ตอนที่ 26 : สงคราม “ภูยังไม่ง่วงเลยน้าคุน” เด็กชายภูเริ่มงอแง เมื่อน้าคุนบอกว่าถึงเวลาเข้านอนของเด็กๆ แล้ว
“ลิดก๊ะยาง” เด็กชายริชพูดตาปรือ
“ดึกแล้วครับพรุ่งนี้ค่อยเล่นใหม่ คุณยาย ลุงหมอ ทุกคนค้างที่นี่ตื่นมาก็เจอครับ”
“จิงน้า” เด็กชายริชหันไปมองคุณกมลวรรณ เขากลัวว่าพรุ่งนี้จะไม่ได้เจอคุณยาย
“จริงครับ ยายมาอยู่กับริชอีกหลายวัน อยู่จนริชเบื่อดีไหม”
“ม่าย ม่าย” เด็กชายริชสั่นหน้าเป็นพัลวัน “ลิดม่ายเบื่อ ลิดมีความฉุก”
“ภูก็มีความสุข ภูอยากให้ยายอยู่ด้วย”
“เห็นไหมคะคุณวรรณห้ามกลับนะคะ เดี๋ยวเด็กๆ จะหาว่าย่าใจร้ายไม่ยอมให้คุณวรรณอยู่” คุณภารวีได้ที รีบสำทับอีกคน จนคุณสัณณ์ผู้เป็นสามีต้องกระแอมกระไอออกมาเบาๆ เป็นการห้ามปรามเพราะกลัวว่าคุณกมลวรรณจะลำบากใจ
“ขอบคุณนะคะแต่วรรณเกรงใจ เอาไว้วรรณจะแวะมาเยี่ยมคุนกับเด็กๆ บ่อยๆ”
“อย่าเกรงใจเลย ถ้าคุณวรรณไม่ติดอะไรก็อยู่ด้วยกันก่อน” คุณสัณณ์เป็นคนเอ่ยปากเสียเอง เขาเป็นเจ้าของบ้านจึงอยากแสดงให้อีกฝ่ายเห็นว่าเต็มใจต้อนรับ
“อยู่น้า ยายอยู่กะลิดน้า” เด็กชายริชจับมือคุณยาย ส่งสายตาอ้อนวอน
“ยาย...” คุณกมลวรรณลังเล เดิมเธอคิดจะกลับพร้อมกับคุณปานวาดพี่สาว เพื่อไม่ให้รบกวนเจ้าของบ้านจนเกินไป
“แม่ไปๆ มาๆ ก็ได้ครับ ถ้าห่วงบ้านหรือห่วงป้าวาด” มีคุณตัดสินใจแบบนี้ดีต่อทุกฝ่าย ถึงเวลาค่อยว่ากันอีกที
“แบบนั้นก็ดีนะแม่วรรณ ไหนบ่นคิดถึงหลานจะได้อยู่ให้หายคิดถึง” คุณปานวาดเห็นดีด้วยกับมีคุณ
“ตกลงค่ะ” คุณกมลวรรณตัดสินใจรับปาก เธอเองก็คิดถึงมีคุณกับหลานอยู่ไม่น้อย เพราะไม่เคยแยกจากกัน
“คุณยายตกลงแล้วทีนี้ไปนอนกันได้หรือยังครับ” มีคุณจับศีรษะสองแฝดโยกไปมา
“ด้ายคับ” เด็กชายริชรับปากด้วยใบหน้ายิ้มแย้มดีใจ ในขณะที่เด็กชายภูแอบทำปากยู่ด้วยความเสียดาย
“นอนกับอาข้าวไหม” ชโนทัยค้างที่นี่ด้วยและรู้ว่าหลานชายยังห่วงเล่นกับเขา
“นอน” เด็กชายภูรีบตอบรับ ก่อนทำหน้าจ๋อยเมื่อเห็นน้าคุนมองมา
“ไม่นอนก็ได้ เล่นดึกๆ ไม่ดีเนอะน้าคุน” เด็กชายภูทำเป็นพยักพเยิดราวกับผู้ใหญ่
“หึหึ รู้ตัวด้วยนะเรา” คุณภารวีขำหลานชาย
“พรุ่งนี้ก็เล่นกัน อาข้าวรอภูด้วยน้า”
“ลอลิดด้วย”
“ได้ มาปลุกอาที่ห้องก็แล้วกัน”
“ครับ” เด็กชายภูรับปากคุณอาแข็งขัน อธิชาติลอบยิ้ม คอยดูเถอะพรุ่งนี้เช้าสนุกแน่
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“พี่เมื่อยชะมัด” ภูริชขยับคอไปมา เขาพาแฝดขึ้นมานอนกว่าจะหลับได้ก็เล่นเอาเหนื่อย
“เด็กๆ คึกครับคนอยู่เต็มบ้าน วันสองวันนี้คงเอาเข้านอนลำบากหน่อย”
“แต่เห็นลูกมีความสุขแบบนี้พี่ก็ดีใจ”
“ครับ ว่าแต่ห้องพี่ภูมิจะซ่อมเสร็จเมื่อไหร่ครับคุณแม่บอกหรือเปล่า”
“ไม่รู้พี่ไม่ได้ถาม” ภูริชทำหน้ามึน “แต่คงไม่ใช่วันสองวันนี้”
“แปลว่าพี่ภูมิจะนอนในห้องนี้ไปเรื่อยๆ ใช่ไหมครับ”
“ก็ไม่มีห้องอื่นให้พี่นอนแล้ว ห้องพักแขกสี่ห้องเต็มหมด” ภูริชทำเสียงหงอย เรียกร้องความเห็นใจ
“ผมบอกแล้วว่าไม่ต้องจัดห้องไว้ให้พี่อิกค้างก็ได้ ขานั้นขับรถกลับบ้านไหว”
“ข้าวก็อยู่ แฟนกันก็ต้องอยากพักบ้านหลังเดียวกันมั้ง พี่ยังอยากอยู่เลย”
“ถ้าไม่อย่างนั้นก็ให้พี่อิกค้างห้องเดียวกับป้าวาดก็ได้นี่ครับ” มีคุณทำเฉยเสีย แสร้งไม่ได้ยินคำหยอดของภูริช
“จะให้ไปนอนรวมกันทำไม ถึงห้องว่างพี่ก็ไม่ไป” มีคุณอึ้งเมื่อคนยกแม่น้ำทั้งห้ามาอ้างเปลี่ยนมาฮุกหมัดตรง
“เมื่อคืนคุนก็เห็นพี่ไม่เกเรสักนิด ออกจะเรียบร้อยอยู่ในโอวาท” มีคุณอยากเถียงว่าจริงที่ไหน เพราะอีกฝ่ายกอดเขานอนทั้งคืน แต่เมื่อไม่ได้ห้ามปรามมาพูดตอนนี้จะเข้าตัวเปล่าๆ
“ตามใจครับแต่ถ้าไม่เรียบร้อยเหมือนที่พูดพรุ่งนี้ผมจะย้ายไปนอนห้องแม่ ให้พี่ภูมินอนกับแฝดไป”
“เดี๋ยวนี้พอรู้ว่าเรารักเข้าหน่อยเอะอะขู่ๆ”
“บ่นอะไรครับ” มีคุณหมั่นไส้คนเจ้าเล่ห์ทำเป็นพูดอุบอิบอยู่ในคอ รู้หรอกว่าตั้งใจให้เขาได้ยิน
“เปล่าครับ”
“ถ้าอย่างนั้นพี่ภูมิเฝ้าแฝดไปผมขออาบน้ำก่อน ผลัดกัน”
“อาบพร้อมกันไม่ได้เหรอครับพี่เหนื่อยแล้วอยากพักเร็วๆ”
“งั้นผมให้พี่ภูมิอาบก่อน”
“อาบพร้อมกันได้ไม่ต้องห่วงเด็กๆ เดี๋ยวพี่ตามฝ้ายขึ้นมาเฝ้า”
“แล้วให้ฝ้ายเห็นผมกับพี่ภูมิเข้าไปอาบน้ำพร้อมกันเหรอครับ” มีคุณเสียงเขียว เมื่อพ่อของสองแฝดพูดจาแบบไม่คิดอะไรเลย
“ไม่เห็นเป็นไรผู้ชายเหมือนกัน หรือถ้าคุนไม่อยากให้ฝ้ายเข้าใจผิด พี่บอกว่าเราเป็นแฟนกันแล้วก็ได้ฝ้ายจะได้ไม่ต้องคิดมาก”
“พี่ภูมิ!” ภูริชทำหน้าหงอยเมื่อเจอเสียงดุของเขา มองมาเหมือนอยากถามว่าพี่ทำผิดอะไร มีคุณพยายามทำหน้านิ่งสุดท้ายก็หลุดยิ้มออกมา คนบ้าอะไรตัวโตเสียเปล่าทำหน้าเง้างอนแบบนั้นได้ด้วย
“คุณยิ้มแล้ว อนุญาตใช่ไหมครับ”
“ฝันอยู่เหรอครับ เลือกครับจะอาบก่อนหรืออาบหลัง”
“โธ่” ภูริชแกล้งถอนใจออกมาดังๆ “งั้นคุนอาบก่อนเถอะพี่เป็นว่าที่แฟนที่ดีต้องอาบทีหลัง”
“ใครเสนองานให้เหรอครับ” มีคุณหมั่นไส้คนแต่งตั้งตัวเองขึ้นเป็นว่าที่แฟน
“คุนไง คุนให้พี่ทดลองงานได้ แต่ไม่เห็นบอกแฮะว่ากี่วันพี่ถึงจะผ่านการทดลองงาน”
“เดี๋ยวนะครับผมไปอนุญาตให้พี่ภูมิทดลองงานตั้งแต่เมื่อไหร่”
“พูดอย่างนี้คิดจะเบี้ยวพี่เหรอ” ภูริชเท้าแขนลงตรงหน้ามีคุณ ยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ทำท่าคุกคาม “คุนบอกว่าไม่รังเกียจพี่ ไม่หนีพี่ด้วยจำได้ไหม”
“แต่ไม่ได้แปลว่าผมรับเข้าทำงานเสียหน่อย” มีคุณรีบผละหน้าหนี เข้าใกล้แบบนี้คนหวั่นไหวอย่างเขาใจเต้นแรง
“ใช่ พี่ยังไม่ได้ทำเต็มตัว พี่บอกแล้วว่าพี่ทดลองงานอยู่” คนดื้อดึงไหลลื่นไปได้เนียนๆ “กี่วันดีครับ สักสิบวันพอไหม”
“เดี๋ยวครับเดี๋ยว ปกติทดลองงานมันต้องสี่เดือนไม่ใช่เหรอครับ มีที่ไหนสิบวัน”
“ตกลงครับ”
“เอ๋?”
“ทดลองงานสี่เดือนผ่านแล้วอย่าลืมปรับพี่เป็นแฟนด้วยนะ” มือใหญ่จับมือเขายกขึ้นเขย่าเป็นการทำสัญญา คนเจ้าเล่ห์ทำเอามีคุณหัวหมุน ทำไมถึงร้ายกาจแบบนี้ แต่เอาเถอะเขาจะปล่อยให้คนเจ้าเล่ห์ได้ใจไปก่อน แล้วจะรู้กันว่าทดลองงานสี่เดือนกับเขานั้นหินแค่ไหน
“ปล่อยหรือยังครับผมจะไปอาบน้ำ ไหนพี่ภูมิบอกว่าอยากพักผ่อนเร็วๆ”
“ครับผม” ภูริชปล่อยมือของมีคุณ ถึงจะเสียดายแค่ไหนแต่เขาต้องรู้จักรุกรู้จักถอย
“ให้พี่เอาผ้าเช็ดตัวให้ไหม”
“ก็ดีครับ” ภูริชแปลกใจนิดหน่อยที่มีคุณตอบรับโดยดี เขาลุกจากเตียงเดินไปเปิดตู้เพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ออกมาให้
“คุนใช้ผืนเล็กด้วยไหม..” ภูริชเกือบปล่อยผ้าในมือร่วงผล็อย เมื่อหันไปเจอแผ่นอกเปลือยเปล่าของมีคุณ มีเพียงกางเกงขายาวที่ยังสวมอยู่
“ใช้ครับ ขอผืนใหญ่หนึ่งผืนเล็กหนึ่ง” มีคุณแสร้งทำเป็นไม่เห็นสายตาของอีกฝ่าย เขาเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานขึ้นดูก่อนวางลง
“ผืนเล็กละครับพี่ภูมิ” มีคุณเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าร่างสูง โน้มตัวเข้าหาดึงผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนใหญ่ในมือของภูริชมาถือไว้
“
ผืนเล็ก? ใช่ ผืนเล็ก” ภูริชดูงงๆ จนมีคุณเกือบหลุดขำ สายตาที่ละไปจากอกเขาราวกับเสียดายมากมาย ภูริชหันไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาส่งให้มีคุณ
“ขอบคุณครับ” มีคุณพาดผ้าเช็ดตัวสองผืนไว้บนบ่า ยกมือขึ้นแตะแผงอกของอีกฝ่ายก่อนตบลงเบาๆ “ดูเด็กๆ ด้วยนะครับ”
“คุน~” ภูริชประท้วง ทำแบบนี้ฆ่ากันเลยดีกว่า
“อะไรครับ” มีคุณหันกลับมามองเลิกคิ้วเหมือนไม่เข้าใจว่าเขาเรียกทำไม
“แกล้งพี่เหรอครับ”
“แกล้งอะไรครับ”
“ก็ที่คุนทำอยู่นี่มันแกล้งพี่ชัดๆ” คนถูกล่อลวงโวยวาย
“ให้ดูเด็กๆ นอนแค่นี้ไม่พอใจเหรอครับแล้วอย่างนี้จะทำอะไรได้ หรือพี่ภูมิไม่อยากตกตั้งแต่วันแรกที่ทดลองงาน” ภูริชเงียบกริบ เจอประโยคนี้เข้าไปใครจะกล้าค้าน ร้ายกาจเหลือเกินคุณน้า
“มีอะไรอีกไหมครับ” ภูริชกลืนน้ำลายลงคอ มองผิวขาวผ่องของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า แค่จะละสายตายังทำไม่ได้แล้วจากนี้เขาจะรอดไหมสี่เดือน
“ไม่มีอะไรครับ”
“ดีครับ ทำตัวดีๆ เข้าไว้แล้วผมจะให้ผ่านการทดลองงาน” ภูริชมองตามร่างโปร่งที่เดินราวกับนางพญาหายเข้าไปในห้องน้ำ ตกลงเขามีแต้มต่อหรือไม่มีกันแน่ คล้ายมีคุณจะตกหลุมเขาแต่ตอนนี้ทำไมเหมือนเขาหล่นลงไปเสียเอง คิดจะรีบรวบรัดอีกฝ่ายให้ตกลงภายในสี่เดือน กลายเป็นสี่เดือนเหมือนสี่ปีไปเสียอย่างนั้นนายภูมิเอ๋ย
“รูปใคร” ภูริชออกมาจากห้องน้ำเห็นมีคุณนั่งทำงานอยู่ เขาเดินไปหยุดยืนข้างหลังถึงเห็นว่าหน้าจอมีรูปชายหนุ่มคนหนึ่งเปิดอยู่
“ลูกค้าครับ ให้ผมออกแบบงานให้” มีคุณปิดรูปบนจอลงเหลือเพียงงานที่ทำค้างไว้ “หล่อไหมครับ” เขาทำงานไปเรื่อยๆ คล้ายไม่ใส่ใจเนื้อหาที่คุยกัน
“หล่อตรงไหน ตี๋ตาแทบปิด ตัวผอมกะหร่องมีกล้ามบ้างหรือเปล่า”
“รู้ได้ยังไงครับว่าเขาไม่มีอาจจะซ่อนรูปก็ได้ นี่สเป็คผมเลยนะ”
“คุน”
“ครับ” มีคุณขานรับแต่ไม่ยอมหันไปมอง ยังคงตั้งใจกับงานที่ทำอยู่
“คุนครับ”
“ครับ”
“หันมามองพี่หน่อย” น้ำเสียงงอแงของคนตัวโตทำให้มีคุณต้องยอมหยุดมือ หันไปมองอีกฝ่ายตามเสียงเรียกร้อง
“เห็นอะไรไหม”
“อะไรครับ”
“คนหล่อ” มีคุณกลั้นขำเกือบไม่ไหว ให้ตายเถอะเขาอยากอัดคลิปเอาไปประจานที่บริษัทของภูริชเหลือเกิน
“ก็หล่อครับ” ชายหนุ่มพยายามทำหน้าตาย “แต่ไม่ใช่สเป็คผม”
“พี่หล่อกว่าเห็นๆ”
“เป็นพวกหลงตัวเองเหรอครับ”
“พี่ไม่ได้โอ้อวดเองนะแต่มีสาวชมให้ได้ยินบ่อยๆ”
“เผอิญผมไม่ใช่สาวด้วยสิ ถ้าพี่ภูมิอยากหล่อในสายตาสาวๆ ก็ตามสบายครับ”
“คุน~อย่างอนสิครับ” ภูริชรู้ตัวว่าพลาดไปแล้ว เมื่อมีคุณหมุนเก้าอี้กลับไปทันทีหลังพูดจบ
“ผมไม่ได้งอนครับจะทำงาน ผมไม่สนใจเรื่องสาวๆ ของพี่ภูมิอยู่แล้ว”
“แปลว่าให้มีได้” ภูริชแกล้งหยอก โดยใช้คำพูดของมีคุณมาตีความหมายแบบผิดๆ
“แปลว่าถ้ามีแม้แต่พี่ภูมิผมก็ไม่สน” มีคุณหันกลับมายิ้มให้ภูริช เป็นรอยยิ้มที่ทำเอาเขาฝืดคอ เพราะมันมีคำว่าเอาจริงแน่แปะอยู่
“ฮ่าๆ" ภูริชหัวเราะแห้งๆ ปฏิเสธเป็นพัลวัน “ใครมีครับ พี่ไม่มี ไม่มีแม้แต่คนเดียว”
“คุณพรรณิกานี่ใครเหรอครับได้ข่าวว่านัดให้ออกไปหา” มีคุณถามถึงสายที่เขารับแทนเมื่อช่วงบ่าย
“พี่จำชื่อใครไม่ได้แล้ว จำได้แต่ชื่อมีคุณ”
“หึ” มีคุณทำเสียงเยาะในลำคอ หมั่นไส้ปลาไหลตัวพ่อ
“พี่ง่วงจังครับ” ภูริชปิดปากหาว “คุนอย่าทำงานดึกนะพักผ่อนได้แล้ว เดี๋ยวพี่นอนเล่นรอ” ไวเหลือเกินคุณพ่อ ทีอย่างนี้รีบเผ่นไปขึ้นเตียงแทบไม่ทัน
มีคุณเปิดรูปชายหนุ่มที่ภูริชเห็นขึ้นมาอีกครั้งก่อนจัดการลบทิ้ง เขามีรูปลูกค้าที่ไหนไม่เคยถ่ายไว้สักที รูปนี้เขาค้นหาจากเฟซบุ๊คลูกค้าแล้วบันทึกมารูปเดียวเพื่อใช้เฉพาะกิจ และดูเหมือนว่ามันจะได้ผลดีเสียด้วย หึหึ เสืออย่างพี่ต้องเจอคนฝึกมือดีอย่างผม
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
มันคือสงครามเล็กๆ ระหว่างคุณพ่อกับคุณน้า ว่าแต่ใครจะเพลี่ยงพล้ำ
ที่แน่ๆ งานนี้คุณพ่ออ่วมแน่นอน
ปล.ตอนนี้สั้นๆ นะคะ เป็นการเริ่มประกาศสงคาม ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 651143 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก