Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด
#พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
เหล่าปีหนึ่งต่างทยอยเดินออกจากห้องเรียนหลังจากที่หมดคาบเรียนแล้ว สภาพแต่ละคนดูเหมือนกับผ่านสมรภูมิรบมาอย่างไรอย่างนั้น คงเป็นเพราะอาจารย์ที่นึกคึกให้ทำควิซแบบกะทันหันทำเอาทุกคนไม่ทันตั้งตัวเลยออกจากห้องมาด้วยสภาพที่ไม่ต่างกันนัก
“แบบนี้ก็ได้เหรอ... สอบกันกะทันหันแบบนี้” เดียร์พูดเสียงอ่อย สองมือเกาะแขนเพื่อนทั้งสองคนเอาไว้ด้วยท่าทางอ่อนแรง “นี่ขนาดยังให้ช่วยกันทำ ช่วยกันหาคำตอบได้นะเนี่ย”
“มึงนี่ก็เวอร์จริง” ทัชหันไปว่า แต่สภาพของเจ้าตัวก็ดูตาลอยๆ ไม่ต่างกัน จะมีก็แต่หินผาที่ดูเป็นผู้เป็นคนปกติที่สุด
หินผาหัวเราะกับท่าทางของสองเพื่อนสนิทก่อนจะกึ่งพากึ่งลากทั้งสองคนลงลิฟต์เพื่อไปโรงอาหาร ปล่อยเพื่อนทั้งสองคนให้พักสมองจากการสอบที่ผ่านมาส่วนตัวเขาเองก็เดินไปซื้อเครื่องดื่มเย็นๆ มาบริการให้ วันนี้มีเรียนอีกทีก็บ่ายสาม ตอนนี้เพิ่งจะเที่ยงยังมีเวลาอีกหลายชั่วโมงให้พักผ่อน
พวกเขาผลัดกันไปซื้อข้าวเพราะเวลาแบบนี้ถ้าพร้อมใจกันลุกไปหมดเกรงว่าจะโต๊ะที่นั่งกันอยู่อาจจะอันตรธานไปได้
“เอ่อ! ไหนว่าจะเล่าให้ฟัง” อยู่ๆ เดียร์ก็พูดขึ้นมาทำเอาอีกสองคนทำหน้างง “ก็ที่มึงบอกว่าจะเล่าให้ฟังไง วันนั้นน่ะ บนสตูฯน่ะ”
“เออ ใช่” ทัชเองก็เหมือนจะจำได้แต่คนที่ยังงงอยู่ก็คงเป็นหินผา “มึงบอกว่ามึงไม่ใช่พี่เนียน แต่มึงรู้เรื่องพวกพี่วินัยเยอะมาก แล้วก็บอกว่าจะเล่าให้พวกกูฟังไง”
คราวนี้หินผานึกออกพยักหน้ารับกับคำพูดของเพื่อน “ที่จริงก็ไม่มีอะไรมากหรอก จำได้ใช่ไหมที่กูบอกว่ามีพี่ชายน่ะ พี่กูก็เรียนอยู่ที่นี่กูก็เลยรู้เรื่องมาบ้างเพราะตอนปีหนึ่งพี่ชอบบ่นให้ฟัง แต่พอพี่มันรู้ว่ากูเข้ามาเรียนที่นี่มันก็ไม่ได้เล่าอะไรอีก กูรู้แค่ว่าพวกพี่วินัยเขามีเหตุผลในการทำอะไรแต่ละอย่าง แต่กูก็ไม่รู้ว่าพวกเราจะโดนอะไร เพราะกูกับพี่อยู่คนละหอกัน แล้วมันก็ไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังคงกลัวว่ากูจะหลุดปากออกไป”
“พี่มึงนี่ใครวะ”
“พี่กูก็...”
“ไอ้หิน” ยังไม่ทันที่หินผาจะได้พูดต่อเสียงเรียกเจ้าตัวก็ดังขึ้นเสียก่อนเรียกสายตาของทั้งสามคนให้หันไปมอง พร้อมกับเสียงซุบซิบที่ดังจากรอบๆ “แม่บอกว่าโทรหามึงไม่ติด”
เจ้าของชื่อตาโตขึ้นนิดก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู “เผลอไปปิดเครื่องตอนไหนไม่รู้ว่ะ เดี๋ยวผมโทรกลับหาแม่เอง”
“เอ่อๆ แล้วนี่ไม่มีเรียนแล้วเหรอวะ” อีกฝ่ายถามพร้อมกับเดินมาใกล้มากขึ้นพร้อมกับเพื่อนๆ ในกลุ่มก่อนจะถือวิสาสะนั่งที่โต๊ะแบบไม่ถามความคิดเห็นของคนที่นั่งอยู่ก่อน
“มีตอนบ่ายสามพี่ แล้วพี่อ่ะ”
“พวกกูมีเรียนบ่ายสอง”
“อ่า... จริงสิ ทัช เดียร์ นี่พี่ป่าไม้ พวกมึงก็รู้จักอยู่แล้วเนอะ พี่ชายของกูเอง” หินผาหันไปแนะนำคนข้างๆ ให้เพื่อนรู้จัก “พี่คนอื่นมึงก็รู้จักอยู่แล้วละนะ พี่ไข่เจียว พี่ดิวแล้วก็พี่กันต์เป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกันกับพี่ชายกู”
เดียร์กับทัชลอบกลืนน้ำลายพลางหันมองพี่ๆ แต่ละคนที่มานั่งร่วมโต๊ะ เป็นพี่ปีสามก็ว่าเกร็งแล้ว แต่นี่เหล่าพี่วินัยทั้งนั้น เลยได้แต่ยิ้มแหยๆ แล้วก็ยกมือไหว้กันไป
“เฮ้ย! ไม่ต้องเกร็งกันขนาดนั้นก็ได้ เลิกรับน้องแล้ว ไม่มีลงวินัยแล้ว” ไข่เจียวว่ายกมือตบไหล่ทัชที่นั่งอยู่ข้างๆ หัวเราะเอิ้กอ้ากชอบใจที่เห็นน้องปีหนึ่งนั่งตัวเกร็ง
“เออ ไม่ต้องเกร็งแล้ว พวกกูไม่สั่งลงโทษแล้วน่า” ป่าไม้ยักคิ้วให้
ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ก็ใช่ว่าจะลดความเกร็งลงได้ง่ายๆ เสียที่ไหนกัน ถ้าพวกพี่เขาเป็นพี่ฝ่ายพยาบาลหรือฝ่ายสันทนาการจะไม่ว่าเลย แต่นี่คือพี่วินัยตัวโหดๆ ทั้งนั้น ภาพตอนที่พี่แกยืนหน้าโหดตะคอกเอาตะคอกเอายังตามหลอกหลอนอยู่เลย แล้วจะให้เลิกเกร็งนี่นะ ขอเวลาทำใจสักพักเถอะ
“พี่กันต์ที่คณะเลิกรับน้องแล้วเหรอคะ” เสียงของผู้หญิงที่ดังขึ้นเรียกสายตาทุกคนบนโต๊ะให้หันไปมองรวมไปถึงเจ้าของชื่อด้วย
กันต์พยักหน้ารับกับคำถามของน้องผู้หญิง
“มิน่าล่ะ ตัดผมโกนหนวดแล้วหล่อเหมือนเดิมแล้ว นี่ค่ะ พวกเราซื้อขนมมาฝาก ทานกันให้อร่อยนะคะ” หนึ้งในนั้นพูดพร้อมกับยื่นถุงขนมถุงใหญ่มาให้
“ขอบคุณครับ” กันต์ว่า ส่วนป่าไม้ก็ยื่นมือไปรับถุงนั้นมาไว้เองแล้วส่งยิ้มไปให้ ทำเอาสาวๆ ที่เดินมาทักกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่แล้วก็พากันเดินออกไป
“มาแล้วคร้าบ มาแล้ว พี่เหนือเดือนกลับมามีอิทธิพลต่อสาวๆ อีกรอบแล้วครับหลังจากเรตติ้งตกไปเพราะไว้หนวดไว้เครามาหลายเดือน” ไข่เจียวแซวทันทีที่สาวๆ เดินออกไป โดยมีเพื่อนคนอื่นๆ โห่ฮิ้วรับ
“เพ้อเจ้อ!” เจ้าของฉายาเหนือเดือนว่าแค่นั้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่ดังพอดีขึ้นมาดู พอเห็นว่าเป็นใครโทรมาก็ยิ้มกว้างทันที “ว่าไงคะน้องแพร ไม่เรียนเหรอ”
“อ่ะๆ น้องแพรคนสวยโทรมาเหรอ ไหนมาคุยบ้าง” ไข่เจียวกับป่าไม้แทบจะพุ่งเข้ามาแย่งโทรศัพท์ ให้คนที่กำลังคุยกับน้องสาวสุดที่รักอยู่หันมามองตาขวาง
กันต์ยกนิ้วชี้หน้าเพื่อนรักทั้งสองก่อนจะแยกออกไปคุยโทรศัพท์ ไม่วายมีเสียงของไข่เจียวตะโกนแทรกเข้าไปในสาย “น้องแพรคนสวย~ พี่ไข่เจียวยังว่างนะ”
“พวกมึงนี่นะ รักษามาดพี่วินัยหน่อยไหม เด็กพวกนี้งงเป็นไก่ตาแตกแล้วเนี่ย” ดิวว่าขำๆ ไม่ได้จริงจังอะไรพลางมองไปทางเดียร์กับทัชที่มองพวกเขาไม่วางตา
กับหินผาไม่เท่าไหร่เพราะเจ้านี่เป็นน้องของป่าไม้ แน่นอนว่ารู้จักสนิทสนมกับพวกเขาอยู่แล้ว มันเลยรู้ว่านิสัยที่แท้จริงของพวกเขาน่ะเป็นอย่างไร ผิดกับเด็กปีหนึ่งอีกสองคนที่เห็นแต่พวกเขาในมาดของพี่วินัยแสนโหด พอมาเจอลุคบ้าๆ บอๆ ก็ตาโตแทบถลนออกจากเบ้า
“ทำใจให้ชินนะน้องนะ” ไข่เจียวหันมายิ้มให้ “เอาจริงๆ แล้วพวกพี่ก็ไม่ได้โหดอะไร ที่จริงก็ไม่ได้อยากจะว้ากจะอะไรด้วย พอหมดรับน้องก็เลยปล่อยเลย ไม่ทำมาดเข้มต่อ”
“อ่า... ครับ” เดียร์และทัชได้แต่พยักหน้ารับ ผิดกับหินผาที่ส่งยิ้มมาให้เพราะรู้นิสัยของรุ่นพี่แต่ละคนเป็นอย่างดี
“เอ่อ... ว่าแต่พี่ครับ ‘เหนือเดือน’ อะไรนั่นหมายถึงพี่คนเมื่อกี้เหรอ” เดียร์ถามพลางชี้ไปทางกันต์ที่เดินแยกไปคุยโทรศัพท์กับน้องสาว ท่าทางยิ้มแย้มอย่างมีความสุขที่สาวๆ ได้ยินก็ใจหายกันไปหมดเพราะคงมีไม่น้อยที่เข้าใจผิดไปว่าอีกฝ่ายกำลังคุยกับคนรัก ไม่ใช่น้องสาว
“ใช่แล้วล่ะน้อง... เราชื่ออะไรนะ พี่จำได้แต่ว่าเราเป็นเด็กปีหนึ่งที่ชอบวิ่งชนพี่วินัย” ไข่เจียวพยักหน้าก่อนจะถามชื่ออีกฝ่ายแทนเพราะนึกชื่อรุ่นน้องคนนี้ไม่ออก แต่ถ้าถามว่ารู้จักไหมแน่นอนว่ารู้จัก เพราะทั้งสามคนเป็นคนที่โดดเด่นมากในชั้นปีหนึ่ง ไหนจะเป็นเพื่อนของน้องชายเพื่อนสนิทอีก แต่ดันจำชื่อไม่ได้เพราะวีรกรรมของเจ้าเด็กคนนี้คือวิ่งชนพี่วินัยเลยจำได้กันแบบนี้แทน
“เดียร์ ส่วนอีกคนก็ทัช” เป็นหินผาที่แนะนำเพื่อนทั้งสองคนแทน ส่วนเด็กปีหนึ่งที่ชอบวิ่งชนพี่วินัยก็ได้แต่ยิ้มแหยตอนที่ได้ยินแล้วไหนจะมีพี่ดิวที่หันมามองแล้วยิ้มขำๆ อีก
“เอ่อๆ น้องเดียร์ โอเค พวกพี่จะจำเอาไว้นะ” ไข่เจียวตีมือ ยกนิ้วจิ้มที่ขมับของตัวเองเหมือนกับว่าการทำแบบนั้นจะทำให้สามารถจำชื่อรุ่นน้องได้แม่นยำขึ้น “มาต่อเรื่องเหนือเดือน ไอ้หมอนั่นแหละเจ้าของฉายา ‘เหนือเดือน แห่ง ถา’ปัตย์’ ผู้โด่งดัง”
“เหนือเดือนคืออะไรเหรอพี่” เป็นทัชที่ถามบ้างเพราะรู้สึกสนใจกับชื่อนี้
“เหนือเดือน ก็คือ คนที่หล่อกว่าเดือนไง พูดง่ายๆ ก็คือ มันหล่อกว่าพี่” เดือนคณะปีสามบอก “จริงๆ แล้วพวกรุ่นพี่ตั้งใจจะส่งมันไปประกวดเดือนแต่มันไม่ยอมไป บอกหัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ประกวด แล้วมันก็โยนมาให้พี่ไปประกวดแทน พวกพี่ก็เลยเรียกมันว่า เหนือเดือน คือหล่อ ดูดีกว่าคนที่เป็นเดือนนั่นแหละ”
ทั้งเดียร์และทัชต่างก็พยักหน้ารับกับคำบอกเล่าของเดือนปีสาม พร้อมกับมองดิวและกันต์ที่กำลังเดินกลับมาที่โต๊ะสลับกันไปมา จะบอกว่ากันต์หล่อกว่า หรือดิวหล่อกว่าก็บอกไม่ถูกเพราะแต่ละคนก็หล่อด้วยกันทั้งนั้นแม้จะหล่อกันคนละแบบก็เถอะ เสน่ห์ของทั้งคู่ก็แตกต่างกัน แต่ออร่ารอบๆ ตัวดิวดูนุ่มๆ และน่าเข้าใกล้มากกว่าอีกคน
เดียร์แทบอยากจะยกมือกุมหัวเพราะคิดจริงจังกับเรื่องเหนือเดือนจนแทบจะปวดหัว สุดท้ายก็ต้องสะบัดความคิดนี้ออกไป เพราะไม่ว่าอย่างไร... คนที่ได้ชื่อว่า ‘เหนือเดือน’ ก็คือพี่วินัยที่สั่งลงโทษเขาอยู่ดี!
หลังจากที่กันต์เดินกลับมาพวกพี่ๆ ก็แยกย้ายกันไปซื้อข้าวตอนนี้ทั้งโต๊ะเลยเหลือแต่พวกเขาสามคน เดียร์กับทัชหันไปมองเพื่อนใหม่ของตัวเอง
“สรุป... พี่ชายของมึงคือพี่ป่าไม้ พี่วินัย...” ทัชว่าพลางมองไปรอบๆ เพื่อดูให้แน่ใจว่าคนที่กำลังพูดถึงไม่ได้อยู่ใกล้ในระยะที่ได้ยิน
หินผาพยักหน้ายืนยันกับคำถามของเพื่อน “ใช่แล้วล่ะ กูเลยรู้อะไรบ้างนิดหน่อยไง พวกมึงไม่ต้องเกร็งไปหรอก พวกพี่มันไม่ได้โหดจริงหรอก นิสัยก็อย่างที่มึงเห็นเมื่อกี้นี่แหละ”
“เออ... กูจะพยายามไม่เกร็งแล้วกันนะมึง” ทัชว่า เออออไปกับเพื่อนก่อนจะหันไปหาเพื่อนรักที่นั่งอยู่ข้างๆ “แล้วมึงอ่ะ ยังอคติกับพี่วินัยสุดโหดของมึงอยู่อีกไหม”
เดียร์หันมาแยกเขี้ยวย่นจมูกใส่ “ของกูบ้าไรมึง! แล้วกูบอกกี่รอบแล้วว่ากูไม่ได้อคติ ไม่ได้อคติ”
“ไม่ได้อคติ แต่แค่เหม็นขี้หน้าเขา เห็นพี่เขาก็แยกเขี้ยวใส่ตลอด ไอ้ฮาร์ทยังบอกกับกูเลยว่ามันต้องนั่งฟังมึงบ่นเรื่องพี่เขาทุกวันจนมันแทบจะจำสคริปบทของมึงได้ทุกประโยค”
“ก็ถ้าเป็นมึงโดนสั่งลงโทษแบบนั้นบ้างล่ะ มึงจะยิ้นลัลลาไหม” เดียร์เองก็เถียงกลับอย่างไม่ลดละเหมือนกัน
“ยังไม่เลิกบ่นอีกเหรอ” หินผาถามเพราะไม่ค่อยได้ยินเพื่อนพูดถึงเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยได้ยินยิ่งช่วงวันแรกๆ หลังจากที่เดียร์โดนสั่งลงโทษเขาได้ยินเจ้าตัวบ่นงุ้งงิ้งทั้งวัน
“ไม่อยากจะพูด” ทัชหันกลับมาหาหินผาทันที แล้วคนไม่อยากจะพูดก็เริ่มต้นเผาเพื่อนตัวเอง “มึงไม่ได้อยู่คอนโดเดียวกับมันไง ไม่ได้คอยขับรถรับส่งมันไง มึงเลยไม่ได้ยิน แต่กูนี่มึ๊ง! กูนี่ขับรถรับส่ง อยู่คอนโดเดียวกัน มันบ่นทุกวันเรื่องพี่วินัย บางทีนะมึงไม่ได้คุยกันเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำแม่งยังวกเข้ามาพูดได้”
หินผาหัวเราะเมื่อได้ยินทัชเล่า ส่วนคนที่กำลังโดนเพื่อนนินทาระยะเผาขนก็นั่งหน้าบูดหน้าบึ้ง หน้าตาอยากจะพุ่งเข้ามาบีบคอคนเล่ามาก
“ก็กูโดนสั่งลงโทษนี่!”
“แต่มึงก็ยอมรับผิดเองไหมล่ะ” ทัชหันไปพูด “มึงเองก็วิ่งไปชนพี่เขาไหมล่ะ”
“แล้วต้องลงโทษกันขนาดนั้นหรือไงล่ะวะ”
“แต่มึงก็ได้ยินแล้วนี่ว่าเพาะอะไรพี่เขาถึงสั่งลงโทษมึงน่ะ” ทัชยกมือบีบหูเพื่อนตัวเอง “ได้ยินกับหูเองเลยนี่ว่าพี่เขาตั้งใจจะสอนมึงว่าให้มึงหยุดดูแล้วก็ช่วยเหลือคนที่มึงวิ่งชน กูถึงได้บอกไงว่ามึงมันอคติ”
“กูไม่ได้อคติโว้ย!” คนที่เชื่อมั่นในตัวเองว่าไม่ได้อคติก็ยังคงยืนยันแบบนั้น “มึงก็เห็นว่ากูไม่ได้อคติกับพี่วินัยคนอื่นๆ สักหน่อย”
“เออ กูเห็น กับพี่คนอื่นๆ น่ะมึงไม่อคติหรอก แต่มึงน่ะ อคติอยู่คนเดียว”
“กูไม่ได้อคติ กูแค่หมั่นไส้เฉยๆ โว้ย!” เดียร์ว่า “ชอบทำเป็นเก๊ก ยืนนิ่งๆ เดินนิ่งๆ ทำเป็นดุเสียงนิ่ง เวลายืนก็ชอบยืนกอดอกมองนิ่งๆ จะทำอะไรก็ทำเป็นนิ่งหมด กูเลยหมั่นไส้ มึงเข้าใจไหม กูไม่ได้อคติ”
“คุณหมั่นไส้ผมเหรอ”
“ก็ใช่!...” เสียงหายไปในลำคอเมื่อนึกขึ้นได้ว่าคนที่พูดประโยคเมื่อครู่ไม่ใช่เพื่อนของตัวเองที่นั่งอยู่ข้างๆ เพราะเสียงเหมือนจะดังมาจากด้านหลัง แล้วไอ้ทัชก็คงไม่แทนประโยคนั้นว่าผมหรอก
เดียร์หันไปมองด้านหลัง เห็นคนที่ว่าอยู่เมื่อครู่ยืนถือจานข้าวมองเขาอยู่ ด้านหลังมีพี่ๆ คนอื่นยกมือกุมท้องหัวเราะกันอย่างชอบใจ เดียร์ได้แต่กลืนน้ำลายลงคอรู้สึกลำคอแห้งผาดไปหมด น้ำลายก็เหนียวหนืดติดคอ เลยต้องคว้าแก้วน้ำมาดูดน้ำอึกๆ พอเหลือบตาขึ้นมองก็ยังเห็นพี่วินัยถอดรูปมองมาอยู่ ก็อยากจะสะดุ้งอยู่หรอก แต่ก็ไม่อยากทำตัวเหมือนคนกลัวไง เดี๋ยวอีกฝ่ายจะได้ใจ คิดว่าเขาจะกลัว
บอกเลยว่าลูกแด๊ดดี๊ควอตซ์กับมัมมี๊น้ำเหนือไม่มีกลัวหรอก!กันต์มองเด็กปีหนึ่งที่ตอนแรกก็เหมือนจะกลัวเขาอยู่หรอก แต่ตอนนี้กลับมาจ้องหน้าเขาอย่างไม่ยอมแพ้เสียอย่างนั้น ตาโตกลมสีน้ำตาลนั้นมองเขาแทบไม่กระพริบ ปลายจมูกเชิดบ่งบอกว่าเป็นเด็กดื้ออย่างแน่นอน เห็นแล้วอยากจะยกมือบีบจมูกนั้นสักที ส่วนไอ้เพื่อนตัวดีด้านหลังก็หัวเราะไม่หยุด ไม่รู้จะหัวเราะอะไรของมันกัน
“ผมคงน่าหมั่นไส้มากเลยอย่างนั้นสินะ” กันต์ว่า เขาทิ้งตัวลังนั่งข้างน้องของเพื่อนสนิท ก็ตรงข้ามกับเด็กปีหนึ่งนั่นแหละ
เดียร์ย่นจมูกใส่ แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไป
“ผมก็หวังว่าคงไม่มีเด็กปีหนึ่งบางคนแถวนี้เที่ยวไปวิ่งชนใครต่อใครอีกก็แล้วกัน”
“คิดว่าผมอยากจะวิ่งชนพี่หรือไงล่ะ ใครจะบ้าอยากวิ่งชนคนอื่นกัน” พอได้ยินแบบนั้นเดียร์ก็เถียงกลับทันที
กันต์เงยหน้าขึ้นมอง “ก็เด็กปีหนึ่งอย่างคุณไง ที่ดูแล้วน่าจะชอบวิ่งชนคนอื่นไปทั่ว”
“มึง... ใจเย็น...” ทัชรั้งเพื่อนตัวเองเอาไว้เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักเหมือนจะมีควันออกหู
เดียร์ได้แต่ส่งเสียงฮึมฮำในลำคอ แยกเขี้ยวใส่คนตรงข้ามไปทีแต่อีกฝ่ายไม่เห็นเพราะมัวแต่สนใจกับอาหารตรงหน้า ผิดกับคนอื่นๆ ที่ร่วมโต๊ะด้วยเห็นอย่างชัดเจน
“อ้าว! มึงจะไปไหนเนี่ย” ทัชร้องถามเมื่อเห็นเดียร์ลุกออกจากโต๊ะ
“ไปซื้อ ‘คุณหมี’ มากิน!”
เจ้าตัวหันมาพูดก่อนจะเดินจ้ำๆ ออกไป ทัชได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะหันมายกมือไหว้พวกพี่ๆ ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ “ขอโทษด้วยนะครับ มันก็พูดไปอย่างนั้นแหละไม่ได้อะไรหรอก พี่อย่าไปถือสาอะไรมันเลยนะ”
ป่าไม้ยกมือโบกไปมาพร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ไม่ได้โกรธอะไรหรอก ตลกดีๆ นี่มีมวยถูกคู่แล้วนะเนี่ย” พูดแล้วก็หัวเราะชอบใจ
“มึงมันบ้า” กันต์หันไปว่าเพื่อนตัวเอง ก่อนจะหันไปมองตามเส้นทางที่เด็กปีหนึ่งเดินจ้ำหนีไป
“ว่าแต่เมื่อกี้มันบอกจะไปไหนนะ” หินผาถามเพราะไม่แน่ใจว่าฟังไม่ชัดหรือเพื่อนของเขาพูดไม่รู้เรื่องกันแน่
“อ๋อ... มันบอกจะไปซื้อคุณหมีมากิน” คำตอบของทัชทำเอากันต์ที่กำลังตักข้าวกินชะงักไปทันที พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมอง ฟังทัชพูดอธิบายเพิ่มเติมเมื่อเห็นว่าแต่ละคนไม่เข้าใจ “เจลลี่ที่เป็นรูปหมีไง มันเรียกคุณหมี แต่เอาจริงๆ มันเรียกของทุกอย่างที่เป็นรูปหมีว่าคุณหมีหมดนั่นแหละ”
“แล้วทำไมถึงเรียกหมีว่าคุณหมี” กันต์ถามออกไป
ทัชส่ายหน้า “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับพี่ แต่ได้ยินมันเรียกแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ตอนแรกเหมือนมันจะใช้เรียกอะไรสักอย่างนี่แหละ ตอนหลังมันเรียกหมีทุกอย่างเป็นคุณหมีหมด ไม่ว่าจะขนมรูปหมี ตุ๊กตาหมี เจลลี่ ขนาดเสื้อรูปหมีมันยังเรียกเสื้อคุณหมีเลย”
กันต์พยักหน้ากับคำตอบของทัช หันไปมองคนที่กำลังก้มๆ เงยๆ หยิบขนมอยู่ในเซ่เว่น ทั้งๆ ที่คนในนั้นก็มีตั้งหลายคนแต่ก็แปลกดีที่พอเขามองไปก็เห็นเด็กปีหนึ่งคนนั้นพอดี
‘วันนี้น้องเขามาหาน้องกันต์ด้วยนะ เพิ่งกลับไปไม่นานนี้เอง แล้วก็ซื้อคุณหมีกลับไปด้วย’
‘ทำไมน้องกันต์ไม่ได้เจอน้องตัวเล็กสักทีละครับ’
‘นั่นน่ะสิ พ่อคินก็ยังคิดเลยว่าทำไมไม่ได้เจอกันสักที น้องเขาก็มาบ่อยแต่ดันไม่เคยได้เจอกันเลย’
‘แล้วน้องตัวเล็กชอบคุณหมีไหมครับ’
‘ชอบสิครับ น้องเขาบอกว่าคุณหมีอร่อยมาก ซื้อกลับไปตั้งสองชิ้น’“กันต์... กันต์! ไอ้เชี่ยกันต์!”
กันต์สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงตะโกนที่อยู่ใกล้หู หันไปมองเพื่อนตัวเองทันที “อะไรของมึง”
“มึงสิครับ อะไรครับ เป็นอะไร กูเรียกตั้งหลายรอบแล้วเอาแต่เหม่ออะไรวะ ไปได้แล้ว เดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทันหรอกมึง” ไข่เจียวว่า
“อ่อ... อือๆ โอเค” เจ้าตัวรับคำ คว้ากระเป๋ามาสะพาย ถือจานไปเก็บเอาไว้ที่เก็บจานแล้วเดินตามเพื่อนๆ ไป เผลอคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกินข้าวเสร็จตอนไหน เด็กปีหนึ่งนั่นกลับมานั่งที่โต๊ะตั้งแต่เมื่อไหร่
“แล้วเมื่อกี้มึงคิดอะไรอยู่” ดิวหันมาถาม
“ไม่มีอะไร... แค่นึกถึงน้องตัวเล็กเฉยๆ” กันต์ตอบ เขากับดิวรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ และอีกฝ่ายก็แทบจะรู้เรื่องของเขาทุกอย่าง พอตอบไปแบบนั้นดิวก็เข้าใจในทันทีว่าหมายถึงเรื่องอะไรก็เลยไม่ได้ถามอะไรต่อ
************************************************
สวัสดีค่ะทุกคน ก่อนอื่นเลย... (มาแบบทางการมาก ฮ่า) ฟางขอบคุณทุกคนมากนะคะที่ชอบนิยายเรื่องนี้แล้วก็ตัดสินใจติดตามเรื่องนี้ค่ะ รู้สึกดีใจนะคะที่ทุกคนอินกับเรื่องราวการรับน้อง ตอนแต่งก็ไม่แน่ใจว่าจะออกมาดีไหม เพราะส่วนตัวก็ไม่ใช่คนเข้ากิจกรรมเท่าไหร่ ประสบการณ์รับน้องก็นานเวอร์แล้วด้วย แต่พอลงให้อ่านแล้วหลายคนอิน ฟางรู้สึกขอบคุณมากเลยค่ะ ดีใจมากจริงๆ ที่มีคนบอกว่าฝีมือเราพัฒนาขึ้นอีกขั้น ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ ตามกันไปจนจบเลยนะ
สำหรับตอนนี้... ยินดีด้วยสำหรับคนที่ทายถูก หินผาเราไม่ใช่พี่เนียนนะ แต่มีพี่เป็นพี่เนียนเฉยๆ เท่านั้นเอง อิอิ ส่วนพี่หมีของเราเปิดตัวแล้วจ้า ถอดรูปแล้ว แถมยังได้พูดคุย(?)กับน้องแล้วด้วย แต่จะเริ่มชอบน้องตอนไหน จะอ่อยน้องยังไงก็ติดตามนะคะ อยากจะให้เรื่องราวค่อยๆ ดำเนินไปค่ะไม่อยากเร่งเท่าไหร่ ให้เขาได้รู้จักกันก่อนเนอะ แล้วก็... ฟางหายไปหลายวัน ไม่ใช่อะไรนะคะ ทำงานค่ะ ช่วงนี้งานเร่ง ตารางติดๆ กันหลายวันเลย พอกลับมาหอก็อยากจะพักบ้างอ่ะเนอะ เข้าใจกันน้าาาาาา
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 312011 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก