6
คนกลางหัดงอแง...ก็ได้หรอวะ
“กลาง วันนี้สองทุ่มนะเว้ย อย่าลืม พี่จิ้มแกจองโต๊ะไว้ละ”
“รู้เรื่องป่ะเนี่ย”
“เปาดูเมียมึงดิ๊”
“เมียหน้ามึงดิ”
“ด่าขนาดนี้คงหายง่วงแล้วล่ะ”
ผมคนกลางคนเดิมครับ เมื่อคืนไม่ได้นอนอีกแล้ว เหตุผลเป็นเพราะว่าส่งดรออิ้งที่ไม่เสร็จซักทีครับ วาดมาตั้งแต่เย็นของเมื่อวานไม่ออกไปไหน ข้าวไม่กินเพราะวาดยังไงก็ไม่ตอบโจทย์ ผมกระดกกาแฟไปหลายกระป๋องตาค้างทั้งคืน จะง่วงก็ตอนฟังเลคเชอร์วิชาศิลปะเอเชียตอนเช้าเนี่ยแหละ หลับๆ ตื่นๆ มาซักพัก ไอ้เบสก็เอื้อมมือมาสะกิด คืนนี้รุ่นพี่ปีสองนัดเลี้ยงครับ เป็นพี่กลุ่มที่สนิทกับพวกผมพอควร เห็นว่าอยากเลี้ยงเนื่องในโอกาสฉลองให้ไอ้เปาได้รางวัล กูว่าอยากแดกก็บอกมาตรงๆ เถอะ
ถ้าถามถึงเรื่องไอจีในวันนั้น ผมก็โทรไปด่าไอ้เปาครับ มันไม่ตอบอะไรเอาแต่หัวเราะเหมือนคนบ้ากลับมา มีหลายคนถามมันว่าแทนที่จะอัพรูปที่ได้รางวัล กลับอัพรูปอะไรก็ไม่รู้ มันก็ยิ้มๆ ไปไม่ได้ตอบกลับ ส่วนรูปนี้ถูกแชร์ในเฟซบุ๊กด้วย มีคนแอดมาหาผมมากมาย แท็กจนกูงง ผมโผล่ไปแค่นั้นนี่ดังขนาดนี้เลยหรอครับ ทางสายกลางของผมเริ่มสั่นเบาๆ ขนาดน้องชายผมยังโทรมาถามว่าไอ้คนนั้นมันเป็นใครถามซ้ำๆ ผมก็ตอบซ้ำๆ ว่าเพื่อนแกล้ง ถ้าไม่ตอบนี่ไอ้เล็กซื้อตั๋วลงมากรุงเทพแล้วนะครับ ส่วนไอ้โจ๊กนี่หายเข้ากลีบเมฆไปเลย ไม่เห็นแม้แต่ขนจมูก
“กลาง ไอ้กลาง!”
“อือๆๆ รู้แล้ว”
“เป็นไรมึง”
ไอ้เปาโบกมือผ่านหน้าผม มันขมวดคิ้วท่าทางหงุดหงิดใจหน่อยๆ “โอเคมั้ย”
“เอออไม่ต้องห่วงนกกระปูด กูมันเทพ” ผมตอบขณะเดินออกมาจากห้องเรียน หิวโคตรๆ
“พวกมึงไปกินส้มตำกันมั้ย ตั้งแต่เราอยู่มอยังไม่ได้ไปลองร้านเด็ดเลยนะเว้ย” ไอ้กล้วยเดินมากอดคอผมกับไอ้เปา แทรกกลางระหว่างผมสองคน ไอ้เปาทำหน้าอะไรซักอย่างส่งให้กลับไปให้ไอ้กล้วย มันเลยปล่อยแขนออกจากผมแต่ยังกอดไอ้เปาไว้เหมือนเดิม สงสัยกลัวผมหนัก ใช่สิ แค่นี้กูก็สูงตามพวกมึงไม่ทันละคือผมไม่ได้เตี้ยนะครับ สูงตามมาตรฐานชายไทยแต่พอมายืนกับคนสูงกว่ามันจะหงุดหงิดหน่อยๆ
“แล้วก็ไปกินเหล้าตอนค่ำต่อเนี่ยนะ” ผมถามต่อ
“เออไม่เป็นไรหรอกกกก”
“ไปๆ” ไอ้ทัพกับไอ้เบสพยักหน้ารัวเหมือนคนบ้า อยากแดกก็บอกมาตรงๆ นะเพื่อน
“ไปกัน เอารถมึงไปนะเพื่อนเปา”
ว่าแล้วไอ้สามตัวก็วิ่งส่ายตูดกวนตีนไปที่รถของไอ้เปา เหลือผมที่เดินลากขาช้าๆ ตามหลังไอ้เปา มันหันมามองเป็นระยะๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรจนสุดท้ายมันหยุดเดินรอผมให้เดินไปพร้อมกัน ระหว่างทางรุ่นพี่รุ่นน้องก็ทักทายมันเหมือนเป็นคนของประชาชน ส่วนผมก็ได้อานิสงส์จากมันนิดหน่อย บางทีก็มีชี้ๆ บ้าง แต่เอาเถอะครับ ยังไงผมก็ชอบอยู่แบบนี้อยู่แล้ว ผมมันคนกลางๆ นี่นา
เดินมาถึงลานจอดรถนักศึกษาเห็นรถของมันจอดเด่นเป็นสง่าวันก่อนผมมัวแต่ง่วงไม่ได้มองรถมันอย่างจริงจัง ผมเชื่อแล้วครับว่าแม่มันรวยจริง ซื้อรถให้มันขับยี่ห้อมินิคูเปอร์ เล็กไปหน่อยแต่ก็เข้ากับไอ้เปาอย่างบอกไม่ถูก ตอนเด็กมันน่ารักนะครับ แต่พอโตมาแขนขายาวรถคันนี้เลยดูเล็กไปสำหรับมัน ไอ้เปาบอกว่าไม่อยากได้รถหรอกแต่แม่บังคับให้ใช้ แม่มันไม่ได้ดูแลตอนเด็ก แม่ก็ขอร้องให้มันรับสิ่งที่มันแม่อยากให้ เอาที่สบายใจครับ
“ไอ้ทัพมึงมาบิดตูดกูทำไมเนี่ย”
“มึงแหละเจ๊กกล้วย ตูดบานขนาดนี้กินที่ชิบหาย”
“ไอ้เบสสสส เอนหลังมาหาพ่อง มันต้องสลับกันเว้ย ไหล่มันชนกันมันนั่งไม่ได้”
เสียงทะเลาะกันข้างหลังทำให้ผมหันไปหัวเราะเยาะเย้ย ชอบแกล้งกูดีนัก กูนั่งหน้าเว้ย!
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เน้นเสียงไปอีก ยักคิ้วเยาะเย้ยด้วย
“ใช่สิ๊ กูมันไม่ใช่ไอ้กลางนี่จะได้นั่งข้างหน้าสบายๆ” ตอแหลมากกกกไอ้เบส ท่าจีบปากจีบคอเหมือนเคยเป็นผู้หญิงมาก่อน
“ทำเป็นหัวเราะ ถ้าผัวมึงทิ้งแล้วจะรู้สึก” ต่อด้วยไอ้กล้วย
“ไอ้เปาจะทิ้งกูหรอ หือ” ผมถามขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือไปจับคางคนที่กำลังขับรถให้ส่ายไปมาเบาๆ ไอ้เด็กน้อยนี่อะนะจะทิ้งผม
“ใครจะทิ้งวะ”
มันตอบแล้วเอามือมากดหัวผม
เอ๊ะ แต่เดี๋ยว ผมว่าบรรยากาศมันพาไปแน่ๆ
“ฮิ้วววววววววววววววววววว น้องกลางและผัวเค้ายอมรับแล้วครับทุกคน เห็นเมื่อกี้กันใช่มั้ยครับ” ผมหันไปมองข้างหลังไอ้เบสยื่นโทรศัพท์มาเกือบติดหน้าผม
“ไอ้เชี่ย นี่มึงหลอกถามกูหรอ แล้วมึงตอบอะไรเนี่ย” ผมหันไปด่าคนข้างๆ
“กูยังพูดไม่จบ จะบอกว่าหน้าตาเหมือนหมาหายากแบบนี้ทิ้งไม่ลง”
“ว้ายยยย โดนหลอก ไอ้เบสๆๆๆ กดอัพโหลดลงสตอรี่ไอจีเร็วๆๆๆ ไอ้เหี้ยยย”
“ไอ้กลางยื่นมือมาแล้ว เร็วๆ รีบโหลดดดด”
“อ๊ากกกก”
Yesbest ได้กล่าวถึงคุณ
ไม่ทัน....
ไอ้เชี่ยเบสเล่นกูอีกแล้วววว
“น้องเปา พี่ขอถ่ายรูปหน่อยได้มั้ยคะ”
“ได้ครับ”
"ดีใจด้วยนะที่ได้รางวัลป๊อปปูล่าร์อ่ะ พี่โหวตให้ด้วย"
"ขอบคุณครับพี่"
“อ๊ายย น่ารักอ่ะมากินส้มตำด้วย”
ผมไม่เข้าใจครับ แค่มากินส้มตำนี่ต้องน่ารักด้วยหรอ ผมไม่ได้พาลนะ ร้านส้มตำร้านนี้ไอ้กล้วยบอกว่าเด็ดมาก รุ่นพี่แนะนำกันทุกคน วันนี้คนไม่เยอะมากครับ คิดว่าไม่นานคงจะได้กินไอ้กล้วยบอกมา พวกผมสั่งกันแบบที่ว่าจัดหนักเหมือนไม่เคยกินข้าวมาก่อนในชีวิต ไอ้กล้วยวิ่งไปหน้าร้านหยิบไก่ปิ้งมาหลายไม้ให้พวกผมระหว่างรอ มันเป็นคนแนะนำร้านนี้ต้องบริการประหนึ่งเป็นเจ้าของร้านครับ เดี๋ยวเพื่อนไม่ประทับใจ
“มึงทำไมนานวะ”
ไอ้ทัพเริ่มเปิดประเด็น ส่วนตัวผมหิวจนตาลาย นั่งแทะผักบุ้งผักสดจนจะเป็นเต่าอยู่แล้วครับ แล้วแฟนคลับไอ้เปาเนี่ยจะวีดว้ายอีกนานมั้ยครับ คนกลางเซ็ง
“ไอ้เปาๆ ไอ้กลางเป็นไรวะ”ไอ้เบสกระซิบแบบดังๆ จนสาวๆ หันมามองอย่างสงสัยว่าใครกันนะช่างมาขัดจังหวะ
“ขอตัวนะครับพี่ๆ”
ไอ้เปาเดินมานั่งตรงข้ามผมหลังจากพบแฟนคลับเรียบร้อยก่อนจะยกแก้วโค้กขึ้นมาดื่ม คุยกับสาวคนคอแห้งเลยหรอมึง ส่วนไอ้เบสก็นั่งชะเง้อมองหน้าร้าน พร้อมกับบ่นว่าเมื่อไหร่จะเดินมาเสิร์ฟโต๊ะเราซักที
“กูว่ามันนานไปป่ะวะ ไอ้เหี้ย นั่นไง คนเค้าสั่งหน้าร้านโคตรเยอะ ถึงว่าแม่งไม่มาถึงซักที”
เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ ผมนั่งกดโทรศัพท์จนแบตเกือบจะหมด บรรยากาศบนโต๊ะเริ่มกร่อย ไอ้สามตัวก็หาเรื่องคุยกันทั้งเรื่องเรียน เรื่องงาน เรื่องเกมส์ เมื่อมันเห็นว่าผมเริ่มไม่โอเค แต่ผม ทน ได้ ครับ ผมเป็นคนกลาง ผมทนได้...ที่ไหนเล่า
“มึง”
ทุกสายตามองผมเป็นจุดเดียว “กูว่ากูกลับก่อนนะ กูไม่ไหวแล้วอะ”
“เป็นอะไร” ไอ้เปารีบโพล่งขึ้นมาหน้าตามันดูกังวลสุดๆ มันจับแขนผมก่อนจะยื้อๆ ให้นั่งลง
“กูหิวข้าวอะ”
“ไอ้กลางรออีกแปบนึง ไหนๆ ก็รอมาขนาดนี้แล้ว” ไอ้ทัพช่วยกันยื้อ จริงๆ นะครับ โต๊ะสาวๆ ข้างหน้าผมมาก่อนผมตั้งนานยังเห็นไม่ได้ซักที ได้ยินเสียงเค้าบ่นเหมือนกัน มึงเข้าใจกูมั้ย กูง่วง แล้วก็หิวด้วย
“แต่กูไม่ไหวแล้วอะ”
ผมส่งสายตาอ้อนวอนให้พวกมัน ไอ้เบส ไอ้ทัพ ไอ้กล้วย และไอ้เปาพวกมันดูอึ้งๆ และคงไม่เคยเห็นผมในมุมนี้และผมก็แปลกใจตัวเองเหมือนกัน ปกติผมจะไม่โวยวายเพราะเรื่องแบบนี้มักจะเป็นนิสัยไอ้เล็กมากกว่านิสัยคนกลางอย่างผม แต่ผมไม่รู้เป็นอะไร สงสัยโมโหหิวแแหงเลยครับ
“เชี่ย น่ารักสัด..” ไอ้ทัพพึมพำอะไรซักอย่างตาลอยๆ ก่อนจะพูดขึ้นเหมือนตั้งสติได้ “เฮ้ย อย่างอแงดิวะ อีกแปบเดียว”
“อะ กินนี่ไปก่อนเร็ว” ไอ้เปาเลื่อนจานมาให้ผม มันเดินไปเอาไก่เพิ่ม “ป้าเค้ากำลังทำ ทนอีกนิดได้มั้ย” ผมเงยหน้ามองมัน นี่ผมเป็นที่พึ่งให้มันไม่ได้เลยต้องมาให้มันดูแล ไอ้เชี่ย...โคตรไม่คูลเลย
“พวกมึงเคยเล่นหัวก้อยกันป่ะวะ”
ไอ้กล้วยเปิดการ์ดเกมส์อีกครั้ง มันหยิบเหรียญขึ้นมาวางบนโต๊ะ ไอ้สามคนที่เหลือพยายามทำให้บรรยากาศมันดีขึ้น
“เคยดิ”
“เอาล่ะ เรามาลองทายกันดีกว่า หัวหรือก้อยยยยยย”
“หัวๆๆๆ กูให้บาทนึงเลย หัวไอ้สัด”
“ก้อยยยยย ก้อยยยยย”
ผมดูความพยายามของพวกมันแล้วก็ตลกดีครับ พวกมันเล่นกันเหมือนเด็กจนสาวๆ หันมามอง โวยวายเสียงดัง อย่างไอ้เปาหมดคราบคนหล่อเลยทีเดียว นี่พวกกูทำทุกอย่างเพื่อรอข้าวเลยนะเนี่ยลงทุนมากมั้ง ถึงผมจะชอบทนหิวแต่ก็ไม่ใช่คนเหล็กนะครับ เจ็บได้และหิวเป็น
“เฮ้ยยยย พวกมึง ป้ามาแล้วววว”
“โต๊ะผมใช่มั้ยครับป้า”
“ป้าคร้าบบ พวกผมรอจนจะกินโต๊ะแล้วนะครับ”
“ขอโทษจริงๆ นะ วันนี้ลูกมือป้าลาป่วย ขอโทษสุดหล่อด้วยนะ เอ้า กินกันให้เต็มที่ เดี๋ยวยกมาเพิ่ม”
“มึงจะรอที่เหลืออีกมั้ยวะ”
“มึงจะรอทำเชื่ยไรรรรไอ้ทัพ กินเลย”
ผมจ้วงกิน แย่งคอหมูย่างจากมือไอ้เปา มันก็แย่งถ้วยต้มแซ่บจากผมไป อื้อ...ไอ้นี่ กูเคี้ยวอยู่ด่าไม่ได้ ไอ้กล้วยทำหน้าตารู้สึกผิดอยู่ไม่ถึงวิ มันขอโทษผมที่พามากินร้านนี้แล้วต้องรอนานพร้อมกับแย่งจานส้มตำไปไว้ทางมัน
“ไอ้คล้วย!”
“กูชื่อกล้วย กอไก่นะเพื่อนกลางไม่ใช่คอควาย ได้โอเน็ตไทยเท่าไหร่เนี่ย”
“หนอย ไอ้ทัพ ไอ้เบสจัดการ”
“ได้เลยไอ้กลาง”
แล้วศึกสงครามแย่งอาหารก็จบลงเมื่อป้ายกอาหารมาเสิร์ฟเพิ่ม ไอ้เปาเท้าคางมองผม มันไม่หิวหรอวะผมเห็นมันตักนู่นนี่ให้ผมเรื่อยเลย ถ้าผมเผลอก้มกินไอ้เปาก็จะยกมือถือมาถ่าย เดี๋ยวโดนเอาคืนแต่ยังไม่ว่างเคี้ยวอยู่
“อารมณ์ดีแล้วอ่อมึงอะ”
“อะไร”
“ไม่งอแงแล้วหรอน้องกลาง” ไอ้เชี่ย ไม่ต้องมาเช็ดมือที่หัวกู ไม่ใช่เด็กนะเว้ย เห็นมั้ยไม่คูลจริงๆ ด้วย
มันดีดหน้าผากผม พร้อมกับตักลาบใส่จานผมอีก “กินเยอะๆ จะได้ไม่โมโหหิวอีก”
เออ ไม่ต้องมายิ้มหล่อล้อเลียน สาวมองมึงใหญ่แล้วโว้ย
2 ทุ่ม ร้านเหล้าหลังมอ
“เหยดดดดดดดด น้องเปาเดือนคณะยอดไลค์ทะลักมาแล้วครับ”
“เงียบทำไมปรบมือต้อนรับน้องผมด้วยคร้าบ”
“ว้าย พกเมียมาด้วยหรอ พกเมียมาด้วยหรอเนี่ย แหมมาแค่เนี้ย...”
พอไอ้เปาเดินมาคนแรก พวกพี่ก็เฮฮาเสียงดังเหมือนงานบวช แต่พอเห็นผมเดินตามมาก็แซวจัง กูละเอือม มึงมาลองเป็นเมียกูมั้ยไอ้พี่จิ้ม ลองซักทีมั้ยพี่มึง
พิ่จิ้มแม่งเล่นใหญ่มาก พี่อั๋น พี่แตง พี่กอบ พี่เช่ โห่รับกันสนั่น เออกูไม่แปลกใจหรอกขนาดพี่เช่ที่เคยหล่อยังเป็นบ้ากับเค้าด้วย ผมว่าผมปกติสุดในคณะแล้วล่ะ ผมมาร้านเหล้าหลังมอแนวเพื่อชีวิตครับ ไม่เน้นแต่งหล่อ ไอ้เปามันก็จัดเต็มด้วยการใส่ชุดบอลรองเท้าเตะ มันบอกเข้ากับธีมร้าน มืออีกข้างก็มีกุญแจรถ กระเป๋าตังค์ และโทรศัพท์ มันหนีบมาแค่นี้จริงๆ ครับ ลำบากกูต้องคอยบอกว่ามึงอย่าลืมของนะเป็นสิบๆ รอบ นี่กูกลัวของหายหรือกูโรคจิตเนี่ย
หลังจากกินส้มตำเสร็จพวกเราก็แยกกันพักผ่อน ไอ้เปามันไปส่งผมที่หอแล้วบอกให้รอตอนสองทุ่ม ได้ข่าวว่าพี่นัดสองทุ่ม แต่อย่าไปท้วงมันครับ มันบอกอยากสร้างตัวตน เออ อยากสร้างแลนด์มาร์กไปอีก ส่วนคอหล่นอีกสามหน่อมันบอกจะไปเอง ไม่อยากนั่งเบียดกันอีก เดี๋ยวเกิดอารมณ์แล้วจะยุ่ง
“ไอ้เปา มึงมานั่งนี่”
“ไอ้เหี้ยจิ้มจะไปบังคับน้องมันทำไม เรื้อนแล้วอย่าปีนโต๊ะ”
“โหพี่สองทุ่มกว่าๆ นี่เมาแล้วหรอ” ไอ้เปาพูดพลางยกแก้วขึ้นมาดื่มแบบสบายๆ แต่ยังคงความเยอะไว้เหมือนเดิม
“สาวคนไหนอยากโดนพี่ผมจิ้มมั้ยคร้าบบบบ” พูดไปเรื่อยสาวๆ ร้านนี้ไม่ค่อยมีมีแต่หนุ่มทึนทึกอะครับ
“ไอ้เหี้ยยย จังไรอีกละ”
“กลางมาเอาคนของมึงไปดิ๊ กวนตีนกูไปอีก”
“นกกระปูดมาทางนี้”
โต๊ะที่เรานั่งมีประมาณห้าหกคนครับ รู้จักกันหมด ส่วนมากเป็นรุ่นพี่ปีสองที่มาช่วยทำตอนงานเฟรชชี่เกมส์ ตอนรับน้องนี่โหดชิบหาย แต่ตัวจริงขอแค่มีเหล้าก็เรื้อนได้ครับ
“พี่จิ๋มมมมมม พวกผมมาแว้ววว”
“จิ๋มเหี้ยไรไอ้เบส เดี๋ยวบ้อง”
“โทษครับพี่เห็นหน้าตาเชี่ยวชาญเรื่องจิ้มๆ เลยพูดผิด”
“ไอ้สัดกล้วย พวกมึงไปแดกเหล้าไป๊”
“ขอบคุณคร้าบ ” แหน่ะ ของฟรีนี่ประสานเสียงเชียว
ในวงเหล้าครื้นเครงอีกครั้งเมื่อไอ้พวกคอหล่นที่สถาปนาตัวเองว่าหล่อแซวสาวๆ ไปเรื่อย จนคนที่ผ่านไปมาหัวเราะในความเรื้อน โดยเฉพาะตอนที่เพลงขึ้น ทั้งพี่ทั้งน้องพากินกอดคอตะโกนลั่นร้าน ไอ้ตัวดีอย่างไอ้เปาก็เอากับเขาด้วย ชุดบอลไม่เข้ากับเพลงเลยให้ตาย
“ศพแรกผ่านไป ศพสองศพสามค่อยๆ ผ่านไป หลงผิดคิดภาคภูมิใจ...”
เดี๋ยวมึงจะกลายเป็นศพ
“บัวลอยเจ้าเพื่อนยาก ทำไมจากข้าเร็วเกินไป๊ บัวลอยไปอยู่ที่ไหน บัวลอยย”
เออ เดี๋ยวมึงได้จากไปกับบัวลอยแน่
แกร็งๆ เสียงน้ำแข็งกระทบแก้วดังขึ้นก่อนคนถามจะยื่นแก้วให้ผม
“กลางมึงกินเป็นป่าว”
“เป็นดิ”
“ก็เห็นมึงเนิร์ดๆ ตอนเด็กๆ นี่เนิร์ดจัด เอาแต่เรียนหนังสือกับวาดรูป นึกว่ากินไรแบบนี้ไม่เป็น”
มึงเห็นว่ากูเป็นงั้นหรอ นานๆ ทีที่มันจะพูดเรื่องเก่าครับ หลังจากยืนร้องเพลงเสร็จ ไอ้เปากลับมานั่งข้างผมแถมยังยื่นหน้าเข้ามา
ใกล้พ่นลมหายใจที่อบอวลไปด้วยกินเหล้า ผมดันหน้ามันออกก่อนจะยกแก้วเหล้ามาดื่ม โดยมีมันเลิกคิ้วมองดูอยู่ข้างๆ
“คนเราก็ต้องเปลี่ยนแปลงมั่งดิวะ”
------
เจอกันตอนหน้าคนกลางจะพยายามโชว์บู๊ด้วยเเหละ
มาดูว่าใครจะเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยน 55
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
