HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก [Story by ARPO]
บทที่ 12.1
HEAVY WEIGHT: 12.1 KG.
“อาพุกอา ลื้อจะนั่งกินนอนกินไปถึงเมื่อไร” ผมผงกหัวมองอาม่าที่ยืนเท้าเอวอยู่ข้างโซฟา ผมกดหยุดอนิเมะออนไลน์ที่กำลังดูอยู่ เสียงโช้งเช้งหยุดลง ถอดหูฟังที่ใส่เพียงข้างเดียวออก
“พุกไม่ได้นอนกินนะม่า พุกดูหนัง” ผมเหยียดขายาวแต่ก็ไม่ได้ยาวไปไหนหรอก ทั้งตันทั้งสั้นขนาดนี้
“นั่นแหละๆ ลื้อเอาแต่นอนทั้งวันตั้งแต่เมื่อวาน” ใช่แล้วครับ ผมหอบผ้าหอบผ่อนกลับบ้านที่เยาวราชตั้งแต่วันศุกร์เย็นๆ เรียนเสร็จผมก็กวาดของลงกระเป๋าแล้วขึ้นรถมาบ้านเลย
ตาดูภาพการ์ตูนที่เคลื่อนไหวไปมาแต่ว่ามือถือก็สั่นๆครืดๆตลอดจนมือสั่นเหมือนคนเป็นโรคพาร์ทิสัน แอพพลิเคชั่นสีเขียวเด้งขึ้นด้านบนเพราะมีคนส่งมาถี่ๆ
ผมมองชื่อคนส่งมาแล้วก็ถอนหายใจเฮือก
...นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่กันแน่…
...ผมกำลังหนีใช่หรือเปล่า?...
ส่ายหัวไปมา ไม่สิ ไม่ใช่ เราไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยถึงต้องหนีมา ผมแค่กลับบ้านผมตามปกติ
แต่ที่ไม่ปกติคือ…
เป็นการกลับบ้านที่ผมไม่ได้บอกใครบางคน...
และ...ผมก็ไม่ได้พามันมาด้วย
ทุกคนที่บ้านแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นผมกลับบ้านมาคนเดียวตอนกำลังจ่ายเงินค่ารถแท็กซี่ อาม่าถามถึงหลานคนโปรดตัวสูงใหญ่ว่าไม่ได้มาด้วยหรอ ผมแค่ยิ้มแห้งแล้วบอกไปว่ามันไม่ว่าง
จนตอนกลับบ้านมาได้สักพักผมถึงได้รับข้อความทางแอพสีเขียวรัวติดๆกันรวมถึงสายเรียกเข้าที่ผมปล่อยให้มันสั่นจนดับไปแล้วก็สั่นขึ้นมาใหม่แล้วก็ดับไปวนๆอยู่อย่างนี้ สุดท้ายเป็นผมเองที่ใจอ่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความไปหามัน
Paraoh: hey!!!
Paraoh: Noopook! Are you alright? Why you didn’t answer my line!!
Paraoh: Where are you now? Pick up your phone
Paraoh: Please...answer me…
Paraoh: Tell me that you are still OK.
ผมกัดฟันทั้งที่ยังไม่รู้เลยว่ากัดเพื่ออะไร ผมมองข้อความมากมายที่ไหลลงมาเรื่อยๆ ผมรู้สึกแย่มากตอนนี้ แต่ไม่รู้...ผมเหมือนยังไม่พร้อม…
สุดท้ายผมก็แค่ตอบกลับไปสั้นๆ
Noopook: กลับบ้านน่ะ ไม่ต้องห่วง เหนื่อยนิดหน่อย
ผมรู้ดีว่ามันไม่ตามมาถ้าผมไม่ได้พามาเอง ฟาโรห์รู้ดีว่าถ้าวันไหนผมกลับบ้านไปแล้วไม่ได้เรียกมันไปด้วยมันจะไม่ตามมา ยกเว้นถ้าผมไลน์ไปหาบอกให้มาหา บางครั้งผมแค่เหนื่อยๆเลยอยากกลับบ้านมาหาครอบครัวเท่านั้น ฟาโรห์จะรู้ดีและมันจะให้เวลาผมได้อยู่กับครอบครัว
ฟาโรห์เป็นคนที่รู้ใจ รู้ใจว่าเวลาไหนเข้าหาเวลาไหนถอยห่าง มันทำให้ผมสบายใจทุกครั้งที่มีมันอยู่ด้วย
...แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้…
สุดท้ายผมก็นอนกลิ้งอยู่บ้านเยาวราชจนหมดเสาร์อาทิตย์ ให้เฮียเคนขับรถมาส่งที่หอตอนค่ำๆของวันอาทิตย์ ผมมองถุงข้าวที่อาม่าทำมาให้กินก่อนจะลุกขึ้นไปแกะ มันถึงเวลาที่ผมต้องกินข้าวเย็นแล้ว ซึ่งถ้าเป็นปกติผมจะต้องหิวมาก แต่วัยนี้กลับไม่รู้สึกอย่างนั้นแหะ
อาหารร้อนๆปริมาณเยอะกว่าคนคนเดียวกิน ทั้งกระเพาะปลา ข้าวผัดหนำเลี้ยบ และน้ำรากบัวเย็นๆสองขวด
ทุกครั้งเวลาผมได้อาหารฝีมืออาม่ากลับหอผมจะต้องเรียกฟาโรห์มากินด้วยทุกครั้งซึ่งกับข้าวทั้งหมดจะถูกจัดการเกลี้ยงไม่มีเหลือ
แต่วันนี้ผมกลับตักกระเพาะปลาเข้าปากแค่ครึ่งชาม ไก่กับไข่ในชามยังเหลือเต็มเลย ข้าวผัดก็ฝืดคอ ที่กินได้เยอะสุดคือน้ำรากบัวที่หมดไปแล้วครึ่งขวด
ไม่เคยกินน้อยขนาดนี้มาก่อน คือปริมาณที่กินเหมือนแมวดมนี่ครั้งสุดท้ายที่กินคือสมัยปอหกมั้ง ตอนนั้นยังหุ่นเช้งอยู่
มองกับข้าวที่เหลือบนโต๊ะมากมาย นึกถึงไอ้แขกตัวยักษ์ ไม่รู้มันกินข้าวยัง เมื่อกี้มันส่งมาบอกว่าให้ไปรับไหม ถามว่ากินข้าวหรือยัง ผมแค่บอกมันว่าเฮียเคนไปส่ง ไม่ต้องมา
เป็นคนบอกมันเองแท้ๆว่าไม่ต้องมา
...แต่กูรู้สึกว่า…
...ไม่มีคนแย่งข้าวกินเป็นเพื่อนแม่งโคตรไม่อร่อยเลยว่ะ!...
อย่าไปบอกอาม่านะครับว่าผมหาว่ากับข้าวอาม่าไม่อร่อยนะ
“เฮ้อ…” พ่นลมหายใจเบื่อหน่ายออกจากจมูก ทำตัวเป็นธาตุเหลวไหลกองโต๊ะ
ชีวิตมันช่างหนักตูด เอ๊ย! หนักอก
เรียนก็ไม่รู้เรื่อง อาจารย์บ่นเรื่องข้าวสารขึ้นราคา เศรษฐกิจซบเซา การส่งออกไม่ดีขึ้น รัฐบาลสร้างรถไฟฟ้า แต่เดี๋ยวก่อน...กูเรียนศิลปศาสตร์
แต่ช่างเถอะเรื่องปากท้องประชาชนต้องมาก่อนนะครับ
“ไอ้เชี่ย มึงจะหลับทำไม พักแค่สิบห้านาที” เสียงน่ารำคาญมาอีกแล้ว
“ไปซื้อน้ำหรือเปล่า?” ถามมันกลับซะเลย ไอ้ปองกุลกรอกตาเบื่อหน่าย
“เออ จะเอาอะไร” ผมเห็นมันหยิบกระเป๋าเงินออกมา
“น้ำเปล่า แต่ไม่เอายี่ห้อ…” ไอ้ปองกุลมันชอบสมองสั้นซื้อน้ำยี่ห้อที่ผมไม่ชอบมา เลยต้องย้ำมันบ่อยๆ
“เออ รู้แล้วไอ้ห่า” มันขมวดคิ้ว “อย่างอื่นไม่เอาหรอวะ”
ผมส่ายหน้า ตอนนี้รู้เหมือนจะผอมๆ พุงแฟ่บ ไม่อยากอาหารเท่าไร ไอ้แห้งมันดูตื่นตะลึงมากที่ผมไม่สั่งอะไรเพิ่มเลย
“เป็นไปไม่ได้! มึงยังป่วยอยู่ใช่มั้ย หรือมึงโดนผีอยากผอมเข้าสิง มึงไม่สั่งไส้กรอกปิ้ง ลูกชิ้นทอดแถมขนมปังปี๊บ บ้าแล้ว!”
บ้าแล้วบ้านป้ามึงสิ!
“ผีไม้เสียบสิงมึงน่ะสิไอ้ห่า!” โบกมือไล่ไอ้เพื่อนแห้งให้มันไปๆสักที แค่น้ำขวดเดียวจะได้แดกมั้ย! ตอบ!
จนเกือบครบเวลาพักสิบห้านาทีนั่นแหละ ไอ้แห้งมันถึงวิ่งหัวซุนกลับมาที่ห้องเรียนพร้อมน้ำขวดหนึ่งที่เริ่มมีหยดน้ำเกาะขวด ปากแม่งมันแพล่บแสดงว่าไปกินอะไรมาแน่นอน
“แดกอะไรมาล่ะมึง” ผมมองทันวางขวดน้ำบนโต๊ะเช็ดปากมันๆของมัน
“โตเกียว”
“ห่า ไม่ซื้อมาฝากกูเลย” พูดไปอย่างนั้นแหละครับ อยากที่ไหนล่ะ
“สัส! ให้อาจารย์เขาแดกหัวมึงแทนหรือวะ” วิชานี้อาจารย์ไม่ให้นำอาหารเข้ามาให้ห้องยกเว้นเครื่องดื่มหรือพวกลูกอมแก้ง่วง
แต่ ณ จุดนี้ แม่ง! ลูกอมตราตะขาบห้าตัวก็เอากูไม่อยู่
หลังจากกลับอาจารย์กลับมาต่อเลคเชอร์ครึ่งหลัง เหล่านักศึกษาใต้ตาดำๆก็ทยอยตายไปทีหลายสิบ สรุปตายหมู่ครับ อาจารย์เขาก็บรรยายไปครับ คือเดี๋ยวนี้มันแบบใครเรียนก็ได้ ใครไม่เรียนก็ไปตามเอาเอง
ไอ้ปองกุลนั่งหลังตรงดูเหมือนจะตั้งใจเรียนแต่เปล่าเลย...ตาลอยซะขนาดนั้น
ผมก็นั่งใจลอยไปแล้ว ตามองโทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะ ไม่มีอะไรเด้งแจ้งเตือนมาสักพักแล้ว ล่าสุดที่มีมาก็คือไลน์มาบอกให้ผมตื่นนอนแล้วหาอะไรกินก่อนไปเรียนให้เรียบร้อย ผมจำได้ว่าวันนี้ไอ้โรห์เรียนเช้าจนถึงเย็นคงไม่ได้ไลน์มา
มันก็ดีนะ ผมได้คิดอะไรเงียบๆบ้าง จากวันนั้น...ผ่านมาสามสี่วันแล้ว ผมเจอหน้ามันนับครั้งได้เลยรวมถึงตัวมันเองก็เรียนหนักเลยไม่ค่อยได้เจอเท่าไร
ผมไม่ได้หลบหน้าครับ...แค่ยังไม่พร้อมจะเจอเท่านั้น!
หลังจากอาจารย์เลิกคลาส เหล่าศพที่ตายเกลื่อนถึงกับลุกพรึบเหมือนโดนคาถาสัมพเวสีจากโอโรจิมารุ ผมพาร่างแน่นของตัวพร้อมไอ้ปองกุลออกจากห้อง คือต้องรอคนให้ออกไปบ้างไม่งั้นผมเดินออกลำบากโต๊ะเรียนแม่งติดกันเป็นแพ ตูดกระแทกเพื่อนในห้องโดนมันบ่นอีก
...ครืด…
Paraoh: You are done with your class?
ทำไมมึงรู้ทุกอย่างที่เป็นกูเลยวะ รู้ดีกว่ากูที่เป็นตัวเองอีก
ผมแค่มองโนติฟิเคชั่นที่เด้งขึ้นต่อมาเรื่อยๆ แต่ภาพที่ผมเริ่มเห็นมันดูเบลอไปหมด
“มึงเป็นไรวะ” เสียงไอ้แห้งดังขัด “มองอยู่นั่นแหละ ตอบมันไปดิ”
ผมถอนหายใจเฮือก เก็บมือถือเข้ากระเป๋า
“มึง! เป็นอะไรวะช่วงนี้ มึงไม่ค่อยตอบไอ้โรห์เลย ทั้งที่ปกติมึงต้องคุยกับมันยิกๆ” ผมเดินถอดน่อง เสียงไอ้แห้งดังตามหลังมา
จะให้กูเล่ายังไงวะ
เอ่อ...มึง...มันจูบกู!
ตอนนี้กูสับสน!
จะให้กูตอบยังงี้หรอวะ!
“ไอ้พุก! มึงกลับมาคุยกับกูก่อน” มันเสียงดังขึ้น แขกแห้งๆของมันดึงแขนผมเอาไว้
“ไม่มีอะไรหรอกมึง”
“ไอ้นวิน!” มันเรียกชื่อจริงผมจริงจัง มันทำหน้าหงุดหงิดจนผมหงุดหงิดตาม อะไรกับกูนักหนาวะ เริ่มของขึ้นแล้วนะ อยากอยู่เงียบๆเข้าใจมั้ย?!
“อะไรอีกปองกุล!” ผมกดเสียงต่ำ เริ่มอยากจะเอาไขมันฟาดหน้าเพื่อนแห้ง
“มึงเป็นอะไร มึงโกรธอะไรไอ้โรห์ ก็คุยกันให้รู้เรื่อง มึงอย่าหนีมันแบบนี้” กูไม่ได้โกรธ
ไอ้ห่านจิกเอ๊ย! อย่ามาถามกูมากได้มั้ย กูยังไม่รู้เลยว่ากูควรจะโกรธหรือรู้สึกยังไง
“เปล่า กูไม่ได้โกรธมัน!”
“ไม่โกรธแล้วมึงทำแบบนี้ทำไม?”
สัส! เซ้าซี้!
“ก็บอกว่าไม่ได้โกรธ”
“แล้วมันทำอะไรให้มึง มึงถึงไม่คุยกับมัน”
มันจูบกูไง!
“เงียบเถอะมึง” ผมเสยผมอย่างหงุดหงิด ดีว่าตอนนี้ไม่มีใครอยู่ใค้ตึกแถวที่ผมยืนอยู่ไม่งั้นคงคิดว่าผมกำลังจะฆาตกรรมไอ้แห้งด้วยตูดและพุง
“มึงอย่างอนมันเลย มันนะเอาใจมึงทุกอย่าง”
“...” กูรู้! บ้านกูยังด่าอยู่บ่อยว่ามันตามใจเกินไป!
“มันนะห่วงมึงทุกอย่าง”
กูรู้! ไม่งั้นมันจะมาดูแลกูหรอ!
“มึงยังโกรธมันอีกหรอ? มันไปทำอะไรให้มึงโกรธ”
สัส! สัส! สัส!
“ไอ้เหี้ย! กูบอกไม่ได้โกรธไง แต่กูรังเกียจ! เกลียดในสิ่งที่มันทำกับกู!!!!”
ระเบิดออกมาหมดแล้ว เหมือนภูเขาไฟที่ปะทุออกมา เถ้าถ่าน ลาวา ควันร้อนๆ ออกมาหมด ผมตาร้อน มันอัดอั้นจนออกมาเป็นน้ำใสๆในตา
ปองกุลผงะถอยหลังไป มันไม่เคยเห็นผมระเบิดแบบนี้
สูดลมหายใจเข้าปอดจนอกกระเพื่อมถี่ๆ
“รังเกียจหรอ...”
!!!!
ผมไขมันเยอะเลยขี้ร้อนแต่ไม่เคยรู้สึกอะไร แต่...
...แค่เสียงทุ้มที่คุ้นเคย…
...ทำให้ผมเย็นเยือกได้ขนาดนี้...
+++++++++++++++++++++++++++ 50% +++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่ะ
มาลงตามสัญญาค่ะ
ตอนนี้อย่าเพิ่งหงุดหงิดหนูพุกนะคะ นางเป็นหนูที่กำลังติดจั่นวิ่งปั่นๆในวงล้อ นางกำลังสับสนกับชีวิต ใครอยากจะเตะนางให้หายอ้วน เอ้ย หายสับสนก็ลงชื่อรอไว้นะคะ เอาไว้จะเอามาให้เตะ ฮ่าาาา
ขอบคุณมากๆค่ะที่ติดตามมาตลอด
คอมเม้นกันมาเยอะๆเลยนะคะ คนเขียนชอบอ่านคอมเม้นมากกกก เม้นเถอะนะๆๆๆ กดไลค์กดแชร์ ได้หมดค่ะ
หวีดกันได้ในทวิตเตอร์ #ชะรีฟหนูพุก #รักหนักมาก
ขอบคุณทุกการสนับสนุนและการติดตามค่า
ฝากนิยายเรื่องอื่นๆเอาไว้ด้วยค่ะ
วณิพกพเนจร [Re-write]
Second-Class Citizens ผมเป็นแค่พลเมืองชั้นสอง [On Air]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59805.0
รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง [End]
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55235.1500
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
หัวข้อ: HEAVY WEIGHT รัก ▪️ หนัก ▪️ มาก: HEAVY WEIGHT: แจ้งข่าวค่ะ (P.21) (09/10/19) (อ่าน 170668 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก