Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด
#พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
ทั้งเสียงกริ่งเสียงทุบประตูปึงปังดังลอดเข้ามาในห้องนอนให้คนที่กำลังนอนหลับสบายรู้สึกตัวตื่น ใบหน้าเนียนงอง้ำอย่างขัดใจที่มีคนมาขัดจังหวะการนอนที่แสนจะสบายของเขา นอนหลับตานิ่งๆ เพื่อให้ร่างกายตื่นเต็มที่ก่อนจะลุกเดินไปเปิดประตูห้อง เห็นว่าเป็นเพื่อนรักตั้งแต่เด็กยืนฉีกยิ้มกว้าง มือข้างหนึ่งยกค้างมันคงกระหน่ำเคาะประตูอยู่แน่น ส่วนอีกข้างก็แตะอยู่ที่กริ่งหน้าประตู พอมองเลยมันไปก็เจอกับเพื่อนใหม่ยืนยิ้มขำอยู่ด้านหลัง สรุปว่าทั้งเสียงเคาะประตูแล้วก็เสียงกริ่งเป็นฝีมือไอ้ทัชคนเดียวเลยสินะ
“มึงจะกดกริ่งห่าอะไรขนาดนี้ เดี๋ยวข้างห้องก็ออกมาสั่งนั่งม้าหรอกไอ้สัส!” ด่ามันไปทีก่อนจะดันประตูออกกว้างขึ้นเพื่อให้ทั้งสองคนเดินเข้ามา เห็นหินผาหอบหิ้วของสำหรับตัดโมเดลมาเต็มไม้เต็มมือ เลยเดินไปช่วยมันหิ้วแล้ววางเอาไว้ตรงโต๊ะหน้าโซฟา
“หือ... นั่งม้าอะไรของมึง ฝันค้างหรือไง” ทัชถามอย่างงงๆ
“ข้างห้องกูเนี่ย... พี่วินัยอยู่ เข้าใจยังห๊ะ”
ทัชตาโตด้วยความตกใจ “ใครวะ หรือว่า... พี่กันต์เหรอ”
“เออ!”
“เชี่ย...! ไอ้เตี้ย ดวงมึงสมพงษ์พี่เขามาก หรือจะเป็นเนื้อคู่กันว... โอ๊ย! ไอ้สัดตบหัวกูทำไหมเนี่ย” ทัชว่าแต่ยังไม่ทันจะได้พูดจบประโยคฝ่ามือน้อยของเพื่อนเตี้ยก็ตบผลัวะเข้าเต็มๆ ที่ศีรษะจนต้องร้องออกมา
“ปากมึงนี่นะ!!” เดียร์ว่าเสียงโหดพลางมองเพื่อนตาขวาง “หินมึงตามสบายเลยนะ กูไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวมาทำงานกัน รอแปบนึงนะมึง ในตู้เย็นมีพวกน้ำของกินอยู่เอามากินได้เลย” พูดจบก็หาวออกมาอย่างคนที่ยังง่วงนอนอยู่ พลางชี้นิ้วไปทางห้องครัวที่อยู่ใกล้ๆ กัน
“อือ มึงไปอาบน้ำเถอะ” หินผาว่า ทิ้งตัวเหยียดยาวบนพื้นพรมหน้าโซฟา ส่วนทัชก็เดินไปทั่วห้องอย่างกับเป็นห้องของตัวเอง
“อะไรวะมึง” ยังไม่ทันที่เดียร์จะได้เดินกลับเข้าห้องนอนเสียงของทัชก็ดังขึ้นรั้งเขาเอาไว้เสียก่อน เจ้าตัวชูกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆ ขึ้นมาให้ดู แบบที่เจ้าของห้องเห็นก็เบ้หน้า “นี่มึงส่งจดหมายรักกับใครวะ เมื่อกี้พูดไม่ดีกับพี่ไป ขอโทษ นี่ข้าวมันไก่ เอามาแบ่งให้ ถือว่าไถ่โทษแล้วกัน รู้ว่าผิดก็ดี ข้าวมันไก่อร่อย อะไรของมึงวะ”
“สัส! เอามานี่” เดียร์แทบจะกระโจนไปหาเพื่อนแล้วแย่งกระดาษแผ่นนั้นมา แต่ทัชก็หันหนีได้ทันท่วงทีเหมือนกัน
“ไม่ใช่ลายมือไอ้ฮาร์ทอ่ะ กูมั่นใจ อีกอย่างมึงไม่เรียกฮาร์ทว่าพี่แล้วมึงสองคนคงไม่เขียนจดหมายตอบไปมามุ้งมิ้งแบบนี้หรอก แล้วนี่ใครวะ เป็นรุ่นพี่ซะด้วย” ทัชหันมาแซ็ว หน้าตาล้อเลียนแบบที่คนเห็นอยากจะยกเท้าถีบสักที “มึงว่าใครวะหิน เพื่อนมึงแอบไปกุ๊กกิ๊กๆ กับรุ่นพี่คนไหนวะ”
“ยุ่งจริง เอามานี่!” เดียร์ว่า พยายามที่จะแย่งกระดาษแผ่นนั้นกลับคืนมาแต่ก็ไม่เป็นผล
“ไหนบอกพี่มาสิจ๊ะ ว่ารุ่นพี่คนนี้คือใครเอ่ย” ทัชลอยหน้าลอยตาถามเสียงอ่อนเสียงหวานเห็นแล้วก็หมั่นไส้อยากจะถีบมันจริงๆ เลย
เดียร์จิ๊ปากอย่างขัดใจ “อยากได้ก็เอาไปเลย!” เจ้าตัวว่าก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้อง ไม่วายได้ยินเสียงบ่นเสียดายจากไอ้ทัชเรื่องที่ว่าเขาไม่ยอมแย่งมันต่อ
พอนึกไปถึงกระดาษแผ่นนั้นก็อดไม่ได้ที่จะนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืน เพราะปากตัวเองแท้ๆ ที่ดันเผลอไปเล่าให้มัมมี๊ฟัง สุดท้ายก็เลยโดนมัมมี๊เทศน์เสียตั้งนานสองนานแถมยังต้องไปขอโทษอีก
‘มัมรู้ไหม พี่วินัยนั่นว่าเดียร์ด้วย บอกว่าเดียร์เป็นหลักกิโลอ่ะมัมมมม เดียร์ไม่ได้เตี้ยสักหน่อยสูงตั้งร้อยเจ็ดสิบกว่า ตัวเองเถอะสูงเวอร์ สูงอย่างกับเสาไฟฟ้า นี่ไม่รู้ว่าคนหรือเสาไฟฟ้าอะไรจะสูงขนาดนั้น แล้วมัมคิดดูสิ เขามาว่าเดียร์อ่ะมัม’
‘เขาว่าเดียร์ เพราะเราไปว่าพี่เขาก่อนใช่ไหม’ น้ำเสียงเรียบๆ ของมัมมี๊ที่ดังมาจากปลายสายทำเอาคนทางนี้ต้องกลืนน้ำลายลงคอ
‘มัม...’
‘ว่ายังไงครับ เราไปว่าพี่เขาก่อนหรือเปล่า’
‘ก็... ครับ’ ได้แต่ยอมรับอย่างจำยอม
‘เพราะเราไปว่าพี่เขาก่อน พอพี่เขาว่ากลับเราก็โกรธ ไม่พอใจ แล้วตอนเราไปว่าพี่เขาไม่คิดบ้างเหรอหือว่าพี่เขาเองก็ไม่พอใจเหมือนกัน’ เสียงนุ่มของมัมมี๊น้ำเหนือพูดสอน ‘เดียร์ไม่ชอบให้พี่เขาว่า พี่เขาก็ไม่ชอบให้เราไปว่าพี่เขาเหมือนกัน อีกอย่างเราอายุน้อยกว่าเขาไปว่าเขาแบบนั้นได้ยังไงครับ ไม่น่ารักเลยนะน้องเดียร์’
‘มัม...’
‘ไม่อ้อนมัมครับ รู้ตัวไหมว่าทำผิด’
‘รู้ครับ...’ ได้แต่รับคำเสียงอ่อย
‘รู้ตัวว่าทำผิดแล้วต้องทำอย่างไรครับน้องเดียร์’
‘ขอโทษครับ...’
‘ใช่แล้วครับ ไปขอโทษพี่เขาที่เราไปว่าพี่เขาแบบนั้น แล้วก็ห้ามทำตัวไม่น่ารักด้วยเข้าใจไหมครับ เราดื้อ ไม่น่ารักแบบนี้มัมไม่โอเคนะครับ’
‘เดียร์ขอโทษครับ’
‘เก่งมากครับ ไปขอโทษพี่เขา จะขอโทษพี่เขายังไงก็ได้แต่ต้องขอโทษนะครับรู้ไหม เด็กดีของมัมต้องทำตามคำพูดแล้วก็ไม่โกหกมัมนะครับ’
‘ครับมัม...’
‘มัมรักน้องเดียร์นะครับ คนเก่งของมัม’
‘น้องเดียร์ก็รักมัมครับ คิดถึงมัม อยากกอดมัมแล้ว’ คนทางนี้ส่งเสียงออดอ้อนไปตามสายให้อีกฝ่ายหัวเราะออกมาอย่างนึกออกเลยว่าลูกชายของตนเองจะทำสีหน้าแบบไหนอยู่
‘เอาไว้กลับมาบ้านมัมจะให้กอดทั้งวันเลยครับ ไปครับไปอาบน้ำ กินข้าว แล้วจะได้พักผ่อนเนอะ’
‘ครับ ฝันดีนะครับมัม’
‘ครับ ฝันดีครับ’เพราะมัมพูดแบบนั้น เพราะสัญญากับมัมเอาไว้แล้ว และไม่อยากที่จะทำให้มัมผิดหวังไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม เขาถึงได้ตัดสินใจว่าจะขอโทษพี่วินัยหน้าโหดคนนั้น แต่ถ้าจะให้เดินไปพูดต่อหน้าเดียร์ก็ขอบอกเลยว่าไม่ทำแน่นอน สุดท้ายก็เลยหยิบกระดาษแผ่นเล็กมาเขียนคำขอโทษลงไป ตั้งใจว่าจะเอากระดาษไปติดไว้ที่ประตูหน้าห้อง ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะสังเกตเห็นหรือเปล่า เลยตัดสินใจว่าจะเอาใส่ไว้ในถุงข้าวมันไก่ที่เขาซื้อมาแล้วก็เอาไปแขวนไว้ที่หน้าห้องอีกฝ่าย ข้าวมันไก่นี้ก็ถือเสียว่าเป็นของไถ่โทษแล้วกัน
“สรุปว่าไงเนี่ย ลายมือบนกระดาษแผ่นนี้คือใคร” ทัชถามอีกครั้งเมื่อเดียร์เดินออกมาจากห้องนอนด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่
คนที่เพิ่งเดินเข้าไปอาบน้ำมาขมวดคิ้วใส่ “ยังไม่เลิกอีก ยุ่งจริงๆ เลย จะลายมือใครก็ช่างเถอะน่า จะมาทำงานไม่ใช่หรือไงเดี๋ยวก็ไม่เสร็จหรอก มึงหัดเอาอย่างหินผามันบ้าง มันยังไม่เผือกเรื่องกูเลย”
คนโดนพาดพิงหัวเราะหึๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากจัดการเคลียร์พื้นที่หน้าโทรทัศน์เพื่อที่พวกเขาจะได้มีพื้นที่ทำงาน
“กูจะบอกมัมมึงว่ามึงแอ๊วผู้ชาย” ทัชว่า
พอได้ยินแบบนั้นเดียร์ที่กำลังยกน้ำขึ้นดื่มก็สำลักจนน้ำแทบพุ่ง หินผาที่ทำหน้าที่เป็นผู้ฟังก็หลุดขำดังพรืด
“สัส!! แอ๊วผู้ชายห่าไรของมึงล่ะ!” หันมาว่าหน้าตาแดงก่ำแต่ไม่ได้เพราะเขิน เป็นเพราะยังสำลักไม่หายกับคำที่มันเปรียบเปรย
“อ้าว! แล้วกูพูดผิดตรงไหน กูคาดเดา คาดคะเนจากหัวสมองเชอร์ล็อก โฮมส์ของกู กูขอเดาว่าลายมือบนกระดาษต้องเป็นผู้ชายแน่นอน!” คนมั่นอกมั่นใจว่า มีการเดินไปเดินมาทำท่าครุ่นคิดอย่างกับนักสืบ “เหตุผลมีดังนี้... หนึ่ง ลายมือดูไม่น่ารักมุ้งมิ้ง กูว่าลายมือผู้ชายชัวร์ๆ อีกนิดหนึ่งก็จะเรียกลายมือคุณหมอได้แล้วอ่านยากชิบหายแต่ก็ยังพออ่านได้ ถ้าเป็นผู้หญิงต้องมุ้งมิ้งกว่านี้แน่ๆ สอง! ข้อความในกระดาษมันห้วนและสั่นมาก ต่อให้เป็นรุ่นพี่แต่ถ้าเป็นผู้หญิงข้อความต้องยาวและนุ่มกว่านี้ อย่างน้อยก็ต้องมีคำลงท้ายคะ ค่ะ จ้ะ จ๊ะ บ้างแหละ แต่นี่ไม่มีเลย”
ทัชหันกลับมามองเพื่อนสมัยเด็กของตัวเองแล้วหันไปทางเพื่อนใหม่เพื่อหาแนวร่วม “เพราะฉะนั้น... เจ้าของลายมือนี้ต้องเป็นผู้ชายแน่ๆ! มึงก็คิดแบบนั้นใช่ไหม”
เดียร์หันไปมองหินผาทันทีที่ทัชหันไปหาเพื่อนร่วมขบวนการ อีกฝ่ายเองก็หันมามองเขาพร้อมกับยิ้มแต่เป็นรอยยิ้มที่เดียร์เองก็ไม่ค่อยจะไว้ใจเท่าไหร่ เพราะไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้จากเพื่อนใหม่คนนี้เลย
หินผาไม่ได้พูดอะไรแต่หันกลับไปหาทัชแทน “กูว่ามาเริ่มทำงานดีกว่า เดี๋ยวงานจะเสร็จไม่ทันกำหนดส่งนะ”
ทัชส่งเสียงเหมือนจะขัดใจที่ไม่มีแนวร่วม เจ้าตัวทิ้งตัวลงนั่งใกล้ๆ กับหินผาก่อนจะจัดการรื้อของจำเป็นออกมาจากถุง พอเห็นว่าเพื่อนไม่สนใจอะไรแล้วหินผาก็หันกลับมามองที่เดียร์อีกครั้ง
“พี่กันต์สินะ” เจ้าตัวขยับปากแบบไม่มีเสียงช้าๆ ให้อ่านปากได้ทัน เดียร์ได้แต่ตาโตใส่ พอเห็นท่าทางแบบนั้นหินผาก็ยิ้มขำออกมา ไหวไหล่เหมือนไม่ใส่ใจอะไรแล้วก็หันไปช่วยทัชแทน
เดียร์ได้แต่ย่นจมูกใส่ “พวกมึงกินอะไรมากันหรือยัง”
“ยัง เออ! กูฝากหินซื้อของกินมา เมื่อกี้เอาไปวางไว้ในครัว มึงแกะเลยเดี๋ยวกูเข้าไปช่วย” ทัชพูดอย่างนึกขึ้นได้ ลุกเดินเข้าไปช่วยเจ้าของห้องเทมื้อเช้าใส่ถ้วยใส่จาน
โจ๊กหมูใส่ไข่ที่ยังมีควันลอย แถมยังมีหมูสะเต๊ะอีกยี่สิบไม้
“มึงซื้อแถวไหนวะ น่ากินอ่ะ หมูเต๊ะก็อร่อย” เดียร์ว่า กัดหมูสะเต๊ะเข้าไปเต็มคำ ก่อนจะกวักมือเรียกคนที่ซื้อของกินมาให้มาจัดการมื้อเช้าด้วยกัน
“ร้านหน้าหอน่ะ กูเคยกินแล้วว่าอร่อยดีเลยซื้อมาด้วย” หินผาตอบ
พวกเขาทั้งสามคนใช้เวลาจัดการกับมื้อเช้าไม่นานนัก ทั้งโจ๊กทั้งหมูสะเต๊ะก็อันตรธานหายเกลี้ยงลงไปอยู่ในท้อง เมื่ออิ่มกันเรียบร้อยแล้วก็ถึงเวลาลงมือทำงานกันเสียที ตอนแรกว่าจะนั่งทำกันตรงหน้าโซฟา หน้าโทรทัศน์นั่น แต่พอเริ่มลงมือทำงานก็เห็นว่าพื้นที่แค่นี้คงไม่พอแน่ พวกเขาเลยช่วยกันยกโซฟาไปไว้มุมห้องจนเหลือพื้นที่หน้าโทรทัศน์กว้างขวางให้นั่ง นอนทำงานกันเต็มที่
งานที่พอฟังก็เหมือนจะง่ายๆ เพราะให้ตัดโมเดลบ้านไม้ที่ต้องให้เห็นตัวโครงสร้างของบ้านด้วย แต่พอเริ่มลงมือทำถึงได้รู้ว่าไม่ง่ายแบบนั้นเลย เพราะรายละเอียดนั้นค่อนข้างเยอะทีเดียว ทั้งการทำโครงเคร่าของผนัง โครงสร้างของพื้นและหลังคา จากตอนแรกที่คิดว่าคงใช้เวลาไม่นานก็เสร็จ แต่นี่ผ่านไปครึ่งวันแล้วงานยังไม่คืบหน้าไปไหนเลย
“มึง... กูหิวแล้วว่ะ ไปหาอะไรกินกันดีไหม” ทัชทิ้งตัวลงนอนเหยียดยาวก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดดูเวลา “เชี่ย... บ่ายโมงกว่าแล้วมึง บ้านเรายังได้แค่เสาเองว่ะ กูตัดผนังเสียไปตั้งหลายชิ้น”
“กูก็เหมือนกัน ตัดเบี้ยวว่ะ ถ้าเอาไปติดต้องไม่สวยแน่นอน แล้วนี่ไม้ที่พวกเราซื้อมาจะพอไหมวะเนี่ย” เดียร์ว่า ทิ้งตัวนอนอีกคน
หินผามองเพื่อนทั้งสองคนที่ดูเหมือนจะหมดแรงกันแล้วก็วางมือจากการกรีดไม้ที่เอามาใช้ทำโมเดล “อย่างนั้นไปหาอะไรกินกันก่อนแล้วกัน ซื้อมื้อเย็น มื้อดึกเข้ามาเลยจะได้ทำงานกันต่อยาวๆ”
“กูเห็นด้วย!” ทัชเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันทีที่ได้ยินคำว่าไปหาอะไรกิน
มื้อเช้าที่จัดการไปนั้นย่อยสลายไปหมดแล้ว ตอนนี้ในท้องของเขาช่างว่างเปล่าเสียเหลือเกิน พวกเขาจึงช่วยกันเก็บไม้ เศษไม้ กาว กระดาษให้เป็นที่เป็นทางจนเรียบร้อยก่อนจะพากันเดินออกจากห้องเพื่อลงไปหาอะไรกินกัน
“อ้าว... พวกพี่... สวัสดีครับ” ทัชยกมือไหว้เมื่อเจอรุ่นพี่ที่เดินออกมาจากลิฟต์
“อ้าว ปีหนึ่ง อยู่คอนโดนี้เหรอเนี่ย” ไข่เจียวทักกลับมา “มึงก็อยู่นี่เหรอหิน”
“เปล่าพี่ ผมมาทำงานที่ห้องเดียร์ แล้วนี่พวกพี่มาทำอะไรกัน”
ไข่เจียวกับป่าไม้ยกมือขึ้นจนเห็นของในมือชัดเจน ในมือของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยถุงจากซุปเปอร์มาร์เก็ต “มาหาของกินน่ะ แล้วนี่จะไปไหนกัน”
“พวกเราจะไปหาอะไรกินกันน่ะครับ แล้วจะได้กลับมาทำงานกันต่อ” เดียร์ตอบคำถามของรุ่นพี่
“เฮ้ย! อย่างนั้นไปกินด้วยกัน ไม่ต้องไปซื้อ พวกพี่มีเชฟฝีมือดีอยู่รับรองคุณภาพ อร่อยเด็ดอย่างกับเชฟมือหนึ่งของประเทศไทยเลยนะ ได้กินฝีมือมันแล้วจะติดใจ นี่พวกพี่ก็ขนของสดมาให้มันทำให้กินนี่แหละ” ไข่เจียวชวนทั้งสามคน
พวกเขามองหน้ากันเหมือนจะปรึกษากันว่าจะเอาอย่างไรดี ใจจริงก็ไม่อยากจะออกไปข้างนอกเพราะคงเสียเวลาไปเป็นชั่วโมง แต่ก็เกรงใจที่จะไปร่วมวงกับพี่ๆ เขาแบบนี้ แล้วก็ดูเหมือนพวกรุ่นพี่เองก็จะรู้
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ไปกินด้วยกันนั่นแหละ พวกพี่เตรียมของมาเยอะอยู่แล้ว” ดิวพูด
“ใช่ๆ ไปๆ ไปกินด้วยกันนี่แหละ”
“อย่างนั้นก็ได้พี่” เป็นหินผาที่ตอบตกลง ซึ่งทั้งเดียร์และทัชเองก็พยักหน้าตกลง
“อย่างนั้นไปทำห้องผมไหมพี่ ห้องผมอุปกรณ์พร้อม พวกผมจะได้ช่วยด้วย ให้พวกพี่ทำเกรงใจพี่” เดียร์พูด ถ้าจะไปกินข้าวกับพวกพี่เขาแล้วยังต้องไปรบกวนห้องพี่เขาอีกก็เกรงใจ
“ได้ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว นำไปเลยครับผม เดี๋ยวพี่ไปตามเชฟมือหนึ่งของพี่มาก่อน” ไข่เจียวพูดก่อนจะเดินตามรุ่นน้องไปที่ห้อง
เดียร์กดรหัสเพื่อจะเปิดห้องของตัวเองท่ามกลางเสียงร้องของรุ่นพี่ปีสาม จนเจ้าของห้องต้องหันมามอง “มีอะไรเหรอพี่”
“นี่อยู่ห้องนี้เหรอ” ป่าไม้ถามพร้อมชี้นิ้วไปที่เลขห้องบนประตู “อยู่ข้างห้องไอ้กันต์เลยนี่หว่า นี่เคยเจอมันบ้างไหม มันรู้ไหมละเนี่ยว่าอยู่ข้างห้องกับน้องปีหนึ่ง”
“แหะ... ก็เคยเจอแล้วล่ะครับ เมื่อวานก็เจอ ผมเพิ่งรู้เหมือนกันว่าอยู่ข้างๆ ห้องพี่เขา”
“แล้วเชฟมือหนึ่งของพวกพี่ละครับ อยู่ชั้นนี้เหมือนกันเหรอ” ทัชถาม
ไข่เจียวยักคิ้ว ชี้นิ้วไปที่ประตูบานที่อยู่ถัดจากประตูของเดียร์ “นี่ไง เชฟกระทะเหล็กของพวกพี่ ไม่อยากจะโม้นะ แต่ฝีมือทำอาหารของมันนี่สุดยอด ทั้งของคาวของหวาน ได้ชิมรับรองติดใจแน่นอน ไม่เชื่อถามไอ้หินดูเลย มันเองก็เคยกินอยู่”
“เออ พี่กันต์ทำอาหารเก่ง กูเคยได้กินอยู่เหมือนกัน”
“จริงดิ นี่เลยพี่ ไอ้เดียร์นี่ก็ทำเก่ง แต่มันขี้เกียจไปหน่อย สงสัยต้องประลองฝีมือกันหน่อยแล้วมั้งพี่ว่าใครจะเด็ดกว่ากัน” ทัชพูด ดึงเพื่อนมาใกล้แล้วยกแขนขึ้นกอดคอ “ปีหนึ่งอย่างพวกผมขอส่งเดียร์เข้าแข่งขันเลยพี่”
“ดีๆ อย่างนั้นพวกกูปีสามส่งไอ้เชฟกระทะเหล็กเข้าแข่งเอง” ไข่เจียวพูด ส่งถุงในมือให้กับเพื่อนและรุ่นน้อง “ฝากก่อน เดี๋ยวกูไปเรียกเชฟทีมเรามาก่อน ไม่รู้ป่านนี้มันจะตื่นหรือยัง”
ทุกคนพยักหน้ารับก่อนจะพากันเดินเข้าไปในห้องของเดียร์ เจ้าของห้องเดินนำไปที่ส่วนครัวเพื่อเก็บของสด “พวกพี่ตามสบายเลยนะครับ พอดีพวกผมตัดโมเดลกันอยู่หน้าทีวีเลยจะรกหน่อยนะพี่”
“นี่ทำไรกันวะ โมเดลโครงสร้างไม้เหรอ” ป่าไม้ถามพลางเดินไปดูอุปกรณ์ต่างๆ ที่วางเอาไว้ “ตอนปีหนึ่งพวกกูก็ได้ตัด ตอนแรกคิดว่าง่าย เชี่ยเอ๊ย! ที่ไหนได้ ยากเหมือนกันนี่หว่า ยิ่งตอนนั้นนะ พวกกูอยากโชว์เฟี้ยว เอาไม้บัลซ่ามาตัดเป็นกระเบื้องหลังคาโว้ย ทีละแผ่นเลยนะแล้วก็มาติดซ้อนๆ กัน อยากเฟี้ยวไง ใช้ไม้ทั้งหมด เพื่อนกลุ่มอื่นเขาใช้กระดาษที่มันเป็นลอนๆ อ่ะ มาตัด”
“จริงๆ แล้วพวกผมก็อยากใช้ไม้ทำกระเบื้องหลังคานะพี่ แต่นี่แค่ตัดจันทัน กับแปยังเบี้ยวแล้วเบี้ยวอีกเลยพี่”
“มาๆ เดี๋ยวพวกกูช่วยตัด แลกกันกับที่พวกกูมาป่วนห้องมึง” ป่าไม้ว่า เตรียมหยิบคัตเตอร์แล้วก็แผ่นไม้มาตัด
“เฮ้ยพี่! ไม่เป็นไร เกรงใจพี่ พวกพี่ชวนผมกินข้าวด้วยแล้ว ไม่ต้องช่วยพวกผมหรอก เกรงใจ” เดียร์รีบปฏิเสธทันที
“ไม่เป็นอะไรหรอก นิดๆ หน่อยๆ เองเดียร์” ดิวพูดพร้อมกับยิ้มให้ “พวกพี่แค่ช่วยตัด ส่วนประกอบพวกเดียร์ก็ทำกันไป เพราะไหนๆ ก็ว่างอยู่แล้ว เชฟพวกพี่ยังไม่มาเลยกว่าจะทำอาหารเสร็จอีก”
“อ่า... ขอบคุณครับ” เดียร์ยกมือไหว้ขอบคุณ “เออพี่... พี่กันต์เขาทำกับข้าวเก่งมากเลยเหรอพี่”
“อือ! เก่งดิ” ป่าไม้พูด “บ้านมันทำอาหารเก่งกันทั้งบ้าน ทั้งมัมมัน พ่อมัน โดยเฉพาะพ่อนะ ฝีมืองี้สุดยอดเลย ของคาวก็อร่อยของหวานก็อร่อย พวกพี่นี่ชอบไปบ้านมันตอนวันหยุด ได้กินของอร่อยๆ ทุกที”
“เดี๋ยววันนี้ให้มันทำเมนูเด็ดให้กิน รับรองว่าเห็นแล้วจะแปลกใจ” ดิวว่ายิ้มๆ แบบที่เดียร์แล้วก็ทัชได้แต่ทำหน้างุนงง
“เมนูเด็ดเหรอพี่”
“ใช่แล้วล่ะ” ดิวพยักหน้ายืนยันกับคำพูดของตัวเอง “เมนูเด็ด ที่ไม่คิดว่าคนอย่างกันต์มันจะทำได้น่ะ”
************************************************
มาแล้วครับผม มาแล้วค่า มาดึกๆ พร้อมกับตอน เชฟกระทะเหล็ก ฮ่าาาาา แต่คงไม่หิวกันหรอกเนอะ ก็ยังไม่มีพูดถึงอาหารเลย มีย้อนความจ้าว่าเหตุใดเจ้าต่ายถึงได้ยกข้าวมันไก่แล้วก็เขียนโน้ตไปขอโทษพี่หมี น้องต่ายโดนมัมมี๊ดุมาจ้า ส่วนคราวหน้า... เมนูเด็ดของคนพี่จะเป็นอะไรนั้นก็รอติดตามกันนะคะ
เห็นมีคนไม่ชอบนิสัยน้องเดียร์ บอกว่าน้องงี่เง่า ไม่เหมือนพี่ฮาร์ท แต่คืออยากจะบอกว่า ฝาแฝด ไม่จำเป็นต้องเหมือนกันค่ะ ส่วนน้องทำไมงี่เง่า คือฟางก็ไม่รู้ว่าแบบนี้ที่ฟางแต่งเรียกว่างี่เง่าหรือเปล่า แต่ฟางก็ไม่คิดว่าน้องจะงี่เง่าหรือเอาแต่ใจอะไรขนาดนั้น ส่วนตัวของฟางแล้ว ฟางไม่คิดว่าปรับหรือเปลี่ยนนิสัยน้อง เพราะฟางคิดว่า ถ้าน้องไม่ได้นิสัยแบบนี้ก็ไม่ใช่น้องเดียร์ค่ะ ถ้าน้องเดียร์ไม่ได้เป็นอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็คงไม่สามารถทำให้เกิดนิยายเรื่องนี้ขึ้นได้ค่ะ
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 313242 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก