ตอนที่ 19 : กามเทพคูณสอง?“พี่ภูมิเหนื่อยไหมครับ” มีคุณเอ่ยปากถามชายหนุ่มที่นั่งเอนหลังพิงหมอนอยู่บนเตียงของเขา สองแฝดหลับสนิทไปแล้วเพราะความอ่อนเพลียจากการเดินทาง
“เมื่อยนิดหน่อย คุนถามทำไมจะนวดให้พี่เหรอ” คนตอบไม่มีวี่แววว่าจะเข้าใจความนัยที่มีคุณพยายามสื่อ
“เปล่าครับ เห็นดึกแล้วเลยนึกว่าพี่ภูมิอยากพักผ่อน”
“ง่วงนิดหน่อยงั้นพี่ขอนอนสักตื่น” ภูริชดึงหมอนวางราบกับเตียง เลื่อนตัวลงนอนข้างลูกชาย
“ห้องพี่ภูมิอยู่ทางนี้ครับ” มีคุณชี้มือไปที่ประตูเชื่อมระหว่างสองห้อง
“พี่ง่วงแล้ว” ภูริชโอบมือไปบนเอวเด็กชายริช หลับตาเพื่อหลีกเลี่ยงบทสนทนา
“ง่วงก็ลุกครับเดินไม่กี่ก้าวก็ถึง จะได้นอนพักยาวๆ ถึงเช้า” เงียบไม่มีเสียงตอบ มีคุณพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เดินไปยืนชิดขอบเตียง
“ผมรู้ว่าพี่ภูมิยังไม่หลับลุกเดี๋ยวนี้เลยครับ”
“พี่หลับแล้วจริงๆ” คนหลับเถียงได้แต่ไม่ยอมลืมตา
“ถ้าพี่ภูมิอยากนอนกับลูกเอาไว้คืนพรุ่งนี้ดีกว่าครับ ผมจะให้ไปนอนที่ห้องพี่ภูมิ คืนนี้เด็กๆ เพลียมากปล่อยให้นอนที่นี่เถอะ” มีคุณเข้าใจไปว่าภูริชคงอยากนอนกับลูกชาย ปล่อยให้นอนด้วยกันสองคืนคนพ่อคงเริ่มติดไม่อยากแยกกับลูกชาย
“ต้องไปเหรอ”
“ครับ” มีคุณทำหน้านิ่งไม่ยอมยิ้ม แม้อีกฝ่ายจะยอมลืมตาขึ้นมาส่งสายตาออดอ้อนก็ตาม
“ที่โรงแรมนอนสี่คนพอ”
“เตียงนี้เล็กกว่าครับ”
“ก็ได้ครับ” ภูริชยอมลุกขึ้นอย่างไม่เต็มนัก “พี่ไปนอนก่อน” เขาพยายามทำท่าทีอิดออดให้อีกฝ่ายเห็นใจ แต่ดูเหมือนมีคุณจะใจแข็งกว่าที่คิด
“ครับ”
ภูริชจำยอมต้องเดินกลับห้อง ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนบนเตียงกลุ้มใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาควรจะเริ่มต้นอย่างไรทั้งชีวิตไม่เคยจีบผู้ชายเสียด้วย ถ้ามีคุณไม่เล่นด้วยหรือแย่กว่านั้นถ้ามีคุณรังเกียจเขาล่ะ ไม่ได้การเห็นทีต้องตีวงล้อมไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้ เอาน่าภูริชตั้งแต่จีบสาวมานายยังไม่เคยพลาดจะมาเสียชื่อเพราะจีบผู้ชายก็ให้มันรู้ไป
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
มีคุณลืมตาเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เขายังไม่หลับจึงได้ยินเสียงแม้จะเบามาก มีคุณชะโงกตัวไปเปิดโคมไฟหัวเตียง พยายามปรับสายตาให้ชินกับแสง
“พี่ภูมิ?”
“คุนยังไม่นอนเหรอ”
“ยังครับ พี่ภูมิมีอะไรหรือเปล่า” มีคุณเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาบนผนัง อีกสิบห้านาทีจะเที่ยงคืน
“พี่กลัวผี”
“หะ! อะไรนะครับ” สาบานว่านั่นคือคำที่ออกมาจากปากของภูริช ผู้บริหารระดับสูงของบริษัทยักษ์ใหญ่
“พี่กลัวผี” ภูริชเดินทำหน้าเซื่องๆ เข้าไปนั่งบนขอบเตียงข้างมีคุณ
“อย่างพี่ภูมิหรือครับจะกลัวผี”
“พี่นอนแล้วรู้สึกเหมือนมีคนมอง หรือจะมีอะไรตามพี่มาจากโรงแรม” ภูริชขยับเข้าชิดมีคุณอีกนิด ตีสีหน้าหวาดกลัว
“นี่พูดจริงหรือพูดเล่นครับ” มีคุณหรี่ตามอง เรื่องแบบนี้ถึงไม่เชื่อแต่เขาก็ไม่อยากลบหลู่
“จริงสิ คืนนี้พี่ขอนอนห้องนี้ด้วยคนนะ”
“แต่..” มีคุณไม่อยากเชื่อแต่สีหน้าของภูริชก็ทำให้เขาปฏิเสธไม่ลง หรือว่าจะมีจริงๆ
“พี่พยายามนอนแล้วแต่มันวังเวงบอกไม่ถูก ขับรถมาเหนื่อยๆ จะพักก็ไม่ได้พัก เพลียชะมัด” ภูริชยกมือขึ้นตบต้นคอเบาๆ ให้รู้ว่าเขารู้สึกไม่สบายตัว
“งั้นก็ได้ครับ” มีคุณหันไปมองสองแฝดบนเตียง เขาจัดให้เด็กชายภูนอนชิดริมติดกับคอกกั้นที่ภูริชสั่งทำให้ ตรงกลางเป็นเด็กชายริช ถ้าจะให้ภูริชนอนคนละฝากกับเขาก็ต้องขยับเด็กทั้งสองคน มีคุณไม่อยากให้หลานตื่นขึ้นมาตอนนี้
“พี่ภูมินอนกับเด็กๆ ในห้องนี้ ผมจะไปนอนห้องโน้นให้” มีคุณตัดสินใจในที่สุด ถึงจะแอบกลัวอยู่บ้างแต่เขาห้อยพระคงไม่เป็นไร
“นอนด้วยกันห้องนี้เถอะพี่อยากได้เพื่อน” ภูริชโน้มตัวผ่านมีคุณ ค่อยๆ ช้อนตัวเด็กชายริช ขยับให้นอนชิดพี่ชายมากขึ้น
“คุนขยับให้พี่หน่อยครับ”
“ผมว่า..” มีคุณถอนใจเลิกพูด ภูริชไม่ฟังเขาเลยจัดการปิดโคมไฟหัวเตียง สองร่างนั่งอยู่ในความมืด
“นอนกันหรือยังครับ” เจอคำถามแบบนี้มีคุณจะทำอะไรได้ นอกจากขยับตัวเพื่อแบ่งที่ให้ภูริชได้นอน เขาล้มตัวลงพร้อมๆ กับภูริช ร่างสูงขยับเบียดเข้ามาใกล้จนรู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผ่ออกมา
“ราตรีสวัสดิ์ครับคุน” สัมผัสแผ่วเบาแตะแต้มลงบนหน้าผาก ความทรงจำบางอย่างหวนกลับมา หรือว่าคืนนั้นคือภูริช
“ขอโทษทีพี่ติดกู๊ดไนท์คิสเด็กๆ” เสียงกระซิบเบาๆ ริมหู บ่งบอกว่าใบหน้าของคนพูดอยู่ใกล้เขามาก มีคุณหายใจติดขัด จะขยับหนีก็ไม่มีที่เหลือพอ
“ไม่เป็นไรครับ อย่าเผลอบ่อยก็แล้วกันผมไม่ใช่เด็กๆ” มีคุณต้องห้ามปรามเพราะเขาไม่อยากหวั่นไหวไปมากกว่านี้ ลึกๆ เขารู้ตัวดีว่าเขากำลังพ่ายแพ้ให้กับเสน่ห์ของภูริช ผู้ชายคนนี้กำลังทำให้เขาตกหลุมรัก สำหรับมีคุณแล้วมันไม่ใช่เรื่องดี เขากำลังทำให้ตัวเองตกที่นั่งลำบาก
“คุนตัวหอม” มีคุณสะดุ้งเฮือก เขาพลิกตัวนอนหันหลังให้ภูริชจึงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายขยับมานอนซ้อนหลังตั้งแต่เมื่อไหร่
“พี่ไม่เคยรู้เลยว่าผู้ชายตัวหอมเหมือนกัน”
“พี่ภูมิก็เป็นผู้ชาย” มีคุณเกร็งตัว มันเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติที่เขาไม่รู้ว่าตัวเองทำมันลงไป
“นั่นสิแต่ทำไมพี่ถึงไม่หอมเหมือนคุน ฉีดน้ำหอมหรือเปล่า”
“ใครจะฉีดน้ำหอมตอนเข้านอนครับ” ลมหายใจร้อนผ่าวรินรดอยู่ต้นคอ มีคุณหายใจถี่หัวใจเต้นรัว “เลิกพูดได้หรือยังครับผมง่วง”
“ครับผม” เสียงของภูริชเงียบไปแล้ว มีเพียงเสียงลมหายใจดังในความมืด มีคุณพยายามข่มตาให้หลับแต่มันยากเหลือเกินเมื่อมีใบหน้าของภูริชซบอยู่ใกล้ ริมฝีปากหนาขยับโดนต้นคอในบางครั้ง ความร้อนจากลมหายใจแทรกผ่านผิวกาย
“พี่ภูมิขยับให้ผมหน่อยครับ” มีคุณร้องบอก ขืนอยู่แบบนี้ต่อไปเขาคงไม่ได้หลับทั้งคืน
“อื้อ” เสียงอืออาดังเหมือนคนละเมอ แต่เจ้าตัวไม่ขยับออกแม้แต่มิลลิเมตรเดียว
“พี่ภูมิ”
“อื้อ” มือแข็งแรงวาดลงมาบนเอว ใบหน้าขยับซุกซบมากขึ้น เสียงพึมพำบ่งบอกว่าคนหลับไปแล้วหงุดหงิดที่ถูกรบกวน มีคุณพ่นลมหายใจยาว ให้มันได้อย่างนี้มาขอนอนด้วยเพราะตัวเองกลัวจนนอนไม่หลับ แต่กลับมาทำให้เขาหลับไม่ลงแทน ภูริชจะรู้ตัวบ้างไหมว่าทำอะไรลงไป สวดมนต์ก็แล้วกันหวังว่าจะช่วยให้เขาหลับลง
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“คุนวันนี้ไปออฟฟิศกับพี่นะ” มีคุณเงยหน้าจากชามข้าวต้ม แปลกใจเล็กน้อยที่ภูริชชวนเขา
“ไปทำไมครับ” มีคุณไปที่ทำงานภูริชครั้งสุดท้ายคือเมื่อครั้งไปเจรจาเรื่องสองแฝด หลังจากนั้นเขาไม่เคยไปรบกวนอีกเลย
“พี่จะพาลูกไปโชว์ตัว วันงานมีแต่แขกผู้ใหญ่มายังมีอีกหลายคนที่ไม่เคยเห็นภูกับริช”
“จะดีหรือครับ”
“ดีลูกดี” คุณภารวีตอบรับโดยไว “ไปแสดงตัวให้คนในออฟฟิศเห็นบ้างว่ามีลูกแล้ว แม่ไม่อยากได้ลูกสะใภ้เป็นพนักงานในบริษัท”
“โธ่แม่ครับ” ภูริชรีบหันไปสบตามีคุณ เห็นสายตากับรอยยิ้มรู้ทันแล้วรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ขึ้นมา
“พี่ไม่เคยจีบพนักงานในบริษัทสักที” ภูริชอ้อมแอ้มปฏิเสธ กลัวว่ามีคุณจะเข้าใจเขาผิด
“ใครจีบก่อนก็เหมือนกัน ใช่ไหมคะคุณสัณณ์”
“มีแฟนเป็นพนักงานในออฟฟิศก็ไม่ผิดอะไร อย่าเสียการปกครองก็พอ” คุณสัณณ์พูดเป็นกลางไว้ก่อน ไม่เข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง
“ภาก็ไม่ได้ว่าค่ะแต่แค่รำคาญเรื่องร้อนหู”
“ผมไม่เคยมีเรื่องให้คุณแม่ร้อนหู”
“น้อยไปสิ เลขาพ่อเลขาภูมิฟ้องแม่จนเบื่อจะฟัง”
“เดี๋ยวๆ ผมไปเกี่ยวอะไรด้วย” คุณสัณณ์จากนั่งอ่านหนังสือพิมพ์นิ่งๆ ต้องรีบหันมาสนใจภรรยาแทน
“อย่าคิดว่าภาไม่รู้นะคะสายสืบภามี สาวที่ไหนมาให้ท่าภารู้หมด”
“ตัดเงินเดือนหรือควรไล่ออก”
“ตัดเงินเดือนก่อนครับถ้าแม่ยังมีพรายกระซิบอีกค่อยไล่ออก” ภูริชปรึกษากับผู้เป็นพ่อถึงมาตรการจัดการเลขา
“ใครไล่คนของภาออกเป็นเรื่อง” คุณภารวีหันไปส่งค้อนให้สามี “ต่อไปแม่ฝากคุนเป็นหูเป็นตาให้ด้วยนะจ๊ะ รู้เรื่องอะไรมาๆ บอกแม่”
“ผม..ผมไมรู้เรื่องส่วนตัวของพี่ภูมิครับ” มีคุณพูดตะกุกตะกัก เขาตกใจกับสรรพนามที่เปลี่ยนไปของคุณภารวี
“ต่อไปก็รู้ ภูมิพาน้องไปออกงานบ้างอุดอู้อยู่แต่ในบ้าน ไม่ต้องห่วงสองแฝดแม่ดูให้เอง เสาร์นี้พี่วาดกับคุณวรรณจะมาอยู่ด้วยแล้วยิ่งไม่ต้องห่วงเข้าไปใหญ่”
“น่าจะมาค้างแค่เสาร์อาทิตย์ครับ” มีคุณรีบบอกเพราะกลัวคุณภารวีเข้าใจผิด
“ไม่ได้ๆ พี่วาดแม่ยอมเพราะเขาอยู่กับลูกชาย แต่คุณวรรณแม่ไม่ให้กลับต้องอยู่ด้วยกันยาวๆ”
“คุณภาห้ามไปบังคับคุณวรรณเป็นอันขาด เดี๋ยวเธอจะลำบากใจ” คุณสัณณ์สั่งห้ามภรรยา ด้วยรู้ว่าคุณกมลวรรณเป็นคนขี้เกรงใจ
“ภารู้หรอกค่ะไม่ได้บังคับเสียหน่อย ภูกับริชอยากให้คุณยายอยู่ด้วยนานๆ ไหมครับ”
“อยากครับ” เด็กชายภูรีบพูดจนข้าวหลุดจากปาก เด็กน้อยรีบยกมือขึ้นปิดปากตาโตมองน้าคุน เพราะถูกสอนไว้ว่าอย่าพูดขณะเคี้ยวข้าว
“ยักคับ ลิดคิดถึงยาย” เด็กชายริชกลืนข้าวเสร็จแล้วถึงพูด
“เพิ่งแยกกันเมื่อวานเองครับริช” มีคุณลูบศีรษะเล็กๆ ของหลานด้วยความเอ็นดู
“แต่ลิดคิดถึงแย้ว” เด็กชายริชทำหน้าหงอย เขาเคยอยู่กับยายทุกวันไม่ได้เจอกันก็คิดถึง
“เดี๋ยววันเสาร์คุณยายก็มาครับ ริชช่วยย่าชวนคุณยายนะบอกอยู่กับริชนานๆ เลย”
“คับ” เด็กชายริชค่อยยิ้มออก คุณยายจะมาอยู่กับเขาแล้ว
“ภูช่วยด้วย ภูช่วยคุณย่า” เด็กชายภูยกมือขึ้นสูงเสนอตัวช่วยคุณภารวี
“เก่งมากครับ ภูกับริชช่วยกันอ้อนคุณยาย ย่ารับรองว่าคุณยายใจอ่อนแน่ๆ” คุณสัณณ์ได้แต่ส่ายหน้า รู้ซึ้งถึงความเอาแต่ใจของภรรยาดีจึงไม่คิดขัด มีแค่มีคุณเท่านั้นที่คิดหนัก มันจะดีแน่หรือที่ครอบครัวของเขาพากันมาอาศัยอยู่ที่นี่ มีคุณไม่อยากให้มารดาถูกใครนินทา
“อย่ากังวลไปเลย” มีคุณอ่านปากของภูริช แปลกที่ชายหนุ่มตรงหน้าเข้าใจความรู้สึกของเขา รอยยิ้มอ่อนโยนของภูริชทำให้มีคุณหายใจโล่งขึ้น จู่ๆ ก็รู้สึกว่ามันยังไม่ใช่เรื่องใหญ่เขาไม่ควรตีตนไปก่อนไข้ ทุกอย่างย่อมมีทางออกเสมอ
“ตกลงไปออฟฟิศกับพี่นะ วันนี้พี่เข้าแค่ครึ่งวันเสร็จแล้วพาเด็กๆ ไปกินไอศกรีมกัน มีใครอยากไปบ้าง”
“ภูครับ” “ลิดคับ”
“ถ้าอย่างนั้นทานข้าวให้เสร็จแล้วให้พพี่ฝ้ายพาไปแต่งตัว”
“ลิดอิ่มแล้ว” เด็กชายริชวางช้อนลง เขากินไปครึ่งชาม หกบ้างแต่น้อยกว่าพี่ชาย
“เดี๋ยวๆ รอภูด้วย ภูยังไม่อิ่ม” เด็กชายภูละล้าละลัง กลัวไม่ได้ไปแต่ก็ยังไม่อิ่ม
“ไม่ต้องรีบครับค่อยๆ กิน” มีคุณกลัวจะติดคอเสียก่อนจึงต้องห้ามไว้
“ม่ายต้องลีบ ลิดลอ” เด็กชายริชทำเสียงเลียนแบบน้าคุน “ลีบม่ายดี ติดคอตายเยย”
“ริชรู้ด้วยเหรอลูก” คุณสัณณ์หัวเราะหลานชายตัวน้อยที่พยายามทำท่าเลียนแบบผู้ใหญ่
“น้าคุนบอกคับ กินช้าๆ ม่ายมีคายแย่ง เลาต้องมีมาลายาด”
“ถูกต้องครับ” คุณสัณณ์ยืนยันคำสอนของมีคุณ เด็กๆ กำลังเจริญเติบโตทั้งสมองและร่างกาย การปลูกฝังที่ดีตั้งแต่ตอนนี้เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด
“คุนสอนหลานได้ดีจริงๆ แม่นึกอิจฉาเลยว่าใครจะคุนได้ไปเป็นคู่”
“นั่นสิ คุนมีแฟนหรือยัง” คุณสัณณ์ไม่ทราบเรื่องส่วนตัวของมีคุณเท่าไหร่จึงถือโอกาสนี้สอบถามอีกฝ่าย
“ยังครับ” มีคุณตอบด้วยเสียงสุภาพอ่อนน้อม
“ให้ลุงแนะนำให้ไหม ลูกสาวเพื่อนลุงสวยหลายคน” คุณสัณณ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงผู้ใหญ่ใจดี นึกอยากช่วยหาคู่ดีๆ ให้มีคุณ
“คุณอย่าไปยุ่งเรื่องของเด็กๆ คุนโสดแบบนี้ก็ดีแล้วจะรีบมีไปทำไม”
“อ้าวเมื่อกี้คุณภาพูดถึงเอง” คุณสัณณ์งงที่จู่ๆ ภรรยาก็ส่งสายตาพิฆาตมาให้เขา “อีกอย่างผมไม่เห็นว่าคุนยังเด็กตรงไหน ทำงานมาหลายปี วุฒิภาวะก็มากกว่าคนวัยเดียวกัน”
“ขอบคุณครับคุณลุง แต่ผมอยากให้ตัวเองฐานะมั่นคงกว่านี้ก่อนจะได้ดูแลคนอื่นได้” มีคุณโกหกออกไปคำโต เขาไม่อาจบอกผู้ใหญ่ได้ว่าเขาชอบผู้ชายด้วยกัน
“ดีแล้วแม่เห็นด้วย จะรีบมีไปทำไมอยู่กับสองแฝดกับพี่ภูมิดีกว่าเป็นไหนๆ” มีคุณรู้สึกแปร่งหูแต่เขาไม่ได้คิดอะไรมาก ตีความไปว่าคุณภารวีคงอยากให้เขาช่วยเลี้ยงหลานแฝดไปอีกสักพัก
“ครับ”
“ภูอิ่มแล้ว” เด็กชายภูร้องบอกเมื่อข้าวคำสุดท้ายหมด
“ไปครับ พี่ฝ้ายพาไปแต่งตัว” ฝ้ายเข้ามาอุ้มสองแฝดลงจากเก้าอี้ มีคุณจึงถือโอกาสรวบช้อนอีกคน
“ผมขออนุญาตขึ้นไปแต่งตัวก่อนนะครับ จะได้ไม่เสียเวลาพี่ภูมิ”
“ไปเถอะ” คุณสัณณ์เอ่ยปากอนุญาต ปกติมีคุณจะรอให้เขาลุกขึ้นก่อนจึงลุกออกจากโต๊ะอาหาร เป็นมารยาทที่คุณสัณณ์ไม่ค่อยเห็นจากเด็กรุ่นใหม่ เป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ผู้ใหญ่อย่างเขาไม่มองผ่าน
“พ่อครับ” ภูริชรอให้มีคุณพาเด็กๆ ขึ้นชั้นบนเสียก่อนจึงเอ่ยขึ้นมา
“มีอะไร”
“ผมอยากขออนุญาตทำห้องทำงานให้คุนที่ออฟฟิศ”
“ห้องทำงาน? ไม่ได้หมายถึงภูมิจะชวนคุนมาทำงานด้วยใช่ไหม”
“ไม่ใช่ครับ ถึงชวนคุนก็คงไม่ทำ ดูเหมือนจะรักงานออกแบบที่ทำอยู่มาก ผมหมายถึงทำห้องทำงานจริงๆ คุนเป็นฟรีแลนซ์ปกติทำงานอยู่กับบ้าน แต่อีกหน่อยแฝดก็จะเข้าเรียนแล้วผมไม่อยากให้คุนอุดอุ้อยู่ในบ้าน” ภูริชไม่บอกว่าเป็นแผนการของเขาที่จะเก็บมีคุณไว้ข้างตัว อย่างน้อยถ้ามีคุณดื้อรั้นจะย้ายกลับบ้านจริงๆ ก็ยังได้เจอกันเกือบทุกวัน
“ทำเลยภูมิ ไม่ต้องรอพ่ออนุญาตแม่อนุญาตเอง เอาห้องใหญ่หน่อยติดกระจกเยอะๆ น้องจะได้มีที่พักสายตา ทำงานออกแบบมันต้องใช้พวกจินตนาการใช่ไหม หรือจะให้แม่เป็นคนไปจัดการให้”
“คุณภาปล่อยให้ลูกจัดการเอง เรายังไม่รู้เลยว่าคุนอยากได้หรือเปล่า”
“เดี๋ยวภาคุยให้ค่ะ”
“ไม่ต้องคุณอย่าไปยุ่ง เชื่อผมปล่อยให้ภูมิจัดการไป” ภูริชโล่งอกที่พ่อออกหน้าช่วยพูดให้ ลำพังเขาคงค้านมารดาลำบาก
“คุณพ่ออนุญาตใช่ไหมครับ” ภูริชถามซ้ำเพื่อให้แน่ใจ
“ทำเถอะ เอาแบบที่แม่เขาว่าก็ได้”
“เห็นไหมคะแล้วมาว่าภา” คุณสัณณ์ส่ายหัวให้กับท่าทางกระเง้ากระงอดราวกับสาวๆ ของภรรยา สุดท้ายเขาก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
“แต่คุยกับคุนก่อนนะภูมิ”
“ครับ ผมกะจะคุยวันนี้ ให้เจ้าตัวเข้าไปดูเสียก่อน”
“ดีแล้ว อย่าไปบังคับฝืนใจน้องเหมือนแม่เรา”
“คุณสัณณ์”
“พ่อสายแล้วเราอยู่ฟังแม่เขาบ่นไป เจอกันที่ทำงาน”
“ดูพ่อเรานะ” คุณภารวีลงที่สามีไม่ได้จึงหันมาค้อนลมค้อนแล้งให้ลูกชายแทน
“ผมไปช่วยแต่งตัวให้เด็กๆ ก่อนดีกว่า” ภูริชชิ่งตามบิดาเมื่อเห็นว่าเป้าหมายของมารดาเหลือเพียงเขาคนเดียว
“พอกันทั้งพ่อทั้งลูก”
“ไม่เหมือนกันแน่นอนครับ”
“ตรงไหนไม่ทราบ”
“ตรงที่ผมรับรองว่าแม่จะได้ตามที่ต้องการแน่นอน” ภูริชหอมแก้มมารดาก่อนขอตัวขึ้นข้างบนตามเด็กๆ ไป
“มันต้องอย่างนี้สิ” คุณภารวียิ้มพราย ก่อนหน้านี้เธอมีความคิดว่าถ้าดึงคุณกมลวรรณมาอยู่ที่บ้านด้วย หลานแฝดก็ไม่ต้องจากเธอไปไหน แต่หลังจากที่หมออธิชาติประกาศตัวคบกับชโนทัย คุณภารวีก็เกิดความคิดแผลงๆ ขึ้นมา ถ้าเธอสามารถทำให้ภูริชกับมีคุณรักกันได้ล่ะ มันอาจเป็นไปได้ยากมากแต่ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ มีคุณเป็นเด็กดีในขณะที่ลูกชายของเธอพร้อมทุกด้าน ความคิดนี้อาจจะพิลึกพิลั่นไปบ้างคุณภารวีรู้ดี เธอจึงเก็บแผนการไว้ไม่บอกสามี ไม่ลองไม่รู้ แต่ก่อนอื่นเธอต้องหาผู้ช่วยเสียก่อน จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคนที่มีมีประสบการณ์ความรักแบบนี้ที่เพิ่งเปิดตัวไป
“ข้าวนี่ป้านะลูก เลิกเรียนแล้วแวะมาหาป้าที่บ้านหน่อย”
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ตอนหน้าสองแฝดมาเต็มค่า จะได้หายคิดถึงกัน ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 651097 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก