Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด
#พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
“อะไรนะ คณะนายเลิกรับน้องแล้วเหรอ ทำไมคณะเรายังรับน้องอยู่อีกอ่ะ” เสียงของเดียร์บ่นกับพี่ชายฝาแฝดที่นอนเหยียดยาวบนโซฟาพร้อมกับอ่านหนังสือทบทวนบทเรียนไปด้วย
“เราจะรู้ไหม ก็พี่เขาให้รุ่นมาแล้ว ไม่มีกิจกรรมรับน้องแล้ว แต่ก็อาจจะมีนัดบ้างบางวัน” คนที่นอนอยู่ละสายตาจากหนังสือมามองน้องชายที่นั่งหน้าบูดหน้าบึ้งอยู่บนพรมที่ปูตรงหน้าโซฟา
“ไม่เห็นยุติธรรมเลย มหา’ลัยเดียวกันแท้ๆ ทำไมถึงรับน้องไม่เหมือนกันล่ะ ของเรานะช่วงนี้พี่วินัยลงทุกวันเลย จะพาขึ้นไปทำกิจกรรมข้างบนก็ต้องให้ปิดตาเดินขึ้นบันได ให้ตะโกนบอกเพื่อนต่อๆ ว่ามีบันได มีบันได แถมพี่วินัยก็เล่นหนักตลอด แล้วรู้ไหม สัญลักษณ์ชั้นปีเนี่ยเราทำมาอันที่สิบได้แล้ว ไม่ผ่านตลอดเลย!” พูดไปก็หยิบป้ายที่คล้องอยู่บนคอชูให้พี่ชายดู “คิดดูดิ ใช้ปากกาคนละเบอร์ก็ผิด เขียนเติมอะไรมากกว่าคนอื่นหน่อยก็ผิด บอกว่านี่เหรอความสามัคคีของคุณ ความเป็นหนึ่งเดียวกันของคุณ! แถมยังจะมาขู่ตัดรุ่นพี่ปีสองอีก”
“วันไหนพี่ปีสี่ปีห้ามาดู ก็มาตำหนิพวกเราบอกว่าการแสดงที่แสดงให้พี่ๆ ดูน่ะมันเหมาะสมแล้วเหรอ ทำกันได้แค่นี้เหรอ ตอนแสดงพี่ๆ ก็ออกจะหัวเราะชอบใจ แต่ทำไมพี่วินัยต้องมาหาเรื่องว่าด้วยก็ไม่รู้!”
“งานที่อาจารย์สั่งก็เยอะอยู่แล้ว เรียนก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว ยังต้องมาเจอพี่วินัยตะโกนปาวๆ ทุกเย็นอีก! เราล่ะเหม็นขี้หน้าพี่วินัยทุกคนเลย โดยเฉพาะ!”
“โดยเฉพาะคนที่สั่งลงโทษนั่งม้าเราตอนเราวิ่งชน” ฮาร์ทต่อประโยคของน้องชาย ในหนึ่งวันเขาจะได้ยินน้องชายบ่นแบบนี้ไม่ต่ำกว่าสองรอบ จนเขาจำประโยคปิดท้ายได้ขึ้นใจแล้ว “มาห้องนี้ตอนสามทุ่ม นี่จะห้าทุ่มนายยังบ่นไม่หยุดเลยเดียร์ แล้วไอ้ประโยคเมื่อกี้น่ะ เราฟังวันละสองสามรอบ จนมันจะตามไปหลอกหลอนเราในฝันแล้ว”
เดียร์เบ้ปากทำปากยื่นใส่พี่ชาย อีกฝ่ายก็แค่ส่ายหน้ายกมือขึ้นยีผมน้อง “เอาขนมไปเก็บแล้วก็กลับห้องไปอาบน้ำนอนได้แล้ว พรุ่งนี้มีเรียนเช้าไม่ใช่หรือไง”
“คืนนี้เรานอนนี่ได้ป่ะ ไม่อยากกลับห้องแล้วอ่ะ” มองหน้าพี่ชายพร้อมกับทำตาปริบๆ เหมือนจะอ้อนให้คนมองถอนหายใจ
ฮาร์ทชี้นิ้วไปที่ยังส่วนครัวก่อนจะตอบ “เอาขนมไปเก็บแล้วก็ไปอาบน้ำ จะได้มานอน”
คนฟังยิ้มร่าก่อนจะหอบขนมที่กองอยู่บนตักไปเก็บเอาไว้ในตู้ในส่วนครัวก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องนอนพี่ชาย ถือวิสาสะหยิบผ้าขนหนู รวมไปถึงเสื้อผ้ามาก่อนจะหอบเข้าไปอาบน้ำ
ไม่นานก็ออกจากห้องน้ำแบบตัวหอมฉุยพร้อมนอนเต็มที่ โผล่หน้าออกมาจากห้องนอนกวักมือเรียกพี่ชายที่กำลังเก็บหนังสือให้เข้ามานอน ก่อนจะกระโดดไปที่เตียงสะบัดผ้าห่มคลุมตัวเองเสร็จสรรพพร้อมนอนเสียเหมือนว่าตัวเองเป็นเจ้าของห้องอย่างไรอย่างนั้น
“สบายมากไหม” กอดอกมองฝาแฝดตัวเองที่นอนห่มผ้าอยู่บนเตียง
“สบายดิ มานอนมาพรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า” ตบที่นอนปุๆ เรียก
ฮาร์ทส่ายหน้ากับท่าทางสบายอารมณ์ของน้องชายก่อนจะขึ้นไปนอนข้างๆ และพอล้มตัวลงนอนขาหนักๆ ของน้องชายก็พาดมาที่เอวทันที เลยต้องยื่นมือไปดีดหน้าผากเจ้าน้องสายตัวแสบไปหนึ่งทีจนเจ้าตัวร้องโวยวาย
“ไม่ได้แรงขนาดนั้นไหม เวอร์จริงๆ เลย”
พอได้ยินฮาร์ทพูดแบบนั้น เดียร์ก็หัวเราะชอบใจก่อนจะขยับตัวนอนดีๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงขดตัวซุกอยู่ข้างๆ พี่ชายอยู่ดี ตั้งแต่เด็กๆ แล้วถ้านอนด้วยกันเดียร์มักจะมานอนชิดๆ แบบนี้ แล้วก็ขดซุกอยู่ข้างๆ เอาหัวมาชนแขนบ้าง ซบแขนบ้าง ทั้งๆ ที่เวลานอนคนเดียวก็นอนปกติเหมือนคนทั่วไปได้
ฮาร์ทหยิบโทรศัพท์มากดเข้าแอพที่เชื่อมต่อระบบไฟเพื่อปิดไฟภายในห้อง ก่อนจะเปิดเพลงคลอเพื่อกล่อมทั้งตัวเองแล้วก็น้องชาย พฤติกรรมที่ต้องเปิดเพลงฟังตอนนอนน่าจะติดมาตั้งแต่ตอนยังอยู่ในท้องมัมมี๊ เพราะมัมมี๊เคยเล่าให้ฟังว่าตอนท้องจะเปิดเพลงทุกคืนเพื่อกล่อมเขาทั้งสองคนให้นอน หรือแม้แต่ตอนคลอดแล้วก็ยังทำอยู่ มันเลยเหมือนเป็นความเคยชิดที่ติดมาตั้งแต่ตอนยังเด็กๆ
เพราะมีดนตรีคอยกล่อมนอน ไม่นานทั้งเดียร์แล้วก็ฮาร์ทก็หลับสนิท พักผ่อนกันหลังจากผ่านการเรียนและรับน้องมาแล้วทั้งวัน
“เดี๋ยวอาจารย์จะให้งานไป เป็นงานกลุ่มนะ จะกลุ่มละกี่คนก็ได้แล้วแต่เลยไม่บังคับ งานก็คือให้ตัดโมเดลโครงสร้างบ้านไม้มาส่ง ซึ่งรูปแบบของบ้านก็ให้ดีไซน์กันมาเองเลยว่าจะทำแบบไหน สำคัญที่ว่าในงานนั้นโครงสร้างถูกต้องแล้วก็ครบถ้วนหรือเปล่า” เสียงของอาจารย์ที่สอนวิชาโครงสร้างทางสถาปัตยกรรมพูดอยู่หน้าชั้นหลังจากที่เนื้อหาในการสอนของวันนี้หมดลงแล้ว “กำหนดส่งคืออีกสองอาทิตย์นะทุกคน วันนี้ก็แยกย้ายได้”
“ขอบคุณค่ะ / ครับ” เสียงครืดคราดของเก้าอี้ที่ครูดไปกับพื้นห้องดังขึ้นแทบจะพร้อมๆ กันเมื่ออาจารย์ปล่อย
เดียร์ ทัชแล้วก็หินผาที่นั่งอยู่มุมห้องด้านหลังยังคงนั่งอยู่ที่เดิมเพื่อรอให้เพื่อนคนอื่นๆ ทยอยออกจากห้องกันไปก่อนเพราะจะได้ไม่ต้องไปยืนออกันอยู่หน้าลิฟต์
“ตอนนี้มีงานต้องทำกี่งานแล้ววะ” เดียร์หันมาถามหลังจากที่เก็บของลงกระเป๋าแล้วเรียบร้อย ก่อนจะแนบหน้าตัวเองลงบนกระเป๋าเป้ใบโปรด
“ก็มีตัดโมเดลอันนี้ แล้วก็ออกแบบโลโก้ประจำตัว แล้วก็... วาดภาพ สามงานละมั้ง ใช่ไหมวะ” ทัชตอบก่อนจะหันไปถามกับหินผาอีกที
“อือ สามงานนั่นแหละ โลโก้ส่งวันศุกร์ วาดภาพส่งวันอังคารหน้า อย่างนั้นก็ทำสองงานนี้กันให้เรียบร้อยก่อนแล้วกัน แล้วค่อยมาตัดโมเดลกัน ช่วยๆ กันสามคนไม่กี่วันก็คงเสร็จ” หินผาว่า เขาเป็นเหมือนคนคอยจัดการทุกอย่างภายในกลุ่ม จัดตารางให้แต่ละคนว่าจะทำอะไรก่อน ทำอะไรหลัง และมีงานไหนให้ทำอะไร ส่งวันไหนบ้าง ต้องคอยบอกคอยเตือนเป็นประจำ
แต่ถ้าจะให้พูดตรงๆ ก็คงเหมือนกับเป็นพี่เลี้ยงเด็กที่ต้องคอยดูแลนั่นแหละนะเพื่อนใหม่สองคนเหมือนจะโต แต่ก็ยังเป็นเด็กโดยเฉพาะกับเดียร์ที่ดูเหมือนเด็กๆ ให้ต้องคอยดูแล คอยเป็นห่วงเป็นประจำ
“เชี่ย! อย่ามายุ่งกับของกู” หินผาละจากความคิดของตัวเองมามองเพื่อนทั้งสองคนเมื่อได้ยินเสียงโวยวายของเดียร์
เดียร์แยกเขี้ยวใส่ทัช พร้อมทำตาขวางใส่เสร็จสรรพ มือก็กอดกระเป๋าเอาไว้แน่นอย่างไม่ยอมให้อีกฝ่ายแย่งไปได้แน่นอน
“เถียงอะไรกันอีกแล้ว”
“ไอ้ทัชมันจะมาแย่งพวงกุญแจอ่ะดิ นิสัยเสีย” หันมาฟ้องหินผาทันทีก่อนจะหันไปย่นจมูกใส่เพื่อนสนิทของตัวเอง ทัชทำเพียงแค่หัวเราะกับท่าทางของเพื่อนเตี้ย
“เด็กน้อยสัส ห้อยพวงกุญแจ กูเห็นมึงห้อยมาตั้งแต่ตัวกะเปี๊ยก จนตอนนี้ก็ยังตัวกะเปี๊ยกก็ยังจะห้อยอยู่” พูดจบก็หัวเราะกับคำพูดของตัวเองให้เพื่อนตัวกะเปี๊ยกแยกเขี้ยวอีกรอบ นึกอยากจะเข้าไปกัดให้จมเขี้ยวสักที
“เรื่องของกูไหมหล่ะ” ทำหน้าบูดหน้าบึ้งใส่ “อันนี้มันของสำคัญโว้ย”
พวงกุญแจตุ๊กตาหมีที่ห้อยติดกระเป๋าตลอด ไม่ว่าจะเปลี่ยนกระเป๋าไปกี่ใบก็ต้องย้ายเจ้าหมีน้อยตัวนี้ไปห้อยด้วยทุกครั้ง เป็นของที่ติดตัวมาตั้งแต่ตอนยังเป็นเด็กน้อยแล้ว ไม่ได้มีใครซื้อให้ แต่มีคนให้มา แต่เขาเองก็จำไม่ได้แล้วว่าคนให้หน้าตาเป็นอย่างไรเพราะตอนนั้นเขาเพิ่งจะสี่ห้าขวบเอง แด๊ดเล่าให้ฟังว่าเขาหนีมัมไปเล่นที่สวนสาธารณะแล้วก็หลงทาง ได้คนคนหนึ่งมาช่วยเอาไว้ เหมือนจะอายุมากกว่า แล้วพี่คนนั้นก็ให้พวงกุญแจอันนี้มา เขาก็เลยพกติดตัวเอาไว้ตลอด
“สรุปจนป่านนี้มึงก็ยังไม่เคยเจอเจ้าของพวงกุญแจอันนี้ใช่ไหม” ทัชถาม เขาเคยได้ยินเดียร์เล่าเรื่องที่ไปที่มาของพวงกุญแจให้ฟัง
“ใช่ กูเคยให้แด๊ดพาไปที่ร้านนั้นอีกบ่อยๆ นะ แต่ก็ไม่เคยเจอเลย สวนทางกันตลอด ทั้งๆ ที่ก็น่าจะเจอได้ง่ายๆ แท้ๆ เพราะพี่เขาเป็นลูกชายเจ้าของร้านแล้วก็ไปอยู่ที่ร้านบ่อยมาก”
“พวงกุญแจดูคุ้นๆ เหมือนจะเคยเห็นที่ไหนสักที่” หินผาว่าพลางมองพวงกุญแจที่ห้อยติดกระเป๋าของเดียร์เอาไว้ เขารู้สึกว่าเหมือนจะเคยเห็นพวงกุญแจหมีลักษณะนี้มาก่อน แต่ไม่แน่ใจว่าเห็นที่ไหน
“เคยเห็นที่ไหน ร้านขายของเหรอ”
หินผาส่ายหน้า “ไม่อ่ะ ไม่ใช่ที่ร้านขายของแน่ๆ แต่ก็จำไม่ได้ว่าเคยเห็นที่ไหน หรือไม่ก็อาจจะเห็นแบบที่มันขายทั่วไปก็ได้ เพราะกูเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน”
“ช่างมันเถอะ ถ้ามีโอกาสก็คงได้เจอเองแหละ” เดียร์บอกปัด ก่อนที่พวกเขาทั้งสามคนจะพากันเดินออกจากห้องเรียนหลังจากที่นั่งแช่กันอยู่นานแล้ว
ยังมีเวลาอยู่เกือบสองชั่วโมงถึงจะถึงเวลานัดของรุ่นพี่ปีสอง พวกเขาเลยไปหาอะไรกินกันก่อนไม่รู้ว่าวันนี้จะเลิกกี่โมง จะเจอหนักหน่วงแค่ไหน ยังไงก็ขอเติมพลังเอาไว้ก่อนแล้วกัน
เมื่อใกล้ถึงเวลานัดของพี่ปีสองทั้งสามคนก็เดินมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ เมื่อเห็นว่าเริ่มมีเพื่อนทยอยมากันแล้วก็เดินไปรวมกลุ่มเพื่อรอพี่ปีสอง พอพี่ๆ มาก็จัดแถวตอน พวกผู้หญิงนั่งข้างหน้า พวกผู้ชายนั่งข้างหลังเหมือนทุกครั้ง
กว่าจะมากันครบก็ใช้เวลาไปไม่น้อย เลยเวลาที่นัดกับพวกพี่ปีสามไปแล้วเกือบครึ่งชั่วโมง เดียร์เห็นแววโดนลงโทษลอยมาแต่ไกล แต่จะโทษเพื่อนๆ ก็ไม่ได้ เพราะบางคนก็มีเรียนต่อ กว่าจะเลิกเรียนแล้วเดินมาถึงคณะก็ต้องใช้เวลา
“น้องๆ ครับ เร่งนิดหนึ่งครับสายมาครึ่งชั่วโมงแล้วเนอะ เริ่มนับจำนวนกันเลยครับ” พี่โอว่าก่อนจะบอกให้น้องผู้หญิงที่นั่งคนแรกเริ่มนับจำนวน
เสียงปีหนึ่งนับจำนวนดังไปทั่วจนกระทั่งถึงคนสุดท้ายที่ลุกขึ้นยืนและร้องบอกเสียงดังเพื่อให้เพื่อนๆ รวมไปถึงรุ่นพี่ได้ยิน “ทั้งหมด หนึ่งร้อยห้าสิบห้าคนครับ!”
เกือบจะครบตามจำนวนนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่ง แต่ก็ยังไม่ครบ แต่อย่างน้อยก็มากกว่าจำนวนคนที่พี่วินัยขอเอาไว้ว่าให้ครบหนึ่งร้อยยี่สิบคน ไม่ต้องถูกลงโทษเรื่องคนไม่มาเข้ารับน้องแล้วละนะ
“โอเคครับ เดี๋ยวพวกพี่จะพาขึ้นไปข้างบนกัน พี่ๆ แจก...”
“ปีหนึ่งก้มหน้า!!!” ยังไม่ทันที่พี่นัทจะพูดจบประโยค เสียงตะโกนก้องของพี่วินัยก็ดังแทรกขึ้น ทำเอาน้องปีหนึ่งหลายคนสะดุ้งเพราะไม่ทันระวังตัว ก่อนจะพากันก้มหน้าลงตามคำสั่งของพี่
“ก้มหน้าลงไปครับ ผมบอกให้ก้มไงครับ จะเงยหน้าขึ้นมาทำไมครับ”
“วันนี้มากันกี่คนครับ”
“หนึ่งร้อยห้าสิบห้าคนครับ / ค่ะ” ปีหนึ่งตะโกนออกมาเกือบจะพร้อมกันเพื่อตอบคำถามของพี่วินัย
“ผมขอเอาไว้หนึ่งร้อยยี่สิบคน แต่พี่ปีสองของคุณสัญญากับพวกผมว่าจะพาน้องๆ ของพวกเขามาให้ได้หนึ่งร้อยแปดสิบคน แล้วเมื่อวานก็คุยกันไว้แล้วนี่ครับว่าถ้าไม่ได้อย่างที่พูด ปีสองโดนลงโทษ” ไข่เจียวว่า หันไปมองเหล่าพี่ปีสองที่ยืนอยู่รอบๆ
“ปีสองมาเข้าแถวด้านหน้าครับ!” สิ้นคำพูดของดิว ปีสองก็รีบรุดมาเข้าแถวกันทันที
“ไหนครับ... ที่บอกว่าจะพาน้องๆ มาให้ได้ร้อยแปดสิบคน” กันต์หันไปหาปีสองแล้วถาม “พวกคุณรักน้องของพวกคุณมากไม่ใช่เหรอครับ แล้วก็คิดว่าน้องเขาก็รักพวกคุณเหมือนกัน แต่ทำไมเท่าที่ดู... ไม่ใช่เลยละครับ”
ปีสองไม่มีใครพูดอะไรออกมา ปีหนึ่งเองก็ไม่กล้าพูดอะไรได้แต่ก้มหน้าลงตามคำสั่งของพี่วินัย เพราะเพียงแค่เหลือบตาขึ้นมองก็จะมีเสียงตะโกนว่าให้ก้มหน้าลงไปดังมาทันที
“ปีสอง... นั่งม้าครับ” กันต์สั่งเสียงเรียบ บรรดาปีสองก็ขยับเว้นช่องว่างแล้วก็นั่งม้าทันทีตามคำสั่งลงโทษของพี่วินัย
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ เป็นความเงียบที่กดดันมากทีเดียว พี่วินัยไม่มีใครพูดอะไร นอกจากยืนดูปีสองที่กำลังโดนสั่งลงโทษให้นั่งม้า ปีหนึ่งก็ทำได้แค่ก้มหน้าลงไม่มีสิทธิจะเงยหน้าขึ้นมอง เวลาผ่านไปห้านาที ปีสองหลายคนเริ่มเซเพราะนั่งม้านาน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครพูดบ่นอะไร แต่ละคนขยับเข้ามาใกล้กัน มือที่ยื่นมาด้านหน้าเปลี่ยนเป็นโอบเพื่อนข้างๆ เอาไว้เพื่อช่วยเหลือซึ่งกันและกัน
“ขออนุญาตครับ!” เจ ที่เป็นหัวหน้าชั้นปีหนึ่งชูมือขึ้นแล้วตะโกนขออนุญาต พี่วินัยมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนที่ดิวจะอนุญาตให้อีกฝ่ายพูด
“ผมจิรนันท์ พูลทรัพย์ ชื่อเล่น เจ รหัส 6000434 ครับ! ผมขออนุญาตรับโทษแทนรุ่นพี่ปีสองครับ”
“ทำไมต้องรับโทษแทนครับ คุณไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ คุณสัญญากับพวกผมเอาไว้ว่าร้อยยี่สิบคนซึ่งพวกคุณก็ทำได้นี่ คนที่ทำไม่ได้คือปีสองต่างหากล่ะ” ป่าไม้หันไปพูดกับน้องปีหนึ่งที่ยืนขึ้น
“ผม...”
“ถ้าไม่มีอะไรอีกก็นั่งลงไปครับ”
“ขออนุญาตครับ!”
“ขออนุญาตค่ะ!”
พอมีหนึ่งคนที่เริ่ม ก็มีคนที่สองที่สามตามมา จนกลายเป็นว่าปีหนึ่งทุกคนยกมือขออนุญาตกันหมด จนกันต์ต้องตวาดเสียงดังให้ปีหนึ่งเงียบลงและสั่งก้มหน้า
“ดี! พวกคุณดูรักแล้วก็สามัคคีกันดีมาก อย่างนั้นผมก็จะพิสูจน์ดูว่าพวกคุณรักแล้วก็สามัคคีกันจริงหรือเปล่า” กันต์ว่า “ปีสามครับ ช่วยปีหนึ่งปิดตาหน่อยครับ”
บรรดาพี่ปีสามที่ยืนอยู่รอบๆ ขยับเข้ามาใกล้ ใช้ผ้าปิดตาที่ปีสองให้น้องๆ เอาไว้แล้วปิดตาน้องปีหนึ่งเอาไว้ กันต์หันไปมองปีสองก่อนจะสั่งยกเลิกบทลงโทษ ชี้เรียกหน่วยพยาบาลให้เข้ามาดูแลแล้วก็พาปีสองไปนั่งพักที่ข้างๆ
“ปีหนึ่งลุกขึ้นครับ” ดิวสั่ง ปีหนึ่งค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้น ค่อนข้างลำบากเพราะตาโดนปิดเอาไว้แล้ว และพอยืนกันได้ทุกคนก็จับมือกันทันทีอย่างที่ทำทุกครั้ง
“ปีสาม ไปครับ”
พี่ปีสามเดินเข้ามาประจำหัวแถวแต่ละแถว ก่อนจะเริ่มพาปีหนึ่งแถวแรกให้เดิน ก่อนจะเรียงต่อกันไปเรื่อยๆ “เจออะไรบอกเพื่อนด้วยครับ จะให้เพื่อนสะดุดล้มหรือยังไงกันครับ”
“ข้างหน้ามีขั้นบันได”
“ข้างหน้ามีขั้นบันได”
เสียงตะโกนต่อๆ กันของปีหนึ่งดังไล่ไปเรื่อยๆ จนถึงท้ายแถว หัวแถวเจออะไรก็ร้องบอกไล่ไป มือของทุกคนจับกันเอาไว้ไม่ปล่อย
“ขอโทษนะครับ พี่ขอเดินไปหน่อยครับ” พี่ปีสามเดินเข้าไปหาปีหนึ่งที่ยืนจำมือกันอยู่ก่อนจะขอผ่านไป “ขอผ่านไปหน่อยครับ”
เมื่อปีหนึ่งตรงนั้นไม่ยอมปล่อยมือกันก็พูดอีกรอบแต่ก็ยังไม่มีใครยอมปล่อยมือ ซึ่งนั่นก็เรียกรอยยิ้มพอใจให้กับปีสามได้เป็นอย่างดี
นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ยังคงเดินเรียงแถวไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่ารุ่นพี่จะพาไปที่ไหน หรือจะหยุดเดินเมื่อไหร่ ปีหนึ่งถูกสั่งให้ถอดผ้าปิดตาอีกครั้งตอนที่ทุกคนมาเข้าแถวเรียบร้อยแล้ว แต่เพราะรอบๆ นั้นมืดเกินกว่าจะมองเห็นได้ว่าอยู่ตรงไหน แต่ที่พวกเขายืนอยู่นั้นเป็นลานโล่งๆ ที่ล้อมด้วยอาคารเรียน
“ปีสองมักจะมาพูดกับพวกผมว่าให้พวกผมรับพวกคุณเป็นรุ่นน้อง ผมก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่าพวกคุณเหมาะจะเป็นรุ่นน้องของผมหรือเปล่า” พี่วินัยที่ยืนกระจายอยู่รอบๆ ร้องบอก “และผมคิดว่าผมให้โอกาสพวกคุณมากมากแล้วด้วย”
“ปีหนึ่ง! พร้อม!” พอได้ยินแบบนั้นปีหนึ่งก็ขยับตัวเตรียมพร้อมกันทันที เพราะมันเป็นคำสั่งเพื่อให้พวกเขาเตรียมบูม
“พร้อม!” ปีหนึ่งตะโกนรับ ก่อนจะบูมออกมาพร้อมกันอย่างเป็นจังหวะด้วยเสียงที่ดังกึกก้อง
คำสั่งเดิมถูกสั่งวนซ้ำไปซ้ำมา ปีหนึ่งได้แต่ก้มหน้าแล้วร้องบูมจนเสียงแทบจะแหบแห้งไปหมด กันต์หันมองรอบๆ เพื่อดูความเรียบร้อย
“Architect! Architect! Architecture!!”ปีหนึ่งร้องออกมาพร้อมกันเป็นรอบที่สามสิบ หลายคนถึงกับเอามือยันเข่าตัวเองเอาไว้เพราะรู้สึกเหนื่อยกับการบูมในแต่ละครั้งที่ใช้เสียงค่อนข้างมาก บางคนที่ไม่ไหวก็ถูกพี่ฝ่ายพยาบาลพาออกไปนั่งพักข้างนอก
ความเงียบโรยตัวอีกครั้งหลังจากที่การบูมครั้งที่สามสิบจบลง ปีหนึ่งมองหน้ากันอย่างแปลกใจเพราะทุกอย่างมันเงียบมากจริงๆ
ก่อนที่ความมืดนั้นจะค่อยๆ สว่างขึ้นเรียกสายตาของปีหนึ่งทุกคนให้หันไปมองด้านหน้า สถูปขนาดใหญ่ที่เป็นสัญลักษณ์ของคณะค่อยๆ ปรากฏขึ้นจากดวงไฟ เริ่มจากแถวล่างสุดที่เป็นฐานของสถูปจนถึงแถวบนสุดที่เป็นจุดยอด
“สถ.! พร้อม!!!” เสียงตะโกนดังมาอีกรอบ พร้อมกับเสียงตอบรับที่ดังไปทั่วจนปีหนึ่งยังตกใจ ไฟรอบๆ เริ่มสว่างทำให้เห็นว่าบริเวณนี้ไม่ได้มีแค่ปีหนึ่ง และปีสามเท่านั้น แต่ยังมีพี่ปีสอง รวมไปถึงปีสี่ ปีห้าและรุ่นพี่ที่จบไปแล้ว
เสียงบูมของเหล่ารุ่นพี่ทุกชั้นปีตะโกนออกมาพร้อมกัน กระดาษสีขาวถูกโปรยลงมาจากระเบียงชั้นบนอาคารรอบๆ
“ยินดีต้อนรับ สถ.30” เสียงของกันต์ หัวหน้าพี่วินัยพูดกับน้องปีหนึ่ง พร้อมกับเสียงเฮของพี่ๆ ที่ดังขึ้นพร้อมกัน กระดาษสีขาวยังคงถูกโปรยปรายลงมาไม่หยุด รุนพี่กลุ่มหนึ่งที่กำลังเล่นไฟเล่น ลากมันเป็นตัวอักษรที่สามารถอ่านได้ว่า สถ.30
เดียร์หันไปมองเพื่อนทั้งสองคนอย่างงงๆ ทั้งๆ ที่ปากยิ้มกว้าง “หมายความว่ายังไงวะ...”
“หมายความว่า... พวกเราได้รุ่นแล้ว ใช่ไหมวะ” ทัชพูดออกมา ปีหนึ่งคนอื่นๆ เองก็เหมือนจะคิดกันออก เสียงร้องตะโกนดีใจเริ่มดังขึ้นทีละคนสองคน จนกลายเป็นหนึ่งเดียวทั้งหมด
************************************************
เย้ๆ น้องปีหนึ่งได้รุ่นแล้วค่าาาา ดีใจแทนน้องๆ เนอะ นึกถึงตอนเราได้รุ่นเลย อารมณ์แบบดีใจมากทั้งๆ ที่ก็ไม่ค่อยได้เข้ากิจกรรมอะไรเท่าไหร่หรอกนะ ฮ่าาาา พี่กับน้องยังคงไม่ได้เจอกัน เดี๋ยวรอเดี๋ยว รอให้ผ่านตรงนี้ไปก่อนค่อยว่ากันเนอะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 313224 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก