหาว่าผมไม่เตือน” ชโนทัยแสร้งมองอธิชาติด้วยสายตาวาววามแฝงไว้ด้วยความนัย
“เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าพูดจาแบบนี้” ชโนทัยเบ้ปาก รู้หรอกน่าว่ากำลังพูดกับคุณลุงหัวโบราณอยู่
“ทำไมจะพูดไม่ได้ครับ โลกไปถึงไหนต่อไหนแล้ว หรือว่า...” ชโนทัยยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก เคลื่อนกายเข้าไปใกล้อธิชาติอีกนิด โอบมือไปรอบคอชายหนุ่ม “หรือว่าคุณหมอคนดียังไม่เคย”
“ข้าว!”
“ผมสอนให้เอาไหม” ชโนทัยเขย่งตัวขึ้นยื่นปากเข้าไปใกล้ริมฝีปากหนา หมายจะยั่วให้อีกฝ่ายตกใจแต่กลายเป็นเขาที่ต้องอุทานเสียงหลง
“โอ๊ะ! ทำอะไร ปล่อยผมลง” ชโนทัยโวยวายลั่นเมื่อถูกอธิชาติอุ้มขึ้นพาดบ่า ร่างสูงไม่มีทีท่าว่าจะสะทกสะสะท้านเมื่อเขาเตะเข้าที่หน้าขาและทุบลงกลางหลัง
“ปล่อยยย” ชโนทัยร้องไม่ทันขาดคำใจก็หายวาบ เมื่อร่างสูงนั่งลงบนเตียงและจับเขาวางพาดลงบนตัก ใช้แขนข้างหนึ่งกดลงบนหลังของเขาไม่ให้ลุกขึ้น อีกมือตีเข้าที่ก้นไม่แรงมากนักแต่ก็ไม่เบาสามครั้งติดๆ กัน
“โอ๊ย! ไอ้หมอหน้าจืดกล้าดียังไง” อธิชาติไม่สนใจร่างที่พยายามดิ้นขลุกขลักจะลุกขึ้นให้ได้
“เมื่อกี้เรียกพี่ว่าอะไร”
“ปล่อยยย”
“พี่ถามว่าข้าวเรียกพี่ว่าอะไรครับ”
“หมอหน้าจืด”
“เมื่อกี้มีคำว่าไอ้ด้วยใช่ไหม ต่อไปห้ามเรียกผู้ใหญ่แบบนี้”
“โอ๊ย!” อธิชาติตีมือลงไปอีกหนึ่งทีก่อนจะปล่อยแขนที่กดอยู่ออก ชโนทัยตะเกียกตะกายลุกขึ้น ตั้งหลักได้ก็กระโจนเข้าหาอธิชาติทันที สองร่างล้มกลิ้งลงไปบนเตียง ชโนทัยพยายามจะต่อย ชายหนุ่มจึงต้องคว้าคนประทุษร้ายเข้ามากอด กดศีรษะให้ชิดกับอก ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายมีช่องว่างปล่อยหมัดใส่หน้าเขาได้
“กล้าดียังไงมาตีผม” ชโนทัยโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครตีเขาสักครั้ง แม้แต่ภูริชที่แม้บางครั้งจะเอือมน้องชายอย่างเขาเต็มประดาแต่สุดท้ายก็ยอมปล่อยผ่าน
“เป็นเด็กเป็นเล็กทำตัวไม่น่ารักก็ต้องถูกตี”
“มีสิทธิ์อะไรมาตีผม ผมไม่ใช่เด็กอนุบาล”
“ไม่ใช่จริงเหรอ เด็กโตที่ไหนจะเที่ยวทำตัวเกเรไปทั่วแบบนี้” อธิชาติพลิกตัวชโนทัยลงข้างล่างใช้ลำตัวกดทับเอาไว้เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดิ้นหนักและเริ่มใช้เท้าเตะเขา
“อย่ามาว่าผมนะ!”
“ต้องว่า ต้องบอกให้รู้ตัวว่าข้าวทำตัวไม่น่ารักสักนิด”
“โว้ยไอ้หมอหน้าจืด ไอ้...”
“ขืนข้าวเรียกพี่ว่าไอ้อีกคำ พี่จะจูบข้าวจริงๆ “ ได้ผลชะงักอธิชาติมาถูกทางแล้ว ร่างที่ข้างใต้ตาเบิกโพลง ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น โชคดีที่เขารู้จากมีคุณแล้วถึงจับไต๋เด็กแสบได้ไม่ยาก
“ว่ายังไงครับ” อธิชาติก้มหน้าเข้าไปใกล้ เด็กคนนี้ใส่น้ำหอมของอะไร กลิ่นอ่อนๆ หอมชื่นใจไม่เหมือนกลิ่นของผู้หญิงแต่ก็หอมหวานกว่ากลิ่นของผู้ชาย
“ไม่เห็นจะอยากเรียก ไม่เรียกก็ได้” เสียงห้วนๆ ตอบกลับ ใบหน้าคนพูดเบือนไปด้านข้างคล้ายต้องการหลบปลายจมูกของเขา
“ปล่อยได้แล้ว”
“สัญญาก่อนว่าจะไม่ทำร้ายร่างกายพี่”
“แล้วมาตีผมทำไม”
“เพราะข้าวเกเร”
“คอยดูพรุ่งนี้ผมจะบอกคุณลุงคุณป้า”
“ดีพี่ก็จะบอกท่านเหมือนกันว่าข้าวเกเรจะจูบพี่ก่อน”
“ไม่จริงเสียหน่อย! ผมแค่ล้อเล่น”
“ข้าวจะปล้ำพี่ด้วย”
“โว้ย ใครบอกอะไรก็เชื่อหรือไง จะซื่อไปไหน”
“พูดว่าอะไรนะ?” อธิชาติได้ยินครบทั้งประโยคแต่ต้องการเตือนให้เด็กเกเรรู้ว่าพูดจาไม่ดีออกมา
“.....”
“ข้าว”
“ขอโทษ พอใจหรือยัง” เสียงห้วนๆ ของชโนทัยทำให้ชายหนุ่มถอนใจยาว
“คิดจะขอโทษใครต้องขอโทษจากใจ ถ้าจะพูดห้วนๆ น้ำเสียงไม่พอใจแบบนี้อย่าไปขอโทษให้เสียเวลาคนฟังเลย เราโตแล้วเรื่องแค่นี้ทำไมไม่รู้”
“ขอโทษ” แม้เสียงจะยังห้วนอยู่แต่ก็น่าฟังมากขึ้น
“ปล่อยได้หรือยัง” เสียงที่อ่อนลงทำให้ชายหนุ่มยอมปล่อยมือ อธิชาติพลิกตัวลงไปนอนหงาย มือประสานกันอยู่บนอก
ตุ๊บ! มือที่เล็กกว่าฟาดลงมาบนหน้าท้องเต็มๆ ก่อนเจ้าของมือจะโกยอ้าวลงจากเตียง คว้าผ้าเช็ดตัวที่ทางโรงแรมวางไว้ให้วิ่งจู๊ดหายเข้าห้องน้ำไป เร็วแบบแทบไม่เห็นฝุ่น
“อู๊ยเจ้าเด็กแสบ” อธิชาติตัวงอ ใครว่าไม่เจ็บเขาเดาว่าคงซัดลงมาเต็มแรงให้หายเจ็บใจ เฮ้อ แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะโตกับเขาเสียที จะใช้ชีวิตในสังคมได้ดีหรือเปล่า ว่าแต่เขาจะมานั่งห่วงทำไมอธิชาติชักงงตัวเอง สงสัยว่าเขาจะติดนิสัยมีคุณมา
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ใครจะนอนกับพ่อยกมือขึ้น” ภูริชถามสองแฝด ห้องที่เขาพักเป็นเตียงคู่ แน่นอนว่ามีคุณจับจองหนึ่งเตียงและอีกหนึ่งเตียงเป็นของเขา
“น้าคุน” เด็กชายภูตะโกนลั่นห้อง สองแฝดหัวเราะกันคิกคัก
“อ้าวไม่มีใครนอนกับพ่อเลยหรือครับ” ภูริชแกล้งทำหน้าเศร้าตัดพ้อลูกชาย เนื่องจากห้องที่พักเป็นห้องประเภทครอบครัว เตียงที่ทางโรงแรมจัดไว้จึงเป็นขนาดควีนไซส์สองเตียง มีคุณจึงไม่ได้ขอเสริมเตียงให้เด็กๆ เพราะเห็นว่าสามารถนอนกันได้สบาย เพียงแต่ขอหมอนและผ้าห่มเพิ่มเพื่อนำมากั้นไว้กันเด็กๆตกเตียง
“มะช่าย มะช่าย” เด็กชายริชส่ายหน้า
“ให้น้าคุนไปนอนกับพ่อ ภูกับริชนอนด้วยกัน” เด็กชายภูขยายความเพราะเขาพูดได้ชัดกว่าน้องชาย
“เอางั้นเหรอ” ภูริชทำหน้าคิด มีคุณที่ยืนสะบัดเสื้อผ้าของหลานชายต้องรีบหันไปมอง สองเด็กหนึ่งผู้ใหญ่นั่งเล่นอยู่บนเตียงฝั่งภูริช
“ไม่ได้ครับ ภูกับริชยังเด็กนอนเองไม่ได้ถ้าตื่นขึ้นมาอยากเข้าห้องน้ำ หรือตกเตียงจะทำยังไง”
“พี่พูดเล่นกับเด็กๆ เท่านั้นเอง” ภูริชทำหน้างงเมื่อจู่ๆ ก็ถูกคุณน้าของเด็กๆ ทำเสียงแข็งใส่
“ครับ” มีคุณทำหน้านิ่งเพื่อกลบเกลื่อนความอายของตัวเอง โธ่ภูริชจะคิดว่าเขาประสาทหรือเปล่า
“ภูกับริชไปเอาความคิดนี้มาจากไหนครับ บอกน้าคุนมาดีๆ ใครสอน” มีคุณหันไปไล่เบี้ยกับหลานชายแทน ท่าทางหัวเราะคิกคักของสองแฝดทำให้มีคุณสงสัย
“อาข้าว” ไม่ผิดจากที่มีคุณคิด เขารู้อยู่แล้วแต่ตั้งใจถามเพื่อให้ภูริชได้ยินคำตอบ มีคุณเดินมาทิ้งตัวลงนั่งริมขอบเตียง มองหลานชายทั้งสองคน
“ใครเก่งต้องเล่าให้น้าคุนฟังได้ว่าอาข้าวบอกว่ายังไง” มีคุณปะเหลาะเพื่อล้วงเอาความจริง
“ภูครับ ภูเล่าได้” เด็กชายภูตกหลุมน้าชายเต็มๆ รีบยกมือตัวเองขึ้นสูง
“อาข้าวบอกว่าให้พ่อกับน้าคุนนอนด้วยกันจะได้รักกันมากขึ้น” มีคุณหน้าแดงซ่านในขณะที่ภูริชหัวเราะชอบใจ
“เราเคยเถียงกันให้ข้าวเห็นหรือเปล่า” ภูริชถามมีคุณด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ แต่ต้องเบรกเอี๊ยดเมื่อคนถูกถามตวัดตาดุๆ มามอง
“พี่ภูมิยังหัวเราะออกอีกหรือครับ”
“มันก็ไม่มีอะไรนี่” คนไม่มีอะไรเสียงอ่อยตอนท้าย แถมทำคอย่นนิดๆ ให้มีคุณหมั่นไส้เล่น
“ลิดยักห้ายพ่อกาบน้าคุนล้ากกาน” เด็กชายริชพูดประสาซื่อ เขาไม่เคยเห็นน้าคุณกับพ่อบอกรักกันเลย กอดกันก็ไม่เคยเห็น
“ภูก็อยาก” เด็กชายภูรีบสนับสนุน “นอนด้วยกันจะได้รักกัน”
“ฮ่าๆ ไม่ต้องนอนก็รักกันครับ” ภูริชบอกลูกชายด้วยเสียงอบอุ่น
“จิงน้า พ่อล้ากน้าคุนจิงน้า” เด็กชายริชยิ้มแป้นโผเข้ากอดพ่อ
“จริงครับ” ภูริชกอดตอบ แกล้งรัดแขนแน่นๆ จนเด็กชายริชร้องประท้วงจึงคลายออก
“น้าคุนรักพ่อไหมครับ” เด็กชายภูหันไปถามน้าคุนบ้าง มีคุณอึกอักเขาควรจะตอบมันได้ง่ายๆ ก็แค่พูดเอาใจเด็กๆ เหมือนภูริช แต่ทำไมเขาถึงไม่กล้าพูดมันออกมา
“สงสัยน้าคุนจะโกรธพ่อ” ภูริชกระซิบกับลูกชายคนเล็กเมื่อเห็นมีคุณนั่งนิ่ง คิ้วขมวดเข้าหากัน
“ง้อเลย พ่อง้อน้าคุนเลย”
“ง้อยังไงดีครับ”
“ลิดก๊ะม่ายลู้ ภูๆ” เด็กชายริชหาที่พึ่ง คนที่เขาคิดว่าฉลาดที่สุด
“ง้อน้าคุนยางงายดี” คราวนี้เด็กชายริชไม่กระซิบแล้ว เพราะพี่ชายนั่งห่างออกไป ใกล้ๆ กับมีคุณ
“กอดก็หาย” เด็กชายภูริวัจน์ตอบด้วยความมั่นใจ เวลาเขาซนแล้วคุณยายงอน คุณยายบอกว่ากอดยายก่อนแล้วจะหาย
“ได้เลยครับ” มีคุณไม่คิดว่าภูริชจะทำจริงๆ จนเมื่อเขาถูกกอดจากทางด้านหลังถึงได้รู้ว่าคิดผิด ภูริชโอบมือมากอดรอบตัว เอาคางวางบนศีรษะก่อนโยกตัวไปมา “พี่ง้อคุนนะครับหายงอนได้แล้ว”
“โธ่พี่ภูมิไปเชื่อเด็กๆ” มีคุณพึมพำอยู่ในคอ ใจของเขาเต้นรัว รู้สึกถึงความอบอุ่นของวงแขนแข็งแรงที่โอบล้อมอยู่
“เอาน่าพี่อยากเล่นกับลูก” ภูริชกระซิบริมหู
“น้าคุนหายงอนพ่อหรือยัง” เด็กชายภูยืนเกาะไหล่พ่อ ชะโงกหน้าถามน้าคุน
“หายแล้วครับ” ขืนตอบอย่างอื่นคงไม่จบง่ายๆ มีคุณจึงเล่นไปตามน้ำ
“เย่ ล้ากกานแล้ว” เด็กชายริชตบมือด้วยความดีใจ น้าคุนกับพ่อรักกันแล้ว
“พี่ภูมิปล่อยได้แล้วครับ” มีคุณเอ่ยเตือนเพราะภูริชยังกอดไม่ปล่อย
“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เรานอนด้วยกันทั้งหมดนี้ดีไหมครับ” ภูริชปล่อยมีคุณตามคำขอ หันกลับไปโอบสองแฝดเข้าสู่วงแขนแทน
“ดีคับ”
“ดีครับ นอนกอดกันสี่คนเลย”
“เตียงมันเล็กไปสำหรับสี่คนครับเดี๋ยวคุณพ่ออึดอัด” มีคุณรีบบอกก่อนที่จะโดนเด็กๆ งอแงบังคับให้นอน
“ไม่นี่ นอนได้สบาย” ภูริชทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “มาครับเด็กๆ เรามาลองนอนให้น้าคุนดูกัน” ภูริชล้มตัวลงนอนชิดขอบเตียง สองแฝดรีบลงไปนอนกับผู้เป็นพ่อ เบียดกันจนมีคุนนึกขำ
“นี่งายๆ น้าคุนนอน” เด็กชายริชตบมือลงข้างตัว
“เหลือเฟือเลยใช่ไหมครับเด็กๆ”
“ใช่ครับ” เด็กชายภูตอบคำถามพ่อเสียงดังฟังชัด แล้วจะให้มีคุณพูดอะไรได้อีก
“ผมต้องอาบน้ำก่อน” มีคุณหาทางออก มีเขาเพียงคนเดียวที่ยังไม่อาบน้ำออกมาสองแฝดคงหลับพอดี
“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพ่ออ่านนิทานให้ฟังระหว่างรอน้าคุนดีไหมครับ”
“อาวๆ ลิดอยากฟังซาโน...”
“เรื่องอื่นนนนน” เด็กชายภูโวยวาย แล้วสองพี่น้องที่นอนข้างกันก็เริ่มถกเถียงกันเรื่องนิทานว่าควรอ่านเรื่องไหน ภูริชโบกมือไล่ให้มีคุณไปอาบน้ำ พร้อมกับคำพูดที่ไม่มีเสียงว่า “เดี๋ยวพี่รอ” โธ่จะรอเขาทำไม
มีคุณตัดสินใจเดินเข้าห้องน้ำ ยอมรับชะตากรรมว่าวันนี้เขาคงต้องนอนร่วมเตียงกับภูริช ไม่เป็นไรน่าเด็กๆ คั่นกลางสองคนก็เหมือนนอนคนละเตียงนั่นแหละ มีคุณค่อยยิ้มออกเมื่อคิดได้ดังนั้น
“ราตรีสวัสดิ์ครับคุน” เสียงภูริชเหมือนดังมาจากที่แสนไกล สัมผัสแผ่วเบาทาบทับลงมาบนหน้าผาก อะไร? มีคุณพยายามคิดแต่เขาต่อสู้กับความง่วงไม่ไหว มือของริชกระมัง เจ้าตัวเล็กนอนดิ้นอีกแล้ว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
สั้นๆ เป็นตอนแถมของตอนที่แล้วนะคะ ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 651612 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก