4
คนกลางเวที
คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายของงานเฟรชชี่เกมส์ ผมทำงานหัวหมุน บางคืนก็ไม่ได้นอนเพราะต้องทำออกมาให้ดีที่สุด เฟรชชี่มีครั้งเดียวนี่หว่า พวกเพื่อนๆ ผมก็ช่วยกันเต็มที่แต่เพราะผมเป็นประธานต้องละเอียดรอบคอบกว่าคนอื่น จะว่าไปหลังจากวันบอกชื่อผมก็ไม่ค่อยได้คุยกับไอ้เปาจริงจังเพราะมันต้องยุ่งกับการเดินสายโปรโมทคณะเลยไม่ได้มาช่วยผมเท่าไหร่นัก
เฟรชชี่เกมส์คืนนี้ส่งท้าย แต่ละคณะไม่ได้มีการแสดงอะไรมากเพราะเราโชว์จัดเต็มไปเกือบห้าวันที่ผ่านมา วันนี้ตั้งแต่เย็นจนถึงดึกก็จะเริ่มการประกวดดาวเดือน แต่ละคณะจะนั่งบนแสตนเชียร์ สันทนาการเชียร์ดาวเดือนคณะตัวเองไป
“ไอ้กลางไหวป่ะเนี่ย”
“เออไหวๆ ”
ไอ้เบส เดินมานั่งข้างๆ พร้อมกับไอ้สปอนเซอร์ที่มีชื่อจริงๆ ว่ากล้วย เอ่อมึงชื่อเซอร์อาจจะดีกว่านะเพื่อน และไอ้ทัพที่หอบของกินมาด้วย คืนสุดท้ายปีหนึ่งก็มากันพอควรครับ คืนนี้เราฟรีสไตล์ไม่ต้องนั่งนิ่งๆ เหมือนที่ผ่านมา ออกเสียงกรี๊ดได้เต็มที่หลังจากที่โดนว้ากให้ทำหน้านิ่งมาหลายคืน
“คืนนี้จบก็นอนยาวๆ เลยไอ้กลาง”
“ต้องจัดอยู่แล้วดิรอไร”
“อ้าวเริ่มละๆ” ไอ้ทัพพยักเพยิดหน้าไปทางเวที การประกวดเริ่มแล้วครับ
พวกดาวเดือนต้องเดินโชว์ตัวแบบใส่ชุดนักศึกษารอบนึง โอ้โห หล่อสวยกันโคตรๆ เลยว่ะ บรรยากาศครึกครื้นเพราะรุ่นพี่หลายชั้นปีก็มาดูน้องๆ ด้วยเหมือนกัน พวกปีหนึ่งบางคณะก็ถอดป้ายกันหมดแล้ว สินกำชาวเราก็มีตัวแทนใส่ชุดเดินโชว์กวนชาวบ้านเค้าไปทั่ว พวกผมทำขึ้นแบบอลังการล้อเลียนขนมชื่อดังๆ ตามคอนเส็ปต์ชื่อว้ากของพวกเรา
“เฮ้ยๆๆๆ นั่น ไอ้เปาๆๆๆ”
ตึง ตึ่ง ตึ่ง
“สินกำ!!”
ชาวปีหนึ่งส่งเสียงเชียร์กันสนั่นหวั่นไหว คนอาจจะสู้คณะอื่นไม่ค่อยได้ แต่ขอบ้าหน่อย ไอ้เปาวันนี้แปลกตามากครับคงเป็นเพราะใส่ชุดนักศึกษาถูกระเบียบ และไม่ต้องห้อยพร็อพอะไรมากมาย เพราะเรารับน้องเสร็จสิ้นแล้ว ดาวคณะผมคือเบบี้ครับ น่ารักแค่ภายนอกแต่จังไรภายใน
คณะผมไม่ซีเรียสเรื่องตำแหน่ง เพราะส่งประกวดเอาฮาครับผม เห็นรุ่นพี่บอกว่าการแสดงแต่ละปีไม่เหมือนกัน แล้วแต่ความเกรียนจะครีเอท ผมเลยตั้งหน้ารอดูเป็นพิเศษ ก็มัน...เพื่อนผมนี่นา
“เอาละค่ะ น้องๆ ก็เดินโชว์ตัวกันไปเรียบร้อย คณะกรรมการของเราบางคนก็น้ำลายไหลเลยนะ”
“ทำไมคะ คือตะลึงในความสวยความหล่อ”
“เปล่าค่ะ ฟันปลอมหลวม”
“ว้าย พี่จี้อย่าพูดงั้นสิคะ คณะกรรมการของเราทรงคุณวุฒิ ขอประทานอภัยนะคะ”
พวกผมก็ฮาครืน คณะกรรมการปีนี้เป็นดาวเดือนมหาลัยปีที่ผ่านมา และรุ่นพี่ด้านการประกวดที่จบไปแล้วอีกสองคน
“เดี๋ยวเราจะให้น้องดาวเดือนไปพักผ่อนเตรียมการแสดงด้านหลังก่อนนะคะ อย่าลืมนะคะ เราจะนับคะแนนไลค์เพื่อรับรางวัลป๊อปปูล่าร์โหวตผ่านเฟสบุ๊คและไอจีนะคะ ใกล้ปิดโหวตแล้วใครยังไม่ได้ไลค์คนไหนอย่าลืมกดกันนะคะ เราจะปิดหลังจากการแสดง
และพี่ๆ น้องๆ คนไหนอยากให้ดาวเดือนคณะตัวเองเป็นดาวเดือนประจำปีนี้ ก็อย่าลืมซื้อดอกกุหลาบกันเยอะๆ ”
“ใช่แล้วค่ะพี่จี้ ดอกกุหลาบด้านหน้างานนะคะ นับเป็นสิบคะแนน เราจะให้มอบหลังการแสดงแต่ละคณะจบนะคะ รักใครชอบใคร อย่ามัวแต่เชียร์เงียบๆ นะคะ”
“ค่ะ คณะแรกพร้อมแล้วนะคะ ขอเสียงปรบมือให้กับการแสดงดาวเดือนคณะวิทยาศาสตร์ค่า”
“เฮ้ย ดาวครุศาสตร์สวยว่ะ ตอนเต้นนี่ผมมองขาอ่อนเลยครับ” ไอ้ทัพเปิดประเด็น
“กูว่าวิดวะ โอนะ สาวสวยมารำมวยโชว์โอ้ยแจ่ม อยากโดนต่อยซักที อยากเป็นนวม”
“น่ากลัวว่ะไอ้เบส ไอ้พวกน่าจัว ไม่เหมือนยอดชายนายกล้วยชอบหุ่นสาวอักษรที่สุดแล้วครับ เสียงก็น่าลากกก”
“น่ารักครับเพื่อนไม่ใช่น่าลาก แล้วเพื่อนกลางล่ะครับ ชอบดาว เอ้ย เดือนคนไหน”
“กูชอบเดือนวิดยาทรงผมเจ๋งดี ถุ้ย เดือนเห้ไรล่ะ”
“มึงก็ไปกวนตีนมันไอ้เบส” ขอบคุณเพื่อนทัพ มันนั่งข้างผมครับ “มันรอเดือนสินกำคนเดียว”
“ฮิ้ววววว”
“ไอ้ฝัด”
ครับเรายังอยู่ในงานเฟรชชี่เกมส์ กับการประกวดดาวเดือนมหาลัยประจำปี 60 ครับ ไม่ต้องสนใจเพื่อนผมหรอกครับ ว่าแต่ละคณะนี่ไม่ใช่เล่นๆ เลยนะสวยหล่อมีความสามารถกันทุกคน นี่ก็ใกล้จะหมดช่วงการแสดงแล้วเหลืออีกไม่กี่คณะ
“และแล้วก็ถึงคณะที่เป็นที่จับตามองนะคะ”
“คณะอะไรนะคะน้องเบน”
“คะน้า หมูกรอบ เอ้ยไม่ใช่ค่ะพี่จี้ คณะศิลปกรรมศาสตร์ค่า”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”
“ว้ายยยยยยยยยยย เพื่อนผมค้าบบบ” เป็นตุ๊ดเลยมึง
ไอ้พวกบ้าบอเพื่อนคณะผมตะโกนโหวกเหวกทันทีที่เห็นภาพดาวเดือนขึ้นจอโปรเจ็คเตอร์ด้านหลัง
“เสียงกรี๊ดถล่มทลายมาก เชียร์ดาวหรือเดือนจ๊ะ ถ้าดาวพวกแกเอาไป แต่เดือนของฉัน” พี่พิธีกรหันมาเล่นกับคนดู
“ได้ข่าวว่า คนกดไลค์เยอะมากกก แต่จะไม่พูดอะไรมาก ไปพบกับการแสดงของคณะศิลปกรรมศาสตร์กันเลยค่า”
เสียงกรี๊ดเยอะจริงๆ ครับ ผู้หญิงข้างหน้าเวทีดิ้นเหมือนโดนผีสิงครับ เหล่าชายหนุ่มน้อยใหญ่มีสะเทือน ดาวเดือนของคณะผมเดือนออกมาใส่ชุดนักศึกษาเหมือนเดิม ไม่ได้เปลี่ยนชุดอะไรมาก อย่างคณะอื่นจะจัดเต็มเสื้อผ้าหน้าผม โชว์ที่อลังการแต่คณะผมไม่เลยครับ จะโชว์อะไรกันนะ
“สวัสดีครับ สวัสดีค่า”
“ผมชื่อคูก้ารสนมอมแล้วเสียวครับ” ถึงจะหมดการรับน้องไปอาทิตย์ที่แล้วแต่ตอนที่สมัครดาวเดือนมหาวิทยาลัยยังเป็นช่วงรับน้อง ชื่อดาวและเดือนคณะผมก็ยังเป็นชื่อว้ากอยู่ครับ
“กรี๊ดดดด ผัวช้านนนน”
“เสียวจริงมั้ยอ๊า”
“ขออมหน่อยยยยย กรี๊ดดดดดดด”
ไอ้เปายังคงคอนเส็ปต์ไร้สมองเหมือนเดิมครับ ส่วนพี่ๆ ด้านหน้าแทบจะเอื้อมมือไปอม เอ้ย ลูบเป้ามันแล้วครับ สนใจดาวสวยๆ ที่ยืนข้างๆ ด้วยครับยิ้มเหงือกแห้งหมดแล้ว
“ดิฉันชื่อพอยจีพีจอยค่ะ”
“เอ่อ พี่ๆ ข้างหน้าอย่ากรี๊ดมากครับเดี๋ยวเป็นลม ปีนี้พี่เท่าไหร่แล้วครับ” ไอ้เปาเบรกพร้อมกับหันไปถามพี่กระเทยกลุ่มข้างหน้ามันที่ดิ้นรุนแรงมาก
“ว้ายยย อายุหรอคะ พี่ 22 ค่ะ หญ้าอ่อนกินได้พี่ไม่ถือ”
“เปล่าครับ น้ำหนักอ่ะครับพี่”
คนข้างล่างก็โห่กันเต็มครับ ส่วนพวกเพื่อนก็หัวเราะกันท้องแข็ง นอกจากหน้าตาแล้วผมว่าพวกมันไม่มีอะไรเลยครับ มันสองคนเล่นรับส่งมุขตลกพอควรก็ได้เวลาเริ่มการแสดง
“วันนี้เราสองคนจะมาร้องเพลงค่ะ”
“เป็นเพลงที่พวกเราสองคนช่วยกันแต่งเอง ชื่อเพลงว่าคนพิจิตรครับ”
ดนตรีสดขึ้นมาเสียงกรี๊ดก็ดังตามมาอีกระลอกใหญ่ ผมก็ไม่เคยเห็นมันร้องเพลงหรอกครับ ส่วนรุ่นพี่คณะผมก็มาเชียร์น้องตัวเอง
รวมถึงเดือนปีที่แล้วอย่างพี่เช่ที่ไว้หนวดไว้เคราเหมือนคนป่า สองคนบนเวทีร้องเพลงคนพิจิตรทำนองพรหมลิขิตของบิ๊กแอส
ครับ พวกมึงต้องมาแปลกกันแน่ๆ และแล้วไอ้เปาก็เริ่มก่อนสลับกับพีจอย อย่าถามว่าเพราะมั้ย ต้องถามว่าเพราะอะไรถึงร้องครับ
“เหม่อมองบนฟ้าไกล อยู่ในเจ้า บขส.
นั่งเหม่อชะเง้อรอ ว่าใครจะพอกรุณามานั่งกับฉัน
คนไปเป็นร้อยคน ช่างไร้เหตุผลจริงๆ ที่เราเจอกัน
หากว่าเธอไม่ว่าอะไร อยากถามให้ได้ ให้หายคาใจของฉัน “
“ตกลงเธอคนพิจิตรใช่ไหม ส่วนฉันนครสวรรค์
ตกลงว่าไปด้วยกันใช่ไหม อย่างนั้นขอได้หรือไม่
อยากจะเป็นเพื่อนคุยข้างๆ นั่งไปด้วยกัน เนิ่นนานถึงจนปลายทาง
โอ้วโอว ฉันขอได้ไหม”
บ้านเกิดยังแสนไกล และเธอก็เป็นเหมือนฉัน
จากถิ่นเดิมพื้นดิน ที่คุ้นที่ชินมาหากินในเมืองสวรรค์
คนไทยเป็นล้านคน ช่างไร้เหตุผลจริงๆ ที่เราเจอกัน
หากว่าเธอไม่ว่าอะไร อยากขอให้ได้ ให้ฉันไปไกลกว่านั้น
* ตกลงเธอคนพิจิตรใช่ไหม ส่วนฉันนครสวรรค์
ตกลงบ้านเราใกล้กันใช่ไหม อย่างนั้นขอได้หรือไม่
เก็บเบอร์เอาไว้ตอนว่างๆ กดมาแล้วกัน ไม่นานฉันคงโทรไป
โอ้วโอว ฉันขอได้ไหม
เวลาเรามีน้อยไป แล้วพอสุดสายสุดท้ายก็แค่ฝัน
หากว่าเธอไม่ว่าอะไร อยากรู้ให้ได้ ว่าคิดยังไงกับฉัน
* ตกลงเธอคนพิจิตรใช่ไหม ส่วนฉันนครสวรรค์
ตกลงว่าเธอชอบกันบ้างไหม ให้คบเธอได้หรือไม่
อยากจะไปนั่งคุยที่บ้าน ได้กินข้าวกัน ให้ความสัมพันธ์บานปลาย
โอ้วโอว ฉันขอได้ไหม
โอ้ว โอว ฉันขอได้ไหม”
เพื่อนกูตำแหน่งเดือนคณะตลกคงจะเป็นของมัน ส่วนดาวเบบี้ขอโทษที่ต้องบอกว่าคุณเป็นนักร้องเสียงเพี้ยนครับ
ขณะนี้เวลาห้าทุ่มห้าสิบห้า เลขห้าอาจจะทำให้ทุกคนขำและสำหรับผมแล้วเริ่มขำไม่ออก แบตชีวิตเริ่มหมดแล้วครับ มันหมดเวลาสำหรับกายหยาบแล้ว ผมต้องการพักผ่อนแต่ก็อยากแสดงความยินดีกับเพื่อนที่ได้รับรางวัลป๊อปปูล่าร์โหวตประจำปีนี้ด้วยยอดไลค์ 6.4k กว่าๆ ครับไอ้เบสบอกมามันบอกว่ามีคนกดแชร์ไปเยอะมากๆ คนเลยกดเยอะตามๆ กัน แต่ไอ้เจ้าของรางวัลที่อยู่ตรงข้ามผมตอนนี้กำลังนั่งจ้องหน้าผมท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ แก็งค์คนหล่อคอหล่นของสินกำ
“ไอ้เหี้ยฮาชิบหาย เห็นท่ามันตอนขึ้นเสียงสูงป่ะ เหี๊ยเหี้ย เหมือนกลั้นเยี่ยวอะ นึกว่าเป็นพี่ตูนหรอสาด ฮ่าๆๆๆ” ไอ้กล้วยเปิดประเด็นครับ ตอนนี้นั่งอยู่ในร้านข้าว สาวๆ นี่มองเหลียวหลัง เพราะพึ่งออกจากการประกวดมาหมาดๆ หน้าตายังเรียกแขกได้ครับ มีบางส่วนที่อยู่ในงานเต็มที่กับคอนเสิร์ตวันสุดท้าย ไอ้ทัพหัวเราะตบโต๊ะตึกๆ ก่อนจะพูดเสริมว่า
“เออยิ่งตอนตอบคำถามนะ มึงไม่สมควรได้ไปต่ออะไอ้เปา คือแบบปรับตกตรงนั้นเลย”
ไอ้เบสตักข้าวผัดหมูเข้าปาก เคี้ยวสองสามทีแล้วถามต่อ “เค้าถามว่าไรนะ” แต่เดือนคณะผมก็ยังนั่งเฉยๆ ว่าแล้วไอ้ทัพก็ตอบเองซะเลย
“น้องเดือนมีความเห็นอย่างไรกับคำสั่งปิดร้านเหล้าที่ใกล้สถานศึกษาคะ”
“ผมคิดว่า....เพื่อนๆ พี่ๆ ทุกคนจะต้องทำเหมือนผมแน่นอนครับ ถ้าเราอยากกินแล้วถ้าร้านใกล้ๆ มันปิดผมก็จะไปกินร้านอื่นให้ได้ เพราะคติของผมความพยายามอยู่ที่ไหนความพยายามอยู่นั่นครับ”
“ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ้สัด คณะเราได้ก็แปลกละสาด”
“ฮาแล้วมองหน้าเพื่อนด้วยครับ จะจมจานข้าวอยู่ละ” จู่ๆ ไอ้เปาก็พูดขึ้นเล่นเอาผมสะดุ้งเฮือกจนหน้าจะทิ่มจานข้าวจริงๆ พวกที่เหลือก็หันมามองหน้าผม
“ไปกลางเดี๋ยวกูไปส่ง”
“กินข้าวยังไม่หมด”
“จะกินได้อีกหรอวะ ไม่ไหวก็ไปนอน”
“เออกูไปละงั้น อ่ะ ค่าข้าว กูไม่ไหวละ” ผมยื่นเงินวางไว้บนโต๊ะให้ไอ้เบส ไอ้ทัพกับไอ้กล้วยพยักหน้าให้เบาๆ
“ตามมารถกูอยู่นี่”
ไอ้เปาพูดพร้อมกับเดินนำ ผมก็เดินตามมันไปงงๆ
“กูไปเองก็ได้นะไม่ไกลหรอก มึงอะไม่กลับหอไปวะ ไม่ปวดขาหรอยืนตั้งนานกว่าจะประกาศผล”
“ไม่ต้องห่วงกูหรอกน่าแค่นี้สบาย ปล่อยให้มึงเดินกลับเอง คงจะเดินชนเสานอนตรงฟุตปาธเฝ้าถังขยะแล้ว”
“มึงไม่ต้องพูดให้เห็นภาพขนาดนั้นก็ได้” แต่มันอาจจะจริงอย่างที่มันว่าล่ะครับ
“ง่วงก็โดดขึ้นแสตนก็ได้นี่หว่า มึงทำมาหลายคืนแล้วยังจะมาอีกทำไม ปล่อยให้คนอื่นทำมั่งเหอะ คนขาดไปคนนึงแสตนไม่ถล่มหรอก” เปามันบ่นตลอดทางกลับหอผมขับรถไปด้วยบ่นไปด้วยครับ ส่วนผมก็ได้แต่อือออตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ง่วงแบบมากๆ ครับ เหมือนร่างกายหนักอยู่ตลอดเวลา ยิ่งได้มานั่งเบาะนุ่มๆ จิตวิญญาณมันเริ่มไปแล้วครับ
“กลาง กลางถึงแล้ว”
“อือ...”
“เฮ้อ มึงนี่น้า”
เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก็คือเสียงถอนหายใจของไอ้เปาแล้วตัวผมก็ลอยขึ้น ผมมีเรื่องอยากคุยกับมันเต็มไปหมด ผมพยายามลืมตาแต่ก็ทำไม่ได้ อยากจะบอกมันก่อนจะหลับไป
“ดีใจด้วยเว้ย” ....ที่มึงได้รางวัล
===============
ขอบคุณเนื้อเพลงเเปลงเพลงคนพิจิตรจากกูเกิ้ล
เจ้ากลางเอ้ยง่วงก็ไปนอน
เจอกันตอนหน้าค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
