ตอนที่ 37 : รางวัล“พี่หมอว่าป่านนี้พี่ภูมิกับพี่คุนกำลังทำอะไรอยู่” ชโนทัยหันไปถามอธิชาติที่นั่งเก็บเครื่องปริ๊นท์รูปลงกล่อง พวกเขาเพิ่งกลับมาจากห้องคุณปานวาดกับคุณกมลวรรณ หลังพาแฝดไปส่งและอยู่อ่านนิทานให้หลานฟังจนหลับ
“ข้าวอยากรู้เรื่องของคนอื่นไปทำไม”
“บ่นอีกแล้ว ขยันบ่นจริง” ชโนทัยแอบแลบลิ้นให้ ชอบทำตัวเป็นคุณหมอแก่ขี้บ่นอยู่เรื่อย
“ข้าวก็เลิกอยากรู้อยากเห็นเรื่องของคนอื่นสิพี่จะได้เลิกบ่น”
“โห นี่หลอกด่าผมนี่” ถ้าเป็นเมื่อก่อนชโนทัยคงโกรธมาก แปลกที่เดี๋ยวนี้เขากลับรู้สึกเฉยๆ แยกได้แล้วว่าอันไหนเขาผิดจริงควรยอมรับ อันไหนคนอื่นพูดเล่นหรืออันไหนที่เขาควรโกรธ
“ไม่ได้ด่าพี่พูดเรื่องจริง ว่าแต่ข้าวโทรขอผ้าห่มเพิ่มให้พี่หรือยัง”
“ยัง ผมลืม” ชโนทัยหลบสายตา เขาไม่ได้ลืมแต่ไม่คิดจะขอ ชโนทัยขอห้องพักแบบเตียงเดี่ยวไปแต่เมื่ออธิชาติเปิดเข้ามาเห็นว่าไม่ใช่เตียงคู่เหมือนทุกครั้งที่พัก จึงบอกให้เขาโทรไปขอผ้าห่มเพิ่มจากทางรีสอร์ทสองผืน เพื่อเอามาปูนอนและห่มบนพื้นห้อง กว่าจะกล้าไปพูดขอกับป้าภาสำเร็จเรื่องอะไรเขาจะยอม
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่โทรเอง”
“เดี๋ยว!” ชโนทัยเผลอตัวร้องห้ามก่อนรีบกัดปาก อธิชาติหันมามองหน้าเขาเป็นคำถาม มือที่จับโทรศัพท์ชะงัก
“นอนด้วยกันไม่ได้เหรอ” ในเมื่อพูดออกไปแล้วชโนทัยเลยกลั้นใจถามตรงๆ
“ไม่ได้”
“ผมไม่อยากให้พี่หมออิกลำบากนอนพื้นนี่”
“ไม่ต้องห่วงพี่ไม่ได้ลำบากอะไร หรือถ้าข้าวไม่สบายใจจะให้พี่ลองขอย้ายห้องไปเป็นเตียงคู่ไหม เจ้าของเป็นเพื่อนของคุณลุงสัณณ์น่าจะคุยกันง่าย”
“แต่...”
“ข้าวมีอะไร คิดอะไรอยู่พูดกับพี่มาตรงๆ” ชโนทัยถอนใจยาว ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง
“ก็ผมอยากนอนเตียงเดียวกับพี่หมอไม่ได้เหรอ เราเป็นแฟนกันผู้ใหญ่ก็รับรู้ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“ข้าว” อธิชาติถอนใจยาว แต่เพราะชโนทัยไม่รู้ความในใจของอีกฝ่ายจึงคิดไปคนละทางกัน
“แล้วแต่พี่หมอเถอะครับอยากนอนไหนก็นอน” ชโนทัยหยิบผ้าเช็ดตัวเดินดุ่มๆ เข้าห้องน้ำ เขาไม่อยากทะเลาะกับอธิชาติแต่ยอมรับว่าน้อยใจ เขาแค่อยากนอนกอดแฟนมันผิดนักหรือ
อธิชาติทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงยกมือขึ้นลูบใบหน้า เขาจะอธิบายให้ชโนทัยเข้าใจได้อย่างไร ว่าที่เขาไม่อยากเข้าใกล้ชโนทัยมากเกินไปเพราะเหตุใด พูดไปก็มีแต่จะเข้าตัว เขากลัวถูกมองว่าคิดเรื่องไม่ดี
“โอ๊ย!” เสียงบางอย่างตกกระทบพื้นตามด้วยเสียงร้องดังมาจากในห้องน้ำ อธิชาติโคลงศีรษะให้กับความล้นของเด็กแสบก่อนตะโกนออกไปดังๆ ให้คนข้างในได้ยิน
“ไม่ได้ผลหรอกข้าว”
“ผมลื่นล้ม พี่หมอเข้ามาช่วยหน่อย”
“พี่ไม่หลงกลเราแน่ๆ”
“ผมเจ็บจริงๆ ” เสียงของชโนทัยทำให้อธิชาติลังเล หรือเด็กแสบจะล้มจริง
“ข้าว” เขาลองเรียกแต่ด้านในกลับเงียบกริบ ได้ยินเพียงเสียงครางเบาๆ อธิชาติตัดสินใจลุกขึ้นยืน รีบเดินตรงไปยังห้องน้ำ ลองบิดดูพบว่าไม่ได้ล็อคไว้ อธิชาติสองจิตสองใจเขาลองเรียกดูอีกครั้งแต่ข้างในยังเงียบสนิท แม้รู้ว่าอาจโดนหลอกแต่ความเป็นห่วงชโนทัยมีมากกว่า อธิชาติจึงตัดสินใจเปิดเข้าไป
“เป็นอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มถามนำเข้าไปก่อนตัวด้วยความเป็นห่วง แต่ต้องสะดุ้งเมื่อชโนทัยโผเข้าหา ร่างที่เล็กกว่าเปลือยเปล่าขาวไปทั้งตัว
“ข้าว!” อธิชาติพยายามผลักออก แต่ชโนทัยกอดอัดเอวของเขาไว้แน่น
“ข้าวอย่าเล่นอย่างนี้พี่จะออกไปรอข้างนอก”
“ผมไม่น่ากอดตรงไหน ทำไมพี่หมอถึงไม่อยากกอดผม”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น”
“ทำไมจะไม่ใช่ พี่หมอคิดว่าผมไม่อายเหรอที่ทำแบบนี้ แต่ผมไม่รู้ต้องทำยังไงพี่หมอถึงจะสนใจผม หรือว่า..”ชโนทัยช้อนสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวลขึ้นมอง
“หรือว่าพี่หมอรู้ตัวแล้วว่าไม่ได้ชอบผู้ชาย”
“ข้าว” อธิชาติเห็นสายตาของเด็กแสบแล้วได้แต่เรียกชื่อออกมาเบาๆ เขาเลิกผลักอีกฝ่ายออก เปลี่ยนเป็นกอดเอวเอาไว้หลวมๆ มือหนึ่ง อีกมือหนึ่งยกขึ้นแตะที่ใบหน้า
“ยังกังวลเรื่องนี้อีกเหรอ เราเคยคุยกันแล้วนี่”
“พี่หมอบอกว่าเราคบกันจริงๆ แต่ผมไม่เคยรู้เลยว่าพี่หมอรู้สึกยังไง เราจูบกันหนหนึ่งหลังจากนั้นพี่หมอก็ไม่เคยทำอีกเลย แถมยังห่างเหินกับผมกว่าเดิมด้วยซ้ำ” ชโนทัยเผลอแสดงความน้อยใจที่เก็บเอาไว้ออกมา
“เฮ้อ” อธิชาติแหงนหน้าขึ้นหัวเราะอย่างยอมแพ้ “ก็เพราะพี่เคยจูบข้าวแล้วน่ะสิถึงอยู่ใกล้ข้าวไม่ได้ ไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าเราน่าจูบน่ากอดแค่ไหน”
“หมายความว่า..ว่า..” ชโนทัยหน้าแดงแต่ก็ยิ้มดีใจเมื่อได้ยินสิ่งที่หมอหนุ่มพูด “พี่หมอไม่ได้รังเกียจผมใช่ไหม”
“ไม่ใช่แค่ไม่รังเกียจ ยังนึกอยากจูบเราอยู่ทุกวัน”
“พี่หมออิกหน้าแดง” ชโนทัยได้ที สองมือเปลี่ยนจากกอดเอวอธิชาติย้ายมาประคองใบหน้าคุณหมอเอาไว้ ส่งสายตาล้อเลียน
“เขินผมเหรอครับ”
“ยังจะถาม”
“อยากจูบก็จูบไม่เห็นเป็นไรเลย” ชโนทัยเขย่งเท้ายื่นริมฝีปากเข้าไปใกล้แต่ไม่ยอมแตะลงไป “อยากจูบไหมครับ”
“ถามจริงเคยมีอะไรกับใครหรือยัง”
“พี่หมอ” ชโนทัยหน้าแดงก่อนจะซีดเผือดลง “พี่หมอกลัวว่าผม..ผมจะเคยผ่านมาแล้วเหรอครับ”
“ข้าว” อธิชาติตกใจไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะคิดไปไกลถึงเพียงนั้น “ไม่ใช่ พี่ไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น” อธิชาติดึงชโนทัยเข้ามากอด ลูบหลังลูบไหล่ให้ “ข้าวจะเคยหรือไม่เคยไม่มีผลอะไรกับพี่เลย ที่พี่พูดพี่แค่จะถามข้าวว่าไม่รู้เลยเหรอว่าเรื่องแบบนี้มันเลยเถิดได้ มันอาจไม่หยุดแค่ที่จูบ”
ชโนทัยหน้าแดงแจ๋เมื่อเข้าใจคำพูดของอีกฝ่าย เขายอมรับว่าเคยคิดไปไกลถึงขั้นนั้น แต่นอกจากความเขินอายกับความคิดห่ามๆ ของตัวเองแล้ว ชโนทัยไม่เคยคิดเป็นห่วงหรือกลัวเลย อาจเพราะอีกฝ่ายเป็นอธิชาติเขาจึงอุ่นใจ
“ก็ไม่เห็นเป็นไร” ชโนทัยซุกหน้าเข้ากับอกของอธิชาติ พึมพำออกมาเบาๆ
“ข้าวว่าอะไรนะ” ชโนทัยไม่ตอบแต่เบียดหน้าอกขาวเนียนเข้ากับอกของอีกฝ่ายผ่านเนื้อผ้าที่ชายหนุ่มสวมใส่อยู่
“ข้าว” อธิชาติเสียงพร่า สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ผิดจากที่คิดคือเขาควบคุมตัวเองได้ยาก สมองกำลังพ่ายแพ้ให้กับความยั่วเย้าที่อยู่ตรงหน้า “พี่เตือนข้าวแล้วนะ”
“จูบทีหนึ่งแล้วผมจะเป็นเด็กดี” อธิชาติลดสายตาลงมองริมฝีปากสีแดงเรื่อ รู้ว่าหากสัมผัสลงไปเขาจะไม่เหลือความยับยั้งชั่งใจอีกแล้ว
ชโนทัยกลืนน้ำลายลงคอ ไม่รู้ตัวว่าอาการดังกล่าวทำให้อธิชาติไม่เหลือความอดกลั้น ริมฝีปากร้อนจู่โจมลงมาบดเบียดอย่างหนักหน่วง ดูดดึงริมฝีปากบนล่าง ก่อนสอดปลายลิ้นเข้าไปรุกรานภายใน ขาของชโนทัยสั่นจนยืนไม่ไหว สองมือยกคล้องคออธิชาติยึดเป็นหลัก หายใจหอบถี่
ริมฝีปากร้อนยังคงวนเวียนดูดกลืนความหวาน มือหนาบีบเคล้นสะโพกกลมกลึงรั้งให้เข้ามาแนบชิด ชโนทัยตาเบิกกว้างเมื่อสัมผัสเข้ากับบางอย่าง
“พี่หมอ” หน้าขาวขึ้นสีแดงเรื่อ ความร้อนส่งผ่านเนื้อผ้ามาถึงผิวกาย รับรู้ถึงแรงขยับที่เสียดสีไปมา
“ทีนี้เด็กเกเรจะทำยังไง” อธิชาติถามชิดริมฝีปาก งับเบาๆ ลงบนกลีบปากล่างพอให้เด็กดื้อสะดุ้ง
“ผม..ผม..จะอาบน้ำ” ชโนทัยถอยทัพ ความร้อนไหลวนไปทั่วร่างกายจนกระสับกระส่าย เขาอยากหนีพอๆ กับอยากรู้ให้มากขึ้น
“แต่ข้าวทำให้มันตื่น” มือของชโนทัยถูกบังคับเลื่อนลงไปแตะส่วนกลางลำตัว เขาเงอะงะทำอะไรไม่ถูกได้แต่ปล่อยให้อธิชาติชักนำ
“อื้อ พี่หมออย่าแกล้งผมสิครับ”
“หึๆ ใครแกล้งใครกันแน่ พี่อยู่ของพี่ดีๆ เรามันเอาแต่ใจ”
“ผม..ผม..ไม่เอาแต่ใจแล้วก็ได้” ชโนทัยสะดุ้งเฮือก เมื่อมือของหมอหนุ่มกอบกุมส่วนอ่อนไหวของเขาเอาไว้ ไล้ขึ้นลงช้าๆ เนิบนาบ
“จริงเหรอ แต่ตรงนี้ของข้าวมันอยากให้พี่เอาใจนะ”
“อื้อ..อะ...” ชโนทัยร้องไม่เป็นภาษา อธิชาติเปลี่ยนจนเขาตามไม่ทัน ทำไมหมอซื่อบื้อของเขาถึงกลายเป็นจิ้งจอกไปได้ “อะ..” ชโนทัยทรุดตัวลงเมื่อความเสียวซ่านแล่นไปทั่วร่าง อธิชาติช้อนตัวขึ้นอุ้มก่อนที่ร่างผอมบางจะร่วงลงสู่พื้น
ร่างสูงวางร่างขาวโพลนลงบนเตียง เขาถอดเสื้อผ้าออกด้วยความรวดเร็วก่อนตามลงไปทาบทับ ร่างเปลือยเปล่าสองร่างกอดกันแนบชิด
“หนาว” ชโนทัยไม่รู้ว่าเขาสั่นเพราะการทำงานของเครื่องปรับอากาศ หรือเพราะคนที่กำลังรุกรานเขาอยู่ตอนนี้ ริมฝีปาก มือโจมตีเขาเกือบทุกส่วน จนชโนทัยไม่รู้ว่าเขาควรปิดป้องส่วนไหนดี
“พี่จะทำให้อุ่นเอง” ริมฝีปากร้อนย้อนกลับมาครอบครองริมฝีปากของเขา มือหนาไล้วนไปรอบยอดยกก่อนขยี้นิ้วบนปลายยอด ชโนทัยแอ่นหลังขึ้นจากเตียง ร่างกายบิดเร่าเพื่อหาทางระบายอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน
“พี่หมอ..พี่หมอ..” เสียงเรียกแหบพร่ายิ่งกระตุ้นให้อธิชาติค้นหาความหวานจากร่างภายใต้ ริมฝีปากทำหน้าที่แทนมือ ดูดกลืนยอดอกจนชูชัน ทิ้งหน้าที่สำรวจลงต่ำให้กับมือที่ไม่อยู่นิ่ง
ชโนทัยกัดริมฝีปากแน่นเมื่อมือของอธิชาติเข้าครอบครองส่วนกลางลำตัว ปลายนิ้วหมุนวนก่อนรูดรั้งจากบนถึงล่าง ขึ้นลงช้าๆ ก่อนเร่งความเร็วและความหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ เขาร้องออกมาดังลั่นเมื่อความสุขทะลักล้น ทิ้งตัวลงนอนแผ่ราบสิ้นฤทธิ์ หายใจรวยริน อธิชาติตามลงมาจูบไล้ไปทั่วใบหน้า ในจังหวะที่ชโนทัยเคลิบเคลิ้มกลับต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมสอดแทรกเข้าไปในร่างกาย
“พี่...” คำพูดยังไม่ทันหลุดออกจากปากก็ถูกปิดด้วยริมฝีปากอีกครั้ง ในหัวของเขาหมุนคว้าง ได้แต่ปล่อยให้อธิชาตินำทาง
“ไม่ไหวบอกพี่นะครับ” เสียงกระซิบเบาๆ ข้างหู ไม่ไหวคืออะไรกัน สมองของเขาทำงานช้ามาก กว่าจะรู้ตัวความเจ็บปวดก็แล่นปราดจนต้องร้องออกมาเพื่อบรรเทาความเจ็บ มือเล็กกำผ้าปูที่นอนแน่นจนมือใหญ่ดึงออกนำไปวางไว้บนบ่า ชโนทัยจิกเล็บลงไปตามอารมณ์ที่พุ่งทะยานขึ้นสูง ความเจ็บปวดค่อยๆ แปรเปลี่ยน เขาบอกไม่ถูกว่ามันรู้สึกอย่างไร มันเหมือนมีใครโยนเขาลอยขึ้นสูงและร่วงหล่นลงมา
ร่างกายราวกับผ่านสมรภูมิรบ ชโนทัยหอบหายใจรวยริน ปล่อยให้ร่างสูงควบคุมความเคลื่อนไหวก่อนของเหลวสีขาวขุ่นจะหยาดหลดลงบนหน้าท้องแบนราบพร้อมกับร่างกายที่กระตุกเกร็ง
ร่างชื้นเหงื่อล้มตัวลงทาบทับ ริมฝีปากจูบซับไปทั่วขมับก่อนแตะแต้มลงมาที่แก้ม ลมหายใจค่อยๆ กลับคืนเข้าสู่สภาวะปกติ
ชโนทัยไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตา เขาไม่น่าประมาทหมอซื่อบื้อของเขาเลย ไม่เคยคิดแม้แต่น้อยว่าอีกฝ่ายจะเร่าร้อนถึงเพียงนี้ เล่นเอาเขาแทบขาดใจ
“ถูกใจไหม” เสียงหัวเราะยั่วเย้าดังอยู่ข้างหู ชโนทัยตาโต พอกลายเป็นเสือแล้วไม่คืนร่างหรืออย่างไร
“ผมไม่ได้จะให้ทำแบบนี้เสียหน่อย ผมให้จูบ” ชโนทัยเถียงอ้อมแอ้มไม่ยอมรับว่าเป็นคนแหย่เสือหลับก่อน
“ทีนี้รู้หรือยังเด็กดื้อว่าเพราะอะไรพี่ถึงไม่เข้าใกล้เรามากเกินจำเป็น”
“โทษผมได้ไงเล่า” ชโนทัยทำปากยื่น บ่นอุบอิบกับตัวเอง “ใครจะรู้ว่าพี่หมอเป็นคนแบบนี้”
“หึๆ พี่เป็นคนแบบไหน ไหนลองว่ามาสิ”
“ผมไม่พูดกับพี่หมอแล้ว” ชโนทัยมุดหน้าลงกับหมอนด้วยความเขินอาย เคยมีอะไรกับใครที่ไหนเล่า
“อย่าเพิงนอนไปอาบน้ำก่อน เหนอะหนะไปทั้งตัว”
“ห้ามพูด” ชโนทัยร้องห้ามเสียงหลง คนยิ่งอายตาลุงหมอซื่อบื้อก็พูดเป็นเรื่องธรรมดาอยู่ได้
“ต่อไปจะยั่วพี่อีกไหม”
“ไม่แล้ว” ชโนทัยยอมรับเสียงหงอย รู้ซึ้งแล้วว่าไม่ควรเล่นกับไฟ
“ไม่ทันแล้ว” ชโนทัยตาโต พูดแบบนี้แล้วยังจะมาถามเขาอีก
“ไปครับ อาบน้ำก่อน”
“ผมลุกไม่ขึ้น ใครทำล่ะ” ชโนทัยต่อว่าด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด
“พี่ทำ ยอมรับแต่โดยดี” อธิชาติหัวเราะ ใช้นิ้วเกลี่ยผมเปียกชื้นที่ตกลงบนหน้าผากออกให้ ก่อนสอดมือเข้าใต้ร่าง ช้อนตัวขึ้นอุ้ม
“พรุ่งนี้ถ้าใครถามจะให้พี่ตอบว่ายังไง ตอบว่าเราเข้าหอพร้อมกับคู่ของคุนกับคุณภูมิหรือเปล่า”
“ไม่เอา” คนน้อยใจอยากให้เปิดตัวมาตลอดถอยแทบไม่ทัน เรื่องแบบนี้ใครจะอยากพูด
“หึๆ ต่อไปจะเกเรกับพี่อีกไหม จะเชื่อฟังหรือเปล่า”
“ไม่เกเรแล้ว”
“ดีมากครับ เด็กดีต้องได้รางวัล”
“รางวัลอะไร” ชโนทัยช้อตาขึ้นมองด้วยความหวัง หรือเขาจะขอกระเป๋าที่เล็งไว้ดี
“เดี๋ยวพี่จะจูบข้าวตามที่ขออีกครั้งในห้องน้ำดีไหม”
“พี่หมอ~” ชโนทัยหน้าแดงแป๊ด ซุกหน้ากับแผ่นอกกว้างเลิกต่อล้อต่อเถียงทันที ไม่ใช่เถียงไม่ไหวแต่เขากลัวว่าขืนพูดอะไรออกไปจะได้อีกหลายรางวัล
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 649880 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก