หัวข้อ: - ปรุงรักให้ลงล็อก- ตอนพิเศษ หนูด้วงโกทูสคูล (แก้ไขตอนพิเศษเพิ่ม) 17/3/61 P.26

[minenat]

รักกกกก

มีคุณรีบจัดการพญาสิ

[puiiz]

 

[todiefor]

คู่พาย เมี่ยงนี่หวานไปอิ๊กกกกกกกกกกก

 

[111223]

เป็นเรื่องที่ทั้งน่ารัก และทำให้หิวจริงๆ

[lizzii]

หนูด้วงน่ารัก

[malula]

เป็นเรื่องที่น่ารักมาก แล้วอาหารก็น่ากินทุกเมนูเลย

[Loverouter]

ตอนที่ 10 พายเมี่ยงคำ

หลังจากที่เล่นน้ำสงกรานต์กันจนเหนื่อย ทุกคนก็เตรียมตัวกันกลับไปอาบน้ำชำระคราบแป้งที่เกาะทั้งเสื้อผ้าหน้าผมจนขาวไปหมด รัญญรีกับหม่องแยกไปยังที่พักของตัวเองแล้วบอกกับนับตังค์ว่าค่อยมาเจอกันที่นี่ตอนค่ำเลย ขมิ้นมาส่งทุกคนถึงบ้านก็ขอตัวพาสาลี่ไปส่งที่บ้านเพื่อให้สาลี่ได้กลับไปอาบน้ำและจะรอพาสาลี่กลับมาด้วยเลยเพราะคืนนี้จะมีดนตรีที่ริมหาด ทุกคนตัดสินใจจะไปกินข้าวกันที่นั่น มีคุณจะขอเป็นเจ้าภาพเลี้ยงทุกคนรวมไปถึงรัญญรีและหม่องด้วย ขมิ้นจะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมาหลายรอบ


พายพัดกับใบเมี่ยงกลับขึ้นมาถึงบนห้องก็ผลัดเสื้อผ้าที่เปียกออก พายพัดบอกกับใบเมี่ยงให้เข้าไปอาบน้ำด้วยกันเพราะเส้นผมของใบเมี่ยงมีแต่แป้งติดเต็มไปหมด พายพัดจะได้เป็นคนช่วยล้างออกให้


“ไปล้างน้ำเลยดีกว่า ทำแบบนี้เมื่อไหร่จะแป้งจะหลุดออกหมด” ใบเมี่ยงถามพายพัดที่ค่อยๆ ดึงเศษแป้งออกให้อย่างเบามือ

“มันเกาะแน่น พายไม่อยากให้เมี่ยงเจ็บ เมื่อยเหรอ งั้นมานั่งตรงนี้” พายพัดจูงมือใบเมี่ยงมาที่เคาน์เตอร์หินอ่อนแล้วออกแรงยกตัวใบเมี่ยงขึ้นไปนั่งบนเคาน์เตอร์ จากนั้นก็ค่อยๆ ดึงเศษแป้งออกจากผมของใบเมี่ยงต่อด้วยความตั้งใจ

“ผมพายมีแป้งเยอะกว่าเมี่ยงอีก” ใบเมี่ยงช่วยปัดเศษแป้งออกให้พายพัดบ้าง

“ทนายเขาว่ายังไงบ้าง” พายพัดถามคนรักเมื่อเห็นว่าทนายเคารพมาคุยด้วยอยู่นานสองนาน

“เขาเอาเอกสารมาให้เมี่ยงเซ็น คุณปู่อนันต์จะยกที่ดินให้เมี่ยงฟรีพร้อมกับจะออกค่าปลูกบ้านให้ โดยมีข้อแม้ว่าให้เมี่ยงช่วยดูแลพัฒนาการของหนูด้วงจนกว่าหนูด้วงจะเรียนจบชั้นประถม”

“ทำไมเขาถึงอยากให้เมี่ยงดูแลด้วง ถึงเมี่ยงจะเรียนมาทางนี้ แต่ด้วงก็มีคนดูแลตั้งหลายคนแล้ว ไม่ใช่เด็กมีปัญหาสักหน่อย”

“เมี่ยงยังบอกพายไม่ได้ มันอยู่ในสัญญา แต่เมี่ยงก็เซ็นรับไปแล้ว โกรธเมี่ยงรึเปล่าที่ไม่ได้ปรึกษาพายก่อน” ใบเมี่ยงกลัวพายพัดจะโกรธจึงรีบอ้อนพร้อมกับสวมกอดเอวของพายพัดเอาไว้

“ทำแบบนี้อยากจะโกรธก็โกรธไม่ลงหรอก” พายพัดจูบที่หน้าผากของใบเมี่ยง พายพัดไม่ได้โกรธเพราะรู้ว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของใบเมี่ยง ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวพายพัดไม่เคยก้าวก่าย อาจจะถามถึงเพราะเป็นห่วง แต่หากใบเมี่ยงบอกเขาแค่ไหนก็แค่นั้น สิ่งเดียวที่เขาเป็นห่วงก็คือใบเมี่ยงเป็นคนมองโลกในแง่ดี ดีจนบางทีอาจจะถูกเอาเปรียบได้

“เมี่ยงขอโทษนะ แต่เมี่ยงอยากอยู่ที่นี่ นอกจากที่น่านแล้วเมี่ยงก็รู้สึกว่าทีนี่เหมือนบ้านอีกหลัง ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แล้วเมี่ยงก็อยากให้พายอยู่กับเมี่ยงด้วย” ใบเมี่ยงอ้อนหนักโดยการซบหน้ากับแผ่นอกกว้างของพายพัด

“ไม่ได้อยากอยู่เพราะบอสหน้าตาหล่อหรอกนะ” พายพัดถามหน้ามุ่ย

“ก็แบบนี้ หึงอีกแล้ว ดูไม่ออกรึไงว่าบอสชอบเชฟ ไม่ได้ชอบเมี่ยงสักหน่อย”

“ดูออก แต่อยากหึง เวลาเมี่ยงทำหน้าง้อแล้วน่ารัก” พายพัดจับคางใบเมี่ยงให้เงยขึ้นแล้วทาบทับริมฝีปากลงไปบดเบียดเพราะอดใจไม่ไหว

“ถ้าเมี่ยงหึงพายบ้าง พายจะง้อเมี่ยงไหม” ใบเมี่ยงถามขึ้นบ้างหลังจากที่โดนชิงจูบจนหายใจแทบไม่ทัน

“คงไม่ได้ง้อเพราะพายไม่มีวันสนใจใคร อ้อนหนักแบบนี้อยากกินอุ๋งอุ๋งแล้ว” พายพัดทำท่าจะจูบใบเมี่ยงอีกครั้ง แต่ใบเมี่ยงยกมือขึ้นมาปิดปากพายพัดเอาไว้ก่อน

“ไม่สนใจใครก็ดี เพราะเวลาเมี่ยงหึง พายคิดไม่ถึงแน่ๆ” ใบเมี่ยงขู่เอาไว้ก่อน

“แมวน้ำขู่เหมือนแมวบ้านเลย น่ารัก” พายพัดเห็นใบเมี่ยงทำหน้าขู่แล้วชอบใจ อดไม่ไหวหอมแก้มใบเมี่ยงฟอดใหญ่ด้วยความหลงใหล


ใบเมี่ยงรู้ดีว่านาทีต่อจากที่โดนหอมแก้มแล้วคงจะหนีไม่พ้นโดนคนขี้หึงคนนี้จัดการอย่างแน่นอน มือที่ยกขึ้นห้ามไม่ให้พายพัดจูบเปลี่ยนเป็นโอบรอบคอของพายพัดแทนเพื่อแสดงให้รู้ว่าเต็มใจที่จะเป็นของผู้ชายคนนี้เสมอ


พายพัดซุกไซร้จมูกไปที่ลำคอขาวเนียนของคนรัก แต่แล้วก็นึกขัดเคืองใจเพราะกลิ่นแป้งดินสอพองมันกลบกลิ่นหอมของใบเมี่ยงเสียหมด พายพัดจึงตัดสินใจพาใบเมี่ยงไปยืนที่ใต้ฝักบัวแล้วเปิดน้ำชำระล้างคราบแป้งออกจากตัวใบเมี่ยงให้หมด เขากดสบู่เหลวแล้วชโลมจนทั่วตัวใบเมี่ยงด้วยความทะนุถนอม แม้ร่างกายจะต้องการใบเมี่ยงมากแค่ไหนแต่พายพัดก็ไม่เคยรีบร้อน เพราะสิ่งที่สำคัญไม่ใช่แค่ปลดเปลื้องความต้องการของตัวเอง แต่เป็นการมอบความสุขให้กันด้วยความอ่อนโยนต่างหาก


ใบเมี่ยงเห็นว่าพายพัดช่วยล้างคราบแป้งให้ตัวเองจนสะอาดแล้วจึงกดยาสระผมมาขจัดคราบแป้งให้กับพายพัดบ้าง ด้วยความที่พายพัดสูงกว่า ใบเมี่ยงจึงต้องเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อจะนวดศีรษะให้กับคนรัก นิ้วเล็กๆ สอดแทรกเส้นผมของพายพัดแล้วคลึงนวดให้อย่างเอาใจ 


พายพัดอดยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อร่างกายของเจ้าอุ๋งอุ๋งมาสัมผัสเสียดสีเขาโดยที่เจ้าตัวคงไม่ทันสังเกต ก็เจ้าอุ๋งอุ๋งมัวแต่ตั้งใจนวดผมให้เขาอยู่เลยไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังทำให้เขาต้องการจนแทบทนไม่ได้ แต่พายพัดก็หักห้ามใจโดยปล่อยให้ใบเมี่ยงสระผมให้เขาจนเสร็จ จนกระทั่งน้ำจากฝักบัวถูกปิด ใบเมี่ยงถึงได้เห็นว่าตัวเองทำให้คนรักเตลิดไปแค่ไหน เจ้าตัวได้แต่ยืนหน้าแดงเมื่อเห็นว่าตัวเองก็กำลังรู้สึกอย่างที่พายพัดกำลังรู้สึกเช่นกัน


“จะกินแล้วนะครับ” พายพัดเอียงตัวโน้มลงมาจ้องมองหน้าของใบเมี่ยงแล้วทำท่าน่ารักจนใบเมี่ยงหัวเราะขำ

“ไม่ให้กินได้รึเปล่า” ใบเมี่ยงแกล้งถาม

“ไม่ได้ครับ ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะครับ” พายพัดพูดจบก็ดันตัวใบเมี่ยงไปจนหลังชิดผนังห้องน้ำ


สองร่างที่เปลือยเปล่าแนบชิดกันจนดูเหมือนจะกลายเป็นคนๆ เดียวกัน ใบเมี่ยงถึงกับต้องกลั้นลมหายใจเมื่อพายพัดใช้ริมฝีปากสำรวจไปทั่วร่างกาย หยดน้ำที่เกาะตามร่างกายของใบเมี่ยงไม่ช่วยบรรเทาความร้อนจากริมฝีปากของพายพัดยามที่สัมผัสแตะต้องผิวของใบเมี่ยงให้ลดลงได้เลย กลับยิ่งทำให้ใบเมี่ยงทุรนทุรายมากขึ้นไปอีก


เมื่อได้สำรวจร่างกายของคนรักจนหนำใจแล้วพายพัดก็พลิกตัวใบเมี่ยงให้หันหน้ากลับไปพิงผนังห้องก่อนจะเข้าไปทาบทับ ใบเมี่ยงเอื้อมมือไปเปิดน้ำจากฝักบัวให้ช่วยบรรเทาความร้อนในร่างกาย ละอองน้ำกระเซ็นไปทั่วเมื่อปะทะกับร่างที่เคลื่อนไหวไปมาของพายพัด ไม่ว่าช่วงเวลาแบบนี้จะเกิดมาหลายครั้งแต่ใบเมี่ยงก็ไม่เคยที่จะคุ้นชิน พายพัดยังคงสร้างความปั่นป่วนจนใจแทบจะขาดได้ทุกครั้งไป ร่างกายของใบเมี่ยงสั่นสะท้านเมื่อพายุอารมณ์ก่อตัวมาจนถึงขีดสุดท้าย พายพัดสวมกอดใบเมี่ยงแน่นก่อนจะจูบที่ท้ายทอยเบาๆ


“รักอุ๋งอุ๋งนะ” คำบอกรักที่พายพัดไม่ลืมที่จะพูดทุกครั้ง เป็นคำบอกรักที่ใบเมี่ยงรับรู้ได้ว่ามาจากหัวใจของพายพัดจริงๆ

...

เมื่อทำธุระส่วนตัวกันเสร็จ ทุกคนก็ลงมานั่งกันที่ห้องนั่งเล่นเพราะดูเวลาแล้วเห็นว่ายังอีกนานกว่าจะถึงเวลานัด นับตังค์อาบน้ำให้ด้วงเสร็จด้วงก็หลับปุ๋ยไปเลย  นับตังค์ไม่ได้ให้ด้วงนอนบนห้องแต่อุ้มลงมานอนที่โซฟาข้างล่าง ตั้งใจจะให้นอนแค่พอหายเพลีย เพราะถ้าปล่อยให้นอนนานๆ เดี๋ยวคืนนี้ก็จะไม่ยอมหลับ


ใบเมี่ยงเห็นว่ามีคุณกับนับตังค์ลงมาแล้วก็เลยเล่าเรื่องที่คุณปู่ยกที่ดินกับเรื่องที่ให้ช่วยดูแลด้วงให้ฟัง มีคุณก็ยินดีที่เมี่ยงจะได้มาอยู่ช่วยดูแลด้วง เพราะโดยส่วนตัวแล้วมีคุณไม่ถนัดเรื่องเลี้ยงเด็กจริงๆ ส่วนเรื่องการสร้างบ้านมีคุณจะแนะนำเพื่อนสนิทที่เป็นผู้รับเหมาให้ พายพัดนึกชื่นชมมีคุณในใจ เพราะการที่ใบเมี่ยงได้ส่วนแบ่งจากมรดกที่ควรจะเป็นของมีคุณไปง่ายๆ ถ้ามีคุณเป็นคนโลภก็คงไม่ยอม แต่พายพัดเห็นแล้วว่ามีคุณดูจะยินดีและเต็มใจ จากที่เคยตั้งแง่กับบอสคนนี้เอาไว้ ตอนนี้ความรู้สึกนั้นจึงลดทอนลง ส่วนนับตังค์นั่งฟังอยู่โดยไม่ได้พูดอะไรเลย มีคุณเห็นว่านับตังค์นั่งเฉยๆ ก็นึกแปลกใจ แล้วจู่ๆ นับตังค์ก็ลุกขึ้นยืน ท่าทางดูรุกรี้รุกรนผิดปกติ


“ไม่รู้ว่าที่งานจะมีอะไรขายบ้าง คนก็เยอะ ตังว่าตังขอไปทำของว่างติดไปด้วยดีกว่า เผื่อไปนั่งฟังเพลงแล้วจะได้มีของกินของเราเองติดไปด้วย นั่งคุยกันไปก่อนนะ ขอตัวไปในครัวก่อน บอส ดูด้วงด้วยนะ” นับตังค์พูดจบก็เดินเข้าครัวไปเลย ทิ้งให้ทั้งสามคนมองตามไปอย่างงงๆ


นับตังค์เดินเข้ามาในครัวแล้วก็ยกมือขึ้นมาพัดหน้าตัวเองให้หายร้อน ก็สายตาเจ้ากรรมดันไปเห็นรอยแดงที่คอของใบเมี่ยงเข้าอย่างจัง ยังไม่จบแค่นั้น ตอนที่ใบเมี่ยงขยับตัว คอเสื้อที่ลึกของใบเมี่ยงก็เผยให้เห็นรอยแดงเหนือหน้าอกอีกด้วย แล้วนับตังค์ก็ย้อนนึกถึงตอนที่จะเอาผ้าขนหนูไปให้ทั้งสองคนที่ห้อง เคาะเรียกตั้งนานก็ไม่มีใครมาเปิดให้ก็เลยจะเดินกลับห้อง แต่ช่วงที่กำลังจะหันหลังกลับ ได้ยินเสียงเหมือนคนร้องครวญครางแว่วมาให้ได้ยิน เพิ่งมาแจ้งแก่ใจในตอนนี้เองว่าเสียงนั้นเกิดจากอะไร


นับตังค์พยายามจะสลัดสิ่งที่คิดให้ออกจากหัว มันก็เป็นธรรมดาของคนที่รักกันที่จะจู๋จี๋กัน แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงมาวนเวียนในหัวของนับตังค์อยู่ได้ก็ไม่รู้ ที่สำคัญดันสัปดนนึกภาพตัวเองจู๋จี๋กับบอสนี่สิ นี่แหละที่ทำให้นับตังค์หน้าแดงแล้วร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้จนต้องระเห็จตัวเองมาอยู่ในครัว นับตังค์คิดว่าการทำอาหารจะช่วยให้หายฟุ้งซ่านได้ เมื่อเดินสำรวจในครัวว่ามีอะไรพอที่จะทำได้บ้าง เมนูที่นับตังค์คิดจะทำก็ผุดขึ้นมาในหัว ว่าแล้วนับตังค์ก็เริ่มลงมือทำในทันทีจะได้ไม่ต้องคิดอะไรบ้าบออีกต่อไป


อย่างแรกที่นับตังค์ลงมือทำก็คือการผสมแป้งเพื่อที่จะทำพาย ขั้นตอนการทำแป้งพายไม่มีอะไรยุ่งยาก เมื่อผสมทุกอย่างและนวดจนเนื้อเนียนดีแล้วนับตังค์ก็นำไปแช่เย็นเอาไว้ก่อน จากนั้นก็มาเริ่มทำเครื่องเมี่ยงคำ โชคดีที่มีวัตถุดิบในการทำเมี่ยงคำมีครบ นับตังค์เดาว่าพี่ขมิ้นคงอยากกินเมี่ยงคำถึงได้ซื้อใบชะพลูและเครื่องเมี่ยงมาทิ้งเอาไว้


นับตังค์เอามะพร้าวแก่มาหั่นซอยละเอียดก่อนจะนำไปคั่วจนหอม ตามด้วยการคั่วถั่วลิสงและกุ้งแห้ง อันที่จริงควรจะนำมะพร้าวที่หั่นซอยไปตากแดดเสียก่อน แต่ด้วยเวลามีไม่มาก นับตังค์จึงนำมันไปอบก่อนจะคั่ว หลังจากนั้นถึงได้มาหั่นหอมแดง ขิง มะนาวและตะไคร้ด้วยความประณีต ทุกชิ้นที่นับตังค์หั่นเป็นรูปทรงเต๋านั้นมีขนาดเท่ากันแทบจะทุกชิ้น ยกเว้นตะไคร้ที่ซอยจนบาง ส่วนใบชะพลูและพริกขี้หนูสวนก็ล้างและผึ่งเอาไว้ให้แห้ง 


มีคุณเดินตามนับตังค์เข้ามาเพราะอยากรู้ว่านับตังค์เป็นอะไร เห็นนั่งเงียบๆ และก็ลุกเดินออกมาเลย แต่เมื่อเข้ามาก็เห็นว่านับตังค์กำลังทำอาหารด้วยความตั้งใจก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ มีคุณชอบมองเวลานับตังค์ทำอาหาร เป็นภาพที่ยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึกชื่นชมเพิ่มมากขึ้นทุกที


“ทำอะไร” มีคุณเอ่ยถาม

“บอกแล้วว่าอย่าใส่แว่นดำบ่อย ตาบอดเลยไม่เห็นใช่ไหมว่าทำอะไรอยู่” นับตังค์ยียวนทั้งที่ในใจมันเต้นตึกตักจนอยากจะควักออกมาแช่ช่องแช่แข็งให้รู้แล้วรู้รอดไป

“ที่ถามหมายถึงทำเมนูอะไร ประจำเดือนมาเปล่าถึงได้แปรปรวน” มีคุณกระเซ้าถามบ้าง

“อือ ประจำเดือนมา ไม่เหมือนบอสหรอก วัยทองแล้วดิ ใช่ไหม” นับตังค์ก็รู้ว่ามีคุณเข้ามาถามดีๆ แต่มันอดไม่ได้ที่จะกวนประสาทกลับไป

“เกินไป พี่ยังเตะปี๊บดังอยู่ อยากได้ยินรึเปล่า”

“ไม่อยาก ไปเตะไกลๆ โน่นเลย”

“ไม่เอา ถ้าจะเตะ ก็เตะแถวนี้แหละ”

“เตะมามีเตะกลับ” นับตังค์พูดพร้อมกับยักคิ้ว

“พี่ไม่ได้บอกเลยว่าจะเตะปี๊บของตัง หรืออยากให้เตะ” มีคุณย้อนจนนับตังค์อึ้งไปที่โดนย้อนกลับ
 

เมื่อเถียงไม่ชนะ นับตังค์เลยเดินไปเอาแป้งพายที่แช่เย็นมาคลึงให้เป็นแผ่นบาง แล้วก็กดแป้งให้เป็นวงกลมขนาดเท่ากัน จากนั้นก็นำไปกรุในพิมพ์ทีทาเนยขาวเอาไว้ มีคุณเดินเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะเอ่ยปากขอช่วยทำ นับตังค์ไม่ได้กวนประสาทอะไร ยอมให้มีคุณช่วยแต่โดยดี นับตังค์ให้มีคุณเป็นคนกดแป้งแล้วกรุในถ้วยพิมพ์พร้อมกับบอกให้เอาส้อมจิ้มแป้งพายด้วย มีคุณทำตามคำสั่งโดยไม่แกล้งกวนประสาทนับตังค์อีก นับตังค์แอบลอบมองมีคุณตั้งใจทำพาย เมื่อเห็นท่าทางเก้ๆ กังๆ แล้วก็แอบยิ้มโดยไม่ให้มีคุณเห็น เมื่อเตรียมเครื่องเมี่ยงคำและทำน้ำจิ้มเรียบร้อยแล้ว นับตังค์ก็เอาแป้งพายไปอบ


“ทำพายไส้อะไร” มีคุณเห็นนับตังค์ทำแต่แป้งพาย ไม่เห็นมีตัวไส้เลยเอ่ยถาม

“ไส้เลื่อนมั๊ง” นับตังค์ตอบ

“ไม่ค่อยใส่กางเกงในล่ะสิ ถึงได้เลื่อน” ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่ต่อปากต่อคำให้นับตังค์เสียอารมณ์ แต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ เวลาที่ได้ปะทะคารมกับนับตังค์แบบไม่ได้จริงจังมันก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งของมีคุณ

“.................” นับตังค์ไม่เถียงต่อ ได้แต่เหลือบตามองแล้วทำเมินใส่

“ขอกินเมี่ยงคำสักคำได้รึเปล่า” มีคุณถามเพราะกลิ่นน้ำจิ้มเมี่ยงคำที่นับตังค์เพิ่งเสร็จใหม่ๆ มันหอมจนอยากลอง

“ก็กินสิ”

“ทำให้หน่อย มือยังเปื้อนแป้งอยู่เลย” มีคุณยกมือให้นับตังค์ดู มือของมีคุณไม่ได้เปื้อนอะไรขนาดนั้นแต่ก็ทำใจกล้าขอร้องให้นับตังค์ป้อน

“แล้วทำไมไม่ไปล้าง” นับตังค์บ่นแต่ก็ห่อเมี่ยงคำให้ แต่พอจะยื่นส่งเมี่ยงคำให้มีคุณ มีคุณก็อ้าปากรอ

“มือเปื้อนไง” มีคุณเห็นนับตังค์ยังไม่ยอมป้อนก็ยกมือขึ้นให้ดูอีก

“ก็แค่เปื้อนไหม ทำอย่างกับมือด้วน” นับตังค์แขวะกลับแต่สุดท้ายก็ยอมป้อนแต่โดยดี มีคุณเคี้ยวเมี่ยงคำก่อนจะทำตาโต

“ใส่พริกมากี่เม็ดเนี่ย” มีคุณเป่าปากหลังจากรสชาติความเผ็ดมันเริ่มแผ่ซ่านที่ลิ้น ถึงว่าทำไมนับตังค์ยอมห่อเมี่ยงคำและป้อนให้ง่ายเหลือเกิน ที่แท้ก็คิดแกล้งนี่เอง

“ห้าเม็ดเอง ฮ่าๆ” นับตังค์หัวเราะชอบใจ เมื่อเห็นมีคุณเผ็ดจริงๆ ก็เริ่มรู้สึกผิด กำลังจะหาน้ำให้ดื่มดับความเผ็ดแต่พอเห็นมีคุณมองมาแบบมีเลศนัยก็เลยถอยหนี

“มานี่เลย พี่ป้อนบ้าง” มีคุณคว้ามือของนับตังค์มาเมื่อนับตังค์ทำท่าจะหนี

“ไม่เอา โอ้ย บอส!! ใส่พริกไปทำไมตั้งหกเม็ด” นับตังค์เห็นมีคุณเอาพริกวางบนใบชะพลูตั้งหกเม็ดก็ร้องเสียงหลง

“อยากแกล้งพี่ก่อนทำไม” มีคุณไม่ได้จะให้กินจริงๆ หรอก แต่อยากแกล้งนับตังค์แค่นั้น

“ไม่กิน บอส ขอโทษ ไม่ทำแล้ว ไม่แกล้งแล้ว ตังผิดไปแล้ว ตังไม่กินนะ นะ น้า” นับตังค์รีบยกมือไหว้ก่อนจะโดนยัดพริกขี้หนูสวนหกเม็ดเข้าปาก


มีคุณชะงักนิ่งเมื่อได้ยินน้ำเสียงอ้อนๆ ของนับตังค์ บวกกับดวงตากลมโตที่กำลังเว้าวอนเขาอยู่ทำให้มีคุณตกอยู่ในภวังค์ มือข้างหนึ่งที่ยังจับข้อมือของนับตังค์เอาไว้ออกแรงดึงนับตังค์ให้ขยับเข้ามาใกล้ๆ นับตังค์เองเมื่อโดนสายตาของมีคุณจ้องมองมาก็เหมือนถูกสะกดจนไม่อาจจะละสายตาตัวเองไปไหนได้ ใบหน้าของทั้งคู่เลื่อนเข้าหากันโดยอัตโนมัติ ใกล้เข้ามาจนสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากลมหายใจของกันและกัน แล้วในที่สุดมีคุณก็ประทับริมฝีปากไปที่อีกฝ่าย ก่อนจะป้อนจุมพิตที่ดูดดื่มจนนับตังค์รู้สึกหวามไหวใจสั่นจนยืนแทบไม่อยู่ ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ทั้งสองคนเผลอไผลไปกับจูบที่ไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจกันมาก่อน รสเผ็ดจากพริกที่ยังติดอยู่ที่ลิ้นของมีคุณถูกส่งไปถึงต่อมรับรสของอีกฝ่าย แต่ถึงกระนั้นสติของนับตังค์ก็ยังถูกตรึงเอาไว้จนแทบไม่รับรู้อะไรเลย รู้แต่เพียงว่าตอนนี้มีอะไรบางอย่างมาแทรกตรงกลางระหว่างคนทั้งคู่ แถมเจ้าสิ่งนั้นยังดุกดิกไม่ยอมหยุด


“ปี้จ๋าทำอะไย ปี้จ๋ากัดกัน ปี้จ๋ากัดกัน”

“ด้วง!!” มีคุณกับนับตังค์เด้งออกจากกันทันทีที่มองลงไปแล้วเห็นว่าเจ้าตัวดุกดิกนั้นก็คือด้วงนั่นเอง ด้วงมายืนแทรกอยู่ตรงกลางแล้วก็กอดขาของนับตังค์เอาไว้

“ขอโทษทีครับ ด้วงตื่นมาก็ร้องหาเชฟ เผลอแวบเดียวด้วงก็วิ่งเข้ามาในนี้เลย ” เมี่ยงยิ้มแหยๆ ไม่รู้ว่าจะแก้ตัวยังไงที่ดันปล่อยให้ด้วงเข้ามาขัดจังหวะหวานของบอสกับเชฟจนได้

“คือ เมี่ยง แบบ...พอดี ตังทำพายเมี่ยงคำ แล้ว คือบอส...คือบอสมาช่วยชิม คือ...” นับตังค์พยายามจะแก้ไขสถานการณ์ แต่ก็ดันคิดไม่ออกเลยได้แต่พูดตะกุกตะกัก นึกกังวล ไม่รู้ว่าใบเมี่ยงจะเห็นรึเปล่าว่าตัวเองถูกขโมยจูบแรกไปแล้ว

“ปี้จ๋ากัดกัน” ด้วงชี้ไปที่ปากของนับตังค์ก่อนจะทำปากจู๋

“ฮ่าๆ..” มีคุณกลั้นไม่อยู่ หัวเราะออกมาเสียงดังจนด้วงตกใจรีบกอดขานับตังค์แน่นกว่าเดิม

“ขำอะไร ต่อมเส้นตื้นพันกับลูกกระเดือกรึไงบอส ด้วงตกใจหมดแล้ว” นับตังค์ซึ่งยังคงเคืองที่บอสถือวิสาสะมาจูบตัวเองอยู่ไม่หาย ซ้ำยังมีหน้ามาหัวเราะดัง มันยิ่งทำให้นับตังค์หงุดหงิดจนต้องโวยวายกลับไป

“เอ่อ เชฟทำพายเมี่ยงคำเหรอครับ น่ากินจัง แปลกจังเลย เมี่ยงชอบเมนูนี่จังครับ” ใบเมี่ยงเห็นว่าควรเปลี่ยนบรรยากาศเลยรีบเปลี่ยนเรื่อง ใบเมี่ยงดูออกว่านับตังค์กับเชฟมีความรู้สึกตรงกันแน่นอน เพียงแต่ด้วยนิสัยของทั้งคนเลยยังวางฟอร์มใส่กัน ใบเมี่ยงได้แต่หวังว่าทั้งคู่จะได้เปิดใจกันเร็วๆ นี้ เพราะคนเราลองได้มีใจให้กันแล้วก็คงไม่อาจจะปิดกั้นได้นาน

“ใช่ เราทำเมนูนี้ให้เป็นของขวัญต้อนรับผู้ช่วยเชฟทั้งสองคน ไม่รู้มันจะเข้ากันไหม ลองชิมดูนะ” นับตังค์พูดกับเมี่ยง พยายามไม่สนใจสายตาของมีคุณที่จ้องมาอย่างไม่ลดละ จนกระทั่งได้ยินเสียงเตาอบดัง ใบเมี่ยงจึงเดินไปดู

“แป้งพายสุกพอดีเลย เดี๋ยวเมี่ยงช่วยจัดของใส่กล่องให้นะครับ จะได้เอาไปกินตอนไปฟังดนตรีกันที่ริมหาด” ใบเมี่ยงอาสาจัดการให้

“ฝากเมี่ยงทำข่าวผัดปลาทูน่าให้ด้วงด้วยนะ เราเตรียมของเอาไว้ให้แล้ว” นับตังค์บอกกับใบเมี่ยง เมื่อใบเมี่ยงพยักหน้าตอบรับ นับตังค์ก็อุ้มด้วงเดินออกไป มีคุณหันไปยิ้มให้ใบเมี่ยงก่อนจะรีบตามนับตังค์ออกไปเช่นกัน


(มีต่อด้านล่าง)

V
V

[Loverouter]

(ต่อจากด้านบน)


นับตังค์อุ้มด้วงออกมาเล่นกับพายพัดโดยไม่สนใจมีคุณเลย มีคุณอยากจะคุยกับนับตังค์เป็นการส่วนตัวก็ไม่มีโอกาส ยิ่งเห็นนับตังค์หัวเราะต่อกระซิกกับพายพัดมีคุณก็รู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง จนกระทั่งขมิ้นขับมาถึงที่บ้านพร้อมกับสาลี่ รัญญรีและหม่อง ทุกคนถึงได้เดินออกมาสมทบกันที่หน้าบ้าน

“รถใครเหรอ” มีคุณถามเมื่อเห็นว่าขมิ้นไม่ได้ขับรถกระบะคันเดิมมาแต่เป็นรถโฟร์วีลคันใหญ่ที่ยังดูใหม่เอี่ยมแทน

“รถนายปู่ครับ นายปู่เอาไปฝากไว้ที่รีสอร์ทของคุณขจี ไม่ค่อยได้ใช้จนหมิ้นลืมไปเลย พอนึกได้ก็เลยจะไปเอามาให้นายหัวใช้ หมิ้นเลยไปเจอคุณรันกับคุณหม่องที่นั่น” ขมิ้นบอกเล่า

“อ้าว สรุปพวกแกพักที่รีสอร์ทของคุณขจีเหรอ” นับตังค์ถามเพราะนึกว่ารัญญรีจะไปพักอยู่ทางฝั่งของนายหัวพยนต์

“ใช่ ป้าขจีเป็นลูกพี่ลูกน้องของแม่ฉันเอง ฉันก็ไม่คิดว่าจะอยู่ใกล้กับบ้านของคุณ” รัญญรีพูดกับนับตังค์ก่อนจะหันไปพูดกับมีคุณ

“โลกกลมจังเลยนะครับ” มีคุณยิ้มตอบก่อนจะมองไปที่นับตังค์ เมื่อเห็นนับตังค์ทำเป็นไม่สนใจก็เลยขยับไปยืนจนชิด

“ไปกันเถอะ” นับตังค์รีบเดินหนีไปขึ้นรถทันทีจนรัญญรีจับอาการได้ว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับเพื่อนรักแน่ๆ


รถโฟร์วีลคันใหญ่บรรทุกทุกคนมาได้หมด เมื่อมาถึงชายหาดก็เห็นว่ามีผู้คนทยอยมากันเยอะพอสมควร บนเวทีเริ่มมีนักดนตรีมาทดสอบเครื่องเสียงกันแล้ว เก้าอี้ผ้าใบถูกนักท่องเที่ยวจับจองจนเกือบเต็ม แต่ก็ยังพอมีเหลือให้กลุ่มของมีคุณไปนั่งได้ มีคุณชวนนับตังค์ให้ไปเลือกซื้ออาหารทะเลด้วยกัน ทีแรกนับตังค์จะไม่ยอมไป อ้างว่าต้องดูแลด้วง แต่เมื่อรัญญรีอาสาจะอุ้มด้วงให้ ด้วงก็ยอมอยู่กับรัญญรี นับตังค์จึงจำต้องไปช่วยมีคุณเลือกซื้ออาหารทะเลที่พ่อค้าแม่ค้ามาปิ้งย่างและปรุงกันสดๆ ฝ่ายใบเมี่ยงกับพายพัดอาสาไปเลือกเครื่องดื่มมาให้ ส่วนขมิ้นกับสาลี่ก็กำลังจัดแจงปูเสื่อข้างๆ กับเก้าอี้ผ้าใบ เผื่อว่าใครอยากยืดแข้งยืดขาสบายๆ ก็ลงมานั่งตรงนี้ได้


ลมทะเลที่พัดมาในช่วงหัวค่ำแบบนี้ช่วยคลายความร้อนให้กับผู้คนที่มานั่งรอฟังดนตรีและมากินอาหารทะเลได้มาก ผิดกับเมื่อตอนเที่ยงวันที่แสงแดดแทบจะแผดเผาจนแสบผิวไปหมด มีคุณเดินตามนับตังค์ที่กำลังเลือกดูอาหารตามซุ้มต่างๆ ทุกครั้งที่มีคุณจะเริ่มพูดบางสิ่งที่ตั้งใจ นับตังค์ก็จะชิงพูดโน้นพูดนี้ขึ้นมาก่อน สุดท้ายมีคุณก็ยังไม่ได้พูดอะไรทั้งที่มีโอกาสอยู่กันแค่สองคน เมื่อนับตังค์เลือกของกินจนถือกันแทบไม่ไหว ทั้งสองคนจึงต้องเดินกลับมาที่กลุ่มเพื่อนเพื่อเอาอาหารที่ซื้อมาวางเอาไว้ นับตังค์เลือกเดินมานั่งข้างรัญญรี มีคุณแอบถอนหายใจเมื่อเริ่มรู้สึกว่านับตังค์กำลังหนีเขาอยู่ ชักเริ่มไม่แน่ใจว่าสิ่งที่อยากจะพูดกับนับตังค์นั้นมันเหมาะที่จะพูดไปในตอนนี้หรือเปล่า


“พายเมี่ยงคำอร่อยมากนะเชฟ” พายพัดยกนิ้วให้นับตังค์หลังจากที่ได้ชิมพายเมี่ยงคำที่นับตังค์ทำมา

“จริง อร่อยมากเลยแก ทีแรกยังคิดว่าจะเข้ากันไหม พอได้กินนะ แป้งพายออกเค็มนิดๆ หอมเนยหน่อยๆ ตัดรสชาติหวานของน้ำจิ้มเมี่ยงคำ แล้วพวกเครื่องทอดก็กรุบกรอบดี ไม่แข็งเป็นกาก เครื่องเคียงอื่นก็อร่อยมาก สุดยอดเลยไอ้ตัง แม่ฉันต้องอยากกินแน่ๆ ฉันถ่ายรูปไปอวดแล้ว” รัญญรีชมฝีมือเพื่อนรักเสียยืดยาว

“ชมจนน้ำลายแทบไหลเลย ขอพี่บ่าวกินด้วยคนนิ ตังรู้ได้ไงว่าพี่อยากกินเมี่ยงคำ” ขมิ้นทำท่ากลืนน้ำลาย ใบเมี่ยงเลยจัดการห่อเมี่ยงคำแล้ววางลงในถ้วยพายให้ขมิ้น

“ก็ตังเอาของที่พี่บ่าวซื้อมาทำให้กินนี่ไง เมี่ยงทำเผื่อพี่สาลี่ด้วยนะ” นับตังค์บอก

“อืม หรอยแรง เข้ากันจริงนิ” ขมิ้นได้กินแล้วก็ยกนิ้วให้นับตังค์เหมือนพายพัด

“อร่อยจริงๆ ด้วยค่ะเชฟ ถ้าร้านเปิดเมื่อไหร่พี่จะช่วยโฆษณาให้เลยค่ะ ลูกค้าต้องแน่นร้านแน่ๆ” สาลี่ชมจากใจ

“แล้วบอสแกไปไหนแล้ว เมื่อกี้ยังอยู่เลย” หม่องหันมาถามนับตังค์ นับตังค์ไม่ทันสังเกตว่ามีคุณหายไป เมื่อมองหาไม่เจอก็แอบใจหาย

“จะไปรู้เหรอ ขาไม่ได้ติดกันซะหน่อย” นับตังค์ทำเป็นปากดีบอกกับเพื่อนไปทั้งที่ในใจก็หวั่นๆ นับตังค์ไม่ได้อยากจะเล่นตัว แต่มันเขินจนไม่รู้ต้องทำตัวยังไงเวลามีคุณจ้องมองมา

“ปี้จ๋า ไม่จินอันนี้” ด้วงส่งใบชะพลูคืนนับตังค์พร้อมกับทำหน้าเหยเก

“เอ้า ไปหยิบมากินตั้งแต่เมื่อไหร่” นับตังค์ขำด้วงที่เอามือถูลิ้นยกใหญ่ คงไม่ชินกับรสชาติของใบชะพลู

“ไม่อาหย่อย” ด้วงส่ายหน้าจนผมปลิวเมื่อนับตังค์แกล้งส่งใบชะพลูให้อีก

“มากินข้าวดีกว่า มานั่งกับพี่พายมา” พายพัดเรียกด้วง ด้วงยอมเดินไปหาแต่โดยดีเพราะกลัวนับตังค์ให้กินใบชะพลู

“แกบอกมาสิว่าเกิดอะไรขึ้น ทะเลาะกันเหรอ” รัญญรีกระซิบถามนับตังค์

“เดี๋ยว แก อยากรู้ด้วย ขอเปลี่ยนที่ก่อน” หม่องรีบลุกมานั่งกับพื้นเสื่อข้างๆ เพื่อนสนิททั้งสองคน

“ว่าไง เล่ามาเลย” เมื่อหม่องมานั่งสุมหัวกันเรียบร้อยแล้ว รัญญรีก็เร่งถาม

“ไม่มีอะไร ก็ทะเลาะกันเป็นปกติ” นับตังค์พยายามจะไม่แสดงพิรุธอะไรออกไป

“เดี๋ยว แกโกหกพวกเราไม่ได้หรอกตัง” หม่องบอกเพราะดูก็รู้ว่านับตังค์ไม่ปกติ

“ยังไม่อยากเล่าตอนนี้” นับตังค์รู้ว่าปิดเพื่อนไม่ได้ก็เลยตัดบทเอาดื้อๆ

“ด้วง ทำอะไร” พายพัดร้องถามเมื่อเห็นด้วงจับหน้าเมี่ยงมาแล้วเอาปากไปจุ๊บปากเมี่ยงย้ำๆ หลายที

“กัดกัน กัดกันเยยแบบปี้จ๋า” ด้วงชี้มาที่นับตังค์

“ดะ...ด้วง มั่วแล้ว” นับตังค์ตกใจจนทำอะไรแทบไม่ถูก

“อ๋อ...” รัญญรีกับหม่องครางออกมาพร้อมกันก่อนจะส่งยิ้มกว้างไปให้นับตังค์

“กุ้งเผาหมดแล้วเหรอ เดี๋ยวไปซื้อให้ใหม่นะ” นับตังค์เห็นทุกสายตามองมาก็รีบลุกออกไป นึกโมโหตัวต้นเรื่องที่ทำให้ด้วงเห็นแล้วหายหัวไปไหนก็ไม่รู้ อย่างน้อยถ้ามีคุรอยู่ก็ยังมีเพื่อนให้อายด้วยกัน นี่ปล่อยให้นับตังค์อายขายหน้าอยู่คนเดียว มันน่าให้โมโหไหมล่ะ

“ตัง จะไปไหน” มีคุณที่กำลังเดินกลับมาจากรถ เห็นนับตังค์เดินออกมาจากริมหาดเลยถาม

“ไปไหนมา” นับตังค์ถามห้วนๆ

“ไปที่รถ พี่ลืมโทรศัพท์” มีคุณตอบ

“มานี่เลย” นับตังค์คว้าข้อมือของมีคุณแล้วพาเดินกลับไปที่รถ


แม้มีคุณจะไม่เข้าใจว่านับตังค์หงุดหงิดอะไรมา แต่เมื่อโดนนับตังค์จับข้อมือพาเดินผ่านผู้คนโดยไม่สนใจอะไรก็เลยได้แต่อมยิ้มแล้วยอมเดินตามไป เมื่อมาถึงรถ นับตังค์ก็ปล่อยข้อมือของมีคุณแล้วก็กอดอกพร้อมกับจ้องหน้ามีคุณเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่ก็ไม่ยอมพูด เอาแต่ถอนหายใจแล้วทำท่าหงุดหงิด มีคุณเลยตัดสินใจพูดขึ้นมาก่อน


“เป็นแฟนกันไหม” มีคุณถาม คราวนี้คนที่ทำท่ากระฟัดกระเฟียดถึงกับยืนนิ่งเป็นหุ่น

“หัวไปกระแทกหินโสโครกมารึเปล่า” นับตังค์อ้อมแอ้มถามและไม่กล้ามองหน้าคนถาม  ใจนึกอยากจะโวยวายที่พูดเพ้อเจ้อแต่ทำไมดันพูดเสียงอ่อนกลับไปแทนก็ไม่รู้

“อายเหรอ” มีคุณถามเมื่อเห็นว่าแก้มของนับตังค์แดงระเรื่อขึ้นลามไปถึงใบหู

“ใครจะไปหน้าด้านเหมือนบอสล่ะ”

“โตๆ กันแล้ว ไม่ต้องอ้อมค้อม ไม่ดีเหรอ จะได้เข้าใจง่ายๆ”

“ถ้าจะมาขอเป็นแฟนเพราะแค่จูบ ไม่ต้องก็ได้”

“ได้เหรอ” มีคุณเลิกคิ้วถาม นับตังค์อึ้งไปไม่คิดว่ามีคุณจะขอเป็นแฟนเพราะแค่จูบจริงๆ

“เออ” นับตังค์กระแทกเสียงตอบกลับไป จนมีคุณหัวเราะออกมา นับตังค์ถึงได้ขมวดคิ้ว

“ต่อไปอยากจูบก็จูบได้เลยใช่ไหม ไม่ต้องเป็นแฟน”

“อยากโดนต่อยรึไง” นับตังค์ชักเคือง

“อ้าว ก็ตังบอกเองว่าถ้าแค่จูบไม่ต้องเป็นแฟนก็ได้”

“หมายถึงถ้าคิดจะรับผิดชอบเพราะแค่เผลอมาจูบก็ไม่ต้องโว้ย” นับตังค์นึกเสียใจที่ไปเผลอใจให้คนที่เห็นคนอื่นเป็นของเล่นอย่างมีคุณ

“คนที่เขาอยากรับผิดชอบใครบางคนเพราะเขาเห็นคนๆ นั้นมีค่านะ ทำไมถึงไม่อยากเป็นคนมีค่าของพี่” คราวนี้มีคุณถามด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจัง

“ก็...” นับตังค์อ้ำอึ้ง ความรู้สึกกลัวมันทำให้สับสน หากตอบรับไป แล้ววันหนึ่งมันไปกันไม่ได้แล้วจะทำงานด้วยกันได้ยังไง

“ก็อะไร” มีคุณอยากรู้ว่านับตังค์คิดอะไรอยู่

“บอกมาก่อน ว่าถ้าเราเป็นแฟนกันจะมีข้อดีข้อเสียอะไรบ้าง” นับตังค์ถามก่อนจะตัดสินใจ

“ข้อดีก็คง...” มีคุณทำท่าคิด

“เฮ้ย บอส คิดนานอะ” นับตังค์ตีแขนมีคุณเมื่อเห็นว่าคิดนานเหลือเกิน

“สำหรับพี่นะ ข้อดีก็คือ พี่มีความสุข พี่หัวเราะได้”

“ไปเลือกตลกมาเป็นแฟนไหม”

“ตังนี่ไงที่ตลก ถ้าไม่ได้เป็นเชฟ ไปเป็นตลกได้เลยนะ”

“เร็ว เอาดีๆ บอกมา”

“ก็พูดจริง พี่มีความสุขเวลาอยู่กับตัง เหตุผลแค่นี้ไม่พอเหรอ คนเราจะมีอะไรดีไปกว่ามีความสุข” มีคุณตอบไปตามที่คิด

“แล้วข้อเสีย”

“มีแฟนเป็นเชฟคงจะอ้วนน่าดู ได้กินทั้งอาหาร ได้กินทั้งแฟน” มีคุณตอบโดยไม่ลังเล

“ตกลง เป็นแฟนกันก็ได้” นับตังค์ตอบกลับทันทีเหมือนกัน

“เอาจริงดิ” มีคุณถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ นึกว่านับตังค์จะใช้เวลาคิดนานกว่านี้ มีคุณตั้งใจตอบคำถามกวนประสาทไป นึกว่าจะถูกด่าก่อนด้วยซ้ำ แต่นับตังค์กลับตอบรับเฉยเลย

“ก็จริงดิ”

“ทำไม อยากให้พี่อ้วนเหรอ” มีคุณถามด้วยความสงสัย

“เปล่า”

“แล้วทำไมล่ะ”

“อยากโดนกิน” นับตังค์ตอบจบก็ยักคิ้วให้  มีคุณถึงกับอ้าปากค้างไปต่อไม่ถูก

“เอาจริงดิ” มีคุณถามซ้ำ

“เคยพูดเล่นเหรอ แต่ถ้าไม่มีน้ำยา พรุ่งนี้เลิกกัน” นับตังค์พูดจบก็จะเดินออกไป แต่โดนมีคุณดึงเอาไว้ก่อน

“จะให้กินคืนนี้เลยเหรอ” มีคุณยังคิดว่านับตังค์พูดเล่น

“โตๆ กันแล้ว จะรออะไร” นับตังค์ยังคงตอบแบบท้าทาย

“งั้นกลับบ้านเลย หิว” มีคุณดึงนับตังค์จะให้กลับไปขึ้นรถ เพียงแค่นั้นนับตังค์ก็ร้องโวยวายทันที

“ตังล้อเล่น ไม่ไป ตังจะไปหาเพื่อน วันนี้จะไปนอนกับเพื่อนด้วย ปล่อยดิบอส บอกว่าล้อเล่นไง” นับตังค์โวยวายไม่หยุด แต่สู้แรงมีคุณไม่ได้เลยโดนจับมานั่งอยู่ในรถเรียบร้อย


มีคุณปรับเบาะที่นับตังค์นั่งให้เอนลงเล็กน้อยก่อนจะคร่อมตัวและจ้องหน้าของนับตังค์ คนที่ถูกจ้องหน้าใจเต้นตึกตักจนหัวใจแทบจะหลุดออกมานอกอก นึกในใจว่าไม่น่าหาเรื่องทำเป็นอวดดีท้าทายมีคุณไปเลย เมื่อตอนบ่ายที่ถูกขโมยจูบไปยังจำสัมผัสและความรู้สึกมาจนถึงตอนนี้ แต่กลับปากดีจนจะถูกจูบอีกรอบ คราวนี้ไม่ควรยอมแต่โดยดี ควรจะต้องเล่นตัวบ้าง

“ไม่เอา ห้ามจูบ” นับตังค์เอามือดันอกของมีคุณ

“ใครบอกพี่จะจูบ” มีคุณถาม

“ก็....ทำท่าแบบนี้จะให้คิดว่าโม่แป้งทำเปียกปูนรึไง” นับตังค์เถียง

“ไม่ได้จูบ แค่จะหอม” มีคุณพูดจบก็หอมแก้มนับตังค์ดังฟอด

“บอส!!” นับตังค์เรียกมีคุณเสียงดัง มีคุณก้มลงหอมแก้มอีกข้างทันที

“พี่ขี้ตกใจ” มีคุณแสร้งทำหน้าตกใจ นับตังค์ทำหน้าเอือมระอากับมุกตลกหื่นของมีคุณ

“บอส ถามจริงๆ อยากเป็นแฟนกันจริงๆ เหรอ ถ้าเราไปกันไม่ได้ เราจะทำงานด้วยกันลำบากนะ” นับตังค์เลิกโวยวายก่อนจะถามมีคุณอีกครั้ง ยอมรับว่าตัวเองมีใจให้มีคุณและต่อไปอาจจะตกหลุมรักผู้ชายคนนี้เอาง่ายๆ ทั้งที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครเลย นั่นยิ่งทำให้นับตังค์รู้สึกหวั่นใจกลัวตัวเองจะต้องเสียใจ

“พี่ก็คิดแบบนั้นในตอนแรกที่รู้ว่าตัวเองกำลังรู้สึกกับตังเกินเพื่อน พี่ก็ถามตัวเองว่าถ้าเราไปกันไม่ได้จะทำยังไง แต่พี่ตอบตัวเองไม่ได้ รู้อีกทีก็ชอบแล้ว อยากจริงจังถึงได้ขอเป็นแฟน พี่ให้ตังตัดสินใจก็แล้วกัน”

“มันจะดีใช่ไหม” แววตาของนับตังค์ดูกังวลจนมีคุณต้องโน้มตัวลงไปจูบที่เปลือกตาของนับตังค์เบาๆ

“ด้วงคงอยากได้ตังเป็นแม่”

“เราเลิกกันดีกว่า” นับตังค์เปลี่ยนใจ แต่ไม่ทันแล้ว คราวนี้มีคุณก้มลงไปจูบปากของนับตังค์แบบไม่ทันให้ได้ตั้งตัว

“มันดีใช่ไหม” มีคุณถามหลังจากที่ถอนจูบออก

“ก็...งั้นๆ” นับตังค์ยักไหล่

“หลับตาพริ้มแบบนี้ไม่งั้นๆ หรอกมั๊ง”

“ไม่อยากเห็นคนขี้เหร่ต่างหาก ถ้าลืมตาเดี๋ยวจะพาลหมดอารมณ์” นับตังค์เบ้ปากใส่ มีคุณอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้เลยก้มลงไปจูบอีกครั้ง


...ก็อกๆ..


เสียงเคาะกระจกรถดังขึ้นจนมีคุณกับนับตังค์ต้องหยุดจุมพิตที่กำลังดื่มด่ำแล้วหันไปมอง เมื่อเห็นว่าขมิ้นกำลังทำท่าส่องเข้ามาในรถทั้งคู่ก็ตกใจ มีคุณเปิดประตูออกโดยที่ยังคงคร่อมตัวนับตังค์อยู่ ขมิ้นเห็นแล้วก็ยิ้มจนเกือบเห็นฟันครบสามสิบสองซี่

“คุณรันให้มาตาม ฝากถามตังว่าไปย่างกุ้งถึงพม่าเลยรึเปล่าถึงช้าขนาดนี้นิ”

“ใช่ บอกรันมันด้วยว่าติดอยู่ที่ด่านคนเข้าเมือง ตอมอให้ผ่านแล้วจะรีบไป ปิดประตูให้ด้วย อาย” นับตังค์พูดจบก็หันหน้าหนีขมิ้น มีคุณหัวเราะชอบใจกับการเขินแบบมีสไตล์ของนับตังค์

“น่ารักดีนะเรา” มีคุณอดไม่ได้หอมแก้มนับตังค์โชว์ขมิ้น นับตังค์เลยทุบอกของมีคุณดังอั๊กที่หน้าด้านเกินจะทน

“สงสัยด้วงจะมีน้องเร็วๆ นี้นิ” ขมิ้นส่ายหน้าไปยิ้มไป

“พี่บ่าว ฉ็องด็องนิ!!!” นับตังค์ทนไม่ได้เอื้อมมือไปปิดประตูรถเอง แต่ก็ได้ยินเสียงขมิ้นหัวเราะดังลั่นเข้ามาให้ได้ยิน มีคุณจึงโอบกอดนับตังค์เอาไว้แล้วหอมแก้มอีกครั้ง


นับตังค์ซบหน้ากับอกของมีคุณ ใบหน้าที่ร้อนผ่าวกับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะมันทำให้นับตังค์เข้าใจคำพูดของรัญญรีแล้ว เวลาเราได้เจอคนที่ใช่ ความรู้สึกดีๆ มันเกิดขึ้นได้รวดเร็วและง่ายดายจนแทบไม่ต้องหาเหตุผลอะไรเลยจริงๆ


หลังจากที่ใช้เวลาใกล้ชิดกันอยู่ในรถตามลำพังและสรุปความสัมพันธ์กันจนเป็นที่ชัดเจนแล้ว มีคุณก็ชวนนับตังค์ออกไปหากลุ่มเพื่อน นับตังค์รู้สึกทำตัวไม่ถูกหลังจากที่ได้รับตำแหน่งสถานะแฟนของมีคุณแล้ว อีกทั้งยังอายเพราะคิดว่าขมิ้นอาจจะไปบอกทุกคนถึงสิ่งที่ได้มาเห็น แต่ถึงยังไงทุกคนก็ต้องได้รู้ นับตังค์จึงรวบรวมความกล้าแล้วปรับสีหน้าให้ดูเป็นปกติก่อนจะเดินตามมีคุณไป ระหว่างทางนับตังค์ขอแวะซื้อกุ้งเผากลับไปด้วย ไม่เช่นนั้นอาจจะโดนรัญญรีค่อนขอดเอาได้


“คุณ!! คิวว่าแล้วว่าไม่ได้ตาฝาดไป เมื่อกลางวันเห็นคุณนั่งอยู่ที่ท้ายรถกระบะแต่ก็เรียกไม่ทัน ดีใจจังเลย” คีตะรู้สึกดีใจมากที่ได้เจอกับคนที่อยากเจอที่สุด เขาเดินเข้าไปคล้องแขนมีคุณด้วยความดีใจ คีตะตามหามีคุณไม่เจอ ไม่มีใครบอกว่ามีคุณหายไปไหน ถามสุดเขตก็ไม่ยอมบอก โทรมาหามีคุณก็ไม่ยอมรับสาย แถมยังไม่โทรกลับอีก ไม่อยากจะเชื่อว่าบทจะเจอก็มาเจอเอาได้ง่ายๆ โชคดีที่คีตะตัดสินใจรับคำเชิญจากเพื่อนรุ่นน้องซึ่งเป็นลูกเจ้าของโรงแรมใหญ่ของเกาะนี้ให้มาเที่ยวในวันสงกรานต์ คีตะถึงได้มาเจอกับอดีตคนรักจนได้


นับตังค์มองคีตะแล้วพิจารณาในใจ ท่าทางของคีตะดูแล้วไม่น่าจะเป็นแค่เพื่อนของมีคุณ สายตาของคีตะที่มองนับตังค์ก็ดูจะพิจารณารูปลักษณ์ของนับตังค์ตั้งแต่หัวจรดเท้า นับตังค์ใส่แค่เสื้อยืดหลวมๆ กับกางเกงเลสีฟ้าสด ผมก็ปล่อยเป็นธรรมชาติไม่ได้รวบไปด้านหลังเหมือนทุกที ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร แต่นับตังค์เห็นรอยยิ้มที่ดูแล้วคิดว่าไม่ใช่สายตาของคนที่อยากผูกมิตรกับตนสักเท่าไหร่ จึงไม่ได้ยิ้มให้แต่มองไปที่มีคุณแทน


“บอสคุยกับเพื่อนไปก่อนแล้วกัน ตังจะเอากุ้งไปให้ทุกคน เดี๋ยวหายร้อนแล้วจะไม่อร่อย” นับตังค์พูดจบก็เดินไปเลย


มีคุณมองตามนับตังค์เดินไปก่อนจะมองมาที่คีตะแล้วถอนหายใจ รู้สึกเบื่อที่โลกลมเกินไป ไม่รู้จะพูดยังไงให้คีตะเข้าใจว่าทุกอย่างมันจบไปแล้วอย่างที่เขาเคยบอกไปหลายครั้ง มีคุณแกะมือของคีตะออกจากแขนของตัวเองแล้วเดินตามนับตังค์ไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกของคีตะและไม่สนใจด้วยว่าคีตะกำลังรู้สึกอย่างไร


“ก็รู้นิสัยคิวอยู่แล้วว่าคิวเป็นคนชอบเอาชนะ อย่าหวังจะให้คิวเป็นคนแพ้เลยคุณ ไม่มีวัน” คีตะข่มความหงุดหงิดก่อนจะบอกกับตัวเองว่าจะทำให้มีคุณกลับมาอ้อนวอนขอความรักอย่างที่แล้วมาให้ได้อีกครั้ง

***โปรดติดตามตอนต่อไป***

ว้าว ว้าว เขาเป็นแฟนกันแล้ว คู่รองก็หวานจนครัวจะระเบิด คู่หลักก็หวานแบบพริกกับเกลือ 555
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ดีใจที่ผู้อ่านชอบ อาจจะมีสลับชื่อด้วงกับเมี่ยงไปบ้าง เพราะคนแต่งเบลอตัวหนังสือ
ช่วยเตือนกันได้นะคะ พยายามดูแล้ว แต่บางทีก็หลุดรอดไปจริงๆ T_T

เครดิตรูปจาก Google

[ทางไปเพจ Loverouter จิ้มเลย]

[wonderbe]

โอ้ยยยยยย เป็นแฟนกันแล้วว 

[double9JH]

เป็นแฟนกันแล้ววววด้วย อิอิ
ตัวขัดมาอีกหนึ่ง

น่ารักจริงๆ

[MyLavenderLand]

โตล้าววววว อยากเป็นแฟนกันก็เป็น อยากให้กินกันก็บอก แอร๊ยยยยยยย    ชอบมุกขึ้ตกใจของบอส ตกใจปุ๊บหอมปั๊บ จูบปุ๊บ 555555 นุ้งตังค์ชอบ คนอ่านก็ชอบบบบ

เราเห็นท่อนนี้ "อย่างแรกที่นับตังค์ลงมือทำก็คือการผสมแป้งเพื่อที่จะทำพาย ขั้นตอนการทำแป้งไม่พายไม่มีอะไรยุ่งยาก"  คำว่า ไม่ น่าจะเกินใช่มะ??   

[suikajang]

  นั้นไงว่าละ เฮ้อ... อย่าไปยอมนะตังค์ เดะก็ไปรวมมือกะอีตาพญาแน่ๆ 

[gookgik]

คู่รองก็เร่าร้อนดูดดื่ม   ส่วนคู่หลักตอนนี้ก็ตกลงเป็นแฟนกันแล้ว แต่ก็มีตัวมารมาให้ลองใจทั้งคู่  เพราะดูแล้วคิวคงไม่ยอมปล่อย
มีคุณไปง่ายๆ แน่ และยิ่งเป็นเพื่อนกับพญาด้วยแล้ว งานนี้ทั้งนับตังและมีคุณต้องตั้งสติ และเชื่อใจกันเท่านั้น ถึงจะผ่านอุปสรรคไปได้ 

อยากกินพายเมี่ยงคำบ้าง  

[puiiz]

 

[Al2iskiren]

เป็นแฟนกันปุ๊บ คิวโผล่มาปั๊บ
โลกกลมแท้

[ommanymontra]

 

[minkey]

ขอกันเป็นแฟนแบบมึนๆอ่ะ
 

แต่ๆ ไม่ทันไรคิวก็โผล่มาแล้ววววว
 

ขอให้มันหวานมุ้งมิ้ง
คู้รองหวานจนน้ำตาลยอมแพ้เลยอ่ะ

 

[B52]

โตๆกันแล้วคุยกันง่าย

[kaokorn]

เพิ่งเจอเรื่องนี้ฮะ ชอบมาก รู้สึกดีกับเชฟขึ้นมาทันที
อยากเจอร้านที่มีเชฟทำอาหารแบบใส่ใจแบบนี้จริงๆ คงจะฟินมากมือนั้น
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆให้ได้อ่าน และให้ความรู้เกี่ยวกับอาหารด้วย 

[lizzii]

จ่ะคิว เอาที่สบายใจ อยากทำอะไรทำไปถ้าคิดว่าทำแล้วคุณจะสนใจอ่ะนะ

[todiefor]

บอสกับตังยังไม่ทันได้หวาน ได้จี๋จ๋าให้กร๊าวใจ
อิคิวตัวร้ายก็โผล่มาล๊าววว

แต่เราโอเคนะ เราเชื่อมือนักเขียน ตามอ่านมาหลายเรื่องแล้ว

ปล. เดินเรื่องกระชับฉับไว ไม่ยืดยาดสไตล์ซีรีย์ส์น้ำดีเกาหลีเลยฮ่ะ

[MSeraph]

พอกำลังตะหวานกันก้มีมทรมาผจญทันทีเลยนะ
คิวนี่ก้พยายามเนอะ เยอะไปมันจะน่ารำคานรู้ป่าวว
รอค่าาา ชอบบความไม่ยืดของเรื่องนี้มาก555

[phunpk]

อ่านแล้วรู้สึกหิว แต่ละอย่างที่นับตังค์ทำน่ากินทั้งนั้นเลยยยยย ทั้งนับตังค์ทั้งมีคุณดูแบบก้่วเข้าใกล้กันมากขึ้น

[route rover]

หิวทุกอย่างที่น้องตังทำเลย

[4life]

นังคิวต้องคู่กะไอ้พญา ดูๆ เเล้วศีลเสมอ

[titansyui]

 

[หนอนกอ]

อยากกินเมี่ยงเลยค่ะ 

[littlep_]

 

[puiiz]

 

[wan]

  เป็นแฟนกันไม่ถึง ชั่วโมง ก้างก็มาตำคอเสียแล้ว
+1 ให้เป็นกำลังใจ สนุกไปกับอาหารในแต่ละตอน