Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด
#พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
เดียร์ไม่คิดเลยว่าพี่วินัยหน้าโหดที่เจ้าตัวนึกหมั่นไส้ทุกครั้งที่นึกถึงจะเป็นที่ชื่นชอบมากขนาดนี้ หลายวันมานี้ไม่ว่าจะเดินไปไหนมาไหน จะอยู่ส่วนไหนของมหา’ลัย หรือแม้แต่ร้านอาหารก็มักจะได้ยินคนพูดถึง ‘เหนือเดือน’ ตลอด ได้ยินบ่อยจนแทบอยากจะเบ้ปากใส่แล้ว
“ทำไมคนถึงได้พูดแต่เหนือเดือนๆ กันเต็มไปหมด นี่... เขาดังมากเลยเหรอ” เดียร์พูดก่อนจะหันไปถามคนที่น่าจะตอบคำถามเขาได้อย่างหินผา
หินผาเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ก่อนจะพยักหน้ารับ “ดัง ดังมาตั้งแต่ตอนเข้าเรียนปีหนึ่งแล้ว”
“ทำไมอ่ะ เขาแก้ผ้ามาเรียนวันแรกเหรอถึงได้ดัง มีแต่คนพูดถึง” ทั้งน้ำเสียง ทั้งคำพูดมาเต็มแบบที่ทัชและหินผาฟังก็รับรู้ได้ทันทีว่าเพื่อนของเขาคงนึกหมั่นไส้รุ่นพี่คนนั้นอีกแล้ว
“มึงนี่ก็นะ...” ทัชเขกหัวเพื่อนไปที มันหมั่นไส้รุ่นพี่เขา ส่วนตัวเขาเองก็หมั่นไส้มันเหมือนกัน
“หึ... พี่กันต์เขาไม่ได้แก้ผ้ามาเรียน แต่เขาเป็นคนเพอร์เฟค รูปหล่อ บ้านรวย เรียนดี กีฬาเด่น ประวัติเสียก็ไม่ค่อยมี”
ยิ่งฟังก็ยิ่งนึกหมั่นไส้จนต้องเบ้ปาก “กูก็เพอร์เฟคหรอก รูปจะมองหล่อก็หล่อ จะมองน่ารักก็ดูดี บ้านกูก็รวย นี่ไม่อยากจะอวด กีฬากูก็ได้ เรียนกูก็ดีเถอะ”
เพื่อนทั้งสองคนได้แต่ยิ้มขำกับท่าทางของเดียร์ ก่อนจะพยักหน้าเออออรับคำของอีกฝ่าย “ก็นั่นแหละ เพราะแบบนั้นพี่เขาก็เลยดัง ที่จริงกลุ่มนี้ก็ดังหมดนั่นแหละ ไหนจะพี่ดิวที่เป็นเดือนคณะ พี่ไข่เจียวเห็นแบบนั้นก็เป็นคนคุยสนุก เข้ากับคนง่ายเลยมีคนรู้จักไปทั่ว แล้วก็ยังมีพี่ผู้หญิงอีกสองคนที่เป็นทั้งดาวแล้วก็รองดาวปีสาม พอรวมกลุ่มกันทีไรเลยเด่นทุกที”
“ก็จริง แต่ละคนเหมือนกับคัดหน้าตาทั้งนั้น” ทัชพยักหน้ากับคำพูดของหินผา
คนในกลุ่มของพี่วินัยนั้นพอโกนหนวดโกนเคราแล้วแต่ละคนนี่หน้าตาดีด้วยกันทั้งนั้น คงไม่แปลกหรอกที่จะเป็นที่รู้จักของคนในมหา’ลัย
“กูก็หล่อเถอะ” เดียร์ยังไม่วายพูด “อีกอย่างกูว่า... เขาก็ไม่ได้หล่อขนาดนั้นไหมวะ ไม่รู้ทำไมผู้หญิงถึงได้ชอบกันนักกันหนา กูว่ามาชอบกูยังจะดีกว่าอีก”
“มึงนี่ก็กล้าเอาตัวเองไปเทียบเขาเนอะ” ทัชส่ายหน้า
คนที่กล้าเอาตัวเองไปเทียบหันมามองทันที หน้าตาเอาเรื่องอย่างที่สุด “ทำไมกูจะไม่กล้าห๊ะ”
“อือหือ... ยังจะกล้าถาม” ทัชยื่นนิ้วมาจิ้มหน้าผากเพื่อนทันที “มึงก็ลองเทียบดู เอาแค่ความสูง... มึงก็เทียบเขาไม่ได้แล้วเดียร์ ลองมึงไปยืนคู่กับพี่เขา ร้อยกูให้ล้าน ผู้หญิงวิ่งข้ามหัวมึงไปหาพี่เขาแน่นอน นี่มึงสูงถึงเอวพี่เขาไหมวะกูก็ลืมวัดว่ะ”
หินผาหัวเราะหึในลำคอ ใจจริงก็อยากจะหัวเราะออกเสียงเลยแต่ก็เกรงใจเพื่อนเลยได้แต่หัวเราะในลำคอเท่านั้น
“สัส! กูไม่ได้เตี้ยขนาดนั้นโว้ย!” ร้องโวยวายเสียงดัง ยกมือตีเพื่อนไปอีกทีข้อหาที่มันบังอาจมาว่าเขาเตี้ย เขาไม่ได้เตี้ยสักหน่อย นี่สูงนะโว้ย สูงตั้งร้อยเจ็ดสิบกว่า น่าจะร้อยเจ็ดสิบห้าด้วยซ้ำ แล้วมันยังมาหาว่าเขาเตี้ยอีก เตี้ยบ้าอะไร!
แล้วฟังที่มันพูด กล้าพูดได้ยังไงว่าผู้หญิงจะวิ่งข้ามหัวเขาไป ไอ้บ้า! ถ้าจะวิ่งกระโดดข้ามหัวเขาผู้หญิงพวกนั้นต้องสูงสักสามสี่เมตรแล้วมั้ง
“เออ มึงไม่ได้เตี้ยขนาดนั้นหรอก แต่มึงก็เตี้ยกว่าเขาอยู่ดี พี่เขาสูงเท่าไหร่วะมึง” ทัชว่าก่อนจะหันไปถามหินผา
อีกฝ่ายนิ่งเหมือนจะนึก “กูก็ไม่แน่ใจ แต่พี่เขาสูงกว่ากูนะ กูก็สูงร้อยแปดสิบกว่าแล้ว พี่เขาคงสูงสักร้อยแปดห้าไม่ก็เกิน”
พอได้ยินคำตอบแบบนั้นเดียร์เองก็นิ่งไป สูงกว่าเขาเป็นสิบเซนฯ เลย “นี่คนหรือเปตร สูงไปไหนวะ”
“เห็นไหม แค่ความสูงมึงก็เทียบพี่เขาไม่ได้แล้ว ไม่ต้องพูดถึงรูปร่างหน้าตา ที่พี่เขาหุ่นดีกว่าขี้ก้างอย่างมึง ไหนจะเรียนเก่ง บ้านรวย...”
“บ้านกูก็รวย ดีไม่ดีรวยกว่าด้วย!” เรื่องนี้แหละที่เดียร์จะไม่ยอม ไม่อยากจะอวดนะ แต่เขามั่นใจว่าครอบครัวเขาก็มีฐานะเหมือนกัน “ว่าแต่บ้านเขารวยแค่ไหน”
“อือ... กิจไพศาลกุล เห็นว่าเป็นบริษัทออกแบบเฟอร์นิเจอร์รายใหญ่ของประเทศไทย แล้วก็... มีบริษัทในเครือที่เป็นบริษัทออกแบบด้วย” หินผาตอบอย่างรู้ว่าเดียร์ถามเขาแม้จะไม่ได้เงยหน้ามองก็ตามที
“อ๋อ... กูเคยได้ยินอยู่เหมือนกัน ว่าแต่ว่ามึงนี่รู้เยอะดีนะ มึงเป็นสะใภ้บ้านเขาเหรอ” ทัชพยักหน้าก่อนจะเอ่ยแซวเพื่อนใหม่
“สัส!” หินผาด่าออกมาทันทีแบบที่ทัชแล้วก็เดียร์ก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ปกติเพื่อนใหม่คนนี้ไม่ค่อยจะด่าหรือว่าอะไรเท่าไหร่ เหมือนเป็นพี่ใหญ่ประจำของกลุ่ม แถมยังเก่งแล้วก็รอบรู้มักจะมีคำตอบให้ในแทบจะทุกๆ เรื่อง พอแกล้งให้อีกฝ่ายหลุดมาดได้ก็เลยชอบใจ
“ฮ่าๆ กูล้อเล่นหรอกน่า กูนึกภาพมึงเป็นสะใภ้เขาไม่ออกจริงๆ ว่ะ” ทัชหัวเราะจนท้องแข็งเมื่อนึกภาพตาม
“กูขนลุก!” หินผาว่าพลางลูบแขนตัวเอง และนั่นก็ยิ่งทำให้อีกสองคนหัวเราะหนักเข้าไปอีก กว่าจะหยุดหัวเราะได้ก็เล่นเอาเหนื่อยเลยทีเดียว ส่วนประเด็นเปรียบเทียบระหว่างเดียร์และพี่เหนือเดือนก็เป็นอันตกไปเพราะมัวแต่หัวเราะจนลืมไปแล้ว
“เอ่อ ว่าแต่ว่าเราจะตัดโมเดลกันวันไหนอีก วันจันทร์ก็ส่งแล้วนี่ดีนะที่อาจารย์เลื่อนวันพอดีเลยมีเวลาเพิ่งอีกหน่อย” ทัชถามเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังมีงานกลุ่มค้างอยู่
“พรุ่งนี้ก็ได้ ไปทำที่คอนโดพวกมึงนั่นแหละ จะห้องใครก็เลือกสักคนเดี๋ยวกูไปหาเอง แล้วก็มีรายงานวิชาประวัติศาสตร์ด้วย” หินผาว่า
“โอเค ทำห้องกูก็ได้ มึงจะเตรียมเสื้อผ้ามาด้วยก็ได้นะเผื่อขี้เกียจกลับไรงี้” เดียร์ตอบรับก่อนจะพูดกับหินผา ซึ่งอีกฝ่ายเองก็พยักหน้ารับกับคำพูดนั้น
“อย่างนั้นพรุ่งนี้เจอกันที่คอนโดพวกกูตอนสิบโมงแล้วกัน มึงถึงแล้วโทรหากูจะได้ลงไปรับเพราะมันต้องมีคีย์การ์ดถึงจะเข้าได้” ทัชพูด
เมื่อตกลงกันได้แล้วเรียบร้อยพวกเขาแยกย้ายกันกลับ หินผาแยกไปอีกทางเพราะจอดรถเอาไว้คนละที่กับทัช ส่วนเดียร์ก็ไปกับทัชเหมือนทุกครั้ง
“กูว่ามึงไปหัดขับรถเอาไว้ก็ดีนะ” ทัชว่าหลังจากที่ขับรถออกมาจากมหา’ลัยแล้ว “เผื่อวันไหนมึงต้องใช้รถแล้วไม่มีคนขับให้”
“เออน่า... กูก็คิดเอาไว้อยู่เหมือนกันนั่นแหละ เอาไว้ว่างๆ กูให้แด๊ดสอน แต่ว่านะ มัมกูก็ขับรถไม่เป็น ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยเห็นแด๊ดตามรับตามส่งตลอด”
“เออๆ แล้วแต่มึงเหอะ แล้วนี่จะให้กูปล่อยมึงตรงไหน หรือจะเข้าคอนโดเลย”
“ตลาดเลยเพื่อน กูแวะซื้อของกินก่อน มึงไม่ลงใช่ไหม” หันไปถามเพื่อน ซึ่งทัชก็พยักหน้ารับกับคำถามนั้น
ทัชเปิดไฟชิดซ้ายก่อนจะจอดให้เพื่อนของเขาลงตรงตลาดข้างคอนโด ส่วนตัวเขาก็ขับรถกลับไปที่คอนโดเลย
เดียร์กระชับกระเป๋าสะพายของตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปในตลาดเพื่อหาของกินเป็นมื้อเย็นวันนี้ วันนี้เขาต้องหาอะไรกินเองเพราะว่าพี่ชายฝาแฝดของเขาอย่างฮาร์ทมีนัดทำงานกับเพื่อน ไม่กลับดึกก็คงจะค้างห้องเพื่อนไปเลย
ในเมื่อไม่มีคนให้ไปปล้นเสบียงก็ต้องหาเลี้ยงตัวเองต่อไป
จริงๆ แล้วเขาก็พอจะทำอาหารเป็นเพราะเคยเข้าไปช่วยมัมในครัวบ่อยๆ แต่ก็ไม่ได้เก่งอะไรผิดกับฮาร์ทที่ดูจะทำเก่งกว่าเขา อีกเหตุผลที่สำคัญคือเขาขี้เกียจ ขี้เกียจหาซื้อวัตถุดิบในการทำ ตอนทำก็สนุกหรอกแต่พอจะเก็บล้างนี่แหละ แค่เห็นกองหม้อกระทะที่วางเอาไว้ก็อยากจะร้องไห้แล้วหลับให้รู้แล้วรู้รอดไป เพราะอย่างนั้นเดียร์จึงเลือกที่จะซื้อมากกว่า ยกเว้นวันไหนที่นึกคึกอยากทำจริงๆ ก็จะทำ
เดินวนหนึ่งรอบเพื่อสำรวจดูว่ามีอะไรน่าอร่อยบ้างก่อนจะตัดสินใจซื้อตอนที่เดินวนรอบที่สอง ได้ก๋วยเตี๋ยวต้มยำทะเลมาหนึ่งถุง ข้าวมันไก่อีกหนึ่งกล่อง ขนมเบื้องอีกหนึ่งถุง ขนมบ้าบิ่นอีกหนึ่งถุง แล้วก็ยังมีข้าวเหนียวสังขยากล่องเล็กอีกหนึ่งกล่อง แล้วก็ปิดท้ายด้วยชานมอีกหนึ่งแก้ว บอกเลยว่าของกินพวกนี้ เขาเหมาคนเดียวหมด ไม่มีแบ่งสำหรับมื้อถัดไป แล้วก็ไม่มีเผื่อสำหรับพี่ชายฝาแฝดด้วย
เดินดูดชานมกลับคอนโดอย่างอารมณ์ดีเพราะได้ของกินถูกใจมาเพียบโดยเฉพาะขนม นี่ใจจริงก็อยากจะซื้อทับทิบกรอบมาอีกอย่างหรอกนะ เขาเป็นพวกชอบขนม โดยเฉพาะขนมไทยจะชอบมากเป็นพิเศษให้กินเท่าไหร่ได้หมด เมนูโปรดเลยก็คือข้าวเหนียวสังขยา ขนมชั้น ทับทิบกรอบน้ำกะทิ เห็นเป็นไม่ได้ ต้องซื้อมาตลอด แต่ถ้าจะให้ชอบที่สุดก็ต้องเป็นขนมหวานฝีมือมัมมี๊แล้วก็คุณย่า อร่อยสุดๆ ให้กินคนเดียวทั้งหม้อ ทั้งถาดก็ไหว
“รอด้วยครับ” เสียงจากนอกลิฟต์ดังขึ้นให้เดียร์ที่กำลังจะกดลิฟต์ปิดต้องเอื้อมมือไปกดเปิดเอาไว้ให้ “ขอบคุณครับ”
“ชั้นอะไร...” เสียงหายไปในลำคอเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาในลิฟต์
พี่วินัยหน้าโหด... ที่ตอนนี้เปลี่ยนโหมดมาเป็น พี่เหนือเดือน“ชั้นเดียวกัน” อีกฝ่ายตอบให้เดียร์ที่กำลังชะงัก อึ้งค้างไปกว่าเดิม ตอนแรกว่าอยู่คอนโดเดียวกันก็เบ้หน้าแล้ว นี่ยังจะมาอยู่ชั้นเดียวกันอีกเหรอเนี่ย!
กันต์ที่เห็นอีกฝ่ายเอาแต่มัวยืนอึ้งไม่ยอมปล่อยนิ้วจากปุ่มกดลิฟต์เปิดค้างไว้ก็จัดการดึงมืออีกฝ่ายออกแล้วกดปิดลิฟต์แทน เดียร์สะดุ้งตอนที่อีกคนมาจับมือเขาจนแทบจะชักมือออกแต่ก็พอดีกับที่อีกฝ่ายปล่อยมือ
“... อยู่ชั้นนี้เหรอ...” ชี้นิ้วไปที่ปุ่มเลขที่สว่างอยู่เพราะกดเลือกชั้นเอาไว้
กันต์หันมองก่อนจะพยักหน้ารับ “ใช่” เขาตอบเสียงเรียบ หันมองรุ่นน้องปีหนึ่งในคณะ เขาชะงักไปนิดตอนที่เห็นของในมืออีกฝ่าย “อย่าบอกว่ากินคนเดียว”
“ก็ถ้าผมกินคนเดียวแล้วจะทำไมล่ะ!” ถามเสียงขุ่นหน้าตาบูดบึ้งทันที
ทำไม เขากินทุกอย่างในมือคนเดียวแล้วมันจะทำไมล่ะ!“ถามดูเฉยๆ กิน... เก่งดี”
“คนมันกำลังโต” ว่าแล้วก็เชิดหน้ายืดอกใส่ แต่องศาการเชิดหน้าขึ้นนั้นทำให้เดียร์รู้เลยว่าส่วนต่างของความสูงระหว่างเขากับคนตรงหน้าไม่ใช่น้อยๆ เลย “นี่คนหรือเสาไฟฟ้า” พูดพึมพำเสียงเบา แต่เพราะลิฟต์ก็ขนาดแค่นี้ แถมยังอยู่กันแค่สองคน จะไม่ได้ยินก็คงจะต้องเรียกว่าหูตึงแล้วล่ะ
“แล้วนี่คนหรือหลักกิโล”
เดียร์อ้าปากค้างไปแล้วตอนที่ได้ยิน ในหัวคิดประมวลผลเร็วจี๋ นึกหาคำจะโต้ตอบกลับไป แต่ก็คงไม่ทันเพราะอีกฝ่ายเดินออกจากลิฟต์ที่เปิดออกเมื่อถึงชั้นของพวกเขาแล้ว
ตั้งสติได้ก็รีบก้าวตามออกไปอย่างทันที “นี่พี่ว่าผมเหรอ!”
“ใช่ ว่า” ยอมรับอย่างหน้าตาเฉย เห็นแล้วก็ยิ่งฉุน อยากจะกระโดดกัดให้คอขาดไปเลย พ่อจะงับคอแล้วสะบัดๆๆ ให้คอกับตัวหลุดกระเด็นออกจากกัน
“เฮ้ย! พี่มาว่าผมอย่างงี้ได้ไง”
“แล้วนายว่าพี่ก่อนไหม” หันไปถามกลับ
“ผม!...”
“อย่าปฏิเสธว่าไม่จริง เพราะพี่เองก็ได้ยินเต็มสองหู หูไม่ได้หนวก เราว่าพี่มา ไม่ขอโทษสักคำแล้วพี่ว่ากลับคืนบ้างจะเป็นอะไรไป” กันต์พูด มือที่กำลังกดรหัสห้องตัวเองชะงักก่อนจะหันกลับไปมองคนตรงหน้านิ่ง ใจจริงไม่ได้นึกโกรธเคืองอะไรแต่ก็ต้องพูดสั่งสอนกันหน่อยว่าสิ่งที่ทำมันไม่ถูกต้อง
“ไม่มีใครชอบให้คนอื่นมาว่าเรา เพราะฉะนั้นก็อย่าเที่ยวต่อว่าคนอื่น”
“ผมก็แค่คิดเปรียบเทียบ”
“อย่างนั้นที่พี่พูดก็คือการเปรียบเทียบ ถือว่าเจ๊ากันไป”
เดียร์ทำท่าฮึดฮัดใส่แต่ก็ไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืดเพราะไม่อยากจะเถียง รู้ว่าเถียงไปตนก็ไม่มีทางชนะ จึงได้เลือกที่จะแลบลิ้นใส่เหมือนเด็กโดนขัดใจแล้วเดินหนีไปที่ห้องของตัวเองที่อยู่ก่อนถึงห้องของเขาทันที
กันต์มองเด็กปีหนึ่งที่ไม่วายหันมาแลบลิ้นใส่เขาอีกรอบก่อนจะเข้าห้องแล้วก็ส่ายหน้า ทั้งขำทั้งระอากับท่าทางนั้น ไม่รู้เด็กคนนี้จงเกลียดจงชังอะไรเขานักหนา แต่ถ้าจะให้คิดก็คงเป็นเรื่องที่เขาสั่งลงโทษเจ้าตัวไปนั่นแหละ
“เด็กปีหนึ่งนี่วุ่นวายจริงๆ สินะ” ได้แต่บ่นกับตัวเองแล้วก็เดินกลับเข้าไปในห้องบ้าง
ทิ้งตัวลงกับโซฟาตัวนุ่มแล้วก็ถอนหายใจออกมา เรียนก็เหนื่อยแล้วเพราะวันนี้เขาเรียนทั้งวันแล้วยังมาเจอเด็กปีหนึ่งจอมป่วนอีก แค่คุยไม่กี่ประโยคก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที เด็กอะไร... น่าจับตีเสียให้เข็ด อยากจะทิ้งตัวลงนอนหลับให้สบายแต่เสียงท้องร้องที่ดังโครกครากนั้นทำให้เขาต้องลุกแล้วเดินลากเท้าเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นตัวใหญ่ดูก่อนจะพบกับความว่างเปล่า มีเพียงแค่น้ำเย็นๆ ไข่สดอีกสองลูกแล้วก็ไส้กรอกอีกถุงเท่านั้น
ปกติเขาไม่ใช่คนที่จะปล่อยให้ของในตู้เกลี้ยงแบบนี้ แต่ช่วงนี้งานค่อนข้างเยอะเลยลืมซื้อของเข้าตู้ไป แล้วก็ปล่อยให้มันเกลี้ยงอยู่แบบนี้
กันต์ถอนหายใจก่อนจะเปิดตู้แขวนที่อยู่เหนือขึ้นไปแทน หยิบเอาบะหมี่สำเร็จรูปออกมาสองซอง วันนี้คงต้องพึ่งเจ้านี่ไปก่อน พรุ่งนี้วันหยุดค่อยไปหาอะไรมาเติมให้เต็มตู้
ระหว่างที่กำลังรอต้มน้ำให้เดือดเสียงกริ่งก็ดังขึ้นให้เขาเลิกคิ้วแปลกใจ ใครกัน...
เดินลากสลิปเปอร์สีน้ำตาลเหลืองไปหน้าประตู กดที่อินเตอร์คอมที่มันเชื่อมกับกริ่งประตูเพื่อดูว่าใครเป็นคนกด แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า กันต์ตัดสินใจเปิดประตูห้องเพื่อดูให้แน่ชัดแต่ก็ไม่มีใคร เสียงถุงพลาสติกดังกรอบแกรบเรียกสายตาให้ก้มลงมองก่อนจะเห็นถุงใบหนึ่งแขวนเอาไว้ตรงที่จับประตู
หยิบมาดูอย่างงงๆ ชะโงกหน้าออกไปมองตรงทางเดินอีกรอบว่าใครเป็นคนเอามาแขวนเอาไว้ กำลังตัดสินใจว่าจะแขวนเอาไว้อย่างเดิมหรือเดินเอาไปทิ้งดี ของใครก็ไม่รู้แบบนี้ ยังไม่ทันจะตัดสินใจสายตาก็เหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตที่ใส่เอาไว้ในถุง เขาถึงได้หยิบขึ้นมาดู
กันต์หลุดหัวเราะออกมาก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องโดยถือถุงนั้นติดมือมาด้วย เสียงเตือนน้ำเดือนดังขึ้นเขาจึงเดินไปจัดการต้มบะหมี่สำเร็จรูป ใส่ไข่กับไส้กรอกที่มีอยู่ลงไปด้วยก่อนจะยกมาที่โต๊ะกินข้าว พร้อมกับกินบะหมี่ชามนั้นกับข้าวมันไก่คู่ไปด้วยกัน
เสียงกริ่งจากประตูหน้าห้องทำเอาคนที่กำลังกินก๋วยเตี๋ยวอย่างเอร็ดอร่อยชะงักไปทันที ตวัดสายตาไปมองที่ประตูอย่างขุ่นเคืองแม้ว่าคนที่อยู่หลังประตูบานนั้นจะไม่รับรู้ถึงสายตาของเขาก็ตามที
ใครกัน ขัดจังหวะคนกำลังกินหมด!
ได้แต่บ่นในใจแต่ก็เดินไปเปิดประตู ไม่ได้เช็คดูเสียก่อนว่าใครมากดกริ่ง พอเห็นว่าเป็นใครก็ชะงักไปทันที
“มีอะ...”
แปะ
ยังไม่ทันได้ถามจนจบประโยคกระดาษโน้ตแผ่นเล็กก็ถูกแปะที่หน้าผากของเขา ก่อนที่เขาที่เอามาแปะจะเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ
“อะไรของเขา เพี้ยนไปแล้วหรือไง!” อดไม่ได้ที่จะว่าคนประหลาด ที่ทำอะไรประหลาดๆ แบบนี้
เดียร์ยกมือขึ้นหยับกระดาษที่ติดหน้าผากเขาอยู่ออก ก่อนจะเบ้ปากทันทีที่เห็นข้อความบนนั้น วางทิ้งเอาไว้บนโต๊ะกินข้าว ก่อนจะเดินมานั่งหน้าโทรทัศน์ต่อเพื่อจัดการกับก๋วยเตี๋ยวแล้วก็ขนมอื่นๆ ให้เรียบร้อย
เมื่อท้องอิ่มหนังตาก็เริ่มตก นั่งย่อยอยู่ไม่นานก็ลุกไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวเข้านอน เดินหัวเปียกออกมาจากห้องน้ำ หยิบโทรศัพท์ที่กำลังส่งเสียงดังมากดรับแล้วพูดคุยกับพี่ชายฝาแฝด คืนนี้พี่ชายจะไม่กลับมานอนที่คอนโดเพราะยังทำงานกันไม่เสร็จ และพรุ่งนี้ก็คงไม่ได้กลับบ้าน
“อือ... เราก็ไม่ได้กลับบ้าน วันจันทร์มีส่งโมเดล นัดกับหินผาแล้วก็ทัชมาทำงานที่ห้อง แล้วก็มีรายงานอีกด้วย”
[อือ... อย่างนั้นก็ตั้งใจทำงาน อย่าลืมโทรบอกมัมกับแด๊ดด้วยว่าไม่ได้กลับบ้านน่ะ]
“รู้แล้ว เดี๋ยวเราโทรบอก”
[โอเค อย่างนั้นก็อย่านอนดึก รีบนอนเข้าล่ะรู้ไหม]
“คร้าบๆ เราจะนอนแล้วเนี่ย”
[อือ อย่างนั้นแค่นี้แหละ]
“อ่าหะๆ ฝันดีนะนาย”
ฮาร์ทขานรับก่อนจะกดวางสายไป เดียร์เลยจัดการต่อสายโทรศัพท์หามัมมี๊น้ำเหนือต่อเพื่อแจ้งข่าวบอกว่าอาทิตย์นี้ลูกไม่ได้กลับบ้าน ปิดท้ายก่อนวางสายด้วยการอ้อนอยากกินขนมอร่อยๆ ฝีมือมัมมี๊ ตะโกนบอกรักให้ชื่นใจแล้วก็วางสาย
เปิดเข้าแอพต่างๆ เพื่อตามเช็คข่าวสารจนกระทั่งง่วงนอนถึงได้วางโทรศัพท์ลงและปิดไฟเตรียมเข้านอน ก่อนที่เขาจะหลับไปก็นึกไปถึงกระดาษแผ่นนั้น... ที่ยังวางอยู่บนโต๊ะ กระดาษที่มีลายมือของเขาและลายมือของคนที่อยู่ห้องถัดไป
เมื่อกี้ผมพูดไม่ดีกับพี่ไป... ขอโทษ
นี่ข้าวมันไก่ เอามาแบ่งให้ ถือว่าไถ่โทษแล้วกัน
รู้ว่าผิดก็ดี
ข้าวมันไก่อร่อยประโยคที่เขาเขียนใส่กระดาษโน้ตแล้วเอาไปใส่ไว้ในถุงข้าวมันไก่ที่ซื้อมา ก่อนจะเอาไปแขวนไว้ที่หน้าห้องของพี่เหนือเดือน ใต้ประโยคพวกนั้นก็มีลายมือของอีกฝ่ายเขียนตอบกลับมา
************************************************
มีใครคิดถึงฟางไหม คิดถึง #พี่หมีกันต์ กับ #น้องตัวเล็ก กันบ้างหรือเปล่าคะ งานเยอะมากจริงๆ ค่ะตอนนี้ เคลียร์งานแทบจะไม่ทัน นี่ยังมีงานบ้านลูกค้าค้างอีกหนึ่งหลังยังไม่เสร็จเลย โฮ... งานอะไรจะเยอะขนาดนี้ อยากจะมีวันหยุดยาวๆ สักอาทิตย์สองอาทิตย์ อยากนอนตื่นสายๆ แต่งนิยายชิลๆ ที่สุดอ่ะ พอ! นอกเรื่องแล้ว กลับมาที่นิยายกันต่อ
มีความต่อล้อต่อเถียงกันจ้าพี่น้องคู่นี้ ทำไมเรารู้สึกว่ามันงุ้งงิ้งๆ ล่ะ ทำไมรู้สึกว่าเขาเหมือนจะจีบกันล่ะทั้งๆ ที่ยังไม่ได้จีบกันเลย พี่กันต์สายอ่อยก็ยังไม่อ่อยน้องตัวเล็กนะเนี่ย มีการเอาข้าวมาแขวนไว้หน้าห้องพี่ น่าเอ็นดูอะไรแบบนี้ เลือกทีมกันได้ไหมคะจะเชียร์ทีมไหน หรือเหมาหมดสองทีมเลยดี ฟางเองก็ชักจะเลือกข้างเลือกฝั่งไม่ถูกแล้วเหมือนกันจ้า
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 313269 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก