Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด
#พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
“เชี่ยกันต์ เมื่อคืนวันเสาร์มึงไปไหนมาวะ กูแวะไปหามึงที่ห้องกะจะไปขโมยกระดาษสักหน่อย กูยืนกดกริ่งหน้าห้องมึงเป็นสิบนาที” ไข่เจียวที่เพิ่งจะเดินมาถึงโต๊ะร้องถามเพื่อนทันที
กันต์ที่กำลังตักข้าวเข้าปากเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะเลิกคิ้วใส่
“อย่ามาทำหน้าไร้เดียงสา” ไข่เจียวว่า ให้คนอื่นหลุดขำเพราะหน้าไร้เดียงสาอย่างที่ไข่เจียวพูดนั้นดูแล้วน่าจะไม่ใช่ เพราะสีหน้าที่กันต์แสดงออกมาตอนถูกถามนั้นดูแล้วกวนมากกว่าจะไร้เดียงสา
“กูยังไม่ถึงห้องมั้งตอนมึงไปหา” กันต์ยักไหล่อย่างไม่สนใจอะไร
“ไม่ถึงห้อง ไม่ถึงเชี่ยไรล่ะกูเห็นรถมึงจอดอยู่ แล้วโทษเถอะ กูไปตอนจะเที่ยงคืนอยู่ละไอ้สลัดหมี” ไข่เจียวยังไม่หยุดบ่น เจ้าตัวบ่นงุ้งงิ้งตั้งแต่เดินไปซื้อข้าวจนกลับมานั่งที่โต๊ะก็ยังบ่นไม่เลิก
จนสุดท้ายคนโดนบ่นชักจะรำคาญ ก็เลยตอบๆ ไปให้เรื่องมันจบๆ “เรื่องของกูไหมล่ะ”
“ดู๊! ใบบัว ใยไหม ดูมันตอบเราดิ๊!! ดู๊มันดิ๊!!” ไข่เจียวหันไปฟ้องสองสาวเสียงสูง
เป็นประจำที่คนในกลุ่มมักจะชอบไปห้องสองสาวเสมอไม่ว่ามีเรื่องอะไร โดนใครด่า โดนใครแกล้งมาก็ต้องฟ้อง โดยเฉพาะป่าไม้กับไข่เจียวที่ฟ้องแทบทุกเรื่องทุกวัน เหมือนกับว่าสองสาวกลายเป็นคุณแม่ของกลุ่มนี้ไปแล้ว
“แต่กูว่ากูรู้นะว่าคืนนั้นมันอยู่ไหน” อยู่ๆ ป่าไม้ก็ทะลุขึ้นกลางปล้อง ให้กันต์กับไข่เจียวที่กำลังจะตบตีกันอยู่ชะงัก แม้กระทั่งใบบัว ใยไหมที่ทำหน้าที่ห้ามศึกแล้วก็ดิวที่ทำหน้าที่ผู้ชมต่างก็หันมามองคนพูดเป็นตาเดียว
กันต์หรี่ตามองเพื่อนซึ่งป่าไม้เองก็มองมาที่เขาอยู่ก่อนแล้วยกยิ้มอย่างผู้ชนะ
“มันอยู่ไหน” ไข่เจียวถามทันที
“มันก็อยู่คอนโดมันนั่นแหละ... แต่แค่ไม่ได้อยู่ห้องตัวเอง...” ป่าไม้ว่าพร้อมกับยักคิ้วใส่กันต์เป็นเชิงบอกว่า
กูรู้แน่ กูรู้จริง แบร่~! :p แลบลิ้นใส่แม่งด้วยพอได้ยินแบบนั้นทุกสายตาก็เบนกลับไปหาคนที่อยู่คอนโดแต่ไม่ได้อยู่ห้องทันที แต่ยังไม่ทันที่ใครจะได้ถามหรือกันต์จะได้พูดอะไรก็มีเสียงดังแทรกขึ้นมาก่อนให้ทุกคนหันไปมอง
“พี่กันต์!~~” เสียงของเดียร์ดังมาแต่ไกลก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งมาหา เดียร์ยกมือไหว้รุ่นพี่ทุกคน “สวัสดีครับพี่ๆ”
“เรียกพี่มีอะไร” กันต์ถามออกไปทันที นึกอยากจะเอื้อมมือไปเช็ดเหงื่อที่ไหลอยู่ข้างแก้มให้ แต่ก็ยั้งมือตัวเองเอาไว้ได้ทัน
“เย็นนี้ไปกินข้าวห้องผมนะ เดี๋ยวพวกผมเลี้ยงเอง พวกพี่ๆ ไปด้วยนะครับไปกินข้าวกัน” เดียร์บอกกับกันต์ก่อนจะหันไปชวนรุ่นพี่คนอื่นๆ
“หือ... มีฉลองอะไรกันเหรอ” ป่าไม้ถามพลางลุกจากเก้าอี้อ้อมมาหาเดียร์ที่ยืนอยู่ข้างกันต์ ยกมือขึ้นโอบไหล่รุ่นน้องพร้อมกับยักคิ้วใส่เพื่อนกันต์ที่ทำหน้าตึงคิ้วกระตุกอยู่ “ทำไมถึงได้มาชวนเพื่อนพี่แล้วก็พวกพี่ๆ ไปกินข้าวละครับ”
“อือ นั่นสิ มีอะไร” กันต์ถาม เจ้าตัวลุกขึ้นยืน ก้าวไปยืนข้างน้องตัวเล็กพร้อมกับยกมือปัดแขนเพื่อนของตัวเองออกจากไหล่ของเดียร์ แน่นอนว่าการแสดงออกที่ชัดเจนขนาดนี้คนอื่นๆ ก็สังเกตเห็น จะมีก็แต่คนที่ยิ้มร่าที่เอ่ยชวนรุ่นพี่ไปกินข้าวที่ไม่ได้สังเกตอะไรกับเขาเลย
“นี่ไง” ยื่นรายงานที่ถืออยู่ในมือให้กันต์ดู “ได้รายงานวิชาดนตรีกลับมาแล้ว กลุ่มผมได้เต็มด้วยแหละ ก็เลยจะมาชวนพี่ไปกินข้าวด้วยกัน เป็นการขอบคุณที่พี่มาช่วยผมดูรายงานตั้งหลายวันไง”
คำตอบของเดียร์ถือเป็นคำตอบของไข่เจียวก่อนหน้านี้ได้เป็นอย่างดีว่ากันต์หายไปไหน ถึงไม่ได้อยู่ที่ห้องในวันที่เขาไปหา
“อือ...”
“ไปนะพี่ เดี๋ยวผมจะโชว์ฝีมือทำอาหารเองเลย รับรองอร่อยไม่แพ้ที่พี่ทำหรอก” ยืดอกภูมิใจในตัวเองให้คนเป็นพี่ที่มองอยู่ยิ้มเอ็นดู รู้สึกว่าน้องตัวเล็กของเขาน่ารักไปหมด นับวันก็ยิ่งน่ารัก
“เดี๋ยวตอนเย็นแวะไป” กันต์ตอบ “แล้วนี่ไม่มีเรียนหรือไง”
“เอ่อ! จริงด้วย ผมกำลังจะไปเรียนเลย พอดีเห็นพี่ก่อนเลยรีบวิ่งมาหา อย่างนั้นผมไปเรียนก่อนนะ แล้วเจอกันตอนเย็นนะครับ” เดียร์ตาโตอย่างนึกขึ้นได้ “พวกพี่ด้วยนะครับ ถ้าสะดวกก็ไปกันนะ ผมไปละครับ สวัสดีครับ”
แล้วเจ้าตัวก็วิ่งออกไปทันที แบบที่กันต์เองก็มองตามไปจนอีกฝ่ายวิ่งหายไปก่อนจะเบนสายตากลับมาที่เดิม ชะงักไปนิดตอนที่เห็นสายตาของเพื่อนคนอื่นๆ จ้องมาที่ตัวเองแต่ก็ทำเป็นไม่สนใจทิ้งตัวลงนั่งแล้วก็ตักข้าวกินเหมือนเดิม ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คนอื่นๆ เริ่มขยับมานั่งใกล้กัน ฝั่งตรงข้ามเป็นดิวแล้วก็สองสาวใบบัว ใยไหม ส่วนข้างๆ กันต์ก็เป็นไข่เจียวกับป่าไม้
ทั้งสองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ยกมือวางบนไหล่ของคนที่นั่งอยู่ตรงกลางจนมือที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากชะงักไป กันต์ถอนหายใจออกมายอมวางมือลงกวาดสายตามองเพื่อนจนครบทุกคน “มีอะไรก็ว่ามา”
“กูว่ามันแปลกๆ นะ” ไข่เจียวเริ่มต้น ยกมือลูบคางตัวเองเหมือนกำลังใช้ความคิด “มึงดูสนิทสนิทกับเพื่อนน้องไอ้ป่ามาก แบบมากๆ มากๆ ด้วย ก่อนหน้านี้เพื่อนน้องไอ้ป่ายังทำท่าเกลียดมึงจะเป็นจะตาย ทำไมวันนี้ดูไม่เกลียดมึงแล้ววะ กูว่ามันต้องมีอะไรในก่อไผ่แน่ๆ ระหว่างมึงกับเพื่อนน้องไอ้ป่า โอ๊ย! ไอ้ป่า มึงจะตบหัวกูทำไมเนี่ย”
หันไปโวยวายใส่เพื่อนที่นั่งอยู่อีกฝั่งของกันต์แต่ก็ยังอุตส่าห์เอื้อมมือมาตบหัวเขา “แล้วมึงจะเรียกให้ยาวทำส้นตีนอะไรห๊ะ ‘เพื่อนน้องไอ้ป่า’ เนี่ย มึงก็เรียกชื่อน้องเขาไปเลยไหมสัส! น้องเขาชื่อเดียร์”
“เออ! กูจำได้น่า แค่อยากเรียกให้มันมีเอกลักษณ์อ่ะ มึงเข้าใจป่ะวะ”
“พอๆ อย่าเพิ่งเถียงกันเองสิ” ใยไหมพูดหลังจากฟังสองเพื่อนรักเถียงกันไปมาไม่หยุด “เถียงกันแบบนี้วันนี้จะได้เรื่องไหมเนี่ย เดี๋ยวก็ไม่ทันเข้าเรียนหรอก”
“ใช่!” ใบบัวว่า ก่อนจะมองกันต์ก่อนจะเริ่มพูด “เรามั่นใจในสายตาสาววายของเรานะว่ามันต้องมีอะไรสักอย่าง”
“อะไรที่ว่านี่คืออะไร”
“ก็กันต์กับน้องเดียร์ไง หรือว่าน้องเดียร์คือตัวจริงที่ดิวเคยพูดเอาไว้” ใบบัวสันนิษฐาน พลางนึกไปถึงเรื่องที่ดิวเคยพูดเอาไว้ก่อนหน้านี้ และเมื่อได้ยินใบบัวพูดแบบนั้นแต่ละคนก็ทำตาโต ก่อนจะหันไปมองคนที่เคยโยนระเบิดเอาไว้ทันที
“หือ... ว่ายังไงเหรอ” ดิวยิ้มรับก่อนจะถามกลับ เหมือนกับว่าไม่ได้ยินในสิ่งที่เพื่อนๆ พูดกัน
“ไม่ต้องมาหงมาหือเลยมึงน่ะ อยู่กับไอ้สลัดหมีมันมากละชอบมาทำไร้เดียงสาด้วยหน้าตาย” ป่าไม้ว่าเข้าให้ แบบที่คนโดนว่าก็หัวเราะออกมา ไม่ได้โกรธเคืองอะไรที่โดนว่า
“อยากรู้อะไรถามกันต์เอาเองเลย” ปิดช่องให้ตัวเองเรียบร้อย แบบที่ป่าไม้แล้วก็ไข่เจียวก็ทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขุ่นเคือง
“กันต์ชอบน้องเดียร์ใช่ไหม” ใบบัวหันกลับมาถามเจ้าของเรื่อง “การแสดงออกของกันต์มันชัดเจนมากเลยนะ โดยเฉพาะตอนที่ลุกขึ้นไปปัดแขนของป่าไม้ออกจากไหล่น้องน่ะ ใครมองก็รู้ทั้งนั้นแหละว่ามันต้องมีอะไร”
“เออ ใช่! กูก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน แม่งชัดเจนชิบหาย” ไข่เจียวตีมือตีโต๊ะอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของใบบัว
ทุกคนต่างมองไปที่กันต์อย่างต้องการกดดันให้เจ้าของเรื่องพูดอะไรออกมาสักอย่าง แต่นอกจากเจ้าตัวจะไม่พูดอะไรแล้วยังทำหน้าตาปกติเหมือนไม่ได้โดนกดดันอยู่
เลิกคิ้วใส่เอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มจนแก้มพองออกมา ท่าทางกวนอารมณ์ของกันต์ทำเอาไข่เจียวกับป่าไม้ชักจะหมั่นไส้เตรียมจะยกมือฟาด
“ไฮ~ หนุ่มๆ กับ ชะนีทั้งสอง”
“เหี้ย! / ว้าย!” เพราะกำลังเล่นเกมจ้องตากันอยู่พอโดนทักด้วยเสียงอันดังพร้อมแรงตบที่โต๊ะก็ทำเอาทุกคนสะดุ้งร้องออกมา แม้แต่คนเข้ามาทักก็พลอยตกใจไปกับเขาด้วย
“โอ๊ย!! พวกคุณตกใจอะไรกันคะ กะเทยตกใจไปด้วยเลยเนี่ย!” เจ้าตัวว่าพลางลูบอกตัวเองเหมือนจะเรียกขวัญที่กระเจิงหายไปให้กลับมา “ที่รักขา ดูสิ... ใจป๋อมแป๋มหล่นหายไปอยู่นี่แล้ว”
เดินเข้ามาเบียดกันต์ที่นั่งอยู่ จับมือของอีกฝ่ายมาวางแปะที่อกตัวเองแล้วพาเลื่อนลงต่ำจนเกือบจะถึงดวงใจที่เจ้าตัวว่า
“เชี่ย! ป๋อม!” กันต์สะดุ้งดึงมือกลับแทบไม่ทันแบบที่ป๋อมแป๋มก็หัวเราะชอบใจ “กิ้วๆ ตัวเองเขินเหรอ หูแดงหน้าแดงแล้วนะนั่น”
“หน้าแดงเพราะโมโหโว้ย” กันต์โวยวาย
ป๋อมแป๋มหัวเราะชอบใจยกใหญ่แบบที่ใครๆ ก็หันมามองเป็นตาเดียว เห็นรุ่นน้องปีหนึ่งที่คณะพากันตาค้างที่เห็นอดีตพี่วินัยหน้าโหดอย่างป๋อมแป๋มหัวเราะหนักขนาดนี้
“ว่าแต่มีอะไร” กันต์หันไปถามคนที่ยังหัวเราะชอบใจ เนียนไม่ตอบคำถามของเพื่อนๆ
“ไม่มีอะไรมากหรอกค่า กะเทยแค่สงสัยว่าหนุ่มๆ กับชะนีจะไม่ขึ้นเรียนเหรอคะ วิชาต่อไปวิชาของม๊านะคะ” ป๋อมแป๋มว่า
เขากำลังจะเดินไปขึ้นเรียนแล้วเห็นเพื่อนๆ นั่งอยู่ก็เลยจะชวนขึ้นไปพร้อมกันเลย ยืนโบกไม้โบกมือส่งเสียงโฮ่ฮิ้วอยู่สักพักก็ไม่มีใครหน้าไหนหันมามอง เอาแต่นั่งมองหน้ากันอยู่นั่นเลยตัดสินใจเดินมาเรียกถึงโต๊ะ ด้วยใจที่เป็นห่วงกลัวว่าเพื่อนจะลืมว่ามีเรียนเพราะเห็นนั่งมองหน้ากันตาไม่กระพริบ
“กูเห็นนั่งมองตากันไม่กระพริบ ก็กลัวว่าชะนีจะท้องก็เลยเข้ามาทักนี่แหละ” ป๋อมแป๋มพูดพลางก้มดูเวลาที่นาฬิกาไปด้วยก่อนจะอุทานเสียงแมนลืมความสาวไปชั่วขณะ “ไอ้ชิบหาย!! อีกห้านาทีเข้าเรียนไปเร็วพวกมึ๊ง!!!”
ทุกคนสะดุ้งก้มมองเวลาทันทีก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าแล้วพากันออกวิ่งไปที่คณะทันที วิชานี้ที่จริงอาจารย์ผู้สอนก็ไม่ได้โหดอะไร ไม่มีหักคะแนน เช็คชื่อ หรือล็อคห้องไม่ได้เข้าเรียน แต่เพียงแค่ม๊า... อาจารย์ผู้สอนที่นักศึกษาทุกคนยกย่องนับถือนั้นมีวิธีการลงโทษที่ไม่เหมือนใครก็แค่นั้นเอง
พวกเขาทั้งเจ็ดคนเบรกตัวเองจนล้อเกือบฟรีหน้าประตูห้องเรียน เพราะเป็นจังหวะเดียวกับที่ม๊าเดินมาจากทางฝั่งห้องพักอาจารย์มาที่ห้องพอดี
“เข้าห้องเรียนได้แล้วนักศึกษาปีสาม” น้ำเสียงนุ่มหูพูด พลางมองพวกเขาผ่านแว่นสายตา
“ครับ / ค่ะ” ตอบรับกันพร้อมเพียงก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง ลอบถอนหายใจกันยกใหญ่ อย่างน้อยก็ลอดพ้นจากบทลงโทษเพราะมาถึงห้องก่อนอาจารย์จะเข้าพอดี
“โอ๊ย...! กะเทยหัวใจจะวายตาย หรือว่าจะหมดลมตั้งแต่หน้าประตูแล้วเสียอีก” ป๋อมแป๋มว่ายกมือลูบอกตัวเองเหมือนเรียกขวัญเรียกสติที่ปลิวหายไปให้กลับเข้าร่าง
“เออ กูก็คิดงั้น” ไข่เจียวเองก็ทำท่าทางไม่ต่างกันหนัก
ไม่อยากจะนึกเลยว่าถ้ามาไม่ทันพวกเขาจะโดนลงโทษอะไร เคยโดนไปครึ่งหนึ่งเล่นเอาเข็ดขยาดไม่กล้าเข้าห้องเรียนสายอีกเลย คราวนั้นก็ไม่ได้โดนอะไรมากมาย แค่เป็นช่วงรับน้องพอดีแล้วน้องๆ ก็แขวนป้ายชื่อเพื่อบ่งบอกว่าตัวเองเป็นใคร
ม๊าก็หลงใหลในการรับน้องของนักศึกษาก็เลยให้พวกเขาทำป้ายแขวนคอบ้าง ขนาดก็ไม่ใหญ่ประมาณเอสามได้ เขียนชื่อ-นามสกุล รวมไปถึงรหัสแล้วก็เขียนตัวโตๆ ว่าเข้าห้องเรียนสาย ให้ห้อยป้ายเอาไว้แบบนั้นเกือบอาทิตย์ มามหา’ลัยก็ต้องแขวนป้ายมาหาอาจารย์ก่อนให้อาจารย์เช็คชื่อว่าแขวนเอาไว้ เอาออกเมื่อไหร่โดนให้แขวนเพิ่ม อายรุ่นน้องชิบหาย แถมยังโดนพวกรุ่นพี่หัวเราะเยาะใส่อีก
แต่ถึงอย่างนั้นอาจารย์หรือที่นักศึกษาในคณะชอบเรียกว่าม๊าก็เป็นที่เคารพรักของทุกคน เพราะสอนเข้าใจง่าย อธิบายแล้วมองเห็นภาพ ทำให้วิชาประวัติศาสตร์ด้านสถาปัตยกรรมไม่ได้น่าง่วงนอนเหมือนตอนเรียนวิชาประวัติศาสตร์สมัยมัธยม
“สอบกลางภาคนี้จะไม่มีการสอบข้อเขียนนะ” พออาจารย์พูดแบบนั้นทุกคนก็เฮลั่นทันที รุ่นน้องปีหนึ่งที่เดินผ่านหน้าห้องหันมามองอย่างงุนงง
“แต่...” แค่นั้นแหละทุกคนเป็นอันเงียบ
“อาจารย์จะให้จับกลุ่มออกมาพรีเซ็นต์ประวัติศาสตร์แต่ละยุคแต่ละสมัยแทน จับกลุ่มเสร็จแล้วส่งตัวแทนออกมาจับฉลากหัวข้อพรีเซ็นต์กับอาจารย์” พูดแค่นั้นแล้วก็เดินไปนั่งรอที่โต๊ะหน้าห้อง
ให้นักศึกษาปีสามเร่งจับกลุ่มกันใหญ่ แต่เพราะวิชาหลักอย่างวิชาออกแบบก็มีการแบ่งกลุ่มกันอยู่แล้วจึงไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร ส่วนใหญ่ก็เป็นสมาชิกกลุ่มเดิม
ใบบัวเป็นตัวแทนของกลุ่มเดินไปส่งรายชื่อแล้วรอจับฉลาก เจ้าตัวเดินกลับมาหาเพื่อนๆ ที่รอลุ้นกันว่าจะได้หัวข้ออะไร ใบบัวจึงส่งกระดาษที่จับมาได้ให้ทุกคนได้ดูกันอย่างทั่วถึง สีหน้าที่ไม่ได้บ่งบอกว่าดีใจหรือเสียใจของทุกคนทำเอาป๋อมแป๋มที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมามอง
“ว่าไง ได้หัวข้ออะไร ทำไมทำหน้ากันประหลาดๆ จะดีใจก็ไม่เชิง เสียใจก็ไม่ใช่” เจ้าตัวถามก่อนจะคว้ากระดาษในมือของกันต์ไปดูเอง “สถาปัตยกรรมล้านนา... แต่เอาจริงๆ นะ ไม่ว่าจะได้หัวข้อไหนก็ยากเหมือนกันนั่นแหละ”
“แล้วมึงได้หัวข้ออะไรวะ” ไข่เจียวหันมาถาม
“เออ... กลุ่มเราได้อะไรวะ” ป๋อมแป๋มทำหน้างงก่อนจะหันไปขอกระดาษจากเพื่อนที่เป็นตัวแทนไปจับฉลากมาดูบ้างแล้วจึงหันมาตอบพวกกันต์ “ฉันได้สมัยรัชกาลที่ห้า”
“เอาล่ะทุกคน... คงได้หัวข้อกันครบทุกคนแล้วเนอะ อาจารย์ไม่กำหนดวิธีการพรีเซ็นต์นะ จะทำมาในรูปแบบไหนก็ได้แล้วแต่ ขอแค่มองเห็นภาพและเข้าใจแค่นั้นแหละ หลังจากนี้ก็ไม่มีการสอนอะไรแล้ว เจอกันอีกทีวันสอบเลยนะ” อาจารย์ว่าก่อนจะเดินออกจากห้องหลังจากปล่อยให้ทุกคนได้สอบถามข้อสงสัยแล้ว
พวกกันต์รอจนเพื่อนๆ เดินออกจากห้องไปแล้วจึงได้เดินออกมากันบ้าง พร้อมกับพูดคุยถึงเรื่องการเตรียมงานพรีเซ็นต์ที่จะใช้ในการสอบกลางภาคนี้
“เหลืออีกเกือบเดือนถึงจะสอบ ม๊าคงเลือกวันที่หมดตารางสอบของมหา’ลัยแล้วมาสอบพวกเราแน่นอน” ใยไหมที่กำลังไล่ดูวันสอบอยู่พูด
“แต่ก็ยังเหลือวิชาดีไซน์ที่จะจูรี่ (Jury) อาทิตย์หน้า แต่ก็ยังเป็นแค่คอนเซ็ปคงไม่มีปัญหาอะไรละมั้ง” ใบบัวหันมองเพื่อนในกลุ่มซึ่งทุกคนก็พยักหน้า
ปีสามนี้ทำโปรเจคอาคารสูงซึ่งก็ทำเป็นกลุ่มละประมาณสองถึงสามคน พวกเขาหกคนก็แบ่งเป็นสองกลุ่มพอดี แล้วการสอบกลางภาคของวิชาดีไซน์ก็เป็นการพรีเซ็นต์คอนเซ็ปของโปรเจค แล้วก็แค่พวก Schematic Design คร่าวๆ เท่านั้น
“อย่างนั้นวิชาดีไซน์ก็หมดห่วง วิชาคอนฯ (Construction) ก็คงไม่มีอะไรละมั้ง ก็เหลือวิชานอกที่ลงเอาไว้อ่านเอาตอนช่วงหยุดให้อ่านหนังสือสอบก็น่าจะทัน ช่วยๆ กันติวไป ถ้าอย่างนั้นเราก็เร่งเคลียร์ดีไซน์ให้เรียบร้อยก่อนแล้วกัน พอเสร็จก็จะได้เริ่มวิชาของม๊า จะได้ไม่ต้องไปเร่งเอาหลังสอบ” ดิวพูดกับทุกคน ซึ่งก็ไม่มีใครค้านอะไร เป็นอันตกลงได้ตามนั้น
“ไว้เสร็จดีไซน์แล้วมาคุยกันอีกทีเรื่องพรีเซ็นต์ว่าจะทำออกมาแบบไหน” ใยไหมว่า “แล้ววันนี้เอาไงกันต่อ”
พอได้ยินใยไหมถามแบบนั้นทุกคนก็หันไปมองหน้ากันต์อย่างพร้อมเพียงทันที ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา แบบที่คนโดนมองก็ได้แต่ถอนหายใจ
นึกว่าจะลืมกันไปแล้วเสียอีกว่าคุยอะไรกันเอาไว้ก่อนที่จะขึ้นเรียน เห็นตอนอยู่ในห้องก็ไม่มีใครพูดถึงเขาเลยไม่ได้คิดหาคำตอบหรือใส่ใจอะไรนัก
“อย่าคิดว่าพวกเราจะลืมนะกันต์” ใบบัวว่า
ป่าไม้กับไข่เจียวประกอบสองข้างแล้วล็อคแขนเพื่อนรักเอาไว้ทันที
“ไหนๆ ก็ได้รับคำเชิญจากน้องเดียร์แล้วว่าให้ไปกินข้าวกัน เราเป็นพี่ก็ไม่อยากให้น้องเสียน้ำใจเนอะ อย่างนั้นระหว่างไปคอนโดมึงก็คุยกันไปเรื่อยๆ แล้วกันนะ”
“เป็นความคิดที่ดีมากเลยไข่” ใบบัวยิ้มกว้างอย่างชอบใจ “เป็นอันตกลงตามนี้เนอะ!”
แล้วเขาจะทำอะไรได้นอกจากถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก ระหว่างนั่งรถจากมหา’ลัยไปคอนโดคงถูกเพื่อนๆ สืบสวนสอบสวนเสียจนละเอียดยิบแน่นอน... แต่ก็เอาเถอะเพราะเขาก็ไม่ได้คิดที่จะปกปิดหรือปิดบังอะไรอยู่แล้ว ที่ยังไม่พูดยังไม่บอกก็แค่ขี้เกียจให้พวกนี้รู้ เพราะรับรองได้เลยว่าหลังจากนี้มันจะต้องวุ่นวายขึ้นเรื่อยๆ แน่นอน
************************************************
สวัสดีปี 2561 ค่ะทุกคน ปีนี้ฟางก็ขออวยพรให้ทุกคนมีแต่ความสุขความเจริญ ประสบพบเจอแต่สิ่งดีๆ เรื่องราวดีๆ นะคะ สุขภาพแข็งแรงแล้วก็ที่สำคัญ... ร่ำรวย ร่ำรวย ร่ำรวย ค่ะ ตอนแรกตั้งใจจะมาอวยพรตั้งแต่ปีใหม่เลย แต่เปิดรับศักราชใหม่ได้ 2 วัน ป่วยจ้า... เลยไม่ได้มาเลย ยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ ปีใหม่ปีนี้ฟางก็จะตั้งใจแต่งนิยายเท่าที่ความสามารถและเวลาจะเอื้ออำนวยเนอะ ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวอีกปีนะคะทุกคน ^^
สำหรับตอนนี้... เจอพี่หมีกันเต็มๆ หึงแรงหวงแรงนะเนี่ย ขนาดยังไม่ได้เป็นอะไรกับน้องเลยนะ ถ้าได้คบกับน้องแล้วนี่น้องคงจะขยับตัวไปไหนลำบากละเนอะ อิอิ มาเอาใจช่วยพี่หมีอ่อยน้องกันดีกว่าเนอะ ไม่รู้ว่าสกิลการอ่อยของพี่หมีจะเป็นอย่างไรบ้าง ได้อะไรมาจากพ่อคินบ้างไหมละเนี่ยยยยย รอลุ้นกันจ้า
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 312386 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก