HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [Story by ARPO]
บทที่ 11.2
HEAVY WEIGHT: 11.2 KG.
ผมลืมตาโพลงในความมืด นัยน์ตาชินกับมือจนเห็นเป็นเงาลางๆทั่วห้อง ห้องของผมที่จำได้ขึ้นใจว่าอะไรวางอยู่ตรงไหน สิ่งแปลกปลอมหนึ่งเดียวในห้องคือ เงาร่างสูงใหญ่ที่นอนพาดยาวไปกับโซฟา ด้วยความที่โซฟาสั้นกว่าร่างกายทำให้ไอ้โรห์ต้องเหยียดขาห้อยออกมา
ทุกอย่างดูเหมือนปกติดีทุกอย่าง
...แต่…
ที่ไม่ปกติคือ...สิ่งที่ผมเจอมาเมื่อสักพักที่ผ่านมา
ในช่วงเวลาที่ผมกำลังหลับแต่ก็หลับได้ไม่เต็มที่เพราะความไม่สบายตัว เคลิ้มๆเหมือนลอยละล่องไปมา
เตียงที่ยวบ ความอุ่นของอุณหภูมิของมนุษย์ ลมหายใจร้อนที่ผมยังไม่แน่ใจว่าของผมหรือของมันจะร้อนกว่ากันเข้ามาใกล้ กลิ่นหอมอ่อนคุ้นจมูก
ตอนนั้นร่างกายผมยังคงไม่กระดิก มันแน่นิ่งจนเหมือนกล้ามเนื้อตายด้าน ก้อนเนื้อด้านซ้ายเลือดสูบฉีดได้ดีจนน่าแปลกใจ
ผมสะดุ้งหวาบในใจเมื่อรู้สึกถึง…
...ความนุ่มหยุ่นร้อนประทับลงมาบนปากแห้งๆ…
...แผ่วเบา…
...เบาเหมือนปุยนุ่น…
แต่ใจผมกลับกระตุกเสียดแน่นเหมือนโดนกดทับ เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวมันก็หายไป
ตาไม่กล้าลืม เสียงก็ไม่กล้าเอ่ย
...ตุศบิฮู อะลัลค็อยรฺ ยาฮายาตี…
ประโยคแผ่วเบากว่าเสียงลมหายใจดังข้างหู แน่นอนว่า...แปลไม่ออกแต่รู้สึกอุ่นหวาบหวานเข้าไปในใจจนขนลุก
ได้แต่นอนนิ่งเป็นปลาตายจนรู้สึกว่าการเคลื่อนไหวในห้องหยุดลง ถึงลืมตาขึ้นมา
ผมรับรู้เรื่องราวทั้งหมด
...ฟาโรห์…
...จูบ…
...ผม!...
ทำไม?!!!!
มือไล้ไปตามริมฝีปาก ความอุ่นซ่านตอนนั้นยังคงอยู่จนรู้สึกหน้าเห่อร้อน
...ความอุ่นซ่าน…
...ที่ทำให้ใจเต้นระรัว…
ผมตาค้างเหมือนโด๊ปเอ็มร้อยมาสามกระป๋อง ใจเต้นรัวตึกๆยังไม่มีทีท่าว่าจะเบาลง มือชื้นเหงื่อ เจลเย็นบนหน้าผากแทบไม่มีผลต่อความร้อนรุ่มนี่เลยสักนิด
ผมทำเพียงขยับคอไปทางโซฟาที่คาดว่าร่างสูงใหญ่นั่นคงนอนยืดตัวยาวอยู่ แต่ผมไม่กล้าขยับตัวเยอะกลัวว่าเสียงผ้าห่มมันจะทำให้มันรู้ว่าผมไม่ได้หลับ
บอกตามตรง...ตอนนี้ผมไม่มีสติหรือความกล้าใดๆทั้งนั้นที่จะมาเผชิญหน้ากับมันตอนนี้ ไม่รู้เลยว่าจะพูดเริ่มกับมันยังไง ผมคิดว่ามันคงไม่รู้ว่าผมยังตื่นอยู่และรับรู้เรื่องราวการกระทำของมันทุกอย่าง
ซึ่งเรื่องนี้ผมก็ไม่อยากรับรู้เหมือนกัน อยากจะทำเป็นลืมๆไปเลย แต่แม่งเอ๊ย! ทำไมมันถึงคิดอยู่ในหัวตลอดเวลาแบบนี้ ความรู้สึกที่มันทิ้งเอาไว้ก็ยังเหลืออยู่
ผมค่อยๆตลบผ้าห่มคลุมหน้าตัวเอง นับแกะให้หลับก็ไม่ยอมหลับ คิดสะระตะไปเรื่อยๆจนหัวจะระเบิด
...แต่ที่รู้ๆคือ…
...พรุ่งนี้จะทำใจกล้าเผชิญหน้ากับไอ้โรห์ได้ไหม?...
ไม่รู้เลยว่า...ผมยังกล้าคุยกับมันแบบเดิมอีกไหม?
ผมยังตอบไม่ได้เลยว่า…
...มันจะไม่มีอะไรเปลี่ยนไป…
“โอย…” นั่งเคี่ยวกรำตัวเองจนเกือบหกโมงเช้า อาการป่วยก็ไม่ได้ดีขึ้น แถมยังนอนไม่หลับอีก
ตอนนี้ตาทั้งคล้ำทั้งบวมช้ำ หน้าโทรมจนรู้สึกได้ ร่างกายป้อแป้ไม่สดชื่นสักนิด ผมขยับตัวขึ้นมาแผ่นเจลหล่นลงมาแบบเหี่ยวแห้งเหมือนชีวิตกูตอนนี้เลยว่ะ
มองไปรอบๆห้อง แสงจางๆลอดส่องเข้ามาให้ห้องทำให้ห้องไม่มืดอีกต่อไป ร่างสูงใหญ่ของไอ้แขกไม่อยู่ในห้องแล้ว มันอาจจะกลับไปก่อนหรือไม่ก็ไปซื้อข้าวเช่าข้างนอก เป็นปกติครับ บางทีไอ้ฟาโรห์มันก็ออกจากห้องผมไปก่อนเพราะมันมีกุญแจอยู่แล้วมันจะทิ้งไลน์บอกไว้ แต่นี่ไม่ได้ไลน์ไว้เพราะงั้นมันคงออกไปซื้อข้าวเช้ามากกว่า
ผมเลยตลบผ้าขึ้นลุกจากเตียง ล้างหน้าล้างตา มองสารรูปตัวเองในกระจกห้องน้ำเหมือนศพขึ้นอืดมาหลายวันหน้าเลยบวมขนาดนี้ เอาตาโหลๆมองตัวเองในกระจก
ใบหน้ากลมแก้มยุ้ย แขนเนื้อแน่น มองลงมาเห็นพุงขาววอกก่อนเห็นนมตัวเองเสียอีก ไม่มีตรงไหนที่ดูดีเลยสักนิด ถ้าเรียกแบบไม่รักษาน้ำใจกันเลยคือ...กูอ้วนครับ ห่านเอ๊ย! แล้วไอ้แขกมันเอาซีรีเบลลัมไหนมาคิดจะจูบกูวะ หรือเซลลูไลท์กูไปกระแทกตากระแทกใจมัน
นี่ขนาดยื่นหน้าเข้าไปใกล้กระจกกูยังจูบตัวเองไม่ลงเลย เลิกทำปากจู๋ใส่เงาสะท้อนเพราะทุเรศลูกตา จัดการแปรงฟันแล้วอาบน้ำ เอาให้สมองมันโล่งๆหน่อย เดินออกมาจากห้องน้ำก็ต้องสะดุ้งจนไขมันสะเทือน
“พุก...ตื่นแล้วหรอ?”
ไอ้เชี่ย! มึงกลับมาแล้วหรอวะ ใจเต้นหมด เอ๊ย ตกใจหมด
“อ้อ...อื้ม…” ผมบังคับเสียง หน้าตาให้เป็นปกติ ทำเหมือนผมไม่รับรู้เรื่องเมื่อคืนแต่อย่างใด มองร่างสูงจัดแจงเอาชามสองชามมาวางบนโต๊ะตั้งพื้น มันยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลยยังอยู่ในชุดนอนของมันเหงื่อแตกซ่กเลยทั้งที่เป็นตอนเช้า
ก๋วยเตี๋ยวน้ำสองชามแกะใส่ชามเรียบร้อย ผมใจอุ่นหวาบแย่างไม่รู้สาเหตุ ร้านก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ขายตอนเช้าแล้วขายดีมากคนซื้อเป็นข้างเช้าเยอะ ผมไม่ค่อยกินเพราะไม่อยาหต่อแถวแต่มันอุตส่าห์ไปต่อซื้อมาให้ มิน่าถึงเหงื่อออกเพราะไปยืนรอนานล่ะสิ
ไอ้โรห์! มึงจะแทรกซึมอยู่ในทุกอนูความคิดของกูเลยหรือไงวะ ห่ะ?!!!
“มากินสิ ฉันไปต่อแถวตั้งนาน พุกชอบเส้นใหญ่ร้านนี้นี่” ผมกัดปาก ไม่อยากยิ้มแต่ก็ไม่เป็นผล มันจำได้ว่าผมชอบเส้นใหญ่ร้านนี้
พึมพำขอบคุณมันโดยไม่มองหน้า กลัวจะคิดถึงเรื่องเมือคืนด้วย เลยรีบคีบก๋วยเตี๋ยวขึ้นมาเป่า ไอ้แขกก็นั่งกินของมันบ้าง เหลือบมองฝ่ายตรงข้าม
ใบหน้าคมเข้ม จมูกโด่งจนน่าอิจฉา แพขนตาหนากระพริบถี่ๆเพราะโดนไอความร้อน พอนัยน์ตาคมหวานเงยขึ้นมาสบก็สะดุ้งหลบหน้าหลบตาลงกับชาม ผมดันใจเต้นตึกอีกแล้ว
...ความร้อนของน้ำแกงยังไม่เท่าริมฝีปากอุ่นของมันเลย…
เฮ้ย!!!!
ผมส่ายหัวพัลวัน เลิกคิดๆ
“เป็นอะไร ไม่อร่อยเหรอ”
“เป...เปล่าๆ อร่อยๆ”
สักพักมันก็ลุกขึ้นไปรินน้ำมาวางสองแก้ว ผมกำลังเพลินกับเส้นใหญ่น้ำแต่เสือกไม่ระวังกัดโดนปากตัวเองอีก
“โอ๊ย!” เจ็บสัส
“เป็นอะไร?”
“กัดโดนปาก” ผมทำหน้าเบ้ ไอ้โรห์ส่ายหน้า
“ไม่ระวังเลย” มันบ่นพึมพำ ลุกหายไปไหนครัวกลับออกมาพร้อมน้ำแข็งก้อนหนึ่ง “อมเอาไว้เลือดจะได้ไม่ไหล”
ผมรับมาอมไว้ในปาก ความเย็นทำให้รู้สึกชาไม่ค่อยเจ็บ
...กึก!...
ผมผงะตัวไปด้านหลังอย่างอัตโนมัติเมื่อมือใหญ่เอื้อมเข้ามาใกล้ปากผม นัยน์ตาคมหวานย้อยฉายแววแปลกใจชั่วหนึ่งเพราะปกติผมจะไม่ผงะหนีมันขนาดนี้
“จะดูแผลให้”
“อ่อ...ไม่เป็นไร” ผมหันหน้าหนีจากคนพูดเสลงมาที่ชามก๋วยเตี๋ยว แต่โดนจับหน้าให้เงยหน้า
“อ้าปากก่อน” ผมรู้สึกเลือกทุกเม็ดไหลมากองที่หน้าอย่างไม่รู้สาเหตุ
“อื้อ” นิ้วโป้งของไอ้ฟาโรห์จับริมฝีปากดึงให้มันลงเล็กน้อย
“เลือดหยุดแล้ว”
ผมถึงกับตัวแข็ง นิ้วใหญ่อุ่นไล้เบาๆที่ปากหยุ่น เจ็บจี๊ดนิดหน่อยตอนมันโดนแผล
ได้แต่นิ่งค้างให้มันยืนลูบเบาๆ นัยน์ตาคมของมันโดนแพขนตาบังจนมองไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ จนสุดท้าย…
...ผมผละออกจากมันก่อน…
ด้วยหัวใจเต้นถี่แต่กลับรู้สึกหนักอึ้งจนหายใจไม่ออก ถ้าอยู่ใกล้มันแล้วกลายเป็นรู้สึกอึดอัด บางทีผม…
...น่าจะลองถอยออกมาเพื่อจะได้หายใจสะดวกขึ้น...
+++++++++++++++++++++++++++ 100% ++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า
เอาอีกครึ่งตอนมาลงให้ค่า ขอโทษที่มาดึกเลย ฮือ เพิ่งถึงบ้าน รีบมาลงเลยกลัวรอนาน แฮ่ๆๆ
คอมเม้นมาเยอะๆน้า คนเขียนขอกำลังใจในการขับเคลื่อนสมอง ฮ่าๆ
เยิฟ
หรือจะไปหวีดกันในทวิตเตอร์ก็ได้น้า ติดแท็ค #ชะรีฟหนูพุก #รักหนักมาก
ขอบคุณทุกการสนับสนุนและการติดตามค่า
ฝากนิยายเรื่องอื่นๆเอาไว้ด้วยค่ะ
วณิพกพเนจร [Re-write]
Second-Class Citizens ผมเป็นแค่พลเมืองชั้นสอง [On Air]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59805.0
รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง [End]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.1500
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
หัวข้อ: HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก: HEAVY WEIGHT: แจ้งข่าวค่ะ (P.21) (09/10/19) (อ่าน 170673 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก