[END]➤หาเมียไม่ได้ ก็เป็น"เมีย"ซะเองเลยสิ/Last Chapter แอบรักมาก่อน/30/7/17 P.6
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [END]➤หาเมียไม่ได้ ก็เป็น"เมีย"ซะเองเลยสิ/Last Chapter แอบรักมาก่อน/30/7/17 P.6  (อ่าน 66285 ครั้ง)

ออฟไลน์ kstt56

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 50
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-1
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม



Content





สวัสดีครับ ชื่อ สาวกนักอ่านทุกท่าน

เรื่องทั้งหมดนี้ มีเค้าโครงจากเรื่องจริง ขอให้ทุกคนมีความสุขกับนิยายที่ผมแต่งขึ้นเป็นเรื่องแรก
อย่างไรก็ตาม หากมีข้อผิดพลาดประการใด ก็ขออภัย ณ ที่นี้ด้วยครับ มีอะไรก็ ติ ชม กันได้ครับ

ใครอ่านเรื่องแล้วชอบ ก็มาให้กำลังใจไรเตอร์ด้วยเน้อ  :hao7: :hao7: :hao7:


Chapter 0
อารัมภบท


      สวัสดีครับ ผม ชื่อ "สน" ครับ  ตอนนี้ผมอยู่ปี 1 คณะวิศวกรรมศาสตร์ ผมมีเรื่องบางอย่างจะเล่าให้ฟังครับ

      ในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ตรงข้ามมหาวิทยาลัยย่านกลางกรุง ภายในร้านเต็มไปด้วยผู้คนจนไม่มีที่จะนั่ง ทุกคนที่อยู่ในร้านกาแฟไม่ได้ต้องการมาที่นี่เพื่อลิ้มรสกาแฟอันเลิศรส หรือ มาเพื่อพักผ่อนหย่อนใจ เพราะคนที่เข้ามาในร้านกาแฟ ล้วนแล้วมาเพื่อใช้อินเทอร์เน็ตภายในร้านเท่านั้น ยกเว้นโต๊ะเดียว คือ โต๊ะของผม ผมไม่ได้มาร้านกาแฟ เพื่อจะมากินกาแฟหรอกครับ แต่ผมมาเพื่อสารภาพอะไรบางอย่างกับแฟนผม



     "อย่างแกล้งอย่างงี้สิ"  เสียงสะอื้นของผู้หญิงคนนึงดังขึ้นมา ใช่แล้วครับ ขวัญ แฟนผมเอง

     "ขวัญเราแน่ใจแล้วจริงๆ" ผมจับมือแฟนผม แล้วลูบผมเธอเบาๆ

     "สนไปชอบผู้ชาย ตั้งแต่เมื่อไหร่ ใครต่อใคร ก็รู้แล้วว่าเธอไปมีอะไรกับเปรม"

     "ขวัญเราขอโทษ เรากะจะบอกเรื่องนี้กับเธอตั้งแต่แรกแล้ว เราเสียใจจริงๆ"

     "ขวัญไม่ดีตรงไหน หื.ออ..ออ..ออ.ออ.." ขวัญพูดไม่ทันจบประโยค กับร้องไห้ออกมาอีกรอบ เอาตรงๆ ผมเองก็เคยทำผู้หญิงร้องไห้มากหลายครั้งแล้ว  แต่ครั้งนี้ผมยอมรับว่า ผมสะเทือนใจมาก เพราะผมทำผู้หญิงคนนึงที่รักผมมาก ต้องมาเสียน้ำตาให้กับคนอย่างผม

    "ขวัญ เราไม่เคยมีอะไรกับเปรมเลยนะ คนในคณะ เค้าสร้างข่าวลือ ขึ้นมาอ่ะ"

   "แต่เธอก็ชอบเค้าใช่มั๊ย  เธอแอบชอบเปรมแล้วใช่มั๊ย"

   "ข..วั.....ญญ" ผมไปไม่เป็นกับสิ่งที่เธอพูดออกมา เพราะมันเป็นเรื่องจริง

   "เธอเป็นเกย์ ตั้งแต่เมื่อไหร่"

   "เราเองก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะขวัญ" ผมเห็นใจเธอมาก แต่วินาทีนั้นผมเองก็เสียใจไม่ต่างจากเธอ เสียใจที่ตัวเอง ทำร้ายจิตใจคนรักเป็นอย่างงี้ตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว

   "สน อย่าทิ้งเราไปนะ!!! เราเคยมีแฟนที่เคยเป็นเกย์แล้วกลับใจมาชอบผู้หญิง สน!!! เธอลองให้โอกาสเรานะ"

   "เราขอโทษนะ เราว่าขวัญเป็นเพื่อนที่ดีของเราได้นะ"

    ขณะนั้นเองมีผู้ชายคนนึง เข้ามาในร้าน แล้วเดินมาที่โต๊ะผม เค้าคนนั้นทักผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ผมรู้ภายในใจ
เขาเองก็กังวลกับเรื่องนี้มาก เหมือนกัน

  "หวัดดี ต๋อง"  ต๋องเป็นเพื่อนสนิทของผม รวมทั้งขวัญด้วย หลายๆอย่างที่ ผมกับเธอต้องพบอุปสรรคด้วยกัน ต๋องมักเป็นเพื่อนที่ดีที่คอยช่วยรับฟังปัญหาอยู่เสมอ

  ต๋องเดินมาหาผม แล้วกระซิบว่า "สน มึงกลับไปก่อนไป เดี๋ยวกูจัดการเอง มึงอยู่ไปก็ไม่เกิดประโยชน์หรอก"

  "เรากลับก่อนนะขวัญ เราเสียใจจริงๆ" ผมจับมือขวัญแล้วลูบเบาๆ ขณะพูด ต๋องส่งสัญญาณ เหมือนให้ผมออกไปก่อน
ผมจึงเดินออกจากร้านไป หลังจากผมเดินออกจากร้าน ผมหันหลังไปที่โต๊ะ ผมเห็นต๋องกำลังปลอบขวัญ ในขณะที่ขวัญไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย เหมือนกับตอนที่คุยอยู่กับผม

   ทันใดนั้น มีโทรศัพท์ดังเข้าในกระเป๋ากางเกง ผมดูชื่อในโทรศัพท์ เขียนว่า "คนน่ารำคาญ"
ผมไม่รับสาย ผมชักเบื่อกับคนที่อยู่ปลายสายเหลือเกิน พอผมวางสายปุ๊บ ไอคนเหี้ยนี่ แม่งก็โทรมาหาผมอีก
ผมก็ไม่รับสาย คราวนี้แม่งส่งแมสเสจในมือถือ เอาจริงนะผมมีไลน์ มันแต่ผมอ่านก็ไม่ตอบมันหรอก

" มึงไปหาขวัญ ทำไมไม่บอกกูก่อน มึงแม่งเอาแต่สร้างเรื่องอีกแล้วนะ ไอเปรมแม่งก็เร่งให้กูโทรมามึง มึงจะตัดสายหาพระแสง พระหอกไรฟ่ะ " ข้อความจากไอคนเหี้ยนี่
ผมอ่านไปงั้นแหละ เพราะยังไง ผมก็ไม่ตอบแม่งอยู่ดี ข้อความไอเหี้ยนี่ เป็นของเพื่อนผม หรือ พ่อผมก็ไม่รู้นะ
เสือกกับกูจังเลย เค้าชื่อ ต้น ครับ เป็นแฟนเก่าขวัญ เค้าไม่ถูกกับผม ตั้งแต่ที่ผมไปแย่งแฟนเก่าเค้า
แต่ถึงอย่างนั้นผมกับต้น ไม่เคยทะเลาะกันจนถึงขั้นลงไม้ลงมือนะ เพราะต้นเป็นรุ่นพี่ที่ผมสนิทมากตอนสมัยที่ผมเรียนอยู่ชั้นมัธยม ผมก็เลยค่อนข้างยำเกรงเค้าอยู่บ้าง และที่สำคัญที่สุดเค้าเองก็เป็นคนที่ทำให้ผม รู้จัก เปรม สามีของผม ในอนาคต (อวดผัว วันละนิด จิตแจ่มใส)

"เดี๋ยวกูโทรหาเปรมเอง ไม่ต้องเสือกนะครับ" ผมส่งข้อความกลับไปหาต้น

 ไม่ทันที่ผมจะส่งข้อความหามัน พี่เปรมก็โทรมาหาผมพอดี

" ฮัลโหลครับ พี่เปรม"

" น้องสน วันนี้เป็นยังไงบ้าง"

" ผมมีคุยกับขวัญแล้วครับ"

"แล้วขวัญล่ะ เป็นยังไงบ้าง"

"ขวัญเสียใจมากพี่เปรม ผมควรทำยังไงดี"

"พี่ว่า ถ้าขวัญต้องการอะไร ก็ตามใจขวัญหน่อยล่ะกัน ผู้หญิงที่สูญเสียความรัก เป็นอันตรายตั้งต่อตนเองและคนอื่น"

"หมายความว่ายังไงอ่าครับ พี่เปรม" ผมงงกับประโยคที่เปรมพูด มาแนวปรัชญาหรอว่ะ

"เอาหน่า เอาเป็นว่า ตามใจขวัญไปก่อนล่ะกัน ยกเว้นกลับไปคืนดีกันนะ อันนี้พี่ไม่ยอม" มึงไม่ได้สลดกับเรื่องขวัญเลยนะ พี่เปรม

"แหนะๆ รู้แล้วแหละพี่" ผมตอบเขินๆ

"รู้ใช่มั๊ย ถ้าคบกับพี่ สนเป็นได้อย่างเดียวสำหรับพี่ คือ เป็นเมียพี่" แหวะ จะอ้วก

"รู้แล้วหน่า แต่ช่วงนี้อย่าพึ่งคบกัน เอาให้เรื่องขวัญผ่านไปซะพักก่อนนะพี่เปรม"

"ครับผม น้องสน พี่จะบอกให้นะ การมีผัวเป็นเดือนวิศวะ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะครับ น้องสน"

"หลงตัวเองอีกแล้วนะค่าบบบบบ เรายังไม่เคยมีอะไรกันซะหน่อย" >///<

"เดี๋ยวก็ได้มีแล้วแหละครับ หน้าตาน่ารักแบบนี้ ไม่รอดหรอก อิอิ"

"อิอิ พร่องส์" พร่อง แปลว่า พ่อมึง แต่เวลาเติม ส์ ไม่ได้หมายถึง พ่อมึงหลายคน แต่หมายถึง พ่อมึง!!!! แบบเน้นๆ นี่กุเพ้อเจ้ออะไรอยู่ว่ะเนี่ย ไอคนแต่ง มึงก็เริ่มออกทะเลแล้วนะ กลับมา!!!!

"555 พี่จะรอนะครับ วันที่สนยอมเป็นแฟนกับพี่" ผมเขินอยู่ก็จริง แต่มันก็รู้สึกกับเรื่องขวัญพอๆกัน ผมไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่ที่แน่ๆ คือ จากที่จะได้มีเมียเป็นตัวเป็นตน ผมกลับต้องไปเป็นเมียคนอื่นนะสิ......



To Be Continue

ยังไงก็ให้กำลังใจไรเตอร์ด้วยเน้อ เค้าจะได้มีแรงกายแรงใจมาแต่งต่อนะครับ

Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 31-07-2017 08:25:00 โดย kstt56 »

ออฟไลน์ เจเจจัง

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 185
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-0
เปรมคือพระเอกใช่ไหม รอค่ะ

ออฟไลน์ Janja

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 8
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0

ออฟไลน์ Kei

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 478
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-1
อิอิหวานกันแต่แรกเลย แต่ชื่อเรื่องกับเนื้อหามันคนละเรื่องเลยนา :mew1:

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7518
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
เหมือนสน ไม่ได้มีแค่เปรมที่มาชอบนะ


ออฟไลน์ kstt56

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 50
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-1
มาต่อให้ครับ หลายคนอาจสงสัยว่า ทำไมชื่อเรื่อง มันช่างตรงข้ามกับ อารัมภบท
เรื่องแบบนี้ต้องดูกันไปยาวๆนะครับ แหะๆ
ขอบคุณสำหรับที่คนที่เข้ามาติดตามนะครับ
ติ ชม ได้คลอดนะครับ

Chapter 1  เสียจูบให้เดือนคณะ

   สวัสดีครับ ผม ชื่อ "สน" ผมเป็นเกย์ครับ ผมอายุ 18 ปี
 ผมเองมีความหลังอะไรหลายอย่างที่ทำให้ตนเองกลายเป็นคนมีปม จนถึงตอนนี้
ตลอดชีวิตของผม ผมไม่เคยสมหวังในความรักเลยซักครั้ง คนที่ผมคบล้วนแล้วเป็นเพียงเครื่องมือแก้เหงา
ที่ช่วยให้อารมณ์หึงหวงนั้นหายไป บางคนคบเป็นแฟนเพียงไม่กี่สัปดาห์ก็เลิกไป
เพราะผมไม่ได้ชอบเธอเลยซักนิด

   "ขวัญ"  ก็เป็นอีกคนหนึ่งที่เป็นเพียงแค่เครื่องมือแก้เหงาสำหรับผม
ผมไม่น่าไปมีอะไรกับเธอจนเลยเถิด ความจริงแล้วผมกับเธอเคยเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อน
ผมรู้จักเธอผ่าน ต้น แน่นอนว่าตอนนั้น ต้น กับ ขวัญ ยังคบกันอยู่ตอนนั้น ซึ่งก็นานหลายปีแล้ว
ไม่ทราบว่า ขวัญ กับ ต้น คบกันอีท่าไหน กลายเป็นว่า ต้นเริ่มสนใจในตัวขวัญน้อยลง

    ขวัญจึงแกล้งให้ผมเป็นแฟนกับเธอ เพียงเพื่อให้ ต้น หึงหวง แน่นอนว่า มันได้ผล
แต่ปัญหาคือ ขวัญกลับแอบชอบผมแบบจริงจัง ในขณะที่ผมก็แบ่งรับแบ่งสู้ ผมไม่กล้าปฏิเสธ
เพราะผมเหงาและรู้สึกอยากมีแฟนมาก แต่ผมเองก็ไม่กล้ารับปาก เพราะผมก็ไม่ได้ชอบเธอเลย
ความไม่แน่นอนของผม จึงกลายเป็นความผิดพลาดที่ทำให้ ผมกับขวัญมีอะไรกันแบบไม่ได้ตั้งใจ



   " หาเรื่องตั้งแต่ตอนเริ่มคบ ยันตอนเลิกคบเลยนะ " ต๋องเริ่มแซะผม ขณะที่ผมกำลังกินข้าวอยู่ใต้คณะ

   " กูมีอะไรกับขวัญครั้งแรกตอนเมา ตอนนั้นกูไม่มีสติ แต่กูแน่ใจว่ากูไม่เคยรักขวัญเลย " ต๋องมองหน้าผม แบบขยะแขยง
 
   " สมควรแล้วที่ไอต้นโกรธมึง มึงแย่งแฟนมันมา แต่กลับปล่อยให้เสียของ "

   " แล้วขวัญเป็นไงบ้าง นี่ผ่านมาเดือนกว่าๆแล้ว ขวัญดีขึ้นบ้างยัง "
    ผมยังเป็นห่วงอยู่ โดยเฉพาะเรื่องสุขภาพ ขวัญเป็นคนสุขภาพไม่ดี บ่อยครั้งที่ขวัญต้องกินยาแก้ปวด 
   
    " ตอนนี้ขวัญดีขึ้นแล้ว ขวัญฝากให้กูบอกมึงว่า ให้มึงลองกลับไปคิดดูอีกที " ว่าแล้วว่าขวัญต้องพูดแบบนี้

    " ต๋อง กูแน่ใจแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ ถ้ากูยังไม่แน่นอนกับตัวเองอีก ขวัญจะเสียใจมากกว่านี้ "
     ผมรู้สึกว่าถ้าความรักที่นำความสงสารมาบดบังความรู้สึกที่แท้จริง เมื่อความสงสารจางหายไป
     หลังจากนั้น จะกลายเป็นช่วง  ทรมาน ของใครซักคน ผมเลือกตามความรู้สึกที่มีอยู่

    " ก็กูไม่เห็นมึงคบกับเปรมนี่หว่า "

    " ที่ยังไม่คบ ก็เพราะสงสารขวัญไงมึง "

    " มึงอ่ะแปลกคน รู้ตัวป่ะ "

    " ทำไมว่ะ " ผมถามแบบงงๆ
   
    " ผู้หญิงที่มึงคบทุกคน มึงไม่ได้รัก ส่วนที่มึงรัก มึงก็ไม่ได้คบ แล้วตอนนี้มึงก็มาเป็นเกย์อีก " อ้าวหมายความว่ายังไง

    " มึงเกลียดเกย์ หรอ " ผมโพล่งถามออกไป

    " ป่าว กูเคลียร์เรื่อง ชายหญิงได้ แต่พอเป็นเรื่องชายชาย กูไม่ค่อยอินไง เวลามึงมีปัญหากูอาจจะเข้าใจมึงไม่เต็มที่ "
     มันพูดแบบเขินๆ พูดแค่นี้ทำไมต้องเขินด้วยว่ะ

    " ขอบคุณนะ ต๋อง ที่ช่วยกูมาตลอด " ผมขอบคุณมันจริงๆ มันช่วยผมมาเยอะมาก

   " ถ้าจะขอบคุณกู มึงก็ควรขอบคุณพี่ต้นด้วย เพราะพี่มึงก็ช่วยเหลือมึงเยอะ " โอ๊ยกูไม่อยากได้ยิน กูเบื่อ

    " กูว่าเค้าโกรธกูว่ะ "

    " เค้าไม่ได้โกรธมึงหรอกนะสน เค้าเกลียดมึง "

    " กูก็ว่าอย่างงั้น "

    " เค้าถือทิฐิ เอาจริง เค้าก็แค่บ่นๆ มึงเท่านั้นเอง "

    " มึงไม่ได้เป็นกู มึงจะไปรู้อะไร เสือกได้ทุกเรื่อง "

    " ถ้าอย่างงั้นกูไปบอกขวัญตามที่มึงบอกล่ะกันนะ ขวัญอ่ะมีแฟนมาหลายคน ถึงเสียมึงไป ก็ไม่เป็นไร เสน่ห์มันเหลือร้าย "

     ผมชวนมันคุย จนถึงคาบที่ต๋องจะต้องมีเรียน ส่วนผมชิวครับ ตอนบ่ายผมว่าง
   
    " ต๋อง กูฝากยาแก้ไมเกรน ให้ขวัญหน่อยนะ อย่าบอกว่ากูให้นะ " ต๋องกับขวัญ เรียนบัญชีเหมือนกันครับ

    " รู้แล้วหน่า " มันรับยา แล้วก็เดินขึ้นไปเรียน
------------------------------------------------------------------------
   
    " เป็นไงเจ้าตัวเล็ก " เสียงหล่อนุ่มๆ ดังขึ้นมา ในขณะที่ผมกำลังไปเก็บจาน ไม่ต้องหันก็รู้ว่าเป็นใคร

    " พี่เปรม ไม่เรียนบ่ายหรอครับ " พี่เปรมใส่เสื้อช็อป พร้อมกับกางเกงยีนส์ขาเดฟตัวเก่งของเค้า
    ทุกครั้งที่ผมจ้องพี่เปรมตรงๆ ผมไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมพี่เปรมถึงได้เป็นเดือนคณะ
    ตัวสูง ขาว บุคลิกคุณชาย คนอะไรทั้งหล่อและน่ารักไปพร้อมๆกันได้

    " เปล่า พี่ไม่ได้โดด พี่ไม่ได้โดดเรียน " อะไรจะร้อนตัวขนาดนี้

    " แหนะๆ อย่าดื้อสิค่าบ ไปเรียนเลย~ "

    " พี่เบื่อคาบดรออิ้งอ่ะ อาจารย์สอนไม่รู้เรื่อง ว่าแต่เย็นนี้ว่างมั๊ย "

    " ว่างสิ ทำไมอ่อ "

    " ไปดูหนังกันนะ สน "

    " ไปกันกี่คนอ่ะ ต้นไปป่าว "
 
    " มันไม่ไปหรอก ชีวิตมันอินดี้จะตาย ไปด้วยมีหวังทะเลาะกันตาย ไปดูกันสองคนนะ "

    " ไม่ขนาดนั้น หรอกพี่ แค่กัดกันขำๆ "

    " ไม่ขำนะพี่ว่า แรงอยู่นะ ทั้งคู่เลย " เปรมพูดพร้อมทำหน้าเจื่อนๆ

    " หรอพี่ งั้นพี่ไปเรียนก่อน อย่าโดดนะ เดี๋ยวตอนเย็นเจอกัน เมเจอร์นะพี่ "
     ผมไล่ให้พี่ไปเรียน เถียงไม่ออก เปลี่ยนเรื่องเลยเรา

    " จะไปดูหนัง อีกแล้วเหรอ เมื่อวานก็ไปดู เมื่อวานซืนก็ไปดู มึงก็ว่างเนอะ " พูดไม่ทันขาดคำ เชี่ยต้นมาได้ไงว่ะนั่น

    " เปรมมึงไม่ไปเรียนหรอว่ะ " ต้นถามเปรมด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่มีคำหยาบซ่อนอยู่
   ซึ่งเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของต้น ต้นเป็นตัวอย่างของคน ที่เรียกว่า "ฮิปเตอร์" ได้อย่างแท้จริง
   เป็นฮิปเตอร์ที่ขี้เสือก รู้จักคนอื่นไปทั่ว ยกเว้นเรื่องของตัวเอง 
   ฮิปเตอร์ใส่แว่นกลมขอบสีดำ ไว้ผมเซอร์ๆ ไม่ยาว ไม่สั้นจนเกินไป มีการไปดัดโครงผมมา จนเห็นอย่างชัดเจน
   มาพร้อมเสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนแบบหลวมๆกำลังดี แบบที่ฮิปเตอร์ชิบใส่กัน ดูเท่ตายล่ะ
   สภาพแบบมันจะไปคบกับขวัญได้นานๆ ได้ยังไงกัน ทุกวันนี้ผมยังงงกับสเปคผู้ชายของ ขวัญ มากเลย
   เปลี่ยนจากสายฮิปเตอร์ มาเป็นสายน่ารัก ไปได้ยังไง

   " มึงยังไม่หยุด ดูดบุหรี่อีกหรอว่ะ "

   " รู้ได้ไงว่ะ "

   " แหม่ กรองทิพย์ คือ อะไรล่ะครับ เครื่องกรองน้ำมั้งมึง "

   " เออหน่า กูจะเลิกแระ ยุ่งจังเลยมึง "

   " มึงสั่งสอน น้องมึง แต่มึงเองก็ไม่ได้ดีไปกว่า สน เลยนะ " อู้ววว สะใจ

   " ไม่รู้ดิ เสือกเป็นญาติห่างๆกัน ทำไมก็ไม่รู้ "

   " พอๆๆ เจอกันทีไร จะทะเลาะกันทุกที ป่ะ ไปเรียนกันต้น น้องสน พี่ไปเรียนก่อนนะ "

   " เย็นนี้เจอกันนะครับ "

----------------------------------------------------------------------------
     ผมพึ่งรู้ว่า เปรมไม่ได้จองที่นั่งแบบธรรมดา แต่พี่แกจองแบบ VIP ผมตกใจกับความเล่นใหญ่รัชดาลัยของพี่เปรมมาก
   
   " มันไม่แพงไปหน่อยหรอ " ที่นั่งโซฟา VIP ราคาแบบนี้ ขนาดผมเป็นคนใช้เงินสิ้นเปลือง ยังเสียดายเลยครับ
   
   " แฟนคนเดียว ทำไมจะเลี้ยงไม่ได้ " เปรมพูดเสียงดัง จนพนักงานขายตั๋ว แอบยิ้ม
    รู้นะว่าเธอเป็นสาววาย ผมสะกิดเปรม บอกให้เงียบลงหน่อย หลังได้ตั๋วมา
   
     ผมกับเปรมก็พากันชวนไปดูหนัง แค่ได้นั่งเท่านั้นแหละ วินาทีนั้นรู้ว่า เปรมรุกผมหนักเหลือเกิน
      เพราะเพียงแค่หนังเริ่มดำเนินเรื่อง เปรมก็เริ่มดำเนินอะไรบางอย่างกับผม

    " ทำไมมองแต่เรา จะดูหนังมั๊ยเนี่ย " ผมแอบแซว เปรมที่เอาแต่มองผม มากกว่าจะดูหนัง
     เปรมยิ้มกรุ้มกริ่ม เหมือนอยากจะกินผมไปทั้งตัว

    ผมต้องห้ามปรามไว้หน่อยซะแล้ว  " ทะลึ่ง ดูหนังไป "

    " ทะลึ่งอะไรล่ะ "

    " สายตามันฟ้อง " รู้สึกถูกข่มขืนทางสายตา

    " แล้วใครใช้ให้น่ารักล่ะ "

    " ยังไม่ได้คบกันเลยซักหน่อย "

    " ทำเป็นเล่นตัวนะเรา " ผมยังไม่ทันจะตอบ เปรมก็เอาจมูก ค่อยๆลูบไปยังแก้มผม
    ผมคิดในใจขืนเป็นแบบนี้เสร็จมันแน่  ผมรู้ว่าเปรมกำลังจะจูบผม ผมจึงหันหน้าหนี
    พอหน้าหนีเท่านั้น  เปรมใช้มือทั้งสองข้าง หันหน้าผมให้ปากผมประกบกับปากเค้า


To Be Continue .....
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27-05-2017 00:40:06 โดย kstt56 »

ออฟไลน์ yowyow

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4188
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +139/-7

ออฟไลน์ Laliat

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 253
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
อุกรี้ดๆๆๆๆงานดีเจ้าค่าเอ้ย :call:

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7518
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
เปรม รุกสน มาก
แสดงว่าสน น่ารัก จากสายตาเปรม
ขวัญ คบมาหลายคน สุท้ายคบต้น
สน คบขวัญ เพื่อให้ต้นหึง แต่ดันรักสนซะเอง
สนเมาเลยมีอะไรกับขวัญ
แต่สนบอกว่าตัวเองเป็นเกย์
พอเมาไม่ว่าหญิงหรือชายก็ได้หรอ
       :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ OoniceoO

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 969
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-2
จับข่มขืนไปแล้วชักช้า เสียเวลา

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ lovejinjunno

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-1
แหม่ ร้อนแรงสมเป็นเดือน(เมะ)วิศวะจริมๆ
น้องสนจะเสร็จพี่เปรมในโรงหนังหรือไม่
โปรดติดตามกันต่อในตอนหน้า 5555

ออฟไลน์ kstt56

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 50
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-1
มาอีกแล้วครับผม มารับชมกันต่อได้ครับผม

Chapter 2
ตัวซวย




ทันทีที่เปรมใช้มือทั้งสองข้าง หันหน้าผม ให้ปากผมประกบกับปากเค้า ผมใจเต้นรัวมาก ผมเคยจูบกับผู้หญิงมาหลายคน แต่ยังไม่มีใครคนไหนที่ทำให้ ผมระทวยขนาดนี้ เปรมพยายามจะสอดลิ้นเข้าไปในปากผม ทันใดนั้นก็มีคู่ชายหญิง คู่นึงเดินเข้ามาเห็นพอดี ผมจึงรีบผลักเปรมออกไปก่อน

" เซ็งจัง ถูกขัดจังหวะซะได้ " เปรมบ่นอย่างเสียดาย

" หนังพึ่งเริ่ม คนก็ต้องยังเข้าออกอยู่แหละ "

" ต่อมั๊ย " ไปหื่นอะไรมาจากไหนครับ คุณเปรม

" พนักงานโรงหนัง เค้าดูเราอยู่นะ "

โรงหนัง VIP เป็นอะไรที่สะดวกสบายมาก การบริการก็ดี แต่สิ่งเดียวที่ขัดใจผม คือ ความเอาใจใส่ของพนักงานที่มากเว่อร์ รวมไปถึงพื้นที่ในโรงหนังมีขนาดเล็กเพื่อให้ดูแลทั่วถึง กลับทำให้ขาดความเป็นส่วนตัว

" ยิ้มระรื่นเลยนะ " จูบกูแล้วหนิ

เปรมยักคิ้ว แล้วมากระซิบข้างหู " รักนะครับ พี่จะรอนะ "

" รอหน่อยนะครับ " ผมตอบแบบเขินๆ

หลังดูหนังเสร็จ เปรมชวนผมไปกินข้าว ผมเลือกร้าน บอนชอน ผมชอบกินไก่อิอิ

" จะกินหมดมั๊ยเนี่ย " จะบ่นอะไรครับ พี่เปรม คนอะไรตัวก็ใหญ่ แต่กินน้อย

" ที่เหลือ เดี๋ยวเหมาเอง " ผมภูมิใจในความกินเยอะของผม

" กินเยอะ แต่ทำไมไม่อ้วนเลย " เปรมแอบเหน็บผม ที่ผมกินเยอะ

" ไม่รู้สิ แต่ก็ดีแล้ว พี่จะได้อุ้มผมง่ายไง "

" นี่ รักษาสุขภาพหน่อยก็ดีนะ " เปรมเตือนผมอย่างเป็นห่วง

" คิดไรมาก ชีวิตคนเรา หาความสุขให้ตัวเองบ้างดิ " ผมพูดอูอี้ พร้อมกับยัดข้าวเหนียวใส่ปาก

" ค่อยๆกิน เดี๋ยวสำลัก "

" รู้แล้วหน่า "

“ อายุก็ปาไป 20 แล้วนะ กินเหมือนเด็กเลย "

“ ตอนนี้ยังเด็กอยู่ นะพี่เปรม ” ผมตอบแบบอ้อนๆ

" เด็กอะไร อายุก็ใกล้กัน สนซิ่วมาไม่ใช่หรอ ถ้าไม่ซิ่ว พี่กับสนก็คงเป็นรุ่นเดียวกันไปแล้ว " 
ลืมบอกไปผมซิ่วไปปีนึง ซึ่งตลอดเวลา 1 ปีที่ซิ่ว ผมใช้เวลาอยู่กับขวัญเป็นส่วนใหญ่

" ทีพี่เปรม ยังเรียกตัวเองว่าพี่เลย "

" จริงหรอ " ยังมีหน้ามาถามอีก พี่เปรม

“ ถามหน่อยดิ " จู่ๆ พี่เปรมก็เปลี่ยนเรื่องถาม

" ว่ามาเลย " ผมพูดไป แต่มือกำลังจกเนื้อไก่อย่างสนุกสนาน

" คบกับขวัญนานยัง " ผมได้ยินประโยค ผมเงยหน้าสบตากับพี่ทันที

" ประมาณปีกว่าแล้วอ่าพี่ ไอต้นมันไม่บอกพี่เรื่องนี้หรอ “

“มันแทบไม่บอก อะไรพี่เลย”

"เออ แล้ว รู้ตัวว่าชอบผู้ชาย นานยัง “ เปรมถาม พร้อมส่งสายตาอยากรู้ ในใจผมคิดว่า พี่เปรมจะไม่แดกอะไรเลยหน่อยหรอ

“คือ ตอนที่คบกับขวัญ ยังสับสนตัวเองว่า ผมรักขวัญจริงรึป่าว แต่คบไปซักพัก ก็ถึงแน่ใจว่า ผมไม่ได้แค่รู้สึกเฉยๆกับขวัญ ผมเฉยกับผู้หญิงทุกคนเลย “ พอเรื่องนี้ทีไร ใจห่อเหี่ยวทุกทีเลย

" แล้วสนเคยมีอะไรกับผู้ชายมั๊ย "

คำถามนี้เป็นคำถามที่ผมไม่อยากยินเป็นที่สุด เพราะคำถามนี้ จุดชนวนอดีตของผม อดีตของผม ที่อยากจะลืม

" สน เป็นอะไรหรอ " เปรมถามผมอย่าเป็นห่วง อยู่ๆน้ำตาผมก็คลอเบ้า ผมต้องกลั้นร้องไห้
ไม่ให้พี่เปรมเห็น แต่พี่เปรมก็สังเกตเห็นจนได้ทำไมผมอ่อนแอแบบนี้ว่ะ เรื่องมันผ่านมาหลายปีแล้วนะ

“เฮ้ย เป็นอะไรอ่ะสน” เปรมพูดอย่างตกใจ

" ผมอิ่มแล้ว " กินอะไรไม่ลงแล้ว

" พี่ขอโทษ " พี่เปรมพูดแบบเศร้าๆ

 " พี่เปรมไม่ต้องขอโทษผมหรอกครับ พี่ไม่ได้ทำอะไรผิด "

" พี่ไม่ถามแล้วครับ กินต่อเถอะนะๆ "

" ผมทำเสียฟีลหมดเลย " ขอโทษนะพี่เปรม ผมไม่น่าทำเสียบรรยากาศเลย

" ไม่เป็นไร กินต่อเถอะ เสียดายอ่ะ "

" ผมอิ่มแล้วแหละ ห่อกลับบ้านก็ได้ " พี่เปรม เรียกพนักงานให้ห่ออาหารกลับบ้าน

  หลังกินข้าวเสร็จ ผมเดินเล่นกับพี่เปรมซักพัก เดินซื้อของ พี่เปรมซื้อกระเป๋าตังค์สีครีมให้ผม สวยดีครับ เหมาะกับผมด้วย ระหว่างที่เดินขึ้นรถ มีคู่หนุ่มสาวคู่นึงทะเลาะกัน บริเวณลานจอดรถ แค่เห็นไกลๆ ก็รู้แล้วว่าเป็นใคร

  ต้น กับ ขวัญ กำลังยืนทะเลาะกันอยู่ ถึงจะไม่ได้ทะเลาะกันเสียงดัง แต่ดูสีหน้าก็รู้ครับ
ทั้งสองคนดูเครียดมาก พี่เปรมสะกิดผม ให้เดินหลบสองคนนี้ ผมตั้งคำถามตัวเอง
ทำไม ต้น ถึงไปคุยกับขวัญอีก ต้นตัดขาดกับขวัญไปแล้วไม่ใช่หรอ ขอแอบฟังหน่อยล่ะกัน

" เป็นแบบนี้ ไปได้ยังไง " ขวัญพูดกับต้นอย่างเหยียดหยาม

" ขวัญ เราโกหกเป็นซะที่ไหน พอเถอะนะ เราขอ " ต้นพูดกับขวัญแบบจริงจัง

" ต้น อย่ามาล้อเล่นแบบนี้ " ขวัญจับมือต้นทั้งสองข้าง คุกเข่าแบบหมดแรง เหมือนชีวิตของขวัญทำร้ายใครมาเยอะแล้ว

" ตั้งแต่เราเลิกกับเธอ เราไม่เคยหึงเธอเลยนะ " ต้นพูดอย่างเชือดเฉือน และทุกครั้งที่ขวัญหน้าเสีย
สีหน้าต้นดูสะใจอย่างบอกไม่ถูก ต้นสะบัดมือออกจากขวัญ แล้วเดินหนีแบบไม่สนใจใคร

ผมจะเดินไปหาขวัญ เพื่อไปปลอบเธอ เพราะตอนนี้เธอเหมือนผู้หญิงขาดสติคนนึง
ผมไม่รู้ว่า ผมจะช่วยเธอได้รึป่าว เปรมพยักหน้าทำนอง อนุญาตให้ผมไปคุยกับเธอ
แต่พอเธอเห็นผมเท่านั้นแหละ เธอวิ่งหนีผม แล้วขึ้นรถออกไป โดยไม่ฟังผมพูดซักคำ

" ขวัญกลับมาก่อน "

แต่ยังไม่ทันจะเดินไปคุย ก็มีใครซักคน พูดจากด้านหลังมาว่า

“ มึงก็เสือกไม่แพ้กูแหละ “ เสียงของต้นดังมาจากข้างหลัง ไอเชี่ย มึงเห็นกูได้ไงว่ะ

" ทะเลาะ เรื่องอะไรกัน " ผมถามมันไปตรงๆ

" อย่าเสือก แต่ไม่ต้องกลัวหรอก มึงมีเอี่ยวเสมอแหละ " ต้นตอบแบบกวนตีน

" อ้าว ไอ้เหี้ย ขวัญมันก็เคยเป็นแฟนกู ทำไมกูจะถามไม่ได้ " ผมก็อารมณ์ขึ้นเหมือนกัน

" มึงรู้มั๊ย มึงอ่ะเป็นตัวซวย ไอเปรม มึงคบก็ระวัง ไอเหี้ยนี่ด้วยนะ " มันตวาดใส่ผม ไอเชี่ยต้น มึงด่าว่า กูเป็นตัวซวย หรอว่ะ

" กูเป็นตัวซวย ตรงไหนว่ะ มึงบอกมาดิ มึงบอกเลยสัส "

" ผู้หญิงที่มึงคบแต่ละคน มีใครบ้างมั๊ยที่ไม่เสียใจ เพราะมึง "
ผมช็อค เพราะต้นพูดถูก มันเป็นเรื่องจริง แต่เรื่องอะไรที่ผมจะไปยอมมัน

" เมื่อกี้ มึงทำขวัญเสียใจ มึงยังมีหน้ามาพูดอีก " ผมด่ามัน

" กูอ่ะ เป็นฝ่ายเสียใจมาโดยตลอด มึงอ่ะ เคยเข้าใจกูซะที่ไหน " มันตวาดผมกลับ

" ใจเย็นก่อนมั๊ย " เปรมทำหน้าที่เป็นคนไกล่เกลี่ย อีกเช่นเคย

" อย่าพึ่งยุ่ง!!!! " ผม กับ ต้น พูดพร้อมกัน พี่เปรมเงียบเลยครับ เอ๋อแดก

ต้นเริ่มสงบอารมณ์ มันเริ่มเบาเสียงลง

" สน กูถามมึงตรงๆ ทำไมมึงถึงเป็นแบบนี้ไปได้ว่ะ ไหนมึงสัญญาแล้วไงว่า จะไม่ทำตัวแบบนี้อีก
บทเรียนมึงมี มึงไม่เคยจำเลยหรอ มึงถึงได้ไปคบกับขวัญ กูนึกว่ามึงจะปรับปรุงตัวได้แล้วนะ "

" ก็มึงไม่เคยสนใจขวัญเลย ขวัญถึงต้องแกล้งคบกับกู กูยังยืนยันคำเดิมนะ ว่าขวัญเป็นฝ่ายแนะนำกู
และ ขวัญก็เป็นฝ่ายเริ่มกับกูก่อน " ผมมั่นใจว่า ขวัญเป็นคนแอบชอบผม แผนการที่จะทำให้ต้นไม่นอกใจ
กลับกลายทำให้ขวัญเป็นฝ่ายนอกใจซะเอง

" มึงมีปาก ทำไมมึงไม่ปฏิเสธไป ..... เพราะมึงเองก็อยากมีแฟนจนตัวสั่นนะสิ "
ผมช็อค ต้นพูดถูกอีกแระ ทำไมมึงจี้ใจดำกูเก่งจัง

" แล้วที่มึงหยุดซิ่วไปปีนึง มึงได้กับขวัญกี่รอบล่ะ " ต้นด่าผม โดยที่พี่เปรมได้แต่ยืนงง

ต้นยังพูดต่อ " อดีตของมึงถึงเลวร้ายยังไง พวกกูก็คอยช่วยมึงกลับมา กูรู้ว่า ชีวิตมึงมันโคตรซวย
แต่มึงเองก็ทำคนอื่นซวยมาหลายครั้งแล้ว กูนึกว่ามึงจะเป็นเพื่อนที่ดีกับกูซะอีก "

ผมเริ่มเงียบ ฟังมันบ่น ที่จริงมันกำลังระบายอารมณ์ของมันอยู่ ทุกคำที่ต้น พูดมันเป็นเรื่องจริง ทั้งหมด
ผมเองพึ่งมาตระหนักได้ว่า ที่จริง ชีวิตกูจะเลวร้ายมากกว่านี้ ถ้าไม่มีผู้ชายคนนึงที่มาเปลี่ยนชีวิตผม

ผู้ชายคนนั้น เปรียบเสมือน พ่อคนที่สองของผม เค้าคนนี้ เป็นจิตแพทย์ ชื่อ นายรณภัทร ปิติรังสี
ผมเรียกเค้าด้วยชื่อเล่นที่เป็นเอกลักษณ์ ว่า พี่ปลายข้าว ซึ่งเป็นพี่ชายของต้นข้าว หรือ ไอต้นที่กำลังด่าผมอยู่ตอนนี้



To Be Continue ........



(ตัวละครทุกตัว ตั้งชื่อในนามสมมติ ตามคำอนุญาตของ เจ้าของเรื่อง)
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07-04-2017 11:45:06 โดย kstt56 »

ออฟไลน์ kstt56

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 50
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-1
Chapter 3
อบอุ่นจากอ้อมกอด


Chapter นี้เล่าเรื่อง ในมุมมองของ พี่ปลายข้าว

     เช้าวันหนึ่งที่แสนจะเบื่อ ผมต้องเข้าเวรที่โรงพยาบาล แน่นอนว่า มันเป็นตอนเช้า ปีนี้เป็น
ปีสุดท้ายที่ผมทำงานเป็นนักศึกษาแพทย์ หลังจากนั้นผมจะได้เป็นแพทย์อย่างเต็มตัว ผมเดินตรวจคนไข้ตามปกติ
การตรวจคนไข้สำหรับจิตแพทย์ ไม่ต่างอะไรกับการรับฟังปัญหาและแก้ปัญหาของผู้ป่วยที่มีปัญหาทางจิต
ผมเชื่อคนเราทุกคนจะมีช่วงเวลาหนึ่งที่สูญเสียตัวตนไป เมื่อถูกทำร้ายอย่างรุนแรงทั้งทางร่างกายและจิตใจ
ดังนั้นหน้าที่ของจิตแพทย์จึงเปรียบเสมือนหางเสือที่นำทางให้จิตใจที่บอบบางและเจ็บปวดได้รับการเยียวยา
พร้อมที่จะต่อสู้และเผชิญบนโลกของความเป็นจริง โดยที่ยังไม่สูญเสียตัวตน


“ นายรณภัทร “ หัวหน้าพยาบาลประจำแผนก เรียกผมตามปกติทุกเช้า

“ มีเคสอะไรหรือครับ ” ผมถามหัวหน้าพยาบาล

“ พี่มีเคสด่วนให้น้องไปทำ พี่ว่าน้องเหมาะที่จะทำเคสนี้ “

“ เกี่ยวกับพฤติกรรมวัยรุ่น หรอครับ “ ผมถาม

“ ใช่แล้ว ผู้ป่วยเป็นเด็กหนุ่ม หน้าตาดีซะด้วย ผู้ป่วยได้ตรวจกับอายุรแพทย์แล้ว แต่ทางหมอแนะนำให้ส่งตัวเด็ก
มาแผนกนี้เพื่อรักษาสภาพจิตใจของน้อง พี่คิดว่า ถ้าเป็นเธอคงจะเข้าใจ ความรู้สึกของคนวัยนี้นะ “

   หัวหน้าพยาบาลยื่นแฟ้มมาให้ผม ผมเปิดหน้าแรกของแฟ้มประวัติคนไข้ ชื่อ สนธิกานต์ เตชะจินดา อายุ 17 ปี กรุ๊ปเลือด B

ผมเดินเข้าไปในห้อง ผมเห็นน้องนั่งลงบนเก้าอี้อยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว ในขณะที่เพื่อนอีกคนหนึ่งยืนกุมมือ
น้องคนนี้อย่างเป็นห่วงทั้งสองคนใส่ชุดนักเรียนเหมือนกันแต่ต่างกันตรงที่ คนที่ยืนอยู่ใส่ชุดนักเรียนตามปกติ
แต่คนที่นั่งอยู่ใส่ชุดนักเรียนที่ขาดวิ่น มีรอยเลือดอยู่บริเวณปกเสื้อ กางเกงนักเรียนฉีกขาดจนบ็อกเซอร์ที่ใส่
โผล่ออกมาจากกางเกง ใบหน้าของน้องมีสภาพเหมือนคนหมดแรง น้องหน้าตาน่ารักมากกว่าที่ผมคิด
น้องคนนี้ผิวขาวใส หน้าตาทุกอย่าง ทำให้รู้แล้วเลยว่า มาจากตระกูลการศึกษาดี
แต่สภาพชุดกับรองเท้านักเรียนพื้นขาด ดูเหมือนทำให้ความสง่าราศีของน้องหายไปในพริบตา

“ สวัสดีครับ น้องชื่อ สนธิกานต์ ใช่มั๊ยครับ “

“ ใช่ครับ “

“ พี่เป็นจิตแพทย์นะครับ พี่ชื่อปลายข้าว เรียกว่า ข้าวเฉยๆก็ได้ พี่จะมาดูแลน้องเองนะ  “

“ พี่ว่า เรียกชื่อ สนธิกานต์ ดูทางการไปนะ น้องมีชื่อเล่นว่าอะไรครับ “ น้องนั่งนิ่งมาก ผมต้องลองถามให้น้องรู้สึกตัว

“ สน ครับ “ เสียงแผ่วเบาของเค้า บ่งบอกถึงความเลวร้ายบางอย่างที่เค้าอยากลืมไปให้ได้

“ แล้วน้องที่มากับน้องสนอ่าครับ  ชื่อ .... “

“ ผม ชื่อ ต๋องครับ พี่ครับช่วยเจ้าสนด้วย “ ผมพยักหน้าตอบรับ

“ ก่อนอื่น พี่อยากให้สนคิดว่า พี่เป็นเพื่อนอีกคนนึงของสนที่คอยรับฟังปัญหา และแก้ปัญหาให้สน
แต่พี่จะช่วยน้องได้ พี่อยากให้น้องพูดอะไรได้ที่น้องอยากจะพูดให้พี่ฟัง ไม่จำเป็นต้องเป็นเหตุการณ์
อะไรก็ได้ที่ทำให้สนรู้สึกผ่อนคลาย สบายใจ พี่อยากให้สน เริ่มจากตรงนี้ก่อน “

“ ผม .... ผม...ผ...ผม......” น้องตัวสั่นมากเลยครับ แค่การพูดซักประโยคก็ถือว่าเป็นเรื่องยากสำหรับน้องแล้ว

   ผมสังเกตเห็นเสื้อนักเรียนสีขาวของน้องคนนี้ ด้านหลังเสื้อมีรอยดิน ลากเป็นทางยาว เหมือนไปขูดกับอะไรซักอย่าง
ส่วนบริเวณด้านหน้า ตั้งแต่กระเป๋าหน้าอกจนไปถึงชายเสื้อ มีคราบอะไรบางอย่าง เปื้อนเป็นดวงๆ
คราบดังกล่าวเปื้อนเปรอะเลอะอย่างชัดเจนบริเวณกางเกงสีน้ำเงินขาสั้นขาดๆของน้อง

ผมรู้อย่างชัดเจนว่า มันเป็นคราบอสุจิ


ผมคิดว่า สิ่งที่น้องเจอมาคงหนักอยู่ ผมอ้าแขนทั้งข้าง โผเข้าไปกอดน้องคนนี้จากด้านหลัง
ผมคิดว่านั่นจะช่วยทำให้น้องสบายใจมากที่สุด การอ้อมกอด ถือ เป็นการปกป้องอย่างนึง
คนที่ถูกกอด เมื่อได้รับการปกป้องนั้น จะรู้สึกสบายใจ ทันทีที่ผมเข้าไปกอดน้อง
จากที่น้องตัวสั่น กลายเป็นว่า น้องดูสงบลง และดูเหมือนจะมีสติกลับมา

“ พี่ครับ กอดผมแน่นๆ เถอะครับ “ ผมทำตามที่น้องบอก ดูเหมือนน้องจะชอบให้คนอื่นกอดมากเลยนะเนี่ย
ตัวเล็กอยู่เหมือนกันนะ แต่ว่ายังอยู่มัธยมปลาย คงโตได้มากกว่านี้แหละ

ต๋องเองก็ยืนทำอะไรไม่ถูก เมื่อผมเดินไปสวมกอดน้องสน

“น้องลองหลับตา ครับ “ ผมพูดในน้องหลับตา และ ค่อยๆทำตัวเองผ่อนคลายภายใต้อ้อมกอดของผม

น้องหลับตาภายใต้อ้อมกอดผม ผมให้น้องเดินช้าๆ ไปยังเตียงนอน น้องนอนลงบนเตียงอย่างเชื่อฟัง
ผมให้ต๋องจับมือสน แล้วบีบมือสน เป็นระยะๆ ผมลองให้น้องฝันถึง นกที่บินขึ้นสู่ท้องฟ้า มีอิสระเสรี
ไม่ถูกพันธะใดๆเกี่ยวรั้งไว้ แต่ด้วยความเหนื่อยหรืออย่างไร น้องหลับตาได้ซักพัก น้องก็หลับผลอยไปเลย
.
.
.
.
.
.
.
.
.

“ ตื่นได้แล้วครับผม ถึงหอแล้วนะ “ ร่างกายผมถูกเขย่า ใช่แล้ว พี่เปรมปลุกผมให้ลงจากรถ

“ ไม่อาววว จะนอน “ผมงัวเงียไม่อยากตื่น

“ ตอนอยู่ลานจอดรถ ยังมีแรงด่าต้นอยู่เลยหนิ หรือด่าจนหมดแรงแล้ว “ มีมาเหน็บผมอีกนะ พี่เปรม
 
“ ขออีก 5 นาที “ ผมขี้เกียจลุกมาก

“ หลับฝันหวานเลยสินะ ตื่นได้แล้วครับ ไม่งั้นพี่จะค้างคืนกับสน นะครับ “

ผมค่อยตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย

“ พี่นอนกับผม มีหวัง ต๋องคงด่าผมตายเลย “ ต๋องเป็นเพื่อนเมทของผมครับ

“ ว้า เสียดายจัง “ ในใจมึงคิดแต่เรื่องนี้ใช่มั๊ย อีพี่เปรม

“ เหนื่อยจังเลย กอดผมหน่อยสิ “ ผมอ้าแขน อ้อนให้พี่เปรม กอดผม

พี่เปรมกอดผม ผมเอาหน้าซุกบริเวณหน้าอกของพี่เปรม พี่เปรมไซร้เข้ามาที่ซอกคอผม แน่นอนว่า
ผมต้องได้รอยจูบอีกรอยเป็นของแถมก่อนเข้าหออย่างแน่นอน พี่เปรมเลื่อนมาที่ปากของผม
ประกบจูบผมอย่างอ่อนโยน ผมตอบรับจูบอย่างเต็มใจ เมื่อเริ่มได้จังหวะ พี่เปรมสอดลิ้น เข้าไปในปากผม
ลิ้นพี่เปรมซุกซนเหมือนอยากหาของเข้าในปากของผม ผมเริ่มใช้ลิ้นตวัดเข้าไปในปากของพี่เปรม
เพื่อไม่ให้เสียเปรียบ นี่ขนาดยังไม่เป็นแฟนกันเลยนะ ยังเด็ดขนาดนี้

“ ผมขอนะ “ พี่เปรมพูดแบบออดอ้อน ผมอยากปฏิเสธอยู่หรอกผม ที่พอเห็นรอยยิ้ม ผมก็เลยตอบปฏิเสธไปว่า

“ เบาๆนะ “ กูแรดมาก บอกเลย

พี่เปรมอุ้มผมกลับเข้าไปรถอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นเบาะหลัง ผู้ชายสองคนกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยง
ในรถคันใหญ่ อารมณ์ของพี่เปรมพลุ่งพล่านแบบไม่สนใจใคร แม้แต่ประตูก็ไม่ยอมปิด ตอนนั้นผมทำไรไม่ได้
นอกจากอยากจูบ อยากกอด อยากไซร้ อยากกินเค้า อะไรก็ได้ที่ทำให้เค้าเสียว พี่เปรมเริ่มถอดเสื้อผ้า
ผมทีละชิ้นๆถูกพี่เปรมจับถอด จนเหลือแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว พี่เปรมเล่นหัวนมสีชมพูของผมแบบใส่ใจ
พี่เปรมใช้นิ้วลูบไล่ตั้งแต่ลำตัว ในขณะที่ลิ้นกำลังละเลงหัวนมของผมอย่างสนุกสนาน ผมดิ้นด้วยความเสียว

“ พี่ไม่เคยมองสนเป็นผู้ชายเลยนะ สนน่ารักกว่าผู้หญิงทั้งโลกที่พี่เคยเจอมา “ ผมหน้าแดงเขินมากเลยครับ

“ พี่ขอกิน สน นะ “ พี่เปรมพูดแบบอ้อนวอน ตอนนี้จะทำอะไรผม ก็เชิญเถอะครับ

“ ผมขอเล่นพี่ก่อนได้มั๊ย “ ผมอยากทำเหมือนกับที่พี่เปรมทำให้ผม

พี่เปรมพยักหน้า พร้อมถอดเสื้อและกางเกงอย่างรวดเร็ว จนเหลือบ็อกเซอร์ชิ้นเดียว มังกรของพี่เปรมตื่นตัวเต็มที่
แทบจะทะลุบ็อกเซอร์ออกมา พี่เปรมนอนหงายให้ผมขึ้นขี่พี่เปรมได้สะดวก ผมเริ่มไซร้ไปที่ซอกคอพี่เปรม
จากนั้นผมตวัดลิ้นมาสู่หัวนมของพี่เปรม ผมดูดดื่มอย่างช่ำชอง แน่นอนใครได้ผมไปถึงสวรรค์ทุกราย บอกไว้เลย

“ เสียวจัง “ พี่เปรมพูดด้วยเสียงแหบพร่า

“  ถ้าจะเยกันตรงนี้ ไม่ไปเยห้องกูเลยล่ะ  “ เสียงต๋องขัดจังหวะ เกมส์รักระหว่างผมกับเปรม
ผมกับเปรมต่างลุกลี้ลุกลน หยิบเสื้อผ้าตัวเองใส่แทบไม่ทัน

“ นี่จะเที่ยงคืนแล้วรู้มั๊ย ประตูรถก็เปิดอ้า ซะขนาดนั้น ถ้ากูเป็นขโมย พวกมึงเสร็จไปแล้ว “
ต๋องหยิบกระเป๋าตังค์ของผมและพี่เปรม รวมทั้งไอโฟนทั้งสองเครื่อง ก็อยู่นมือมัน โชว์ให้พวกผมเห็นเป็นหลักฐาน

“ กูขอโทษ “ ผมตอบแบบอายๆ

“ ทำอย่างงี้ มันอันตรายเว้ย “ ต๋องตำหนิผมโดยอ้อมๆ ผมว่า ต๋องคงจะด่าพี่เปรมซะมากกว่า

“ อยากโทษ สน เลย พี่เป็นคนเริ่มก่อน “ พี่เปรมเข้าไปคุยกับต๋องแบบดีๆ

“ คราวหลัง พี่เองก็ระวังหน่อยล่ะกัน ขืนไอต้นรู้ พี่ตายแน่นอน “ ต๋องพูดพร้อมตบบ่าพี่เปรมแบบเบาๆ

“ ต้น ยังต้องดูแล สน อยู่อีกเหรอ “

ต๋องตอบแบบเหนื่อยใจ “ ก็ถ้าพี่ชายมันไม่มาขอร้อง มันคงไม่ทำหรอก ..... กลับเถอะ ดึกแล้ว “

พี่เปรมบอกลาผมและต๋อง พร้อมขับรถหรูของเค้ากลับไป ต๋องเดินเข้ามาตำหนิผม

“ นี่ อย่าทำแบบนี้อีก รู้ช่ายป่ะว่ามันอันตราย “

ผมพยักหน้าเบาๆ “ กูจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว “

“ ไว้เป็นแฟนกัน จะทำอะไรก็เรื่องของมึง ตามสบายเลย แต่ก็ต้องเว้นเรื่องนี้ไว้บ้าง “ ต๋องพูดเป็นห่วงผม

“ วันนี้พี่ปลายข้าว มาหามึงที่หอ ทำไมไม่บอกกูล่ะ ว่าจะไปดูหนัง “ 
พี่ปลายข้าวมาหาผมหรอ ไม่นะ ผมเสียดายมากเลย เพราะผมคิดถึงพี่เค้ามาก
พี่ปลายข้าวดูแลเสมือนเป็นญาติใกล้ชิด จนไอต้นเคยแซวว่า ผมเป็นญาติห่างๆกันรึป่าว
ผมสบายใจมากที่ได้อยู่กับพี่ข้าว ผมเคยได้ยินว่า คนเรามักมีด้านมืดในตัว
แต่สำหรับพี่ข้าว ผมแทบนึกไม่ออก ว่าพี่จะมีด้านมืดในจิตใจได้อย่างไร พี่เค้าจิตใจบริสุทธิ์มากครับ

“ เออ ใช่ กูลืมจริงๆว่ะ “

ผมเปิดโทรศัพท์ กว่าสิบสายเป็นของต๋อง และอีกสองสายเป็นของพี่ปลายข้าว

“แล้วพี่ปลายข้าว เป็นยังไงบ้างสบายดีมั๊ย “ ผมถามด้วยความคิดถึง คิดถึงพี่ปลายข้าวมากเลยครับ

“ ขึ้นห้องก่อน กูร้อนว่ะ “ ร้อนอะไรกัน มันดึกแล้วหนิ

ผมกับต๋องเดินเข้าไปในห้อง ต๋องล้มตัวลงบนที่นอน แล้วพูดต่อ

“ พี่ข้าวนะ เค้าจะไปเมืองนอก เค้าเลยกะจะมาบอกลามึง พวกกูติดต่อมึงไม่ได้เลย “

“ พี่เค้าไปตอนนี้เลยหรอ “

“ อีกสัปดาห์นึงอ่ะ ช่วงนี้โทรศัพท์ก็รับหน่อย กูรู้ว่ามึงชอบปิดเครื่อง “

“ รู้แล้วครับ คุณต๋อง ว่าแต่มีคุยกับพี่ข้าวบ้างป่ะ “

“ แต่กูมีคุยกับพี่ข้าวแล้ว พี่ข้าวคงจะไปเรียนเมืองนอกหลายปี ถ้าอนาคตดีก็อยู่ยาวเลย
แต่มึงไม่ต้องกลัวว่า มึงจะไม่มีที่ปรึกษาด้านสุขภาพจิตนะ พี่เค้าหาคนใหม่มาแทนแล้วแหละ มึงจะรู้จักดีซะด้วย “

“ ใครว่ะ “ มึงพูดซะกูอยากรู้เลย

“ ต้น เพื่อนรักของมึงไงครัช “ ไอเชี่ยยยยยยยยย ต๋อง ไม่จริงใช่มั๊ย



To Be Continue....................
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-04-2017 12:49:47 โดย kstt56 »

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7518
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
เด็กอะไร อายุก็ใกล้กัน ต้นซิ่วมาไม่ใช่หรอ ถ้าไม่ซิ่ว พี่กับสนก็คงเป็นรุ่นเดียวกันไปแล้ว " 
ลืมบอกไปผมซิ่วไปปีนึง ซึ่งตลอดเวลา 1 ปีที่ซิ่ว ผมใช้เวลาอยู่กับขวัญเป็นส่วนให้
ตรงนี้เป็น ต้น หรือ สน

ต้น นี่ยังไงๆ
แล้วที่บอกไม่เคยหึงขวัญเลย หลังจากเลิกกัน
ก็แสดงว่าเลิกกัน ก็เลิกรักไปเลย
ที่ขวัญว่า เป็นแบบนี้ได้ยังไง
ไม่ใช่ต้นบอกว่าต้น ชอบผู้ชายนะ
แถมพอขวัญเห็นสน ขวัญ ก็วิ่งหนี
หรือต้น บอกขวัญว่าต้นชอบสน
แถมว่าสน และบอกทุกเรื่องมีสนไปเอี่ยวด้วย  :z3: :z3: :z3:
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ kstt56

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 50
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-1
ใช่แล้วครับ ผมพิมพ์ผิด ไปจริง ผมแก้ให้แล้วนะครับ

ขอบคุณมากครับ  o13 o13 o13

ออฟไลน์ crazydoii

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 858
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-1
เรื่องน่าติดตามนะครับ. อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ,,,

ออฟไลน์ fay 13

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5635
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +286/-44

ออฟไลน์ lovejinjunno

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-1
อ่านตอนแรกยังไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่
พออ่านมาถึงตอนนี้ก็รู้สึกสงสารสนแฮะ
พี่เปรมต้องรักสนดีๆนะ

ออฟไลน์ kstt56

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 50
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-1
มาต่อนะครับผม

Chapter 4
พี่ปลายข้าว


     สำหรับคนที่เคยจิตตกแบบผม การมีที่ปรึกษาคอยให้คำแนะนำ และ บอกวิธีการแก้ปัญหาอย่างมีมาตรฐาน
ถือเป็นสิ่งที่สำคัญมากๆ พ่อแม่ผมกลัวว่า ผมจะไม่สามารถใช้ชีวิตได้เหมือนคนทั่วไป ผมไม่สามารถเอาเรื่องได้เลย
ตอนนั้นผมถูกแบล็กเมล์ ผมต้องแต่งเรื่องให้พ่อแม่ผมฟัง ไม่ใช่ไม่เชื่อใจพ่อแม่ แต่กลัวท่านเจ็บปวด
แค่ผมเจ็บก็มากพออยู่แล้ว
   
     ผมเล่าความจริงทุกอย่างในวันนั้นให้พี่ปลายข้าวฟัง ความจริงดังกล่าวมีเพียงพี่ปลายข้าว กับไอต้นเท่านั้น
ที่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวผม แม้แต่ต๋อง ผมยังเล่าความจริงไปแค่บางส่วน ถ้าจะให้แก้ไขพฤติกรรมของผมจากต้นเหตุจริงๆแล้ว
คนที่รู้เรื่องทั้งหมดเท่านั้นถึงจะแก้ไขได้ เพราะพี่ปลายข้าวทำให้ผมเปลี่ยนจากเด็กเกเรเหลวแหลกที่ตื่นกลัวคนนึง
กลายเป็นคนใหม่ คนที่มองเห็นหนทางในการกลับเข้าไปใช้ชีวิตในสังคมได้อีกครั้ง แม้แต่การติดวิศวะของผม
ผมยังให้เครดิตกับพี่ปลายข้าวมากกว่าใครๆ ขนาดพ่อแม่ผมยังแปลกใจกับความเป็นคนใหม่ของผม

ย้อนกลับไปตอนนั้น   
                                                                                                                                                                             

“ ปะป๊า หม่าม้า แค่หวังให้ลูกเป็นปกติก็พอใจแล้ว แต่นี่เปลี่ยนไปเกินคาด ป๊าม้า ภูมิใจในตัวลูกมากนะ “

 “ ป๊าครับ ถ้าผมเป็นเกย์ จะยังรักผมมั๊ย “

งงสิ ผมแต่งเรื่องไปว่า ตัวเองเป็นเกย์แล้วเพื่อนๆยอมรับความจริงไม่ได้ เลยถูกตัดขาดจากเพื่อน
จนมีปัญหากับการเข้าสังคม เลยต้องไปหาจิตแพทย์ (เป็นไงล่ะ แต่งเรื่องเก่งป่ะเรา)           

“ พี่ปลายข้าวได้ปรับมุมมองป๊าม้า ไว้แล้วแหละลูก ขอให้ลูกเป็นคนดี มีความสุข และทำตัวน่ารักกับป๊าม้า ทำได้มั๊ยลูก “

ใครจะไปรู้ว่าเรื่องที่ผมแต่งขึ้นเพื่อโกหกพ่อแม่ จะกลายเป็นเรื่องจริง เพราะตอนนี้กูเป็นเกย์อย่างเต็มตัว (ภูมิใจทำไมฟ่ะ)     
ความหล่อของพี่เปรมนั่นแหละ ที่ทำให้ น้องสนผู้น่ารัก คนนี้เป็นเกย์อย่างเต็มตัว (ชมตัวเองก็เป็นเว้ย)


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จากตอนที่แล้ว

“ ต้น เพื่อนรักของมึงไงครัช “ ไอเชี่ยยยยยยยยย ต๋อง ไม่จริงใช่มั๊ย

“ ต๋อง กูว่า กูปรึกษามึงดีกว่าว่ะ “ ตกใจสิ มีหวังทะเลาะกันตาย

“ กูสามารถช่วยมึงได้หมดเลย แต่เรื่องการบำบัดทางจิต มึงควรจะมีผู้เชี่ยวชาญ คอยกำกับดูแลนะ “ ต๋องพูดยิ้มๆ

“ ตอนนี้ กูปกติแล้วเว้ย “

“ กูว่าไม่ “

“ ทำไม “

“ มึงเป็นคนสับสน รู้มั๊ยมึงไม่ใช่แค่สับสนทางเพศเท่านั้น การเลือกคู่มึงก็ยังไม่มั่นใจเลย
มึงเคยบอกว่า มึงรักขวัญตอนที่มีอะไรกัน นอกเหนือจากนั้นมึงรู้สึกเฉยๆ
แค่นี้มันก็ชัดเจนแล้วว่า มึงยังแยกระหว่างความรัก กับ ความใคร่ไม่ออกเลย “
โดนดอกนี้จากต๋องเข้าไป พูดแค่ได้แค่คำเดียวว่า

“ จริง “ ผมพูดออกมาเบาๆ แบบไม่อยากให้ต๋องได้ยิน

“ เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อนมาก ยังไงมึงก็ควรมีที่ปรึกษาประจำตัวแหละ เชื่อกู “

“ ปรึกษาได้ที่ไหน กูแทบจะต่อยกับมันอยู่แล้ว “

ต๋องกรอกตาบน แล้วพูดว่า “ มึงไม่แทบหรอก พวกมึงต่อยกันไปแล้ว  “
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตัดฉากมา อีกฉาก ในบ้านเดี่ยวหลังเล็กหลังหนึ่ง มีชายหนุ่มสองคนกำลังสนทนากันระหว่างกินข้าว 
                                           
ผมเองครับ “ปลายข้าว” ตอนกำลังจะไปเรียนต่อเมืองนอกครับ ผมได้รับการอุปการะจากครอบครัวของ สน 
ในเรื่องของการสมัครเรียน รวมไปถึงพ่อแม่ของสน ยังออกค่าเทอมบางส่วนให้ผมอีกด้วย ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไม พ่อแม่ของสนถึงดีกับผมขนาดนี้ แต่ตอนนี้ที่ผมกังวลมากที่สุด คือ น้องชายสุดที่รักของผม เค้าจะเป็นยังไงเมื่อผมไปเมืองนอก เพราะผมกับต้นไม่เคยตัวห่างกันเลยตั้งแต่เด็ก

“ อาทิตย์หน้า พี่ไปแล้ว อย่าลืมที่พี่บอกด้วยล่ะ “

“ พี่ข้าว จะให้ผมไปเป็นที่ปรึกษาของสนหรอ ผมก็เป็นเพื่อนอยู่แล้ว ทำไมจะต้องไปเป็นที่ปรึกษา “
ต้นคงไม่พอใจที่ผมทิ้ง สน ไว้เป็นภาระให้ ต้น จัดการ

“ ต้น พี่มั่นใจว่า น้องสนจำเป็นที่จะต้องมีจิตแพทย์ หรือ นักจิตวิทยา ประจำตัวคอยดูแลอยู่นะ “ ผมยังเชื่ออยู่อย่างงั้น

“ แต่ผมเรียนวิศวะนะพี่ “

“ ที่ผ่านมา ต้นก็ทำได้ดีไม่ใช่หรอ พี่อ่ะไว้ใจแค่น้องชายคนนี้แหละ “ ผมรู้สึกว่า ลึกๆแล้ว ต้นยังเป็นห่วงสนอยู่เสมอ

“ เรื่องดูแลอ่ะผมพอทำได้ แต่เรื่องเป็นปรึกษาผมทำไม่ได้หรอก ผมทะเลาะกับสนอยู่ “

“ ทะเลาะเรื่องผู้หญิง มันจะเป็นเรื่องใหญ่หรือเล็ก ขึ้นกับว่า สนปล่อยวางได้รึป่าว “

“ ก็มันเรื่องใหญ่สำหรับผมหนิ พี่กับผมดูแลมันอย่างดี แล้วดูแม่งทำดิ “

“ ต้น พูดเพราะๆหน่อย “ ผมไม่ชอบให้ ต้น พูดถึง สน ในทางไม่ดี รวมไปถึงคำหยาบด้วย

“ ผมซื่อสัตย์กับความรักมาตลอด แล้วทำไมขวัญถึงทิ้งผมไป “

“ ง่ายๆเลย เพราะอีกฝ่ายไม่ใช่คนที่สนใจในเรื่องของความซื่อสัตย์นะสิ เพราะอีกฝ่ายสนใจเพียงแค่ความรู้สึก
และทำตามเสียงของหัวใจโดยปราศจากการไตร่ตรอง ต้นเลือกคบคนผิด พี่เตือนหลายครั้งแล้ว ทำไมไม่รับฟังกันบ้างล่ะ “

ต้นเองก็เป็นคนที่ผิดหวังจากความรักมาหลายครั้ง ครั้งนี้ก็เช่นกัน

“ ก็ตอนนั้นผมยังรักขวัญอ่ะ “

“ รักกับคนแบบนี้ต้องเผื่อใจไว้บ้าง เราต้องแบ่งความรักบางส่วนเก็บไว้กับตัวบ้าง “

“ พูดง่าย แต่ทำโคตรยากเลยอ่ะพี่ “

“ แต่เมื่อเป็นจิตแพทย์ เรื่องพวกนี้ เป็นเรื่องที่ง่ายมาก “ ผมเป็นจิตแพทย์ จิตใจผมต้องแข็งแกร่งพอควร

ทั้งสองคนพักการสนทนา เพื่อเคลียร์กับข้าวในจานให้หมด ผมเกือบลืมสิ่งที่ต้องถาม ต้น ไปเลย

“ ต้น สัญญากับพี่ได้มั๊ย ว่าจะดูแลน้องสน แบบที่พี่ทำ “  ต้น พยักหน้ารับปากแบบไม่เต็มใจ

“ ดีมาก พี่ไปต่างประเทศครั้งนี้ เดี๋ยวพี่ส่งเงินให้ทุกเดือน อย่าใช้จนเกินตัวนะ ต้น “

“ รู้แล้วหน่า “

“ ที่พี่ได้ไปเมืองนอก ก็เพราะพ่อของสนออกเงินให้พี่ ทั้งๆที่พี่ก็มีปัญญาส่งเสียตัวเองเรียนเมืองนอก “

“ ก็พ่อเค้ารวยหนิ ทำได้ทุกอย่างแหละ “

“ พ่อของสนกว่าจะรวยได้ ก็ต้องผ่านบททดสอบอะไรหลายอย่างมาเหมือนกัน “

“ ทำไมพี่ไม่ปฏิเสธเรื่องทุนไปอ่ะ พี่มีเงินอยู่แล้ว ทำไมจะต้องไปพึ่งคนอื่นด้วยล่ะ “

“ พี่ปฏิเสธไปหลายครั้งแล้ว นี่ยังดีที่ผมได้ออกค่าใช้จ่ายเองบ้าง ตอนแรกพ่อของสน จะออกเองหมดเลย “

“ พอปฏิเสธไม่ได้ พี่ก็ต้องเป็นขี้ข้าให้ ไอสน ว่างั้น “

“ พูดสุภาพหน่อยสิต้น พี่อ่ะ ทำด้วยความเต็มใจ มันไม่เกี่ยวกับเงินหรอก “

“ แล้วทำไมพี่ถึงแคร์ สน ขนาดนี้ล่ะ “

“ ตอนแรกพี่คิดว่า พี่อยากดูแลสนเอง เพราะน้องสนเป็นผู้ป่วยคนแรกที่พี่รักษาสำเร็จ บางทีพี่อาจรู้สึกผูกพันกับเค้า “

“ ไปเมืองนอก พี่ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ “ ต้นพูดแบบเป็นห่วง

“ ไม่ต้องห่วงพี่ ห่วงตัวเองก่อน “

“ พี่ไปนานแค่ไหนอ่ะ “

“ ไม่รู้สิ ถึงงานดี พี่ก็ทำเมืองนอกยาวๆ ตอนนั้นจะมาอยู่ด้วยกันกับพี่ได้นะ มีฝรั่งสวยๆ ไว้กินเล่นเป็นงานอดิเรก “

“ ผมชอบโซนเอเชียมากกว่า “

“ พี่ก็ชอบ ไม่งั้นพี่จะโหลดหนัง AV ไว้ทำไมกัน “ เห็นผมซื่อๆ ก็มีบางมุมที่ร้ายเหมือนกันนะ

“ สมองคิดได้แค่นี้ สินะพี่เรา “

“ อีกอย่างนึงนะต้น เรื่อง สน ดูแลเท่าที่จำเป็น ตอนนี้ น้องสน โตพอที่จะทำอะไรเองเป็นหมดแล้ว 
เราแค่เป็นที่ปรึกษาเมื่อถึงคราวจำเป็น เพราะหน้าที่ดูแล สน คงต้องให้แฟนใหม่ของสนเป็นคนจัดการแทน “

“อ่อ งั้นผมก็สบายแล้วสินะ “

    อาทิตย์สุดท้ายก่อนที่จะไปเมืองนอก ผมไปทำบุญที่วัดมังกรกับต้น เพื่อความเป็นสิริมงคล
ในวันนั้นผมเองก็เห็น น้องสนมาทำบุญที่วัดเหมือนกัน น้องสนมากับผู้ชายตัวสูงใหญ่คนนึง ผมถามต้นด้วยความสงสัย

“ นั่นใครอ่ะ ต้น “ ผมชี้ไปยังผู้ชายตัวสูงคนนั้น

“ แฟนมันไงพี่ แต่ผมไม่มั่นใจนะ ไม่รู้ว่าคบกันยัง “

“ สน เป็นเหรอ “

“ เป็นรับด้วยแหละ “ ต้นพูดแบบทีเล่นทีจริง

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
  ตัดฉากมาที่วัดแห่งหนึ่ง สน กับ เปรม กำลังเขย่าเซียมซี เพื่อดูโชคชะตาว่าจะเป็นอย่างไร โดยเฉพาะในเรื่องของความรัก
ในวัดมีซินแสอย่างหลายคน คอยดูดวงชีวิตคู่ให้ ผมเองก็สนใจจะไปดูดวงเหมือนกัน

“ พี่เปรม ได้เลขอะไร “

“ พี่ได้ 12 “

“ ผมได้เลข 7 “

ผมกับพี่เปรมไปหยิบใบคำทำนาย เห็นแล้วก็เหนื่อยใจ เพราะไม่ว่าจะได้เลขอะไร
ในใบคำทำนายก็เขียนออกมาคล้ายๆกัน แค่แต่งเป็นกลอนคนละรูปแบบกันเท่านั้น

“ ไม่เห็นจะได้อะไรเลย “ พี่เปรมบ่นๆ

“ งั้นไปดูดวงกับพี่มั๊ย “

“ ไปสิๆ “ ผมพยักหน้า

“ สวัสดีครับซินแส “ พวกผมให้ซินแสดูดวง ซินแสขอวันเกิด ลายมือ และก็ให้ผมหยิบไพ่อะไรก็ไม่รู้

“ คนหนึ่งเป็นผู้กระทำ อีกคนหนึ่งเป็นผู้ถูกกระทำ คนหนึ่งเลือกที่จะลืม อีกคนหนึ่งเลือกที่จะแก้ไข
คนหนึ่งแน่วแน่ อีกคนหนึ่งลังเล คนหนึ่งอยากจะเป็นคนดีเพราะรัก อีกคนหนึ่งอยากจะเป็นคนดีเพราะกลัว
แต่ทั้งสองเหมือนกัน คือ เคยเป็นผู้ทำร้ายจิตใจ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกที่ทั้งสองคนมาเจอกัน “ ซินแสตอบด้วยสีหน้าจริงจัง
 
“ คู่ผมจะไปกันรอดมั๊ย “ ผมถามด้วยสีหน้าอยากรู้

“ ปล่อยวางจากอดีต คู่จะรอด รื้อฟื้นอดีต คู่จะพัง “

    ทำไมผมมาดูดวงแบบนี้ด้วย แทนที่จะสบายใจ กลับทุกข์ใจมากกว่าเดิม แต่ผมจะรับฟังที่ซินแสพูดไว้ก็แล้วกัน
ขณะที่ผมเดินอยู่กับ ว่าที่ผัว อยู่นั้น ผมเห็นต้นกับพี่ปลายข้าว กำลังไว้พระขอพร ผมย่องเดินไปกอดพี่ปลายข้าวจากข้างหลัง แล้วหอมแก้มขาวๆของพี่ปลายข้าว พี่ปลายข้าวไม่ถือสาเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว แต่บางคนก็ถือสากับเรื่องนี้มากๆ

“ ใครเอ่ย “

“ ไม่ได้เจอตั้งนาน เปลี่ยนไปขนาดนี้เลยหรอ “ พี่ปลายข้าวอมยิ้ม แล้วชำเลืองไปที่พี่เปรม

“ ก็........” ผมเขินไม่รู้ตอบว่าอะไรดี

พี่ปลายข้าวพยักหน้า ไปยังพี่เปรมเป็นการทักทาย พี่เปรมพยักหน้าตอบรับ แต่หน้าตาดูบูดบึ้ง

“ พี่จะไปเมืองนอกแล้ว ดูแลตัวเองให้ดีนะ “ พี่ปลายข้าวอมยิ้ม

“ ครับพี่ ไม่ได้เจอกัน คิดถึงแย่เลย ว่างๆ ผมจะบินไปหานะ “

“ ทุ่มเทกับพี่จัง “

“ พี่ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ รักษาสุขภาพด้วยนะครับ “

“ พี่เป็นหมอหนิ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก “

   พี่ปลายข้าวแม้จะเป็นคนหน้าตาปกติธรรมดา ไม่มีอะไรโดดเด่น แต่ผิวพรรณที่ดูดี บวกกับบุคลิกภาพที่ดูอบอุ่น
ขัดกับน้องชายโดยสิ้นเชิง ทำให้เป็นคนที่มีเสน่ห์แบบไม่น่าเชื่อ ผมคุยกับพี่ข้าวอย่างสนุกสนาน

วันนี้ต้นดูนิ่งจนน่าหมั่นไส้ เพราะไอต้นจะไม่กล้าดุด่าว่าอะไรผมเลย ถ้าอยู่ต่อหน้ากับพี่ปลายข้าว ส่วนพี่เปรมก็ยืนไม่พูดไม่จาอะไร เหมือนเป็นส่วนเกินของการสนทนาสงสัยงอนผมแน่เลย ผมแยกจากพี่ปลายข้าว แล้วขึ้นรถพร้อมกับพี่เปรม พี่เปรมไม่มองตาผมเลยด้วยซ้ำ พวกเรานั่งอยู่รถกันนาน พี่เปรมก็ยังไม่ขับออกไปซะที

“ พี่เปรมเป็นอะไร “

“ ป่าว “ แค่เนี๊ยะ ก็รู้แลวว่างอน

“ งอนผมหรอ “ ผมกระแทกไหล่พี่เปรม

“ ป่าว “ ชัดเจนเลยนะ

“ ผมแค่หอมแก้มหยอกๆ แค่นั้นเอง “

“ เอาที่สบายใจแล้วกัน “ แหนๆ งอนแล้วไม่ยอมรับด้วย

“ คราวหลังจะไม่ทำอีกแล้วครับ หายโกรธนะครับ พี่สุดหล่อ “ ผมพูดแล้วหอมแก้มพี่เปรม
ผมเห็นพี่เปรมแอบยิ้ม แต่เหมือนยังรักษามาดไว้อยู่

“อีกข้างนึง “ แหนะๆ มีแถม ผมก็หอมแก้มไปทั้งสองข้าง

“ หึงนะ ต่อหน้าต่อตา “ พี่เปรมตีผมเบาๆ

“ รู้แล้วค่าบบบบ จะไม่ทำอีกแล้ว “

“ อย่าทำอีกจำไว้เลย “

กำลังคุยอยู่ จู่ๆมีคนเคาะกระจกรถ ใช่แล้ว ไอต้น นั่นเอง

“ มึงทำกระเป๋าตังค์ตก “ ต้น ยื่นกระเป๋าตังค์มาให้ ผม ผมรับไว้เช็คดูก่อนว่าเงินครบรึป่าว
กลัวไอต้นจะเอาเงินผมไปซื้อบุหรี่

“ อืม ขอบใจ “ เงินผมอยู่ครบดี สบายใจแระ

“ กลับดีๆนะต้น “ พี่เปรมบอกลาต้น พร้อมขับรถออกไป

    พี่เปรมขับรถไปส่งผมก่อนที่หอ ส่วนพี่เปรมติดงานถ่ายโปสเตอร์ที่คณะ เพราะเสือกเป็นเซเลบหน้าตาดีคนดังแห่งคณะวิศวะ ผมเดินเข้าหอด้วยความงัวเงีย ในไลน์ก็มีข้อความเด้ง ข้อความจากใครบางคน

หวัดดีสน กูเจมส์เองนะ มึงจำกูได้มั๊ย

กูคิดถึงมึง
กูขอโทษทุกอย่างเลยนะ
มึงให้อภัยกูเถอะนะ


  ผมตกใจมาก เพราะ เจมส์ ไม่ได้ติดต่อกับผมมานาน มันรู้สึกผิดกับผมมากกับสิ่งที่มันทำลงไป
แต่ผมกลับไม่ได้โกรธอะไรมันเลยแม้แต่น้อย ตอนนั้นสถานการณ์หลายอย่างมันพาไป มันเป็นเพื่อนเก่าสำหรับผม
เจมส์ เป็น เพื่อนเก่าที่ผมเคย เสียตัว ครั้งแรก


To Be Continue .....................
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07-04-2017 11:28:13 โดย kstt56 »

ออฟไลน์ fay 13

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5635
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +286/-44

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7518
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
อดีต โผล่มา 1 คนละ เจมส์
คนที่สนเคยเสียตัวให้
สนก็ดูไม่รู้สึกอะไรกับเจมส์
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ yowyow

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4188
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +139/-7

ออฟไลน์ crazydoii

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 858
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-1
มีมาอีก 1. จะเป็นไงล่ะทีนี้

ออฟไลน์ kstt56

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 50
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-1
กลับมาอีกครั้งแล้วครับ

อ่านแล้ว ขอกำลังใจจากผู้อ่านทุกท่านด้วยการ ติชมเนื้อเรื่อง หรือ ส่งกำลังใจมาให้ผู้เขียนตัวน้อยๆ ได้เสมอนะครับ

Chapter 5
คนที่เคยเจ็บ


หวัดดีสน กูเจมส์เองนะ
มึงจำกูได้มั๊ย
กูคิดถึงมึง
กูขอโทษทุกอย่างเลยนะ
มึงให้อภัยกูเถอะนะ 


    ผมตกใจมาก เพราะ เจมส์ ไม่ได้ติดต่อกับผมมานาน มันรู้สึกผิดกับผมมากกับสิ่งที่มันทำลงไป แต่ผมกลับไม่ได้โกรธอะไรมันเลยแม้แต่น้อย ตอนนั้นสถานการณ์หลายอย่างมันพาไป มันคือเพื่อนเก่าของผม เจมส์ เป็น เพื่อนเก่าที่ผมเคย เสียตัว ครั้งแรก

    เจมส์เป็นเพื่อนผมตั้งแต่สมัยประถม แต่มาสนิทกันมากๆในช่วงที่ผมอยู่ ม.ต้น ด้วยบุคลิกที่ยียวน กวนประสาท
ผมสนิทกับมันที่สุด พอถึงช่วง ม.ปลาย ผมกับเจมส์ทำวีรกรรมที่ไม่ดีไว้หลายอย่าง ซึ่งมันส่งผลกับตัวผมและเจมส์อย่างแสนสาหัส สุดท้าย พอถึงตอน ม.5 เจมส์ก็ต้องย้ายโรงเรียนหนีไปเรียนเมืองนอก

    นับตั้งแต่วันที่ผม รู้จัก พี่ปลายข้าว ผมก็ไม่สามารถติดต่อเจมส์ได้เลยซักช่องทาง เจมส์เป็นเพื่อนที่ดีมากสำหรับผม
ไปไหนไปกัน มีน้ำใจชอบช่วยเหลือคนอื่น แต่พฤติกรรมที่แย่ที่สุดของเจมส์ คือ ความเจ้าชู้ เจมส์ชอบจีบหญิงแบบหว่านแห
คือจีบไปเรื่อยมั่วซั่ว *รักสนุก ไม่คิดผูกพัน* คือ สโลแกนประจำตัวของมัน นิสัยเหี้ยนี่ ผมก็ติดมาจากมันนั่นแหละ
จะต่างกันตรงที่ ผมจีบใครก็โดนปฏิเสธตลอด ไม่เหมือนเจมส์ มันเซียนมาก คารมดี แถมยังเป็นนักบอลประจำโรงเรียนอีกด้วย ไม่แปลกที่จะมีผู้หญิงเข้ามามันเยอะ และ ความชอบประหลาดอย่างหนึ่ง คือ มันชอบจีบผู้หญิงที่มีเจ้าของแล้ว
มันรู้สึกกว่าเป็นชัยชนะ ดูเท่ ดูเหนือกว่าคนอื่นๆ นิสัยแบบนี้คงไม่ได้มีจุดจบที่ดีหรอก

ผมทักไปในไลน์

“ มึงหายไปไหนมา “ – SON

“ กูเรียนเมืองนอก กูไม่กล้ากลับไทยหรอก กูทำใจไม่ได้ กูแคร์มึงนะ “ - JAMES
“ กูไม่เคยเสียใจกับสิ่งที่มึงทำ แต่กับสิ่งที่พวกเหี้ยนั่นทำ กูรับไม่ได้ “ - SON
“ แล้วกูจะต่างอะไรกับพวกแม่งล่ะ กูผิดกว่าพวกเหี้ยนั่นอีก “ - JAMES
“ ทำไม “ - SON
“ ถ้ากูไม่ชักจูงมึงให้ทำแต่เรื่องชั่ว ชีวิตมึงคงดีกว่านี้ “ - JAMES
“ ตอนนี้ชีวิตกูก็ดีอยู่แล้ว แล้วมึงเป็นไงบ้าง “ - SON
“ กูทำงานพาร์ตไทม์ เงินไม่เยอะหรอก แต่คิดถึงมึง กูคิดว่ามึงจะโกรธกูซะอีก “ - JAMES
“ มึงอย่าคิดว่าต้นเหตุคือมึง สิ่งที่เกิดขึ้นมาจากความเหี้ยของรุ่นพี่ล้วนๆ “ - SON
“ มึงทนเรียนอยู่ในนั้นได้ไง ไม่กลัวอะไรบ้างเลยหรอ “ - JAMES
“ ที่นั่นกูยังมีเพื่อนดีอยู่ กูอยู่เป็น “ – SON
“ มึงแมนกว่าที่กูคิดมากเลยนะ “ – JAMES
“ เห็นกูแมนอย่างงี้ กูจะมีผัวแล้วนะ “ - SON
“ ไอเชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย “ – JAMES พร้อมส่งสติกเกอร์หวีดร้อง
“ เกลียดกูอ่ะดิ “ - SON
“ อย่าเข้าใจผิด สิมึง แต่ถ้ามึงชอบผู้ชาย แสดงว่ามึงคงลืมเรื่องนั้นได้แล้วสิ “ – JAMES
“ กูไม่มีวันลืมหรอก “ - SON
“ กูจะเอามันคืน “ - SON
“ อย่าให้กูเจอหน้าก็แล้วกัน “ – SON
“ แต่กูปล่อยวางแล้วแหละ กูขอแค่มึงให้อภัยกู ที่เหลือกูไม่สนใจแล้วว่ะ “ – JAMES
“ กูดีใจเสมอ ที่มีเพื่อนแบบมึง “ – SON

   แม้จะไม่ได้เจอกันหลายปี แต่พอได้คุยกับเจมส์ ผมยังรู้สึกถึงความเป็นเพื่อนที่เต็มเปี่ยมเหมือนวันวาน
 ผมอยากจะเห็นหน้ามันจัง ว่าจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน

“ คอลไลน์หน่อย ออกเห็นหน้า “ – SON


 เจมส์หน้าตาเปลี่ยนไปมาก จากนักกีฬาผิวเข้มมาดหล่อ กลายเป็น เด็กแว๊นซ์สุดติสต์ มันไว้หนวด ไว้เครา
ระเบิดหู ไว้รอยสักตรงคิ้ว ไว้ผมยาวจนต้องรวบผมขึ้นด้านบน แต่หน้าตามันยังคงสะอาดสะอ้าน และ หุ่นเป๊ะ เหมือนเดิม

“ ทำไรอยู่ว่ะ “ ผมเริ่มถามมัน

“ กูจะไปตัดผม “

“ สมควร ไว้ผมเหี้ยอะไรซะยาว “ 

“ ป่าว กูเป็นช่างตัดผม ............. เป็นไง กูเท่ป่ะ “

“ เท่เหี้ยไร น่ากลัวสาดดดด “ หูมันดีๆ มึงก็ไปเจาะซะแบบนี้

“ ก็แฟนกูชอบแบบนี้หนิ “

“ มึงมีแฟนแล้วหรอ ยินดีด้วย ว่าแต่หล่อป่ะ “ ผมถามหยอกๆมันหน่อย

“ แฟนกูผู้หญิงโว้ยย “ 

“ มึงเป็นรับ ช่ายป่ะเนี่ย “  อ้าว ทำไมมึงวนมาถามเรื่องนี้

“ กูได้หลายอย่างเว้ย “ 

“ อย่ามาโกหก ตอบแบบนี้ส่วนใหญ่เป็นรับชัวร์ “ รู้ได้ไงอ่ะ

“ เออกูชอบรับพอใจยัง แต่กูก็รุกเป็นนะมึง “  เออกูชอบแบบนี้มีไรป่ะ

“ ลุกขึ้นมารับสิไม่ว่า หน้าตามึงเหมาะเป็นรับ “  เจมส์พูดหยอกๆ

คราวนี้ผมเริ่มถามมันอย่างจริงจัง “ มึงกูถามหน่อย หลังจากที่มึงหนีไป มึงไปทำอะไรมาบ้าง “

  มันเล่าว่า ตั้งแต่เกิดเรื่องในวันนั้น มันขอลาออกทันที เพราะมันอายกับสิ่งที่เกิดขึ้น มันหนีไปเรียนต่างประเทศโดยไม่บอกผม หรือ เพื่อนของผม มันใช้ชีวิตแบบโดดเดี่ยวเพื่อลืมความทรงจำอันเลวร้าย มันไม่เล่นฟุตบอลอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น มันใช้ชีวิตแบบเสเพลเหมือนกับที่มันอยู่ในเมืองไทย แต่พอมันเจอผู้หญิงคนนึงที่มันรักจริงๆ มันพร้อมที่จะหยุดทำตัวเจ้าชู้ ผมดีใจกับมันที่มันเจอรักแท้ซะที แต่ก่อนพวกเราจีบหญิงก็เพราะแค่แสดงอำนาจอย่างหนึ่งที่ทำให้เราดูเหนือกว่าคนอื่นเท่านั้นเอง แล้วที่มันเป็นช่างตัดผม เพราะแฟนมันก็เป็นช่างตัดผมเหมือนกัน ถึงรู้มันแต่งตัวแบบนี้เพื่อเข้ากับกิมมิคของร้าน

  ผมเห็นชีวิตมันอยู่ดี มีความสุข ก็ดีใจแล้วครับ ผมเองกลัวมันด้วยซ้ำว่า มันจะเป็นตายร้ายดีที่ไหน เพราะมันไม่เคยบอกใครเลยว่ามันอยู่ที่ไหน สงสัยกลัวรุ่นพี่มาตามล่ามัน แม้กระทั่งผมซึ่งเป็นเพื่อนสนิทมันมากที่สุดก็ไม่เคยทราบข่าวมันเลย ชีวิตของคนที่ถูกข่มขืนเป็นชีวิตที่น่าเศร้ามากครับ แม้ว่าสภาพร่างกายจะปกติดีทุกอย่าง ยังไงซะสภาพจิตใจของคนที่ถูกกระทำก็ต้องใช้เวลาปรับสภาพ คนที่มีประสบการณ์แบบนี้เท่านั้นถึงจะเข้าใจมันได้ดีที่สุด

  เจมส์ที่ติดต่อมาผม ผมคิดว่ามันอยากระบายความรู้สึกเจ็บปวดที่มันเจอให้เพื่อนอีกฝ่ายรับฟัง พวกผมจึงติดต่อคุยกันบ่อยขึ้นเรื่อยๆ ส่วนใหญ่ผมจะคอลไปหามันช่วงดึก เพราะเวลาจะตรงกับช่วงตอนเย็นของเมืองนอก ผมคุยกับมันจนเป็นกิจวัตร ทำให้ผมเริ่มตื่นสายและไปเรียนเช้าไม่ทัน แน่นอนล่ะ จะต้องมีคนบางคนด่าผมแน่นอน

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ ตื่นได้แล้วมึง จะแปดโมงแล้วเนี่ยมึง “ ต๋องพูดพร้อมดึงผ้าห่ม

“ หือ “ ผมงัวเงียไม่อยากลุกจากเตียง

“ เดี๋ยวมึงไปเรียนไม่ทันนะ “

“ ช่างมัน “ ผมดึงผ้าห่ม มาหลับต่อ

พอจะนอน ก็จะมีเสียงมือถือดังเข้ามา คราวนี้เป็น พี่เปรม โทรมา

“ ตื่นได้แล้วครับ เด็กดื้อ “ เสียงหล่อของพี่เปรม ดังออกมาจากโทรศัพท์ ทำให้ผมรู้สึกสดชื่น

“ ตื่นแล้วครับพี่เปรม “

“ เด็กดื้อไปอาบน้ำไป เดี๋ยวพี่มารับนะ ไม่เกินครึ่งชั่วโมง “

“ ผมว่า ผมไปเรียนไม่ทันแล้วแหละ “

“ จะโดดทั้งวันเลยหรอ “ พี่เปรมถามผมแบบดุๆ

“ ไปก็ได้ครับ “ ผมตอบแบบหงอยๆ

“ ดีมาก ไปอาบเลยนะครับ “

พอผมวางสายปุ๊บ ต๋องรีบสวนขึ้นมา “ สงสัยกูคงต้องเป็นผัวมึงมั้ง มึงถึงจะตื่น “
ผมเดินไปอาบน้ำพร้อมชูนิ้วกลางให้มัน อาบน้ำแต่งตัวเร็จ พี่เปรมก็มารับผมพอดี

“ พี่เอายามาให้ ต้นฝากพี่มา “ พี่เปรมยื่นวิตามินมาให้

“ ขอบคุณครับพี่เปรม “

“ อย่าลืมไปขอบคุณต้นด้วยนะ ว่าแต่เป็นอะไรไม่สบายหรอ“

" ป่าวครับ ผมไว้กินแก้เครียด แก้อ่อนเพลีย "

" ช่วงนี้เครียดอ่อ "

" เครียดเรื่องเรียนนิดหน่อยอ่าพี่ แต่ไม่มีอะไรมากหรอก " ที่จริง ผมไม่ได้เครียดเรื่องเรียนหรอก
ผมเครียดเรื่องอื่น ซึ่งมีแค่ต้นเท่านั้นที่รู้

“ พี่ขับรถแบบนี้ไม่เหนื่อยแน่หรอ “ ผมรู้สึกเกรงใจ เหมือนทำตัวเป็นง่อย พอมีผัวก็ไม่ทำห่าอะไรเลย

“ ยอมเหนื่อยครับ เพื่อให้แฟนสบาย “

“ ยังไม่เป็นซะหน่อย คราวหลัง ผมขับรถให้พี่บ้างนะ “ ผมพูดแบบเขินๆ

“ ได้สิๆ ว่าแต่กินข้าวยัง “

“ ยังเลยครับพี่ “

“ งั้นไปกินกัน “

พี่เปรมจอดรถแวะร้านข้าวหมูแดงซึ่งเป็นร้านโปรดของผม ต้องหาอะไรกินก่อนไปเรียน ไม่งั้นผมจะเรียนไม่รู้เรื่อง
5555 เกี่ยวกันมั๊ย

“ หมูแดงเพิ่มไข่ 2 จานครับ “ ผมสั่งให้พนักงาน

“ เอากุนเชียงไปนะ พี่ไม่กิน มันอ้วน “ กุนเชียงมันอร่อยมากนะ พี่เปรม เสียดายแทน

“ เอามาเลย กินได้หมด อยู่ด้วยกันได้เลยนะ “

“ เลี้ยงเมียคนนึง หมดไปกับอาหารแน่เลย “ แอบด่าผมหรอ

“ พี่เปรม ผมก็ไม่ได้กินเยอะขนาดนั้นซะหน่อย “

“ อย่าลืมกินยาด้วยนะครับ เดี๋ยว ต้น จะมาฆ่าพี่ “

“ ต้นก็แบบนี้แหละพี่ ปากหมา “

“ เป็นพี่น้องกัน รักกันเข้าไว้สิ “

“ ผมไม่ได้เป็นน้องมันซะหน่อย “

“ ต้นดูแลสนเหมือนน้อง ส่วนพี่ดูแลสนเหมือนผัว “ พี่เปรมกอดผมแน่นพร้อมประทับรอยจูบบนแก้มผม

“ ไม่เอา คนเยอะ “

“ โลกใบนี้ มีแต่เรานะครับ ไม่มีคนอื่นหรอก “ โอ๊ย จะอ้วก

ผมอายมากลุกขึ้นไปห้องน้ำแก้เขิน ถ้าผมเป็นเมียมัน สงสัยผมคงโดนเล่นทั้งเช้าเย็นแน่เลย ผมเข้าห้องน้ำ
กลับมาที่โต๊ะพี่เปรมมีสีหน้าโกรธจัด เหมือนเป็นคนละคนกับเมื่อกี้นี้ ผมคิดว่า พี่เปรมคงมีปัญหากับพนักงานมั้ง
เพราะกับข้าวมาช้ามาก

“ พี่เปรมเป็นอะไรอ่า “ ผมถามแบบกลัวๆ

พี่เปรมยื่นมือถือมาให้ผม ผมลืมพกมือถือไปด้วยตอนเข้าห้องน้ำ

พอเห็นหน้าจอมือถือ ผมก็อุทานร้อง “เชี่ย!!!!!!!!!!!!!! “

หน้าจอปกติดีทุกอย่างยกเว้นอย่างเดียว ไลน์ผมมีข้อความเด้งออกมา

“ กูรักมึงเสมอนะ “ – JAMES



To Be Continue ...............................................................

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7518
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
เจมส์ ทำให้มีปัญหาจนได้  :z6: :z6: :z6:

ออฟไลน์ crazydoii

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 858
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-1

ออฟไลน์ yowyow

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4188
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +139/-7

ออฟไลน์ Kei

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 478
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-1

ออฟไลน์ kstt56

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 50
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-1
ห่างหายกันไปนานซะหน่อย มาอีกแล้วนะครับ

Chapter 6
ร้องขอ


   ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของผม คือ ชายสูงใหญ่คนนึงที่เต็มไปด้วยความเย็นชา ใบหน้าของพี่เปรมซีดเผือด เหมือนกับถูกหักหลัง ความซวยที่เกิดขึ้นยังไม่สาแก่ใจผม เมื่อ เจมส์ ส่งข้อความมาใหม่เป็นอีกระรอก พี่เปรมกำโทรศัพท์ของผมแน่น และ ทุกครั้งที่โทรศัพท์สั่น ผมรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก สีหน้าของพี่เปรมเหมือนหมดความเชื่อใจไปจากผมทั้งหมด

  พี่เปรมคลายมือที่กำโทรศัพท์ ข้อความเบื้องหน้าที่ปรากฏอยู่ล้วนเป็นข้อความที่ ผมเองก็ไม่สามารถจะแก้ตัวได้ เพราะถ้ามีแต่ข้อความแค่

“ กูรักมึงเสมอนะ “ – JAMES

 มันคงง่ายที่ผมจะแกล้งบอกพี่เปรมว่า เป็นการล้อเล่นของเพื่อน เพียงแต่ว่าข้อความที่ส่งหลังจากนั้น ไม่เพียงแค่ทำให้พี่เปรมตกใจ มันยังทำให้ผมตกใจไม่แพ้กัน

  พี่เปรมถือโทรศัพท์อยู่นิ่ง เป็นจังหวะที่สบโอกาสให้ผมได้อ่านข้อความ แต่ละข้อความก็ดูจริงอย่างเหลือเชื่อ ผมไม่คิดว่า คนแบบเจมส์จะมากลั่นแกล้งด้วยการส่งข้อความหาผมแบบนี้ แต่ในใจก็คิดว่า เรื่องสำคัญเช่นนี้ทำไมถึงไม่คอลกันเลยล่ะ จะมาส่งข้อความที่ยาวเป็นหางว่าวไปเพื่ออะไร ….. ไม่กล้าคุยกับกูหรอ ...... หรือยังไง

“ กูรักมึงเสมอนะ “ – JAMES 

“ มันเป็นเหตุผลเดียวที่กูคุยกับมึง “ – JAMES 

“ ถ้ากูไม่หนีมึงไป กูมั่นใจว่า กูจะทำให้มึงรักกูได้ “ – JAMES
 
“ ถ้ากูได้กลับไทย กูจะมาหามึงเป็นคนแรก “ – JAMES


      ข้อความเก่าของเจมส์ถูกแทนที่ด้วยข้อความใหม่และสติกเกอร์ ผมได้แค่นิ่งเฉยไม่รู้จะรับมือกับสถานการณ์แบบนี้เช่นไร ทันใดนั้น บทสนทนาของพี่เปรมที่ทำให้ผมเป็นบ้าเป็นหลัง ก็พลั้งออกมาจากปากของพี่เปรม

“ เข้าใจแล้ว!!! “ พี่เปรมพูดประโยค พร้อมกับแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว

      พี่เปรมไม่ให้โอกาสผมได้แก้ตัว เขาวางมือถือบนโต๊ะ ..... ทิ้งจานข้าวหมูแดงไว้อยู่เบื้องหน้า พร้อมกับเงินจำนวนหนึ่ง ซึ่งเป็นค่าข้าว พี่เปรมเดินออกจากร้านอย่างรวดเร็ว ... ผมเดินตามพี่เปรมหวังจะมีโอกาสได้แก้ตัวอะไรซักอย่าง เพื่อให้พี่เปรมเข้าใจ แต่สายไปเสียแล้ว .... พี่เปรมขึ้นรถ โดยไม่แยแสกับผม ว่าจะเป็นอย่างไร ..... ผมจับประตูพร้อมที่จะเปิดเข้าไปข้างในรถ แต่แน่นอนพี่เปรมล็อคประตูไม่ให้ผมเข้าไป ผมเคาะกระจกเรียกขาน พี่เปรมชำเลืองตาอำมหิตคู่นึงมายังผมผ่านกระจกรถ เหมือนต้องการสื่อสารกับผมว่า ..อย่ามายุ่งกับกู..  พี่เปรมขับรถออกไป โดยทิ้งให้ผมอยู่กับโทรศัพท์เจ้าปัญหาตามลำพัง

    ผมเดินกลับเข้ามาในร้าน ....... ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา........ มันแทบทำให้ผมฉุนกับ.. ไอเหี้ยเจมส์...มึงมาสร้างความหายนะของผม ได้ถูกจังหวะซะเหลือเกิน ข้อความเบื้องหน้าหลังจากนั้น มันคือสิ่งที่มันต้องการสื่อสารออกมาจริงๆ

“ กูมีหลายอย่างที่ค้างคาใจมานานแล้ว “ – JAMES 

“ นับตั้งแต่วันที่เราจากกัน “ – JAMES

“ กูคงขาดใจตาย ถ้าไม่ได้คุยเรื่องนี้ “ - JAMES

 “ กูอยากจะถามแน่ใจ “ – JAMES 

“ ว่าเราจะเป็นเพื่อนเหมือนเดิมได้มั๊ย กูขอเท่านี้แหละ “ – JAMES

 
   อ้าวไอเหี้ย มึงดราม่าซะนาน มึงแค่อยากให้กูกลับไปเป็นเพื่อนสนิทมึงแบบเดิม ทำไมมึงต้องร่ายยาวมาซะขนาดนี้ กูจะโกรธมึงก็เพราะแบบนี้ โยนความซวยมาให้กู ทีนี้กูจะไปแก้ตัวกับพี่เปรมยังไงดีเนี่ย

   ในเมื่อพี่เปรมทิ้งผมในร้านอาหาร แน่นอนมันต้องเป็นหน้าที่ผม ที่ต้องจัดการอาหารทุกอย่างที่อยู่เบื้องหน้า จากนั้นผมนั่งแท็กซี่ไปที่มหาลัยอย่างรวดเร็ว... ผมเดินเข้าไปในห้องช่างที่พี่เปรมเรียนเป็นประจำ ผมเห็นว่าที่นั่งประจำตำแหน่งของพี่เปรมว่างอยู่........ ไอต้น สังเกตเห็นผมทำท่าลับๆล่อๆอยู่บริเวณหน้าประตู....... มันจึงเดินมาหาผม ทำหน้าตาเหมือนต้องการอะไรซักอย่างจากผม

“ เห็นพี่เปรมป่ะ “ ผมชิงถามมันก่อนด้วยความสงสัย

“ กูควรจะถามมึงป่าวว่ะ “ มันพูดแบบกวนตีนเหมือนเช่นเคย

“ พี่เปรมไม่ได้มากับกูนะ “

ไม่รู้อะไรดลใจให้ไอต้นพูดประโยคนี้ออกมา

“ เวลามันโมโห มันจะเก็บตัวที่รถ “ ไอต้นพูดเสร็จก็เดินกลับเข้าไปทำงานแบบไม่สนใจผม

ผมเดินตามหารถมันในทันที รถพี่เปรมจอดอยู่บริเวณทางเข้าคณะ ภายในรถร่างผู้ชายคนหนึ่งที่เรารักฟุบบนหลังพวงมาลัย
ผมเคาะกระจกเรียกพี่เปรม........ พี่เปรมเห็นผมก็เปิดประตูให้ผมเข้ามาแบบไม่สบอารมณ์

ภายในรถที่มีแค่ผมและพี่เปรม มีบรรยากาศตึงเครียดซ่อนอยู่ พี่เปรมนั่งนิ่งไม่พูด หรือแม้แต่สบตาผมที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆ
แต่ผมสัมผัสได้ว่า พี่เปรมใช้เวลานี้สงบสติอารมณ์ให้อยู่กับเนื้อกับตัว จะได้คุยกับผมแบบมีเหตุผล พี่เปรมชำเลืองให้ผม
เป็นสัญญาณบอกให้ผมอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้พี่เปรมเข้าใจ

“ เอ่อ พี่กำลังเข้าใจผิดนะ ที่พี่เห็นในไลน์ นั่นเพื่อนผม “

ผมพูดพร้อมยื่นมือถือให้พี่เปรมไปพิจารณา เห็นชัดๆ ว่าเจมส์แค่จะมาขอคืนดีกับผมเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรนอกเหนือกว่านั้น
พี่เปรมเงยหน้าจากโทรศัพท์ เหมือนคำตอบของผมยังไม่ดีพอที่จะทำให้พี่เปรมเชื่อใจ

“ มันเป็นใคร “ คำพูดเยือกเย็นของพี่เปรม ทำให้ผมเสียวสันหลัง

“ พี่ เค้าเป็นเพื่อนผมตั้งแต่สมัย ม.ต้น “

“ เพื่อนคุยกันแบบนี้หรอ “ พี่เปรมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แฝงด้วยความโกรธอยู่ภายในทุกคำพูด

“ พี่ไม่เข้าใจ เค้าแค่จะมาขอโทษ ผ... “ ผมพูดไม่จบ พี่เปรมก็ถามแทรกทันควัน

“ ชื่ออะไร “

“ ชื่อ เจมส์ ครับพี่ “

“ แล้วทำไมถึงทักกันแบบนั้น “

“ เค้าแค่จะมาขอโทษผม เค้าทำผิดกับผม “

พี่เปรมพูดด้วยประโยคที่ ผมเองก็ไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน

“ แน่ล่ะ มันข่มขืน สน หนิ “

พี่เปรมพูดแบบไม่แยแส คนที่อยู่ตรงหน้า จู่ๆน้ำตาของคนฟังประโยคนี้ หลั่งไหลออกมาเหมือนเขื่อนที่แตก
ผมเอามือปิดหน้ากรีดร้องอย่างทรมาน ผมไม่รู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าจะรับสภาพของผมแบบนี้ได้หรือไม่
มือที่ปิดหน้าทั้งสองข้างซุกซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำซ่อนอยู่เต็มไปด้วยความโกรธและความเสียใจ
อดีตที่โหดร้ายทำให้ความทรมานเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ ทุกครั้งเมื่อได้หวนนึกถึง พี่เปรมรู้เรื่องนี้หมดแล้วหรอ ไม่จริงใช่มั๊ย!!           

หื.อ..อ..อ..ออ..อ.อออ..ออ.

หือ..อ..อ.อ.

หือ..อ.                                         

ผมกลั้นน้ำตาไว้ พร้อมผายมือออก แม้ยังสะอื้นกับประโยคเมื่อครู่ แต่ก็ยังต้องถามพี่เปรมให้หายคาใจ

“ พี่..พ......พี่...พี่รู้เรื่องนี้มาจากใคร “

พี่เปรมเห็นผมร้องไห้ ก็เริ่มเบาเสียงลง น้ำตาของผมมีส่วนให้พี่เปรมใจเย็นขึ้นมาก

“ ต้น บอกพี่แบบนั้น “  พี่เปรมพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พร้อมจับบ่าผม ทำให้ผมเริ่มคุมสติตัวเองได้บ้าง

ผมปาดน้ำตาหยดสุดท้ายก่อนที่จะบอกว่า

“ แล้วพี่.....พ.....พี่  ก็เชื่อหรอ..อ..ออ “


“ ไอต้นโกหกใครไม่เป็น “
ประโยคนี้เป็นเชื้อไฟชั้นดี ที่ทำให้ความเศร้าถูกแทนที่ด้วยความโกรธ........... เพราะอะไร..........
เพราะไอต้นเคยสัญญากับผมไว้ว่าจะไม่ไปบอกเรื่องนี้กับใคร กลับกลายเป็น ผมเองที่เป็นฝ่ายโมโหแทน

“ มันขึ้นกับมุมมอง อย่าพึ่งขัด!! ผมเคยมีอะไรกับ เจมส์ มาก่อนครั้งเดียว!!! แค่ครั้งเดียว และมันไม่ใช่การข่มขืน
ผมพร้อมเมื่อไหร่ ผมจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้พี่ฟัง ตอนนี้ขอให้รู้ไว้ว่า มันเองก็ไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนั้น
เพราะถ้ามันทำอย่างที่พี่คิด มันตายคาตีนกูแน่ และถ้าพี่ถามผมมากกว่านี้ ระวังปากพี่จะอยู่บนตีน!!!!กู “

คำพูดที่เต็มไปความโกรธของผม ไม่ได้ทำให้พี่เปรมหวาดกลัวผมเลยแม้แต่น้อย

“ ไอต้น มันก็บอกพี่เหมือนกัน “ คำก็ไอต้น สองคำก็ไอต้น มึงเป็นผัวเมียกันรึไงว่ะ

“ งั้นฝากบอกไอต้น ว่าไปตายซะ!!! “ 

“ พี่จะถามผมทำไม  ในเมื่อรู้เรื่องทุกอย่าง “

“ พี่แค่อยากจะรู้จากปาก ของ สน “

“ ถึง สน จะเห็นมันเป็นเพื่อน แต่มันไม่คิดอย่างงั้นแน่ เลิกติดต่อกับมันซะ “

“ บ้าป่าวพี่ มันอยู่เมืองนอกนะ มันติดต่อผมได้แค่ทางไลน์ “

“ แล้ว สน จะเลือกใคร ว่ามาเลย “ เชี่ยยยย จะหึงกูอะไรเบอร์นั้น

" เมื่อไหร่พี่จะได้ความชัดเจนจาก สน ซักที "

" คนรอมันเหนื่อยนะ "

ผมแอบส่งสายตามาให้พี่เปรม วินาทีนั้นผมสัมผัสถึงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะของพี่เปรม ใบหน้าเรียบเฉยกลับซ่อนความเขินอายไว้อยู่ เมื่อนั้นถึงตระหนักได้ว่าพี่เปรมหายโกรธผมแล้ว เหลือเพียงแค่คาดหวังว่าผมจะพูดอะไรออกมา

“ เลือกพี่ดิ “ ผมพูดเบาๆ

พี่เปรมอมยิ้มเมื่อได้ยินคำนี้จากปากของผม รอยยิ้มของพี่เปรมช่วยทำให้สถานการณ์นี้จบลงไปได้ด้วยดี

“ ขอบคุณนะ “ พี่เปรมยกหน้าผม ส่งสายตาหวานเยิ้ม ก่อนประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของผม
ผมเขินอายจนต้องไปซุกหน้าบนอกของพี่เปรม พี่เปรมจับผมเงยหน้าขึ้นพร้อมถามว่า

“ พี่ขออะไรหน่อยได้ป่าว “ พี่เปรมพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“ ขอเป็นแฟนใช่มั๊ย “ ก็ได้แหละ แต่ขอเล่นตัวนิดนึงเนอะ

“ ขอเอาหน่อยดิ “ หาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!! ขอกันแบบนี้เลยเหรอ พี่เปรมกระพริบตา จ้องมองผมประหนึ่งเหยื่ออันโอชะ สายตาถวิลหาของพี่เปรมรุกฆาตผมไม่ให้ปฏิเสธความต้องการของพี่เปรม มันเป็นการยากที่ผมจะปฏิเสธพี่เปรมไป
ในเมื่อขอกันขนาดนี้ เดี๋ยวน้อง สน จัดให้!!!!







..... To Be Continue ....................................................

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7518
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
พี่เปรม ขอแบบนี้เลยรึ......
ข้ามขั้นนี่นา เหมือนถ้าได้แล้วจะชิ่งหรือเปล่า
แต่ทำไมต้น ไม่รักษาสัญญากับสน
      :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด