ตอนที่ 39 : รัก“สวัสดีค่ะพี่หมอ” อธิชาติยกมือรับไหว้เพื่อนของชโนทัย “หาบ้านจันทร์ยากไหมคะ”
“ไม่ครับ” อธิชาติยิ้มให้เพื่อยืนยันคำตอบ เขาแวะมารับชโนทัยที่บ้านของเพื่อนในกลุ่ม เจ้าของบ้านออกมาพร้อมกับชโนทัยด้วย
“ข้าวชวนพี่หมอเข้าไปข้างในก่อนสิ กินข้าวด้วยกันก่อนแล้วค่อยกลับ” ชโนทัยหันมามองหน้าเขาเป็นเชิงปรึกษา
“พี่แล้วแต่ข้าว”
“ถ้าอย่างนั้นอยู่ก่อนนะ พวกเพื่อนๆ ก็อยากเจอพี่หมอกัน”
“เอาสิ” อธิชาติรู้จักกับเพื่อนในกลุ่มของชโนทัยแม้ยังไม่สนิทกันมากแต่ก็ทักทายพูดคุยกันได้
“ดีเลยค่ะ จะได้มีอาหารตาอาหารใจ”
“น้อยๆ หน่อย”
“แหม แค่นี้ทำหวงแฟน” จันทร์แซ็วเพื่อนอย่างอารมณ์ดีเดินนำอธิชาติเข้าไปในบ้าน วันนี้กลุ่มของเธอมารวมตัวกันที่บ้านเพื่อปรึกษางาน เนื่องจากต้องทำหนังสั้นร่วมกัน
“พี่หมอสวัสดีค่ะ” “สวัสดีครับ” อธิชาติรีบยกมือขึ้นรับไหว้ รู้สึกตัวเองแก่นิดๆ เมื่อเทียบกับหนุ่มสาววัยมหา’ลัยที่นั่งอยู่
“เดี๋ยวจันทร์แนะนำก่อนนะคะ สองคนนี้น่าจะยังไม่เคยเจอพี่หมอ” จันทร์ชี้มือไปยังชายหนุ่มกับหญิงสาวที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวยาว
“นี่พี่หมออิกแฟนข้าว”
“ฮิ้ว” เสียงร้องแซ็วดังขึ้น อธิชาติอมยิ้มนิดๆ แต่ไม่เขิน
“ส่วนนี่อัตกับเปอร์เซียเรียนสาขาเดียวกันกับพวกจันทร์ค่ะ ดึงมารวมกลุ่มด้วยเพราะคนไม่พอ”
“พูดอย่างนี้เปอร์กลับดีไหม” เสียงงอนๆ มาจากเด็กสาวที่แต่งหน้าจัด มองมาทางเขาด้วยดวงตาวาววับ
“ก็มันจริงนี่” จันทร์ยังสนุกที่ได้พูดแกล้งเพื่อน
“เสียใจ มีผู้ชายหล่อมาไม่กลับหรอก” เสียงพูดกึ่งเล่นกึ่งจริงคล้ายตอบโต้เพื่อนเพื่อความสนุก แต่สายตาที่มองมาทำให้อธิชาติรู้สึกไม่สบายใจ
“อย่ามัวแต่พูดไปช่วยกันจัดอาหารเร็ว เราชวนพี่หมออยู่กินข้าวด้วย”
“อ้าวแล้วก็ไม่บอก” เทิดลุกขึ้นอย่างกระฉับกระเฉง เขากับอธิชาติเจอกันบ่อยครั้ง เคยไปทานข้าวด้วยกันเพราะชโนทัยหอบเพื่อนไปล้มทับพี่หมอ
“ทางนี้เลยครับพี่หมอ”
“เดี๋ยวๆ นี่มันบ้านกู” จันทร์หันไปพูดกับเพื่อน ก่อนจะนึกได้รีบหันกลับมายิ้มให้อธิชาติ “อุ๊ย โทษทีค่ะจันทร์เผลอลืมตัวไปนิด”
“เห็นไหมครับพี่หมอ ตัวจริงไม่น่าคบ” เทิดป้องมือทำเป็นกระซิบกระซาบกับอธิชาติ
“อย่างกับนายน่าคบตาย”
“เลิกเถียงกันได้แล้ว พี่หมอหิวแย่แล้วมั้งวันนี้ขึ้นเวรแต่เช้า” ชโนทัยผลักเพื่อนไปคนละทางเพื่อให้เลิกเถียงกัน
“แหม ห่วงเหลือเกินนะข้าว ทีเพื่อนนั่งทำงานงกๆ ไม่ถามสักคำ” โรสสะบัดผมยาว เดินนวยนาดผ่านหน้าเพื่อนมาเกาะแขนอธิชาติ โรสเป็นสาวประเภทสองคนเดียวในกลุ่มที่มีใบหน้าสวยเกินผู้หญิง
“มาค่ะพี่หมอเดี๋ยวโรสดูแลเอง”
“ครับ” อธิชาติหัวเราะออกมาเบาๆ เขาคุ้นเคยกับจันทร์ เทิดและโรส จึงไม่รู้สึกตกใจอะไร รู้ว่าเพื่อนแค่แหย่กันเล่นเท่านั้น
“อ้าวอีกข้างว่างนี่งั้นเปอร์ขอละกัน” เสียงดังมาจากด้านหลังก่อนแขนเรียวขาวจะสอดเข้ามาคล้องแขนเขาอีกข้าง
“อะไรย่ะยายเปอร์” โรสดึงอธิชาติไปทางตัวเอง สีหน้าเอาเรื่อง
“จะบ้าเหรอโรส เราล้อเล่น ทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้นด้วย” เปอร์ปล่อยแขนออกจากแขนเขา หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนหันไปทางชโนทัย
“ข้าวไม่เห็นว่าอะไรเลยรู้ว่าเปอร์แค่แหย่เล่น โรสเป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ยทำหน้าจริงจังเชียว”
“พี่หมอของกู กูหวงมีไรหรือเปล่า”
“โรส” จันทร์สะกิดแขนเพื่อน ปรามด้วยสายตาว่าอย่ามีปัญหากัน
“นี่ก็เล่นขำๆ เหมือนกันจริงจังไปได้ ไปกินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวข้าวมันจะได้รีบพาพี่หมอกลับ” โรสยักไหล่หัวเราะออกมาเบาๆ แต่สายตาเชือดเฉือนกับเปอร์เซีย ชโนทัยเดินตามหลังเงียบๆ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกแต่เดี๋ยวนี้เขาไม่เหมือนเมื่อก่อน ขอดูให้แน่ใจอีกนิด ตบเพื่อนขึ้นมาพี่หมอจะได้ว่าเขาเกเรไม่ได้
“กูบอกมึงแล้วว่าอย่าชวนอิเปอร์เซียเข้ากลุ่ม” โรสแกะถุงกับข้าว บ่นเบาๆ พอให้ได้ยินเฉพาะคนที่ยืนอยู่ในครัว อธิชาตินั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารพร้อมกับเปอร์เซียที่รีบนั่งลงข้างๆ โดยไม่สนใจใคร รวมถึงอัตและเทิด มีเพียงชโนทัย จันทร์และโรสเท่านั้นที่เข้ามาจัดการเรื่องอาหารอยู่ในครัว
“กูไม่รู้นี่หว่าว่ามันจะเป็นมากถึงขนาดนี้ ก็เห็นไม่มีใครรับเข้ากลุ่มกูเลยสงสาร นิสัยอย่างอื่นมันก็ดีอยู่หรอก อีกอย่างคนของกลุ่มเราก็ไม่พอด้วย”
“แล้วไงล่ะมึง”
“เออกูขอโทษ เอาแค่งานคราวนี้เสร็จก็แล้วกัน”
“กูกลัวจะทนไม่ไหวจนงานเสร็จตบมันก่อนน่ะสิ ข้าวมึงไม่ต้องพาพี่หมอมาแล้วนะ ไม่ให้เจอกันดีที่สุด”
“อืม” ชโนทัยพยักหน้า มือยังคงทำงานต่อไปเรื่อยๆ หูฟังทั้งเพื่อนและคอยเงี่ยหูฟังเสียงที่ดังมาจากนอกห้องครัว
“กูว่ามึงออกไปดีกว่าข้าว เรียกเทิดเข้ามาช่วยพวกกูก็ได้ กูไม่ค่อยไว้ใจเลยบอกตรงๆ” โรสออกปากไล่เพื่อน
“ไม่เป็นไร”
“อะไรของมึงวะข้าว ปกติป่านนี้มึงไม่ด่าก็ตบคว่ำไปแล้ว”
“กูไม่อยากทำตัวงี่เง่า”
“โห” จันทร์ทำตาลุกวาว “อานุภาพของความรักมันยิ่งใหญ่แบบนี้นี่เอง”
“เออ” ชโนทัยไม่คิดจะปฏิเสธ เดี๋ยวนี้เขายับยั้งชั่งใจเป็น และรู้จักนิสัยของอธิชาติมากขึ้น เริ่มรู้ว่าอีกฝ่ายชอบอะไรไม่ชอบอะไร แม้บางครั้งเขาจะทำได้บ้างไม่ได้บ้างแต่ก็ดีขึ้นกว่าเดิม
“อีกอย่างกูไว้ใจพี่หมออิก”
“พี่หมอของมึงสุภาพจะตายปฏิเสธคนเป็นด้วยเหรอ ป่านนี้คุณนางเปอร์เซียตื้อขอเบอร์ไปแล้วมั้ง ระวังเถอะมึงยิ่งด้านๆ อยู่” ชโนทัยวางผักที่ล้างอยู่ลงอ่างทันทีที่ได้ยิน
“ฝากด้วย” ถึงเขาจะพยายามทำตัวเป็นผู้ใหญ่แต่ได้ยินแบบนี้ใครจะทนไหว พี่หมออิกของเขาอย่าคิดจะเข้ามายุ่ง
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“พี่หมอรู้หรือยังคะว่าข้าวจะมีบทจูบด้วยนะ จูบกับอัต” เปอร์เซียร์หัวเราะคิกคัก ชม้ายตามองอธิชาติ
“เปล่าครับ ไม่มี” ชโนทัยรีบหันไปบอกอธิชาติ อีกฝ่ายยิ้มให้เขาไม่ได้พูดอะไร
“มีสิ ก็ในเนื้อเรื่องมันมี”
“ก็ไม่ได้แปลว่าเราต้องใส่ลงไปในบทหรือเปล่ายะ” โรสทนไม่ไหวต้องพูดแทรกขึ้นมา
“อ้าวแล้วอย่างนี้มันจะสนุกเหรอตัดตอนสำคัญออก เรื่องนี้เป็นรักสามเศร้าค่ะพี่หมอ” เปอร์เซียหันมาเล่าให้อธิชาติฟัง “ผู้ชายคืออัตมีแฟนอยู่แล้วก็คือเปอร์เอง แล้วเผลอไปมีใจให้กับรุ่นน้องที่ตามตื้อก็คือข้าว สุดท้ายก็เกิดเป็นรักที่ หาทางออกไม่ได้ เจ็บกันทุกคน”
“ครับ” อธิชาติพยักหน้า ไม่อยากขัดให้อีกฝ่ายเสียหน้าว่าชโนทัยเล่าเนื้อเรื่องคร่าวๆ ให้เขาฟังแล้ว เพียงแต่ไม่ได้บอกว่ามีบทจูบด้วย
“นี่มันหนังสำหรับเด็กมหาลัยประกวด มีวิธีเล่าเรื่องตั้งเยอะตั้งแยะไม่ต้องจูบให้โดนด่า” โรสกระแทกเสียงด้วยความไม่พอใจ ทำไมต้องเอามาพูดกับพี่หมออิกด้วย
“แต่อาจารย์เคยบอกว่าถ้ามันเป็นการแสดงเพื่อความสมจริงก็ทำได้ แค่อย่าให้มันน่าเกลียดจนเกินไป จะได้เข้าถึงอารมณ์ของเรื่อง อัตเองก็ไม่มปัญหานี่เมื่อกี้เราถามแล้ว อัตบอกจูบกับข้าวได้สบายมาก”
“อืม” อัตสบตากับอธิชาติอย่างเกรงใจ เขาตอบเปอร์เซียไปอย่างนั้นเพราะมันคืองาน
“ไม่จำเป็น เราเป็นผู้กำกับเรื่องนี้เราตัดสินใจเอง” เทิดที่นั่งฟังเพื่อนเถียงกันอยู่นานพูดขึ้นด้วยเสียงเด็ดขาด เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ชักไปกันใหญ่
“แล้วงานมันจะออกมาดีได้ยังไง เราทำเราก็อยากชนะนะ” เปอร์เซียกวาดสายตามองทุกคน สีหน้าบึ้งตึงขึ้นมาเมื่อเทิดทำเหมือนมีอำนาจมากกว่าเธอ
“ใครไม่อยากชนะบ้าง” เทิดจ้องตากับนักแสดงนำฝ่ายหญิง ชักอยากเปลี่ยนคนขึ้นมา
“งั้นก็ต้องฟังเราสิ เราผ่านงานมาเยอะกว่าพวกนาย งานในวงการเราก็เคยทำแล้ว ถ่ายโฆษณา เล่นละคร ประสบการณ์เราเยอะกว่าเป็นไหนๆ ถ้าอยากให้เราอยู่ด้วยก็ต้องเชื่อเรา” เธอต้องการแสดงออกให้อธิชาติเห็นว่าเธอมีภาษีดีกว่าข้าว
“เปอร์เซีย” ชโนทัยจ้องอีกฝ่ายนิ่ง เรียกชื่อด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“อะไรข้าว” เปอร์เซียละสายตาจากเทิดหันมาจ้องคนที่นั่งอีกอย่างของผู้ชายที่เธอหมายตา แฟนเพื่อนแล้วอย่างไร ยิ่งข้าวเป็นผู้ชายเธอก็ยิ่งรู้สึกว่ามีภาษีเหนือกว่า หมออิกดูไม่น่าจะใช่พวกรักเพศเดียวกัน อาจจะเป็นไบเซ็กชวลก็ได้ ไม่ลองไม่รู้
“ถ้ามันไม่ถูกใจ ไม่ได้อย่างใจเปอร์เซียร์จะย้ายกลุ่มก็ได้นะ”
“อะไรนะ!”
“ไม่อยากให้กลุ่มเราถ่วงความเจริญของเปอร์เซีย ถ้ามันขัดใจนักจะย้ายไปอยู่กลุ่มที่ดีกว่าเถอะ เราไม่ขัดขวางอนาคตของเพื่อนอยู่แล้ว ไม่ต้องทนอยู่หรอกเราเข้าใจ”
“ใช่” โรสยิ้มด้วยความสะใจ จะว่าไปเขาก็ชอบองค์ที่ลงข้าวตอนนี้ ดูเป็นผู้ดีไม่ใช่แบบเด็กเอาแต่ใจเหมือนเมื่อก่อน
“จันทร์!” เปอร์เซียหันไปมองเจ้าของบ้าน จันทร์มองตอบด้วยสายตานิ่ง ไม่พูดอะไรอยู่ชั่วครู่ก่อนถอนใจออกมาเบาๆ
“เราก็ว่างั้น” เปอร์เซียกัดริมฝีปาก เธอไม่ชอบความพ่ายแพ้ ไม่ชอบให้ใครขัดใจและไม่ชอบเป็นรองใคร
“ก็ดี เราก็อยากพูดอยู่เหมือนกันว่าอยากย้าย แต่เห็นว่าไม่มีผู้หญิงเล่นเป็นตัวเอก ไม่มีคนเก่งพอเราเลยตัดใจจะอยู่ช่วย”
“ขอบใจมากเปอร์เซีย” ชโนทัยพูดด้วยใบหน้าติดรอยยิ้ม “แค่คิดจะช่วยก็ซึ้งพอแล้ว แต่อย่างที่บอกเราไม่อยากถ่วงความเจริญเพื่อน ไปเถอะ”
“อัต!” เปอร์เซียหันไปจ้องเพื่อนที่ไม่ได้อยู่ในกลุ่มนี้เช่นกัน
“เปอร์ไปเถอะเราไม่ย้าย” เปอร์เซียกัดริมฝีปากแน่น ลุกขึ้นยืนไม่สนใจว่าจะเสียมารยาทหรือไม่
“เรากลับล่ะ ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม”
“ตามใจ” จันทร์เองก็เบื่อหน่ายเต็มที คิดว่าจบแบบนี้อาจดูแย่แต่ระยะยาวน่าจะดีกับงานมากกว่า
“พี่หมอเปอร์ไปก่อนนะคะ หวังว่าจะได้เจอกันอีก”
“โชคดีครับ” อธิชาติเลือกใช้คำพูดกลางๆ เขาอึดอัดกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นแต่ไม่ได้มากมายอะไร
“ขอโทษนะคะพี่หมอ” เจ้าของบ้านเอ่ยขอโทษแขกเมื่อเปอร์เซียปึงปับออกไปแล้ว
“ไม่เป็นไร ทำงานเป็นกลุ่มก็ต้องมีความเห็นไม่ลงรอยกันอยู่แล้ว พี่เข้าใจ” โรสแอบสบตากับชโนทัย ต้องการถามเพื่อนว่านี่พี่หมอไม่รู้จริงๆ เหรอว่ายายเปอร์เซียต้องการอะไร หรือเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น ชโนทัยตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงคิดทันทีว่าอธิชาติไม่รู้ แต่เดี๋ยวนี้เขาชักไม่แน่ใจ
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ข้าว” ชโนทัยมองใบหน้าของอธิชาติด้วยความแปลกใจ เมื่อจู่ๆ คุณหมอหนุ่มก็เบนรถออกจากถนนในหมู่บ้าน ก่อนจะจอดรถริมบึงใหญ่ “พี่มีเรื่องอยากคุยด้วย”
“อะไรครับ เรื่องเปอร์เซียเหรอ” ชโนทัยระแวงเรื่องนี้อยู่แล้วจึงคิดขึ้นมาเป็นอย่างแรก
“เปล่า”
“อ้าว งั้นพี่หมออิกอยากคุยอะไร”
“เรื่องจูบ”
“จูบ?” ชโนทัยเบิกตากว้างก่อนจะหัวเราะออกมา “ไปฟังอะไรกับเปอร์เซียครับ พวกผมก็ยืนยันแล้วว่าไม่มี”
“เปล่า พี่จะบอกข้าวว่าถ้าจะมีก็ได้นะพี่ไม่ได้ว่าอะไร”
“ไม่ว่าหรือครับ?”
“ใช่ไม่ว่า พี่รู้ว่าข้าวเรียนการแสดงก็ต้องอยากเป็นนักแสดงอยู่แล้วถ้ามีโอกาส แล้วการแสดงเดี๋ยวนี้มันเห็นๆ กันอยู่ อะไรๆ ก็ต้องสมจริง”
“พี่หมอ” ชโนทัยควรจะดีใจแต่ทำไมหัวใจของเขาถึงกลับมาหนักอึ้งอีกแล้ว เหมือนครั้งที่ไม่มั่นใจว่าอธิชาติจะคบกับเขาหรือไม่
“พี่หมออนุญาตเหรอครับ”
“อนุญาตสิ พี่ไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล”
“ครับ” ชโนทัยก้มหน้า เขาไม่กล้าสบตาอธิชาติไม่อยากให้เห็นความผิดหวังที่ซ่อนอยู่
“ข้าว”
“ผมเข้าใจแล้วครับ กลับบ้านกันเถอะผมยังมีอะไรให้ทำอีกเยอะ ต้องช่วยเพื่อนคิดงาน” ชโนทัยมองออกไปนอกหน้าต่าง มันเป็นเรื่องดีไม่ใช่หรือที่อธิชาติเข้าใจสิ่งที่เขารักแต่ทำไมหัวใจมันถึงเจ็บนัก
“แต่พี่ยังพูดไม่จบ”
“พี่หมออิกมีอะไรก็พูดมาเถอะครับผมฟังอยู่”
“ไม่เอาสิ ข้าวหันมามองพี่ก่อน”
“....”
“ข้าวครับ” ชโนทัยถอนใจเบาๆ พยายามรักษาสีหน้าให้ดีก่อนหันมามองคนที่รออยู่
“คือ..มีเรื่องที่พี่อยากจะพูดอีกเรื่อง” สีหน้าลังเลใจของอธิชาติทำให้หัวใจของชโนทัยเต้นแรง เขาไม่อยากได้ยินอะไรที่จะทำให้เสียใจไปมากกว่านี้แล้ว
“พูดมาสิครับ” แต่ในเมื่อหลบเลี่ยงไม่ได้ ชโนทัยก็อยากให้มันรีบจบๆ ไป
“คือพี่..” อธิชาติถอนใจออกมาดังๆ “คือพี่คิดว่าพี่รักข้าวเข้าให้แล้ว”
“หะ! อะ..อะไรนะครับ” ชโนทัยอุทานเสียงดังลั่นรถ จ้องอธิชาติเหมือนเห็นสิ่งแปลกประหลาด
“พี่บอกว่าพี่รักข้าว”
“พี่หมออิก!”
“ทำไมข้าวทำหน้าแบบนั้น”
“มาบอกอะไรเอาป่านนี้ครับ”
“ข้าวหมายความว่ายังไง” คนกังวลใจอยู่แล้วเริ่มหน้าเสีย “หรือว่าข้าวเจอคนที่ชอบแล้ว อัตหรือเปล่า”
“โอ๊ยพี่หมอ คิดไปถึงไหน” ชโนทัยหัวเราะออกมาเบาๆ มองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าบริเวณที่จอดรถอยู่ไร้ผู้คนจึงปลดเข็มขัดนิรภัยออก ปีนข้ามไปนั่งคร่อมตักของคุณหมอหนุ่มเอาไว้
“ก็ข้าวพูดเหมือนมันสายไป” อธิชาติชักหายใจขัดเมื่อใบหน้าของชโนทัยอยู่ใกล้แค่นี้ แถมก้นนุ่มที่นั่งทับอยู่บนต้นขาก็ทำให้จิตใจเขาเริ่มเตลิด
“หึๆ หมอซื่อบื้อของผม” ชโนทัยยกสองมือประคองแก้มของอธิชาติก่อนจรดริมฝีปากลงไปแนบชิด
“ผมหมายถึงเราไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วเพิ่งจะมาพูด”
“ก็พี่เพิ่งรู้ตัว”
“เพิ่งรู้ตัว? ผมควรน้อยใจไหมครับ” ชโนทัยทำสีหน้ากระเง้ากระงอด
“คือก่อนหน้านี้พี่ก็รู้ตัวว่าพี่รู้สึกพิเศษกับข้าว รู้ว่าเราคบกัน แต่มันเพิ่งชัดขึ้นมาเมื่อกี้”
“เมื่อกี้?” ชโนทัยยิ้มพราย สายตาวิบวับราวกับมีดาวส่องประกาย
“ใช่ พี่..”
“อะไรครับ บอกหน่อยสิผมอยากรู้” ชโนทัยไล่ต้อนพี่หมอซื่อบื้อของเขา ต้องให้พูดออกมาให้ได้
“คือ..พี่..พี่หึงข้าว พอคิดว่าข้าวจะจูบกับคนอื่นมันก็หึงขึ้นมา”
“โธ่พี่หมอ” ชโนทัยซบหน้าลงกับไหล่กอดไปรอบคออธิชาติด้วยความรักใคร่
“แล้วข้าวล่ะ ข้าวคิดยังไงกับพี่ รักพี่บ้างหรือยัง หรืออย่างน้อยรู้สึกดีๆ กับพี่บ้างไหม”
“หึๆ หมอซื่อบื้อของผมมาถามอะไรเอาป่านนี้ครับ ผมรักพี่หมอตั้งนานแล้ว นี่ไม่รู้ตัวเลยเหรอถามจริง”
“ข้าว” อธิชาติยิ้มกว้างอย่างมีความสุขจับศีรษะเล็กที่ซบอยู่ให้เงยขึ้นเพื่อสบตา “พูดจริงหรือเปล่า”
“จริงสิครับ เมื่อกี้ผมเกือบตบกับเปอร์เซียเรื่องพี่หมอ พี่หมอดูไม่ออกเหรอ”
“ก็พอดูออกว่าเปอร์เซียสนใจพี่แต่พี่ไม่ได้สนใจ แต่ที่ไม่รู้คือไม่รู้ว่าข้าวก็หึงพี่เหมือนกัน”
“หึงสิครับ หึงมากด้วย พูดถึงเรื่องนี้ก็ดีผมบอกไว้ก่อนว่าผมเป็นเด็กงี่เง่าเอาแต่ใจ หวงของหวงแฟนมากด้วย ถ้ามีผู้หญิงหรือผู้ชายคนไหนมาเกาะแกะพี่หมอ ผมจะตามไปราวี”
“หึๆ”
“หัวเราะทำไมครับ ผมพูดจริงนะไม่เชื่อก็ลองดู” ชโนทัยทำเสียงขู่ เขาเกือบลืมไปแล้วว่าหมอซื่อบื้อของเขาก็มีเสน่ห์มากเหมือนกัน ต่อไปต้องระวังให้มากกว่านี้
“เชื่อแล้วครับ ตกลงเราใจตรงกันใช่ไหม”
“ยังจะถามอีกทำกับผมขนาดไหนแล้ว” คนพูดกล้าพูดแต่ไม่กล้าสู้สายตา อธิชาติมองด้วยความเอ็นดู เด็กน้อยริอ่านทำเป็นเก่ง
“จริงสิครับพี่หมออิก” ชโนทัยเงยหน้าขึ้นสบตาเมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้
“อะไรครับ”
“ถ้าหึงแล้วทำไมอนุญาตให้ผมจูบได้ล่ะครับ”
“ก็มันเป็นงานของข้าว พี่ต้องสนับสนุนไม่ใช่คอยขัดขวาง ถึงจะหึงมากก็เถอะ”
“โธ่พี่หมอคนดีของผม” ชโนทัยพรมจูบไปทั่วใบหน้าคุณหมอหนุ่ม ให้รางวัลที่พูดได้น่ารักเหลือเกิน
“ผมไม่จูบหรอกครับ แล้วก็ไม่ต้องห่วงผมไม่ได้อยากเป็นนักแสดง ผมรู้นานแล้วว่าผมชอบเป็นพิธีกรมากกว่า ไม่ได้อยากเป็นนักแสดงสักนิด หรือถ้าหางานแบบที่ชอบไม่ได้ ผมก็จะไปช่วยงานพ่อกับแม่ตามที่รับปากไว้ ท่านให้เลือกเรียนสิ่งที่ชอบได้ ให้ทำงานหาประสบการณ์ได้ แต่สุดท้ายผมก็ต้องเข้าไปดูบริษัทต่อจากคุณพ่ออยู่ดีเพราะท่านมีลูกคนเดียว”
“เฮ้อโล่งอก” อธิชาติถอนใจออกมายาวๆ เขาไม่ได้แกล้ง ตั้งแต่ได้ยินเรื่องจูบก็กังวลมาตลอด แต่พยายามบอกตัวเองว่าเข้าเป็นผู้ใหญ่แล้วต้องเข้าใจ
“หึๆ คุณหมอของผมน่ารักจริงๆ” ชโนทัยอดไม่ได้ จูบคุณหมอคนเก่งของเขาเนิ่นนานอีกหน
“ข้าว” เสียงของอธิชาติแหบพร่า
“ครับพี่หมอ”
“ข้าวต้องกลับไปที่นั่งตัวเองแล้วล่ะถ้าไม่อยากถูกพี่ปล้ำในรถ”
“พี่หมออิก~” ชโนทัยรีบย้ายที่นั่งกลับไปอย่างรวดเร็ว ใบหน้าร้อนเห่อ เขาลืมไปว่าคุณหมอของเขาร้อนแรงแค่ไหน ไม่อยากเชื่ออว่าภายนอกดูเงียบๆ แต่ที่แท้..
“ข้าว อาทิตย์นี้เราชวนคุณภูมิ คุนกับเด็กๆ ไปเที่ยวเขาใหญ่กันเถอะ”
“ไปอีกแล้วเหรอครับเราเพิ่งกลับจากทะเลเอง”
“หรือข้าวอยากให้พี่เปิดโรงแรมในกรุงเทพฯ ตอนกลางวันล่ะ”
“พี่หมอ~” ชโนทัยเพิ่งเข้าใจความหมาย เขาอยู่บ้านหลังเดียวกับพ่อแม่ อธิชาติก็เช่นกัน “คิดได้ยังไงครับ ทะลึ่งใหญ่แล้ว” ชโนทัยบ่นอุบอิบอยู่ในคอ อายเกินกว่าจะพูดออกมาดังๆ
“หึๆ ตกลงไปหรือเปล่า”
“อื้อ” ชโนทัยพยักหน้า ก่อนรีบเบนสายตาไปมองนอกหน้าต่าง เขาได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ชอบใจ ก่อนที่รถจะเคลื่อนออกจากจุดที่จอด
มือใหญ่เอื้อมมาเกาะกุมมือของเขา ชโนทัยรู้สึกอุ่นไปถึงหัวใจ เขามีความสุขจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ ในที่สุดเขาก็ได้ฟังคำพูดที่อยากได้ยินมานาน ได้รับรู้ความรู้สึกของอธิชาติว่าตรงกัน สำหรับชโนทัยไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว
“ผมรักพี่หมออิกครับ”
“พี่ก็รักข้าว”
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ถ้ามีชื่อสลับ เดี๋ยวมาแก้ให้นะคะ
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 649898 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก