นุ้งเดียร์มึน... @-@
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด
#พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
ช่วงนี้อากาศค่อนข้างจะแปรปรวน ตอนเช้าๆ ยังหนาวอยู่เลย แต่พอมาตอนกลางวันก็ร้อนจนแถมจะหลอมละลายแล้วระเหยกลายเป็นไอ พอตึกเย็นมาหน่อยอากาศเย็นๆ หนาวๆ ก็กลับมาอีกครั้ง เดียร์ยกมือโบกลาหินผากับทัชที่จะไปอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบด้วยกันที่หอพักของหินผา ส่วนตัวของเขานั้นก็เตรียมกลับคอนโด ไม่ได้ไปอ่านหนังสือกับสองคนนั้นเพราะวิชาที่สอบเป็นวิชานอกคณะแล้วก็ไม่ได้เรียนด้วยกัน ซึ่งตารางเรียนของเทอมแรกนี้ทางมหา’ลัยเป็นผู้จัดให้เลย เลยมีวิชานอกคณะบางวิชาที่พวกเขาไม่ได้เรียนด้วยกัน
เดียร์ยืนลังเลอยู่ตรงป้ายรอรถของมหา’ลัย กำลังคิดอยู่ว่าจะเดินไปเองหน้ามหา’ลัยเองหรือจะรอรถดี...
แต่เสียงแตรรถที่ดังขึ้นก็เรียกให้เดียร์จากความคิดเงยหน้าขึ้นไปมองพร้อมๆ กับคนที่ยืนรอรถอยู่บริเวณนี้ รถ SUV คันสวยจอดเทียบอยู่ตรงหน้า เดียร์กำลังจะละความสนใจไปเพราะคิดว่ารถคันนี้คงมาจอดรอรับใคร
“เดียร์”
เสียงเรียกชื่อเขา... เดียร์เงยหน้ามองก่อนจะเลิกคิ้วเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเรียก
“จะกลับคอนโดเหรอ”
“ครับพี่” เดินเข้าไปใกล้รถคันนั้นเพื่อที่จะได้คุยกันถนัดขึ้น
กันต์เอื้อมมือมาเปิดประตูฝั่งข้างคนขับออก “มาสิ พี่ก็กำลังจะกลับเหมือนกันจะได้ไม่ต้องรอรถ”
“ขอบคุณนะครับ” เดียร์ตอบรับก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งบนรถคันสวยข้างๆ คนขับ แล้วรถ SUV ก็ขับออกจากบริเวณนี้ไป
“เพิ่งสอบเสร็จเหรอ เป็นยังไงบ้าง” กันต์หันมามองน้องตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ ตอนนี้เจ้าตัวกำลังกวาดสายตาไปมาเพื่อสำรวจรถของเขา
“ก็ดีครับ เหลือวิชานอกอีกวิชาเดียว ส่วนวิชาคณะก็เหลือส่งงานครับแค่นั้น” เดียร์ตอบ หันไปมองซีกหน้าของคนที่กำลังขับรถอยู่
คนบ้าอะไรทำไมถึงได้หน้าตาดีนักก็ไม่รู้ ไม่อยากจะยอมรับหรอกแต่ขนาดเห็นแค่ครึ่งหน้าก็ยังดูดี ดูจมูกนั่นสิโด่งได้รูป ริมฝีปากก็ดูดี ตาก็ไม่ได้โตแต่ก็ไม่ได้เล็ก สุกอย่างมันเลยดูครบเคริ่งไปหมดโดยไม่ต้องปรุงแต่งอะไรอีก
“ก็ดีแล้ว... หึหึ แวะกินข้าวกันก่อนไหม” กันต์หลุดขำเมื่อได้ยินเสียงท้องร้องจากคนข้างๆ เหลือบมองคนที่ทำหน้ายู่
“ก็... ได้ครับ” ใจจริงก็อยากปฎิเสธแต่ความหิวมันมีมากกว่าก็เลยพยักหน้าตอบตกลงไป
กันต์ได้แต่นึกเอ็นดูคนตัวเล็กจนอยากจะยื่นมือไปบีบแก้ม ขยี้ผมคนน่ารักสักที ยิ่งตอนหันมายิ้มหวานใส่เขาตอนที่ถามว่าอยากกินอะไรก็น่าฟัด แต่ทำได้แค่กำพวงมาลัยรถแน่นขึ้นเพราะสถานะที่เป็นอยู่ตอนนี้มันทำอะไรไม่ได้
นึกแล้วก็อยากจะถอนหายใจเพราะจนแล้วจนรอดเขาก็ยังไม่ได้คุยกับเดียร์สักทีเรื่องที่มีภาพของเขากับน้องแพรออกมา ไม่รู้เจ้าเด็กคนนี้เห็นหรือยัง เห็นแล้วแต่เพราะไม่ได้คิดอะไรกับเขาก็เลยไม่สนใจ หรือยังไม่เห็นกันแน่นะ...
กันต์ขับรถเลยคอนโดไปหน่อยก่อนจะเลี้ยวเข้าจอดในร้านบุฟเฟ่ต์ปิ้งย่างตามที่ตุ๊กตาหน้ารถร้องขอที่ตอนนี้เจ้าตัวเดินนำลิ่วเข้าไปในร้านแล้วส่วนเขาก็จัดการปิดรถให้เรียยร้อยแล้วเดินตามไป
“ผมสั่งแบบพรีเมี่ยมให้แล้วนะ” ไม่รอถามความคิดเห็นเขาสักคำเพราะเพียงแค่ทิ้งตัวลงนั่งเจ้าตัวก็ร้องบอกทันที
ถ้าหากเป็นเพื่อนๆ เขาคงด่าไปแล้วแต่พอเป็นคนคนนี้ก็เลยทำเพียงแค่พยักหน้ารับ นั่งมองเดียร์เอากระดาษมาขีดสั่งอาหารแล้วก็ได้แต่ยกยิ้ม ท่าทางตั้งอกตั้งใจอย่างกับกำลังสอบไฟนอลอยู่เลย เห็นแล้วก็เอ็นดูต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปิดเสียงแล้วกดถ่ายรูปไปหลายรูปเลย
“จะกินหมดไหม” กันต์ถามหลังจากที่พนักงานทยอยยกถาดของสดผักสดมาเสิร์ฟ มันเริ่มสูงเรื่อยๆ จนเกือบจะท่วมหัวอยู่แล้ว
“หมดสิ ผมหิวมาก... ตอนนี้การสอบนี่มันดูดพลังงานไปหมดเลยจริงๆ นะ” พูดไปก็คีบเอาเนื้อเอาหมูมาปิ้งบนเตา “ว่าแต่... พี่กินได้ทุกอย่างใช่ไหมครับ”
กันต์พยักหน้ารับ เขาเริ่มลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าบ้าง แล้วก็คอยบริการคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามที่ดูจะเพลิดเพลินกับการกินมากเหลือเกิน ตัวก็แค่นั้น... กินแล้วเอาไปไว้ตรงไหนหมดนะ ทาวเวอร์ถาดอาหารที่ก่อนหน้านี้ท่วมหัวหมดเกลี้ยงไปแล้วและทาวเวอร์ที่สองก็ตามมาแบบติดๆ แค่มองเขาก็อิ่มแทนแล้ว
“กินระวังหน่อย เลอะแล้ว” กันต์บอกยื่นกระดาษทิชชู่ให้คนตัวเล็กเอาไปเช็ดปาก
“ขอบคุณครับ” เดียร์ยิ้มกว้าง
พวกเขาใช้เวลาอยู่ในร้านอาหารเกือบสองชั่วโมง เดียร์ได้แต่เดินลูบท้องออกจากร้านอย่างเปรมปรีดิ์เพราะทั้งอิ่มท้องและตังค์อยู่ครบไม่ได้เสียสักบาทเดียว ตอนแรกก็เกรงใจที่กันต์บอกจะเลี้ยง แต่ในเมื่ออีกฝ่ายเสนอตัวแล้วเขาก็ไม่อยากจะขัดใจรุ่นพี่เลยได้แต่ปล่อยเบลอให้อีกคนไปจ่ายอาหาร
“อิ่มหรือเปล่า”
“มากครับ ท้องจะแตกแล้วตอนนี้” พูดไปก็ลูบท้องตัวเองไปด้วย
“หึ... อย่างนั้นก็กลับกันเลยแล้วกันนะ” กันต์บอกเดินนำอีกฝ่ายไปที่รถแล้วขับรถกลับคอนโด
พวกเขาแยกกันที่หน้าห้องของแต่ละคนเดียร์หันไปขอบคุณอีกฝ่ายอีกรอบทั้งเรื่องที่รับเขามาด้วย แล้วก็พาไปเลี้ยงของอร่อย เดียร์เดินไปทิ้งตัวลงนอนเหยียดยาวบนโซฟาในห้องนั่งเล่น ยังรู้สึกอิ่มจนไม่อยากจะลุกหรือขยับไปไหนเลย
คว้าเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าที่สั่นติดต่อกันออกมาดูเห็นเป็นไอ้ทัชไลน์มาหาไม่หยุด เลยต้องเปิดเข้าไปดู อีกฝ่ายถามมาว่าเขาไปกินข้าวกับกันต์มาหรือเปล่า ก็ได้แต่งงว่ามันไปรู้มาได้ยังไง ทัชเลยส่งภาพแคปหน้าจอมาให้ เป็นภาพของเขากับกันต์ที่นั่งกินข้าวกันอยู่ในร้านบุฟเฟ่ต์ ภาพถูกลงไว้ในเพจของ cute boy ของมหา’ลัย
T_ouch
นี่มึงยังไม่ได้ดูเฟซที่กูเคยบอกเอาไว้อีกเหรอ
มึงนี่นะ... บื้อชิบหายวายวอด ไอ้หิน มึงจัดการมันทีดิ
_Dear
อ้าว... ด่ากูอีกนะมึงอ่ะ
มึงอ่ะสมควรโดนด่าแล้ว
โลกเขาไปไหนต่อไหนHINPHA
มึงลองเข้าเฟซดูสิ เดี๋ยวมึงก็รู้ทุกอย่างเองแหละเดียร์ออกจากแอปฯ แชทก่อนจะเปลี่ยนเป็นเข้าเฟซบุ๊คทันที เลื่อนๆ หน้าไทม์ไลน์อยู่ไม่นานก็เจอเพจที่ว่า ที่จริงเพื่อนหลายๆ ในคนเฟซของเขาก็แชร์กันให้วุ่น มีคนแท็กเข้ามาถามเขาด้วยเต็มไปหมดเลย แต่เดียร์เลือกที่จะปล่อยผ่านพวกข้อความเหล่านั้นแล้วเข้าไปหาถึงต้นตอของเรื่องทั้งหมดแทน
“หือ... อะไรหว่า... มีรูปแพนเค้กคุณหมีน้อยของเราด้วย” เดียร์ทำหน้าประหลาดใจเมื่อเลื่อนไปเจอรูปแพนเค้กคุณหมีน้อยที่เขาเคยถ่ายลงเอาไว้ แล้วมันก็ไม่ได้มีรูปเดียว แต่มีอีกรูปด้วย “
KAN_CHANAKAN
ตั้งใจทำสุดฝีมือ“แพนเค้ก... พี่กันต์เป็นคนทำอย่างนั้นเหรอ แล้ว... ทำให้เราทำไม” เดียร์ไล่อ่านบรรดาคอมเมนต์ต่างๆ ในโพสต์นั้น ความคิดเห็นมันหลากหลายมาเหลือเกินจนเขาเริ่มจะจับใจความสำคัญไม่ได้
มีทั้งคนที่มีหวีดร้องอยากให้กันต์ทำขนมให้บ้าง แล้วก็มีคนถามว่ากันต์ทำขนมให้เขาทำไม แล้วผู้หญิงที่เดินควงแขนด้วยคือใคร บางคนก็แสดงความคิดเห็นกันไปว่ากันต์กำลังจีบเขา ได้แต่คิดไปเรื่อยๆ จนมือเผลอไปโดนหน้าจอโทรศัพท์จนมันรีเฟรชใหม่ พอดีกับที่หน้าเพจมีการอัพเดทล่าสุด
FGU CUTE BOY – ได้เพิ่มรูปภาพใหม่ 2 ภาพ
ภาพจากคนอื่นถ่ายคงไม่สามารถตอบคำถามอะไรได้นอกจากภาพที่เจ้าของถ่ายเองหรอกจ้าาา ตอนแอดมินเห็นภาพที่ลูกเพจส่งมาให้ก็อยากจะจิกหมอนด้วยความฟินและร้องไห้ปนๆ กันไปแล้วนะ แต่พอมาเห็นพี่เหนือเดือนอัพเองแบบนี้ หัวใจแอดมินนี่มันทั้งฟู่ฟองและฟีบแบนสลับกันอย่างกับจะเป็นไพโบลาร์แล้วจ้า
อะไรคือทั้งแคปชั่นที่เอ็นดูน้องแบบนั้น อะไรคือการถ่ายรูปน้องออกมาได้ละมุนขนาดนั้น จิตใจพี่เหนือเดือนทำด้วยอะไร!
แล้วสรุปนี่คือ... เขารู้จักกัน เป็นพี่น้องกันต์ หรือเขารู้จักกัน จีบกัน หรือเป็นแฟนกัน? ใครรู้บอกแอดมินทีเถอะ
#ให้เธอได้กับเขาและจงโชคดี #ใจต้องนักเลงแค่ไหนเหล่าชะนี #สาววายก็ฟินกันไปชะนีก็นกกันไป #กันต์เดียร์ #หนุ่มถา’ปัตย์หล่อบอกต่อด้วยภาพที่แอดมินเพจเอามาลงเป็นภาพที่แคปมา ซึ่งเป็นภาพของกันต์ที่อัพรูปของเดียร์ตอนกำลังก้มหน้าก้มตากินจนแก้มป่องออกมา แล้วไหนจะแคปชั่นนั่นอีก...
KAN_CHANAKAN
นี่คนหรือกระต่าย... น่ามันเขี้ยว 
เดียร์เก็บความสงสัยมากมายเอาไว้ในใจ ก่อนจะลุกเดินไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ความเย็นของสายน้ำก็ไม่ได้ทำให้สมองของเขาโล่ง แล้วก็ไม่ได้ทำให้เขาสามารถคิดอะไรหรือหาคำตอบอะไรได้ สุดท้ายคนที่มีนิสัยเอาแต่ใจติดอันดับในบ้านบริสตันก็ทนกับความรู้สึกอึดอัดของตัวเองไม่ไหว ต้องก้าวพรวดๆ ออกจากห้องไปยังห้องข้างๆ กัน
ทั้งกดกริ่งทั้งทุบประตู จนกระทั่งบานประตูห้องเปิดออก เจ้าของห้องชะงักไปเมื่อเห็นเดียร์ยืนอยู่ตรงหน้า เจ้าตัวดันประตูเปิดออกกว้างจนเจ้าของห้องต้องก้าวถอยหลังไปแล้วปล่อยให้อีกฝ่ายบุกรุกเข้ามาในพื้นที่
เดียร์เดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาตัวยาว คว้าตุ๊กตาหมีที่วางอยู่ข้างๆ มากอดเอาไว้บนตักก่อนจะอ้าปากงับหูมันเต็มที่จนเจ้าของร้องลั่น
“เดี๋ยวๆ เป็นอะไรเนี่ย” กันต์รีบเดินเข้ามาหา ดึงตุ๊กตาออกจากปากของคนหน้าบึ้งหน้างอแต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมปล่อยเสียอย่างนั้น... “ใจเย็นเดียร์ ปล่อยคุณหมีมาก่อนมากัดคุณหมีแบบนี้คุณหมีเจ็บนะ”
กันต์ว่าคำพูดของเขามันโคตรจะหลอกเด็ก แต่อีกฝ่ายกลับยอมปล่อยคุณหมีแต่โดยดีแล้วเปลี่ยนเป็นกอดเอาไว้แน่นแทนแบบที่เจ้าของห้องอย่างกันต์ก็ตามไม่ทัน แม้ในใจจะทั้งตื่นเต้นทั้งแปลกใจที่เห็นน้องตัวเล็กนั่งอยู่ในห้องของเขา นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เดียร์เข้ามาในห้อง ส่วนใหญ่จะเป็นเขาที่ไปหาอีกฝ่ายที่ห้องมากกว่า อย่างตอนที่ไปช่วยดูรายงานวิชาดนตรี
“เป็นอะไร”
“ผมอึดอัด ผมไม่เข้าใจ ผมงง แล้วผมก็สงสัยด้วย!” เดียร์มองคนที่นั่งอยู่โซฟาใกล้ๆ กัน ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้อีกคนดู
ยอมรับเลยว่าหัวใจหล่นลงหายไปแล้วตอนที่เห็นรูปที่เดียร์ยื่นมาให้ดู ไหนจะคำพูดก่อนหน้านี้ที่เจ้าตัวบอกว่าอึดอัดนั่นอีก...
“ทำไมใครๆ เขาถึงบอกว่าพี่จีบผม ชอบผม” เดียร์ถามออกมา “ขนาดไอ้ทัชกับไอ้หินยังบอกเลยว่าพี่ชอบผม สิ่งที่พี่ทำให้ผมมันไม่ใช่รุ่นพี่ทำให้รุ่นน้อง”
กันต์ชะงักไปทันทีกับคำถามของเดียร์ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะถามออกมาตรงๆ แบบนี้ แต่ในแววตาของเดียร์นั้นมีแต่ความสงสัยอยู่จริงๆ ไม่ได้มีความขุ่นเคืองหรือไม่พอใจอยู่ด้วย
“ที่บอกว่าอึดอัด... คืออะไร”
“ก็ผมสงสัยอ่ะ สงสัยจนอึดอัดมาก...” ลากเสียงยาว “พอสงสัยแล้วไม่รู้คำตอบก็เลยอึดอัดต้องวิ่งมาทุบประตูห้องพี่นี่ไง”
“เดียร์บอกว่ามีแต่คนบอกว่าพี่ชอบแล้วก็จีบเราใช่ไหม” กันต์ถาม เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้าเขาก็พูดต่อ “รู้สึกรังเกียจ ไม่พอใจ ไม่ชอบใจหรือเปล่าตอนที่ได้ยินได้อ่านแบบนั้น”
คราวนี้เป็นเดียร์บ้างที่นิ่งไปกับคำถามของกันต์ เจ้าตัวนึกตามกับคำถามนั้น ถ้าถามว่ารังเกียจไหมเดียร์บอกได้เต็มปากเต็มคำเลยว่าไม่ได้รังเกียจ... มันออกแนวมึนๆ งงๆ ตั้งตัวไม่ทันเสียมากกว่าว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“ไม่ได้รังเกียจ หรือไม่พอใจอะไร...”
พอได้ยินแบบนั้นกันต์ก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาทันที อย่างน้อย... น้องก็ไม่รังเกียจนั่นแหละนะ
“แล้วถ้าพี่บอกว่า...”
กันต์มองหน้าน้องตัวเล็ก ก่อนจะคลี่ยิ้มอบอุ่นออกมา
“พี่ชอบเรา”“หะ... หา!” เดียร์ได้แต่กระพริบตาปริบๆ อย่างไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ตัวเองได้ยินนั้นมันถูกหรือผิด มันเรื่องจริงหรือแค่ความฝันจนต้องหยิกแขนตัวเอง “โอ๊ย!!”
ก็ไม่คิดว่าจะเจ็บขนาดนี้...
“เดียร์!! หยิกตัวเองทำไมเนี่ย” กันต์ร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นเดียร์หยิกตัวเองเสียเต็มแรง รีบจับแขนอีกคนมาดูก่อนจะลุกไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาแล้วทายาให้ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวมันจะได้เขียวช้ำแน่นอน
“ก... ก็พี่พูดอะไรอ่ะ...”
“ก็แค่บอกว่าชอบแค่นั้นแหละ ถึงกับต้องทำร้ายร่างกายตัวเองด้วยหรือไง” กันต์พูดเหมือนกับบอกเล่าว่าวันนี้เขาทำอะไรมาบ้าง แถมยังดุกลับอีกต่างหาก
“ก็... ฮื่อ... ก็...”
“ผ... ผม... ผม... เหรอ...”“อือ... คนนี้นี่แหละ ไม่ใช่คนไหนหรอก” ชี้นิ้วเข้าหาคนที่นั่งอยู่ เห็นแก้มขาวๆ ขึ้นสีแดงแล้วก็ได้แต่ยิ้มออกมา
เดียร์ไม่รู้ว่าตัวเองออกจากห้องของกันต์ตอนไหน ไม่รู้ว่าเดินกลับเข้ามาในห้องนอนได้อย่างไร เพราะดูเหมือนว่าสติของเขาจะยังกลับมาไม่สมบูรณ์ เพราะในหัวมันเอาแต่คิดกับสิ่งที่กันต์พูด เรื่องที่... ชอบเขา นั่นแหละ
ได้แต่คว้าตุ๊กตาแมวน้ำมากอดเอาไว้แล้วกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงนอนหลังใหญ่
“โอ๊ยยย!! แล้วมันยังไงละเนี่ย...” ร้องโวยวายออกมาเมื่อคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรกับความรู้สึกเหล่านี้ดี
เพราะเดียร์ยังไม่เข้าใจเลยว่า... ทำไมอยู่ๆ หัวใจของเขามันถึงได้เต้นแรงขึ้นมาหลายจังหวะตอนที่นึกถึงคำพูดของกันต์ แต่ไม่ว่าจะคิดอะไรเท่าไหร่ก็หาคำตอบไม่ได้เลยสักอย่างเดียว จนสุดท้ายก็ต้องเลิกคิดเพราะถ้ามัวเอาแต่คิดก็จะพาลเอานอนไม่หลับเอาได้
ตอนนี้เขาควรพักผ่อนก่อนดีกว่า ส่วนเรื่องราวต่างๆ พวกนั้น เดี๋ยวเอาไว้ว่างๆ แล้วเขาจะคิดอีกรอบ
************************************************
งุ้ย... เขาบอกชอบกันแล้วอ่ะเธอออออออ ทำไมเราเขินพี่กันต์ ฮื่อออออ อยากได้ผู้ชายคนนี้นี่ต้องทำยังไง ต้องเกิดมาเป็นน้องตัวเล็กใช่ไหมพี่กันต์ถึงจะมาบอกชอบเราบ้าง งุ้ยๆๆๆ น้องก็น่ารักเหลือเกิน ไม่แปลกใจเล้ยทำไมพี่ถึงได้ชอบ ท่าทางแบบงุ้ยๆ มาก ไม่เข้าใจศัพท์นี้หรอกว่ามันแปลว่าอะไร รู้แค่ว่าน้องมันงุ้ยๆ อ่านแล้วจักจี๊ๆ (ติดมาจากในคอนเสิร์ต อิอิ) จังเล้ยยยยยย
แล้วเจอกันตอนหน้าค่า
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 311715 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก