.
.
.
[ต่อจากด้านบน]
บรรยากาศนี้มันอะไรกันครับ มองนั่งมองหน้าทั้งสองคนด้วยความกระอักกระอ่วน ความอึดอัดที่ลอยตัวเหนือตัวผมอยู่ในขณะนี้ ตั้งแต่ไอ้เล็กเปิดประตูเข้ามาถ้าเป็นการ์ตูนอะนิเมชั่นมันก็อาจจะมีเสียงดังขึ้นมาว่า “เล็กปรากฏกาย!!”
ย้อนกลับไปเมื่อสักครู่นี้ ผมและไอ้เปานั่งอยู่ด้วยท่าทางชวนคิดลึกแล้วน้องชายผมที่รู้มาว่ามันขอกุญแจและคีย์การ์ดจากไอ้โจ๊กเพราะหวังว่าจะมาเซอร์ไพร์สผม สุดๆ ไปเล้ย ไอ้เล็กเปิดประตูเข้ามาทันควันแล้วตามมาด้วยเพื่อนอีกสองคนของมันที่ต้องมานอนค้างห้องผมด้วย ผมรีบลุกแล้วเดินไปหาน้องชายทันที พามันมานั่งโซฟาที่เกิดเหตุแต่ไอ้เล็กหน้าบึ้งไม่ยอมนั่งโซฟาตัวยาว ผมยื้อให้มันนั่งลงอีกฝั่ง ไอ้เปาก็นั่งอีกฝั่งโดยมีผมคั่นกลาง ส่วนเพื่อนน้องชายก็นั่งพรมหน้าทีวีครับ
“เอ่อ นี่เพื่อนพี่เอง เปา เปานี่อุ่น กับเก่ง น้องกูเล็ก” ผมเริ่มต้นเปิดบทสนทนาในเมื่อไอ้เล็กมันยังไม่โวยวายผมจะเนียนไปก่อน
ไอ้เปาหันมามองแวบนึงตอนผมพูดว่าเพื่อนก่อนจะกลับไปนิ่งๆ ตามเดิม
“หวัดดีครับพี่ พี่โคตรหล่อเลยอะ” น้องเก่งยกมือไหว้ไอ้เปา มันก็พยักหน้าด้วยสีหน้าที่อ่อนลง
“ดีครับ” ตามมาด้วยน้องอุ่น มันยื่นมือไปตีขาไอ้เล็ก “ไอ้เล็กนิ่งไรวะ เชี่ยนี่เก๊กได้อีก”
ไอ้เล็กไม่ตอบอะไรได้แต่จ้องไอ้เปาเขม็ง มันไม่ได้ยกมือไหว้แต่เปลี่ยนเรื่องซะงั้น “กลางอยู่คนเดียวไม่ใช่หรอแล้ว ‘คนอื่น’ มาได้ไง”
เชี่ย เน้นเสียงไปอีก ผมแอบมองไอ้เปาด้วยสายตาระแวดระวัง เดาใจมันไม่ถูกว่ามันจะพูดว่าอะไร ขอเถอะ...
“ไม่ใช่คนอื่นครับน้องเล็ก เพื่อน ‘สนิท’ สุดๆ ต่างหาก”
และไอ้เปาก็ไม่ยอมแพ้ เหมือนมันสองคนกำลังอยู่ในการแข่งขันเพื่อเอาชนะทั้งๆ ที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน ดูท่าน้องผมจะคิดกับไอ้เปาในแง่ลบตั้งแต่เปิดประตูแล้วสินะ ผมคิดว่าแม่ตั้งชื่อผมให้มาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ตลอดชีวิตเลยใช่มั้ยครับ
เอ่อ...
“เพื่อนสนิทกลางคือพี่โจ๊กต่างหาก”
“นี่สนิทกว่าไงครับน้อง” ถ้าไอ้เปาเน้นคำว่าน้อง
“อ๋อ...ก็เป็นแค่เพื่อนเก่าไม่ใช่หรอ” น้องผมก็จะเน้นคำว่าเพื่อน ผมชะงักกับคำว่าเพื่อนเก่าเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก ไอ้เล็กจะรู้ได้ยังไงล่ะ
“เล็ก พูดดีๆ”
มันสะบัดหน้ากอดอกก่อนจะพูดกับผมเบาๆ ว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน เก่งกับอุ่นมองพวกเรางงๆ ก่อนที่มันจะไปกันใหญ่เพื่อนน้องชายผมที่เหยียดขาเพราะเดินเยอะก็ช่วยผมคลายบรรยากาศนี้ลง
“ว่าแต่ พี่กลางตัวจริงดูเท่อ่ะ ไอ้เล็กงี้อวดพวกผมทุกวัน พี่กูอย่างงั้น พี่กูอย่างงี้” อุ่นเบะปากประกอบ
“มันอยากเข้าสินกำอะพี่ เห็นพี่ตัวเองเป็นไอดอล แต่แม่งวาดหมายังดูเป็นไก่อยู่เลยอะ”
“คือหลอกตัวเองเว้ยพี่ มันเก่งสายวิทย์แต่ชอบวาดรูป อยากจะบอกมันทุกวันว่ามึงเก็บการวาดรูปไว้เป็นความชอบส่วนตัวเถอะ”
ผมขำ เก่งกับอุ่นพากันแซะน้องชายผม ไอ้เล็กหน้าบูดกว่าเดิมมันขยับตัวมาใกล้ผมแล้วเอาหัวมามุดหลังผม พอเพื่อนล้อก็อายสินะ
“กลางงง อย่าไปฟังมันเว้ย” น้องผมพูดอู้อี้ขัดกับลุคตัวโตๆ ของมันชะมัด แต่น้องคนเล็กครับ ห้ามขัดใจ
“ฮ่าๆ กอดใหญ่เลยไอ้สัด”
พรึ่บ!
“กลาง กูไปเก็บกระเป๋าก่อนนะ นอนด้วยกันมาหลายคืนละ”
แล้วเสียงแข็งๆ ของไอ้เปาก็ดังขึ้นท่ามกลางเสียงหัวเราะ ผมกลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างยากลำบาก
กริบ
กริบครับ ไอ้เล็กชะงักตัว ผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะ มันเงยหน้าจากหลังผมแล้วมองไอ้เปา
“อ๋อ เออติวเสร็จแล้วนี่เนอะ” ผมรีบพูดเพื่อแก้ประโยคชวนเข้าใจผิดแต่เหมือนจะกลายเป็นแย่เข้าไปใหญ่
“เราติวกัน ‘เข้ม’ ขนาดนี้กูจะกลับไปพักที่ห้องก่อนนะ เพลีย” ไอ้เปาพูดจบก็ปรายตามองน้องชายผมก่อนจะเดินเข้าไปเก็บกระเป๋าในห้อง
“หมายความว่าไงวะกลาง”
“ก็มาติวนี่แหละไม่มีอะไร มันกวนตีนไปงั้น”
ผมบอกปัดๆ น้องผมมันจะตามไอ้เปาทันมั้ยครับเนี่ย ดูเหมือนยกนี้ไอ้เปาจะชนะขาด เพราะน้องชายผมทนไม่ไหวถามผมยิกๆ
“เก่งกับอุ่นขึ้นมานั่งพักบนโซฟา แล้วเดี๋ยวไปอาบน้ำอาบท่าพี่จะพาไปกินข้าว”
“ครับพี่ อยากไปดูมอพี่กลางด้วย”
“ได้เลย”
ตอนแรกก็แพลนไว้ว่าจะไปรับน้องด้วยกันกับไอ้เปาแล้วพาไปกินข้าวกระชับมิตร ล่มครับแผนที่วางไว้ วันนี้ไอ้เปาก็คงต้องกลับไปก่อน ไอ้เล็กลากผมไปที่ระเบียง เลื่อนปิดประตูกระจกก่อนจะเริ่มต้นพูด
“ถ้าไปกับเพื่อนกลาง เล็กไม่ไป”
“เป็นอะไรเนี่ยเล็ก”
“กลางทำอะไรกับมัน เมื่อกี้”
“ผมเข้าตาไอ้เปา พี่เลยเอาออกให้”
“...ไม่จริงอะ เล็กเห็นมัน...ไอ้พี่นั่นจับเอวกลาง”
“จริงๆ เว้ยจะโกหกเพื่อ”
“เล็กไม่ชอบ เพื่อนกันเค้าไม่ทำงี้หรอก”
“เล็ก ก่อนที่จะมาเม้งใส่พี่ แล้วนี่มายังไงกัน แท็กซี่?”
“อื้อ กลางเปลี่ยนเรื่องว่ะ”
“ถ้าเล็กจะมาเร็วทำไมไม่บอกพี่ก่อนซักคำ”
“เล็กอยากเซอร์ไพร์ส” เออ เป็นไงล่ะ ไอ้เซอร์ไพร์สเนี่ย ผมเข็ดมาหลายทีแล้วครับ
“คิดว่ากรุงเทพฯ ตัวเองเชี่ยวชาญว่างั้น”
“กลางอย่าบ่น แต่อยากบอกแม่ก็พอ...” แอบมาก่อนไม่พอหนีมาหอผมเองอีก มันขอให้ไอ้โจ๊กช่วยล่ะครับ ไอ้เล็กเคารพไอ้โจ๊กมากกว่าผมอีก
“งั้นเล็กก็อย่าตั้งแง่กับเพื่อนพี่”
“เล็กแค่ไม่ถูกชะตา”
“เป็นเด็กเป็นเล็ก”
“เล็กไม่เด็กโว้ย”
ก๊อกๆ
ไอ้เปาเคาะประตูกระจกก่อนจะเลื่อนเปิด ไอ้เล็กรีบดึงตัวผมไปบังทันที “มีไร” นั่นไม่ใช่เสียงผมครับ ผมบิดเอวมันแต่มันก็ไม่สะเทือน
“จะคุยกับกลาง น้องไม่เกี่ยว”
“จะคุยก็คุยกันตรงนี้” ไอ้เล็กกอดอก เชิดหน้าไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ผมเหมือนอยู่ท่ามกลางการทะเลาะกันของเด็กประถม ไอ้เปามันมองผ่านเล็กมาแล้วบอกผม
“กลางกูกลับก่อนนะ อย่าลืมกินข้าวด้วยล่ะ เศร้าเลยไม่ได้กินข้าวด้วยกันตั้งหนึ่งมื้อแหน่ะ”
“...” ได้ยินเสียงกัดฟันกรอดๆ จากน้องชาย “ไม่เป็นไร เดี๋ยวคนที่กินข้าวกับกลางมาทั้งชีวิตจะกินข้าวกับกลางเอง...ใช่มั้ยกลาง”
“เอ่อ...” ก่อนที่ผมจะตอบ ไอ้เปาเริ่มทำหน้าไม่สบอารมณ์แล้วรีบตัดบท ท่าทางจะไม่ไหว
“กูให้เวลาอยู่กับน้องมึง พรุ่งนี้กูจะมารับ” ไอ้เล็กทำท่าจะเถียง “ไม่ต้องพูดอะไร มอdddมันไกลโอเค๊ น้องคนเล็ก”
“เฮ้ยทำไรวะ” ไอ้เล็กขยับตัว มันร้องโวยวายเมื่อเห็นไอ้เปายื่นมือมาทางผมกับไอ้เล็ก
ไอ้เปายิ้มมุมปากแบบเหนือๆ ก่อนจะคว้าเสื้อยืดที่ตากไว้ข้างหลังผม
“เอานี่ไง”
เมื่อวานหลังจากไอ้เปากลับไปแล้ว ผมพาเด็กๆ ไปทัวร์มอก็สนุกสนานเฮฮากัน แนะนำมหาลัยตัวเองเหมือนขายตรง น้องผมมันพึ่งมอสี่อยากจะให้มันหาตัวเองก่อน กลับมาที่เรื่องไอ้เปาผมไม่รู้ว่าคิดไปเองมั้ยแต่ไอ้เล็กมันดูจะไม่ถูกชะตากับไอ้เปาคนเดียวครับ ตอนเช้าวันเสาร์ที่เราจะไปโอเพ่นเฮ้าส์กัน มันสองคนก็เริ่มกัดกันอีกครั้ง ตอนเดินทัวร์ไอ้เปาแทบจะกลายเป็นคนนอกทันที มันเดินตามช้าๆ ยังดีที่เก่งกับอุ่นมันเข้ากับคนง่าย ตอนนี้เลยไปเกาะติดไอ้เปาแทน
“พี่แม่งเจ๋งวะ แล้วตอนวาดไม่เป็นแล้วไปเรียนวาดทำไงวะพี่”
“อายว่ะตอนนั้นเหมือนพวกไม่ได้เรื่องอะ แต่อยากเข้าก็ต้องทนอายเว้ย”
“เชี่ยยย เป็นผมกลับบ้านไปแล้ว ไอ้เล็กดูไว้ ถ้าอยากเรียนสินกำจริงๆ ดูพี่เปาเป็นตัวอย่าง”
ไอ้เล็กที่เดินข้างหน้าคู่กับผมหันไปเหอะในลำคอเล็กน้อย แล้วก็หันกลับมาคุยกับผมเรื่องคณะทันตะฯ ที่เราพึ่งเข้าไปดูมา
“อย่าไปถือสาเลยพี่ ปกติมันไม่เป็นงี้หรอก”
“สงสัยดีใจที่ได้เจอพี่ตัวเอง ไอ้นี่มันขี้เหงา”
“เดี๋ยวก็ไม่เหงาแล้ว พี่กลางสอบเสร็จแล้วนี่”
ผมนึกได้ว่ายังไม่ได้บอกไอ้เล็กเลยนี่หว่าเราจะไปเที่ยวเลยเอ่ยถามขึ้นมาทันที
“เออ เล็กพี่กับเพื่อนๆ ว่าจะไปเที่ยวต่อวันจันทร์ อยากไปด้วยป่ะหรือกลับบ้านก่อน”
“เที่ยว? แล้วกลางทิ้งเล็กหรอ ไหนบอกกลับบ้านด้วยกันไง”
“ลืมเลยอะ พี่นัดกับเพื่อนไว้ด้วย ถ้าเล็กมีเรียนเดี๋ยวพี่ไปส่งขึ้นรถก็ได้”
“ได้ไงอะ”
“เอ้าก็วันจันทร์ไม่มีเรียนหรอ”
“กลาง แต่แม่บอกว่าให้รีบกลับนะ”
“ไอ้เหี้ยเล็กมึงเป็นไรเนี่ย ขามายังบอกว่าจะไปเที่ยวต่ออยู่เลย ไปพี่พวกผมขอไปด้วย เรื่องเรียนไม่ต้องห่วง ไว้ค่อยเรียน”
“ไอ้เล็กมันอยากไปพี่ ผมรู้ ได้มาที่อื่นนอกจากเชียงใหม่ซักที” เก่งกับอุ่นทำท่าตื่นเต้นขึ้นมาทันที ผมจึงหันไปหาไอ้เล็กอีกที
“แม่บอกให้รีบกลับหรอ”
“ใครเชื่อก็เป็นหมาบินแล้วพี่” ดีนะยั้งปากทัน เกือบบอกว่าเชื่อแล้ว
ไอ้เล็กแกล้งยกโทรศัพท์ขึ้นมากดๆ แล้วบอกว่าแม่ส่งมา “อะแฮ่ม เอ่อ...แม่พึ่งส่งข้อความมา บอกว่าไปเที่ยวต่อได้” เฮ้อ เดี๋ยวค่อยโทรไปขอแม่แล้วกันครับ
“ไอ้เชี่ยเล็กตอแหล”
“ตอแหลหน้ามึงดิ”
เก่งกับอุ่นเห็นแบบนั้นก็วิ่งไล่เตะเพื่อนตัวเอง ผมจึงเดินไปหาไอ้เปาที่ยืนอยู่ไม่ไกล
“เหนื่อยมั้ยวะ ต้องมาส่งกูกับน้องเนี่ย เหนื่อยก็กลับก็ได้นะเว้ย” ผมหรี่ตาเพื่อคุยกับไอ้เปา ขนาดมอนี้ต้นไม้เยอะนะแดดก็ยังร้อนแถมยังแรงมากๆ
“ตัวกูยังไม่บ่นแล้วมึงมาบ่นแทนได้ไงเนี่ย” ไอ้เปาส่ายหน้าพลางพูดขำๆ มันคงสงสารผมเลยเอามือใหญ่ๆ มาบังแดดให้
“กูกลัวมึงเบื่ออะ”
“กัดกับน้องมึงสนุกดี” ไอ้เปาพูด สายตามันมองไปทางเด็กสามคนที่วิ่งไล่กันไปข้างหน้า “แล้วมึงเนี่ย อย่ายิ้มมากได้ป่ะ”
“ทำไมวะ”
“คนมองใหญ่แล้ว”
“กูหล่อ?...โอ๊ย ดึงแก้มกูทำไมเนี่ย”
“ยิ้มทีเหมือนเด็กเอ๋อ ทีหลังไม่ต้องยิ้ม ไม่ไหว ทนดูไม่ได้” ไอ้เปาเป็นคนแรกที่บอกว่าผมยิ้มแล้วน่าเกลียด แม่ง ผมหุบยิ้มแล้วมองมันตาขวาง
“เออดี ไม่ต้องยิ้ม เชี่ยนั่นมองไรนักหนาวะ” ไอ้เปาเบนหน้าไปทางอื่นพลางบ่นพึมพำอะไรของมันก็ไม่แน่ใจนัก
“กลางมาทางนี้เร็ว!....”
“โอเค”
ผมกำลังจะเดินไปหาน้องๆ ที่รออยู่หน้าคณะสถาปัตย์ ไอ้เปาที่เดินตามมาก็พาดแขนไว้ที่ไหล่ผม มันส่งเสียงหึหึในลำคอทำให้ผมต้องเงยหน้าไปหามัน มันก้มลงมาเล็กน้อยแล้วยิ้มแบบกวนๆ อะไรของมันครับ
“กลาง!!!”
การพาน้องๆ ไปงานโอเพ้นเฮ้าส์ของมอdddผ่านไปอย่างทุลักทุเลสาเหตุก็เพราะไอ้เด็กที่มันกัดกันไม่เลิก แล้วนี่จะไปเที่ยวด้วยกันอีก ผมอยากจะกุมขมับ ผมกับไอ้เปาแทบจะไม่ได้คุยกันแต่ก็ยังดีที่มันสองคนเหมือนหมาที่ขู่กันแง่งๆ ยังไม่มีเหตุการณ์ร้ายแรงให้ผมรับมือ ส่วนวันนี้เราเตรียมพร้อมที่จะไปเที่ยวแล้วครับ แม่บ่นผมนิดหน่อยแต่สุดท้ายก็ยอมเพราะน้องเล็ก ผมกำลังรอไอ้เปากับไอ้ทัพที่ไปเอารถจากบ้านไอ้กล้วยมารับพวกเรา ส่วนไอ้กล้วยที่ควรจะอยู่กับไอ้เปาก็เสนอหน้ามาที่หอผมเพราะอยากเจอน้องผมนั่นเอง
“ไอ้กลางไหนน้องมึงวะ ยังไม่ลงมาอีกหรอ”
“มึงมองหาใคร น้องกูก็ยืนอยู่นี่ตั้งนานแล้ว” ไอ้กล้วยชะเง้อคอยืดยาวไปทางหอผม อะไรของมันวะครับ “นี่ไง”
“ห๊ะ...ไหนบอกน่ารักไงไอ้กลาง” มันเบิกตากว้างเมื่อมองตามนิ้วผมไป ไอ้เล็กยืนข้างผมมาตั้งนาน
“น้องกูก็น่ารักอะ ตอนเกิดโคตรน่ารัก อ้าว เล็กหน้าแดงทำไมร้อนเหรอ”
“ในความคิดมึงอะดิ แหะๆ หวัดดีครับน้อง...ไม่เล็กเลยนะครับ”
“ดีครับพี่...”
“พี่ชื่อกล้วย นี่ไอ้เบส”
“หวัดดีครับพี่ ผมอุ่น ผมเกรียนๆ นั่นไอ้เก่ง”
“มึงจะติดพี่ทำเห้ไร ไอ้นี่ก็” เก่งเอ็ดขึ้นมาเมื่อไอ้เล็กใช้ไหล่ดันเพื่อนตัวเองให้ขยับออกห่างผม
“ไม่ต้องเสือกเลยมึงอะ”
ฟังมันเถียงกันเสร็จก็เกือบจะผงะไอ้กล้วยทำหน้าตาอ้อร้อมาใกล้ผมพลางมองสลับกับน้องชายผมด้วย
“ไอ้กลางงงง จริงๆ น้องมึงนี่ก็คล้ายมึงนะเนี่ย เนอะไอ้เบส”
“เออจริงด้วยว่ะ แต่มันบอกไม่ถูกเหมือนกัน”
“กูมีพี่สาวคนนึงเหมือนกัน ห่างกันสิบสี่ปี กูเลยเป็นลูกหาทางกลับบ้านไม่ถูก” ไอ้กล้วยเปิดมาอย่างงี้กูเริ่มระแวง
“อะไรวะ”
“ลูกหลง”
“ไอ้เหี้ยนี่หามุขมาตลอด บอกเลยว่ารำ”
ผมกับไอ้เบสมองหน้ามันด้วยความเอือม แต่น้องๆ ผมดันหัวเราะกันซะงั้น
“ฮ่าๆ แต่ผมชอบนะพี่”
“ตลกอะ ขนาดไอ้เล็กยังหัวเราะเลย”
เพราะความบ้าบอของพวกมัน น้องชายผมเข้ากับไอ้พวกนั้นได้ดีภายในเวลาไม่กี่นาที แล้วไอ้เล็กเป็นอะไรกับไอ้เปามากมั้ยเนี่ย
ปริ๊นๆ เสียงแตรจากรถตู้ฮุนไดก็ดังขึ้น
“เฮ้ย มาแล้วๆ ไปเที่ยวกันโว้ย!!!”
“ตรงนั้นๆ ที่มีคนโบกมือน่ะ”
“เออ ป้ายนั่นไง หทัยรีสอร์ท”
ผมตื่นมาด้วยความหนักทางไหล่ซ้ายประกอบกับเสียงโหวกเหวกอยู่ไกลๆ ตลอดการเดินทางผมแทบจะไม่ได้คุยกับไอ้เปาเลยครับ ผมนั่งเบาะหลังด้านในสุด ปิดทางด้วยไอ้เล็ก ขนาดจะลงไปเข้าห้องน้ำน้องผมยังต้องลากผมไปด้วย แล้วพี่โตก็โทรมาอบรมเรื่องน้องคนเล็กให้ผมจนหูชาก่อนจะบอกให้ผมดูน้องๆ ดี ที่บ้านก็ห่วงเรื่องอุบัติเหตุน่ะครับ ส่วนไอ้เล็กรู้ก็งอนไปตามระเบียบ ไม่มีใครด่ามันตรงๆ ได้หรอกครับ
“ถึงแล้วลงๆๆ ป้ากูมาต้อนรับแล้ว”
“มีป้ายต้องรับด้วยหรอวะนั่น ไอ้เบส”
“เชี่ยยย ป้านะป้า กูอายแปบบ”
“พี่เบสป้าตะโกนเรียกแล้วเร็ว”
“เออพวกมึงรีบๆ ลง”
เสียงดังขนาดนี้ไอ้เล็กยังคงหลับต่อไม่สะทกสะท้าน ผมขยี้ตาเงยหน้าขึ้นก็สบตากับไอ้เปาผ่านกระจกรถ มันขมวดคิ้วนิดๆ แล้วก็ลงไป เชี่ย อย่าบอกว่างอนอีกคนนะ
“เล็ก ถึงแล้ว”
ผมเขย่าปลุกน้องชาย ขนาดมันบ้าจี้ยังจะมานอนทับผมอยู่ได้ รีสอร์ทของป้าไอ้เบสดูดีเลยนะครับ เดินไปไม่ไกลก็จะเป็นแม่น้ำที่เราสามารถเล่นกิจกรรมแอดเวนเจอร์ได้ พายเรือ ล่องแพ ขี่เอทีวี หรือจะไปนอนชิลที่แพก็ได้ครับ พวกเราเข้าที่พักแบ่งเป็นห้องเด็กกับผู้ใหญ่ครับ ผมกับแกงค์คอหล่นนอนด้วยกันห้าคน มันเป็นบ้านหลังเล็กๆ มีพื้นที่ไว้ทำอาหารกินเองด้วย ทีแรกไอ้เล็กมันก็ไม่ยอมแต่ด้วยพี่ชายคนใหม่อย่างแกงค์คอหล่นหว่านล้อมมันก็ตกลงนอนกับเพื่อนมันในที่สุด
ไอ้เปากับไอ้เล็กก็ยังไม่ญาติดีกันเหมือนเดิมครับ ถ้าไอ้เล็กอยากไปทางซ้ายมันก็จะลากผมไปด้วยเรียกได้ว่ากันไอ้เปาสุดฤทธิ์ ส่วนตอนนี้น้องผมมันวิ่งไปเล่นน้ำเรียบร้อย กอดคอกันไปทั้งพวกคอหล่นและเก่งกับอุ่น ส่วนผมก็นั่งบนแพรอครับ โดดน้ำไรเนี่ยไม่ใช่สไตล์หรอก
“กลาง!”
“เหี้ย” ร้องออกมาเพราะเสียงทุ้มจากด้านหลัง ไอ้เปาครับ มันพึ่งเดินเข้ามาจากด้านหลัง
“เรียกตั้งนานแล้วไม่ได้ยิน”
“มึงมาทางนี้” ผมลากแขนมันเดินออกจากแพ
“ทำไมกูต้องทำเป็นเหมือนชู้มึงเลยวะ มึงแฟนกูนะเว้ย”
“ชู่ เบาๆ” หน้าตามันหงุดหงิดสุดๆ “มาเที่ยวมาพักผ่อน ใจเย็นๆ” ผมลูบหลังปลอบ
“เดี๋ยวมึงก็กลับแล้วกูจะมีเวลาอยู่กับมึงมั้ยเนี่ย” มันเสยผมแบบหงุดหงิด ผมคิดว่ามันจะเกลียดน้องผมซะอีกแต่มันแค่หงุดหงิดเพราะไม่มีเวลาอยู่กับผมงั้นหรอ
“ไม่เป็นไรน่า น้องกูมาทั้งทีกูก็ต้องเทคแคร์มันหน่อย เดี๋ยวเปิดเทอมกูก็อยู่กับมึงเหมือนเดิม”
“เออ”
“เสียงแข็งไปอีก”
“ช่างเหอะ สงสัยอากาศมันร้อน”
“งั้นไปเล่นน้ำกัน”
“ไม่อยากเปียก” ผมถลึงตามองไอ้เปา มันคงกลับมาเป็นคนเดิมแล้วล่ะครับ มาทั้งทีไม่อยากเปียกได้ไง อ๋อผมก็ไม่อยากเปียกไง ลืมตัว ในเมื่อไอ้เปาหงุดหงิดแบบนี้ หึหึ ผมจะทำให้มันหายอารมณ์ร้อนเอง
ผมออกแรงลากมันมาทางแพเมื่อกี้ ไอ้พวกที่โดดสะพานเชือกอยู่ตรงนู้นก็หันมามองผมอย่างงงๆ
“เฮ้ย กลาง ไม่อยากเปียกโว้ย”
“มา!”
ตูม!!!
“สองคนนั้นอะ หยิบเสื้อชูชีพแล้วมาเล่นทางนี้เร็ว!!” ไอ้เบสส่งเสียงมาทันทีที่ผมโผล่ตัวขึ้นจากน้ำ ไอ้เปาสะบัดหัวตัวเองสองสามที มันมองหน้าผมอย่างคาดโทษ นี่กูออกจากกรอบตัวเองที่ไม่อยากเปียกพามึงเล่นน้ำเลยนะเนี่ยยย ยังจะมองตาขวางอีก
“อยากตายหรอกลาง! เล่นอะไรเป็นเด็กๆ” ผม โดน ดุ ผมมัวแต่อึ้งไอ้เปามันลากผมมาจับแพไว้ ส่วนมันก็ขึ้นไปหยิบเสื้อชูชีพมาสองตัว นี่ผมโดนไอ้เด็กเปาดุหรอครับ
“กูแค่อยากให้มึงสนุกอะ มึงไม่เห็นยิ้มเลย” เถียงเสียงอ่อย
“จะเล่นอะไรก็ดูก่อน เสื้อชูชีพก็ไม่ใส่ จมน้ำทำไงวะ” หน้าบึ้งกว่าเดิมอีกไอ้เปายกตัวผมขึ้นมานั่งแล้วใส่เสื้อชูชีพมาให้ ปากก็บ่นไม่หยุด มันสวมให้ผมเสร็จก็ไปใส่ให้ตัวเอง มันก็ไม่ได้ลึกขนาดนั้นหรอก...มั้งครับ
“มา อยากเล่นดีนักลงมาเลย”
มันลากผมลงน้ำอีกครั้งแล้วค่อยๆ พาผมไปรวมกันคนอื่นอยู่ไม่ไกล ผมขี้เกียจว่ายเองเลยขี่หลังมันซะเลย ไอ้เปาหันมามองผม แสงแดดกระทบพื้นน้ำระยิบระยับสะท้อนมาโดนเสี้ยวหน้าของไอ้เปา ตึกตักตึกตัก ไม่อยากจะยอมรับว่าไอ้เปามันโตขึ้นมากจริงๆ
“ขี่หลังกูงี้ไม่กลัวน้องเล็กมึงอาละวาดหรอ” มันเหลือบตามองน้องชายผมที่เกาะเชือกอยู่ด้านบน
“ไม่กลัว”
“หึ กล้าพูด นู่นไงมันมองตาขวางแล้ว”
“งั้นมึงก็ปล่อยกูลงดิ”
“เรื่อง? กูจะไม่ปล่อยเอาให้น้องมึงอกแตกตายไปเลย” ไอ้เปาพูดพร้อมกับกระชับ
“กลางงงงงงง! เล็กหนาวแล้วว มาหาเล็กหน่อย!!”
“เฮ้ย! ไอ้เล็กมึงจะกระโดดตอนนี้ไม่ได้”
“ไอ้เก่งจับมันไว้!!”
“ไม่! กลาง! เล็กจะตกแล้ว อ๊ากๆๆๆ”
“หึหึ ไม่ทันขาดคำ”
=====
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
#คนกลาง ปวดหัวเเปบบบ
หัวข้อ: ண คนกลาง ண แจ้งข่าวเล่มคนกลาง p.23 (1-9-61) (อ่าน 226615 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก