ตอนที่ 38 : ด้วยกันมีคุณนั่งพนมมืออยู่ข้างภูริชโดยมีหลานชายฝาแฝดนั่งอยู่ด้านหน้า เป็นเช้าที่เขาอิ่มเอมใจเมื่อคุณสัณณ์พาทุกคนในครอบครัวมาทำบุญที่วัดพร้อมหน้า โดยบอกกับเขาว่าให้ถือเป็นการทำบุญตามประเพณีไทยเพื่อเป็นสิริมงคลแก่ชีวิตคู่ของเขากับภูริช นอกจากนั้นคุณภารวียังได้จัดเตรียมอาหารคราวหวานแยกเป็นพิเศษสำหรับทำบุญไปให้พี่สาว มีคุณรู้สึกซาบซึ้งในความกรุณาและความใส่ใจของคุณสัณณ์และคุณภารวีที่มอบให้กับเขา
“กรวดน้ำครับ” ภูริชกระซิบเบาๆ มีคุณยื่นมือไปแตะมือของภูริช พยักหน้าน้อยๆ ให้หลานชายทำตาม
“นึกถึงคุณแม่นะครับ” เด็กชายทั้งสองพยักหน้า มีคุณพาเด็กชายภูกับเด็กชายริชไปทำบุญให้มารดาบ่อยครั้ง สองแฝดจึงรู้ว่าต้องทำอย่างไร
“สาธุ” เด็กชายภูพูดเสียงดังเมื่อหลวงตาพรมน้ำมนต์ให้ ยกมือขึ้นไหว้เกือบท่วมหัวก่อนกราบลงไปตรงหน้า ตัวโก่งโค้งเพราะติดพุงที่ยื่นออก เป็นภาพที่น่าเอ็นดูยิ่ง ในขณะที่เด็กชายริชกราบลงเรียบร้อยงดงาม
“วันนี้พ่อมีโปรแกรมอะไรบ้างครับ” ภูริชถามหัวเรือใหญ่เมื่อใส่รองเท้ากันเรียบร้อยทุกคนแล้ว
“ไม่มี มีใครอยากไปไหนเป็นพิเศษหรือเปล่าหรือจะพักอยู่รีสอร์ท”
“พักที่รีสอร์ทก็ดีครับ” ชโนทัยชิงตอบก่อนเป็นคนแรก เรียกสายตาแปลกใจจากคนที่รู้จักเขาดี
“มาแปลก ปกติเห็นอยากออกไปร้านโน้นร้านนี่ ชื่อร้านใหม่ๆ มาไม่ซ้ำ” คุณอนงค์มองหน้าลูกชาย
“ก็ผมเห็นแฝดอยากเล่นน้ำ” ชโนทัยโบ้ยให้หลานแฝด ตาแทบถลนเมื่ออธิชาติหัวเราะออกมา พี่หมอซื่อบื้อของเขายิ่งเก็บสีหน้าไม่เก่งอยู่ด้วย โธ่จะให้เขาไปเที่ยวที่ไหนได้ ปวดเนื้อปวดตัวไปหมดแถมนอนก็ไม่พอ ใครจะมีเรี่ยวแรงออกไปข้างนอก
“ภูอยากเล่น” เด็กชายภูหันไปบอกพ่อ ไม่รู้ตัวว่าได้กลายเป็นฮีโร่ช่วยชีวิตอาข้าวไว้
“ลิดเล่นก๊ะด้าย” เด็กชายริชเลือกที่จะตามใจพี่ชายเหมือนเคย
“คุนอยากไปไหนไหม” ภูริชถามมีคุณก่อนตัดสินใจ แน่นอนว่าคำตอบที่ได้รับคือกลับรีสอร์ท เมื่อตกลงเป็นเอกฉันท์รถสามคันจึงมุ่งหน้ากลับที่พัก
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
โชคดีที่รีสอร์มีสระว่ายน้ำในร่ม จึงไม่ต้องเป็นห่วงว่าสองแฝดจะร้อนหรือไม่สบาย กางเกงว่ายน้ำตัวเล็กแน่นต้นขาเด็กชายภูในขณะที่เด็กชายริชสวมใส่สบายไม่อึดอัด มีคุณเห็นแล้วได้แต่ส่ายหน้า ถ้าไม่ควบคุมน้ำหนักคนพี่เขาคงต้องเปลี่ยนกางเกงว่ายน้ำไปเรื่อยๆ ตามรูปร่างที่แน่นขึ้นของหลาน
“พ่อเล่นด้วยกัน” เด็กชายภูเดินมาอ้อนกอดขาภูริชให้ลงไปว่ายน้ำด้วยกัน
“อยากลงน้ำลึกใช่ไหมครับ” ภูริชเดาความต้องการของลูกชายได้ เด็กชายภูรีบพยักหน้าเพราะถ้าไม่มีผู้ใหญ่ลงเล่นน้ำด้วย เขากับริชต้องเล่นอยู่ในสระเด็กตื้นนิดเดียว
“คุนลงด้วยกันไหม”
“ไม่ล่ะครับ” มีคุณกับภูริชสบตากัน ภูริชยิ้มกว้างเมื่อนึกได้ พยักหน้าให้มีคุณน้อยๆ ก้มลงบอกลูกชายให้ยืนรอก่อนแตะแขนมีคุณดึงให้เดินไปยังเก้าอี้ชายหาดตัวที่ว่างอยู่
“คุนนอนเล่นไปก่อน อ่านหนังสือไหมเดี๋ยวพี่ขึ้นไปเอาที่ห้องให้”
“ไม่เป็นไรครับ” มีคุณหน้าแดง หางตาเห็นมาราดากับคุณภารวีมองมายิ้มๆ นึกกังวลกลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน “พี่ภูมิไปเล่นกับลูกเถอะ”
“จะเอาอะไรบอกพี่นะหรือเรียกพนักงานก็ได้ไม่ต้องเดิน”
“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ” มีคุณปรามด้วยสายตา ไม่อยากให้ใครได้ยิน
“ไม่มีใครสนใจเราหรอกเชื่อพี่ ใครๆ ก็รู้ว่าเมือคืน..”
“พี่ภูมิครับ” คราวนี้มีคุณต้องเอ็ดคนตัวโตเพื่อให้ยอมหยุด
“โอเคครับ พี่เป็นสามีว่าง่ายอยู่แล้วคุนให้ทำยังไงก็อย่างนั้น” มีคุณชักเริ่มปวดหัว ถ้าเขาต้องดูแลแฝดสามจริงๆ ภูริชก็น่าจะเป็นแฝดที่ทำให้เขาปวดหัวมากที่สุด
“ปวดหัวหน่อยนะพี่คุน” เสียงทักดังมาจากเก้าอี้ข้างๆ เหมือนเข้าไปนั่งในความคิดของเขา มีคุณหันไปยิ้มให้ชโนทัยที่จับจองเก้าอี้ลงนอนเล่นก่อนใคร
“พี่กำลังพยายามทำตัวให้ชินอยู่” มีคุณตวัดสายตามองตัวต้นเหตุที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ว่าแต่เราเถอะทำไมเอาแต่นอนไม่สบายหรือเปล่า” ชโนทัยชะงักยิ้มค้าง เมื่อเจอคำถามของพี่ชายอย่างภูริชเข้า
“เปล่า” พฤติกรรมของชโนทัยทำให้มีคุณเบนสายตากลับไปมองลูกพี่ลูกน้องที่กำลังจับห่วงยางใส่ให้สองแฝด มีคุณไม่แน่ใจว่าเขาคิดมากไปหรือเปล่า แต่อะไรบางอย่างทำให้เขารู้สึกว่าชโนทัยกำลังตกอยู่ในอาการเดียวกันกับเขา ร้ายจริงๆ พี่หมอ
“ลูกรอแล้วครับพี่ภูมิ” มีคุณช่วยชโนทัยจากการซักฟอกของพี่ชาย เป็นเขาก็คงไม่อยากตอบ
“โอเคครับ” ภูริชรับคำ เลิกสนใจน้องชายเดินกลับไปรวมกับอธิชาติและลูกแฝด ภูริชดูเด็กชายภู อธิชาติช่วยประกบเด็กชายริช เปิดโอกาสให้มีคุณกับชโนทัยได้พักสายตา สองคนเผลอสบสายตากันก่อนรีบเบนออก มีคุณรู้สึกเขินชโนทัย ในขณะที่อีกฝ่ายกลัวถูกจับได้เช่นกัน จึงเลือกที่จะนอนเงียบๆ ต่างฝ่ายต่างพักผ่อนเอาแรงโดยไม่ซักถามกันให้ลำบากใจ
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ภูอยากอยู่ทะเล” เด็กชายภูงอแง เมื่อตื่นขึ้นมาอีกทีก็ถึงบ้านที่กรุงเทพฯแล้ว
“ไม่คิดถึงพี่ฝ้ายเหรอคะ” ฝ้ายถอดเสื้อให้เจ้านายน้อยตัวอ้วน เด็กชายภูชะงักตาโตเหมือนทำอะไรผิดแล้วถูกจับได้ “พี่ฝ้ายน้อยใจแล้ว” ฝ้ายแกล้งทำสีหน้าหงอย เด็กชายริชที่ยืนรออยู่ข้างพี่ชายรีบโอบมือไปรอบคอพี่เลี้ยงที่นั่งคุกเข่าอยู่กับพื้น
“โอ๋ๆ อย่าน้อยจาย ลิดคิดถึง”
“ภูก็คิดถึง คิดถึงพี่ฝ้ายที่สุด~” เด็กชายภูลากเสียงยาว กางมือออกสุดแขนให้รู้ว่าคิดถึงมากแค่ไหน
“ไม่ต้องมาปากหวานกับพี่ฝ้ายเลย” ฝ้ายยังแกล้งทำเสียงงอน น้อยใจ
“ภูเปล่าน้า” เด็กชายภูทำสายตาออดอ้อน “ภูมีหนมมาฝากด้วย”
“ภูมีเหยอ” เด็กชายริชหันไปมองพี่ชายตาโต พี่ชายฝาแฝดหลับสนิทแถมแอบกรนนิดๆ มาตลอดทางเพราะเล่นจนเหนื่อย ไม่เห็นได้ซื้อขนมอะไรเลย
“มี” เด็กชายภูพยักหน้า ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าหลังกางเกงที่ยังไม่ถูกถอด หยิบชอคโกแล็ตห่อเล็กที่ยับย่นและละลายจนแบนออกมา แบมือส่งให้พี่เลี้ยง
“ภูให้หนม เอามาฝาก อร่อย” ฝ้ายก้มมองสภาพของขนมแล้วได้แต่ยิ้มกว้าง ต้องเรียกว่าเป็นขนมที่ผ่านศึกมาอย่างหนักจนไม่เหลือเค้าเดิม คาดว่าน่าจะถูกเด็กชายทับจนบี้แบน
“นี่ฝากพี่ฝ้ายจริงเหรอคะ”
“ช่าย” เด็กชายภูพยักหน้า ไม่บอกหรอกว่าเขาเก็บเอาไว้กินเอง
“คุณภูมีน้ำใจจริงๆ” ฝ้ายหอมแก้มเจ้านายด้วยความเอ็นดูในความน่ารักน่าชัง
“ภูๆ “ เด็กชายริชดึงแขนพี่ชายเบาๆ
“อะไรริช”
“มานยางกินได้เหยอ” เด็กชายริชมองขนมตาปริบๆ ไม่แน่ใจว่ามันยังกินได้อีกไหม
“ได้” เด็กชายภูพยักหน้าแข็งขัน ต้องกินได้สิ
“แต่มาน..” เด็กชายริชเอียงคอ มองด้วยความไม่มั่นใจ
“ด้ายสิ มาๆ ภูกินให้ดู” เด็กชายภูจัดแจงแกะห่อขนม หยิบชอคโกแล็ตที่มีสภาพบี้แบนและเหลวเข้าปาก
“นี่ไง กินได้ อร่อย” ภูหันไปยิ้มกว้างให้น้องชาย ชอคโกแลตเนียวเลอะติดริมฝีปากและมือ
“ภูๆ” เด็กชายริชยังเรียกพี่ชายไม่เลิก
“อะไร บอกแล้วกินได้ เชื่อภูสิ”
“ม่ายช้าย” เด็กชายริชส่ายหัว “หนมพี่ฝ้าย”
“อุ๊บ” เด็กชายภูตาโต หันไปยิ้มแห้งๆ ให้กับพี่เลี้ยง “หมดแล้ว ภูแอบหยิบอันเดียว”
“ใครแอบหยิบอะไรครับ” มีคุณเดินเข้าห้องมาทันได้ยินหลานชายบอกว่าหยิบอะไรบางอย่างมา เด็กชายภูสะดุ้งโหยง
“.....” ไม่มีเสียงตอบจากสองแฝด คนน้องเม้มปากแน่นเพราะไม่อยากโกหกแต่ก็ไม่อยากให้พี่ชายโดนดุ ในขณะที่คนพี่รีบกลืนชอคโกแล็ตลงคอ
“ไม่มีใครตอบน้าคุนเลยเหรอครับ” เด็กชายภูค่อยๆ แลบลิ้นออกมาเลียชอคโกแล็ตที่ติดอยู่มุมปากเพื่อทำลายหลักฐาน หัวใจเต้นตึกตักกลัวถูกน้าคุนจับได้
“อาบน้ำกันดีกว่านะคะ มาๆ พี่ฝ้ายถอดเสื้อผ้าให้เดี๋ยวจะได้พักผ่อนกัน” ฝ้ายช่วยเจ้านายน้อยสุดฤทธิ์ ไม่อยากให้ถูกมีคุณดุ เด็กชายริชรีบยกมือให้พี่ฝ้ายถอดเสื้อให้
“น้าคุน” เด็กชายภูเรียกน้าคุนเสียงหงอย
“ครับภู” มีคุณมองเห็นห่อชอคโกแล็ตแล้วแต่เขาเลือกที่จะไม่พูดอะไร
“ภูหยิบชอคโกแล็ตของอาข้าวใส่กระเป๋าอันนึง”
“แล้วภูหยิบทำไมครับ”
“มันอร่อย”
“อาข้าวอนุญาตภูหรือเปล่า”
“อาข้าวบอกกินได้ แต่ตอนหยิบภูไม่ได้ขอ” เด็กชายภูพูดไปตามความจริง อาข้าวแกะชอคโกแล็ตห่อใหญ่มาวางไว้ให้เขากับน้องชายกิน แต่ไม่ได้บอกว่าหยิบเข้ากระเป๋าได้ไหม เขาหยิบมาเอง “ภูขอโทษ ภูจะไม่ทำอีกแล้ว”
“น้าคุนไม่ได้ห้ามให้ภูหยิบครับ แต่ก่อนหยิบภูต้องทำยังไง ไหนบอกน้าคุนสิ”
“ขออาข้าวก่อน”
“ใช่ครับ ไม่ว่าเราจะเอาอะไรของใครมาก็ต้องขอเจ้าของก่อน ภูจะชอบไหมครับถ้ามีใครหยิบของเล่นของภูไปโดยไม่บอก”
“ไม่ชอบครับ” มีคุณเลือกสอนสิ่งที่เข้าใจได้ง่าย มันอาจไม่ใช่กรณีเดียวกันเสียทีเดียว แต่กับเด็กที่กระบวนการคิดยังไม่ซับซ้อน เขาจำเป็นต้องเลือกพูดสิ่งที่ฟังแล้วเข้าใจได้ทันที “ต่อไปภูจะขออาข้าวก่อน” “ลิดก๊ะขอ”
“ดีมากครับ ถ้าอย่างนั้นก็ไปอาบน้ำกันได้แล้ว” มีคุณช่วยฝ้ายถอดกางเกงของเด็กๆ ออก เขาขึ้นมาช้าเพราะรอส่งครอบครัวของชโนทัยก่อน เห็นว่าเด็กๆ ทั้งเหนื่อยและเหนียวตัวจึงให้ฝ้ายพาขึ้นมาพักผ่อนก่อน
“พี่ฝากด้วยนะฝ้าย”
“ค่ะพี่คุน” ฝ้ายต้อนเด็กๆ เข้าห้องน้ำ มีคุนได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของสองพี่น้องเล่าให้ฝ้ายฟังกันใหญ่ว่าไปทะเลมาเป็นอย่างไรบ้าง
มีคุณเปิดกระเป๋าเสื้อผ้าที่มีคนยกมาวางไว้ให้บนห้อง จัดการกับเสื้อผ้าและข้าวของภายใน เขาไม่ได้ให้เด็กในบ้านทำเพราะต้องการแยกประเภทของเอง มีคุณหยิบกระเป๋าใส่ของใช้ส่วนตัวออกมา เดินตรงไปยังห้องเสื้อผ้าหมายจะเก็บข้าวของให้เข้าที่ แต่เขาต้องประหลาดใจ เมื่อข้าวที่เคยมีอยู่หายไปหมดเหลือเฉพาะของสองแฝดเท่านั้น
“ฝ้าย” มีคุณสาวเท้ามาหยุดยืนหน้าห้องน้ำ เรียกพี่เลี้ยงเด็กที่อยู่ข้างใน
“ฝ้าย” มีคุณเรียกซ้ำเมื่อยังไม่ได้ยินเสียงตอบรับ
“คุนมีอะไรหรือเปล่า” มีคุณหันไปมอง เขาไม่ทันสังเกตว่าภูริชเปิดประตูเชื่อมระหว่างห้องเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่
“ข้าวของผมหายไปครับพี่ภูมิ เลยจะถามฝ้ายว่ามีใครเข้ามายุ่งหรือเปล่า”
“อ๋อ” ภูริชพยักหน้า
“อ๋อ คืออะไรครับ” มีคุณหรี่ตามองคุณพ่อลูกแฝดด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ สีหน้าเหมือนเด็กไม่รู้ไม่ชี้แบบนี้แปลว่ารู้เรื่องชัวร์
“ก็อ๋อ มันไม่ได้หายไปไหนหรอก”
“แล้วมันอยู่ที่ไหนนพี่ภูมิก็บอกผมมาสิครับ ท่ามากจริงๆ” มีคุณบ่นคนพูดไม่หมดต้องรอให้เขาถาม
“อยากรู้ก็ต้องไปดู”
“ที่ไหนครับ” มีคุณไม่ยอมตามไปง่ายๆ ความเจ้าเล่ห์ของภูริชไม่เคยน่าไว้ใจ
“นี่ไงครับพี่กำลังพาไปดู” ภูริชพยักหน้า ทำตาซื่อๆ หวังให้อีกฝ่ายเชื่อใจ
“บอกมาก็ได้ครับผมไปดูเอง”
“กลัวอะไร้” ภูริชขึ้นเสียงสูงทำสีหน้าดูถูกอีกฝ่าย หวังให้มีคุณฮึดสู้ไม่ยอมแพ้ แต่เขาลืมไปว่านี่คือมีคุณ
“กลัวพี่ภูมิครับ ไว้ใจไม่ค่อยได้”
“โธ่คุน~ “ ภูริชขยับเข้ามาใกล้ จับมือภรรยาหมาดๆ ขึ้นไปลูบอย่างเอาใจ
“พี่หงอจะตาย อยู่ในโอวาทคุนทุกอย่าง ไม่กล้าทำไมไม่น่าไว้ใจหรอก”
“หึ จริงเหรอครับ”
“จริง”
“แล้วการที่มาขนของผมโดยไม่บอกนี่ให้เรียกว่าอะไรครับ”
“เขาเรียกว่าเซอร์ไพรส์” ภูริชยิ้มเจ้าเล่ห์ “มาครับพี่จะพาไปดู” ภูริชดึงมือที่จับอยู่ให้ออกเดิน เขาเดินผ่านประตูเชื่อมระหว่างห้องและไม่ลืมที่จะปิดประตูให้สนิท
“หือ? พี่ภูมิแต่งห้องใหม่เหรอครับ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ก่อนเราไปยัง....” มีคุณมองรอบๆ แปลกตากับสีและเฟอร์นิเจอร์ที่เปลี่ยนไป ก่อนจะหันไปมองภูริชตาโต
“เข้าหอแล้วก็ต้องมีห้องหอสิครับจะขาดได้ยังไง”
“พี่ภูมิ” ใครว่าเขาไม่เขิน ได้ยินคำนี้ทีไรมีคุณหน้าแดงทุกที
“คุนชอบไหมครับ พี่ให้เพื่อนช่วยออกแบบให้กับได้คุณแม่เป็นคนช่วยจัดการ”
“แล้วทำกันยังไงครับนี่ ทำไมถึงทัน”
“ใช้เวลาไม่มากเพราะเตรียมการไว้หมดทุกอย่าง ไม่ได้ปรับโครงสร้างอะไรแค่ทาสีใหม่กับเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมด ข้าวของแม่พี่ก็เป็นคนไปจัดหามาให้ตามแบบ สั่งงานช่างไว้ละเอียดยิบว่าต้องทำอะไรบ้าง กลับมาก็ได้อย่างใจเลย”
“นี่ด้วยหรือเปล่าครับที่ทำให้พี่ภูมิไม่ได้ไปเที่ยวกับพวกผม”
“ใช่ พี่ให้ช่างช่วยเปิดกล้องคุย จะได้คอยตรวจความเรียบร้อยด้วยว่าได้อย่างที่ต้องการหรือเปล่า อีกอย่างก็ต้องอยู่จัดสถานที่งานเลี้ยงของเราด้วย”
“ขอบคุณครับพี่ภูมิ” มีคุณยกมือขึ้นไหว้
“แต่...”
“แต่อะไรครับ”
“แต่ผมต้องอยู่ห้องโน้นกับเด็กๆ”
“พี่ไม่ได้ให้คุนย้ายมาเสียหน่อย”
“เอ๋?” มีคุณตามภูริชไม่ทัน เผลอทำหน้าเสียก่อนรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
“หึๆ อย่าเพิ่งคิดอะไรมากครับ ฟังพี่พูดก่อน” ภูริชดึงมีคุณให้เดินตามมาที่เตียง เขาลงนั่งก่อนดึงอีกฝ่ายนั่งตัก
“ต่อไปห้องพี่ก็คือห้องของคุน เป็นห้องส่วนตัวของเราสองคน เสื้อผ้าข้าวของคุนกับพี่จะอยู่ด้วยกันในห้องนี้ แต่เรายังไปนอนห้องลูกจนกว่าคุนจะเห็นว่าเด็กๆ โตพอที่จะนอนกันเองได้แล้ว เราถึงจะแยกมา”
“พี่ภูมิ ขอบคุณครับ”” มีคุณยกมือขึ้นไหว้อีกครั้งคราวนี้แนบมือและศีรษะลงไปบนไหล่ของอีกฝ่าย เพื่อให้รู้ว่าเขาขอบคุณแค่ไหนสำหรับความเข้าใจและความรักที่มีต่อเด็กๆ
“พี่เป็นพ่อของเด็กๆ นะ พี่ย่อมรักลูกมากกว่าเห็นแก่ความสุขของตัวเองอยู่แล้ว” สายตาวาววับของภูริชทำให้มีคุณหน้าแดงเรื่อเมื่อเข้าใจว่าอีกฝ่ายพูดถึงอะไร
“แต่พี่มีข้อแม้” ภูริชทำสีหน้าจริงจังขึ้นมา
“อะไรครับ”
“คุนต้องส่งการบ้านพี่บ้าง เดี๋ยวเราแอบมาตรวจกันที่ห้องนี้”
“พี่ภูมิ~” มีคุณฟาดมือลงไปบนตำแหน่งที่เพิ่งไหว้ไปเมื่อครู่ ไม่เคยนิ่งได้นานเลย
“ไม่รู้ล่ะคุนรับปากแล้วว่าจะดูแลพี่”
“ผมไม่ได้หมายถึงดูแลแบบนั้นสักหน่อย” มีคุณพูดด้วยเสียงอ้อมแอ้ม อายจนไม่กล้าสบตาคมเข้ม
“ไม่ได้ครับ เป็นภรรยาแล้วก็ต้องดูแลสามี พี่เตรียมการให้พร้อมแล้วเห็นนั่นไหม” มีคุณมองตามมือของภูริช
“พี่ซื้อเบบี้มอนิเตอร์มา คุนไม่ต้องห่วง รับรองว่าถ้าลูกตื่นขึ้นมาระหว่างพี่ตรวจการบ้านเรารู้แน่นอน”
“ผมไม่พูดกับพี่ภูมิแล้วครับ คุยแต่อะไรก็ไม่รู้” มีคุณดิ้นลงจากตักแต่ติดมือใหญ่ที่กอดเอวเขาเอาไว้
“คุนครับ” ภูริชทำเสียงอ้อน กดคางลงบนอกของมีคุณ
“นะครับ อย่าใจร้ายกับพี่เลย”
“....”
“ถ้าพี่ลงแดงจะทำยังไง พี่เสพติดคุนไปแล้วคุณไม่รู้ตัวเหรอครับ”
“พี่ภูมิ~” มีคุณเรียกเสียงอ่อนใจ ไม่รู้จะทำยังไงกับคุณพ่อของหลานแฝดดี
“นะครับ” มีคุณก้มหน้า เสียงของภูริชทั้งออดอ้อนทั้งเจ้าเล่ห์จนเขาอ่อนไปทั้งใจ
“อื้อ”
“อะไรนะครับ”
“ไม่รู้ก็ช่างพี่ภูมิครับ” มีคุณเบือนหน้าหนี เขาถือว่าได้ตอบไปแล้ว
“รู้แต่ไม่แน่ใจ ถ้าอย่างนั้นพี่ขอมัดจำหน่อยนะครับ” ภูริชมองริมฝีปางบาง หมายตาว่าจะขอมัดจำจากอีกฝ่าย ริมฝีปากหนายื่นเข้าไปใกล้ ก่อนเสียงเคาะประตูดังลั่นจะขัดขึ้นมา
“พ่อครับ” “น้าคุน”
“ภูอาบน้ำเสร็จแล้ว” “อ่านนิทานกาน”
“น้าคุณไปแล้วครับ” มีคุณตะโกนบอกเด็กๆ รีบลงจากตักของภูริช เดินลิ่วไปยังประตูเชื่อมระหว่างห้อง ภูริชหงายตัวลงนอน ถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ เขารักลูกชายมากแต่ตอนนี้ชักอยากให้เข้านอนเร็วๆ เฮ้อ เห็นทีว่าเขาต้องหาวิธีติดสินบนลูกชายนอกรอบซะแล้ว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
อีก3ตอน แฝดจบแล้วนะคะ ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 649807 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก