ตอนที่ 40 : คนที่ใส่ใจ“เป็นไงบ้างคุน” ภูริชเดินผ่านห้องพักผ่อนไปยังห้องทำงานของมีคุณ วันนี้เป็นวันแรกที่มีคุณเข้ามาทำงานพร้อมกับเขาหลังห้องทำงานตกแต่งเสร็จเรียบร้อย ทุกอย่างล่าช้ากว่ากำหนดเพราะมีคุณขอเปลี่ยนแบบ ขยายห้องทำงานให้กว้างขึ้น ลดพื้นที่ของห้องพักผ่อนที่อยู่ตรงกลางระหว่างสองห้องให้เล็กลง มีคุณอยากให้เด็กๆ อยู่ในสายตา จึงย้ายโต๊ะกับชั้นหนังสือของเด็กๆ มาไว้ในห้องเดียวกัน ทำห้องให้เหมือนกับที่บ้าน ส่วนห้องพักผ่อนเอาไว้ให้เด็กๆ นอนเล่น ดูโทรทัศน์กับอาบน้ำเท่านั้น
“ไม่มีสมาธิครับ”
“หืม? ให้ฝ้ายพาลูกไปเล่นในห้องพักผ่อนไหมคุนจะได้ทำงาน”
“เปล่าครับ ผมไม่มีสมาธิเพราะพี่ภูมิเดินเข้าเดินออกเป็นว่าเล่นต่างหากครับ”
“อ้าวเหรอ” ภูริชยิ้มเก้อ พอรู้ว่ามีคุณกับลูกอยู่อีกห้องใกล้ๆ เขาก็อดเดินมาหาไม่ได้
“ยังไม่ถึงครึ่งวัน พี่ภูมิเดินยิ่งกว่าสวนสนามอีกครับ”
“พี่เอาโต๊ะทำงานมาตั้งในนี้อีกตัวดีไหม ห้องออกจะกว้าง” มีคุณได้ยินเสียงฝ้ายหัวเราะคิกก่อนเจ้าตัวจะรีบปิดปาก
“อย่าเลยครับ พี่ภูมิจะไม่มีสมาธิทำงานเปล่าๆ แฝดกวนคุณพ่อแน่”
“ม่าย ภูไม่กวน” เด็กชายภูได้ยินที่น้าคุนพูดถึง
“กวน” เด็กชายริชไม่เห็นด้วย “ภูเล่นเฉียงดาง”
“ลิดก็เสียงดัง”
“ม่าย ลิดเล่นเงียบๆ”
“เห็นไหมครับ ถ้าพี่ภูมิมาทำงานห้องนี้ก็ต้องเจอแบบนี้ทั้งวัน”
“ไม่เห็นเป็นไรคุนยังทำได้”
“ผมชินแล้วครับเลี้ยงแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก อีกอย่างพี่ภูมิมีพนักงานเข้าออกห้องตลอดเวลาไม่สะดวกหรอกครับ”
“เฮ้อ ก็ได้ครับ แต่นั่งคนเดียวมันเหงาชอบกล”
“เมื่อก่อนก็เห็นนั่งเองได้”
“ก็เมื่อก่อนไม่มีคุน”
“พี่ภูมิครับ” มีคุณต้องทำเสียงดุก่อนจะมีเรื่องให้อายฝ้ายไปมากกว่านี้ “กลับไปทำงานได้แล้ว”
“ครับ“ภูริชเดินไปหอมแก้มลูกชายก่อนหันมาสบตากับมีคุณ อีกฝ่ายเหมือนรู้รีบทำตาดุใส่เขา ภูริชถอนใจเบาๆ มันน่าไล่ฝ้ายลงไปซื้อของข้างนอกจริงๆ
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“น้องคุนกาแฟค่ะ แล้วก็ชอคโกแล็ตร้อนของเด็กๆ มีกาแฟให้ฝ้ายด้วยนะ” เลขาของภูริชเดินถือถาดเข้ามา เธอเต็มใจทำให้เพราะมีคุณน่ารักกับเธอมาก ให้เกียรติเหมือนเธอเป็นพี่คนหนึ่งไม่ใช่ลูกน้อง
“ขอบคุณครับพี่นาว”
“พี่นาวเรียกฝ้ายก็ได้นะคะเดี๋ยวฝ้ายไปช่วยยกมาให้”
“ไม่เป็นไรเสียเวลาเปล่าๆ พี่ยกเข้ามาเลยง่ายกว่า”
“พี่นาวมีอะไรหรือเปล่าครับ นั่งก่อน” มีคุณผายมือไปด้านหน้าโต๊ะทำงาน เมื่อเห็นสีหน้าของเลขาภูริช
“คือ..” สีหน้าอึดอัดใจของอีกฝ่ายรวมถึงสายตาที่กวาดไปมองเด็กๆ ทำให้มีคุณเข้าใจ
“ฝ้ายพาเด็กๆ ไปนั่งดูการ์ตูนในห้องที”
“ได้ค่ะพี่คุน มาครับเด็กๆ” ฝ้ายวางแก้วกลับลงบนถาด ยกขึ้นถือเดินนำสองแฝดเข้าไปในห้องพักผ่อน
“มีอะไรครับพี่นาว”
“ถ้าคุณภูมิรู้ต้องดุพี่แน่เลยค่ะ”
“ผมไม่บอกหรอกครับ พี่นาวมีอะไรคุยกับผมได้”
“ก็พวกข้างนอกสิคะ” เลขาของภูริชทำสีหน้าไม่ชอบใจ “พูดถึงน้องคุนไม่ดีกัน พี่ฟังแล้วโมโหอยากเข้าไปจัดการ” มีคุณยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าเป็นเดือดเป็นร้อนของอีกฝ่าย เขาเข้ามานั่งทำงานที่นี่ได้เกือบหนึ่งอาทิตย์เต็มแล้ว มีคุณเข้ามาทุกวัน เพราะอยากทดลองว่าสองแฝดจะอยู่ได้ไหมหากให้เข้าโรงเรียนใกล้กับที่ทำงานของภูริช แต่ถ้าดูแล้วเด็กๆ อึดอัดไม่มีความสุข เขาจะหาโรงเรียนที่อยู่ใกล้บ้านและกลับไปทำงานที่บ้านแทน
“อย่าเลยครับผมไม่อยากให้พี่นาวมีเรื่อง ว่าแต่เขาพูดอะไรกันครับ” มีคุณถามด้วยน้ำเสียงนุ่ม สีหน้าติดรอยยิ้ม เลขาของภูริชชะงักเมื่อนึกได้ว่าไม่ควรพูด เธอมัวแต่โมโหแทนเจ้านายจึงลืมคิด
“อย่ารู้เลยค่ะเดี๋ยวพี่หาทางจัดการเอง”
“บอกผมมาเถอะครับ ไม่เป็นไร”
“ก็..ก็เรื่องความสัมพันธ์ของคุณภูมิกับน้องคุนนั่นแหละค่ะ เอาไปพูดกันไม่คิดว่าน้องคุนจับคุณภูมิ คิดจะเข้ามาเกาะ เรื่องฐานะ แล้วก็เรื่องที่เป็นเอ่อ..”
“เข้าใจแล้วครับ” มีคุณยังคงมีรอยยิ้มน้อยๆ ให้เลขาของภูริช ขอบคุณที่อีกฝ่ายเจ็บร้อนแทนเขา
“ให้พี่บอกคุณภูมิไหมคะ”
“ไม่ต้องครับ ปล่อยไปเถอะ”
“แต่..”
“ผมไม่อยากให้พี่ภูมิร้อนใจครับ คนก็พูดกันไปเราห้ามเขาไม่ได้”
“แต่พี่ฟังแล้วมันโมโหอยากจะเข้าไปตบ”
“ฮ่าๆ อย่าเลยครับพี่นาว เดี๋ยวต้องจ่ายค่าปรับนะครับ”
“ไม่กี่บาทเองค่ะพี่พร้อมจ่าย”
“ขอบคุณพี่นาวมากครับแต่ผมไม่เป็นไรจริงๆ พี่นาวอย่าไปสนใจเลยครับอีกสักพักก็เบื่อกันไปเอง”
“น้องคุนเก่งจังเลยนะคะ นิ่งมากถ้าเป็นพี่นะ..” น้ำเสียงคนพูดเหมือนยังโมโหไม่หาย “แต่ก็ค่อยหายใจโล่งหน่อยพี่เป็นห่วงความรู้สึกของน้องคุน”
“ขอบคุณครับ”
“งั้นพี่ไปทำงานก่อนนะคะ ป่านนี้คุณภูมิอิจฉาแล้วหายมาหาน้องคุนนาน”
“ครับ” มีคุณหัวเราะออกมาเบาๆ แม้แต่เลขายังรู้ว่าภูริชชอบแอบมาหาเขากับแฝดที่ห้องทำงาน
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“คุน”
“ครับ” มีคุณมองภูริช รับรู้ถึงความกังวลของอีกฝ่าย แฝดหลับไปแล้ว มีคุณจึงเข้ามานั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงในห้องนอนของของพวกเขา ภูริชเอนตัวลงนอนหนุนตักของคนรัก จับมือนุ่มมาลูบคลำเล่น
“พี่ภูมิมีอะไรหรือเปล่าครับ”
“มี” ภูริชยกมือมีคุณขึ้นแตะริมฝีปาก “คุณรู้เรื่องที่คนในบริษัทพูดถึงแล้วใช่ไหม” มีคุณนิ่งไปครู่หนึ่ง ไม่ได้โกรธเลขาของภูริชรู้ว่าอีกฝ่ายคงทนไม่ไหว
“ทราบแล้วครับ”
“พี่ขอโทษที่มันกลายเป็นแบบนี้”
“จะขอโทษทำไมครับ” มีคุณใช้มือข้างที่ว่างลูบใบหน้าของภูริช
“พี่ไม่อยากให้คุณได้ยินอะไรแย่ๆ ไม่อยากให้ไม่สบายใจ ยังตำหนิคุณนาวว่าทำไมถึงเอามาบอกคุน”
“อย่าไปดุพี่นาวเลยครับ แกเป็นห่วงถึงเผลอหลุดปาก”
“คุณไม่คิดมากแน่นะ” ภูริชรู้จากเลขามาบ้างแล้วว่ามีคุณคิดอย่างไรแต่เขาก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี
“ไม่คิดครับ”
“เดี๋ยวพี่จะจัดการให้”
“อย่าเลยครับพี่ภูมิ ปล่อยไปเถอะ นานเข้าเดี๋ยวก็เบื่อพูดกันเอง”
“แต่คุณเคยไม่สบายใจเพราะเรื่องพวกนี้ พี่ไม่อยากให้คุนคิดมากเดี๋ยวเกิดทิ้งพี่ขึ้นมาพี่ก็แย่สิ”
“โธ่ใครจะไปทำแบบนั้นครับ ก่อนหน้านี้ที่ผมเคยกังวลเพราะผมเป็นห่วงพี่ภูมิ คุณพ่อกับคุณแม่ ไม่อยากให้เรื่องของผมมีผลกระทบต่อครอบครัวพี่ภูมิ แต่ในเมื่อทุกคนยืนยันว่าเราคบกันได้แค่นี้ผมก็พอใจแล้วครับ คำพูดของคนอื่นไม่มีผลอะไรกับผมทั้งนั้น”
“คุนเก่ง”
“ก็ผมตัวนิดเดียวนี่ครับ” มีคุณหัวเราะออกมา
“หือ? เกี่ยวอะไรกับตัวนิดเดียว” ภูริชยังไม่เข้าใจอารมณ์ขันของมีคุณ
“ก็ผมตัวนิดเดียว ถ้าแบกทุกคนไว้บนบ่าผมคงเดินต่อไปไม่ไหวหรอกครับมันหนักเกินไป ชีวิตคงย่ำอยู่กับที่ไม่ได้ไปไหน ฉะนั้นผมขอแบกเฉพาะคนที่ผมรัก คนที่มีความหมายกับชีวิตไปกับผมด้วยก็พอแล้ว”
“นั่นสินะ” ภูริชพยักหน้าน้อยๆ เข้าใจความหมายที่มีคุณต้องการสื่อ
“พี่ภูมิก็เหมือนกันครับ ในเมื่อผมบอกแล้วว่าผมไม่เป็นไร สบายดี พี่ภูมิก็ต้องเชื่อผม ถ้าแบกสาวๆ ที่ออฟฟิศขึ้นบ่าด้วยผมจะโกรธจริงๆ นะ อย่าแคร์คนอื่นสิครับแคร์ผมนี่ ผมเป็นภรรยาพี่ภูมินะ” มีคุณหน้าแดงเรื่อ เขินแต่ก็ต้องพูดออกมา เขาอยากให้ภูริชสบายใจ
“หึๆ พูดอย่างนี้ยิ่งเห็นภาพเข้าไปใหญ่ ไหนพี่ขอลองแบกภรรยาหน่อยก็เอาไปด้วยไหวไหม”
“โอ๊ยพี่ภูมิ ผมไม่ได้หมายถึงแบบนี้ครับ” มีคุณร้องลั่นเมื่อภูริชช้อนตัวเขาขึ้นอุ้ม ลุกขึ้นยืนก่อนจับเขาพาดบ่าพาเดินไปรอบห้อง
“อืม เบาจริงๆ ด้วย พี่แบกคุนได้สบาย สัญญาว่าจะแบกไปด้วยทุกที่ทุกเวลา”
“รับคำสัญญาครับ แต่ตอนนี้วางผมลงก่อนผมเวียนหัว” มีคุณร้องขอ ได้ยินเสียงภูริชหัวเราะเบาๆ พาเขาไปวางบนเตียง ร่างสูงตามลงมานอนข้างกายดึงเขาเข้าไปกอด
“ไปด้วยกันนะ"
“มันแน่อยู่แล้วครับ” มีคุณสอดแขนเข้าไปโอบรอบเอว ซบหน้าลงกับอกกว้าง อุ่นสบายอยู่ในอ้อมแขนของภูริช
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“มีเรื่องอะไรน่าดีใจหรือครับพี่นาว” มีคุณอดแซ็วเลขาของภูริชไม่ได้เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่ยิ้มกริ่ม ดูมีความสุขตลอดเวลา แม้แต่เวลาพูดก็ยิ้มไม่หยุด
“มีสิคะ”
“เล่ามาเลยครับผมรู้ว่าพี่นาวอยากบอกผม”
“แหม พูดอย่างนี้เหมือนพี่ขี้ฟ้องเลย” คนบ่นรีบนั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของมีคุณ “คืองี้ค่ะเมื่อวานตอนบ่ายหลังจากที่น้องคุนออกไปแล้ว เลขาของท่านประธานมาเล่าให้ฟังว่าเรื่องที่คนพูดกันไปเข้าหูท่าน ท่านเลยบอกว่าก็ปล่อยให้พูดกันไป แต่ก็ให้ระวังกันเอาไว้หน่อยเดี๋ยวจะหาว่าท่านไม่ห่วงลูกน้อง เพราะท่านคิดไว้ว่าจะดึงน้องคุนเข้ามาช่วยงาน ต่อไปจะให้ช่วยคุณภูมิบริหารบริษัทเป็นเจ้าของร่วมกัน ใครที่พูดอะไรเอาไว้ก็ระวังนิด ถึงตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นจะมาบอกว่าท่านไม่เตือนไม่ได้ เพราะท่านเกษียณแล้วไม่มีอำนาจเท่าน้องคุน”
“อู้ว” ฝ้ายที่แอบฟังด้วยถึงกับร้องอุทาน ยกนิ้วโป้งให้กับประมุขของบ้าน “เชือดนิ่มๆ เลยค่ะ สุดยอด”
“ฝ้าย”
“ขอโทษค่ะพี่คุน” ฝ้ายหน้าจ๋อยหันไปสนใจดูคุณหนูแฝดเขียนกอไก่ขอไข่แทน
“พี่สะใจมากเลยค่ะหงายท้องกันหมด ต่อไปต้องมาคอยเอาใจน้องคุนกันแน่ๆ พี่เลยสำทับไปอีกนิดว่าก็ลองคิดเอาเอง่าอีกหน่อยใครจะขึ้นต่อคุณภูมิถ้าไม่ใช่คุณภูกับคุณริช ทำอะไรพูดอะไรไม่คิดถึงอนาคต น้องคุนน่ะซูซีไทเฮาเราดีๆ นี่เอง”
“เดี๋ยวครับพี่นาว” มีคุณหัวเราะขำคำเปรียบเทียบของอีกฝ่าย “ผมไม่อยากเป็นหรอกครับซูซีไทเฮา ดูยังไงก็ไม่ใช่ ผมอยากเป็นฐานที่มั่นคงให้หลานๆ มากกว่า”
“ก็เพราะน้องคุนเป็นอย่างนี้ไงคะท่านประธานกับคุณภูมิถึงรักนักรักหนา พี่ก็รัก”
“ขอบคุณครับ”
“สบายใจแล้วค่ะ อึดอัดมาหลายวันจะทำอะไรก็โดนห้ามทั้งจากคุณภูมิทั้งจากน้องคุน ตอนนี้พี่โล่งมาก” มีคุณขำท่าทางเลขาของภูริช ทำเหมือนคนเพิ่งยกภูเขาออกจากอก
“พี่ไปทำงานก่อนนะคะแอบหนีคุณภูมิมาบอกข่าวดี รอบอกน้องคุนตั้งแต่เช้าแต่งานพี่เพิ่งซา”
“ขอบคุณครับพี่นาว”
“ค่ะ” มีคุณมองตามร่างโปร่งเปิดประตูห้องทำงานเขาออกไป ถ้าถามว่าตอนนี้เขารู้สึกอย่างไร มีคุณรู้สึกสุขใจกับความรักที่คนในครอบครัวมอบให้ เขาดีใจที่ภูริชไม่ต้องกังวลแทนเขาอีก แต่สำหรับคนอื่นที่พูดถึงเขาในแง่ไม่ดีไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย เพราะเขาไม่เคยนำมาคิดตั้งแต่แรก ความรู้สึกของคนที่เขารักเท่านั้นที่มีคุณใส่ใจ
“น้าคุนครับ”
“ครับภู” มีคุณเบนสายตากลับไปที่หลานแฝด
“ภูหิว” เด็กชายตัวกลมลูบท้องให้น้าคุนดู มีคุณยิ้มให้หลานชาย บันทึกงานที่ทำอยู่ก่อนลุกออกจากโต๊ะ
“ไปครับ เดี๋ยวน้าคุนพาไปทานข้าวกลางวัน” มีคุณอุ้มเด็กชายภูขึ้น ฝ้ายรีบอุ้มเด็กชายริชตาม
“ภูอยากกินไก่ทอด”
“ไม่ได้ครับ ช่วงนี้ภูอ้วนแล้วน้าคุนต้องระวังเรื่องน้ำหนัก”
“คิกคิก ภูอดเยย” เด็กชายริชหัวเราะพี่ชาย ก่อนทำหน้าจ๋อยเมื่อพี่ชายหันไปมองค้อน
“น้าคุน” เด็กชายริชเรียกน้าคุนเสียงเบา
“ครับริช”
“กินก่ายก๊ะด้ายเนอะ”
“หึๆ ตกลงครับน้าคุนจะอนุโลมให้วันหนึ่ง ไปครับไปชวนคุณพ่อกัน”
“เย้ๆ ด้ายกินแย้วภู” เด็กชายริชตบมือแปะๆ ส่วนเด็กชายภูยิ้มหน้าบาน มีคุณยิ้มตามหลานชาย นี่ต่างหากคือคนที่เขาจะทุ่มให้ทั้งใจ คนที่มีผลต่อความคิดและความรู้สึกของเขา แค่รอยยิ้มน้อยๆ ของหลานแฝดก็ทำให้มีคุณมีความสุขมากแล้ว
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ตอนหน้าแฝดจบแล้วนะคะ ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 649920 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก