ตอนที่ 27 : สัญญา “อื้อ” ชโนทัยมุดหน้าลงกับหมอน ใครกันมาเอะอะแต่เช้า
“อาข้าว อาข้าว” ชโนทัยดึงผ้าห่มขึ้นคลุมถึงศีรษะแต่เสียงเรียกยังดังไม่ลดละ
“อาข้าว” เด็กชายภูตะโกนเรียกคุณอาอยู่หน้าห้อง เขาตื่นตั้งแต่เช้าอาบน้ำกินข้าวเรียบร้อย
“อาข้าวม่ายอยู่” เด็กชายริชบอกพี่ชายเมื่อในห้องยังเงียบกริบไม่มีเสียงตอบรับ
“อยู่ อาข้าวบอกมาเรียกได้” เด็กชายภูยังไม่ยอมแพ้ ก็อาข้าวสัญญากับเขาแล้วว่าจะเล่นกันให้มาเรียกได้
“ริชเรียกพร้อมกันอาข้าวจะได้ๆ ยิน”
“อื้อ” เด็กชายริชพยักหน้า สูดลมหายใจเข้าลึกๆ “อาข้าวววว”
ชโนทัยถอนใจออกมาดังๆ ยอมลืมตาขึ้นมาในที่สุด เขาควานมือจนเจอโทรศัพท์หยิบขึ้นมากดดูเวลา เก้าโมงเช้า! นี่มันวันหยุดจะรีบตื่นไปไหนกัน
“อาข้าวววว”
“ตื่นแล้ว ตื่นแล้ว” ชโนทัยตะโกนตอบ เขางัวเงียลุกขึ้นนั่งพยายามสลัดความง่วงออก เสียงดังแบบนี้มากับฝ้ายแน่
“เข้ามา” ชโนทัยเปิดประตูพอแง้มออกแล้วหันหลังเดินกลับไปล้มตัวนอนคว่ำบนเตียง รอให้หลานๆ เดินเข้ามา
“อาข้าวว” สองแฝดปีนขึ้นบนเตียง เขย่าแขนชโนทัยเบาๆ
“ภูกับริชเล่นกับพี่ฝ้ายไปก่อนได้ไหม อาขอนอนต่อสักชั่วโมงเดี๋ยวตามลงไป” ชโนทัยพูดโดยไม่ยอมลืมตาขึ้นมา
“ใส่อะไรนอนน่ะ” เสียงทุ้มปนหัวเราะทำให้ชโนทัยลืมตาโพลง เสื้อนอนผ้านิ่มตัวโคร่งที่ตัดเลียนแบบเสื้อเชิ้ต ตัวใหญ่จนปิดบ๊อกเซอร์ตัวจิ๋วที่ใส่อยู่มิด ชโนทัยลุกพรวดขึ้นนั่งทันทีที่นึกได้ว่าเสียงนั้นเป็นของผู้ใด
“เข้ามาทำไม”
“พี่เข้ามากับเด็กๆ แฝดอยากมาปลุกอาข้าว” อธิชาติตอบตรงคำถามจนชโนทัยอยากตะโกนว่าเขารู้แล้ว ที่ถามไปเป็นการบอกว่าอีกฝ่ายไม่ควรเข้ามาต่างหาก
“พาหลานลงไปก่อนผมขอนอนต่ออีกหน่อย” ชโนทัยรีบดึงผ้าห่มขึ้นคลุมขา ในขณะที่อธิชาติมองด้วยความทึ่ง ขาของชโนทัยสวยมาก ผิวเนียนละเอียด สวยราวกับขาของผู้หญิง
“นอนต่อไม่ได้แล้วเดี๋ยวไม่ทัน”
“ไม่ทันอะไร” ชโนทัยจำได้เช้านี้ไม่ได้วางแผนจะไปไหนหรือทำอะไร นอกจากรับปากว่าจะตื่นมาเล่นกับเด็กๆ
“บอกอาข้าวสิครับ” อธิชาติให้สองแฝดเป็นคนเฉลย
“ลุงอิกจะพาไปเที่ยว” เด็กชายภูรีบบอกคุณอาด้วยใบหน้าตื่นเต้นดีใจ
“ไปไหน” ปากถามแต่ใจเตรียมปฏิเสธเต็มที่ เช้าวันหยุดแบบนี้ขอนอนอยู่บ้านดีกว่า
“ปายสวนสาด” เด็กชายริชยิ้มมีความสุข เขาชอบสัตว์มากรักเกือบทุกชนิด
“สวนสัตว์!!” ไปเดินห้างไปซื้อของชโนทัยยังต้องขอคิดดูก่อน นี่ไปสวนสัตว์ ที่ๆ เขาไม่เคยไปอีกเลยตั้งแต่สิบขวบ งานนี้เอาช้างมาฉุดเขาก็ยังไม่สำเร็จ
“อาบน้ำแต่งตัวได้แล้วครับ พี่ให้เวลาสามสิบนาที”
“ผมไม่ไป ฝากบอกพี่ภูมิพี่คุนด้วย” ชโนทัยเดาเอาเองว่าคงไปกันครบ
“ไม่มีใครไปครับ พี่อาสาพาเด็กๆ ไปเอง”
“งั้นก็ไปกันเถอะ ผมไม่ไปยังนอนไม่เต็มอิ่มเลย” ชโนทัยปิดปากหาววอด ถ้าอยู่บ้านเขาไม่เคยตื่นก่อนเที่ยงในวันหยุด
“ข้าวลืมหรือเปล่าว่ารับปากกับเด็กๆ ไว้ รู้ไหมว่าแฝดตื่นเต้นแค่ไหน”
“แต่....”
“พี่ว่าข้าวเองก็คงไม่ชอบให้ใครผิดสัญญา” เจอประโยคนี้เข้าไป แถมด้วยสายตามองมาอย่างมีความหวังและตื่นเต้นของเด็กๆ ทำให้พูดไม่ออก
“ทำอย่างกับตัวเองไม่เคยผิดสัญญา” ชโนทัยพึมพำออกมาเบาๆ
“พี่เคยผิดสัญญาแต่เพราะมันจำเป็นจริงๆ” คนฟังชะงัก ถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นจ้องคนพูด
“นี่พูดจริงหรือเปล่า”
“จริง พี่ไม่ใช่คนดีขนาดไม่เคยทำผิด”
“เปล่า ที่ถามว่าพูดจริงหรือเปล่า คือพี่หมอไม่เคยผิดสัญญาเพราะขี้เกียจ เบื่อ ลืม อะไรพวกนั้นเลยเหรอ”
“ไม่เคย” ชโนทัยมองหน้าคนพูด มีคนแบบนี้ด้วยเหรอ ก่อนตวัดผ้าห่มออกอย่างปลงๆ ยอมลงจากเตียงแต่โดยดี
“เย้ๆ อาข้าวไปด้วย อาข้าวไปด้วย” เด็กชายภูร้องดีใจเมื่อคุณอายอมลุก
“เราไปรออาข้าวข้างนอกดีกว่าเดี๋ยวลุงอ่านหนังสือให้ฟัง” อธิชาติเริ่มต้อนแฝดออกจากห้องเพื่อให้ชโนทัยมีเวลาสำหรับจัดการธุระส่วนตัว
“ลิดลอน้า รอเลยม่ายปายก่อน” เด็กชายริชรีบหันไปบอก อาข้าวจะได้ไม่ต้องกลัวว่าพวกเขาจะหนีไปเที่ยวก่อน
“ลิดฉันยา”
“เดี๋ยวอาข้าวอาบน้ำแล้วจะรีบตามลงไป” ชโนทัยบอกหลานตัวน้อย เด็กชายริชยิ้มกว้างตอบก่อนเดินตามพี่ชายออกไป บางทีเด็กๆ อาจไม่ได้มาทวงสัญญาเขาแต่กำลังรักษาสัญญาว่าจะเล่นกับเขาต่างหาก ชโนทัยเพิ่งคิดได้เดี๋ยวนี้เอง
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“อะควาเรียมดีกว่าตั้งเยอะ” ชโนทัยก็ยังเป็นชโนทัย เขาอดบ่นกระปอดกระแปดไม่ได้ เมื่อเสนอให้ไปอะควาเรียมในห้างเพื่อหลบร้อนแต่ไม่มีใครสนับสนุน
“สวนสัตว์ดีแล้ว เด็กๆ จะได้เห็นสัตว์หลากหลายทั้งสัตว์บก สัตว์น้ำ สัตว์ปีก แล้วยังได้วิ่งเล่นอีก” อธิชาติอธิบายให้คุณอาของแฝดฟังอย่างใจเย็น
“แต่มันร้อน”
“เจอร้อนบ้างก็ดี จะได้ฝึกเด็กๆ ให้อดทน”
“ไม่เห็นดีตรงไหน”
“ดีสิ นอกจากฝึกเด็กเล็กแล้วยังได้ฝึกเด็กโตบางคนไปด้วย อยากรู้ว่าจะงอแงกว่าแฝดไหม” ชโนทัยมองค้อน พูดขนาดนี้เขาจะกล้าบ่นอีกไหม ตกลงเป็นคุณหมอเด็กหรือเป็นคุณครูอนุบาลกันแน่
“มา ใครอยากให้อาข้าวอุ้ม” ชโนทัยเมินผู้ใหญ่หันไปคุยกับแฝดแทน
“ข้าวอุ้มริชเถอะพี่อุ้มภูเอง” ดูจากขนาดตัวแล้ว อธิชาติไม่คิดว่าชโนทัยจะอุ้มเด็กชายภูได้นาน เขาจึงตัดหน้าอุ้มหลานขึ้นเสียก่อน
“ลุงอิก ภูอยากดูสิงโต ภูชอบสิงโต”
“ลิดยักดูเพนกิ้น”
“เพนกวิน” ชโนทัยออกเสียงที่ถูกต้องให้หลานชายฟัง
“เพน..ก..วิน” เด็กชายริชพูดเลียนแบบคุณอาช้าๆ
“เก่งมากครับ” อธิชาติชม เด็กชายริชพูดได้ช้าและชัดน้อยกว่าพี่ชายมาก เป็นหน้าที่ของผู้ใหญ่ที่จะคอยสอนและให้กำลังใจ ไม่เปรียบเทียบให้เด็กยิ่งกังวล
“ถ้าอย่างนั้นไปดูอะไรก่อนดี” อธิชาติถามความคิดเห็นของเด็กๆ
“ฉิงโต” เพนกวิน” คุณลุงอย่างเขายิ่งกว่าชื่นใจ เมื่อแฝดต่างบอกชื่อสัตว์ที่อีกคนอยากดูขึ้นมา
“ไปดูช้าง” เสียงเด็กโตเอ่ยขึ้นมาบ้าง คุณหมอหนุ่มถึงกับต้องหันไปมองหน้าว่าจะแย่งกับเด็กจริงๆ หรือ
“มองทำไมมันอยู่นั่นไง” ชโนทัยชี้มือไปข้างหน้า “เดินตามแผนที่ของสวนสัตว์สิเขามีให้ เคยมาหรือเปล่า” น้ำเสียงดูถูกเล็กๆ ของคนพูดทำเอาอธิชาติขำ ว่าแต่เขาตัวเองเคยมาหรือเปล่าเถอะ
“ไปครับอาข้าวนำทางเอง สงสัยคุณลุงหมอจะอยู่แต่ในโรงพยาบาลมากไป”
“จริง ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับคุณไกด์” หน้าขาวยื่นเข้ามาใกล้จนชโนทัยเผลอผงะหน้าหนี รอยยิ้มขำกับเสียงหัวเราะหึๆ ในลำคอทำให้เขาหน้าแดง ไม่ใช่อายแต่โมโห อีตาหมอซื่อบื้อกล้าแกล้งเขาเหรอเดี๋ยวได้เจอดีแน่
“ฮิปโป ฮิปโป” เด็กชายริชชี้ด้วยความตื่นเต้น ฮิปโปตัวใหญ่อยู่ในน้ำ อ้าปากทีเขาตกใจหมด
“อู้ ตัวใหญ่จัง” เด็กชายภูกางมือสองข้างออกกว้าง ให้ลุงหมอดูว่าฮิปโปตัวใหญ่แค่ไหน
“อีกหน่อยภูก็จะกลายเป็นฮิปโป” ชโนทัยแซ็วหลานเรื่องหุ่น
“ไม่ๆ ภูไม่ใช่ฮิปโป”
“ถ้าอ้วนกว่านี้ก็ใช่แล้ว” ชโนทัยอุ้มเด็กชายริชด้วยมือข้างเดียว อีกข้างจับเนื้อตรงเอวเด็กชายภูเบาๆ
“ไม่ๆ ภูไม่กินเยอะ ภูจะกินนิดเดียว” เด็กชายภูมองฮิปโปด้วยสายตาหวาดๆ
“ภูม่ายอ้วน ภูน่าลักก่าฮิปโป” เด็กชายริชให้กำลังใจพี่ชาย ภูไม่เหมือนฮิปโปหรอกหล่อกว่าตั้งเยอะ
“ลุงอิกเห็นด้วย ไหนใครน่ารักยกมือขึ้น คนไหนน่ารักลุงจะพาไปซื้อไอศกรีมโคน”
“ภูครับ” “ลิดคับ” เด็กชายภูริวัจน์ยกสุดแขนลืมไปแล้วว่าจะไม่กินเยอะ
“ฮ่าๆ หลานลุงน่ารักทั้งสองคน ไปครับไปกินไอศกรีมกัน” อธิชาติอุ้มเด็กชายภูเดินนำชโนทัยลงมาจากบ่อฮิปโป เขามุ่งไปยังซุ้มขายไอศกรีมที่อยู่ไม่ห่างกันนัก จัดการซื้อให้หลานและพาไปนั่งทานที่โต๊ะใต้ซุ้มดอกเฟื่องฟ้า
“พี่ถามอะไรข้าวอย่างสิ” อธิชาติพูดขึ้นเมื่อเห็นแฝดเพลินเพลินกับการกินไอศกรีม
“อยากถามก็ถามมาเลยไม่ต้องคอยบอก”
“ทำไมข้าวถึงชอบพูดทำร้ายน้ำใจคนอื่น”
“ผมพูดที่ไหน!” ชโนทัยตกใจ พยายามคิดว่าเขาพูดอะไรผิด “เรื่องฮิปโปเหรอ นั่นผมแค่อยากแซ็วหลานเล่นไม่ได้จะให้ช้ำใจอะไรเลย พี่อิกใช้คำแรงไปแล้ว”
“พี่ไม่ได้หมายถึงเรื่องฮิปโป แต่แค่สังเกตมาหลายครั้งว่าบางทีข้าวก็พูดหรือทำอะไรโดยไม่ได้คิดถึงใจคนอื่น”
“ผมแค่ล้อเล่นไมได้มีเจตนาแบบนั้น” ชโนทัยพูดเสียงอ่อย เขาไม่เคยมีความคิดจะทำร้ายจิตใจใครเลย “ทำไมพี่หมออิกต้องว่าผมด้วย”
“เห็นไหมพี่พูดแค่นี้ข้าวยังไม่ชอบใจ คนทุกคนมีความรู้สึก ไม่มีใครอยากถูกกระทบปมด้อยหรือพูดถึงในแง่ไม่ดีหรือไม่จริง คำว่าล้อเล่นไม่ได้ช่วยทำให้ความจริงที่ว่าเขาถูกเหยียบย่ำความรู้สึกหายไปหรอกนะข้าว มันยังทำร้ายจิตใจเขาเหมือนเดิม สิ่งเดียวที่คำว่าล้อเล่นช่วยไว้ คือช่วยหลอกให้เรารู้สึกดี ว่าเราไม่ได้พูดจาทำร้ายคนอื่นเท่านั้นเอง”
“......”
“แค่ข้าวคิดถึงใจเราให้มากข้าวจะรู้ว่าอะไรควรพูดไม่ควรพูด ใจเราชอบแบบไหนไม่ชอบแบบไหนคนอื่นก็เหมือนกัน”
“อื้อ” แปลกที่ชโนทัยไม่โกรธ ไม่เถียง เขาเถียงไม่ขึ้นมันจุกอยู่ที่คอ คิดถึงช่วงเวลามากมายที่ผ่านมา คิดถึงเวลาที่เขาแซ้วเพื่อนแรงๆ แล้วจบประโยคด้วยคำว่าล้อเล่น ขำๆ น่า เขาเพิ่งรู้สึกว่ามันไม่ขำก็วันนี้เอง
“ขอโทษ” แม้เสียงจะห้วนและเบาแต่มันก็หลุดออกมาจากปากของชโนทัยเองโดยไม่มีใครบังคับ
“ขอโทษพี่ทำไม” อธิชาติยกมือขึ้นลูบหัวเด็กดื้อเบาๆ ยิ้มให้ด้วยสายตาอ่อนโยน
“ไม่รู้ จำไม่ได้” เสียงสะบัดพร้อมกับสายตาที่เมินหนี อธิชาติรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกละอายใจ ไม่ใช่เพราะโมโหหรือตั้งใจเมินเขา
“จำไม่ได้ว่าเคยทำอะไรพี่ใช่ไหม”
“อื้อ”
“พี่ก็จำไม่ได้เหมือนกัน” อธิชาติบอกเป็นนัยว่าเขาไม่เคยโกรธสิ่งที่ชโนทัยทำลงไป
“ถ้าอย่างนั้น..” ชโนทัยอึกอัก น้ำเสียงและสีหน้าดูไม่มั่นใจ
“อะไรครับ”
“ที่พี่หมออิกบอกว่าเรา..เราคบกันตกลงมันจริงไหม” ชโนทัยแข็งใจสบตาอธิชาติ หัวใจเต้นแรงไม่รู้ว่าตัวเองรอคำตอบแบบไหน เขาไม่ชอบหน้าหมอซื่อบื้อเพราะเอาแต่สอนเอาแต่บ่น เถรตรงก็เท่านั้น แต่พอคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงก็อดใจแป้วไม่ได้
“จริง ข้าวน่าจะรู้ว่าพี่ไม่ล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้”
“เหอะ” ชโนทัยทำสีหน้าเบื่อหน่ายแต่หัวใจกลับพองโต “แต่ผมขอโทษไปแล้วนะที่ก่อเรื่อง”
“หึหึ ตกลงจำได้แล้วเหรอว่าทำอะไรกับพี่”
“..... ขอโทษ” ชโนทัยไม่ยอมรับว่าจำได้แต่พูดขอโทษซ้ำอีกครั้ง ก่อนเมินหน้าหนีสายตายิ้มขำหันไปพูดกับเด็กๆ แทน
“ส่งมาอาจะเอาไปทิ้งให้” ชโนทัยแบมือให้หลานเมื่อเห็นว่ากินไอศกรีมเสร็จเรียบร้อยแล้ว สองแฝดส่งกรวยกระดาษให้อาข้าว ชโนทัยลุกขึ้นยืน มองหาถังขยะก่อนเดินเอาไปทิ้ง
เขาต้องเป็นบ้าไปแล้วจะดีใจทำไม เขาควรจะใช้โอกาสนี้พูดว่า“ขอโทษแล้วก็ให้เรื่องนี้มันจบกันไป”ไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาถึงเลือกที่จะไม่พูดแล้วเดินหนีออกมา หรือว่า..ชโนทัยเบิกตากว้าง หันขวับกลับไปมองอธิชาติที่นั่งยิ้มหัวอยู่กับเด็กๆ หรือว่า..เขาเริ่มชอบหมอซื่อบื้อขึ้นมานิดๆ แล้ว เป็นมาโซคิสม์หรือเปล่าวะเรา ยิ่งด่ายิ่งดุดันเผลอไปชอบเข้าให้ บ้าชะมัด
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“วันนี้สนุกไหมครับ” อธิชาติถามหลังจากเลี้ยวรถออกมาจากสวนสัตว์ สองแฝดนั่งบนเก้าอี้สำหรับเด็กที่ติดตั้งไว้ยังเบาะหลัง ชโนทัยนั่งเบาะหน้าคู่กับอธิชาติ
“สนุกครับลุงอิก”
“ลิดก๊ะซาหนุก ซาหนุกมากๆ เยย” เด็กชายริชสนุกมากจนพูดไม่ชัดสักคำ
“ถ้าอย่างนั้นอาทิตย์หน้าลุงไปรับมาเที่ยวอีกดีไหมครับ”
“ดีครับ ภูอยากมาเที่ยว”
“ลิดก๊ะอยากเที่ยว”
“คราวหน้าลุงจะพาไปสวนสัตว์เปิด ไปขับรถดูสัตว์ในทุ่งกว้างๆ”
“อู้” เด็กชายริชตาโต “ปายปายลิดชอบ” น้าคุนเคยพาไปครั้งหนึ่งเขาจำได้จนถึงทุกวันนี้
“ลุงอิกสัญญาแล้วน้า” เด็กชายภูทำเสียงออดอ้อน กลัวคุณลุงหมอยุ่งจนไม่มีเวลามาหา
“สัญญาครับ” อธิชาติรับปากหลาน คิดไว้อยู่แล้วว่าต่อไปจะแวะไปเยี่ยมมีคุณให้บ่อยขึ้น
“อาข้าวสัญญาด้วยเปล่า” ลุงหมออิกไปแล้วก็ต้องชวนอาข้าวไปด้วย เด็กชายภูจึงหันมาขอสัญญาจากคุณอาบ้าง
“อาข้าวสัญญาอยู่แล้ว” ชโนทัยหันไปมองคนตอบรับแทน อธิชาติละสายตาจากถนนมายิ้มให้ “เป็นแฟนกันก็ต้องไปเที่ยวด้วยกัน ใช้เวลาอยู่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ”
“เหอะ จะหาคนช่วยเลี้ยงหลานก็บอก”
“หึหึ ใครว่า? พี่กำลังทำหน้าที่แฟนที่ดีต่างหาก ไปไหนก็ชวนไปด้วย”
“ถ้าดีจริงก็ไปรับไปส่งที่มหา’ลัยด้วยสิ ไม่ใช่ชวนเฉพาะวันที่อยากได้ผู้ช่วย” ชโนทัยอดพูดประชดไม่ได้ เป็นแฟนกันเฉพาะวันรวมญาติหรือไงหมอซื่อบื้อ
“ข้าวอยากให้พี่ไปรับไปส่งเหรอ ได้สิ”
“เดี๋ยวๆ นี่พูดจริงพูดเล่น” กลายเป็นชโนทัยที่ทำตาตื่นตกใจ ในขณะที่หมอซื่อบื้อกลับยิ้มสบายอารมณ์
“ถามอีกแล้ว ข้าวรู้อยู่ว่าพี่ไม่พูดเล่น”
“ไกลนะ” ชโนทัยหยั่งเชิง
“อืม”
“เหนื่อยนะ”
“ไม่มีปัญหา แต่ถ้าวันไหนพี่ติดขึ้นเวรก็ไปรับไปส่งไม่ได้ ข้าวโอเคไหม”
“เอาจริงเหรอ”
“ฮ่าๆ จะถามซ้ำอีกกี่หน” มือใหญ่ละจากพวงมาลัยมาวางบนศีรษะเขาชั่วครู่ ชโนทัยรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาในอก เขาหลบสายตา แกล้งทำปากยื่นเหมือนคนไม่ค่อยพอใจ
“ตกลงเชื่อพี่หรือยังว่าไม่ได้หาผู้ช่วย” ชโนทัยไม่ตอบคำถามหมอซื่อบื้อ เขาชะโงกหน้าไปทางด้านหลัง พูดออกมาด้วยเสียงดังพอให้ได้ยินกันทุกคน
“อาข้าวสัญญา เราจะไปเที่ยวกัน”
“เย้ๆ” “หึหึ” เสียงหัวเราะดังมาจากทั้งเบาะหน้าและเบาะหลัง เด็กๆ ดีใจที่อาข้าวไปด้วย แต่คนขับรถหัวเราะเพราะอะไรชโนทัย
จะไม่ถามเป็นอันขาด แค่นี้เขาก็เสียหน้าพอแล้ว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 651461 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก