“ชนา ธนจันทราจิเวล ยินดีต้อนรับ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ” พนักงานต้อนรับขานรับอย่างแข็งขันสมกับที่ทางบริษัทได้ทำการเลือกมาแล้ว “สวัสดีครับ ที่นัดมาสัมภาษณ์งานครับ” ผมบอกวัตถุประสงค์ในการมาครั้งนี้ออกไป
“นัดไว้หรือเปล่าค่ะ”
“ไม่ครับ แต่ที่สาขาย่อยที่ผมไปสมัครเอาไว้โทรมาบอกว่าให้เข้ามาสัมภาษณ์ที่นี่ครับ” ผมก็บอกไปตามที่เขาโทรมาบอกตามรายละเอียดที่พอจะจำได้
“รอสักครู่นะค่ะ เดียวขอติดต่อฝ่ายบุคคลก่อนคะ” แล้วพนักงานสาวก็เริ่มทำการต่อสายไปที่ฝ่ายบุคคลทันที่ด้วยสีหน้ามึนงงเล็กน้อยถึงปานกลาง รอไม่นานก็ได้คำตอบมาว่า
“ที่สาขานั้นไม่ได้แจ้งชื่อมาคะว่าจะมีคนมาสัมภาษณ์ที่นี่วันนี้คะ ต้องขออภัยด้วยนะค่ะ” เอ๊ะ แล้วจะบอกผมมาทำไมกันครับเสียเวลาจริงเชียว
“แต่ทางสาขานั้นบอกให้ผมมาสัมภาษณ์วันนี้นี่ครับ” ก็เขาบอกให้มาผมก็มาสิครับไกลก็ไกลอยู่นะ
“แต่ทางสาขานั้นไม่ได้แจ้งบอกมาเลยคะ ต้องขออภัยด้วยนะค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ” แล้วผมก็หันหลังกลับไปหาลูกชายของผม
“น้องชาวินครับถ้าอย่างนั้นเรากลับกันดีกว่าเนอะ” ผมเลยย่อตัวลงมาบอกเจ้าชายน้อยของผมครับ
“อ้าว แม่ไม่สัมภาษณ์แล้วเหรอครับ” เด็กน้อยถามด้วยความสงสัย
“ไม่แล้วครับ แม่ครับว่าไปหาที่อื่นดีกว่าครับ เพราะถ้าแม่ครับได้ทำงานที่นี่แม่ครับก็ต้องตื่นเช้ามากๆเลยแล้วน้องชาวินก็จะพลอยตื่นเช้ามากๆไปด้วยแม่ครับอยากให้น้องชาวินนอนให้เต็มอิ่มไงครับ ปะไปกันดีกว่าเนอะ” พูดบอกลูกออกไปแล้วก็จูงมือน้อย ๆ เตรียมเดินออกไปข้างนอกบริษัทเพราะจะได้กลับบ้าน แล้วพรุ่งนี้จะได้เตรียมตัวไปหาสมัครงานที่อื่นต่อ เสียเวลาจริง ๆ เลยบริษัทออกจะใหญ่ไม่ประสานงานกันเลยหรือไงนะ คงเป็นธรรมดาสาขาใหญ่กับสาขาย่อย ผมก็ไม่คิดอะไรแล้วก็เดินไปรอรถดีกว่า เจ้าลูกชายคงร้อนแย่แล้ว
อีกด้าน
ชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของบริษัทและถืออีกตำแหน่งคือผู้บริหารสูงสุด หลังจากที่พ่อของตนเสียชีวิต ชาร์ปลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูล ธนจันทร ก็ได้เข้ามาสืบทอดกิจการต่อถือครองหุ้นส่วนทุกหุ้นที่มี และเป็นถึงผู้บริหารใหญ่ของบริษัทและมีสาขาย่อยอีกร้อยกว่าสาขา รวยล้นฟ้าแต่ผู้บริหารคนนี้กับถือครองความโสดมาเพราะเจ็บช้ำจากรักสองแบบคือรักแบบชายรักชายที่ตนเองทำร้ายจิตใจของอีกฝ่ายกับรักแบบชายหญิงธรรมดาทั่วไปแต่เพราะเหตุผลและความจริงที่ได้รับรู้มาทำให้เขาต้องหย่าร้างกับภรรยาคนนี้ไป ตอนนี้เขาเองก็เป็นโสดมาได้จะร่วมสองปีแล้ว และเมื่อวานเขาก็ได้พบกับรักครั้งแรกของเขาที่ทำให้หัวใจที่เคยด้านชากลับมาเต้นอีกครั้ง
“สวัสดีค่ะท่านประธาน วันนี้มาแต่เช้าเลยไม่มีประชุมนิคะ รินเปิดดูตารางนัดอีกทีก่อนนะค่ะเพื่อความแน่ใจ” เลขาสาวได้เอ่ยทักเป็นประจำ แต่วันนี้รู้สึกว่าท่านประธานจะรีบรนผิดปกติ แต่ก็ไม่แปลกใจอะไร
“ไม่มีครับ แต่มีคนจะมาสัมภาษณ์งานครับเลยต้องรีบมากลัวว่าจะทำให้เขารอนานครับ” เลขาสาวมองเจ้านายด้วยความแปลกใจ เพราะท่านประธานไม่เคยลงมาสัมภาษณ์เอง แต่นี้แปลกนะ
“ไม่ทราบว่าคนที่จะมาสัมภาษณ์งานมาหรือยังครับ” หลังจากออกมาจากลิฟก็เดินตรงมายังส่วนประชาสัมพันธ์ทันที
“สักครู่ค่ะ เดียววิภาติดต่อฝ่ายบุคคลให้ค่ะ” ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็ทำการติดต่อฝ่ายบุคคลทันที
“สวัสดีค่ะ จากฝ่ายประชาสัมพันธ์คะ ขอสายหัวหน้าฝ่ายบุคคลด้วยค่ะ ท่านประธานจะคุยสายด้วยคะ ค่ะได้ค่ะ” รอสายหัวหน้าฝ่ายบุคคลไม่นานเจ้าหล่อนก็ยกหูให้ท่านประธาน
“นี้ค่ะคุณชาร์ป”
“ฮัลโล ครับ เอ่อวันนี้ผมนัดคนมาสัมภาษณ์งานจากสาขาXXX ครับ ครับว่าไงนะ ทางสาขานั้นไม่ได้ส่งประวัติมาเหรอครับ ทำงานสัพเพรากันจริงนะ ได้ครับ ช่วยติดต่อไปทางสาขานั้นแล้วให้ต่อเข้าเบอร์ห้องทำงานผมได้เลย ครับ” ชาร์ปถึงกับฟิวล์ขาด กระแทกโทรศัพท์ลงอย่างแรงแล้วก็เดินเข้าตรงไปยังลิฟ และเดินเข้าห้องทำงานไปโดยไม่ได้พูดอะไรอีก ถึงห้องก็ได้แต่ฟาดงวงฟาดงาอย่างบ้าครั่ง จนข้าวของกระจัดกระจายเต็มห้องไปหมด
“จะได้เจอกันอยู่แล้วเชียว เพราะความสัพเพราของพนักงานจริง ๆ เลย แค่บอกจะขึ้นเงินเดือนให้ทำเป็นดีใจจนลืมหน้าที่ ไม่ได้การแล้วเราต้องทำอะไรสักอย่าง แต่จะทำยังไงละเบอร์ก็ไม่มีมัวแต่ดีใจที่ได้เจออีกครั้ง วาลกลับมาหาพี่นะ” บ่นเป็นไฟลามทุ่งอยู่คนเดียว จนโทรศัพท์ในห้องดังขึ้นอีกครั้ง
Rrrrrrrrrrrrrr
“ฮัลโล!” กระแทกเสียงจนอีกฝ่ายถึงกับคอหดเพราะว่ารู้ถึงชะตาชีวิตว่าต้องโดนอะไร
“ท่านประธานค่ะ คะ คือดิฉันขอโทษเป็นอย่างยิ่งที่ทำงานสัพเพราค่ะ” เสียงผู้จัดการร้านสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้
“ทำไมไม่ส่งประวัติเข้ามาที่สาขาใหญ่ผมบอก ผมกำชับแล้วว่าถ้าผมจะเรียกสัมภาษณ์เองต้องส่งประวัติมาให้ที่สำนักงานสาขาใหญ่ พอบอกจะขึ้นเงินเดือนให้ก็ทำเป็นลืมกันเลยนะครับ” เสียงแข็งยิ่งกว่าหินเสียอีก
“ขออภัยเป็นอย่างยิ่งค่ะเดียวทางเราจะโทรหาคุณวาฤทธิ์อีกครั้งค่ะแล้วจะส่งประวัติไปให้ทันทีค่ะ”
“รีบๆเข้า ให้สมกับที่ผมรับพวกคุณเข้าทำงานด้วยนะครับ ไม่ใช่ทำงานสัพเพราแบบนี้ แค่นี้นะครับ” ปึก กระแทกสุดแรงเกิดโดนไม่คำนึงถึงว่ามันจะพังหรือแตกหักอะไร แต่อารมณ์ตอนนี้มันเกินจะบรรยายออกมาเป็นคำพูด “จะได้เจอกันอยู่แล้วเชียว” บ่นกับตัวเองในห้องคนเดียว
คู่แม่ลูกของเรา
ขณะที่กำลังเดินออกมาจากบริษัทคุณแม่ลูกหนึ่งก็เกิดอาการปวดท้องขึ้นมากระทันหันแบบฉุดไม่อยู่
“น้องชาวินครับ คือแม่ครับปวดท้องอึอือนะครับ เดียวแม่ครับขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ น้องชาวินรอแม่ครับที่เคาร์เตอร์ก่อนนะครับ” บอกลูกชายเสร็จก็พาเดินเข้ามาที่บริษัทต่อ เด็กน้องก็ได้แต่พยักหน้ารับกลายๆ
เข้ามาในบริษัทแล้วก็เดินตรงไปที่เคาร์เตอร์เพื่อถามทางไปห้องน้ำทันที
“เอ่อ พี่ครับ ขอโทษนะครับ คือว่าห้องน้ำไปทางไหนครับ”
“เดินตรงไปเลี้ยงขวาได้เลยค่ะ”
“ขอบคุณครับ” ถามทางพนักงานที่เคาร์เตอร์เสร็จก็เดินมาหาลูกชายสุดที่รัก “น้องชาวินรออยู่ตรงนี้นะครับเดียวแม่ครับมานะครับ รอแป๊บเดียวเดียวแม่มานะครับ ไม่ดื้อนะ” บอกลูกชายเสร็จก็รีบเดินไปห้องน้ำที่พนักงานบอกทันที
อีกด้าน
ชาร์ปทนรอไม่ไหวก็เดินลงมาเพื่อจะเข้าไปถามฝ่ายบุคคลด้วยตัวเอง แต่โทรลงมาก็ได้ แต่ตัวของเขาไม่รู้อะไรดลใจให้เดินลงมา โดยทางผ่านไปยังฝ่ายบุคคลจะต้องผ่านเคาร์เตอร์ที่มีน้องชาวินนั่งรอแม่ครับออกมาจากห้องน้ำอยู่คนเดียว
“เฮ้อ ทำไมทำงานช้ากันนักนะ เอ๊ะเด็กที่ไหนมานั่งเล่นในบริษัทนะหรือจะรอพ่อแม่แต่ที่นี่มันบริษัทไม่ใช่ห้างนะ มันแปลกนะ” พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นเด็กน้อยนั่งก้มหน้าเล่นของเล่นในมืออยู่คนเดียว ก็นึกแปลกใจเลยคิดที่จะเดินไปถามเอง โดยไม่สนใจพนักงานที่อยู่หน้าเคาร์เตอร์นั้นเลย
“หนุ่มน้อยมานั่งรอใครครับ” เสียงทุ้มนุ่มของชายหมุ่มเอ่ยถามเด็กน้อยที่ก้มหน้าเล่นของเล่นในมือไม่สนใจใคร จนหน้าเล็กๆเงยขึ้นมามองแล้วยิ้มให้
“นั่งรอแม่ครับ แม่เข้าห้องน้ำอยู่ครับ เลยใหนั่งรอ” ออ นั่งรอแม่เพราะแม่เข้าห้องน้ำนี้เอง
“แล้วนั่งอยู่คนเดียวไม่เหงาเหรอครับ”
“ไม่ครับ น้องวินเด็กดี แม่ครับบอกว่าถ้าน้องวินเป็นเด็กดี ไม่ดื้อ น้องวินจะไม่เหงาจะมีเพื่อนเยอะ และก็จะมีแต่คนรักครับ” เด็กน้อยพูดจาฉะฉานเสียยาวยืด แต่พูดไปยิ้มไปดูแล้วมีความสุขจัง เด็กคนนี้ต้องเป็นเด็กที่โดนสอนมาด้วยความอบอุ่นเป็นแน่ดูจากลักษณะของเด็กน้อยแล้วรู้เลยว่าต้องเป็นครอบความที่อบอุ่น คิดแล้วก็อยากมีลูกแบบนี้แล้วสิ น่ารัก ยิ้มเก่งและเป็นมิตรไม่กลัวคนแบบนี้แสดงว่าพ่อแม่อบรมมาดี
“ดีจังนะครับ แล้ววันนี้แม่น้องวินมาทำอะไรแถวนี้ครับถึงได้มาเข้าห้องน้ำที่บริษัทอา”
“....”
“น้องชาวิน!” เด็กน้อยกำลังจะตอบว่ามาทำอะไร แต่แล้วก็มีเสียงเรียกจากด้านหลังของผม เป็นเสียงที่คุ้นเคยมากหรือว่า
“วาล” เป็นวาลจริงด้วยครับ
“พะ พี่ ชะ ชาร์ป” ดูวาลจะตกใจเอามากๆที่เห็นผมแล้วก็รีบเดินฉับๆอย่างไวมาที่น้องวินอย่างรวดเร็ว
“น้องชาวินกลับบ้านครับ แม่ครับเสร็จธุระแล้ว ปะ” เอ๊ะ แม่หรือ ได้สติผมก็เดินตามสองคนนั้นไปติดๆ
“เดียวก่อนสิวาล” ผมเดินมาทันแล้วฉวยโอกาสดึงข้อมือบางของคนตัวเล็กกว่า พอได้มาเห็นแล้วผมก็ใจเต้นแรง นี่แหละรักแรกและรักเดียวของผม
“อะ ผมเจ็บครับ ปล่อย! ผมจะกลับแล้ว” ดูก็รู้ว่าวาลจะไม่สบอารมณ์เท่าไรที่ผมดึงมือเขาแรงจนเกินไป
“เอ่อ พี่ขอโทษ” ผมกล่าวขอโทษไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีกจนอีกฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน
“ไม่น่ามาเลยเรา มาก็มีแต่เรื่องไม่คาดคิด”
“วาลครับ เข้ามาคุยกับพี่หน่อยได้มั้ยครับ” พอตั้งสติได้ก็เอ่ยชวนอีกคนเพื่อที่จะปรับความเข้าใจ
“จะต้องคุยอะไรกันอีกครับ”
“ยังโกรธพี่อยู่สะ..”
“ใช่” ยังพูดบอกไปไม่ทันจบก็โดนตัดบทฉับพลัน
“ไปครับน้องวินกลับบ้านกัน” เด็กน้อยได้แต่พยักหน้ารับกลายๆ
“เดียวสิวาล คุยกับพี่ก่อนสิครับ” ผมก็ดึงอีกคนเข้ามาประจันหน้าโดยไม่สนใจใครทั้งสิ้น
“ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ ขอโทษนะครับลูกผมเริ่มหิวข้าวแล้ว” ได้ยินอย่างนั้นผมก็มีไอเดียขึ้นมาทันที
“เดียวพี่พาไป เดียวลูกจะปวดท้องนะ”
“นี่ไม่ใช่ลูกของคุณ!” วาลคงโกรธจนลืมตัวจนตะโกนออกมาโดยไม่รู้ตัว ทำไมผมถึงรู้ก็ผมกับวาลคบกันมานานจนรู้นิสัยกันว่าเป็นอย่างไรก็เหมือนมองหน้าก็รู้ใจอะไรแบบนี้ครับ
“ฮึก” เสียงสะอื้น เราสองคนหันหลังไปดูพร้อมกันแล้วก็เป็นวาลที่ได้สติก่อนเข้ากอดปลอบลูกชาย
“ไม่ร้องนะครับ ไม่ร้องนะ แม่ครับขอโทษนะ แม่ขอ ฮึก โทษ นะครับ น้องวินไม่ร้อง ฮึก นะ แม่ครับ อึก ไม่ได้ว่าน้องวินนะครับ” บอกลูกไม่ให้ร้องแต่ตัวเองดันมาเป่าปี่แทนลูกสะอย่างนั้น
“ฮึก ก็ ก็แม่ตะคอก น้องวินกลัว แม่น่ากลัว” กลัวแม่ตัวเองนี่เอง
“อึก ไม่ครับ แม่ครับไม่ตะคอกแล้ว ไม่แล้วครับ ไม่ร้องนะ ฮึก” สะอื้นทั้งแม่ทั้งลูกเลยครับงานนี้
“เอาละครับ สองแม่ลูกครับหยุดร้องไห้ได้แล้วครับ เดียวผมจะพาไปกินข้าวนะครับ แล้วก็จะได้สัมภาษณ์งานไปด้วย” ได้สติผมก็หาข้ออ้างเพื่อที่จะให้วาลตามผมไปครับ
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่อยากไปกินข้าวกินคุณ ขอตัวนะครับ” แต่ผิดคาดครับ คุณแม่ลูกหนึ่งคนนี้ก็ปฏิเสธผมแบบไม่ใยดีเลยครับ
“ทำไมละครับ เราจะได้คุยเรื่องงานด้วยไงครับ” เอาเรื่องงานเข้ามาเอี่ยวด้วยจะเป็นดี
“ไม่ละครับ ผมจะไปสมัครที่อื่นครับ” หัวรั้นไม่เปลี่ยนนะวาล
“เพราะพี่หรือเปล่าวาลถึงไม่ยอมไม่กลับพี่”
“ใช่ครับเพราะพี่ ทำไมถึงต้องได้มาเจอกันด้วยนะ โอ๊ยทำไมพระเจ้าต้องเล่นตลกอะไรแผลงๆแบบนี้ด้วยครับ ไปกันเถอะน้องวินกลับบ้านเรากันนะ” ตัดพ้อชะตาชีวิตตัวเองเสร็จก็พาลูกชายกลับบ้านทันที แต่ช้ากว่าผมนักผมดึงแขนน้อยๆของวาลแล้วพาไปที่รถของผมทันที
“ปล่อยผมนะคุณ จะพาผมไปไหน คุณบ้าไปแล้วเหรอ เดียวน้องวินก็ตกหรอกคุณ”
“ใช่พี่มันบ้า บ้าเพราะวาลไง เพราะวาลทำให้พี่เป็นแบบนี้เข้าใจไหม” ใช่ผมเป็นบ้าเพราะวาล เพราะวาลทำให้ผมอยากกลับไปเป็นแบบครั้งแรกที่เรารักกันอีกครั้งอยากกลับไปเป็นแบบเดิม
“ถ้าอย่างนั้นเราก็อย่ามาเจอกันสิครับ” ถ้าไม่ให้เจอกันอีกผมต้องบ้าตายเป็นแน่เลยครับ
“ไม่ พี่ไม่ยอม” เราเข้ามาอยู่ในรถกันแล้วแต่ผมยังไม่ออกรถเพราะยังเถียงกับแม่ของลูกผมอยู่
“แล้วที่พี่ทิ้งผมไปเพื่อไปมีครอบครัวที่ครบสมบูรณ์แบบที่พี่ต้องการละ หกปีที่ผ่านมามันคืออะไร แล้วทำไม ทำไมต้องมาเจอกันด้วย” น้ำตาของวาลไหล น้ำตาวาลไหลเพราะผมอีกครั้งแล้ว แต่ต่อไปผมจะไม่ทำให้วาลมีน้ำตาอีก ผมสัญญาจากใจลูกผู้ชายที่เคยเลวอย่างผม
“ที่พี่บอกว่าจะคุยกับเราก็เพราะเรื่องนี้แหละ ฟังพี่ก่อนได้ไหมวาล”
“ฮึก ผมเหนื่อย ผมไม่อยากฟัง ผมไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น” ครั้งนี้ง้อยากแน่ครับ ก็หกปีนี้นะที่ผมทิ้งวาลไป ทิ้งไปแบบที่เรายังรักกันแต่ผมดันวางอนาคตผิดเอง เพราะผมเองที่ผิด
“พี่ขอโทษที่ทำให้วาลเสียใจและผิดหวัง พี่คิดผิดเองที่เลิกกับวาล แต่พี่อยากมีลูกพี่อยากมีครอบครัวที่เหมือนกับคนอื่นแต่พี่ก็คิดผิด ผิดอย่างมาก ผิดตั้งแต่พี่บอกเลิกวาลไป ผิดจนตอนนี้ พี่ขอโทษ จะไม่ยกโทษให้พี่ก็ดะ...”
“ผมจะไม่ยกโทษให้ ไม่ยอมยกโทษให้เด็ดขาด!” ขอโทษยังไม่จบก็โดนขัดเพราะอารมณ์ของวาลที่ยังไม่ลง
“ก็ได้ครับ แต่พี่จะทำให้วาลรักพี่อีกครั้ง” ผมพูดจริงครับ ผมจะเริ่มจีบวาลอีกครั้ง
“หึ ทำให้ได้แล้วค่อยมาพูดครับ จะให้ผมลงได้ยัง ผมจะกลับบ้านแล้ว”
“ไม่ได้ครับ เราต้องสัมภาษณ์งานกันก่อน” จะรีบไปไหนละครับที่รัก เอาเรื่องงานมาอ้างซะเลย
“ไม่ ผมไม่ทำที่บริษัทคุณ ผมจะไปสมัครที่อื่น”
“ดื้อด้าน”
“ว่าไงนะ” หูยยยย ขนาดพูดเบาแล้วยังได้ยินอีกนะเนี่ย
“เปล่าครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยผมลงสิ จะกักขังกันไปถึงไหน” ปล่อยให้บ่นไปครับ สตาร์จรถแล้วรีบขับไปดีกว่าครับปล่อยให้บ่นไป
ณ ห้องอาหารสุดหรูกลางใจกรุงเทพมหานคร
“บอกแล้วไงว่าไม่มา ชอบบังคับเผด็จการที่สุด ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ” คนอะไรไม่รู้ชอบบังคับตั้งแต่สมัยที่คบกันแล้ว ชอบบังคับให้ทำนั้นนี้ แต่ไม่รู้ทำไม่เราเองถึงต้องทำตามทุกครั้งนะ เพราะรักเหรอคงใช่แต่ตอนนี้มันไม่ใช่
“สั่งเลยนะไม่ต้องเกรงใจ วันนี้พี่เลี้ยงเอง” เบื่อจริง พ่อบุญทุ่มจริงนะ
“น้องชาวินจะกินอะไรดีครับ เอาผักที่น้องชาวินชอบเนอะ” ไม่สนใจไอ้คนข้างหน้าหรอกครับ สนใจลูกดีกว่า
“เอาครับ น้องวินชอบผัก แม่ครับสั่งเลยเอาผักเยอะๆเลย” ลูกขอมาผมก็จัดให้ตามคำขอครับ ไม่ขัดศรัทธาคนเลี้ยงครับ
“เอา............” แล้วผมก็สั่งอาหารไปครับสั่งแบบไม่สนใจคนข้างหน้าครับ ผมรู้ครับว่าพี่ชาร์ปนะไม่ชอบกินผัก บังคับยังไงก็ไม่ยอมกิน งานนี้จะเอาให้เข็ดเลย
แล้วอาหารที่สั่งไว้ก็เริ่มทยอยมาเสิร์ฟครับ ทุกอย่างเน้นผักครับไม่เน้นเนื้อ ผมเงยหน้ามองพี่ชาร์ปแล้วอยากจะหัวเราะ ดูหน้าพี่แกสิหน้าสีหน้าแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เกลียดผักยังกะอะไรดี ถ้าถามว่าแกกินผักไหม พี่แกกินครับแต่กินเฉพาะที่ไม่ขม อันที่ออกข่มหรือเหม็นเขียวนี้พี่แกขอบายครับ
“อาหารมาแล้ว ไม่ทานเหรอครับคุณ ถ้าอย่างนั้นผมกับลูกไม่เกรงใจนะครับ มาครับน้องชาวินกินข้าวกัน” สองแม่ลูกไม่สนใจชายหนุ่มผู้นั่งหน้ามุ่ยอยู่ข้างหน้าแม่ลูกคู่นี้ วาฤทธิ์เงยหน้าขึ้นมาดูคนเกลียดผักแล้วยิ้มเยาะในใจ แต่ก็แอบสงสารอยู่เลยเรียกพนักงานมารับออร์เดอร์อาหาร
“น้องครับ ของสั่งอาหารเพิ่มครับ เอาสเต็กเนื้อมิเดียมนะครับ ไม่เอาสลัดนะครับ แค่นี้ครับ”
“รอสักครู่ครับ” แล้วพนักงานก็เดินออกไป ชายหนุ่มเงยหน้ามามองหน้าคุณแม่ลูกหนึ่งแล้วเอ่ยอะไรบางอย่างออกมาให้อีกคนได้ยิ้มเล่นๆ
“ขอบคุณนะที่ยังไม่ลืมว่าพี่ไม่ชอบกินผัก” ได้ยินดังนั้นวาฤทธิ์ก็ยิ้มเยาะออกมาแล้วก็หันหน้าไปหาลูกชายเพื่อดูว่ากินข้าวไปถึงไหนแล้ว
“อร่อยไหมครับสุดหล่อ”
“อร่อยที่สุดเลยครับ แม่กับข้าวของแม่อร่อยกว่าอีก” คนเป็นแม่ได้ยินดังนั้นก็ปริ่มใจที่ลูกชอบอาหารที่ตนทำให้กิน ดีแล้วที่ทำให้กินเพราะอาหารที่เราซื้อเองไม่รู้ว่าเขาใส่อะไรลงไปในอาหารบ้าง เราทำเองสบายใจกว่าเยอะ
กินข้าวไปได้สักพักก็เริ่มอิ่มกันแล้ว แต่น้องชาวินยังดิ้นยุกยิกอยู่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ผมเลยหันไปดูถึงกับตกใจเลยครับ
“น้องวิน ผื่นขึ้นเต็มตัวเลย อะหน้าบวม ไม่ได้การละ คุณพาไปโรงพยาบาลหน่อยเร็ว น้องแพ้อาหาร ในอาหารต้องมีผงชูรสแน่เลย เร็วสิคุณ” หันไปสั่งคนตรงหน้าด้วยท่าทีร้อนรนใจ เพราะผมไม่ให้น้องกินผงชูรสเลยตั้งแต่รู้ว่าแพ้ แต่ที่มากินที่นี่ผมก็ไม่ได้ถามว่าใส่ผงชูรสหรือเปล่า
“ได้ได้ น้องเช็คบิลล์” หลังจากนั้นเราทั้งสามคนก็มาถึงโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด น้องชาวินผื่นขึ้นจนน่ากลัว ผมนั่งรอที่หน้าห้องฉุกเฉินผมนี้ไม่เท่าไหร่เพราะชินแล้วกับอาการแพ้ของน้อง แต่คนที่อยู่ไม่นิ่งดันเป็นพี่ชาร์ป ดูพี่เขากระวนกระวายใจอย่างมาก
“คุณ หยุดเดินไปเดินมาได้ไหมครับ น้องไม่เป็นอะไรหรอก ถึงมือหมอแล้ว มานั่งก่อนเถอะผมเวียนหัว”
“ก็พี่เป็นห่วงน้องวินนิ ไม่เคยเป็นห่วงใครมากกว่านี้มาก่อนเลยนะ เฮ้อพี่คงบ้ามากเลยนะ” สายเลือดเดียวกันเป็นห่วงเป็นใยก็คงไม่แปลกหรอกครับ
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ลูกผมไม่เป็นอะไรแล้ว ถึงแต่ก่อนน้องจะเป็นบ่อยช่วงที่ผมทำอาหารไม่เป็น ได้แต่ซื้อมาให้น้องกิน จนน้องมีอาการผมก็ทำอะไรไม่ถูกจนหมออธิบายว่าอาหารที่ดีและสำคัญสำหรับเด็กก็คืออาหารที่เราทำเอง ผมเลยหัดเรียนทำอาหาร ลองผิดลองถูกอยู่หลายครั้ง ถึงอาหารจะออกมาไม่น่าทานน้องชาวินก็นั่งทานจนหมด เหมือนพี่เลย” อะผมหลุดพูดอะไรออกไปนะเรา
“วาล” คนข้างๆเรียกชื่อผมเสียงแผ่วเบา
“ครับ” ขานรับโดยพลันแบบเผลอใจ
“พี่ คือ พี่ขอโทษทุกเรื่องที่พี่ได้ทำลงไปโดยไม่คิดให้ดีกว่านี้ พี่ พี่ตัดสินใจผิดมาโดยตลอดเพราะพี่ต้องอยู่ในสังคมที่มันบีบบังคับให้ต้องมีครอบครัวที่เป็นไปตามธรรมเนียม สังคมหน้ากาก แต่มันไม่ใช่เลย พี่ผิดหวังกับความรัก และก็ทำร้ายความรักที่พี่รักมาก เพราะพี่อยากมีลูกเพื่อสืบสกุลแต่พี่ก็ไม่มีเพราะคิดว่าการที่ชายหญิงแต่งงานกันไปจะทำให้ครอบครัวอยู่ด้วยความอบอุ่น สมบูรณ์แบบ แต่พี่ ครอบครัวที่พี่หวังมันไม่ได้สวยงามไม่ได้สวยหรูเลย จนพี่คิดได้ พี่ไม่รู้ว่าวาลไปไหนเคยคิดจะสืบหาที่อยู่ของวาล แต่เพราะช่วงนั้นโรงงานกำลังแย่ พี่เลยไม่มีเวลาสืบหาว่าวาลอยู่ที่ไหน มีคนใหม่ไปแล้วหรือเปล่า พี่ทำให้เราเสียใจมาตั้งหกปี พี่ พี่ขอโทษ วาลจะยกโทษให้พี่ได้มั้ย” ชายหนุ่มอธิบายสิ่งที่อัดอั้นค้างคาในใจให้วาฤทธิ์ฟังจากใจจริงและเป็นความจริงที่อยากให้อีกฝ่ายได้รู้ว่าทุกสิ่งที่เขาคิดมันผิดมหันต์และเขาก็ไม่ขอให้วาลยกโทษให้แต่ขอโอกาสก็พอ
“คุณรู้มั้ยตลอดเวลาหกปีที่คุณทิ้งผมไปผมก็ทรมานใจมาก แต่คุณรู้ไหมทำไมผมถึงอยู่มาได้” ชายหนุ่มส่ายหน้า
“เพราะสิ่งที่คุณทิ้งไว้ในท้องผมไง น้องชาวินเป็นสิ่งมหัศจรรย์ เป็นคนที่ทำให้ผมมีความสุขไม่คิดน้อยใจอะไร เพราะผมมีเขา เขาคือทุกอย่าง คือทุกอย่างจริงๆ เขาเหมือนคุณมากนะคุณชาร์ป แต่ที่แปลกคือเขาชอบกินผักเหมือนผม หึหึ” แต่ผมเองก็ไม่เคยลืมพี่ชาร์ปหรอกครับที่ไม่ลืมเพราะมีตัวแทนพี่เขาอยู่นั้นก็คือน้องชาวินยังไงละครับ
######################################################
เขาเจอกันแล้ว วาลจะใจอ่อนให่พี่ชาร์ปของเราหรือไม่ ไม่รู้
แต่ที่รู้ๆคือ อย่าด่าพี่ชาร์ปกันมากนะครับ
มาแล้วครับตอนที่ 3 อ่านแล้วเป็นยังไงกันบ้าง
เม้นให้กำลังใจ
กดบวกเป็ดให้ด้วยนะครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
