“แม่ครับ เล่านิทานให้ฟังหน่อยครับ”
“เอาเรื่องอะไรดีครับ” เล่านิทานเป็นอะไรที่ผมไม่เคยเบื่อที่จะเล่าให้น้องวินฟังครับ เพราะการเล่านิทานจะช่วยทำให้เด็กเกิดจินตนาการที่ไม่มีคอบเขตที่ตายตัว ก็ที่จะจิตนาการตามสิ่งที่เราเล่าให้ฟัง
“เอาเรื่อง กระต่ายกับเต่าครับ”
“เรื่องกระต่ายกับเต่าอีกแล้วเหรอ โอเคครับได้ครับ ไม่ขัดศรัทธาครับผม เอาละ แม่ครับจะเล่าแล้วนะครับ”
“ครับผม เล่าเลยครับ”
“เอาละ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีกระต่ายผู้องอาจว่าตัวเองนั้นวิ่งเก่งที่สุด ได้ไปท้าประลองการวิ่งกับสัตว์น้อยใหญ่ แต่ก็ไม่มีสัตว์ตัวไหนอยากที่จะประลองด้วยเพราะวิ่งไม่สู้เจ้ากระต่าย จนเจ้ากระต่ายไปเจอกับเต่าตัวหนึ่งเดินเอือดอาดเชื่องช้าผ่านมา เจ้ากระต่ายคะนองใจไปท้าประลองกับเจ้าเต่าตัวนั้น เจ้าเต่าก็ไม่รู้เรื่องอะไรก็ได้แต่พยักหน้าขึ้นลง เจ้ากระต่ายได้ใจยิ้มเยาะในใจ.....” เล่าไปจนจบหันมาดูอีกที
“อ้าว หลับซะละ เฮ้อเด็กหนอเด็ก วันนี้ก็คงเหนื่อย เสียพลังงานการตีไข่ ฉีกไก่เป็นว่าเล่น เราเองก็สมควรนอนได้แล้วนะ เริ่มง่วงแล้วสิ” ตื่นจากเตียงลูกชายแล้วเดินไปที่ประตูเพื่อที่จะไปห้องตัวเอง ผมจะไม่ปิดประตูห้องของน้องวินครับกลัวเวลาดึกๆแกปวดฉี่ได้มีแสงเข้ามาในห้องน้องจะไปมองเห็นทาง
“ฮึก อึก ทำไมรู้สึกเหมือนจะอ้วกแบบนี้ละ สงสัยคงจะพักผ่อนไม่เพียงพอแน่เลยเรา” แล้วผมก็เดินเข้าไปที่ห้องของตัวเองเพื่อทำการบ้วนปากและเตรียมตัวนอน คงจะพักผ่อนน้อยจริงๆ รู้สึกเพลียมากเลยครับ
“แม่ครับ ตื่นๆๆๆๆๆๆ น้องวินหิวแล้วววว” เอ๊ะ เสียงน้องวินนิ เช้าแล้วเหรอเนี่ย เหมือนพึ่งได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมงเองนะ
“ครับๆ ตื่นแล้วครับ แม่ครับขอโทษนะ ตื่นสายอีกแล้ว”
“แม่ตื่นสายอีกแล้วนะ น้องวินต้องมาปลุกอยู่เรื่อยเลย” นี่ผมมีลูกหรือมีพ่อกันละครับ บ่นเป็นตั้งแต่เด็กเลย
“ครับ ครับ เดียวแม่ครับทำของโปรดให้นะครับ รอแป๊บนึงนะ ไม่เกิน 10 นาที”
“ครับผม” พอผมทำธุระส่วนตัวอะไรเสร็จผมก็ออกมาทำอาหารให้คุณชายตัวน้อยของผม โดนเจ้าตัวบอกจะเข้ามาช่วย เลยให้ช่วยเท่าที่ช่วยได้ เท่าที่เด็กคนนึงจะทำได้ครับ
“แม่ครับน้องวินทำเสร็จแล้ว”
“ครับ มาครับเดียวแม่ครับจะเอาลงไปผัด แล้วจะได้ตั้งโต๊ะแล้วกินข้าวเช้ากันนะ”
“ครับผม”
ปี๊น ปี๊น
ใครมาแต่เช้านะ
“น้องวินครับ ออกไปดูสิครับว่าใครมา”
“ครับผม” แล้วน้องวินก็วิ่งออกจากห้องครัวไปที่หน้าบ้านเพื่อไปดูว่าใครมา
“แม่ครับ ป๊ะป๊ามาครับ” หะ พี่ชาร์ปมา มาอำอะไรแต่เช้าเนี่ย หรือว่า
“ตายแล้ว! น้องวินครับ วันนี้แม่ครับต้องไปทำงาน” ว่าแล้วทำไมพี่ชาร์ปถึงมาแต่เช้าแบบนี้
“แม่ไปทำงาน น้องวินไปอยู่กับพี่สาวคนสวย”
“แก่แดดนะเรานิ ไปครับ ทานข้าวเดียวแม่ครับไปเปิดประตูให้ป๊ะป๊าน้องวินก่อน”
“ครับผม”
พอผมมาเปิดประตูให้ก็เหมือนรู้งานรีบขับรถเข้ามาจอดเลยทันที พี่ชาร์ปนะพี่ชาร์ป
“สวัสดีครับเจ้านาย มาแต่เช้าเลยนะครับ”
“เจ้านงเจ้านายอะไรกันครับ พี่ก็มารับเราไปทำงานไง เมื่อวานขาดงานนะเดียวจะหักเงินเดือน”
“ก็หักสิครับ กลัวที่ไหน ก็แต่จะไม่หักละสิ”
“เบื่อจังคนรู้ทัน”
“แล้วทานอะไรมาหรือยังครับ”
“ยังเลยครับ”
“อย่าบอกนะว่า แค่ดื่มกาแฟ”
“หว่า แย่จัง มีคนรู้ทันซะละ”
“มันไม่ดีนะครับไม่กินข้าวเช้า เดียวก็เป็นกระเพราหรอกครับ อย่าหาว่าไม่เตือน”
“ครับแม่น้องวิน”
“แม่ครับน้องวินหิวข้าวแล้วนะ”
“ครับ ครับ ไปแล้วครับ”
“รอพี่ด้วยครับ”
แล้วเราสามคนก็มานั่งกินข้าวที่โต๊ะกินข้าวในห้องครัว วันนี้ต้องไปทำงานก็เลยรีบกิน เพราะต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็หาเสื้อผ้าให้น้องวินอีก เฮ้อ เหนื่อยดีนะครับ ขนาดอาบน้ำทำอะไรเสร็จแล้วก็มาเหงื่อไหลไคลย้อยอีกรอบกับการสาละวนในเรื่องที่ต้องทำ แต่ก็สนุกดีครับ เหนื่อยแต่สนุกนี้มันน่าพิศมัยไหมละนั้น
“ไปครับคุณชาร์ป เดียวจะสายเอา วันนี้ก็ตื่นสายแล้ว จะไปทำงานสายก็ใช่เรื่อง”
“เอ่อ วาล คือว่า”
“เร็วครับ น้องวินครับนั่งดีดีนะครับ”
“ถ้าอย่างงั้นก็ไปกันครับ”
“ไปครับ สายมากแล้ว”
“วาลดูเหมือนเมื่อก่อนจังเลยนะ” อยู่ดีดีพี่ชาร์ปก็พูดเรื่องในอดีตขึ้นมา
“เหมือนยังไงครับ ผมว่าไม่เหมือนนะ” ใช่ครับผมว่าไม่เหมือนนะ
“เหมือนสิ เวลาพี่ไม่ยอมไปเรียนหรือไม่ยอมทำงาน ก็มีวาลนี้แหละที่เร่งเร้าพี่จะต้องไปเรียนหรือต้องรีบทำงานส่ง”
“นั่นมันเมื่อนานมาแล้วครับ วาลจำไม่ได้หรอก รีบๆออกรถเถอะครับ เดียวรถติดซวยอีก” จะมาพูดเรื่องอดีตย้อนวัยไปทำไมก็ไม่รู้ ยังจะจำได้อีกนะ
“ครับ ครับ รีบแล้วครับแม่น้องวิน”
“พูดมาก รีบไปเลย”
แล้วเราทั้งสามก็มาถึงที่บริษัทพี่ชาร์ปครับ มาทันเวลาเพราะการเร่งเร้าของผมเอง ดีที่วันนี้รถไม่ติดมากเลยมาได้ทัน
“สวัสดีคะคุณชาร์ป สวัสดีคะพี่วาล”
“สวัสดีครับน้องแอน วันนี้พี่ขอฝากน้องวินหน่อยนะ”
“ได้คะไม่มีปัญหา ไปครับน้องวินไปเล่นกับพี่แอนกัน” น้องแอนเป็นพนักงานตอนรับครับ เธอมีสามีแล้ว ผมไปสืบประวัติมาจากพี่ชาร์ปได้ความว่าน้องแอนมีสามีแล้วและอยากมีลูกแต่ทำยังไงก็มีไม่ได้เพราะน้องแอนมดน้องอ่อนแอ่ทำวิธีไหนก็มีไม่ได้เลยต้องทำใจทั้งคู่ น้องแอนเป็นคนรักเด็กครับพอเห็นน้องวินมาด้วยก็จะรีบออกมารับไปเล่นที่ห้องหรือโซนเคาน์เตอร์ที่น้องแอนทำงานอยู่ครับ
“ปะ ไปทำงานได้ละ เดียวจะไม่เสร็จงานพี่คงเต็มโต๊ะหมดละ”
“ครับเจ้านาย” แล้วเราสองคนก็เดินไปที่ลิฟท์สำหรับผู้บริหาร ลิฟท์นี้จะใช่ได้แค่พี่ชาร์ป ผม แล้วคุณรินเลขาหน้าห้องเท่านั้นครับ
“สวัสดีคะคุณชาร์ป สวัสดีคะน้องวาล” พอมาถึงก็เจอเข้ากับพี่รินเลขาหน้าห้องที่มองมาทางผมด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรนักตั้งแต่ผมมาทำงานที่นี่ก็มีพี่รินนี้แหละครับที่ผมไม่กล้าเข้าไปคุยด้วยเพราะสายตาที่เธอมองมาที่ผมเหมือนจะฆ่ากันให้ตายได้เลยละครับ
“สวัสดีครับพี่ริน”
“คุณรินวันนี้มีเอกสารอะไรที่ผมต้องเซ็นบางครับ”
“มีคะ รินวางไว้ที่โต๊ะให้แล้วคะ”
“ขอบคุณครับ ปะวาล”
“ครับ”
รินPart
“ไอ้วาล แกไม่ตายดีแน่ หงุดหงิดโว้ย จะประคบประหงมอะไรกันขนาดนั้น ที่ฉันละทำเป็นสั่งนั้นสั่งนี้ อีคุณชาร์ปนี้มันเป็นพวกผิดเพศหรือเปล่าว่ะ ก็ไม่น่าใช่ โอ๊ย แต่ทำไมรำคาญตาไอ้เด็กวาลคนนี้จัง อย่าให้ได้เจอข้างนอกนะแม่จะประเคนฝ่ามือสักทีสองที ขัดหูขัดตาเสียจริง”
วาลPart
“คุณชาร์ปครับ คือว่ามีงานที่ต้องตรวจทานความเรียบร้อยไหมครับ”
“ไม่น่าจะมีครับ เดียวพี่ขออ่านเอกสารนี่ก่อนละกัน แล้วเดียวจะให้วาลตรวจดูอีกที”
“เอ่อ ได้ครับ” นั่งรอพี่ชาร์ปอ่านสักพัก พี่แกก็เดินเอามาให้ผม ผมก็อ่าน และตรวจทานดูอีกสองสามรอบแล้วก็เอาไปให้พี่ชาร์ปเซ็นอนุมัติครับ
เที่ยงแล้วผม พี่ชาร์ป น้องวินก็ออกมาหาอะไรกินกันที่ห้างใกล้ๆบริษัทครับ ผมเองก็ปฏิเสธไปแล้วนะครับว่าไม่เป็นไร แต่ก็โดนลากออกมา โดนมีสายตาคู่อาฆาตรของพี่รินได้ส่งมาให้
“น้องวินอยากอะไรครับ สั่งได้เลยวันนี้ป๊ะป๊าเลี้ยงเอง” น้องวินหันมาหาผมเพื่อขอให้ผมตอบตกลงไป ผมก็พยักหน้าให้เจ้าตัวก็ยิ้มร่าเลยครับ ชี้นิ้วอันป้อมไปที่ผักเป็นอย่างแรกเลย
“น้องวินเอาอันนี้ครับ น้องวินอ่านไม่ออก แต่น้องวินอ่านคำว่าผักได้ แต่คำอื่นน้องวินไม่แน่ใจว่าสะกดถูกไหม”
“ไหนครับ อ้า น้องวินอยากกินผัดผักกระเฉดปลาเค็มเหรอครับ” ลูกก็พยักหน้าขึ้นลง
“น้องวินคิดว่าน่าจะอร่อยนะ”
“สั่งมาแล้วต้องทานนะครับ ไม่อย่างงั้นจะเสียของ”
“ครับผม” ผมบอกกับน้องวินไป แต่ผมคิดว่าผมคงไม่ให้น้องกินหรอกครับเดียวได้ห้ามส่งโรงพยาบาลเป็นแน่ เดียวสั่งให้เองดีกว่า
“น้องครับ พี่เอาผัดผักกระเฉดปลานะครับ ไม่เอาปลาเค็ม แล้วก็ไข่เจียวทรงเครื่องไม่ใส่หมูนะครับ แล้วก็ข้าวผัดไก่นะครับ ข้าวเปล่าสองที่ครับ เอ่อคุณเอาอะไรเพิ่มอีกเปล่า”
“นึกว่าจะลืมพี่แล้ว ผมเอาต้มยำไก่ครับไม่เผ็ดมาก แล้วก็ปลาราดพริกครับ แค่นี้ละครับ”
“ขอทวนรายการอาหารนะคะ มีผัดผักกระเฉดปลานะคะ ไข่เจียวทรงเครื่องไม่ใส่หมูสับ ข้าวผดไก่ ต้มยำไก่ไม่เผ็ด ปลาราดพริก แล้วก็ข้าวเปล่าสองนะคะ รออาหารสักครู่คะ”
“ขอบคุณครับ” แล้วเราก็นั่งรออาหาร นานอยู่เหมือนกันครับเพราะมันเป็นช่วงพักเที่ยงพอดีคนเลยเต็มร้านครับ แต่ทางร้านก็จัดการได้ดี รอสักครู่อาหารก็มาเสิร์ฟที่โต๊ะของเราครับ เห็นจะดีใจสุดก็น้องวินที่จะได้กินผัดผักกระเฉดที่ไม่เคยกันมาก่อนเป็นครั้งแรกที่น้องสั่งอาหารครับ เพราะผมเองก็ไม่เคยพาน้องไปทานนอกบ้านเลย ทำให้กินตลอดเพราะกลัวว่าน้องจะแพ้อาหารที่ไม่สะอาดครับ เด็กที่เป็นภูมิแพ้มีภาวะคลอดก่อนกำหนดนี่ก็ถือว่าเลี้ยงยากนะครับ แต่ก็รอดมาได้ รอดมาแบบเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น เฉียดตายก็หลายรอบ ผมเองก็เสียใจนะครับ ร้องไห้ทุกวันร้องทุกครั้งที่น้องต้องเข้าโรงพยาบาล ผมผิดเองที่ดูแลเขาไม่ดี คิดแล้วก็เหมือนน้ำตาจะไหลเลยครับ
“แม่ครับ แม่ร้องไห้ทำไมครับ”
“เอ่อ เปล่าครับ แม่ เอ่อ ฝุ่นเข้าตานะครับ”
“ฝุ่นเหรอครับ น้องวินไม่เห็นมีเลยนะครับ”
“มันเป็นฝุ่นเม็ดเล็กๆครับ มันปลิวเข้าตาแม่ครับ แม่ครับเลยน้ำตาไหล” แก้ต่างไปเพื่อไม่ให้ลูกคิดมาก
“ครับครับ เอาละ เรามาลงมือทานอาหารได้แล้วครับ เดียวมันจะเย็นเสียก่อน มันจะไม่อร่อยนะ” แล้วพี่ชาร์ปก็มาห้ามทัพเอาไว้ครับ
หลังจากอิ่มหนำกับมื้อเที่ยงที่มีพี่ชาร์ปเป็นเจ้ามือเลี้ยงแล้ว น้องวินก็อารมณ์ดีเพราะได้กินผัก และมีแต่คนเอาใจเขาเป็นพิเศษที่คอยตักอาหารให้ตลอดเลย ผมละอยากจะขว้างส้อมให้จิ้มหน้ามากเลยละครับ คนอะไรไม่อาบฟ้าดี ตักอาหารให้น้องวินคนเดียวผมไม่ว่าอะไรหรอกครับ นี่มาตักให้ผมแล้วหยอดคำหวานๆมาอีก ผมก็มองค้อนไปทีนึงสิครับทำอะไรไม่รู้ คนก็เยอะชอบแสดงออกดีนักนะ
“เอาละครับ น้องวินอยู่กันพี่แอนก่อนนะครับ เลิกงานแล้วแม่จะมารับกลับบ้านเรานะครับ”
“ครับผม”
“น้องวินน่ารักนะคะพี่วาล เสียดายที่แอนมีลูกไม่ได้ ได้อยู่กับน้องวินแล้วแอนมีความสุขมากเลยคะ”
“อย่าไปคิดมากนะครับ ถ้าเขาจะมาเดียวก็มาเองแหละครับ สู้ๆครับพี่เป็นกำลังในให้นะครับ น้องวินครับแม่ครับไปทำงานก่อนนะครับ”
“ครับผม ป๊ะป๊าดูแลแม่น้องวินดีดีนะครับ”
“น้องวิน! พูดอะไรแบบนั้นห่ะเรา”
“น้องวินก็พูดถูกแล้วไง ไปดุลูกทำไม จริงไหมครับน้องวินคนเก่ง”
“สองคนนี้ยังไงไปแอบคุยไปแอบให้ท้ายกันตอนไหนอีกละหะ เดียวเถอะจะโดนดี”
“ป๊ะป๊าไปดีกว่านะครับ”
“พี่แอนช่วยน้องวินด้วยยยยยย”
“แกแดดใหญ่แล้วนะครับน้องวิน ไม่น่ารักเลย” แล้วน้องวินก็วิ่งเข้าห้องทำงานของน้องแอนไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วครับ กลับบ้านเจอดีแน่เจ้าตัวเล็ก
“เอาน่าพี่วาลเด็กก็แบบนี้แหละคะ”
“นี่ก็ให้ท้ายหลานไปอีก ไงพี่ก็ฝากน้องวินด้วยละกันพี่ไปทำงานก่อนนะ”
“รับทราบคะ”
“เรานี่นะ”
ชาวินPart
“พี่แอน แม่ไปยังครับ”
“ไปแล้วครับ ทำไมหรือครับ”
“เปล่าครับ แหะๆ พี่แอนสอนน้องวินอ่านหนังสือหน่อยครับ”
“หนังสือ เล่มไหนครับ ไหนเอามาให้พี่แอนดูสิ”
“เล่มนี้ครับ”
“มีแต่ภาษาอังกฤษพี่แอนจะสอนยังไงละเนี่ย”
“นะครับ น้องวินอยากอ่าน”
“อืม เอาไงดีละ ถ้าอย่างนั้น พี่แอนจะอ่านให้น้องวินฟังนะครับ พี่แอนก็ไม่รู้จะสอนยังไงดี”
“เย้ๆๆๆๆ รักพี่แอนจังเลย”
“ครับครับ มาครับมานั่งข้างๆพี่แอนมา” แล้วพี่แอนก็อ่านให้น้องวินฟัง อ่านไปแปลไปคำไหนที่น้องวินอย่ารู้ก็จะถามพี่แอนแล้วพี่แอนก็จะบอกความหมายของคำนั้นด้วย น้องวินชอบจังเลยครับกลับไปบ้านจะไปเล่าให้พี่หมีฟังว่าพี่แอนอ่านหนังสือแล้วก็สอนคำศัพท์ง่ายๆให้น้องวินด้วย น้องวินฟังไปได้แค่ครึ่งเล่มก็ง่วงแล้วครับ ก็มันถึงเวลานอนกลางวันของน้องวินแล้วนี่นะ น้องวินขอตัวนอนก่อนนะครับ
วาลPart
“แอนแล้วน้องวินละ”
“หลับอยูคะ” วันนี้งานไม่เยอะมากพี่ชาร์ปเลยให้กลับบ้านเร็วครับ เลยมารับน้องวิน
“อ้าว หลับอยู่เหรอ นี่ก็บ่ายสามแล้วนะน่าจะตื่นได้แล้วนะ”
“ไม่รู้สิค่ะ แอนอ่านหนังสือให้ฟังไปครึ่งเล่มหันมาดูอีกทีก็หลับไปแล้ว คงจะเพลียด้วยละมั่งคะ”
“ออ ไม่เป็นไรเดียวพี่เข้าไปอุ้ม แอนก็ทำงานไปเถอะนะรบกวนมามากแล้วด้วย”
“รบกวนอะไรกันคะ สนุกดี คราวหลังก็เอาน้องมาบ่อยๆนะคะ”
“จ้า แต่อีกไม่กี่เดือนน้องก็จะเปิดเทอมแล้ว ยังหาโรงเรียนไม่ได้เลย”
“หรือคะ เสียดายจังจะไม่ได้เจอน้องวินแล้ว แอนคงคิดถึงแย่แน่เลย”
“อย่าทำหน้าเศร้าสิ พี่เห็นแบบนี้ก็รู้สึกผิดนะ”
“คะพี่วาล ว่างๆก็พาน้องมาอีกนะคะ”
“ได้จ๊ะ” แล้วผมก็เข้าไปที่ห้องของน้องแอน เจ้าชายน้อยของผมยังหลับตาพลิ้มอยู่เลย คงจะฝันดีสินะ ขนาดหลับยังยิ้มอยู่เชียวคงจะมีความสุขที่มีคนเอาใจละสินะ แล้วผมก็หันไปเจอหนังสือที่วางอยู่ข้างๆน้องวิน ชื่อเรื่อง My Hero และเป็นแบบฉบับภาษาอังกฤษด้วย น้องวินชอบภาษาหรือ หรือแค่อยากโดนเอาใจเลยให้แอนอ่านให้ฟัง แต่ก็ไม่คิดอะไรมากกำลังจะอุ้มน้องวิน น้องแอนก็เดินเข้ามาพอดี
“อ้าวพี่วาลยังไม่ไปเหรอคะ แอนว่าจะมาเอาหนังสือไปเก็บพอดี น้องวินถือหนังสือแล้วเดินเข้ามาบอกว่าพี่แอนสอนน้องวินอ่านหน่อยได้ไหม”
“เล่มนี้หรือเปล่าแอน”
“ใช่คะ เล่มนี่แหละ แอนชอบเอามาอ่านเล่นเวลาพักคะไม่รู้ว่าน้องวินไปหยิบมาตอนไหนแล้วบอกว่าพี่แอนสอนน้องวินหน่อย สอนน้องวินอ่านหน่อย แอนก็ไม่รู้จะสอนยังไง ก็เลยอ่านให้ฟัง น้องวินเองก็ดูท่าจะชอบด้วยนะคะ น้องวินนั่งฟังจนมาครึ่งเล่มแอนหันมาอีกทีก็หลับไปซะละ คงเพลีย เพลียที่ต้องข่มตาไม่ให้หลับไปก่อน แต่น้องจะถามนะค่ะว่าคำนี้แปลว่าอะไร อ่านว่ายังไง น้องวินเป็นเด็กฉลาดนะคะ แอนว่าท่าจะเก่งได้พี่วาลมาแน่เลย”
“ไม่หรอกน้องแอน คงได้นิสัยนี้มาจากพ่อของน้องแหละ” น้องแอนเองก็รู้ครับว่าผมท้องได้ ตอนแรกที่รู้น้องแอนตกใจมาก ถามผมสารพัด ผมก็ตอบตามที่รู้ครับ ในบริษัทนี้มีแค่น้องแอนคนเดียวที่รู้ว่าผมท้องได้ เพราะถ้าขืนบอกไปทั่วทั้งบริษัทมีหวังได้บริษัทแตกแน่ครับ เผลอๆอาจจะโดนมองด้วยสายตาหยามหยาบก็เป็นได้ครับ ผมเลยขอพี่ชาร์ปเอาไว้ว่าขอบอกแค่น้องแอนให้รู้เท่านั้นเพราะผมสนิทกับน้องเขามากที่สุดแล้วครับ
“แอนว่าไม่หรอกคะคงได้ทั้งพ่อของน้องแล้วก็พี่วาลที่เป็นแม่มาคนละครึ่งด้วยแหละ เอาเป็นว่าพี่วาลรีบกลับเถอะคะเดียวจะมืดค่ำเอาเสียก่อนมันจะอันตราย”
“ครับคุณแม่”
“พี่วาลก็ เล่นเป็นเด็กไปได้” แล้วผมกับน้องแอนก็พูดคุยกันเล็กน้อยผมก็ขอตัวกลับบ้านโดนมีลูกลิงที่ไม่ยอมตื่นกระเตงอยู่ข้างหลังผม เดินออกมารอรถเมล์ครับ ในนี้กลับรถเมล์ดีกว่าครับประหยัดด้วย และก็จะได้แวะไปซื้อของมาทำให้เจ้าตัวเล็กด้วยเผื่อตื่นมาจะบ่นหิว
กลับมาถึงบ้านเจ้าลูกลิงก็ไม่ยอมตื่นครับผมจึงจำใจไม่แวะซื้อของ ก็นั่งเลยมาจนถึงป้ายรถเมล์ที่ใกล้หมู่บ้านที่สุดครับ วันนี้มาแปลกปลุกเท่าไรก็ไม่ยอมตื่นคงจะเพลียจริง แต่ก็ไม่อยากให้น้องนอนเยอะครับเดียวตอนกลางคืนไม่ยอมนอนอีก
“เอาละถึงบ้านแล้ว” มาถึงบ้านผมก็ทำการไขกุญแจเข้าบ้านแล้วก็ได้ยินเสียงเจ้าไข่เจียวร้องเรียกหา
“ไข่เจียว” อ้าวน้องวินจากที่หลับอยู่ก็กระโจนจากหลังผมไปหาไข่เจียวเลยครับ คงจะไปเล่นกับเพื่อนเขาละครับ เฮ้อ ที่แบบนี้ละก็นะ
“น้องวินครับไปล้างหน้าก่อนนะเดียวจะได้ไปช่วยแม่ครับอาหารเย็นกัน”
“ครับผม” น้องก็ทำตาอย่างเคร่งครัดครับ แล้วเราก็ทำอาหารกันโดยมีผมทำเป็นหลัก และมีลูกมือที่ตอนนี้เริ่มที่จะเก่งขึ้นหยิบจับนั่นนี่ได้คล่องแคล้วมากขึ้นแล้ว แต่ก็ต้องฝึกไปเรื่อยๆครับ เพราะภายภาคหน้าผมเองก็ไม่รู้ว่าชีวิตตัวเองจะอยู่ไปได้นานขนาดไหน ต้องฝึกหรือหัดให้เขาเป็นแต่เด็กครับ ทั้งหมดก็เพื่ออนาคตของน้องเองครับ เพราะรักลุกมากผมเลยอยากแบ่งปันประสบการณ์และการใช้ชีวิตให้กับเขาถ้าเขาอยากทำอะไรผมเองก็จะให้ทำ จะสอนในทางที่ถูกที่ควร สอนในสิ่งที่ควรทำครับ โตไปเขาจะได้เป็นผู้ใหญ่ที่ดีและเป็นที่รักของทุกคนได้ครับ ผมเชื่อแบบนั้น
#############################################################
ตอนที่8 มาแล้วครับ ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมากครับ
อาการป่วยของวาลก็ยังไม่รู้ว่าเป็นอะไร ก็ตีไปว่าพักผ่อนละกันเนอะ
แต่อีกไม่นานก็จะได้รู้แล้วว่า วาลป่วยเป็นอะไร
ที่หายไปไหนเพราะทำงานนะครับ ขอโทษด้วย ไม่ค่อยว่างเลย
แล้วก็ผมเองก็พึ่งสูญเสียคุณย่าไปเลยหายไปพักใหญ่เลยครับ ขอโทษทุกคนที่ตามรอด้วยนะครับ
แต่ยังไงเรื่องนี้ก็ดำเนินมาจะครึ่งเรื่องแล้ว ยังไงก็อย่าพึ่งทิ้งน้องวิน แม่วาล พ่อชาร์ปไปนะครับ
ชอบเรื่องนี้ก็เม้นให้กำลังใจ
บวกเป็ดให้ด้วยนะครับ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
