ตอนที่ 24 : ความจริง ** แซ็ว เขียนอย่างนี้ถูกต้องแล้วนะคะ ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน มีอีกหลายคำเลยที่ใช้จริงแล้วทำให้ขัดใจเวลาอ่าน ค่อยๆ ชินไปทีละคำด้วยกันเนอะ (คนเขียนยังไม่ชินเหมือนกัน) ^^
มีคุณลืมตาในแสงสลัว เขาเคลิ้มจนเกือบหลับไปแล้วถ้าไม่เป็นเพราะเสียงขยับตัวไปมาของภูริช มีคุณตัดสินใจชะโงกตัวขึ้นมอง ร่างสูงพลิกซ้ายขวาคล้ายคนละเมอ ท่าทางไม่สบายตัว
“พี่ภูมิครับ” มีคุณเรียกชายหนุ่มเบาๆ ก่อนเสียงดังขึ้นอีกนิดเมื่อได้ยินเสียงครางอื้อแต่กลับไม่ตอบรับ
“พี่ภูมิ” มีคุณขยับตัวมาชิดริมฝั่งที่ภูริชนอน เอื้อมมือไปเขย่าแขนเบาๆ พอให้รู้สึกตัว
“คุน” ภูริชลืมตาขึ้นมาช้าๆ ดวงตาดูงงงวยเมื่อสบตากับเขา
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่า คุนมีอะไรเหรอ”
“พี่ภูมินอนกระสับกระส่ายเหมือนไม่สบายตัว ไม่สบายหรือเปล่าครับ”
“คิดว่าไม่ แต่พี่รู้สึกเหนื่อยๆ “
“พี่ภูมิขึ้นมานอนบนเตียงดีกว่าครับเผื่อจะสบายขึ้น เป็นไปได้ว่าพี่ภูมิไม่ชินกับการนอนพื้นแข็งๆ เดี๋ยวผมนอนพื้นให้เอง”
“ไม่ล่ะพี่อยากให้คุนนอนสบายๆ มากกว่า พี่ไม่เป็นไร” เสียงงัวเงียแต่แฝงไว้ด้วยความห่วงใย ยิ่งทำให้มีคุณคิดหนัก
“คุนนอนเถอะ ตื่นเพราะพี่ใช่ไหมขอโทษที เดี๋ยวพี่พยายามนอนนิ่งๆ จะได้ไม่รบกวนคุน” มีคุณถอนใจยาว เขาจะหลับลงได้อย่างไรถ้ารู้ว่าอีกฝ่ายลำบาก
“ขึ้นมานอนด้วยกันก็ได้ครับ” มีคุณตัดสินใจในที่สุด ไม่อย่างนั้นทั้งเขาทั้งภูริชคงไม่ได้นอน
“ไม่เป็นไร”
“มาเถอะครับผมง่วงแล้ว” มีคุณขยับตัวกลับไปที่เดิม เพื่อเปิดพื้นที่ว่างบนเตียงให้ภูริชขึ้นมา
“คุนแน่ใจนะ”
“ครับ”
“ขอบคุณครับ” ภูริชหยิบหมอนกับผ้าห่มขึ้นวางบนเตียง ก่อนตามขึ้นมาทิ้งตัวลงนอนข้างมีคุณ
“ราตรีสวัสดิ์ครับ” มีคุณพลิกตัวหันหลังให้ภูริช พึมพำราตรีสวัสดิ์เบาๆ เพื่อให้รู้ว่าเขาจะนอนแล้ว
“พี่ขออนุญาตครับเตียงมันแคบ” เสียงทุ้มลึกดังอยู่ใกล้หู ลมหายใจร้อนๆ เป่ารดซอกคอ แม้ผิวกายจะไม่สัมผัสกันแต่มีคุณรับรู้ได้ว่าภูริชอยู่ใกล้เขาแค่ไหน
“กู๊ดไนท์ครับ” ภูริชกระซิบเบาๆ ก่อนวาดแขนลงบนเอวของมีคุณ เขาโอบเอาไว้เพียงแผ่วเบาไม่ได้ดึงอีกฝ่ายเข้ามาชิด ภูริชรอคอยเงียบๆ เมื่อไม่มีปฏิกิริยาใดๆ จากมีคุณ เขาจึงดึงร่างที่เล็กกว่าเข้ามาชิด จนแผ่นหลังพิงเข้ากับอกแกร่ง
“พี่รักคุนนะ ฝันดีครับ” ภูริชซบหน้าลงกับศีรษะทุย หลับตาลงอย่างมีความสุข ขอโทษนะครับที่พี่ต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมเล็กน้อยกับคุน พี่แค่อยากนอนกอดคุนเท่านั้นเอง
มีคุณลืมตาขึ้นมาช้าๆ พยายามควบคุมจังหวะหายใจเพื่อไม่ให้ภูริชรู้ว่าใจของเขาเต้นแรงแค่ไหน ในความตื่นเต้นมีความอบอุ่น มีความสบายใจและรู้สึกปลอดภัย ตั้งแต่มีภูริชอยู่ใกล้ๆ มีคุณก็ลืมไปแล้วว่าเขาต้องทำตัวเข้มแข็งตลอดเวลา ลืมไปว่าเขาเคยท้อแท้และรู้สึกเหมือนตัวคนเดียว เขากลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้งเมื่อภูริชก้าวเข้ามา มีคุณเพิ่งได้คิดในตอนนี้
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“คุนครับ ดูโทรศัพท์ให้พี่หน่อยใครโทรมา” มีคุณนั่งอึ้งอยากทำเป็นหูทวนลมแต่ทำไม่ได้เพราะสายตาหลายคู่มองมา เขาจึงจำเป็นต้องหยิบโทรศัพท์ของภูริชที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้นมาดู
“คุณพรรณิกา” มีคุณอ่านชื่อที่ขึ้นบนหน้าจอ
“คุนรับให้พี่ทีบอกว่าเดี๋ยวพี่โทรกลับ”
“พี่ภูมิบอกเองดีกว่าครับ” มีคุณเตรียมส่งโทรศัพท์ไปให้ภูริชที่เล่นอยู่กับสองแฝดในคอกกั้น
“คุนรับเลยลูก คนนี้ไม่มีธุระอะไรหรอกโทรมาจีบตาภูมิมากกว่า” คุณภารวีรีบบอก ก่อนชะงักเมื่อเจอสายตาดุของคุณสัณณ์เข้า
“คือ..” มีคุณละล้าละลัง
“ตาภูมิอนุญาตแล้วก็รับเถอะ” คุณสัณณ์บอกเสียงเรียบทำเอาคุณภารวียิ้มกว้าง มีคุณจึงต้องกดรับและบอกตามที่เจ้าของโทรศัพท์สั่ง
“คุณพรรณิกาฝากบอกว่าคืนนี้มีปาร์ตี้วันเกิดของคุณลลิล อยากชวนพี่ภูมิไปเป็นเพื่อนครับ ถ้ายังไงให้โทรกลับเธอด่วน” มีคุณบอกหลังจากวางสายแล้ว
“ไม่ได้นะคืนนี้แม่จัดปาร์ตี้ต้อนรับพี่วาดคุณวรรณ” คุณภารวีรีบบอกเพราะกลัวลูกชายออกจากบ้าน
“ผมไม่ไปหรอกครับแม่”
“ดี ขืนไปแม่จะโกรธ”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณภา ถ้าภูมิอยากไปก็ไปได้นะ” คุณกมลวรรณรีบบอกด้วยความเกรงใจ เธอไม่คิดมากกับเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว
“ผมอยากอยู่บ้านมากกว่าครับ”
“ถ้าอย่างนันก็ตามใจภูมิ” คุณภารวียิ้มให้ภูริช ก่อนหันไปคุยกันในกลุ่มผู้ใหญ่อีกครั้ง
“เลิกเจ้าชู้แล้วเหรอพี่ภูมิ” ชโนทัยที่นั่งในคอกกั้นของเด็กด้วยแซ็วพี่ชาย
“เจ้าชู้อะไรข้าวพูดแบบนี้พี่เสียหาย เดี๋ยวคนที่ชอบจะเข้าใจผิด”
“มีคนที่ชอบกับเขาแล้วเหรอพี่ภูมิ”
“มี พี่กำลังจีบอยู่” ภูริชส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้ มีคุณหน้าแดงเรื่อ โชคดีที่มารดากับคุณปานวาดไม่ได้สนใจ เขาจึงพอหายใจโล่ง แต่มีคุณไม่รู้ว่ามีอีกคนหนึ่งที่ลอบมองเขากับภูริชอยู่ และมองมาตลอดตั้งแต่มาถึง
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“คุนพี่ขอคุยด้วยหน่อย” อธิชาติแตะไหล่น้องชาย อาศัยจังหวะที่แม่ของเขาชักชวนเจ้าของบ้านคุยอย่างสนุกสนาน ภูริชออกไปคุยโทรศัพท์กับเลขาเรื่องงาน และเด็กๆ มีฝ้ายและชโนทัยดูแลอยู่
“ได้ครับ” มีคุณลุกเดินนำอธิชาติออกจากห้องนั่งเล่น เขาพาเดินขึ้นชั้นสองเพื่อไปยังห้องนอน
“พี่อิกมีอะไรหรือเปล่าครับ เรื่องข้าวหรือเปล่า” มีคุณเดาเพราะตั้งแต่กลับจากเที่ยวอธิชาติกับชโนทัยไม่ได้เจอกันอีกเลย มีเพียงคำบอกเล่าลมๆ ที่ชโนทัยบอกมารดาและคุณภารวีว่าอธิชาติงานยุ่งมากแต่ได้เจอกันบ้างข้างนอกบ้าน
“ไม่ใช่ แต่นั่งคุยกันก่อน”
“ครับ” มีคุณนั่งลงที่ปลายเตียง อธิชาติดึงเก้าอี้มานั่งตรงหน้าน้องชาย
“พี่ขอถามเรื่องส่วนตัวหน่อย คือ..” อธิชาติกลืนน้ำลายลงคอ เขาไม่อยากยุ่งแต่เขาก็อดห่วงมีคุณไม่ได้ตามประสาพี่ชาย “คุนกับคุณภูมิมีอะไรหรือเปล่า”
“มีอะไรครับ” มีคุณเผลอแสดงความตกใจออกทางสีหน้า
“พี่รู้สึกว่ามันแปลกๆ คุณภูมิดูแสดงออกชัดเจนว่าจีบคุนหรือพี่คิดมากไปเอง” อธิชาติเองก็ยังไม่แน่ใจถึงต้องดึงน้องชายออกมาซักถาม
“เห็นชัดมากเหรอครับพี่อิก” มีคุณตัดสินใจตอบไปตรงๆ ถ้าอย่างพี่ชายเขายังสังเกตเห็นก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาปิดอีกแล้ว เขาเองก็อยากบอกอยากปรึกษาใครสักคน ถ้าเป็นอธิชาติได้คงดีไม่น้อย
“ใช่ ใช่ไหม”
“ครับ” มีคุณพยักหน้ารับพร้อมถอนใจยาวออกมา
“ไม่อยากเชื่อว่าคุณภูมิจะชอบผู้ชาย” อธิชาติค่อนข้างแปลกใจ แต่สำหรับมีคุณเขารู้ความลับของน้องชายอยู่แล้ว
“ผมก็แปลกใจเหมือนกัน”
“แปลว่าคุนมีเสน่ห์” อธิชาติยิ้มให้กำลังใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายสีหน้าไม่สู้ดี “แล้วคุนคิดยังไง ชอบคุณภูมิหรือเปล่า” “ผม..” มีคุณหลบสายตา คำถามนี้แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่กล้าตอบตัวเอง
“ชอบใช่ไหม ถ้าชอบก็ยอมรับมันออกมาเถอะ”
มีคุณถอนใจเฮือกใหญ่ “แต่พี่ภูมิเป็นพ่อของสองแฝด เคยเป็นแฟนกับพี่บุญ เคยทำให้พี่บุญเจ็บผมจะลืมเรื่องนั้นได้ยังไง” มีคุณพูดถึงสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจออกมา
“คุณรู้สึกผิดกับบุญใช่ไหม”
“ครับ พี่บุญรักพี่ภูมิมากแต่กลับไม่สมหวัง จู่ๆ ผมจะเข้ามาคว้าความรักของพี่บุญมันไม่สมควร” อธิชาติมองน้องชายด้วยสายตาเป็นห่วง เขานิ่งไปชั่วครู่ก่อนย้ายตัวเองไปนั่งปลายเตียงข้างมีคณ
“คุน พี่มีเรื่องอยากบอก”
“อะไรครับ”
“เรื่องของนาบุญ”
“เรื่องพี่บุญ?” มีคุณแปลกใจเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของอธิชาติ “เรื่องอะไรครับ”
“ความจริงระหว่างนาบุญกับคุณภูมิ เรื่องที่เขาเลิกกัน เรื่องที่นาบุญท้องแล้วตัดสินใจไม่บอกคุณภูมิ”
“พี่อิกรู้!” มีคุณเบิกตากว้าง เป็นสิ่งที่เขาไม่คาดคิดแม้แต่น้อยว่าจะได้ยิน
“ใช่” อธิชาติพยักหน้า “บุญเล่าให้พี่ฟังทั้งหมด อย่าสงสัยเลยว่าทำไมพี่ไม่เคยพูด พี่ก็เหมือนคุนเหมือนน้าวรรณรับปากกับบุญไว้ว่าจะไม่เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง แต่พี่คิดว่าคงถึงเวลาที่พี่จะต้องพูด”
“พี่อิก”
“ช่วงที่แฝดคลอดบุญมีภาวะซึมเศร้าหลังคลอดก็เหมือนที่คุนรู้ ตอนนั้นพี่จับเข่าคุยกับบุญ พี่บอกให้บุญระบายออกมาบ้างไม่อย่างนั้นพี่กลัวว่าบุญจะเป็นโรคซึมเศร้าขึ้นมาจริงๆ บุญให้พี่รับปากว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครแม้แต่คนเดียวถึงจะยอมพูดพี่ก็เลยรับปากไป” อธิชาติถอนใจยาวเมื่อนึกถึงเรื่องในอดีต เขายังคงคิดถึงน้องน้อยอยู่เสมอ
“ที่บุญบอกว่าคุณภูมิเป็นคนบอกเลิกไม่จริง”
“แต่..”
“ฟังพี่เล่าให้จบก่อนแล้วคุนมีอะไรอยากถามค่อยถาม”
“ครับ”
“บุญเล่าให้พี่ฟังว่าช่วงที่คบกับคุณภูมิบุญมีความสุขมากก็คงเหมือนกับที่คุนได้ยินพี่สาวเล่า แต่เพราะคุณภูมิสมบูรณ์พร้อมเรียกว่าแทบจะทุกอย่าง ส่วนบุญเป็นคนไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง หัวอ่อนอย่างที่เรารู้กัน เวลามีข่าวลือเข้ามาเกี่ยวกับผู้หญิงบุญมักจะเชื่อไว้ก่อน เพราะคิดอยู่ตลอดอยู่แล้วว่าตัวเองยังไม่เหมาะสม น้อยใจ ไม่มีความสุข บ่อยเข้าก็ทะเลาะกัน ทะเลาะกันทีบุญก็ขอเลิกทีเพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรสู้ผู้หญิงที่เป็นข่าวไม่ได้ จนถึงครั้งสุดท้ายที่คุณภูมิไม่รั้งบุญเอาไว้อีก พี่เข้าใจนะความรักอย่างเดียวมันอยู่ด้วยกันไม่ได้” อธิชาติหยุดหายใจก่อนจะเล่าเรื่องที่ได้ฟังมาอีกครั้ง
“เลิกกันได้สักพักบุญถึงรู้ว่าตัวเองท้อง พี่สาวของคุนสับสนกังวลแต่สุดท้ายก็ได้คำตอบให้ตัวเอง ว่าจะไม่บอกคุณภูมิ”
“ผมรู้ ผมคุยกับพี่บุญแล้ว” มีคุณและมารดาซักไซ้นาบุญอยู่นานเรื่องพ่อเด็ก เขาคงบุกไปหาภูริชแล้วตั้งแต่วันนั้นถ้าไม่เป็นเพราะนาบุญทั้งขอร้องและอ้อนวอนจนเป็นลมไปต่อหน้าต่อตา
“ใช่และไม่ใช่ สิ่งที่คุนได้ยินมันไม่ใช่ทั้งหมด”
“หมายความว่ายังไงครับ”
“บุญบอกที่บ้านว่ากลัวคุณภูมิจะรับเฉพาะลูกจะแย่งเอาลูกไปใช่ไหม แต่จริงๆ แล้วบุญรู้ว่าคุณภูมิต้องรับผิดชอบบุญด้วยการแต่งงานแน่นอน”
“เป็นไปไม่ได้!”
“คุนฟังพี่ให้จบ”
“ครับ” มีคุณสงบลง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกสติ
“คุนสงสัยใช่ไหมว่าถ้าอย่างนั้นทำไมถึงไม่บอก หรือทำไมบุญถึงโกหกว่าภูริชจะรับเฉพาะลูกและแย่งเด็กไป”
“ใช่ครับ”
“เพราะบุญไม่อยากให้คุนไปหาคุณภูมิยังไงล่ะ บุญถึงต้องโกหก”
“เพราะผม?”
“ใช่ ที่บุญไม่อยากให้คุณไปบอกเพราะบุญไม่อยากแต่งงานกับคุณภูมิ”
“แต่..แต่พี่บุญรักพี่ภูมิ!”
“ใช่ รัก รักมากด้วย แต่บุญก็คิดดีแล้วว่าไม่สามารถใช้ชีวิตแบบนั้นได้ บุญรู้นิสัยตัวเองดี รู้ว่าต้องเผชิญกับอะไรบ้าง รู้ว่าจิตใจตัวเองไม่เข็มแข็ง ไม่อยากอยู่กับความรู้สึกด้อยกว่า ไม่อยากอยู่กับความระแวง สุดท้ายแล้วก็จะอยู่อย่างไม่มีความสุขกันทั้งคู่ไปตลอดชีวิต ถึงตัดสินใจแบบนั้นลงไป”
“ทำไมพี่บุญไม่บอกผมครับ ถ้าบอกผม..”
“คิดดีๆ ว่าถ้าบุญบอกตอนนั้นคุนจะทำยังไง คุนจะไม่ไปหาคุณภูมิจริงหรือ แล้วคุนกับแม่จะไม่บังคับหรือพยายามแนะนำให้บุญแต่งงานจริงหรือ บุญเป็นคนขี้เกรงใจเป็นคนหัวอ่อนจะกล้าคัดค้านไปได้นานแค่ไหน บุญอาจจะคิดอะไรง่ายๆ ไปบ้างว่าถ้าอ้างเสียว่าคุณภูมิไม่สนใจ คุณภูมิจะเอาลูกไปทุกอย่างก็จบ คิดเอาตามประสาว่าอย่างไรก็คงไม่ได้วนเวียนกลับมาเจอกันอีก จะว่าไปมันก็ไม่ใช่การโกหกเสียทีเดียว เพราะถ้าบอกว่าท้องแล้วบุญไม่ยอมแต่งงาน คุณภูมิก็คงหาทางเอาลูกไปเลี้ยงเองจริงๆ”
“ผม..ผมงงไปหมด” มีคุณยกมือขึ้นลูบหน้า พยายามประติดประต่อเรื่องราวทุกอย่างในหัว
“อย่าโกรธนาบุญเลย คุนต้องเข้าใจว่าหลายๆ เรื่องโถมเข้ามาในครั้งเดียว บุญอาจตัดสินใจผิดไปบ้าง อาจคิดน้อยไป แต่เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว ตอนพี่รู้มันก็ผ่านมานานเป็นปี”
“ผมเข้าใจครับ ขอบคุณนะครับพี่อิก ขอบคุณที่เล่าให้ผมฟัง”
“พี่คิดว่ามันถึงเวลาแล้ว พี่อยากให้คุนมีความสุข”
“แต่ถึงอย่างนั้นผมก็คิดว่ามันไม่เหมาะสม มันไม่สมควร” มีคุณพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง ท้อใจ
“คุนลองคิดอีกแง่หนึ่งสิ ลองคิดดูว่าก่อนที่บุญจะเสียทำไมถึงไม่บอกความจริงเรื่องคุณภูมิ ทำไมถึงยังบอกพี่ในวันสุดท้ายว่าขอให้เก็บเรื่องนี้ต่อไปไม่ว่าบุญจะอยู่หรือไม่ก็ตาม”
“ทำไมครับ” มีคุณคิดไม่ออก สมองของเขามันตื้อตันไปหมด
“เพราะบุญอยากให้คุนเป็นคนเลี้ยงแฝดยังไงล่ะ เพราะบุญเชื่อว่าจะฝากลูกไว้กับคุนได้ เชื่อว่าคุนจะเลี้ยงเด็กๆ อย่างดีด้วยความรักเหมือนบุญเลี้ยงเองกับมือ พี่สาวคุนเชื่อในตัวคุนมากกว่าคุณภูมิ เพราะอย่างนั้นแม้ต้องจากไปก็ยังเลือกที่จะเก็บความลับไว้กับตัว”
“พี่บุญ” มีคุณน้ำตาคลอเมื่อคิดถึงพี่สาวขึ้นมาจับใจ
“เมื่อมันเป็นอย่างนั้น ทำไมคุนถึงคิดว่าบุญจะไม่ดีใจถ้าคุนจะเข้าไปมีส่วนในชีวิตของเด็กๆ เต็มตัว เป็นคนที่จะอยู่เคียงข้างและเลี้ยงสองแฝดจนเติบใหญ่ คุนไม่คิดว่าบุญจะกังวลกว่าหรือถ้าคุณภูมิแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น แล้วปล่อยให้คนที่ไม่รู้จักเข้ามาคนดูแลแฝด”
“ผม..” มีคุณเริ่มลังเล
“ลองคิดดูนะ ถ้าคุนปฏิเสธคุณภูมิ พี่เชื่อว่าคุณภูมิจะใช้เวลาไม่นานในการฟื้นตัวใหม่ คุณภูมิเป็นคนมีเสน่ห์ พี่ไม่เชื่อหรอกว่าจะเป็นโสดไปทั้งชีวิต คิดว่าบุญจะอยากได้อย่างนั้นหรือ พี่ว่าไม่นะ บางทีการที่คุนกับคุณภูมิบังเอิญมาเจอกันอาจเป็นเพราะความต้องการของนาบุญก็ได้ใครจะรู้ เขาบอกว่าเรื่องบังเอิญไม่มีอยู่จริงมีแต่พรหมลิขิตเท่านั้น”
“เพิ่งรู้ว่าหมออย่างพี่อิกก็เชื่อเรื่องพวกนี้ด้วย” มีคุณหัวเราะออกมาเบาๆ ในใจของเขารู้สึกโล่งขึ้น ไม่หนักอึ้งเหมือนวันที่ผ่านมา
“เชื่อสิ และพี่อยากให้คุนเชื่อด้วย” อธิชาติมองน้องชายด้วยสายตาอ่อนโยน
“เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไป พี่เคยบอกคุนแล้วแต่คุนไม่เคยเชื่อว่าบุญเสียเพราะร่างกายอ่อนแอ ไม่เกี่ยวกับสภาพจิตใจ อย่างเดียวที่ทำให้บุญรู้สึกเศร้าคือรู้สึกผิดกับคุณภูมิกับคุนกับแม่เท่านั้น ไม่ใช่ว่าบุญไม่เสียใจเรื่องความรัก แต่ทำใจได้และตัดสินใจแล้วว่าอย่างที่เป็นอยู่มีความสุขมากกว่า”
“ผมหลงคิดมาตลอดว่าพี่บุญอ่อนแอเพราะตรอมใจ”
“พี่เคยบอกแล้วว่าไม่ใช่ แต่คุนโกรธคุณภูมิเป็นทุนอยู่แล้วถึงไม่เคยเชื่อ”
“เป็นอย่างนั้นจริงๆ ครับ” มีคุณยอมรับแต่โดยดี
“ที่นี้ก็สบายใจได้แล้ว อย่าคิดมากคิดถึงความสุขของตัวเองบ้าง ถ้าคุนจะรักกับคุณภูมิพี่ก็ว่าไม่ผิด เด็กๆ คงดีใจมากรวมถึงบุญด้วย อาจจะหมดห่วงจริงๆ เสียที ที่คุนไม่ต้องเหนื่อยเลี้ยงแฝดตามลำพัง และไม่ต้องห่วงว่าคนอื่นจะมาดูแลลูกของตัวเอง แบบนี้มีแต่ดีและดี”
“ขอบคุณมากนะครับพี่อิก”
“ไม่ต้องขอบคุณ ก่อนบอกพี่ขออนุญาตบุญแล้ว”
“หือ?”
“ขอในใจน่ะ” อธิชาติหัวเราะออกมาเบาๆ “พี่เชื่อว่าบุญยินดี”
“ครับ” มีคุณหัวเราะตาม
“ลงไปข้างล่างกันเถอะหายมานานเดี๋ยวแม่พี่บ่น”
“พี่อิกลงไปก่อนก็ได้ครับ ผมขอล้างหน้าล้างตาสักครู่”
“เอาสิ” อธิชาติพยักหน้า เขาคิดว่ามีคุณคงอยากอยู่ตามลำพัง อธิชาติตบบ่าน้องชายเบาๆ ก่อนเดินออกจากห้องไป
มีคุณถอนใจยาวยกมือขึ้นลูบใบหน้า เรื่องที่ได้ยินจากอธิชาติทำให้เขาละอายใจ เขาอคติกับภูริชไว้มาก นึกถึงคำพูดที่ใช้เฉือดเฉือนอีกฝ่ายแล้วได้แต่สำนึกผิด โชคดีที่ภูริชมีวัยวุฒิมากพอ ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงเดินมาไม่ถึงจุดนี้
พี่บุญ มีคุณหลับตาประสานมือไว้กลางอกตั้งจิตถึงพี่สาวที่ล่วงลับ ผมได้รู้ความจริงจากพี่อิกแล้ว ผมไม่โกรธเพราะผมเข้าใจสิ่งที่พี่บุญทำลงไป ตอนนั้นผมยังมุทะลุถ้าทำให้พี่บุญไม่สบายใจอภัยให้ผมด้วยนะ ผมจะดูแลลูกของพี่อย่างดี และผมขออนุญาตพี่บุญดูแลพี่ภูมิด้วยได้ไหมครับ ผมชอบพี่ภูมิ ผมสัญญาจะดูแลครอบครัวของเราให้ดีที่สุด
“คุน” เสียงเปิดประตูดังพร้อมกับเสียงเรียกของภูริช มีคุณลืมตาขึ้นช้าๆ
“ทำอะไรอยู่ครับ ไม่สบายหรือเปล่า” เสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงทำให้มีคุณอบอุ่นหัวใจ
“เปล่าครับ”
“ลงไปข้างล่างกันเถอะ คุนหายมานานมีแต่คนถามหา”
“ใครครับ” มีคุณสงสัยเพราะเขาไม่ได้ขึ้นมานานมาก
“พี่ไง”
“โธ่พี่ภูมิ” มีคุณหัวเราะออกมาเบาๆ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“ไปกันเถอะ”
“ครับ” มีคุณไม่ว่าอะไรเมื่อภูริชเดินเข้ามาจับมือจูง เขาพร้อมแล้วที่จะปล่อยให้ความรู้สึกนำทาง แต่.. มีคุณยกยิ้มที่มุมปากดวงตาพราวระยัง แต่เขาจะไม่บอกภูริชหรอก ถึงจะเข้าใจภูริชผิดไปแต่เรื่องผู้หญิงมากมายไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิดแน่นอน พี่บุญคอยดูนะ ผมจะกำราบผู้ชายคนนี้แก้เผ็ดให้พี่เอง เชื่อมือผมได้เลย
“ยิ้มอะไรครับ”
“ไม่มีอะไรครับ” มีคุณสบตากับภูริชที่หันมามอง ระวังตัวให้ดีนะครับพี่ภูมิถึงตาผมเอาจริงบ้างแล้ว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
เดี๋ยวมาตามแก้คำผิดให้นะคะ
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 651157 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก