ตอนที่ 36 : ห้องหอ “แฝดไปไหนครับพี่ภูมิ” มีคุณนิ่วหน้าเมื่อออกจากห้องน้ำมาเจอภูริชนอนเอกเขนกอยู่บนเตียงเพียงลำพัง ไร้เงาของหลานชายทั้งสองคน หลังจากกลับมามีคุณปล่อยให้พ่อลูกอาบน้ำด้วยกัน เสร็จแล้วเขาจึงใช้ห้องน้ำบ้าง
“ข้าวมารับไปเล่นที่ห้องเหรอครับ พี่ภูมิน่าจะห้ามไว้มันดึกแล้ว” มีคุณเดาจากความน่าจะเป็น ไม่เห็นว่าจะเป็นคนอื่นได้
“เปล่า”
“อ้าวแล้วแฝดไปไหนครับ”
“ไปนอนห้องแม่วรรณกับป้าวาด” ภูริชเอนหลังพิงหมอนมองภรรยาหมาดๆ เช็ดผมด้วยท่าทางผ่อนคลาย
“อะไรนะครับ!” มีคุณตกใจ หยุดเช็ดผมมองภูริชตาโต
“คุนจะตกใจทำไม คืนนี้คืนส่งตัวนะจะให้ลูกนอนด้วยจริงเหรอ พี่ไม่เป็นไรหรอกกลัวแต่คุนจะอายลูก”
“ส่งตัว!!”
“ใช่สิครับ อย่าบอกว่าคุนไม่รู้ งานแต่งไหนๆ ก็ต้องส่งตัวกันทั้งนั้น”
“ผม..ผม..” โธ่ ใช่เขารู้ แต่ใครจะไปทันคิดถึงเรื่องนี้ มีคุณมองไปรอบๆ หาทางหนีทีไล่
“มานี่เถอะ จะได้เริ่มแกะของขวัญกัน” ภูริชตบมือลงข้างตัวเรียกให้มีคุณขึ้นมานั่งด้วย
“ของขวัญ?”
“ใช่ มีของพ่อกับแม่พี่ ของแม่วรรณ ของพี่หมออิกกับป้าวาด ของอาอนงค์ กับของข้าว” ภูริชชี้ไปยังถุงกระดาษใบใหญ่ที่วางอยู่บนเตียง ชโนทัยรวบรวเอามาให้เขาตอนมารับแฝดไปส่งให้คุณกมลวรรณ
“ผมขอเป่าผมก่อน” มีคุณซื้อเวลาอีกนิด เขายังเขินอายอยู่มากกับสถานะที่เปลี่ยนไป
“มาครับพี่ช่วย” ภูริชลงจากเตียงเดินตามมีคุณไปหน้ากระจก กดไหล่ให้อีกฝ่ายนั่งลง สอดนิ้วเข้าไปในกลุ่มผมนิ่มเป่าผมให้จนแห้งสนิท เขาวางเครื่องเป่าผมลงบนโต๊ะเปลี่ยนมานวดไหล่ให้มีคุณแทน
“สบายไหม”
“มากครับ” มีคุณรู้สึกผ่อนคลาย เขาหลับตาลงรู้สึกง่วงขึ้นมาทันที
“ง่วงแล้วเหรอ”
“ครับ วันนี้เดินทางทั้งวันผมเลยเหนื่อยๆ” มีคุณถือเป็นข้ออ้างไปในตัว เขาเดินทางจากกรุงเทพฯแต่เช้าตรู่ ไหนจะออกไปเที่ยวกับเด็กๆ เกือบทั้งวัน ย่อมเหนื่อยล้าเป็นธรรมดา
“งั้นก็ไปพักครับ”
“โอ๊ะ!” มีคุณอุทานเพราะร่างสูงช้อนตัวเขาขึ้นอุ้ม รอยยิ้มที่ส่งมาอบอุ่นจนมีคุณไม่กล้าค้าน
“ไม่ได้อุ้มเข้าห้องหออุ้มไปส่งที่เตียงก็ยังดี” มีคุณซุกหน้าลงกับอกของภูริช เลือกที่จะไม่ตอบเพราะตอนนี้ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ในใจเต้นตึกตัก ระงับอาการตื่นเต้นของตัวเองไม่สำเร็จ
ภูริชค่อยๆ วางมีคุณลงบนที่นอนก่อนตามขึ้นมานั่งข้างกัน เขาหยิบถุงที่ชโนทัยเตรียมไว้ให้มาวางด้านหน้ามีคุณ
“คุนเป็นคนเปิด”
“ได้ครับ” มีคุณล้วงมือลงไปในถุง มีกล่องของขวัญอยู่สามสี่กล่อง และมีซองรวมอยู่ด้วย
“เปิดซองก่อนนะ”
“ครับ” มีคุณเปลี่ยนไปหยิบซองออกมาแทน มีสามซองด้วยกัน “ของคุณพ่อ” เขาอ่านจากตัวหนังสือที่เขียนอยู่หน้าซอง
“พี่ภูมิ!” มีคุณเบิกตากว้างมองภูริช ข้างในซองเป็นเช็คใบหนึ่งมีมูลค่าสูงมากแต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่มีคุณตกใจ หากแต่เป็นชื่อที่อยู่บนเช็คที่ทำให้เขางงงัน
“คุณพ่อเขียนชื่อผมคนเดียว”
“ใช่ครับ พ่อฝากพี่มาบอกว่านี่คือสินสอดสำหรับสู่ขอคุน”
“ไม่ต้องก็ได้ครับ พี่ภูมิเอาไปคืนคุณพ่อเถอะครับ” มีคุณรีบส่งเช็คคืนให้ภูริชไม่กล้ารับเอาไว้
“ไม่ได้ครับ พ่อพี่กำชับนักกำชับหนาว่าต้องให้คุนรับไว้ให้ได้ มีลูกสะใภ้ทั้งที่ไม่ให้สินสอดรู้ไปถึงอายไปถึงนั่น”
“แต่...” มีคุณยังลังเล เขาไม่กล้ารับไว้จริงๆ
“เชื่อพี่ครับ ถ้าไม่อยากให้คุณพ่อโกรธคุนต้องรับเอาไว้”
“ก็ได้ครับ” มีคุณเก็บเช็คลงในซอง “ผมจะเก็บไว้ให้แฝด เป็นเงินทุนเอาไว้ตอนลูกโต”
“พี่ตามใจคุนเลย ต่อไปเรื่องเงินพี่ให้คุนดูแลทั้งหมด” มีคุณหันไปมองภูริชด้วยความแปลกใจ แต่ไม่ได้ซักถามว่าเงินทั้งหมดที่ว่าหมายถึงอะไร
“เปิดต่อสิ”
“ครับ” มีคุณหยิบซองที่สองออกมา เป็นเงินสดปึกหนึ่ง คราวนี้เป็นของคุณอนงค์กับสามี ยอดเงินแม้ไม่สูงเท่าคุณสัณณ์แต่ก็มากสำหรับเขา มีคุณมีสีหน้าลำบากใจเขาส่งให้ภูริชดู
“ของขวัญแต่งงานคุนต้องรับไว้”
“ครับ” มีคุณรู้ว่าปฏิเสธไม่ได้จึงรับมาเก็บไว้ ไม่เป็นไรเขาจะเก็บไว้ให้แฝด
ซองต่อไปเป็นของคุณปานวาดและอธิชาติ มีคุณยิ้มตาพร่า แม้เงินจำนวนเงินจะไม่มากเท่าสองซองที่ผ่านมา แต่เขารู้ว่าความรักที่มีให้นั้นมากมายนัก
“เดี๋ยวเอาไว้เราชวนป้าวาดกับพี่หมออิกไปเที่ยวบ่อยๆ” ภูริชพูดอย่างรู้ใจ มีคุณเงยหน้าขึ้นยิ้ม พยักหน้าสองสามครั้งติด ดีใจที่ภูริชเข้าใจ
“ผมแกะของขวัญต่อนะครับ” มีคุณหยิบกล่องของขวัญออกมา กล่องแรกกว้างขนาดฝ่ามือเป็นของคุณภารวี เขาแกะริบบิ้นออกช้าๆ พบว่าข้างในคือทองคำแท่ง
“พี่ภูมิ!” มีคุณลำบากใจหนักขึ้นไปอีก สีหน้าของเขาออกอาการจนภูริชต้องรีบปลอบใจ
“คนให้ให้เพราะรักคุนนะ ดังนั้นอย่าคิดมาก”
“ครับ” ได้ยินอย่างนั้นใจของมีคุณชื้นขึ้น ความกังวลเปลี่ยนเป็นความอิ่มเอิบที่ได้รับการต้อนรับอย่างดีจากครอบครัวของภูริช ซึ่งต่อไปเขาจะถือว่าเป็นครอบครัวของเขาด้วยเช่นกัน
“แกะของแม่วรรณดีกว่า” ภูริชช่วยหยิบกล่องของขวัญห่อด้วยกระดาษสีฟ้าสดใสออกมาให้ มีคุณเดาไม่ได้ว่ามารดาให้อะไรเป็นของขวัญจนกระทั่งมันปรากฎต่อสายตา
“สำหรับลูกที่รักทั้งสอง ขอให้สร้างครอบครัวด้วยความรักและความเข้าใจ ดูแลกันตลอดไปนะ” มีคุณอ่านการ์ดใบเล็ก ข้างในกล่องคือชุดผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดตา
“แม่คงอยากให้เหมือนแม่เป็นคนปูที่นอนให้เราสองคน” ภูริชกระซิบบอกมีคุณ เขาดึงศีรษะเล็กเข้ามากอด ลูบมือลงบนกลุ่มผมนุ่มอย่างอ่อนโยน มีคุณน้ำตาไหลไม่มีอะไรดีไปกว่าการได้รับการยอมรับจากบุคคลผู้เป็นที่รักอีกแล้ว
“ต่อไปเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะคุน ครอบครัวที่สมบูรณ์ มีพี่ มีคุน มีลูกของเรา”
“และมีคนที่รักเราด้วยครับ” มีคุณไม่ลืมทุกคนที่เป็นกำลังใจสำคัญให้เขาก้ามผ่านความกังวลต่างๆ ไปได้ ไม่ว่าข้างนอกจะเป็นอย่างไร แค่คนในครอบครัวเข้าใจเขาก็พร้อมจะเผชิญกับทุกสิ่ง
“ใช่ครับ เปิดอีกสองกล่องเถอะจะหมดแล้ว” ภูริชเปลี่ยนเรื่อง เขาไม่อยากให้มีคุณร้องไห้ไปมากกว่านี้
“อันนี้ของข้าว” มีคุณรับกล่องของขวัญมาจากภูริช เขาขยับกล่องไปมา “เดายากจัง” มีคุณบ่นกับตัวเอง
“เปิดเลยไม่ต้องเดา” ภูริชหัวเราะเมื่อมีคุณพยายามขยับกล่องโดยไม่ยอมเปิด
“ผมกลัวใจข้าวจริงๆ ครับ กลัวเปิดออกมาแล้วตกใจ” มีคุณสารภาพออกไปตรงๆ ถึงสาเหตุที่ไม่กล้าเปิด
“ฮ่าๆ เอาน่า อย่างมากก็อาจจะเจอถุงยางยกโหล”
“พี่ภูมิ~” มีคุณหน้าแดงซ่าน ก็เพราะเขาคิดแบบนั้นอย่างไรล่ะถึงไม่กล้าเปิด มีคุณจดๆ จ้องๆ อยู่ชั่วครู่สุดท้ายก็ยอมแกะกระดาษห่อของขวัญออก
“สวยมากครับ” มีคุณน้ำตารื้นขึ้นมาอีกรอบ เมื่อของในกล่องคือกรอบรูปสีขาวสะอาดตาข้างในใส่รูปที่เพิ่งถ่ายไปเมื่อหัวค่ำ มีคุณไม่รู้ว่าชโนทัยอัดรูปอกมาได้อย่างไร แต่มันสวยจนเขาอดยกมือลูบไปบนรูปไม่ได้
ภาพภูริชอุ้มเด็กชายริช เด็กชายภูจับมือของเขายืนอยู่ด้านหน้า มือข้างหนึ่งของภูริชโอบไหล่เขา มืออีกข้างของมีคุณถือช่อดอกไม้ ด้านหลังเป็นสีฟ้าของสระว่ายน้ำ สีขาวของดอกไม้ และดวงไฟดวงน้อยนับร้อยที่ให้แสงอบอุ่นและอ่อนโยน ใบหน้าของทุกคนยิ้มแย้มมีความสุขมาก จนแค่มองก็ทำให้มีคุณรู้สึกถึงช่วงเวลานั้นได้
“ผมมีความสุขจังเลยครับพี่ภูมิ”
“ไม่เอาครับอย่าร้อง” ภูริชยกนิ้วขึ้นเกลี่ยหยดน้ำตาออกให้ “เหลือกล่องสุดท้ายแล้วเปิดก่อนครับ เดี๋ยวพี่จะได้เอาไปเก็บ”
“ครับ” มีคุณรับกล่องจากภูริชมาถือไว้ นิ่วหน้าน้อยๆ ด้วยความสงสัย “ของใครครับ ผมได้ครบหมดทุกคนแล้ว”
“เปิดเถอะ เดี๋ยวคุนก็รู้เองว่าของใคร” มีคุณแกะของขวัญชิ้นสุดท้ายออก ข้างในมีการ์ดใบโต เต็มไปด้วยเส้นสายโย้เย้อ่านได้ว่า รักน้าคุนที่สุด และตัวหนังสือหวัดๆ ที่เขียนว่า พี่รักคุนครับ
“การ์ดของพี่กับลูกให้คุน” มีคุณไม่อยากร้องไห้แต่เขาห้ามมันไม่ได้ ความสุขล้นทะลักจนกลายเป็นน้ำตา เขายกการ์ดขึ้นแตะริมฝีปากเบาๆ ก่อนยิ้มให้กับภูริชเป็นการขอบคุณ
“ดูของขวัญด้วยสิครับ”
“หุ่นยนต์ หนังสือนิทาน” มีคุณหัวเราะออกมา นึกอยากกอดหลานชายจับใจ
“พี่พยายามพูดให้แล้วนะ แต่ลูกๆ ยืนยันว่าอยากให้ของพวกนี้กับคุน”
“ไปซื้อกันตอนไหนครับ”
“ความลับ” ภูริชยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาขอแรงคุณกมลวรรณเรียกมีคุณไปช่วยขับรถพาไปทำธุระ ส่วนตัวเขารีบกลับจากบริษัทมารับลูกไปซื้อของที่ห้าง แต่ต้องอธิบายกันเป็นเรื่องใหญ่โตว่าทำไมถึงห้ามบอกน้าคุน
“ชอบไหม”
“ชอบครับ ชอบทั้งสองชิ้นเลย”
“เฮ้อ” ภูริชแกล้งถอนใจออกมาเสียงดัง ทิ้งตัวลงไปนอนเอนบนหมอน “น่าน้อยใจชะมัดเห็นแต่ของลูกไม่เห็นของพ่อ”
“เอ๋?” มีคุณรีบก้มลงมองในกล่อง “ไม่เห็นมีอะไร พี่ภูมิลืมใส่หรือเปล่าครับ” มีคุณหัวเราะขำคนขี้งอนแต่น่าจะเป็นคนขี้ลืมมากกว่า
“มีสิครับ”
“ไม่มีจริงๆ ครับ พี่ภูมิลุกมาดูเลย”
“มี” คนพูดพลิกตัวลงนอนคว่ำ ทำเสียงงอนหนักจนน่าหมั่นไส้
“นี่กระดาษห่อ” มีคุณหยิบขึ้นมาทีละชิ้น หย่อนลงบนเตียงฝั่งที่หน้าของคนตัวโตหันไป
“นี่การ์ด นี่หุ่นยนต์ของภู นี่หนังสือนิทานของริช” มีคุณวางลงอย่างเบามือ “นี่กล่องเปล่า” เขาวางของอย่างสุดท้ายลงไป “หมดแล้วครับ”
“.....”
“พี่ภูมิ” มีคุณก้มหน้าลงไปมอง เมื่อคนตัวใหญ่ใจน้อยไม่ยอมตอบอะไร “มันไม่มีจริงๆ ครับ ผมไม่ได้แกล้งนะ”
“.....”
“คุยกันก่อนครับ” มีคุณโน้มตัวลงไปอีกนิด ใช้มือข้างหนึ่งแตะลงบนแก้มของภูริชหมายจะให้หันมาคุยกันดีๆ แต่ร่างสูงกลับพลิกตัวกลับมาด้วยความรวดเร็ว รวบตัวเขาลงไปนอนทับแบบไม่ทันให้ตั้งตัว
ภูริชพลิกตัวอีกครั้ง จับร่างบางกว่าลงไปนอนหงายโดยมีร่างกายกำยำของเขาคร่อมทับเอาไว้ ริมฝีปากฉกลงไปประกบกับริมฝีปากบาง ดูดกลืนรสหวานโดยไม่เปิดโอกาสให้มีคุณได้คัดค้าน
“พี่ภูมิ” เสียงมีคุณไหวสั่น มือแตะอยู่บนอกของภูริชหมายจะผลักออกแต่กลายเป็นขยุ้มเสื้อยืดของอีกฝ่ายเอาไว้ในมือ
“นี่ไงครับของขวัญของพี่ พี่เป็นของคุนทั้งตัวและหัวใจ” เสียงกระซิบชิดริมฝีปาก ก่อนลิ้นสากจะลากไล้ดูดเม้มลงไปตามลำคอขาว มือหนาสอดเข้าไปภายใต้เสื้อยืดตัวใหญ่ แตะวนไปทั่วหน้าท้องแบนราบ ก่อนดึงรั้งเสื้อขึ้นมาคาไว้เหนือยอดอก ริมฝีปากร้อนเข้าครอบครองปลายยอด มีคุณสะดุ้งเฮือกหลังแอ่นไม่ติดพื้น มือไม้อ่อนแรง ได้แต่ร้องเรียกชื่อของภูริช
“พี่ภูมิ..อย่า..ครับ..หยุดก่อน”
“คุนไม่ชอบเหรอครับ” ภูริชกัดลงบนปลายยอดเบาๆ ใช้นิ้วลูบไล้อีกข้างไปพร้อมกัน
“อื้อ..มัน..มัน..” มีคุณพูดไม่เป็นภาษา หัวของเขาขาวโพลนไปหมด ร่างกายเสียวซ่านจนต้องบิดตัวไปมา ภูริชไม่รอคำตอบเขาไล่ริมฝีปากต่ำลงไปจนถึงหน้าท้องแบนราบ จุมพิตไปทั่ว ก่อนสอดมือเข้าไปในกางเกงนอนเนื้อนุ่ม
“อย่า” มีคุณร้องห้ามเสียงหลง พยายามบิดตัวหนีแต่สู้แรงของภูริชไม่ได้ ร่างสูงขยับตัวขึ้นสูง ประกบริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากของเขาอีกครั้ง ขบเม้มริมฝีปากบนล่าง ก่อนแทรกปลายลิ้นอุ่นเข้ามาภายใน บังคับเกี่ยวกระหวัดดูดดึงปลายลิ้นเล็ก ความอุ่นซ่านแผ่ไปทั่วร่าง กว่ามีคุณจะรู้ตัวมือใหญ่ก็แตะเข้ากับส่วนสำคัญ
“อื้อ” เมื่อถูกจู่โจมทั้งบนและล่าง มีคุณจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากครางออกมาเพื่อระบายความรู้สึก ภูริชบดเบียนริมฝีปากลงมาด้วยความเร่าร้อนและหนักหน่วง พอๆ กับน้ำหนักของมือที่กระตุ้นให้ไฟในร่างของเขาโหมลุกขึ้น มีคุณรู้สึกหนาวเยือกเมื่อร่างสูงขยับออกห่าง กางเกงที่ใส่อยู่ปลิวออก เพียงครู่เดียวก่อนความอบอุ่นจะกลับมาด้วยกายเนื้อที่ทาบทับ
“อะ..อ้า..” มีคุณไม่สามารถทนทานการโจมตีของภูริชได้ ร่างบางเปล่งเสียงดังทิ้งร่างลงกับที่นอน เมื่อร่างกายระบายสิ่งที่อัดอั้นออกมา เขาหายใจรวยรินราวกับจะขาดใจ
“คนดี ขอพี่นะครับ” มีคุณง่วงงุน หัวของเขาหนัก ได้แต่พยักหน้า ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อรู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมที่ผ่านเข้าสู่ร่างกาย
“ชู่ว” ภูริชโน้มตัวลง ลูบมือไปบนหน้าผากชื้นเหงื่อ แตะแต้มริมฝีปากไปบนใบหน้าของมีคุณอย่างรักใคร่ วนเวียนจูบซับดูดดื่ม ค่อยๆ เพิ่มจำนวนนิ้วขึ้นไปเรื่อยๆ จนมั่นใจว่าอีกฝ่ายพร้อมแล้ว
ริมฝีปากหนาครอบครองริมฝีปากสั่นระริก บดเบียดเรียกร้องให้มีคุณคล้อยตาม ก่อนประชิดร่างกายเข้าหา ภูริช
หยุดเมื่อไปถึงปลายทาง เล้าโลมร่างเล็กเพื่อให้ผ่อนคลาย ก่อนเริ่มขยับเข้าออกช้าๆ เนิบนาบ
“อื้อ..อื้อ.” มีคุณรู้สึกเหมือนร่างกายของเขากำลังแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แยกไม่ออกระหว่างความเจ็บปวดกับความเสียวซ่าน
“อยากให้พี่หยุดไหมครับ” ภูริชกระซิบเสียงอ่อนโยนเมื่อเห็นใบหน้าเหยเกของมีคุณ
“ไม่..ไม่ครับ” มีคุณหยัดตัวเข้าหา เขาทำไปโดยอัตโนมัติ จิกนิ้วลงบนบ่าของภูริช ทิ้งน้ำหนักทุกครั้งที่ความเสียวซ่านแล่นเข้ามา
“คุน..” ภูริชเรียกชื่อคนรักเมื่อความสุขของทั้งคู่ระเบิดออก เขาหายใจหอบทิ้งร่างลงกอดร่างชื้นเหงื่อ จูบลงบนขมับ ไล่ลงมาที่ปลายจมูก และหยุดที่ริมฝีปากเนิ่นนาน
“พี่เป็นของคุนแล้ว” มีคุณได้แต่ฟังเงียบๆ เขาอายและหมดแรงเกินกว่าจะเงยหน้าขึ้นสบตา
“คุนก็เป็นของพี่คนเดียว”ภูริชเกลี่ยเส้นผมเปียกชื้นออกจากดวงหน้า
“ขี้โกง” มีคุณบ่นพึมพำเบาๆ รีบซุกหน้าเข้ากับอกของภูริชเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรังแกได้อีก
“ตรงไหนครับ” ภูริชหัวเราะออกมาเบาๆ
“ผมไม่เห็นอยากได้ของขวัญชิ้นนี้เลย” มีคุณพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ หลอกเขาจนได้
“อย่าเพิ่งตัดสินใจ ถ้ายังไม่แน่ใจลองพิสูจน์ของขวัญอีกทีดีไหม” ภูริชทำท่าจะสะบัดผ้าหุ่มที่เขาดึงขึ้นมาคลุมช่วงเอวให้ตัวเองกับมีคุณเมื่อสักครู่ออก
“ไม่เอาครับ” มีคุณรีบร้องเสียงหลง เผลอขยับตัวจนร้องอูยออกมา
“คุนเจ็บมากไหม” เสียงของภูริชห่วงใย หน้าตาเปลี่ยนเป็นกังวลทันที
“ไม่มากครับ” มีคุณอายที่จะตอบจึงพูดเสียงเบาอยู่ในลำคอ
“พี่ขอโทษ” คนพูดเสียงหงอยก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ “ก็ใครใช้ให้คุนของพี่เซ็กซี่ครับ”
“พี่ภูมิ! ความผิดของผมที่ไหนครับ” มีคุณโวยวายเมื่อโดนโยนความผิดให้
“ใช่สิ คุนไม่รู้ตัวเหรอว่าพี่อยากกิน เอ๊ยอยากกอดคุนมากแค่ไหน กว่าจะถึงวันนี้ต้องใช้แรงใจไปมากเท่าไหร่ คุนต้องรับผิดชอบความรู้สึกพี่”
“อย่างนี้ก็มีด้วย” มีคุณบ่นอุบ แล้วดูเถอะไปเอาตัวช่วยกับอุปกรณ์ป้องกันมาจากไหน มีคุณยิ่งคิดยิ่งรู้ตัวว่าเสียรู้ให้กับคุณพ่อจอมเจ้าเล่ห์จนได้
“อาบน้ำนิดนะครับเดี๋ยวพี่พาไป”
“ผมง่วง” มีคุณแกล้งหลับตา เขาออยากอาบน้ำแต่ความอายมีมากกว่า
“ถ้าอย่างนั้นคุนหลับเถอะพี่ดูแลให้เอง ฝันดีครับคนดี” ริมฝีปากของภูริชแตะแต้มลงมาแผ่วเบา ก่อนร่างสูงจะลุกออกจากเตียงไป มีคุณได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิด เสียงเปิดน้ำ เสียงดังกุกกักเบาๆ เขาเริ่มง่วงจริงๆ ขึ้นมา ก่อนจะจมเข้าสู่นิทรา มีคุณรู้สึกถึงความเย็นของผ้าที่ลูบไล้บนผิวอย่างอ่อนโยน การมีคนที่เรารักอยู่เคียงข้างดูแลซึ่งกันและกันมันดีอย่างนี้เอง
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
มีคุณลืมตาขึ้นมาช้าๆ เขาหยิบนาฬิกาที่วางบนโต๊ะหัวเตียงขึ้นดูเวลา ข้างกายว่างเปล่า ได้ยินเสียงน้ำดังลอดออกมาเบาๆ สายตาปะทะเข้ากับบางอย่างบนหมอนของภูริช มีคุณขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ดึงผ้าห่มมาคลุมถึงเอว ก่อนหยิบขึ้นมาดู
มันเป็นซองสีฟ้าขนาดเล็ก น้ำหนักเบาหวิวจนเหมือนไม่มีอะไรอยู่ข้างใน มีคุณดึงกระดาษแผ่นบางออกมา คลี่ออกอ่าน
ไม่มีข้อความจากภูริช ไม่มีคำหวาน สิ่งที่เขียนอยู่คือยูสเซอร์เนมและพาสเวิร์ดของทุกอย่างที่ภูริชใช้ มากจนมีคุณจดจำไม่ไหว เขาพลิกด้านหลังกระดาษเพื่อดูว่ามีอะไรอีกหรือไหม พบว่ามีข้อความสั้นๆ เขียนเอาไว้
“พี่เป็นของคุน”
มีคุณยิ้มกว้างออกมา สายตาเบือนไปยังประตูห้องน้ำ ผู้ชายคนนี้แสดงให้เขาเห็นแล้วว่าพูดจริงทุกคำ ไม่ใช่แค่ตัวหรือใจแต่ภูริชให้ทุกอย่างแก่เขา มีคุณเข้าใจคำว่าพี่เป็นของคุนแล้ว
“ผมรักพี่ภูมิครับ” มีคุณตะโกนออกไปดังๆ ก่อนหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินเสียงของหล่นโครมครามพร้อมกับเสียงโวยวายดังออกมาจากในห้องน้ำ เขาทิ้งตัวนอน วางซองสีฟ้าลงบนหน้าอกยกมือขึ้นทาบทับเอาไว้ หลับตาลงอย่างมีความสุข เขาก็เป็นของภูริชเช่นกัน
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 650853 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก