ตอนที่ 33: แนะนำตัวมีคุณรอคอยท่ามกลางความเงียบ มีเพียงเสียงถอนใจเบาๆ ของคุณกมลวรรณ เขาเลือกวันที่อธิชาติเข้ามารับแฝดไปเที่ยวคุยกับมารดาเรื่องของภูริช หลังจากซักถามอยู่ครู่ใหญ่ คุณกมลวรรณก็นิ่งไปราวกับกำลังใช้ความคิด
“คุน” หลังจากเวลาผ่านไปนานจนมีคุณเริ่มร้อนใจ มารดาก็เรียกชื่อเขาขึ้นมา
“ครับแม่”
“คุนตอบแม่มาตามตรงนะ”
“ครับ”
“คุนชอบภูมิหรือเปล่าหรือว่าเป็นเพราะแฝด”
“ผม..” มีคุณก้มหน้าลงน้อยๆ ก่อนตัดสินใจตอบมารดาไปตามตรง
“ผมชอบพี่ภูมิครับ ไม่ใช่เพราะหลาน”
“แล้วภูมิล่ะคุนมั่นใจพี่เขาหรือเปล่า ถ้ามีปัญหากันทีหลังอีกหน่อยจะมองหน้ากันไม่ติด ยังไงหลานเราก็ลูกเขา” คุณกมลวรรณคิดหนัก เธอห่วงทั้งลูกชายคนเดียวที่เหลืออยู่และห่วงหลานที่กำพร้าแม่ ถ้ามีปัญหากันขึ้นมาจะลำบาก
“แม่ไม่ได้ห้ามแต่แม่อยากให้คุนตรึกตรองให้ดี ความรักอย่างเดียวมันเอาชนะทุกอย่างไม่ได้ ดูอย่างพี่บุญเป็นตัวอย่าง” คุณกมลวรรณยกนาบุญขึ้นมากล่าวถึงเพราะทราบเรื่องราวจากลูกชายแล้ว
“แม่เป็นห่วง ไม่รู้ว่าระหว่างคุนกับภูมิความเป็นไปได้ในระยะยาวมีมากน้อยแค่ไหน ถ้าคิดแล้วว่าไม่มีแม่ก็ไม่อยากให้คุนถลำลึกลงไป”
“ผมทราบครับ แต่ผมคิดดีแล้วถึงมาคุยกับแม่” คุณกมลวรรณถอนใจออกมา เธอไม่ได้รังเกียจรังงอนอะไรกับความรักของลูกชาย มีแต่ความเป็นห่วงอยากให้ลูกมีชีวิตทีมีความสุขในฐานะแม่เท่านั้น
“ภูมิเคยคุยกับคุนไหมว่าจะใช้ชีวิตกันยังไง แบบไหน ในฐานะอะไร”
“ยังครับ พี่ภูมิเคยพูดเรื่องแต่งงานแต่ผมไม่รู้ว่าพูดจริงหรือพูดเล่น คือผม..ผมยังไม่ได้บอกพี่ภูมิว่าผมชอบ” คุณกมลวรรณทำสีหน้าแปลกใจ มีคุณจึงรีบอธิบาย
“ผมอยากแน่ใจกว่านี้เลยยังไม่ได้บอก อยากคุยกับแม่ก่อนด้วย ความจริงวันนี้พี่ภูมิขอเป็นคนบอกแม่เองแต่ผมห้ามไว้ ผมไม่อยากให้แม่ลำบากใจ ถ้าแม่ไม่ยอมรับผมจะได้ปฏิเสธพี่ภูมิไป”
“คุนตัดสินใจเองได้เลย มันเป็นชีวิตของลูก ความสุขของลูก ไม่ว่าคุนตัดสินใจยังไงจะผิดหรือถูก แม่ก็อยู่ข้างคุนเสมอ”
“ขอบคุณครับแม่” มีคุณกราบลงบนตักของมารดา มือที่คอยให้ความรักลูบลงบนศีรษะของเขา
“แม่ขอให้คุนมีความสุข ขอให้พรจากแม่คุ้มครองลูกไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ใช้ชีวิตอย่างมีสติ ทำทุกอย่างให้ดีที่สุดนะลูก”
“ครับแม่” มีคุณเงยหน้าขึ้นจากตักก่อนโอบกอดมารดาเอาไว้ ไม่มีพรใดประเสริฐกว่าพรของผู้ให้กำเนิดอีกแล้ว
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“คุนวันนี้งานยุ่งหรือเปล่า”
“ไม่ยุ่งครับ” ห้องทำงานของเขายังตกแต่งไม่เรียบร้อย มีคุณจึงยังทำงานอยู่ที่บ้านของภูริชและเลี้ยงสองแฝดไปด้วย
“ดีเลย คุนเตรียมตัวไปงานเลี้ยงกับพี่เย็นนี้ด้วยนะ พาลูกไปด้วย”
“งานอะไรครับ” มีคุณสงสัยเพราะก่อนออกไปทำงานภูริชไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้
“งานเลี้ยงของสมาคมส่งเสริมการค้าฯ เดิมพ่อพี่เป็นตัวแทนบริษัทไปแต่เห็นบอกว่าติดงานเลยจะให้พี่ไปแทน”
“ผมกับเด็กๆ ไปด้วยจะดีหรือครับ” มีคุณลังเล งานใหญ่แบบนั้นเขาไม่อยากพาเด็กๆ ไปกวนภูริช
“ไปเถอะ ไปเป็นเพื่อนพี่หน่อย”
“อย่างนั้นก็ได้ครับ พี่ภูมิจะให้ผมไปหากี่โมง”
“ช่วงสี่ห้าโมงเย็นก็ได้พี่ไปหลังเลิกงาน คุนไม่ต้องขับรถมาเองนะให้คนขับรถที่บ้านมาส่ง ขากลับจะได้กลับพร้อมพี่”
“ได้ครับ” มีคุณวางโทรศัพท์ลง เขาเริ่มจากการเสิร์ชหาข้อมูล ดูรูปงานในปีที่ผ่านมา ใครแต่งกายอย่างไรกันบ้าง ทำอะไรกันบ้าง มีคุณไม่อยากทำให้ภูริชขายหน้า เพราะเขาไม่เคยไปงานแบบนี้มาก่อน
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“คุนไปกับพี่หน่อย เดี๋ยวพี่แนะนำให้รู้จักกับคุณลุงมานพ”
“ครับ” มีคุณลุกขึ้นจากโต๊ะ จับมือแฝดคนน้องเดินตามหลังภูริชกับเด็กชายภูไปยังโต๊ะวีไอพีที่ตั้งอยู่กลางห้อง
“น่ารักจริงๆ เสียดายวันนั้นลุงไม่ได้ไป” คุณมานพจับศีรษะเล็กของเด็กชายริช ชอบใจที่เด็กชายทั้งสองทำความเคารพผู้ใหญ่ได้อย่างงดงาม
“แล้วนี่..” คุณมานพมองไปทางมีคุณ เมื่อสักครู่เขามัวแต่เพ่งความสนใจไปยังด็กๆ
“สวัสดีครับ” มีคุณรีบยกมือขึ้นไหว้อีกครั้งเมื่อเห็นว่าผู้ใหญ่พูดถึง
“แฟ...” “ผมชื่อมีคุณครับเป็นน้าของเด็กๆ” ภูริชกำลังจะพูดว่าแฟนผมครับแต่โดนมีคุณพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน “มิน่าหน้าตาคล้ายเด็กๆ มาก เอ ดูไปดูมาหลานหน้าตาเหมือนทั้งภูมิทั้งน้าชายเลยนะ”
“จริงหรือครับคุณลุง” ภูริชยิ้มกว้างหน้าตาบ่งบอกว่าถูกใจมาก
“หึๆ ชอบใจล่ะสิ นี่ป้าเขาก็อยากเจอหลาน เสียดายวันนี้ไม่ได้มาเป็นหวัดนิดหน่อย”
“เดี๋ยววันหลังผมพาเด็กๆ ไปสวัสดีคุณป้าที่บ้านครับ”
“ดีเลย เอาไว้จะไปเมื่อไหร่ก็โทรหาลุง”
“ได้ครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนครับ”
“ไปเถอะ”
หลังจากนั้นภูริชพามีคุณกับลูกชายทั้งสองไปแนะนำตัวกับผู้หลักผู้ใหญ่ในแวดวงธุรกิจอีกหลายท่าน มีคุณพยายามรักษาระยะห่างกับภูริชเพื่อความเหมาะสม ไม่ดูสนิทสนมจนเกินงามแต่ไม่เหินห่างจนเกินไป
“เหนื่อยไหม คุนอยากกลับหรือยัง” ภูริชมองนาฬิกา คิดว่ากลับตอนนี้ก็ไม่น่าเกลียดแล้ว
“ก็ดีครับ เด็กๆ จะได้พักผ่อน” มีคุณไม่เหนื่อยเท่าไหร่แต่เกรงว่าแฝดจะไม่ไหว เด็กชายภูดูสนุกสนานแต่เด็กชายริชเริ่มหาวเป็นระยะ
“งั้นนั่งรอพี่เดี๋ยว ขอพี่ไปลาผู้ใหญ่ก่อนว่าเราจะกลับแล้ว”
“ครับ” มีคุณมองตามหลังภูริชไป วันนี้เขาได้เห็นแล้วว่าภูริชให้เกียรติเขาแค่ไหน ภูริชแนะนำเขาให้ผู้ใหญ่รู้จักโดยไม่มีท่าทีลังเล มือของภูริชมักแตะอยู่บนแผ่นหลังของเขาอย่างให้เกียรติ มีคุณเสียอีกทีต้องเป็นฝ่ายคอยขยับหนี ถ้านี่คือวิธีแสดงความจริงจังและจริงใจของภูริชให้เขาเห็นก็ถือว่าได้ผลมาก มีคุณรับรู้มันได้เต็มหัวใจ
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“คุณจะให้พี่พาไปไหนครับ” ภูริชถามเมื่อมีคุณขอให้เขาขับรถไปส่งในเช้าวันทำงาน
“ไปวัดครับ ผมอยากพาเด็กๆ ไปทำบุญ”
“วัดไหนครับ”
“แถวบ้านผม เดี๋ยวผมบอกทางพี่ภูมิเอง”
“โอเค”
“คุนที่นี่...” ภูริชหันมามองหน้าเขา สีหน้าประหลาดใจในขณะเดียวกันก็เข้าใจได้โดยไม่ต้องตอบ
“ใช่ครับ ผมพาพี่ภูมิมาหาพี่บุญ”
“พ่อ นี่แม่ แม่ของลิดเอง” เด็กชายริชเข้ามาดึงมือพ่อ พาไปยังที่เก็บอัฐิของผู้เป็นมารดา
“ลิด~” เด็กชายภูเรียกน้องชายเสียงหลง “พ่อก็รู้จักกับแม่สิ”
“เหยอ” เด็กชายริชตาโต ก่อนยิ้มเขินอายเมื่อคิดได้ “ลิดก๊ะลืมปาย”
“ไม่งั้นจะมีเราได้ยังไง”
“นั่นฉิ มียางงายอะ”
“เออพี่ก็ไม่รู้” เด็กชายภูทำหน้าคิด พ่อกับแม่มีพวกเขา ทำยังไงถึงมี เมื่อไม่รู้จะถามใครก็ต้องถาม “น้าคุน..”
“ไหว้แม่ก่อนครับ” มีคุณรีบส่งดอกไม้ที่เตรียมไว้ให้เด็กๆ เขาคิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะตอบอย่างไร และไม่ควรให้ภูริชตอบเป็นอย่างยิ่งเมื่อเห็นสายตายิ้มๆ นั่นแล้ว
“แม่ ลิดมาหา” เด็กชายริชวางดอกไม้ พนมมือไหว้ด้วยท่าทางอ่อนน้อม “ลิดปายอยู่บ้านย่า ย่ากับปู่จายดี รักลิด ลิดปายเที่ยวสวนซาดมาด้วยลุกอิกกับอาข้าวพาปาย แล้วลายอีกน้า” เด็กชายริชเอียงคอพยายามคิด คุณกมลวรรณกับมีคุณพาหลานมาไหว้นาบุญเสมอ และทุกครั้งมีคุณจะบอกให้เด็กๆ เล่าให้แม่ฟังว่าช่วงที่ไม่ได้มามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
“ภูคุยกับแม่มั้ง” เด็กชายภูเห็นว่าน้องเงียบไปแล้วจึงขอพูดบ้าง
“ภูเป็นเด็กดี ดูแลน้าคุนกับริช พ่อบอกว่าภูเก่ง พ่อให้ของเล่นเยอะแยะเลย ภูได้กินไอติมสามก้อนด้วยอาข้าวซื้อ” ภูริชเหงื่อตกเมื่อมีคุณหันขวับมามอง สายตาแทนคำพูดได้ว่า “เห็นไหมครับ”
“อ้อๆ ลิดพูดม้าง” เด็กชายริชรีบยกมือเมื่อคิดได้ว่าจะพูดอะไร “ลิดกินข้าวมะหก กินเยอะเยย ลิดแข็งแยงแม่มะต้องเป็นห่วง”
“ภูก็แข็งแรง ภูกินข้าวสองจาน น้าคุนบอกเยอะไปแต่พ่อบอกว่าไม่เป็นไร” ภูริชหัวเราะออกมาแห้งๆ ยิ่งลูกชายพูดก็ยิ่งเข้าตัวเขามากขึ้น
“ลิดกินฉองจานมะหวาย กินจานเดียว”
“แม่หลับสบายไหมภูคิดถึง” ภูริชถึงกับจุกอก เขาแตะสองมือลงบนบ่าของลูกชาย กระชับมือลงไปให้รู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้
“ลิดก๊ะคิดถึง วานนี้พ่อมาหาแม่ด้วย มากันเยอะเยย พี่ฝ้ายก๊ะมา”
“ริชครับ แม่ยังไม่รู้จักพี่ฝ้าย ริชบอกแม่ก่อนว่าพี่ฝ้ายเป็นใคร” มีคุณบอกหลานเบาๆ วันนี้เขาให้ฝ้ายมาด้วยเพื่อเหตุผลบางอย่าง ฝ้ายยืนรอห่างออกไปไม่ไกล ไม่ได้เข้ามานั่งรวมกลุ่ม
“ช่ายๆ ลิดลืม ภูบอกแม่หน่อย” เด็กชายริชขอให้พี่ชายบอกเพราะเขาพูดได้ช้ากว่าและคิดคำไม่ค่อยทัน
“พี่ฝ้ายเป็นพี่ ช่วยดูแลริชกับภู ภูรักพี่ฝ้าย”
“ลิดก๊ะลัก” มีคุณได้ยินเสียงฝ้ายอุทานเบาๆ หันไปเห็นอีกฝ่ายยกมือขึ้นปิดปากตาแดงเรื่อ
“โอ๊ะ! “ เด็กชายริชทำตาโต รีบพูดแทบไม่ทัน “แต่ลักน้อยก่าแม่น้า มะต้องน้อยใจ”
“แม่ไม่น้อยใจหรอกครับ แม่ดีใจที่ริชกับภูมีคนดูแลดี มีคนรัก” มีคุณลูบศีรษะหลานทั้งสอง
“คับ” เด็กชายริชเงยหน้าขึ้นยิ้มก่อนพยักหน้ารับคำน้าชาย
“ภูกับริชไปรอน้าคุนที่รถกับพี่ฝ้ายนะครับ น้าคุนกับพ่อมีอะไรอยากคุยกับคุณแม่หน่อย” มีคุณบอกหลานเมื่อเห็นว่าเด็กๆ ได้คุยกับแม่จนพอใจแล้ว
“ได้ครับ” “คับ” มีคุณกวักมือเรียกฝ้ายให้เข้ามารับเด็กๆ ภูริชส่งกุญแจรถให้เพื่อความสะดวก
เด็กชายภูกับเด็กชายริชยกมือขึ้นไหว้ ค้อมศีรษะลงต่ำเท่าที่จะทำได้ เด็กชายริชลูบมือลงบนรูปของแม่ก่อนลุกขึ้นยืน
“ภูจุ๊บแม่” เด็กชายภูยกมือขึ้นแตะริมฝีปากก่อนแตะลงไปบนรูปบริเวณแก้ม ยิ้มกว้างให้แม่ก่อนลุกขึ้นอีกคน
มีคุณวางดอกไม้ลงหน้ารูปพี่สาวตามด้วยภูริช เขายืนนิ่งอยู่ชั่วครู่ก่อนพูดออกมา
“พี่บุญวันนี้ผมพาพี่ภูมิมาด้วย ผมเพิ่งรู้ว่าพี่บุญไม่ได้โกรธพี่ภูมิ ผมผิดเองที่ไม่เคยรู้”
“คุน” ภูริชจับแขนมีคุณเพียงแผ่วเบา “ขอพี่พูดกับบุญหน่อยได้ไหม”
“ครับ” มีคุณถอยหลังให้ ภูริชแตะมือลงบนรูปของนาบุญ ตาของเขารื้นไปด้วยน้ำตา ไม่อยากเชื่อว่าจะมาเจอกันอีกครั้งในสถานที่แบบนี้
“บุญ พี่มาหา ขอโทษที่พี่เพิ่งรู้ บุญเป็นยังไงบ้างสบายดีใช่ไหม พี่เชื่อว่าบุญต้องได้ไปอยู่ในภพภูมิที่ดี เพราะบุญเป็นคนดี เป็นคนที่ดีมาก ขอบคุณนะที่ให้ลูกที่น่ารักกับพี่ถึงสองคน พี่ดีใจมากรู้ไหม แกฉลาดมากน่ารักมาก พี่จะดูลูกให้ดีที่สุด บุญสบายใจได้”
“พี่บุญผมมาวันนี้ผมมีเรื่องอยากบอกพี่บุญ อยากมาขออนุญาต” ภูริชหันไปมองมีคุณ เขาเดาไม่ถูกว่ามีคุณจะพูดอะไรจึงได้แต่นิ่งฟัง
“ผมเคยสัญญากับพี่บุญว่าจะดูแลหลานให้ดีที่สุดเหมือนเป็นลูกของตัวเอง แต่วันนี้ผมจะมาขอพี่บุญดูแลพี่ภูมิเพิ่มอีกคนได้ไหมครับ”
“คุน” ภูริชเรียกมีคุณเสียงแผ่วเบา ตื่นเต้นปนตกใจแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ปล่อยให้มีคุณคุยกับพี่สาวต่อไป
“ผมสัญญาว่าจะคิดถึงแฝดก่อนเสมอ ความรักของผมจะทุ่มเทที่หลานเหมือนที่ผ่านมาไม่เสื่อมคลาย เพียงแต่ตอนนี้ผมอยากอยากขอดูแลพี่ภูมิด้วย เพราะ..” มีคุณก้มหน้าน้อยๆ ก่อนเงยขึ้นด้วยสายตามุ่งมั่นของคนที่ตัดสินใจแล้ว “เพราะผมชอบพี่ภูมิครับพี่บุญ”
“คุน!” ภูริชเหมือนโดนหมัดน็อคใต้เข็มขัด เขามึนไปชั่วครู่กว่าจะตั้งหลักได้
“ผมรู้ว่ามันผิดแต่ผมห้ามใจไม่ได้ ผมพยายามแล้ว พี่บุญอย่าโกรธผมนะครับ ผมขอโทษ” สายลมเย็นๆ พัดวูบ มีคุณสะดุ้งน้อยๆ เขามองไปรอบๆ ทุกอย่างนิ่งเงียบแม้แต่ใบไม้ก็สงบนิ่ง
“พี่บุญ” มีคุณน้ำตาคลอ แม้ไม่รู้ว่าสิ่งที่คิดใช่หรือไม่แต่เขาจะถือเป็นคำอนุญาตและคำอวยพรจากนาบุญ
“บุญ พี่เชื่อว่าบุญจะอวยพรให้พี่ ให้คุนกับลูก พี่เชื่อว่าบุญจะมองพวกเราด้วยรอยยิ้ม ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรอีกแล้ว พี่จะดูแลครอบครัวของบุญและลูกของเราให้ดีที่สุด บุญพักให้สบายนะพี่จะมาเยี่ยมบุญบ่อยๆ จะคอยบอกลูกว่าแม่ของแกน่ารักแค่ไหน ไม่ว่าจะอีกกี่ปีผ่านไปลูกจะมีบุญเป็นแม่เพียงคนเดียว แม่ที่รักแกตลอดไป”
มีคุณยิ้มด้วยความสุขใจ เขารู้สึกได้ว่าพี่สาวกำลังยิ้ม ยิ้มเหมือนในรูปที่เขากำลังมองอยู่ พี่บุญ พี่ยังเป็นพี่สาวที่น่ารักและอ่อนโยนของผมเสมอ ผมจะรักพี่ตลอดไป
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“คุนพูดจริงใช่ไหม” ภูริชถามมีคุณระหว่างเดินกลับไปที่รถ เขารักษาระยะห่างเพื่อความเหมาะสมและให้เกียรติสถานที่และนาบุญ
“ครับ” มีคุณมองตรงไปข้างหน้า ใบหน้าเขาขึ้นสีแดงเรื่อยเล็กน้อยก่อนจะจางลงไป
“ขอบคุณครับ” ภูริชดูดีว่าไม่ควรพูดอะไรไปมากกว่านี้
“แต่ผมไม่อยากให้ใครรู้ว่าเป็นอะไรกันจนกว่าแฝดจะโตพอ” ไหนๆ ภูริชก็พูดขึ้นมา มีคุณจึงตัดสินใจคุย
“ทำไมครับ คุณอยากปิดเรื่องของเราเอาไว้เหรอ แต่เรื่องของเราเป็นข่าวไปแล้ว”
“ไม่ใช่ครับ ผมหมายถึงเราใช้ชีวิตของเราไปตามปกติเพียงแต่ไม่ต้องประกาศออกมา ส่วนเรื่องข่าวมันอยู่แค่ในแวดวงสังคมนักธุรกิจ มีคนสนใจข่าวแบบนั้นไม่มากเท่าไหร่ เราไม่ได้ยอมรับและไม่ได้ปฏิเสธแค่ใช้ชีวิตของเราไป ผมไม่อยากให้หลานสับสนในสถานะของผมกับพี่ภูมิ ผมอยากเป็นน้าชายที่สนิทกับคุณพ่อในสายตาหลาน จนกว่าพวกแกจะเติบโตพอที่จะเข้าใจเรื่องพวกนี้ได้ด้วยตัวเอง และมีภูมิคุ้มกันต่อโลกภายนอกพอ” มีคุณหยุดหายใจก่อนจะพูดต่อ
“พี่เข้าใจแล้ว ตกลงตามนั้นครับ”
“อย่าเพิ่งดีใจไปครับ”
“พี่เปล่า” ภูริชเผลอยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะรีบทำท่าสงบเสงี่ยมเหมือนเดิม
“ถ้าพี่ภูมิทำตัวไม่ดี ผมจะดูแลแต่ลูกแล้วเอาพ่อไปคืนให้สาวๆ พวกนั้น”
“เสียใจครับ รับไปแล้วคืนไม่ได้ บุญเป็นพยาน”
“เอาพี่บุญมาอ้างแบบนี้ได้ยังไงครับ” มีคุณอดหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้
“ได้สิ ถ้าคุนเบี้ยวพี่จะมาฟ้องบุญ”
“เอาเข้าไป”
“รับรองครับว่าคุนไม่ได้คืนพี่ให้ใครหรอก พี่รับปากบุญแล้วพี่เป็นคนรักษาสัญญา”
“หึ”
“กลับบ้านเรากัน” ภูริชหันมามองหน้าเขาด้วยรอยยิ้มอบอุ่น เมื่อเดินถึงลานจอดรถ
“ครับ” มีคุณยิ้มให้ภูริช มือที่แตะลงบนแขนของเขามั่นคงและอ่อนโยน จากนี้เขาจะฝากความรักเอาไว้ในมือของผู้ชายคนนี้ ขอบคุณนะครับพี่บุญที่ชักพาผมกับพี่ภูมิให้มาเจอกัน สายลมเย็นพัดอ่อนคล้ายรับคำขอบคุณของเขา มีคุณเชื่ออย่างนั้น
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 651102 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก