ตอนที่ 29 : ฝันกลางวัน? “คุนเลือกเสื้อให้พี่ตัวครับ” ร่างสูงใหญ่ออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวพันหมิ่นเหม่อยู่ที่เอว แผงอกเต็มไปด้วยหยดน้ำที่เจ้าตัวไม่ใส่ใจจะเช็ดให้เรียบร้อย
“พี่ภูมิจัดการเองเถอะครับผมแต่งตัวให้แฝดอยู่” วันนี้ภูริชเป็นคนอาบน้ำให้ลูกชาย เขาล้างตัวแล้วให้เด็กๆ ออกมาก่อนจึงจัดการกับตัวเอง
“พี่อยากให้คุนเลือกให้” น้ำเสียงดื้อดึง งอแงยิ่งกว่าแฝดที่ยืนนิ่งๆ ให้น้าคุนแต่งตัว มีคุณตวัดสายตาไปมอง เขาเคยเลือกให้ที่ไหน จู่ๆ ก็มาทำเนียนเหมือนเป็นเรื่องปกติ
“แน่ใจนะครับ” มีคุณจ้องด้วยสายตาวาววับ ถามซ้ำด้วยน้ำเสียงคุกคาม
“แน่ใจครับ” ภูริชอมยิ้ม เสื้อทำงานเขาทุกตัวใส่ได้หมดเพราะสั่งซื้อเฉพาะสีที่ชอบ จึงไม่ห่วงว่าจะโดนน้าคุนของเด็กๆ แกล้ง
“ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นพี่ภูมิรอเดี๋ยว ผมแต่งตัวให้เด็กๆ เสร็จจะไปหยิบให้”
“ขอบคุณครับ มีเมียแล้วมันดีอย่างนี้นี่เอง” ประโยคหลังแม้คนพูดจะลดเสียงให้เบาลง แต่มีคุณแน่ใจว่าภูริชตั้งใจพูดให้เขาได้ยิน
“น้าคุนวันนี้ไปกับพ่อไหมครับ”
“ไม่ไปครับ”
“ภูอยากไปเหรอลูก” ภูริชถามเมื่อเห็นลูกชายแอบทำหน้าหงอย
“ครับ ภูอยากไป”
“ริชล่ะอยากไปที่ทำงานพ่อหรือเปล่า” ภูริชหันไปถามลูกชายคนเล็กบ้าง เด็กชายริชยังง่วนอยู่กับการติดกระดุมเสื้อเม็ดเดิมมานานหลายนาที มีคุณให้เด็กๆ แต่งตัวเองเพื่อเป็นการฝึกฝน เขาจะอยู่ด้วยทุกครั้งเพื่อช่วยเหลือเท่าที่จำเป็น
“ปายก๊ะด้าย” เด็กชายริชไม่มีความคิดเห็น ภูไปไหนเขาก็ไปด้วย
“ไปด้วยกันนะคุน” ภูริชหันไปชวนผู้มีอำนาจสูงสุด
“วันนี้คงไม่ได้ครับผมมีงานต้องเร่งส่งให้ทันบ่ายนี้”
“ถ้าอย่างนั้นช่วงเย็นไหม คุณแวะไปหาพี่ที่ออฟฟิศก่อนแล้วเราพาลูกไปหาอะไรกินที่ห้างกัน”
“ไปๆ ภูอยากไป” เด็กชายภูหูผึ่งกับคำว่าไปกินอะไรที่ห้าง เพราะนอกจากของกินแล้วที่ห้างยังมีของเล่นอีกมากมาย
“อู้ ลิดก๊ะปาย” เด็กชายริชตื่นเต้นกว่าเมื่อสักครู่ เขาชอบให้น้าคุนพาเข้าร้านหนังสือ ไปเลือกนิทานเล่มใหม่ภาพสวยๆ
“ก็ได้ครับ” เห็นความตื่นเต้นของสองพี่น้องแล้วมีคุณไม่คิดจะปฏิเสธ “มาครับน้าคุนติดให้” หลังจากปล่อยให้หลานชายปล้ำติดกระดุมเม็ดสุดท้ายอยู่นานมีคุณจึงจัดการติดให้เสียเอง
“นั่งรอน้าคุนก่อนนะ” มีคุณเดินไปยังห้องแต่งตัว คุณภารวีให้คนขนเสื้อผ้าภูริชมาไว้ที่ห้องของเขา ไม่ใช่ทั้งหมดแต่ก็มีมากพอสำหรับใช้งาน อยู่ไหนนะ มีคุณมองหาเสื้อตัวที่เขาหมายตาไว้
“เจอแล้ว” มีคุณยิ้มพราย
“พี่ภูมิครับมาแต่งตัวได้แล้ว” มีคุณส่งเสียงเรียกภูริช ร่างสูงเปิดประตูตามเข้ามาอย่างรวดเร็ว มีคุณรีบไขว้มือไปด้านหลังซ่อนเสื้อที่เขาเลือกไว้
“ให้พี่ใส่ตัวไหนครับ” ภูริชไล่นิ้วไปตามราวไม้สำหรับพาดกางเกง หยิบกางเกงทำงานสีดำเข้มขึ้นมาสวม มีคุณรีบหันหน้าหนี เพราะผ้าเช็ดตัวที่ชายหนุ่มพันอยู่แง้มออกกว้าง
“ผมเลือกให้แล้ว” มีคุณหันกลับมามองเมื่อเห็นจากหางตาว่าภูริชสวมกางเกงขึ้นมาเรียบร้อยแล้วเหลือเพียงกระดุมที่ยังไม่ได้ติดเพราะรอสวมเสื้อก่อน
“นี่ครับ” มีคุณยื่นเสื้อในมือให้ภูริช เขายิ้มกว้างด้วยความพอใจเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย
“ตัวนี้?” ภูริชไม่ยอมเอื้อมมือมารับ มีคุณมองเสื้อในมือตัวเอง เชิ้ตแขนยาวผ้านิ่มสีครีมลายใบไม้สีเขียวเข้ม เป็นเสื้อตัวสวยที่เหมาะกับการไปเที่ยวทะเลและพักผ่อน
“ใช่ครับผมชอบตัวนี้” มีคุณพยายามกลั้นหัวเราะ ภูริชกลืนน้ำลายลงคอ เขามัวแต่คิดว่าเสื้อทำงานตัวไหนก็ได้ทั้งนั้นไม่มีสีแปลกๆ หรือใส่ไม่ได้แน่นอน ดันลืมนึกถึงเสื้อสำหรับใส่เที่ยวไปสนิท
“พี่ภูมิไม่ชอบเหรอครับ” เสียงถามปนหัวเราะดวงตาท้าทาย ภูริชนึกอยากดึงคนชอบแกล้งมาทำโทษให้หนำใจ
“ชอบครับ” มีคุณเริ่มระแวงเมื่อเห็นคนทำหน้าแหยๆ อยู่เมื่อครู่จุดยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมา
“ก็ดีครับ ถ้าอย่างนั้นพี่ภูมิแต่งตัวไปผมจะพาเด็กๆ ลงไปกินข้าวเช้าก่อน” มีคุณยื่นเสื้อให้ภูริชเกือบเป็นยัดใส่มือ
“เดี๋ยว” ภูริชรั้งแขนของมีคุณเอาไว้
“พี่ยอมใส่แต่มีข้อแม้ว่าคุนต้องใส่ให้”
“จะใส่ไม่ใส่ก็ตามใจพี่ภูมิครับ เรื่องอะไรผมต้องใส่ให้” มีคุณพยายามผละออก แต่โดนมือใหญ่เปลี่ยนมาคว้าเอวของเขาไว้ทั้งสองข้างดึงเข้าประชิดตัว ร่างที่เล็กกว่าถูกหมุนคว้างจนแผ่นหลังพิงเข้ากับบานเลื่อนกระจก
“ปล่อยครับพี่ภูมิ” มีคุณใจเต้นระทึก ใช้สองมือดันแผ่นอกเปล่าเปลือยของภูริช แต่มันไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย ร่างสูงยืนค้ำเขาเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้
“ใส่เสื้อให้พี่ก่อน”
“ไม่ครับ”
“ตกลง ไม่ใส่ก็ไม่ใส่” มีคุณเกือบโล่งใจที่มือของภูริชลดลงจากเอวของเขา “อย่างอื่นน่าทำกว่าตั้งเยอะ” เพียงไมกี่วินาทีที่มีคุณนึกว่ารอดแล้วคางของเขาถูกเชยขึ้นก่อนที่ริมฝีปากหนาจะแนบชิดลงมา มีคุณอุทานแต่เสียงถูกดูดกลืนหายไป
“อื้อ” ริมฝีปากร้อนบดคลึงกลีบปากนุ่ม ดูดย้ำซ้ำๆ สลับกับขบเม้มตามแรงปรารถนา ความหนักหน่วงและเร่าร้อนที่เพิ่มขึ้นทำให้ริมฝีปากของมีคุณแทบละลาย แขนขาของเขาอ่อนแรงจนต้องยกมือขึ้นจับบ่าของภูริชเอาไว้
“หวาน” เสียงพึมพำเบาๆ ออกจากริมฝีปากที่ยังคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง ภูริชเพลิดเพลินอยู่กับความหอมหวานที่เขาได้ลิ้มชิมรส
“พ่อ น้าคุน ทำอะไรครับ” มีคุณสะดุ้งเฮือกรีบผลักภูริชออกทันที เมื่อเสียงเล็กๆ ของเด็กชายภูดังอยู่ไม่ห่าง มีคุณอึกอักหน้าแดงเรื่อด้วยความอาย
“พ่อเอาเศษผงออกจากตาให้น้าคุนครับ” ภูริชตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มทำตัวให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุด ธรรมชาติจนมีคุณเผลอมองค้อน
“ทำไมพ่อต้องเอาออก” เด็กชายภูยังไม่เข้าใจคำว่าเอาเศษผงออกจากตา
“มันก็เหมือนเวลาภูทานข้าวแล้วมีอะไรเข้าไปติดฟันไงครับ พอมันติดเราต้องรีบเอาออกก่อนที่ฟันของภูจะผุ”
“อ๋อ อ๋อ ลิดลู้” เด็กชายริชร้องบอกทำสีหน้าว่าเขาเข้าใจแล้ว “ก๊ะเวลาภูแปงม่ายฉะอาด น้าคุนต้องแปงห้ายงาย” “ใช่แล้วครับ น้าคุนเอาออกเองไม่ได้พ่อเลยต้องช่วยเอาออกให้”
“ภูเข้าใจแล้ว” เด็กชายภูพยักหน้า อย่างนี้นี่เอง
“พี่ภูมิแต่งตัวเสร็จแล้วพาเด็กๆ ลงไปกินข้าวด้วยนะครับ ผมขอเข้าห้องน้ำก่อน” มีคุณรีบเลี่ยงออกมา เขาทำหน้าไม่ถูกไม่กล้ามองหน้าทั้งภูริชและสองแฝด ในใจเต้นรัวเร็วไม่ยอมลดจังหวะ ริมฝีปากบวมเจ่อ
“ภู ภู”
“อะไรริช” ภูริชดึงเสื้อเชิ้ตสีเรียบออกมาจากไม้แขวน เห็นลูกชายคนเล็กสะกิดแขนพี่ชายเบาๆ
“มะกี้พ่อจุ๊บน้าคุน” ภูริชชะงักมือที่ติดกระดุมเสื้อ หูเงี่ยฟังว่าลูกชายจะพูดอะไรต่อไป
“ภูก็เห็น สงสัยน้าคุนไม่ดื้อ”
“ช่าย น้าคุนไม่ดื้อด้ายลางวันเยย” เด็กชายริชยิ้มหวาน เวลาเขากับพี่ชายไม่ดื้อ คุณยาย น้าคุน พ่อ คุณย่าก็ชอบจุ๊บพวกเขา น้าคุนคนเก่งไม่ดื้ออยู่แล้วพ่อจุ๊บเลย
“หึหึ” ภูริชยัดชายเสื้อลงในกางเกงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ถึงน้าคุนดื้อพ่อก็จะจูบ ภูริชตาวาววับเมื่อคิดถึงรสสัมผัสที่เพิ่งได้รับ มันทั้งหอมหวานและนุ่มละมุน ป่านนี้เจ้าตัวคงเห็นแล้วว่าปากบางเจ่อแดงแค่ไหน ภูริชตาลอยเมื่อคิดว่าถ้าได้บดเบียนลงไปอีกครั้งจะดีแค่ไหน
“พ่อ”
“ครับ” ภูริชเรียกดึงสติกลับมา ก้มมองลูกชายที่ยืนรออยู่ไม่ห่าง
“ภูหิวแล้ว” ลูกชายยิ้มเก้อเขินยกมือขึนลูบท้อง ภูริชหัวเราะออกมาเบาๆ โอบสองมือไปรอบบ่าลูกชายคนละข้าง
“ไปครับ เราลงไปกินข้าวรอน้าคุนข้างล่างกัน”
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“คุณภูมิ” เสียงเรียกดังแว่วมาจากด้านหลัง ภูริชหยุดเดินหันกลับไปมอง ถึงเห็น่ว่าเป็นหญิงสาวที่เขารู้จักดี
“สวัสดีครับคุณแก้ว”
“สวัสดีค่ะพาลูกมาเดินเล่นเหรอคะ” แก้วกาญจน์มองเด็กชายที่ภูริชอุ้มอยู่
“ครับ คุณแก้วสบายดีหรือเปล่า” ภูริชซักถามหญิงสาว เขาไมได้แนะนำมีคุณให้รู้จักเพราะคิดจะทักทายอีกฝ่ายเล็กน้อยตามมารยาทเท่านั้น
“แก้วสบายดีค่ะแต่เพื่อนแก้วสิคะไม่สบาย คุณภูมิน่าจะรู้ว่าแก้วหมายถึงใคร” เสียงคล้ายตัดพ้อต่อว่ากลายๆ ทำให้ภูริชลำบากใจ แก้วกาญจน์เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับนิลยา ภูริชย่อมรู้ดีว่าหมายถึงใคร
“ครับ” เขาไม่ต้องการต่อความยาว จึงตอบรับไปสั้นๆ หวังจะขอตัวแต่ไม่ทันเพราะอีกฝ่ายพูดขึ้นก่อน
“ไปง้อได้แล้วนะคะ ระวังปล่อยนานไปจะง้อลำบาก”
“ผมกับนิลเราคุยกันแล้วครับ มันผ่านไปแล้ว” ภูริชพูดกลางๆ เขาเป็นผู้ชายอย่างไรก็ต้องให้เกียรติผู้หญิง
“แหมคุณภูมิไม่รู้จักผู้หญิงหรือคะ นิลก็พูดไปแบบนั้นเองน้อยใจตามประสา ใครเห็นก็รู้ว่านิลรอคุณภูมิไปง้ออยู่ รับรองค่ะว่าแป๊บเดียวก็หายเชื่อแก้ว”
“ผมขอบคุณคุณแก้วมากครับ แต่....”
“คุณภูมิฟังแก้วก่อนนะคะ นิลทำเหมือนไม่แคร์ก็จริงแต่นิลคิดถึงคุณภูมิมากนะคะ แก้วเป็นเพื่อนแก้วรู้ดี แก้วอยากให้คุณภูมิกับนิลกลับมาคืนดีกันเร็วๆ”
“ที่ผมจะบอกคุณแก้วคือผมกับนิลเรากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ครับ ต้องขอโทษด้วย”
“ทำไมคะ!” หรือว่า?” แก้วกาญจน์เบิกตากว้าง “คุณภูมิมีคนใหม่แล้วเหรอคะ”
“ผมมีคนที่ชอบแล้ว”
“แต่..แต่นิลบอกว่า...” แก้วกาญจน์เลือกที่จะไม่พูดต่อ หรือว่าเรื่องไม่เป็นอย่างที่นิลยาเล่า นิลยากับภูริชอาจเลิกรากันไปแล้วแต่เพื่อนแค่พูดไม่ให้เสียหน้าหรือเปล่า หรือมีความหวังจริงๆ ว่าภูริชจะกลับไปง้อ เมื่อเรื่องไม่เป็นอย่างที่เข้าใจแก้วกาญจน์จึงเลือกที่จะเงียบเสีย
“แก้วต้องขอโทษด้วยนะคะ ไม่ทราบจริงๆ ว่าคุณภูมิคบกับคนอื่นแล้ว”
“ไม่เป็นไรครับ”
“เอ่อ..ถ้าอย่างนั้นแก้วขอตัวก่อนค่ะ”
“ครับ โชคดีครับ”
“เช่นกันค่ะ” แก้วกาญจน์รีบแยกตัวออกมา ข่าวใหญ่และข่าวใหม่นิลยาต้องช็อคแน่ถ้ารู้เรื่องเข้า เธอสงสารเพื่อนแต่คิดอีกทีก็เข้าใจได้ เพื่อนของเธอเล่นตัวไว้มาก มัวแต่มั่นใจในตัวเองเกินไป วางท่าว่าผู้ชายต้องเข้ามาศิโรราบไม่จับไว้ให้แน่น สุดท้ายก็หลุดมือไปจนได้
ว่าแต่ผู้หญิงคนใหม่ของภูริชคือใคร แก้วกาญจน์มองตามด้วยความอยากรู้ นอกจากลูกแฝดทั้งสองคนเธอเห็นผู้ชายหนุ่มรูปร่างบางมาด้วยแค่คนเดียว หรือวันนี้ไม่ได้นัดเจอกัน
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“จริงเหรอแก้ว” นิลยากำโทรศัพท์ในมือไว้แน่น
“อืม คุณภูมิเป็นคนบอกเอง”
“แล้วรู้ไหมว่ามันเป็นใคร”
“ไม่รู้เราไม่เห็น คุณภูมิเดินกับเด็กหนุ่มตัวบางๆ หน่อย ไม่มีผู้หญิงมาด้วย”
“เด็กหนุ่มตัวบาง? รู้ชื่อไหม”
“ไม่ คุณภูมิไม่ได้แนะนำให้เรารู้จัก”
“ใช่มีคุณน้าของไอ้เด็กพวกนั้นหรือเปล่า”
“เราจะรู้ไหม งานเลี้ยงที่บ้านคุณภูริชนิลก็ไม่เชิญเพื่อนคนไหนไปเราคงรู้จักหรอก” แก้วกาญจน์อดบ่นไม่ได้ เริ่มเห็นความจริงรำไรว่าอาจไม่ใช่เรื่องพ่อแง่แม่งอนอย่างที่นิลยาพยายามบอกเพื่อนๆ ก็เป็นได้
“หรืออาจจะใช่ก็ได้นะเราเห็นสนิทกับลูกคุณภูมิดี เดินเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันเลย นี่ถ้าไม่รู้จักคุณภูมิมาก่อนเราคงคิดว่าเป็นเกย์ ไม่เคยเห็นคุณภูมิอารมณ์ดีแบบนี้ เคยเห็นแต่นิ่งๆ เท่ๆ นี่เดินหยอกเล่นกันอย่างกับเป็นแฟน” แก้วกาญจน์พูดโดยไม่ได้คิดอะไรแต่นิลยาชาวาบไปทั้งตัว
“ถ่ายรูปมาให้เราหน่อยสิ” นิลยาพูดด้วยเสียงสั่นเทาไปด้วยความโกรธ
“จะให้เราถ่ายรูปอะไร ถ่ายคุณภูมิเหรอ”
“ใช่ถ่ายตอนที่อยู่กับไอ้เด็กนั่น ไม่ได้หมายถึงลูกนะหมายถึงผู้ชายที่แก้วเห็น”
“จะเอาไปทำไม” แก้วกาญจน์ไม่เห็นเหตุผลที่ต้องถ่ายรูป นิลยากัดริมฝีปากพยายามคิดหาข้ออ้าง
“เราแค่อยากรู้ว่าใช่มีคุณหรือเปล่า”
“อ๋อ ได้สิ เดี๋ยวเราแอบถ่ายให้”
“เอาชัดๆ ถ่ายมาหลายๆ รูป เราอยากได้ตอนอยู่ด้วยกัน”
“ทำไม...”
“แก้วอย่าเพิ่งถามอะไรเยอะได้ไหม เรากำลังรู้สึกแย่”
“ขอโทษทีเราลืมไป ได้เดี๋ยวเราถ่ายให้ นิลอย่าคิดอะไรมากนะอย่างนิลหาใหม่ได้สบายรับรองว่าได้ไม่น้อยหน้าคุณภูมิ”
“อืม ขอบใจ รีบไปเถอะเดี๋ยวหลงกัน”
“โอเคเดี๋ยวเราโทรหา ทำใจให้สบายนะอย่าคิดมาก”
“อืม เราวางนะ” นิลยาวางสายจากแก้วกาญจน์ เธอคิดอยู่แล้ว คิดอยู่แล้วว่าน้าของไอ้เด็กพวกนั้นต้องไม่ธรรมดา ที่แท้มันก็แอบชอบภูริชคิดจะแย่งภูริชไปจากเธอ ทำมาเป็นเอาเด็กขึ้นมาอ้าง หาทางไล่เธอออกจากชีวิตภูริช เธออยากรู้นักว่าถ้าข่าวนี้แพร่ออกไปจะทำยังไง คนอย่างภูริชมีหน้าตามีเชื่อเสียงให้รักษา ไหนจะบริษัทอีก เธอนี่แหละจะก้าวออกมายืนเคียงข้างเพื่อกู้ชื่อเสียงให้ภูริชเอง แล้วมีคุณจะได้รู้ว่าการต้องตื่นจากฝันกลางวันมันเป็นอย่างไร เธอยินดีจะปลุกให้ด้วยมือของเธอเอง
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 651404 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก