Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด
#พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ที่เดียร์ตั้งใจว่าจะกลับบ้านไปอ้อนมัมมี๊เสียหน่อยแต่ความตั้งใจนั้นเป็นอันตกไปเมื่ออาจารย์สั่งงานดรออิ้งมาแล้วก็ให้ส่งวันจันทร์ มันจะไม่เป็นปัญหาเลยถ้าหัวข้อของอาจารย์จะไม่ใช่มหาวิทยาลัย รูปที่ต้องวาดส่งจะเป็นรํปอะไรก็ได้ สไตล์ไหนก็ได้ จะเป็นทัศนียภาพยังไงก็ได้ อาคาร ผู้คน หรือแม้แต่มุมเล็กๆ ก็ได้ ขึ้นอยู่กับการนำเสนอของแต่ละคน แต่มีข้อกำหนดหลักๆ สองข้อคือ ให้วาดในสิ่งที่ตาเห็นทุกอย่าง และภาพที่วาดนั้นจะต้องเป็นมุม อาคารหรืออะไรก็แล้วแต่ในมหาวิทยาลัยเท่านั้น
เพราะอย่างนั้นโครงการกลับบ้านอ้อนมัมเป็นอันต้องพับเก็บใส่กระเป๋าไป แล้วก็เปลี่ยนมาเป็นหอบกระดานวาดรูปเข้าไปในมหาวิทยาลัยแทน
“เดียร์มากินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวจะเข้าไปในมอไม่ใช่หรือไงกัน” เสียงของแฝดคนพี่ร้องเรียกน้องชายที่นั่งทำหน้าหงอยอยู่บนโซฟาในห้องของเขา
“เดียร์” ฮาร์ทเพิ่มเสียงและความเข้มของเสียงขึ้น เรียกเด็กดื้อมา “มากินข้าว เดี๋ยวจะได้เข้ามอพร้อมกัน ถ้าช้าจะไม่รอแล้วนะ”
พอได้ยินแบบนั้นคนที่นั่งทำหน้าหงอยอยู่ที่ห้องนั่งเล่นก็ยอมเดินเข้ามาในครัว ทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ของโต๊ะอาหาร ดวงตากลมโตเงยขึ้นสบตากับพี่ชายฝาแฝด “เราอยากกลับบ้าน อยากกลับไปอ้อนมัม~!”
“ก็มีงานไม่ใช่หรือยังไง” ฮาร์ทว่า เลื่อนจานอาหารมื้อเช้าไปให้น้องชาย ก่อนจะเดินไปรินน้ำส้มใส่แก้วแล้วก็ถือมาให้
“อือ… แต่เราอยากกลับบ้าน” พูดเสียงอ่อนก่อนจะยกมือกอดเอวพี่ชายเอาไว้
“รีบทำงานให้เสร็จสิ ถ้าเสร็จพรุ่งนี้ก็กลับบ้านกัน วันจันทร์มีเรียนบ่ายไม่ใช่เหรอ” คำพูดของฮาร์ทเรียกให้คนหงอยตาโตทันทีอย่างนึกขึ้นได้
“จริงด้วย! วันจันทร์เรามีเรียนบ่าย รูปก็ส่งตอนบ่ายถ้าเราวาดรูปเสร็จเร็วก็กลับบ้านได้ กลับวันนี้เลยได้ไหมอ่ะ” เดียร์เงยหน้ามองพี่ชายฝาแฝด พร้อมกับทำหน้าอ้อน
เพราะว่าเขาขับรถไม่เป็นถ้าจะกลับบ้านก็ต้องอ้อนให้พี่ชายเป็นคนขับรถกลับด้วยกันนี่แหละ
“กลับพรุ่งนี้เช้าก็ได้ กลับวันนี้ก็ต้องโทรบอกมัมเอาไว้ แล้วงานจะเสร็จตอนไหนรู้แล้วเหรอ ถ้ากลับดึกมัมก็ต้องรออีก พรุ่งนี้ก็ตื่นกลับบ้านแต่เช้าแล้วกัน” ฮาร์ทว่า ดีดหน้าผากน้องชายไปทีตอนที่อีกฝ่ายทำหน้ามุ่ย
“เราเจ็บนะ” คนโดนดีดหน้าผากร้องพลางถูหน้าตัวเองกับหน้าท้องของพี่ชาย
“กินซะ จะได้รีบเข้าไปทำงานกัน” ฮาร์ทว่าจับแขนของเดียร์ที่ยังกอดเอวเขาเอาไว้อยู่ออกก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเอง แต่ยังไม่ทันจะเดินน้องชายฝาแฝดที่คลานตามกันมานิดเดียวก็คว้าแขนเอาไว้ก่อน “อะไร”
“จุ๊บก่อน จุ๊บๆๆๆ”
คนเป็นพี่กรอกตาไปมาเมื่อเห็นท่าทางอ้อนปนงอแงของน้องชายฝาแฝด โตขนาดนี้แล้วยังจะชอบอ้อนให้เขาหอมให้เขาจุ๊บอีก แอบนึกกังวลล่วงหน้าไปว่าน้องชายของเขานี่ถ้ามีแฟนจะดูแลสาวเจ้าเขาได้ไหม ก็ในเมื่อนิสัยเด็กเสียขนาดนี้
“เรื่องมากจริงๆ โตขนาดนี้แล้วแท้ๆ เลย” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ฮาร์ทก็ก้มลงจุ๊บหน้าผากน้องชายไปทีก่อนจะเอียงแก้มให้เดียร์จุ๊บแก้มเขาคืน พอได้จุ๊บสมใจเจ้าตัวแสบก็ยิ้มร่าจนฮาร์ทต้องยกมือยีผมอย่างมันเขี้ยวปนเอ็นดูกับท่าทางนั้น
เดียร์เหมือนกับมัมมี๊น้ำเหนือของเขามาก หน้าตาพวกเขาทั้งคู่ก็ออกไปทางมัมมี๊มากกว่า แต่เขาได้ดวงตามาจากแด๊ดแต่น้องชายจากมัมมี๊ ส่วนนิสัยก็คงได้มัมมี๊มาเต็มๆ เพราะทั้งขี้อ้อน ขี้งอแง ฮาร์ทไม่ได้จะว่ามัมมี๊ตัวเองนะแต่แด๊ดดี๊เคยเล่าให้ฟังว่ามัมมี๊น่ะทั้งดื้อทั้งขี้อ้อน แต่ตอนเล่าคนเล่าก็เล่าไปยิ้มไปดูจะชอบแล้วก็เอ็นดูเสียเหลือเกิน
“ยิ้มอะไรน่ะ นึกถึงสาวที่ไหนหรือไง” เดียร์ถามเมื่อเห็นว่าอยู่ๆ พี่ชายฝาแฝดก็ยิ้มออกมา
“เปล่า แค่นึกถึงตอนที่แด๊ดเล่าเรื่องมัมมี๊ให้ฟัง” พอได้ยินฮาร์ทตอบแบบนั้นเดียร์ก็พยักหน้าก่อนจะยิ้มกว้างตาม
ใช้เวลาจัดการกับมื้อเช้าไม่นานนักทั้งสองคนก็พร้อมจะเข้าไปในมหาวิทยาลัย วันนี้ฮาร์ทมีทำรายงานกับเพื่อนๆ ในกลุ่ม ทั้งสองคนเลยตั้งใจจะเข้าไปพร้อมกัน พี่น้องฝาแฝดหอบหิ้วของของตัวเองก่อนจะเดินไปเข้าลิฟต์เพื่อลงไปยังชั้นจอดรถ ก่อนที่รถยุโรปคันสวยจะขับออกจากคอนโดโดยมีฮาร์ทเป็นคนขับ
“จะให้ไปส่งที่ไหน” ฮาร์ทหันไปถามน้องชายหลังจากที่เลี้ยวรถเข้ามาในมหาวิทยาลัยแล้ว
“หน้าคณะเราเลย เรานัดกับไอ้ทัชไอ้ผาเอาไว้ตรงนั้น” เดียร์ตอบหลังจากที่เงยหน้าจากโทรศัพท์ที่คุยแชทกับเพื่อนๆ
“โอเค แล้วตอนกลับจะกลับกับทัชหรือว่าจะให้มารับ”
“เดี๋ยวเราโทรหาอีกทีแล้วกันนะ ไม่อย่างนั้นถ้านายเสร็จแล้วก็โทรมาหาเราละกันเราไม่แน่ใจว่าจะเสร็จตอนกี่โมงเผื่อนายเสร็จก่อนเราจะได้ไม่ต้องรอเรา” เดียร์ตอบพี่ชาย
“ตามนั้นแล้วกัน”
รถคันสวยของฮาร์ทจอดเทียบฟุตบาทหน้าอาคารของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ เดียร์หันไปหอมแก้มพี่ชายเป็นการขอบคุณก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไป ยืนโบกมือให้พี่ชายจนกระทั่งอีกฝ่ายขับรถออกไปถึงได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาเพื่อน
ทั้งทัชและหินผามาถึงแล้ว นั่งรออยู่ใต้อาคารเดียร์จึงเดินเข้าไปหาทั้งคู่
“ไอ้ฮาร์ทมาส่งเหรอ” ทัชทักเมื่อเห็นเพื่อนสมัยเด็กเดินเข้ามา
“อือ ใช่ ฮาร์ทต้องมาทำงานพอดีก็เลยออกมาด้วยกันเลย” พยักหน้ารับตอบเพื่อนไป เพราะเมื่อวานหลังเลิกเรียนทัชก็ขับรถกลับบ้านไปเพราะต้องไปทำธุระที่บ้าน เช้านี้เจ้าตัวก็เลยมาจากบ้านทำให้ไม่ได้มามหาวิทยาลัยพร้อมกับเดียร์เหมือนอย่างทุกครั้ง
“แล้วเราจะไปวาดรูปอะไรกันดีล่ะเนี่ย” เดียร์ถามพลางหันไปมองรอบๆ เพื่อหาจุดวาดรูป
“เมื่อกี้ผ่านอาคารดนตรีมา เพื่อนเราไปนั่งวาดกันอยู่เพียบเลย” หินผาพูด
อาคารดนตรีที่เพิ่งจะสร้างเสร็จไม่นาน ได้ยินมาว่าอาจารย์ที่คณะเป็นคนออกแบบแล้วก็คุมงานก่อสร้างเองด้วย ดีไซน์แปลกตาแตกต่างจากอาคารอื่นๆ ในมหาวิทยาลัยคงไม่แปลกอะไรที่เพื่อนๆ จะพากันไปวาดรูปตรงนั้น
“โจทย์ของอาจารย์ไม่จำเป็นต้องเป็นอาคารนี่ใช่ไหม ขอแค่เป็นภาพที่วาดจากสิ่งที่ตาเห็นในมหา’ลัยเท่านั้นนี่”
ทัชกับหินผาพยักหน้ารับ “ใช่”
“ลองเดินๆ ดูรอบคณะกันก่อนแล้วกันเผื่อใครจะได้ไอเดียอะไร” หินผาว่า “แล้วเอาไว้กลางวันค่อยนัดอีกที เพราะพวกเราคงไม่อยากวาดรูปจากมุมเดียวกันหรอกนะ”
“อือ ก็ดีนะ แยกย้ายกันไป เที่ยงเจอกันที่ร้านกาแฟข้างตึก โอเคนะ” ทัชสนับสนุนความคิดเห็นของเพื่อนใหม่
เดียร์เองก็ไม่ได้ขัดอะไร พอตกลงได้อย่างนั้นพวกเขาก็แบกอุปกรณ์วาดรูปก่อนจะแยกย้ายกันไปคนละมุม เห็นไอ้ทัชเดินไปคณะข้างๆ ส่วนหินผาก็เดินไปอีกทาง ยืนหมุนซ้ายหมุนขวาอยู่สองสามรอบเดียร์ก็กระชับกระเป๋าสะพายก่อนจะเดินวนรอบอาคาร
เริ่มจากอาคารคณะของตัวเองก่อนนี่แหละแล้วค่อยขยับไปเรื่อยๆ ถ้ายังไม่ได้มุมที่ถูกใจ โจทย์ของอาจารย์ไม่ได้กำหนดตายตัวว่าจะต้องเป็นอาคารหรือสิ่งของ จะเป็นอะไรก็ได้ขอแค่อยู่ในมหาวิทยาลัยเท่านั้น เดียร์เองก็ไม่อยากจะวาดรูปอาคารสักเท่าไหร่เลยลองเดินๆ หามุมที่น่าสนใจดู
ก่อนที่ขาที่กำลังก้าวไปเรื่อยๆ นั้นจะหยุดชะงักอยู่ที่มุมหนึ่งของอาคารจัดแสดง เป็นมุมเล็กๆ ข้างอาคาร ผนังด้านล่างจากพื้นขึ้นมาประมาณแปดสิบเซนติเมตรเป็นผนังปูนทาสี แล้วจากนั้นขึ้นไปก็เป็นผนังกระจกบานใหญ่จนท้องพื้นชั้นสอง โชว์คานและงานระบบต่างๆ ตามแบบสไตล์ลอฟท์ ตรงผนังทึบนั้นก็ทำเป็นเก้าอี้ยาวสุดจากผนังด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่ง เป็นโครงเหล็กยื่นมาจากผนังปิดทับด้วยไม้ระแนงทำเป็นส่วนนั่ง
และเพราะผนังส่วนนี้เป็นส่วนที่ยุบเข้าไปจากผนังส่วนอื่นๆ จนพื้นที่บริเวณนี้เป็นพื้นที่โล่ง จึงมีระแนงเหล็กบังทำให้เวลาที่แดดส่องลงมาเกิดแสงเงาตกกระทบกับพื้นที่ลวดลาย
เดียร์ยืนมองตรงส่วนนี้ก่อนจะตัดสินใจเลือกบริเวณนี้เป็นพื้นที่สำหรับวาดรูป พอตัดสินใจได้ก็ทิ้งตัวลงนั่งทันที หยิบกระดานวาดรูปมาวางบนตักก่อนจะหยิบอุปกรณ์สำหรับวาดรูปออกมา
ก้มๆ เงยๆ มองภาพตรงหน้าสลับกับกระดาษที่เริ่มลงมือร่างไปแล้วบางส่วน เขาจมดิ่มอยู่กับการวาดรูปจนไม่ได้สนใจอะไรรอบข้าง รู้ตัวอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงกระดาษแล้วก็เสื้อผ้าเสียดสีกันดังมาจากข้างๆ
เงยหน้าไปมองก็เห็นใครอีกคนกำลังนั่งวาดรูปอยู่ข้างๆ กัน
“อ้าวพี่… มาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ” เดียร์ทักคนข้างๆ พร้อมกับยกมือไหว้อย่างเด็กมารยาทดี
“นานจนวาดรูปเสร็จไปแผ่นหนึ่งแล้ว” กันต์ว่าหันมามองเด็กปีหนึ่งที่มาแย่งที่ของเขาวาดรูป
“อ้าว… ไม่เห็นรู้ตัวเลย” เดียร์ยกมือเกาหัวพลางหัวเราะแหะ
“ถ้ามีใครมาขโมยของไปก็คงจะไม่รู้ตัวหรอก” อีกฝ่ายว่าพลางชูกระเป๋าดินสอให้ดู
เดียร์ได้แต่ตาโตอ้าปากค้างก่อนจะก้มลงมองข้างตัว กระเป๋าดินสอของตัวเองที่เคยวางอยู่ข้างๆ ตอนนี้มันหายไปแล้วเพราะไปอยู่ในมือของใครอีกคนที่มาตอนไหนก็ไม่รู้ กันต์หัวเราะขำกับท่าทางของน้องตัวเล็กก่อนจะยื่นมือไปดันปลายคางจนปากที่อ้าค้างอยู่นั้นปิดฉับลง เดียร์ได้แต่กระพริบตาปริบๆ ก่อนจะผงะถอยเมื่อสติสัมปชัญญะกลับมาครบร้อย
“อ อะไรของพี่เนี่ย...!” โวยวายออกมาทันที
“ก็เห็นอ้าปากค้าง กลัวว่าแมลงจะบินเข้าไป” กันต์พูดเสียงกลั้วหัวเราะพร้อมกับยักคิ้วให้จึกสองจึกแบบที่เดียร์ก็ได้แต่จิ๊ปากเท่านั้น
“แล้วพี่มาขโมยกระเป๋าดินสอผมไปทำไมเนี่ย”
“ไม่ได้ขโมย ขอแล้วแต่ไม่เห็นตอบอะไรก็เลยหยิบมาใช้” กันต์ว่าเสียงเรียบเหมือนเป็นการบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ไม่ใช่การหยิบของของอีกฝ่ายไปใช้อย่างพลการ พูดจบก็มีการก้มลงไปวาดรูปต่อปล่อยให้คนที่มานั่งอยู่ตรงนี้ก่อนขมวดคิ้วทำปากยื่นใส่
“อ้าว... ไม่วาดรูปต่อเหรอต้องส่งอาจารย์ไม่ใช่หรือไง ไหน... ดูสิว่าวาดสวยหรือเปล่า” กันต์หันมาถามก่อนจะเอื้อมมือมาหยิบกระดานวาดรูปของอีกฝ่ายไปดู ก่อนจะส่งคืนกลับมาในเวลาอันรวดเร็ว “ไม่ผ่านหรอก”
“ห๊ะ!” เดียร์ร้องออกมา ก้มลงมองกระดานวาดรูปของตัวเองสลับกับหน้าของอดีตรุ่นพี่วินัย “ม ไม่ผ่านอะไรของพี่ พี่เป็นอาจารย์หรือไงถึงมาบอกว่ารูปของผมไม่ผ่านเนี่ย”
อยู่ๆ ก็มานั่งวาดรูปตรงนี้ มาหยิบกระเป๋าดินสอของเขาไปใช้ แล้วยังจะมาวิจารณ์รูปวาดของเขาอีกว่าไม่ผ่าน คิดว่าตัวเองเป็นใครกันเนี่ย
“ไม่ได้เป็นอาจารย์ แต่ถ้าส่งไปแบบนั้นก็ไม่มีทางผ่านหรอก” กันต์ยังคงยืนยันคำพูดของตัวเอง พอได้ฟังเดียร์ก็ยิ่งชักจะมีน้ำโห “อาจารย์สั่งให้วาดสิ่งที่ตาเห็นไม่ใช่หรือยังไงกัน”
“ก็ใช่...”
“รูปนั่นน่ะ ยังมีสิ่งที่ขาดไปนะ” กันต์ชี้นิ้วไปที่กระดาษแผ่นนั้น “ลองหันไปมองดีๆ สิ แล้วก็มองรูปตัวเองดีๆ เดี๋ยวก็เห็นเองแหละว่าอะไรคือสิ่งที่ขาดไป”
เดียร์ขมวดคิ้วหันกลับไปมองมุมอาคารตรงหน้าที่เขาเลือกวาดรูปสลับกับรูปที่ตัวเองวาด เพ่งมองแล้วเพ่งมองอีกก็ไม่เห็นว่าอะไรคือสิ่งที่ขาดไป เขามั่นใจว่าตัวเองเก็บรายละเอียดครบหมดทุกอย่างแม้กระทั่งแสงเงาที่ตกกระทบลงบนพื้น แล้วอะไรคือสิ่งที่ขาดไปตามที่อีกคนพูดกัน
“ไม่เห็นจะขาดอะไรเลย พี่มั่วว่ะ”
กันต์โคลงหัวไปมา ยื่นมือมาใช้ดินสอเคาะหน้าผากของน้องตัวเล็กเบาๆ จนเจ้าตัวทำปากยื่นใส่ เห็นแล้วอยากจะบีบปากนั้นสักทีข้อหาทำตัวน่ามันเขี้ยว ก่อนจะใช้มือข้างที่ถือดินสอนั้นชี้ไปที่ผนังกระจกให้น้องตัวเล็กมองตาม
“เห็นไหมว่าผนังมันเป็นกระจก แล้วก็เห็นใช่ไหมว่ามีเงาสะท้อนของตัวเองอยู่ด้วย” กันต์ยอมอธิบายเมื่อดูแล้วอีกฝ่ายคงจะไม่เข้าใจ “ตอนปีหนึ่งพี่ก็เคยมาวาดรูปตรงมุมนี้ วาดแบบนี้นี่แหละไม่ได้วาดตัวเองไป พอเอาไปส่งก็โดนอาจารย์ตีงานกลับมาให้วาดใหม่ ตอนแรกก็คิดว่าวาดไม่สวยวาดไม่ครบก็นั่งวาดอีกแต่ก็ไม่ได้วาดตัวเองไปด้วยพอไปส่งใหม่ก็โดนตีกลับมาใหม่เกือบสิบรอบได้ถึงจะเข้าใจ”
“โห...” เดียร์ทำตาโตเมื่อได้ยินในสิ่งที่กันต์เล่า
“เพราะโจทย์คือให้วาดในสิ่งที่ตาเห็น พอเงยหน้ามองแบบนี้ก็จะเห็นเงาตัวเองที่กำลังนั่งอยู่สะท้อนในกระจกด้วย ก็เลยต้องวาดไปด้วย ถ้าเอาไปส่งแบบนี้ก็โดนตีกลับมาอยู่ดี”
“พี่ไม่ได้โกหกผมใช่ไหมเนี่ย” อดที่จะทำหน้าระแวงไม่ได้ กลัวว่าจะโดนอีกฝ่ายแกล้งเล่น
กันต์ถอนหายใจออกมา ทำหน้าเหนื่อยหน่ายใจใส่เจ้าเด็กรุ่นน้องที่เคยถลุงเงินเขาไปไม่น้อย อดใจไม่ไหวเลยต้องยื่นมือไปดีดหน้าผากอีกที “โกหกแล้วได้โล่ไหมล่ะ ไม่เชื่อก็ตามใจโดนวาดใหม่ไม่รู้ด้วย”
“ฮึ่ม! ผมเจ็บนะ” ได้แต่ทำเสียงฮึดฮัดใส่ยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ ไปด้วย
“หึ...” มองเจ้าเด็กจอมวุ่นวายที่ทำหน้ายุ่งแล้วก็หัวเราะออกมา ก่อนจะก้มลงวาดรูปของตัวเองต่อไม่สนใจอีกฝ่ายที่ยังมองกันตาขวาง
พอเห็นกันต์ไม่สนใจตัวเองก็แลยลิ้นใส่หยิบกระดาษแผ่นใหม่ขึ้นมาหนีบเอาไว้ด้านบนสุดก่อนจะลงมือวาดรูปอีกรอบ คราวนี้ร่างภาพตัวเองลงบนกระดาษไปด้วย เงยหน้าขึ้นมองท่าทางของตัวเองที่สะท้อนอยู่ก่อนจะชะงักไปเมื่อในสายตาของตัวเองเห็นใครอีกคนที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาวาดรูปอยู่ใกล้ๆ กัน
************************************************
มารายงานตัวแล้วจ้า หลังจากไปออกบูธมา 10 วัน เป็นการออกบูธที่แสนจะยาวนานเหลือเกิน... เพลียสะสมมาค่ะ อยากจิลาพักร้อนแล้วนอนเปื่อยอยู่บนเตียงจริงๆ เลย ฮ่า...
สำหรับตอนนี้ใครคิดถึงพี่ฮาร์ท??? ฟางพาพี่ฮาร์ทมาหาแล้วนาจา มาให้หายคิดถึงเนอะแต่คงให้พี่แกเด่นมากไม่ได้ เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องของแฝดคนน้อง แต่ยังไงก็จะพาทั้งพี่ฮาร์ท แด๊ด มัม มัมพัทธ์ พ่อคินมาฝากเรื่อยๆ ตามเนื้อเรื่องอำนวยนะ ส่วน... ใครที่รอ NC เอิ่ม... รอก่อนเนอะ ให้เขาได้รู้จักกันก่อนเนอะ คือนิยายฟางทุกเรื่องที่ก็หา NC ย๊ากยากทุกเรื่อง ฟางไม่เน้นนาจา เน้นเนื้อเรื่องละมุนๆ เนอะ แล้วเจอกันตอนหน้าจ้า
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 313218 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก