Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด
#พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
✥ ✥ ✥ ต่อค่ะ 100% ✥ ✥ ✥
“เอาละครับน้องๆ ทุกคน เดี๋ยวพวกพี่มีของจะให้นะครับ ทุกคนนั่งลงก่อนเนอะ” พี่นัทตะโกนบอกน้องๆ ทุกคน พวกพี่ปีสองกลับมาทำหน้าที่ตามเดิมแล้ว และพอมองไปรอบๆ ก็เห็นพี่ๆ ชั้นปีอื่นอยู่เต็มไปหมด แต่พวกเขามองไม่เห็นพี่วินัยแล้ว
“พรุ่งนี้หกโมงเย็นเราเจอกันที่เดิมนะครับ เพราะนอกจากของในวันนี้แล้ว พรุ่งนี้พี่ๆ ยังมีของอยากจะให้อีก ขอให้มากันเยอะๆ นะครับ เพราะถ้าน้องๆ ไม่มากัน คงมีคนเสียใจมากๆ แน่นอนครับ” พี่โอบอกกับทุกคน
พี่ต๊อบกับพี่ปีสองคนอื่นๆ เดินมาด้านหน้า ในมือถือซองอะไรสักอย่างมาด้วย
“พี่จะเรียกทีละคนนะครับให้มารับของ แล้วก็ไปรับกระเป๋าจากพี่ๆ ด้านหลังต่อแล้วก็กลับได้เลยนะครับ” พี่ต๊อบว่าก่อนจะเริ่มเรียกน้องๆ ด้วยรหัสนักศึกษาทีละคนให้ไปรับของ
ใช้เวลาไม่นานน้องปีหนึ่งทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ เดียร์ยืนรอเพื่อนอีกสองคนก่อนจะพากันเดินกลับไปที่รถ พร้อมกับมองของในมือไปด้วย
“กูเปิดดูเลยดีกว่า อยากรู้ว่าเป็นอะไร” เดียร์ว่าก่อนจะเปิดซองสีน้ำตาลในมือ มองผ่านๆ เหมือนกับซองเอกสาร แต่แตกต่างจากซองทั่วๆ ไปก็ตรงลายบนซองเนี่ยแหละ เป็นตัวการ์ตูนหน้าตาน่ารัก ตาโตๆ แก้มป่องๆ ใส่ชุดนักศึกษามีผ้าสีน้ำตาลพาดอยู่ตั้งแต่ช่วงไหล่ลงมาเขียนเอาไว้ว่า ถา’ปัตย์
พอมองของเพื่อนอีกสองคนก็มี แต่หน้าตาตัวการ์ตูนไม่เหมือนกัน พอมองดีๆ แล้วเหมือน... “มึงว่าการ์ตูนนี่คือพวกเราเปล่าวะ”
หินผากับทัชเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะยืนมุงกันสามคนดูรูปการ์ตูนบนซอง พอมองดีๆ แล้วก็ใช่จริงด้วน เป็นเหมือนการ์ตูนล้อเลียนพวกเขา แต่หน้าตาน่ารักมาก
“เออว่ะ จริงด้วย อย่างนี้ของคนอื่นๆ ก็เป็นรูปการ์ตูนตัวเองดิวะ ใช่ไหม”
“ก็คงจะใช่นะ พี่เขาคงวาดให้ตามคาแลคเตอร์แต่ละคนละมั้ง” หินผาว่า
“สุดยอดอ่ะ” เดียร์ร้องออกมา “วาดทุกคน แล้ววาดโคตรเก่งอ่ะ คิดดูดิชั้นปีเรามีตั้งเกือบสองร้อยคน”
“เออ... ใครเป็นคนวาดวะเนี่ย”
หินผาไหวไหล่อย่างก็ไม่รู้เหมือนกัน พวกเขาเลยจัดการเปิดซองออกดู พอหยิบของข้างในออกมาก็ตาโต เพราะว่ามันเป็นสัญลักษณ์ชั้นปีของพวกเขาทุกแบบ ทุกอัน มีทั้งอันที่พวกพี่ๆ ทำให้ อันที่พวกเขาทำแล้วก็โดนยึดไป รวมไปถึงสมุดเพลงด้วย ของทุกอย่างที่โดนยึดอยู่ในนี้ทั้งหมด
“อันนี้... ไม่ใช่ว่าโดนเผาไปแล้วเหรอวะ” ทัชว่าพร้อมกับยิ้มป้ายชื่อที่พวกเขาได้จากรุ่นพี่มา
ก็วันนั้นพวกเขาทุกคนเห็นกับตาว่าพี่วินัยเผามันทิ้งไปแล้วนี่...
“ไม่ได้เผาหรอก ที่เห็นนั่นน่ะหลอก กล่องที่ใส่ป้ายอันนี้จริงๆ ถูกเปลี่ยนไปตอนที่พี่ปีสามเตรียมไฟ แล้วที่เห็นว่าโดนเผาน่ะ มันเป็นกระดาษที่ไม่ได้ใช้แล้วต่างหาก” เสียงของพี่โอที่ดังขึ้นจากด้านหลังเรียกให้ทั้งสามคนหันไปมอง
“จริงเหรอครับ”
“จริงสิ ถ้าไม่จริงมันจะมาอยู่ในมือของน้องๆ ได้ยังไงกัน” พี่นัทยิ้ม
“หลังจากที่ยึดมา ทำเป็นทิ้งก็แยกเอาออกไป แล้วพวกพี่ๆ ก็เอามาแยกตามรายชื่อ เพื่อคืนมันให้น้องๆ ในวันนี้นี่แหละ ของทุกชิ้นเลย”
“ขอบคุณนะครับ ที่ทำอันนี้ให้” เดียร์ว่าพร้อมกับชูซองในมือ
แต่พี่โอส่ายหน้า “ไม่ใช่ปีสองหรอกที่ทำ ส่วนว่าใครทำ... พรุ่งนี้เย็นก็อย่าลืมมาตามที่นัดนะ แล้วจะได้รู้ว่าใครทำให้ ว่าใครกันที่รักพวกน้องๆ ยิ่งกว่าพวกพี่”
“ไปๆ กลับไปพักกันได้แล้วล่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะ”
“ครับพี่ สวัสดีครับ” พวกเดียร์บอกลาพี่ๆ ทั้งสามคนก่อนจะเดินกลับไปที่รถ
หินผาแยกไปอีกคันแล้วขับกลับไปที่หอพักของตัวเอง ส่วนเดียร์กับทัชก็กลับคอนโดด้วยกัน และถ้าทุกคนหันมามองด้านหลัง ก็จะเห็นพี่ๆ กลุ่มหนึ่งคอยเดินตาม ขับรถตามเพื่อไปส่งน้องๆ ทุกคนถึงที่พัก
ดึกมากแล้วแต่เหล่านักศึกษาปีสองและปีสามยังคงอยู่ช่วยกันทำความสะอาดบริเวณที่มอบรุ่นให้น้องๆ เก็บไฟน่ะไม่เท่าไหร่ แต่เก็บกวาดเศษกระดาษนี่สิงานหนัก เพราะไม่ใช่น้อยๆ เลยที่พวกเขาเอามาโปรย ตอนถ่ายรูปออกมาน่ะสวยมาก แต่ตอนตามเก็บนี่สิ ไม่สวยเลย
“พวกสาวๆ น่ะกลับกันไปได้แล้ว ดึกมากแล้วนะ” ดิวบอกกับเพื่อนๆ และน้องๆ ที่เป็นผู้หญิง เอาจริงๆ เขาก็บอกมาหลายรอบแล้วแต่ก็ไม่มีใครยอมกลับไปสักคนเดียว
“เดี๋ยวก็เสร็จแล้วนี่คะ พวกหนูอยู่ช่วยจนเสร็จดีกว่า” น้องปีสองตะโกนบอกมา ตามด้วยเสียงของสาวๆ คนอื่น
“โอเคๆ ตามใจๆ ถ้าพรุ่งนี้ตาดำ หน้าคล้ำจะมาโทษกันไม่ได้นะเออ” ดิวส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ก่อนที่พวกเขาจะลงมือเก็บกวาดกันต่อ
กว่าจะเสร็จก็เกือบตีสองแล้ว พวกผู้ชายเลยอาสาไปส่งสาวๆ ที่หอพัก ดูแลกันจนแน่ใจว่าทุกคนถึงห้องแล้วถึงได้แยกย้ายกันกลับไปพักผ่อน
กันต์หยิบกล้องของตัวเองขึ้นมากดดูรูปหลังจากที่กลับมาถึงห้องอาบน้ำอะไรเรียบร้อยแล้ว เป็นภาพที่เขาถ่ายเอาไว้ตอนมอบรุ่นให้กับปีหนึ่ง ภาพน้องๆ ที่ร้องตะโกนอย่างดีใจโดยมีกระดาษสีขาวโปรยลงมา สีหน้าของแต่ละคนแม้จะเหนื่อยล้าแต่ก็มีความสุข
ภาพของเพื่อนๆ พี่ๆ ที่ยิ้มแย้มไปกับการเห็นปีหนึ่งร้องดีใจ ตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะเอารูปพวกนี้ส่งให้กับเพื่อนๆ ทุกคน แล้วค่อยให้พวกนั่นเอารูปไปแจกจ่ายกันต่อเอง
หันดูเวลาอีกทีเป็นเวลาตีสามกว่าเกือบจะตีสี่แล้ว เจ้าตัวถึงได้วางกล้องลงที่ข้างเตียงเพื่อเตรียมตัวเข้านอน โชคดีที่พรุ่งนี้ไม่มีเรียน คงได้นอนยาวอย่างสบายๆ ละนะ
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเป็นรอบที่สองในตอนใกล้เที่ยงวันปลุกให้คนที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงหลังใหญ่ ผ้าห่มนุ่มๆ และเหล่าตุ๊กตาหลายตัวตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย
กันต์คว้าโทรศัพท์มาดูก่อนจะกดรับเมื่อเห็นว่าเป็นชื่อของเพื่อนในกลุ่ม
“ว่าไงวะ”
[ไอ้เหนือเดือน ยังไม่ตื่นอีกเหรอวะ] เสียงของไข่เจียวดังมาจากปลายสาย
“ตื่นเพราะมึงเนี่ย มีอะไร”
[ได้เวลาถอดรูปเงาะป่าแล้วครับ เจอกันที่สยามในอีกสองชั่วโมงนะมึง รีบๆ มา กูโทรบอกไอ้พวกที่เหลือแล้ว]
คนฟังขมวดคิ้ว “มึง... ถ่อไปถึงสยามแล้วก็ต้องรีบกลับมาดูน้องเนี่ยนะ”
[เออ ก็ร้านประจำพวกเราอยู่นั่นนี่หว่า เร็วๆ นะโว้ย!!!!] มันว่าเสียงดังแล้วก็ตัดสายไป ให้คนทางนี้มองอย่างหงุดหงิด
วางโทรศัพท์เอาไว้บนเตียง หันไปมองตุ๊กตาหมีที่นั่งยิ้มมองเขาอยู่ก็คว้ามากอดเต็มรักหนึ่งทีแล้วจึงเดินลากท้าวเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปตามนัดของไอ้เพื่อนบ้า
ใช้เวลาอยู่ไม่นานก็ออกมาอย่างหล่อเฟี้ยวถ้าไม่มีหนวดเครารุงรังละก็นะ แต่อีกไม่นานเงาะก็จะถอดรูปแล้ว คว้าเอากระเป๋ากับโทรศัพท์มายัดใส่กระเป๋าสะพายใบเล็ก เห็นว่าพวกเพื่อนๆ เองก็กำลังจะออกจากหอเหมือนกัน
เขาลงลิฟต์ไปยังชั้นจอดรถของคอนโด ตอนที่ลิฟต์กำลังจะปิดก็ถูกกดเปิดอีกครั้ง เขามองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ เพ่งมองคนที่เดินเข้ามาในลิฟต์ อีกฝ่ายเองก็มองมาที่เขาเหมือนกัน
ตั้งใจจะเอ่ยต่อว่าที่เจอหน้ารุ่นพี่แล้วไม่ไหว้ แต่พอมองดีๆ ถึงได้เห็นว่าคนตรงหน้านี้แม้จะหน้าเหมือนเด็กปีหนึ่งในคณะเขา แต่ความรู้สึกบอกว่าไม่ใช่ พอมองสำรวจถึงได้เห็นจุดต่างของทั้งสองคน เด็กปีหนึ่งคนนั้นตาโตและเป็นสีน้ำตาล แต่เด็กคนนี้ตาเรียวกว่าและเป็นสีฟ้าอมเทา
คิดได้อย่างเดียวว่า... เด็กปีหนึ่งนั่นคงมีพี่น้องที่หน้าเหมือนกันมาก หรือไม่ก็เป็นฝาแฝดกัน เขาเลยไม่ได้คิดจะทักหรือพูดอะไรออกไป
กันต์เดินแยกไปอีกทางเพื่อไปยังที่รถของเขาจอดอยู่ ก่อนจะขับออกจากคอนโดเพื่อเข้าไปในเมืองตามนัดของเพื่อนตัวดี
โชคดีที่รถไม่ติด แต่ระยะทางก็ไม่ใช่ใกล้ๆ เลยใช้เวลาไปไม่น้อยกว่าจะมาถึง วนหาที่จอดรถอีกเกือบห้านาทีถึงจะได้ที่จอด
หยิบโทรศัพท์ออกมาดูว่ามีใครถึงแล้วบ้าง เห็นป่าไม้ส่งมาว่าถึงแล้ว ให้ไปเจอกันที่ร้านตัดผมร้านประจำเลย แม้จะหิว แต่เมื่อเพื่อนไปรออยู่ที่นั่นแล้วก็ได้แต่เดินไปที่ร้าน เอาไว้ค่อยหาอะไรกินทีเดียวก็ได้
“ว้าย! น้องกันต์~ ทำไมเถื่อนขนาดนี้คะเนี่ย” เสียงของเจ้าของร้านตัดผมร้องออกมาทันทีที่เห็นลูกค้าประจำของเขาเดินเข้ามาในร้าน
“เจ๊จูดี้ สวัสดีครับ” กันต์ยกมือไหว้สวัดสดีเจ้าของร้าน
“ค่า ดูสุดหล่อพี่มาแต่ละคนเถื่อนๆ ทั้งนั้นเลย มานี่เลยค่ะ เดี๋ยวเจ๊จะแปลงโฉมให้เองนะคะ” เจ๊จูดี้ว่าก่อนจะคว้าแขนกันต์ให้เดินตามไปยังส่วนสระผม
คนอื่นๆ ในกลุ่มทยอยมากันจนครบ ก็พอดีกับที่ป่าไม้แล้วก็กันต์แปลงโฉมเสร็จเรียบร้อย ถอดรูปคนเถื่อนออกไปจนหมดแบบจำแทบไม่ได้เลย
ผมเผ้าที่เคยยาวจนรวบได้ก็ถูกตัดจนสั้น หนวดเคราก็ถูกโกนจนใบหน้าคมคายนั้นเกลี้ยงเกลากลับมาหล่อกันเหมือนเดิมสลัดคาบพี่วินัยหน้าเหี้ยมไปทันที หลังจากที่กลับมาหล่อเหลากันเหมือนเดิมครบทุกคนแล้วก็พากันยกโขยงไปหาอะไรกินกันซึ่งก็เป็นทั้งมื้อเช้าและมื้อกลางวันในตอนบ่ายๆ กันไป
“วันนี้สรุปแนะนำตัวพี่วินัยใช่ไหม” ป่าไม้ถามขึ้นมาระหว่างจิ้มสเต็กชิ้นโตเข้าปาก
ดิวพยักหน้ารับคำถามของเพื่อน “ใช่ แล้วก็จะมีเปิดวีดีโอที่ถ่ายเอาไว้ด้วยน่ะ กินเสร็จก็คงต้องกลับกันแล้วหล่ะ เดี๋ยวรถจะติดแล้วจะกลับไปไม่ทันกว่าจะไปถึงอีก”
จัดการอาหารจานโตกันเรียบร้อยก็แยกกันไปที่รถของตัวเองเพื่อที่จะได้ขับกลับไปที่มหา’ลัย กว่าจะฝ่ารถติดกลับไปถึงก็ถึงเวลานัดของน้องๆ ปีหนึ่งพอดี พวกเขาเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ปีสามที่สตูดิโอฯของคณะ ส่วนปีหนึ่งยังคงนั่งเข้าแถวอยู่ข้างล่างแล้วเดี๋ยวปีสองจะเป็นฝ่ายพาขึ้นมาบนห้องนี้เอง
นั่งคุยเล่นกันไป ก่อนที่ปีสองจะวิ่งขึ้นมาบอกว่ากำลังพาน้องๆ ขึ้นมา พวกบรรดาปีสามถึงได้แยกย้ายไปอยู่ด้านหลังผ้าสีดำที่กางขึงเอาไว้สามด้าน น้องๆ ยังคงถูกปิดตาเหมือนทุกครั้งที่พาขึ้นมาที่ห้องนี้ รอจนกระทั่งปีหนึ่งนั่งกันเรียบร้อยแล้วถึงได้เดินไปปิดไฟภายในห้อง พวกปีสองเองก็ถอยมาอยู่ด้านหลังผ้าเช่นกัน
ทุกอย่างในห้องเงียบสงบ ก่อนที่ภาพและเสียงของวีดีโอที่ฉายอยู่บนจอโปรเจคเตอร์จะปรากฏและดังขึ้นมา
เสียงเพลง เสียงร้องเพลงดังออกมาจากลำโพงให้ปีหนึ่งหันซ้ายหันขวาแต่ก็ยังไม่มีใครกล้าถอดผ้าที่ปิดตาอยู่ออก เสียงพูดคุยเฮฮายังคงดังต่อไป ก่อนที่...
‘ปีหนึ่งครับ... เปิดตากันได้แล้วละครับ’เหล่าน้องๆ ปีหนึ่งพากันถอดผ้าปิดตา ทุกอย่างในห้องยังตกอยู่ในความมืด มีเพียงแค่ภาพที่ฉายอยู่บนจอโปรเจคเตอร์ด้านหน้าเท่านั้น
‘สวัสดีครับปีหนึ่ง พี่ชื่อไปป์ครับ ก่อนอื่นเลยพี่คงต้องบอกว่าต้อนรับน้องๆ สถ.30 ทุกคนนะครับ’ ภาพของรุ่นพี่ปีสองที่จำได้ว่าเป็นเดือนคณะกำลังถือไมค์ของเล่นเด็กแล้วสวมบทบาทเหมือนเป็นพิธีกร
‘บอกก่อนเลยว่าวันที่เรามาถ่ายกันนี้เป็นช่วงก่อนที่จะเปิดเทอม ส่วนพี่จะพาไปดูอะไรนั้นก็ตามพี่มาเลยครับ’ ภาพของพี่ไปป์ที่เดินเข้าไปในอาคาร ก่อนที่กล้องจะจับภาพของคนกลุ่มใหญ่กลุ่มหนึ่งที่นั่งล้อมวงกันอยู่
‘โอ๊ะ! นั่นพี่ๆ ปีสามครับ มาทำอะไรกันวันหยุดแบบนี้นะ เราไปแอบดูกันดีกว่าครับ’บรรดาปีสามที่นั่งล้อมวงกันอยู่กำลังช่วยกันออกแบบแล้วก็ตัดกระดาษ บางคนก็วาดรูป บางคนก็ติดกาวผูกเชือก พอเสร็จก็เห็นเป็นป้ายชื่ออันแรกที่พี่ปีสองมอบให้กับน้องๆ เมื่อวันที่มาปฐมนิเทศ
‘ของต้อนรับให้น้องๆ ปีหนึ่งเหรอครับ’‘ใช่แล้วจ้า ก็หวังว่าน้องๆ เขาจะชอบละเนอะ’ภาพตัดไปอีกครั้ง คราวนี้เป็นภาพการรับน้องที่เกิดขึ้นหลังจากที่เปิดเทอมแล้ว ไม่รู้ว่าพี่ๆ แอบถ่ายกันตอนไหน เป็นภาพตอนที่พี่ๆ ปีสองกำลังปล่อยน้องกลับ ซึ่งเป็นภาพจากทางด้านหลัง แต่สิ่งที่ทำให้น้องๆ สนใจกันก็คงเป็นภาพของรุ่นพี่ที่ตามไปส่งแบบเงียบๆ
“พี่แกตามไปส่งทุกวันเลยเหรอวะ” เดียร์เอี้ยวตัวไปคุยกับทัชแล้วก็หินผา
“คงจะใช่นะ เหมือนเคยเห็นอยู่สองสามรอบขับรถตามกูมา แต่ตอนนั้นคิดว่าพวกพี่เขาอยู่หอเดียวกันเลยไม่ได้สนใจอะไร” หินผาตอบพลางมองไปรอบๆ ห้อง
“นั่นตอนเผาป้ายนี่” เสียงของทัชเรียกความสนใจของเดียร์และหินผาให้กลับไปมองที่จออีกครั้ง เป็นภาพของพี่วินัยที่กำลังจุดไฟเผากระดาษ ก่อนที่พวกพี่วินัยจะพากันเดินขึ้นไปบนห้อง บทสนทนาเกี่ยวกับการรับน้องรวมไปถึงการถามถึงปี๊ปที่ใส่ป้ายชื่อของน้องๆ ภาพตอนที่พี่วินัยช่วยกันแยกป้ายชื่อของแต่ละคนเก็บใส่ซองเอาไว้
และความสงสัยของเดียร์ก็ถูกไขให้กระจ่างว่าใครกันที่เป็นคนวาดรูปลงบนซองสีน้ำตาลที่เขาได้มาเมื่อวาน พี่วินัยหน้าโหดที่กำลังนั่งดูรูปน้องแต่ละคนแล้วก็วาดออกมาทีละคน ทีละคน จนครบทุกคน
สุดท้ายเป็นภาพของพี่วินัยทุกคนที่นั่งเรียงกันตรงบันไดหน้าคณะ
‘ปีหนึ่งครับ ผมมีอะไรจะขอกับพวกคุณ’“ขอพวกผมเป็นพี่ของพวกคุณได้หรือเปล่า”ภายในห้องค่อยๆ สว่างขึ้นแต่สว่างขึ้นเพราะแสงเทียนที่พี่ๆ ปีสามรวมไปถึงปีสองเดินออกมาจากหลังผ้าสีดำที่ขึงเอาไว้ ในมือของพี่ปีสามถือเทียนเล็กๆ คนละเล่ม พร้อมกับเสียงร้องเพลงของคณะดังขึ้นพร้อมๆ กัน
เทียนในมือของพี่ๆ ถูกส่งต่อให้น้องปีหนึ่งที่นั่งอยู่ “เทียนคือความสว่างที่สามารถทำให้ห้องมืดๆ สว่างไสวขึ้นมาได้ พวกพี่เลยอยากจะมอบแสงสว่างนี้ให้กับน้องๆ และก็ขอให้แสงสว่างนี้อยู่กับน้องๆ ทุกคนตลอดไป”
เหล่าบรรดาพี่วินัยเดินไปรวมกันอยู่ด้านหน้าแต่เพราะใบหน้าที่แตกต่างไปจากเดิมทำให้เหล่าน้องๆ มองอย่างแปลกใจว่าคนตรงหน้านั้นคือใคร
“ขอพวกผมเป็นพี่ของพวกคุณได้หรือเปล่าครับ” เสียงทุ้มที่ไม่มีการตะคอก ตะโกนดังออกมาจากเหล่าพี่วินัยด้านหน้า
น้องปีหนึ่งหันมองหน้ากันก่อนที่ใครคนหนึ่งจะตะโกนขึ้นมาแล้วทุกคนก็ตะโกนออกมาพร้อมกัน
“ได้ค่ะ / ครับ!!”
สิ้นเสียงตะโกนของปีหนึ่งไฟในห้องก็ถูกเปิดขึ้นพร้อมกับเสียงเพลงท่อนสุดท้ายของเพลงคณะดังขึ้น
“ยินดีต้อนรับสถ. 30 อย่างเป็นทางการครับ”
“เอาละครับ ทีนี้น้องๆ ก็รู้กันแล้วเนอะว่าอะไรเป็นอะไร ของขวัญทุกชิ้นใครเป็นคนทำให้ และทุกอย่างที่พี่ๆ ทำไปเพื่ออะไร” พี่โอเดินมาข้างหน้าแล้วพูดกับรุ่นน้อง
ก่อนที่พี่นัทและพี่ต๊อบที่เดินตามมาจะพูดต่อ “อย่างนั้นเรามารู้จักกับพี่ปีสามอย่างเป็นทางการดีกว่า”
“พี่ปีสามแนะนำตัวกับน้องๆ หน่อยคร้าบ~”
พี่ปีสามคนหนึ่งก้าวออกมาจากแถวที่ยืนเรียงกันอยู่รอบๆ แล้วพูดแนะนำตัวก่อนจะก้าวถอยหลังกลับไป และพี่คนถัดไปก็ก้าวออกมาแนะนำตัวแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนวนครบทุกคน เหลือเพียงพี่ที่ยืนอยู่ด้านหน้าเท่านั้น
พอไฟในห้องเปิดจนสว่างและได้เห็นใบหน้าของพี่ๆ ที่ยืนอยู่ด้านหน้าชัดเจนเสียงฮือฮาก็ดังขึ้นทันทีโดยเฉพาะจากน้องผู้หญิง
“ปีหนึ่งเงียบ!!” เสียงตะโกนดังมาจากพี่คนด้านหน้าทำเอาน้องๆ เงียบเสียงกันทันที “ใครให้พวกคุณพูดครับ”
ผลัวะ!!
ฝ่ามือเน้นๆ ของไข่เจียวตบลงที่หัวของกันต์จนอีกฝ่ายหน้าทิ่ม กันต์หันไปมองเพื่อนสนิทอย่างเคืองๆ เหมือนจะถามกันว่ามาตบหัวทำไม
“มึงจะว้ากลงทำไหม! น้องกลัวหมดแล้วเนี่ย”
กันต์จิ๊ปากอย่างหงุดหงิดก่อนจะถอนกลับไปยืนด้านหลังแทน พี่นัทหัวเราะก่อนจะปรบมือเรียกความสนใจจากน้องปีหนึ่ง “ต่อมาก็มาถึงบุคคลสำคัญของคณะเราแล้วเนอะ เริ่มจากคนแรกเลยครับ”
ที่จอโปรเจคเตอร์ด้านหลังขึ้นรูปของพี่วินัยคนแรก ไข่เจียวก้าวขึ้นไปยืนด้านหน้า “สวัสดีครับ พี่ชื่อไข่เจียวครับ เป็นพี่วินัยปีสามครับผม”
ไข่เจียวถอยหลังไป ป่าไม้ก้าวขึ้นมาแทนพร้อมกับภาพบนจอที่เปลี่ยนตาม “สวัสดีครับ พี่ชื่อป่าไม้ครับ ถึงแม้จะชื่อป่าไม้แต่ก็ไม่ได้ไม้ป่าเดียวกันนะครับ เป็นพี่วินัยปีสามครับผม”
น้องหลายคนต่างหัวเราะไปกับคำแนะนำตัวของป่าไม้ พี่วินัยอีกสี่ห้าคนก็เดินมาแนะนำตัวกันทีคนละ จนเหลือเพียงสองคนสุดท้าย ดิวหันไปมองเพื่อนนิดก่อนจะเดินออกไปด้านหน้า เสียงกรี๊ดแบบพยายามจะกลั้นเอาไว้ของน้องผู้หญิงดังมาให้ได้ยิน ยิ่งตอนที่ดิวเผยรอยยิ้มอบอุ่นออกมาก็ยิ่งมีเสียงเล็ดลอดออกมามากขึ้น
“สวัสดีครับน้องๆ ทุกคน พี่ชื่อดิวครับ เป็นพี่วินัยปีสาม” ภาพบนจอด้านหลังกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าแม้ว่าจะเพ่งมองดีๆ จนเห็นจุดคล้ายกันแต่ก็แยกต่างกันอย่างกับเป็นคนละคนเลยทีเดียว
“เป็นเดือนคณะปีสามด้วยค่า~!” เสียงของพี่ป๋อมแป๋ม พี่วินัยร่างใหญ่แต่ใจสาวน้อยร้องออกมาจนน้องผู้หญิงปีหนึ่งฮือฮาและส่งเสียงกันยกใหญ่
ดิวหัวเราะแก้เขินก่อนจะถอนออกไป เหลือเพียงคนสุดท้ายคนเดียวที่พอเก้าออกมาพี่ๆ ปีสองและปีสามก็ร้องแซวกันใหญ่ มีแกนนำคือพี่ป๋อมแป๋มที่เอาแต่ร้อง “ผัวขา ผัวขา” กับสามหัวโจกพี่โอ พี่นัทและพี่ต๊อบ
“เชี่ย... โคตรหล่ออ่ะ ขนาดกูเป็นผู้ชายยังต้องชมอ่ะมึง หล่อกว่าพี่คนเมื่อกี้ที่เป็นเดือนอีก แล้วทำไมพี่แกไม่ได้เป็นเดือนวะ” ทัชเอี้ยวตัวมาคุยกับเพื่อน
“นี่ไง... เหนือเดือนของคณะสถา’ปัตย์ ที่สาวๆ พูดถึง” หินผาตอบ
“หา! แล้วมึงรู้ได้ไงวะ” เดียร์หันไปมองพร้อมกับหรี่ตาลง “ไม่ใช่ว่าเดี๋ยวมึงจะลุกขึ้นยืนแล้วแนะนำตัวว่าเป็นพี่นงพี่เนียนหรอกนะ”
หินผาดีดหน้าผากเพื่อนตัวเล็กไปที “จะใช่ได้ยังไง! เปิดเทอมมากี่เดือนแล้วถ้ากูเป็นพี่เนียนกูได้สอบตกแน่ บัตรนักศึกษากูมึงก็เห็น ไม่มีใครลงทุนปลอมถึงขนาดบัตรแล้วมานั่งเรียนกับปีหนึ่งจนจะครึ่งเทอมหรอก”
“อ้าว! แต่มึงดูรู้เรื่องพวกพี่ๆ เขาดี”
“เอาไว้กูเล่าให้ฟัง”
“สวัสดีครับ” ทั้งสามคนหันไปสนใจคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าอีกครั้ง “พี่ชื่อกันต์ครับ เป็น...”
“เดี๋ยวนะ... อย่าบอกนะว่าคนนี้เป็น...” เดียร์หรี่ตามองพี่คนที่ยืนอยู่ข้างหน้า ภาพของพี่วินัยหน้าโหดที่ชอบยืนเก๊กหล่อ พูดเสียงนิ่งย้อนเข้ามาในหัว รวมไปถึงตอนที่ตนโดนสั่งลงโทษนั่งม้า
“ไอ้พี่วินัยหน้าเหี้ยม / หัวหน้าพี่วินัยครับ”
เสียงน้องๆ พูดคุยกันเซ็งแซ่ไปหมดเมื่อได้ยินคำแนะนำตัวของพี่หน้าตาหล่อๆ คนนี้ เพราะมันช่างดูแตกต่างกันมากเหลือเกิน หัวหน้าพี่วินัยที่น้องๆ เห็นมาตลอดคือคนหน้าตาโหดๆ ชอบทำหน้านิ่ง หน้าบึ้งตลอดเวลา พูดสั้นๆ ห้วนๆ แต่พี่คนนี้ที่ยืนแนะนำตัวอยู่ทั้งหน้าตาดี ยิ้มง่ายเพราะตั้งแต่ออกมาก็ระบายยิ้มแจกน้องๆ ไม่หยุด
“เป็นเหนือเดือนแห่งคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ด้วยค่า~!” พี่ป๋อมแป๋มกรี๊ดออกมาอีกรอบพร้อมกับเสียงของเพื่อนและปีสองที่พากันเป่าปากยกใหญ่
“แล้วก็... เป็นคนวาดรูปทุกรูปที่อยู่บนซองที่พี่ๆ แจกให้เมื่อวานด้วยครับ” พี่นัทพูด
ดูเหมือนว่าการเปิดตัวพี่วินัยครั้งนี้จะสร้างความตกใจให้กับน้องปีหนึ่งไม่น้อยเลยทีเดียว
************************************************
ได้รุ่นอย่างเป็นทางการ พี่กันต์ถอดรูปเรียบร้อย หล่อเหลาเหมือนเดิม พี่เหนือเดือนจะคืนสู่บัลลังก์แล้วค่า เตรียมชูป้ายไฟพี่กันต์ได้เลย ไหนใครทีมใคร ชูป้ายไฟคนไหนไหนบอกฟางหน่อย อยากจะรู้ว่าเรื่องนี้ใครได้คะแนนนิยมดีกว่ากันระหว่าง พี่กันต์ หรือ น้องเดียร์ ส่วนใครอยากจะให้พวกเขารักกันแล้วนี่อดใจรอหน่อยนะคะ พวกเขายังไม่ได้สนิทสนมกันเลย รอนิด รอเนอะ ^^
อ๋อ... เนื้อหาการเรียนการสอน การรับน้องเนี่ย อย่างที่แจ้งใน ปล. ค่ะ บางช่วงบางตอนฟางเอามาจากที่ฟางเคยเจอ ซึ่งนั่นมันผ่านมา 7 ปีกว่าแล้วอ่ะ แน่นอนว่าจำไม่ได้ทั้งหมด ก็เอาเท่าที่จำได้คร่าวๆ มาค่ะ บางช่วงบางส่วนก็แต่งขึ้นมาเอง แต่ฟางก็ดีใจนะคะที่หลายๆ คนอินไปกับฉากการมอบรุ่นของน้องๆ คือตอนฟางอยู่ปีหนึ่ง ฟางก็ประทับใจตอนมอบรุ่นนี่แหละค่ะ ฟางก็เลยยกความประทับใจตรงนั้นมาใส่ในนิยายเรื่องนี้ แล้วก็ดีใจมากค่ะที่หลายๆ คนชอบ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 313201 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก