ตอนที่ 35: คุณภูริช“พรุ่งนี้เลยเหรอครับ!” มีคุณมึนงงเมื่อภูริชบอกกับเขาว่าพรุ่งนี้จะพาครอบครัวไปเที่ยวทะเล
“ใช่”
“ทำไมฉุกละหุกจังครับ ไปอาทิตย์หน้าดีกว่าไหม”
“พี่ก็ไม่ได้ถามพ่อ ท่านเป็นคนบอกมาว่าอยากไปพักผ่อน คุนติดอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าครับ” มีคุณส่ายหน้า เขาแค่ยังไม่ได้เตรียมตัว เสื้อผ้าข้าวของเด็กๆ ก็ยังไม่ได้เริ่มเก็บ
“คุนเรียกฝ้ายขึ้นมาช่วยสิจะได้เร็วขึ้น เดี๋ยวของพี่ๆ เก็บเอง”
“ก็ได้ครับ”
“ลืมบอกแม่พี่โทรชวนแม่วรรณไปด้วยนะ” ภูริชเรียกแม่ของมีคุณว่าแม่วรรณเพื่อหลีกเลี่ยงความสับสน
“หืม? ไม่เห็นแม่บอกเลยครับ”
“พ่อพี่บอกกะทันหัน แม่กลัวจะไม่ทันเลยโทรไปชวนเสียเอง บอกให้พี่บอกคุนด้วย”
“อ๋อครับ” มีคุณไม่ติดใจสงสัยอะไร เพราะวันนี้คุณภารวีเข้าบริษัทไปกับภูริชด้วย เห็นว่ามีงานเลี้ยงต่อจึงยังไม่กลับเข้าบ้านมา
“นี่ข้าวก็ชวนพี่หมออิกกับป้าวาดไปด้วยเห็นว่าตกลงแล้ว พ่อแม่ข้าวก็ไป”
“เที่ยวนี้ไปกันครบเลยเหรอครับ”
“อืม พ่อพี่ชวนน่ะ เพื่อนเปิดรีสอร์ทใหม่อยากให้ลองไปพัก”
“เข้าใจแล้วครับ” เมื่อบอกว่าเป็นความประสงค์ของคุณสัณณ์เขาจึงไม่คิดอะไร บิดาของภูริชเป็นคนรักครอบครัว ไม่แปลกที่อยากพาไปครบทุกคน
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“สวยมากครับ” อธิชาติเอ่ยชม รีสอร์ทระดับห้าดาวสร้างติดทะเล แยกห้องพักออกเป็นหลังมีรั้วรอบขอบชิดเพื่อความเป็นส่วนตัว คุณสัณณ์เลือกพักแบบสองห้องนอน มีห้องนั่งเล่น มีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่และมีพื้นที่สำหรับจัดปาร์ตี้ให้ตนเองและน้องสาว คุณกมลวรรณพักกับคุณปานวาด มีคุณพักกับภูริช และข้าวพักกับอธิชาติ
“ภูอยากไปทะเล” เด็กชายภูมองทะเลที่เห็นอยู่ไกลๆตาวาว หันมายิ้มประจบน้าคุน
“เอาไว้แดดร่มก่อนครับเดี๋ยวน้าคุนพาไป”
“ครับ” เด็กชายภูไม่โยเย ส่วนเด็กชายริชนอนหลับตั้งแต่บนรถจนถึงรีสอร์ท มีคุณไม่ได้ปลุกหลานปล่อยให้นอนไปก่อน
“เดี๋ยวเย็นนี้มารวมกันที่ห้องนี้ แม่ว่าจะชวนกินข้าวในรีสอร์ทไม่ต้องออกไปข้างนอก ส่วนตัวดี” คุณภารวีออกความคิดเห็นซึ่งไม่มีใครค้าน
“คุณแม่จะสั่งอาหารจากทางรีสอร์ททั้งหมดหรือครับ” มีคุณถามเผื่อว่าคุณภารวีอยากซื้ออะไรเพิ่มเติมมาจากร้านข้างนอกเขาจะได้รับอาสา
“ใช่จ้ะ ให้รีสอร์ทเขาจัดการให้เลยเราจะได้ไม่ต้องยุ่งยาก”
“เอาตามนั้นก็ได้ครับแม่ ว่าแต่วันนี้ทำอะไรดีอยากออกไปเที่ยวข้างนอกกันไหม” ภูริชสอบถามความคิดเห็น พนักงานจัดการเก็บกระเป๋าเข้าห้องพักแต่ละห้องให้เรียบร้อยแล้ว พวกเขาจึงมานั่งรวมกันอยู่ที่ห้องของบิดา
“ก็ดีนะพี่ภูมิ ผมอยากไปร้านกาแฟร้านหนึ่งอยู่ไม่ไกลมาก เห็นใครๆ ก็พูดถึง อยากไปลอง”
“ไปกันเถอะพ่อกับแม่ขอพักอยู่ที่ห้อง อนงค์จะไปกับลูกไหม” คุณสัณณ์หันไปถามน้องสาวกับสามี
“ไม่ล่ะค่ะอยู่ที่รีสอร์ทดีกว่า นงค์ว่าจะไปนวดตัวที่สปาเสียหน่อย”
“แม่กับป้าวาดล่ะครับ ไปเที่ยวด้วยกันนะ” มีคุณหันไปถามมารดากับคุณปานวาด ไม่อยากให้อยู่ห้องกันสองคน
“ไปก็ดีนะแม่วรรณ นานๆ มาที”
“ก็ได้ค่ะ” คุณกมลวรรณยิ้มรับ ถ้าพี่สาวอยากไปเธอก็ต้องไปด้วยอยู่แล้ว
“เดี๋ยวเย็นๆ พวกผมกลับมาครับ แม่จะเอาอะไรข้างนอกก็โทรบอกได้เลย” ภูริชหันไปบอกบิดามารดา คุณสัณณ์พยักหน้ารับ
“จะไปเลยใช่ไหมครับ ผมต้องไปเอากระเป๋าของแฝดที่ห้อง” มีคุณไม่ได้หยิบมาด้วยเพราะไม่รู้ว่าจะออกไปข้างนอก
“พี่ไปเป็นเพื่อน” ภูริชลุกขึ้นยืน “เดี๋ยวมานะ” อธิชาติยิ้มรับ เขาไม่ต้องเตรียมตัวอะไรจึงไม่ต้องกลับห้อง พร้อมออกไปทุกเวลา
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“คุน”
“ครับ” มีคุณง่วนอยู่กับการเลือกเสื้อผ้าหลานเผื่อสำรองไว้เปลี่ยนระหว่างทาง จึงไม่ได้สนใจเมื่อเห็นภูริชเดินออกไปคุยโทรศัพท์นอกห้องนอน
“พี่ไปด้วยไม่ได้นะ มีงานด่วนเข้ามาเดี๋ยวพี่ต้องรอประชุมทางไกล ต้องปรึกษากับคุณพ่อด้วย”
“เหรอครับ” มีคุณอดรู้สึกผิดหวังไม่ได้แต่เพียงครู่เดียวเขาก็ยิ้มได้
“พี่ภูมิทำงานเถอะครับ หรือถ้าเสร็จเร็วจะตามไปหรือให้พวกผมวนมารับก็ได้ครับ”
“อืม เดี๋ยวพี่โทรหา”
“ครับ”
“แล้วก็นี่” ภูริชหยิบกระเป๋าเงินออกมา
“พี่ฝากเทคแคร์แม่วรรณกับทุกคนแทนพี่ด้วย” ภูริชหยิบเงินปึกหนึ่งส่งให้มีคุณ
“ไม่เอาครับพี่ภูมิพวกผมจ่ายเองได้ แค่ได้พาแม่มาพักที่แบบนี้ก็ดีใจแล้ว” มีคุณรีบซ่อนมือไว้ข้างหลังไม่ยอมรับเงินที่ภูริชยื่นให้
“คุน” เสียงทุ้มกดต่ำ แต่มีคุณยังส่ายหน้ายืนยันว่าไม่เอา
“คราวนี้ไม่ได้ครับ เรื่องแบบนี้คุนห้ามดื้อกับพี่ พี่เป็นหัวหน้าครอบครัวถ้าดูแลคนในครอบครัวไม่ได้พี่จะคิดกับตัวเองยังไง” เสียงจริงจังของภูริชทำให้มีคุณลังเล เปิดจังหวะให้ภูริชดึงมือของเขาออกมาและวางเงินลงบนฝ่ามือ
“เที่ยวให้สนุกพี่ขอแค่นั้น”
“ขอบคุณครับพี่ภูมิ” มีคุณยกมือขึ้นไหว้ภูริช ไม่ใช่เพราะเงินแต่เพราะในนาทีนี้ภูริชคือหัวหน้าครอบครัวและเป็นคนที่เขายอมรับ
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“พี่หมออิกเป็นอะไรครับ”
“หะ! เปล่านี่” อธิชาติตกใจเมื่อโดนน้องชายถาม ยิ่งเจอเข้ากับสายตากล่าวหาของชโนทัยยิ่งทำให้เหงื่อตก โธ่เขาโกหกใครเก่งเสียทีไหน รู้อย่างนี้บอกว่าจะขับรถตามมาทีหลังจากกรุงเทพฯ น่าจะดีกว่า
“ผมเห็นพี่อิกมองนาฬิกาอยู่เรื่อย มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“คือ...” อธิชาติหน้าเจื่อน โมโหตัวเองที่มีพิรุธให้น้องชายจับได้ เขากังวลว่าจะผิดแผน ยิ่งเส้นทางถูกเปลี่ยนไกลออกมาเรื่อยๆ ก็ยิ่งกังวลเรื่องเวลา
“พี่หมออิกเป็นคนตรงต่อเวลาก็แบบนี้แหละครับพี่คุน บางทีผมก็แอบรำคาญ ไม่ต้องกลับไปเป๊ะขนาดนั้นก็ได้ ผู้ใหญ่หิวเขาก็หาอะไรรองท้องเอง” ชโนทัยทำเสียงระอาคุณหมอหนุ่มเพื่อช่วยกลบเกลื่อนให้อีกฝ่าย
“เราขับรถออกมาไกลขึ้นเรื่อยๆ พี่เลยต้องเผื่อเวลาขากลับ” อธิชาติตอบไม่เต็มเสียง พยายามโกหกให้น้อยที่สุด
“อีกสักชั่วโมงค่อยกลับก็ได้อิก พอดีๆ” คุณปานวาดพูดขึ้นมาโดยไม่บอกว่าพอดีกับอะไร
“นั่นสิครับ พี่หมออิกก็เลิกดูเวลาได้แล้ว ผมชักเบื่อล่ะนะสนใจผมบ้าง” ชโนทัยทำน้ำเสียงกระเง้ากระงอด มีคุณหัวเราะออกมาเบาๆ ชอบใจที่พี่ชายมีคนข้างกายคอยทำให้ชีวิตไม่เงียบเหงา
“ไปวัดไหมครับผมเห็นตอนขับผ่านมา ทำบุญกันเสียหน่อย” มีคุณเสนอเพราะเห็นว่าเวลายังเหลือ
“เห็นคุณสัณณ์บอกป้าว่าพรุ่งนี้ตอนเช้าจะชวนไปทำบุญที่วัด” คุณปานวาดบอกหลานตามที่ได้ยินมา
“อืม ถ้าอย่างนั้นค่อยไปพรุ่งนี้ก็ได้ครับ” มีคุณตัดสินใจ รอพรุ่งนี้ให้แฝดได้ทำบุญพร้อมกับพ่อก็ดีเหมือนกัน
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
เสียงกดกริ่งหน้าบ้านพักรัวๆ ทำให้มีคุณละมือจากการถอดเสื้อผ้าให้สองแฝดหันไปมองภูริช
“พี่ไปเปิดเอง” ภูริชลุกจากการนอนเอกเขนกเดินไปต้อนรับแขกที่มาเยือนถึงห้อง
“แฝดอาบน้ำกันหรือยังพี่คุน” เสียงชโนทัยนำมาก่อนตัวตามด้วยอธิชาติที่เดินตามหลังมาติดๆ
“ยัง ข้าวมีอะไรหรือเปล่า” มีคุณแปลกใจเพราะเพิ่งแยกกัน ต่างคนต่างกลับเข้าห้องพักเพื่ออาบน้ำเตรียมตัวไปกินข้าวที่ห้องของคุณสัณณ์
“มี” ชโนทัยหันไปพยักหน้าให้อธิชาติ มีคุณถึงเห็นว่าพี่ชายถืออะไรบางอย่างมาด้วย เป็นเสื้อผ้าที่อยู่ในไม้แขวน
“ผมเห็นมันน่ารักดีเลยซื้อมาให้ ตอนแรกว่าจะให้แฝดใส่ไปเที่ยวพรุ่งนี้ แต่ไหนๆ คืนนี้ป้าภาจะจัดปาร์ตี้กลายๆ ก็ใส่เลยดีกว่า จะได้ถ่ายรูปเล่นกัน”
มีคุณมองเสื้อผ้าที่อธิชาติวางลงบนเตียง เป็นเสื้อเชิ้ตแขนสั้นพี่ฟ้ากับสีชมพูลายเรือใบเล็กๆ พร้อมกับกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลมีสายเอี๊ยมสีครีมติดมาให้ด้วย
“น่ารักดี” มีคุณเอ่ยชมรสนิยมของคนซื้อ
“ใช่ไหมล่ะ ผมเห็นแล้วนึกถึงแฝด เดี๋ยวจะถ่ายรูปสวยๆ เก็บไว้เยอะๆ เลย จริงสิพี่ภูมิ” ชโนทัยหันไปมองพี่ชายทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ “ไหนๆ ก็มากันครบคน เรามาถ่ายรูปครอบครัวใหญ่เก็บไว้ไหม สถานที่ก็สวยด้วย”
“ก็ดีนะ น่าสนใจ” อธิชาติรีบเบือนหน้าหนี กลัวว่าหน้าที่เก็บอาการไม่อยู่ของเขาจะทำให้ทุกอย่างพัง
“แล้วพี่คุนใส่อะไร เอาสีเข้ากันกับแฝดนะ พี่ภูมิด้วย ถ่ายรูปออกมาจะได้สวยๆ”
“พี่เอามาแต่เสื้อยืดกับกางเกงลำลอง” มีคุณนึกเสียดาย รู้อย่างนี้เขาเอาเสื้อเชิ้ตชายทะเลติดมาด้วยสักตัวก็คงดี
“ว้า” ชโนทัยทำน้ำเสียงผิดหวัง ก่อนจะร้องว่าใช่ออกมา
“ไม่เป็นไร พี่คุนตัวพอๆ กับผม ผมมีเสื้อที่ซื้อมาใหม่ยังไม่ได้ใส่ พี่คุนเอาไปใส่ได้”
“อย่าเลยข้าวเก็บไว้ใส่เถอะ” มีคุณรีบปฏิเสธด้วยความเกรงใจ
“ของวันนี้ผมมีแล้ว ตัวนี้เอาติดมาด้วยเผื่อๆ เท่านั้นเอง ผมเป็นพวกไปไหนเสื้อผ้าต้องพร้อม”
“บ้าหอบฟางน่ะคุน” อธิชาติหัวเราะเบาๆ ขอแซ็วแฟนตัวเองเสียหน่อย เพราะกระเป๋าของชโนทัยใบใหญ่มาก
“พี่หมออิก! พูดดีนักไปเอามาให้พี่คุนเลย ผมแขวนไว้ในตู้เป็นเสื้อเชิ้ตผ้าผ้านิ่มๆ เนื้อบางสีครีม หาง่ายสีนี้มีตัวเดียว มันมีกางเกงสีน้ำตาลแขวนไว้คู่กันเอามาหมดนั้นแหละเผื่อพี่คุนใส่ได้” มีคุณกับชโนทัยหุ่นใกล้เคียงกันแต่ชโนทัยตัวบางกว่าเล็กน้อย
“พี่ภูมิมีหรือเปล่า เอาโทนๆ นี้นะเสื้อครีมกางเกงน้ำตาลจะได้เข้ากับแฝดกับพี่คุน เดี๋ยวผมถ่ายรูปครอบครัวให้” มีคุณอดหน้าแดงเรื่อไม่ได้ จากที่คิดจะค้านไม่อยากรบกวนชุดของชโนทัยก็เปลี่ยนใจ ถ้ามีรูปดีๆ สักใบสองใบเอาไปใส่กรอบไว้ที่ห้องก็คงดี เขาจะได้พกใส่กระเป๋าเงินกับใช้เป็นรูปพักหน้าจอแทนรูปเดิมด้วย เมื่อคิดอยางนั้นมีคุณจึงไม่ค้านออกไป
“น่าจะมีนะ” ภูริชทำท่าคิด อธิชาติต้องรีบเดินออกจากห้องเพราะกลัวว่าจะหลุดหัวเราะออกมา เขาสู้ความเนียนของสองพี่น้องไม่ได้จริงๆ ดูเอาเถอะขนาดน้องชายเขาได้ชื่อว่าเฉลียวฉลาด หนนี้ก็น่าจะตกหลุมพลางนักเรียนการแสดงที่ชื่อว่าชโนทัย ว่าแต่ต่อไปเขาจะโดนปั่นหัวขนาดไหนกันนะ อธิชาติยิ้มออกมา
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“เอ๋?” มีคุณมองออกไปด้านนอกด้วยสีหน้าแปลกใจ บริเวณสระน้ำประดับประดาไปด้วยดอกไม้นานาชนิด โต๊ะและเก้าอี้ถูกคลุมด้วยผ้าสีขาวประดับด้วยดอกไม้สีชมพูอ่อน กลางโต๊ะมีเค้กสูงสามชั้นกับโถแช่แชมเปญวางอยู่
“ออกไปดูสิ” ภูริชจับมือมีคุณ จูงให้เดินตามออกจากห้องนั่งเล่นผ่านประตูกระจกสู่ลานด้านนอก
“อะไรกันครับพี่ภูมิ” มีคุณหันไปมองภูริช “วันเกิดคุณพ่อหรือครับ” มีคุณหน้าเสียทันทีที่คิดได้ เขาน่าจะเอะใจ นึกตำหนิตัวเองที่ไม่เคยหาข้อมูลเรื่องนี้
“เปล่าครับ”
“งั้นใครครับ” มีคุณนิ้วหน้า “คุณแม่หรือเปล่า” ถ้าไม่ใช่คุณสัณณ์ก็ต้องคุณภารวดี เอ..หรือพี่ชายจะจัดงานวันเกิดให้น้องสาวถึงชวนมาด้วย
ภูริชส่ายหน้า พามีคุณเดินไปเก้าอี้ชายหาดที่ตั้งหลบมุมห่างออกไปจากห้องนั่งเล่นและห้องนอน คนอื่นๆ ไม่ได้เดินตามออกมาด้วย
“อะไรครับพี่ภูมิ” มีคุณใจเต้นแรง สัญญาณชาติบอกเขาว่าบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น
“คุน” ภูริชยิ้มอ่อนโยน สบตากับสายตาตื่นๆ ของมีคุณ
“พี่รู้ว่าคุนอยากให้เราประกาศเมื่อพร้อมซึ่งพี่เห็นด้วยกับเรื่องนั้น เพียงแต่พี่ขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม”
“อะ.อะไรครับ” มีคุณพูดตะกุกตุกัก ในใจเอาแต่คิดว่าจริงหรือ มันจะใช่สิ่งที่เขาคาดเดาจริงๆ หรือ
“พี่อยากขอ..ให้เราเป็นครอบครัวเดียวกันตั้งแต่วันนี้”
“พี่ภูมิ” มีคุณเรียกชื่อภูริชด้วยเสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบ ภูริชคุกเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้น หยิบกล่องแหวนออกจากกระเป๋ากางเกง เปิดแล้วยื่นขึ้นให้กับมีคุณ
“คุนครับ แต่งงานกับพี่ได้ไหม”
ความเงียบเข้าครอบงำจนภูริชเกิดความหวั่นใจ เขามองใบหน้าของคนรัก มีคุณยืนนิ่ง แววตาไหวระริก ก่อนหยดน้ำจะคลอตา
“พี่อยากดูแลคุนกับลูกไปตลอดชีวิต คุนจะให้เกียรติเป็นภรรยา เป็นคนที่อยู่เคียงข้างร่วมทุกข์ร่วมสุขกับพี่ตลอดไปได้ไหมครับ”
“พี่..พี่ภูมิแน่ใจแล้วหรือครับ” เสียงของมีคุณสั่น เขาอยากร้องไห้ข้างในมันตื้นตันไปหมด
“พี่แน่ใจ มั่นใจ ว่าพี่รักคุนและอยากอยู่กับคุนกับลูกตลอดไป”
“ผม..ผมก็รักพี่ภูมิ” มีคุณทำหน้าไม่ถูก เขามีความสุขจนอยากร้องไห้และเผลอสะอื้นมันออกมา
“แต่งงานกับพี่นะ” น้ำเสียงภูริชอบอุ่นและอ่อนโยน มีคุณพยักหน้าเร็วๆ
“ครับ..ครับ..แต่งครับ”
“ขอบคุณครับ” ภูริชหยิบแหวนออกจากกล่องสวมเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายของมีคุณ แตะริมฝีปากลงไปบนแหวนก่อนหงายฝ่ามือของมีคุณประทับริมฝีปากลงไปเบาๆ ภูริชลุกขึ้นยืน เขาหยิบแหวนอีกวงออกจากกล่องส่งให้มีคุณ
“สวมให้พี่ด้วยสิครับ”
“ค..ครับ” มีคุณเสียงสั่นมือสั่น กว่าจะสวมแหวนให้ภูริชได้ก็ใช้เวลานานหลายนาที
“นับจากวันนี้คุนกับพี่กับลูกของเราเป็นครอบครัวเดียวกัน คุนเป็นภรรยาของพี่แล้ว ถึงไม่ใช่ด้วยกฎหมายแต่ด้วยการรับรู้และยอมรับจากคนในครอบครัวของเรา หลังจากนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นขอให้คุนรู้ว่าคุนมีสิทธิ์ในพี่โดยสมบูรณ์ทุกอย่างเทียบเท่าทะเบียนสมรสใบหนึ่งจะให้ได้ พี่จะอยู่ข้างคุณเสมอและพร้อมจะบอกทุกคนให้รับรู้ว่าเราคือคนๆ เดียวกัน”
“พี่ภูมิ” มีคุณน้ำตาคลอ ความรักของเขาสมบูรณ์แล้ว ไม่ใช่เพราะการแต่งงานแต่เพราะผู้ชายคนนี้ทำให้เขารู้ตัวว่าเขาโชคดีแค่ไหน
“ขอพี่กอดหน่อยครับ” ภูริชดึงมีคุณเข้าสู่อ้อมแขน กดริมฝีปากลงบนแก้มกับแตะแต้มบนริมฝีปากเพียงแผ่วเบา ภูริชทำด้วยความอ่อนโยนเพื่อประทับคำสัญญากับคนที่เขารัก
“คุนมีความสุขไหม” มีคุณพยักหน้ากับแผ่นอกกว้าง มีความสุขจนพูดไม่ออก
“พี่ก็มีความสุขครับ” ภูริชแตะริมฝีปากลงบนหน้าผากของคนรัก ส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับดวงตาที่พร่าไปด้วยน้ำตาม
“นอกจากพี่แล้ว ยังมีคนที่รักคุน อยากให้คุนมีความสุขรออยู่ด้วย พี่ขออนุญาตครับ” ภูริชจับมือของมีคุณพาเดินกลับไปที่โต๊ะอาหารที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างสวยงาม ชโนทัยรออยู่แล้วเมื่อเห็นภูริชเดินมาผ่านผนังกระจกก็รีบบอกให้ทุกคนลุกขึ้นยืน อธิชาติดับไฟในห้องนั่งเล่นและด้านนอกลง ไฟดวงน้อยนับร้อยๆ ดวงที่ถูกประดับประดารอบสระน้ำและในห้องนั่งเล่นส่องแสงนวลตา เพลงหวานซึ้งดังขึ้น ชโนทัยเปิดบานประตู แฝดตัวน้อยวิ่งออกไปกอดน้าคุน
“น้าคุน~” เด็กชายตัวอ้วนกลมกอดขาน้าชายเอาไว้ เงยหน้าขึ้นยิ้มแก้มปริ
“ลิดห้าย” เด็กชายริชยื่นช่อดอกไม้ขนาดพอดีมือให้กับน้าคุน เขาไม่รู้หรอกว่ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น รู้แต่ว่าอาข้าวให้เขาเอาดอกไม้ให้น้าคุน ดอกไม้สวยมากด้วย
“ขอบคุณครับ”
“ถ่ายรูปหน่อย” ชโนทัยยกกล้องขึ้น ภูริชอุ้มเด็กชายริชขึ้นมา มีคุณถือช่อดอกไม้มือหนึ่งอีกมือจับมือเด็กชายภูดึงให้มายืนด้านหน้า เขาพยายามยิ้มแต่ริมฝีปากสั่นจนบังคับไม่อยู่
“อีกรูปครับ” ชโนทัยกดไปอีกหลายรูป ก่อนจะขอให้ผู้ใหญ่ที่รออยู่เดินออกไปถ่ายรูปร่วมกัน คุณกมลวรรณเดินออกไปกอดภูริช ในขณะที่คุณภารวีดึงมีคุณเข้ามากอด
อธิชาตินำขาตั้งกล้องที่เตรียมไว้ออกมาวางให้ชโนทัย ครอบครัวใหญ่พากันจัดท่าทางและถ่ายรูปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุข ไม่มีใครพูดออกมาว่ามันคืองานแต่งงาน แต่มีคุณรับรู้ได้ด้วยตัวเองว่าวันนี้คือวันสำคัญของเขากับภูริช
มีคุณบีบมือที่กุมมือเขเอาไว้เบาๆ ช้อนสายตาขึ้นมองภูริชด้วยความขอบคุณ มันไม่ใช่การเซอร์ไพรส์ครั้งใหญ่ ไม่ต้องมีอะไรมากมาย แต่นี่คือสิ่งที่เขาต้องการ แค่มีความรักความความอบอุ่นของคนในครอบครัวก็พอ
“ชอบไหมครับ” ภูริชก้มลงมองลูกชายที่กำลังทานเค้กแก้มตุ่ย เด็กชายภูมีความสุขมาก วิ่งไปหาคนโน้นทีคนนี้ทีกว่าจะสงบนั่งอยู่กับที่ได้ก็ตอนมีคุณตัดเค้ก
“ชอบครับ”
“ริชล่ะลูก มีความสุขไหม”
“ที่ฉุดเยย” เด็กชายริชรู้สึกได้เองว่าวันนี้เป็นวันพิเศษ ทุกอย่างดูพิเศษไปหมด บรรยากาศอบอวลไปด้วยความอบอุ่นจนแม้แต่เด็กเล็กอย่างเขายังร่วมรับรู้
“พ่อก็มีความสุขครับ” ภูริชแตะริมฝีปากลงบนกระหม่อมของลูกชายคนโต ก่อนโน้มตัวไปหอมแก้มคนน้องหนึ่งที
“น้าคุนมีความฉุกม้าย” เด็กชายริชเงยหน้าขึ้นมองหน้าคุนที่นั่งติดกับเขา ใบหน้าของน้าคุนเหมือนจะร้องไห้แต่ก็ดูมีความสุข เด็กชายริชไม่เข้าใจถึงอยากถามน้าชาย
“มีครับ น้าคุนมีความสุขมากที่ได้อยู่กับริชกับภู กับคุณพ่อ กับทุกๆ คน ”
“ลิดก๊ะเหมือนกาน” เด็กชายริชยิ้มกว้าง แสงแฟลตวูบขึ้นมา ชโนทัยลดกล้องลงมองหลายชายด้วยความสุขใจ รูปเมื่อครู่เขามั่นใจว่าต้องเป็นรูปที่สวยงามมากอย่างแน่นอน
“คุณภูริช” ชโนทัยเรียกเสียงดังด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ เมื่อนึกอะไรดีๆ ขึ้นมาได้ ทุกคนในโต๊ะหันมามองเขาด้วยความแปลกใจ อธิชาติถึงกับต้องชะโงกหน้าเข้ามามองใกล้ๆ ว่าชโนทัยเมาหรือยัง
“ทำไมเรียกคุณภูมิแปลกๆ” มือใหญ่แตะลงบนศีรษะเล็กโยกไปมาด้วยความเอ็นดู
“ใครว่าแปลก”
“แปลก” คุณอนงค์ผู้เป็นมารดาตอบลูกชายเสียเอง “เรียกพี่เขาแบบนั้นได้ยังไงเรา ห่างเหินชอบกล”
“ไม่เห็นแปลกเลยแม่ ผมเรียกถูกแล้ว” ชโนทัยยังยืนยันคำเดิม ยิ้มทะเล้นชอบอกชอบใจอยู่คนเดียว “แล้วผมก็ไม่ได้เรียกพี่ภูมิด้วย”
“อ้าว” อธิชาติงง หรือเจ้าเด็กแสบของเขาจะเมาแชมเปญจริงๆ
“ผมเรียก พี่คุณ พี่ภูมิ ภูกับริชต่างหาก ผมเรียกทั้งสี่คนเลย
คุณภูริช”
“ฮ่าๆ เข้าใจคิดนะเรา ลุงชอบ มา ถ้าอย่างนั้นก็ดื่มให้กับวันของคุณภูริชหน่อย” คุณสัณณ์หัวเราะชอบใจ ยกแก้วชูขึ้นสูงเพื่อดื่มอวยพรให้กับครอบครัวของลูกชาย
“พ่อขอให้ภูมิกับคุนมีความสุข ขอให้รักกันมั่นคง รู้จักให้อภัยและเข้าใจซึ่งกันและกัน ขอให้หลานๆ ของปู่เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี และขอให้เป็นครอบครัวที่น่าอิจฉาตลอดไป”
“ขอบคุณครับพ่อ” ภูริชและมีคุณยกมือขึ้นไหว้ เด็กชายภูกับเด็กชายริชเห็นแบบนั้นก็ยกมือขึ้นไหว้ตาม ก่อนที่เด็กชายภูจะเงยหน้าขึ้นและพูดด้วยเสียงอันดัง
“ภูรักคุณปู่ที่สุด”
“ฮ่าๆ ไม่เหลือแล้วภูมิเชื่ออา มรดกไปหมดแน่” พ่อของชโนทัยแซ็วภูริช หัวเราะถูกอกถูกใจกับการประจบเอาใจปู่ของหลานชายตัวอ้วน
“ไม่เป็นไรครับ” ภูริชยิ้มหน้าบานหันไปมองมีคุณ
“เดี๋ยวผมให้เมียเลี้ยง โอ๊ย!” ภูริชร้องลั่นเมื่อโดนภรรยาหมาดๆ ประทุษร้าย
“ขอโทษครับ!!” มีคุณรีบขอโทษ แต่ไม่ได้ขอโทษภูริช เขาหันไปขอโทษผู้ใหญ่ที่เผลอลืมตัวทำร้ายร่างกายภูริชออกไป นอกจากคุณภารวีจะไม่โกรธแล้วยังถูกใจมากเสียด้วย
“เอาเลยคุนแม่สนับสนุน อย่างภูมิต้องเจอแบบนี้ถึงจะเอาอยู่”
“ผมก็บอกแม่แล้วว่าต่อไปไม่ต้องเป็นห่วง ผมมีผู้ปกครองคอยช่วยแม่ดูแลแล้ว”
“คุณภูมิ!”
“ขอโทษครับ พี่ขอโทษ” ท่าทางหงอภรรยาของสามีหมาดๆ ทำเอาทั้งโต๊ะครื้นเครง สองแฝดก็พลอยหัวเราะไปกับเขาด้วย มีคุณยิ้มออกมา เขาเงยหน้าขึ้นมองฟ้าเบื้องบน อยากรู้ว่าพี่สาวอยู่บนนั้นหรือไม่
พี่บุญครับ ถ้าพี่บุญดูอยู่ไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว ผมสัญญาว่าจะรักษาสิ่งที่พี่มอบให้อย่างดีที่สุดตราบชั่วชีวิต หลับให้สบายนะครับพี่บุญ ผมรักพี่และจะรักตลอดไป
“คุน” มีคุณเบือนสายตาไปมองเจ้าของเสียงอบอุ่น ดวงตาที่มองมาอ่อนโยนและแฝงไปด้วยความรักใคร่ “ทำไมเงียบไปครับ”
“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่มีความสุขจนพูดไม่ออกเท่านั้นเอง”
“พี่ก็เหมือนกัน” ภูริชแตะมือลงมือของมีคุณ เขามีความสุขมากเช่นกัน ดังนั้นเขาจะเก็บเรื่องเซอร์ไพรส์ของคืนนี้เอาไว้ก่อน ยังหรอกมันยังไม่หมดแค่นี้ สิ่งที่เซอร์ไพรส์จริงๆ กำลังรอมีคุณอยู่ นั่นคือนอกจากคืนนี้เป็นงานแต่งเล็กๆ ของพวกเขาแล้วยังเป็นคืนส่งตัวอีกด้วย
“พี่ภูมิยิ้มอะไรครับ” รอยยิ้มของภูริชดูพร่างพายจนมีคุณอดสงสัยไมได้ ภูริชไม่ยอมตอบ เขาส่งยิ้มให้มีคุณก่อนหันไปสนทนากับคนอื่นๆ เหมือนไม่มีอะไร เรื่องเซอร์ไพรส์เบบนั้นต้องรอให้มีคุณรู้เอง คืนนี้นอนกับคุณยายวรรณกับคุณยายวาดไปก่อนนะลูก
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
คุณภูริช = มีคุณ+ภูริช+ภู+ริช ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 650906 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก