ตอนที่ 34: การเรียนรู้ของแฝด “ทำไมวันนี้กลับเร็ว” คุณภารวีแปลกใจที่เห็นลูกชายเดินเข้าบ้านมา ภูริชรีบกลับเร็วกว่าปกติ ถ้าไม่ติดว่าถูกสายตาดุๆ ของมีคุณปรามไว้เขาคงโดดงานไปแล้ว ได้รับข่าวดีแบบนี้ใครจะมีกระจิตกระใจทำงาน
“ว่าจะพาแฝดออกไปเที่ยวข้างนอกครับ แล้วนี่ไม่อยู่หรือครับบ้านเงียบเชียว”
“ถามหาแฝดหรือถามหาน้าชาย” คุณภารวีมองลูกชายคนเดียวด้วยสายตารู้ทัน
“ทั้งสองครับ” ในเมื่อมารดาทราบเรื่องแล้วภูริชก็ไม่คิดจะปิดบังความรู้สึกอีกต่อไป
“เล่นน้ำอยู่ที่สระ ภูบ่นอยากเล่นน้องชายก็ตามใจเหมือนเคย”
“ครับ” ภูริชนั่งลงข้างมารดา คุณภารวีมองกิริยาของลูกชายด้วยความแปลกใจ
“ไม่ออกไปหาลูกเหรอ”
“ผมมีเรื่องจะคุยกับแม่ครับ”
“เอาสิ” คุณภารวีพับหนังสือในมือ ตั้งใจฟังสิ่งที่ภูริชจะพูด
“ผมอยากอยู่กับคุนครับ อยากเป็นครอบครัวเดียวกัน วันนี้คุนตอบรับผมแล้วผมเลยอยากบอกแม่อีกสักครั้ง”
“แม่กับพ่อก็ยืนยันเหมือนเดิมนั่นแหละภูมิ เอาที่พวกลูกมีความสุข แต่ยังไงก็ไปบอกคุณวรรณสักนิด ต้องไปขอคุนอย่างเป็นทางการ” คุณกมลวรรณกลับบ้านไปตั้งแต่สองวันก่อนหลังจากพักอยู่ที่บ้านของภูริชมาระยะหนึ่ง
“คุนยังไม่อยากแต่งครับแม่”
“อ้าวทำไมล่ะ แม่ว่าแต่งกันไปให้มันเรียบร้อยไม่ดีกว่าเหรอ” คุณภารวีแปลกใจ เธอเข้าใจว่าภูริชมาขอเธอเรื่องแต่งงานกับมีคุณเสียอีก
“คุนบอกว่าอยากให้เด็กๆ โตพอจะเข้าใจเรื่องนี้ก่อนครับ ไม่อยากให้สับสนหรือถูกล้อเลียน”
“เข้าใจแล้ว” คุณภารวีพยักหน้า เธอก็ลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเพราะเชื่อเสมอว่ามันไม่ใช่เรื่องผิด แต่ลืมคิดไปว่าคนบางคนไม่สนใจขอเพียงได้พูดก็พอ
“แต่มันอีกหลายปีเลยนะภูมิจะเอายังไง”
“ผมอยากจัดงานเล็กๆ เฉพาะคนในครอบครัวก่อนครับ อยากให้คุนรู้สึกมั่นคง”
“ก็ดี แม่เห็นดีด้วย ถ้าภูมิจะคบกับน้องก็ต้องแสดงออกถึงความจริงจังและจริงใจ”
“ผมก็คิดอย่างนั้นเลยจะขอรบกวนแม่ให้ช่วย”
“ไม่มีปัญหาแม่จัดการเรื่องงานให้เอง”
“ไม่ใช่ครับ เรื่องจัดงานผมอยากทำด้วยตัวเองแต่ว่าผมจะรบกวนแม่เรื่องห้อง”
“ห้อง?”
“ครับ ผมอยากทำห้องผมใหม่ให้เป็นห้องสำหรับผมกับคุน”
“แม่เข้าใจแล้ว ภูมิจะทำห้องหอว่างั้นเถอะ” คุณภารวีอดแซ็วลูกชายไม่ได้
“ฮ่าๆ ใช่ครับ” ภูริชไม่คิดจะปฏิเสธ แม้ว่าเรื่องนี้เขายังไม่ได้ถามความคิดเห็นมีคุณก็ตาม
“ได้ เดี๋ยวแม่จัดการให้เอง ภูมิให้คนออกแบบมาว่าอยากได้แบบไหน แม่เป็นผู้หญิงกลัวลือกให้ไม่ถูกใจ”
“ขอบคุณครับแม่” ภูริชยกมือไหว้ขอบคุณมารดา ถ้าแม่ของเขาเป็นคนจัดการให้มีคุณจะได้ไม่กล้าปฏิเสธ กับคุณน้าของหลานๆ บางครั้งก็ต้องใช้วิธีเจ้าเล่ห์แบบนี้
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
มีคุณตกใจเมื่อน้ำข้างตัวแตกกระจายพร้อมกับเสียงที่ดังขึ้น ร่างสูงโผล่พ้นน้ำส่งยิ้มให้เขา มือใหญ่ลูบผมไปทางด้านหลัง ใบหน้าหล่อเหลาชวนมอง
“ทำไมกลับมาเร็วครับ” ภูริชขำเมื่อเจอคำถามเดียวกับมารดาเข้า เขายิ้มพราย แน่นอนว่าคำตอบต้องไม่เหมือนกัน
“คิดถึง”
“ภูก็คิดถึง”
“ลิดก๊ะคิดถึงพ่อ” สองแฝดรับความคิดถึงของพ่อเอาไว้เสียเอง มีคุณหัวเราะออกมาเบาๆ รอฟังว่าคนพ่อจะลื่นไหลแค่ไหน
“ค่อยหายเหนื่อยหน่อย ภูคิดถึงพ่อ ริชก็คิดถึงพ่อ แล้วน้าคุนเขาคิดถึงพ่อหรือเปล่าครับ” ภูริชจับห่วงยางของลูกชายดึงเข้ามาใกล้ เด็กชายภูตาโตรีบหันไปมองน้าชาย
“น้าคุนๆ คิดถึงพ่อหรือเปล่า”
“คิดฉิ” เด็กชายริชรีบตอบ
“ริชรู้ได้ไง” พี่ชายหันไปขมวดคิ้วมองน้าน้องชาย น้าคุนยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ
“ก๊ะน้าคุนดูลูบพ่อท้างวานเยย”
“ผมไม่ได้ดูครับ” มีคุณรีบส่ายหน้าปฏิเสธ เขาไม่ได้ทำแบบที่หลานชายพูด
“ริชเห็นที่ไหนลูก” ภูริชก้มลงกระซิบกระซาบถามลูกชาย
“นายโทสาบคับ” มีคุณสะดุ้ง หน้าขึ้นสีแดงเรื่อ เขาใช้ภาพคู่ที่แก้วกาญจน์ถ่ายทำเป็นรูปพักหน้าจอโทรศัพท์ตั้งแต่วันที่ตั้งใจไปหานิลยาเผื่อว่าอีกฝ่ายจะเห็น เขาอยากให้รู้ว่าไม่ได้กังวลกับสิ่งที่นิลยาทำสักนิด แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้เอาออก อาจเพราะเขาเองก็ชอบภาพนั้นมาก
“เปิดเจอเยย ลิดเปิดก๊ะเจอเปิดก๊ะเจอ” เด็กชยริชเล่าเจื้อยแจ้วไปตามประสา
“ช่าย ภูก็เห็น” เด็กชายภูกพยักหน้าเห็นด้วยกับน้อง
“นี่เล่นโทรศัพท์น้าคุนกันเหรอครับ” มีคุณแสร้งทำเสียงเข้มต่ำ เด็กชายริชทำตาโตก่อนยกมือปิดปาก ส่วนเด็กชายภูที่ดันเผลอรับสารภาพออกมามาเล่นด้วย หัวเราะแหะๆ กลบเกลื่อน
“ภูไม่ได้เล่นเกม ภูกดๆ เฉยๆ”
“ลิดก๊ะมะด้ายเล่นเกม ภูหาม่ายเจอ”
“ฮ่าๆ” ภูริชเผลอหัวเราะเสียงดังกับคำตอบของลูกชาย ก่อนรีบทำหน้าสงบเสงี่ยมเมื่อสายตาดุๆ ของคุณน้าเปลี่ยนมามองเขาแทน
“เดี๋ยววันนี้พ่อพาไปซื้อ เอาจอใหญ่ๆ จะได้เล่นด้วยกัน” คนเป็นพ่อก้มลงกระซิบกระซาบกับลูก มีคุณคิดจะขัดแต่เปลี่ยนใจ ไม่ใช่ว่าเกมเป็นสิ่งไม่ดี ถ้าเลือกให้ถูกต้องก็จะช่วยพัฒนาสมองของเด็กได้ เพียงแต่ต้องกำหนดระยะเวลาในการเล่นให้ชัดเจน
“ได้เปล่าครับน้าคุน” เด็กชายภูกับเด็กชายริชเงยหน้าขึ้นมองคุณน้าด้วยสายตามีความหวัง มีคุณพยักหน้าน้อยๆ ลูบมือลงบนศีรษะเล็กของเด็กๆ
“ได้สิครับ แต่มีข้อแม้ว่าต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่ถ้าบอกให้เลิกเล่นต้องเลิกห้ามงอแง ใครงอแงน้าคุนจะตัดสิทธิ์ไม่ให้เล่นครั้งละสองวัน ตกลงไหมครับ”
“ตกลงครับ” เด็กชายภูรีบตกลง ยิ้มแฉ่งหน้าบานด้วยความดีใจ “ภูช่วยดูริชให้”
“มะช่ายนะ มะช่าย ลิดเล่นน้อยก่าภูอีก”
“ช่ายสิ ภูเป็นพี่ต้องดูแลริชไม่ให้งอแง”
“ภูงอแงก่าลิดอีก”
“ภูไม่ร้องไห้ ริชชอบร้อง”
“แต่ลิดม่ายงอแง” สองพี่น้องเริ่มเถียงกันว่าใครเล่นมากกว่าใคร และใครควรเป็นคนดูแลใคร มีคุณโคลงศีรษะเบาๆแต่ภูริชหัวเราะชอบใจ
“ใครจะไปซื้อของกับคุณพ่อต้องขึ้นไปอาบน้ำได้แล้ว หรือถ้าอยากเล่นน้ำต่อก็เอาไว้ไปซื้อวันหลัง”มีคุณแกล้งแหย่หลานซึ่งได้ผลชะงัด สองแฝดเลือกเถียงกันหันมาชูสองแขนให้พ่อกับน้าคุนช่วยอุ้ม
“ภูอยากขึ้นแล้ว”
“ลิดก๊ะอยาก”
“งั้นไปกันครับ” มีคุณดึงห่วงยางเด็กชายภูเข้าริมขอบสระ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขาใส่กางเกงว่ายน้ำเพียงตัวเดียว
“พี่ภูมิเอาแฝดขึ้นไปอาบน้ำก่อนเลยครับ ผมขอว่ายน้ำต่ออีกแป๊บจะตามขึ้นไป”
“พี่ยังไม่ได้ว่ายน้ำเหมือนกัน ให้ฝ้ายพาเด็กๆ ขึ้นไปก่อน สักยี่สิบนาทีดีไหมไหนๆ พี่ก็เปียกแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นพี่ภูมิตามสบายเลยครับ ผมดูเด็กๆ ให้เอง”
“อาบด้วยกัน” เด็กชายภูยิ้มแฉ่งช่วยตัดสินใจให้ อาบน้ำด้วยกันสนุกกว่าตั้งเยอะ
“คุณพ่ออยากว่ายน้ำครับ เราขึ้นไปกันก่อนเดี๋ยวค่อยให้คุณพ่อตามไป”
“แต่พี่ว่าอาบน้ำพร้อมกันน่าสนใจกว่า ไปครับพ่ออุ้มเอง” ภูริชดันตัวขึ้นริมสระ อุ้มเด็กภูขึ้นยืนรอเป็นการป้องกันการปฏิเสธของอีกฝ่าย
“ริช น้าคุนขึ้นมาเร็ว” เด็กชายภูกวักมือเรียกน้องชาย
“ปาย ปาย รอลิดโด้ย” มีคุณมองคนเจ้าเล่ห์ด้วยสายตาสื่อความหมายว่าฝากไว้ก่อน
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
มีคุณตัดสินใจลงอ่างอาบน้ำโดยไม่ถอดกางเกงว่ายน้ำออก ระหว่างเดินขึ้นมาเขาใช้ผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่างเอาไว้ ทำเป็นไม่เห็นสายตาวาบวับของคนที่มองมาในชั่วขณะที่เขาขึ้นจากสระเสีย
“พี่ภูมิ!” มีคุณร้องห้ามเสียงหลงเมื่อภูริชทำท่าจะดึงกางเกงว่ายน้ำของตัวเองลง หลังจากถอดให้ลูกชายทั้งสองคนแล้ว
“อะไรครับ” สีหน้าคนถามมองมาเหมือนไม่รู้ว่าเขาร้องห้ามทำไม
“ลงมาแบบนั้นก็ได้ครับ”
“พี่กลัวอาบไม่สะอาด” คนพูดทำตาซื่อๆ แต่คนฟังเกิดอาการหมั่นไส้จนอยากจับคนตัวโตฟาด
“ถอดเยย” เด็กชายริชพยักหน้ากลัวพ่ออาบไม่สะอาด มีคุณต้องรีบหันหน้าหนีแต่ทันเห็นรอยยิ้มพรายของภูริช สุดท้ายเจ้าตัวก็ยอมใส่กางเกงว่ายน้ำลงมา
“เดี๋ยวอาทิตย์หน้าพี่จะพาคุนกับลูกไปดูโรงเรียนนะ พี่หาข้อมูลไว้แล้ว ไปคุยรายละเอียดดูก่อน จะได้พาเด็กๆ ไปดูด้วยว่าชอบไหม” มีคุณาหายใจหายคอไม่สะดวกเมื่อภูริชขยับตัวเข้ามาใกล้เหมือนต้องการคุยธุระด้วย
“ก็ดีครับ ภูกับริชอยากไปโรงเรียนกันไหม” มีคุณดึงหลานเข้ามานั่งแทรกระหว่างกลาง ช่วยให้เขาหายใจโล่งขึ้น
“อยากครับ” เด็กชายภูรีบพยักหน้า
“ลิดมะอยาก” แต่เด็กชายริชทำหน้าหงอย เขาไม่ชอบคนเยอะๆ ไม่ชอบที่ๆ เสียงดังๆ
“ทำไมริชไม่อยากไปครับ” ภูริชเผลอทำสีหน้ากังวลก่อนรีบคลายออก ถามลูกชายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ลิด..ลิด..” เด็กชายริชอึกอัก รู้สึกผิดขึ้นมา
“ริชชอบอ่านหนังสือไหมครับ” มีคุณไม่ถามคำถามที่ทำให้หลานอึดอัดใจ แต่เขาเปลี่ยนเป็นตะล่อมคุยด้วยวิธีอื่นแทน
“ชอบคับ”
“ถ้าริชไปโรงเรียน ริชก็จะอ่านหนังสือได้เองไม่ต้องรอคุณพ่อกับน้าคุน อ่านได้ทุกเล่มที่ริชอยากอ่านเลย”
“ลิดอยากอ่าน” เด็กชายริชเริ่มคล้อยตาม
“ไม่ใช่แค่อ่านนะครับ ริชจะเขียนได้ด้วย จะเขียนได้เหมือนในหนังสือ เอาไว้เขียนนิทานให้คุณยายกับคุณย่าอ่านดีไหมครับ”
“เอาๆ”
“ภูก็เขียนได้ ภูเขียน กอไก่ถึงฮอนกฮูกได้ เขียนเอบีซีได้ด้วย” เด็กชายภูรีบอวดก็น้าคุนนั่นแหละเป็นคนสอนพวกเขาเอง
“ใช่ครับแต่ที่โรงเรียนสอนเก่งกว่าน้าคุนมาก ริชกับภูจะได้ความรู้มากมาย เป็นคนเก่งเหมือนคุณพ่อไงครับ”
“ภูอยากเก่งเหมือนพ่อ”
“ลิดก๊ะอยาก”
“ถ้าอย่างนั้นริชอยากไปโรงเรียนไหมครับ” มีคุณย้อนกลับมาที่คำถามสำคัญ
“อยากคับ” เด็กชายริชพยักหน้า เขาอยากอ่านหนังสือเขาอยากไปโรงเรียน
“ภูก็อยากไปโรงเรียน สาวๆ เยอะเลย” เด็กชายภูพูดเสียงดังฟังชัด เล่นเอาคนเป็นพ่อสะดุ้ง
“เดี๋ยวครับภูไปเอามาจากไหน”
“พี่ดินบอก เยอะแยะ” เด็กชายภูลากเสียงยาว
“เห็นนิ่งๆ เป็นเด็กเจ้าชู้เหมือนกันนี่” ภูริชนิ่วหน้าเผลอทำเสียงดุไม่รู้ตัว
“พี่ภูมิ ต้องให้ผมย้ำอีกกี่ครั้งครับว่านั่นเด็กปอสาม” มีคุณนึกระอาใจกับความเป็นไม้เบื่อไม้เมากับดินของภูริช
“ลิดก๊ะชอบฉาวๆ” เด็กชายริชมองคนโน้นคนนี้ทีก่อนจะรีบบอกว่าเขาก็ชอบเหมือนกัน
“หือ?” ภูริชแปลกใจ “ริชชอบเหรอลูก”
“คับ เล่นฉาหนุก” คนเป็นพ่อนั่งอึ้งก่อนหันไปสบตาคุณน้าของหลาน มีคุณมองตอบนิ่งๆ เขาอยากรู้เหมือนกันว่าภูริชจะมีปฏิกิริยาอย่างไร สุดท้ายเจ้าตัวก็หัวเราออกมา
“ชอบเพราะไม่เล่นโหดเหมือนพี่ดินใช่ไหม”
“คับ” เด็กชายริชพยักหน้า เขาไม่ชอบเหงื่อมันไม่สบายตัว
“คนนี้ได้แม่กับน้าคุนมาเต็มๆ เรียบร้อยอ่อนโยน น่ารักมากครับลูกพ่อ” ภูริชยกมือขึ้นลูบหัวลูกชายคนเล็กด้วยความเอ็นดู เพื่อให้เด็กชายรู้สึกว่ามันไม่ได้ผิดปกติอะไร
“ภูก็ชอบเล่นกับสาวๆ “ เด็กชายภูยิ้มหวานมองผู้เป็นพ่อ
“เล่นอะไรลูก”
“หอมแก้ม” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ถอดแบบพ่อมาไม่ผิดเพี้ยน มีคุณนึกขำกับท่าทางของภูริช ดูเหมือนเจ้าตัวจะปวดหัวยิ่งกว่าลูกชายคนเล็กชอบเล่นกับผู้หญิงเสียอีก
“คนนี้ได้พ่อมาเต็มๆ เหมือนกันมาก” มีคุณสบตากับพ่อของเด็กๆ ดวงตาไหวระยิบระยับรอยยิ้มขำจุดขึ้นที่มุมปาก
“ช่ายภูเหมือนพ่อ ริชเหมือนแม่กับน้าคุณ”
“ช่าย” เด็กชายริชเห็นด้วย มีเพียงคนเป็นพ่อที่หน้าซีดลงเพราะเข้าใจความหมายของคุณน้าของหลานๆ อยู่คนเดียว
“เราเป็นสุภาพบุรุษเราต้องไม่หอมแก้มสาวๆ” ภูริชแก้ตัวด้วยการสอนลูกชายให้เป็นสุภาพบุรุษ
“ให้หอมแต่ผู้ชายเหรอครับ” เด็กชายภูกับเด็กชายริชมองพ่อด้วยความอยากรู้ ภูริชไปไม่ถูก การสอนเด็กเล็กให้เข้าใจนั้นไม่ง่ายอย่างที่คิด
“คุน” ชายหนุ่มหันไปเรียกมีคุณเสียงอ่อน ส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่าย
"สอนต่อสิครับ ผมก็อยากฟังด้วย” ภูริชกลืนน้ำลายดังเอื๊อก สายตาของคุณน้าพร้อมลงดาบเขาซ้ำมาก
“คือ..” ภูริชคิดหนักว่าจะอธิบายอย่างไรดี จะบอกว่าหอมได้ทั้งคู่ก็ไม่ได้ หอมไม่ได้เลยก็ไม่ถูกต้องนัก แล้วจะบอกลูกอย่างไรดี
“หอมด้ายแต่สาวโตๆ” เด็กชายริชหันไปบอกพี่ชายเสียเอง “ลิดก๊ะเคยเห็นพ่อหอม”
ภูริชเสียวสันหลังวาบไม่กล้าหันไปมองมีคุณ รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมา สงสัยเขาจะไม่ทันระวังตัวเผลอไปหอมนิลยาให้แฝดเห็นเข้า
“อ๋อๆ” เด็กชายภูพยักหน้า “เหมือนหอมคุณย่ากะคุณยายใช่เปล่า”
“ช่าย หอมด้าย” สองพี่น้องปรึกษาหารือกันเองปล่อยให้คนเป็นพ่อนั่งหน้าจ๋อย ภูริชฝืดคอไปหมด งานนี้มีแต่ซวยกับซวยกว่า
“ไม่ใช่ครับ” มีคุณเห็นว่าถึงเวลาที่เขาจะอธิบายให้หลานแฝดเข้าใจ สองแฝดมองหน้าน้าคุนอย่างตั้งใจฟัง
“เราจะหอมแก้มได้เฉพาะคนที่เราสนิทมากๆ และที่สำคัญคือต้องให้เขาอนุญาตก่อนถึงจะหอมได้ ห้ามหอมโดยที่เขาไม่เต็มใจ” เด็กน้อยเอียงคอมอง บางประโยคก็ยากเกินกว่าจะทำความเข้าใจต้องใช้เวลาคิดอยู่ครู่ใหญ่ถึงร้องอ๋อออกมา
“ริชชอบห้ายพ่อกับน้าคุนหอม แต่มะชอบห้ายสาวที่ไปกับพ่อหอม” อะไรก็เกือบดี ถ้าไม่ใช่คำว่าสาวที่ไปกับพ่อ ภูริชซีดแล้วซีดอีก สมน้ำหน้าตัวเองที่ยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด
“ใครไปกับคุณพ่อครับ” มีคุณหรี่ตามองภูริช สายตาคล้ายกับแม่เสือสาวรอตะครุบเหยื่อ
“อืม..อืม..” เด็กชายริชหนักใจ คิดไม่ออกว่าจะอธิายอย่างไรดี
“ที่น้าคุนพาปาย ที่ปายหาพ่อ ตึกฉูงๆ”
“ริชหมายถึงไม่ชอบให้สาวๆ ที่ทำงานพ่อหอมใช่ไหมครับ”
“ช่าย” เด็กชายริชโล่งอกที่อธิบายให้เข้าใจได้ ในขณะที่คนเป็นพ่อถอนใจออกมาดังๆ
“เดี๋ยวภูจะบอกให้ริชเอง”
“บอกอะไรครับ” มีคุณถามเด็กชายภูริวัจน์
“บอกว่าใครจะหอมขอริชก่อน”
“ถูกต้องครับ จะหอมใครต้องขอก่อน” มีคุณใช้สายตาสื่อให้เจ้าตัวรู้ว่าเขากำลังพูดถึงใครอยู่
“ภูเข้าใจแล้ว” “ลิดก๊ะเข้าจายแย้ว” สองพี่น้องพูดออกมาเกือบพร้อมกัน
“พ่อก็เข้าใจแล้วครับ ว่าแต่พ่อขอหอมน้าคุนได้ไหมครับ” ภูริชตาวาว ย้อนศรกลับไปหาคนพูดในทันที
“ได้ พ่อหอมเลย” เด็กชายภูยิ้มกว้าง อนุญาตคำขอของผู้เป็นพ่อ
“ด้าย ลิดห้ายหอมด้าย”
“ไม่ใช่ครับ ต้องขอกับเจ้าตัวไม่ใช่ขอคนอื่น” มีคุณพูดออกไปแล้วรู้ทันทีว่าพลาด
“ถ้าอย่างนั้น คุนครับขอพี่หอมได้ไหม” ภูริชตาวาว เรื่องใช้สถานการณ์ให้เป็นประโยชน์เขาถนัดนัก
“ไม่ได้ครับ” มีคุณยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ใครบอกว่าเขาพลาดแล้วจะพลาดเลย เขาหันหน้าไปมองเด็กๆ ก่อนพูดออกมา “พอน้าคุนปฏิเสธคุณพ่อก็จะไม่หอมครับ แบบนี้ไงที่เรียกว่าทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ”
“ภูเป็นสุภาพบุรุษ”
“ลิดก๊ะเป็น” สองแฝดเลิกสนใจพ่อ คนปูทางมาอย่างดีโดนน้าคุนตลบหลังเสียพูดไม่ออก ได้แต่นั่งทำหน้าเศร้า มองคุณน้ากับเด็กๆ เล่นน้ำกันสนุกโดยไม่สนใจเขา
จุ๊บ!! สัมผัสเบาๆ ที่แก้มทำให้ภูริชหันหน้าไปมอง มีคุณทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้มองหลานเล่นฟองสบู่ ภูริชยิ้มพราย ชะโงกหน้าไปกระซิบใกล้ๆ
“ไหนว่าต้องขอไงครับ”
“หรือพี่ภูมิจะไม่อนุญาตครับ”
“หึๆ” ภูริชหัวเราะชอบใจ อยู่กับมีคุณเขาไม่เคยเบื่อ มีแต่ความเกรงใจที่มีมากขึ้นทุกวัน ไม่รู้เพราะติดจากลูกชายมาหรือเปล่า
“คุน”
“ครับ”
“ทำไมพี่รู้สึกเหมือนเป็นแฝดเข้าไปทุกที”
“ถูกแล้วนี่ครับ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แตะแต้มบนริมฝีปากบาง ภูริชแกล้งทำท่าขยาด แต่ในใจเริ่มคิดว่าแพคเกจได้เมียแถมผู้ปกครองก็เข้าท่าดีเหมือนกัน ถ้าผู้ปกครองคนนั้นชื่อ..มีคุณ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
**กามเทพคูณสอง อยู่ในความดูแลของสนพ.มารีนนะคะ ติดตามข่าวสารได้ที่เพจของสนพ.เลยค่า
Marinebooks Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 651964 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก