5
คน(ของ)กลาง
ผมตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกมึน ต้องนั่งนิ่งๆ บนเตียงเกือบสิบห้านาที ผมเป็นคนตื่นตรงเวลาไม่ว่าจะนอนเร็วหรือนอนช้าก็ไม่เคยตื่นสายเลย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน บางทีก็แอบเบื่อเพราะกูยังอยากนอนต่อ
ก๊อกๆ
“กลาง ตื่นยังวะกลาง”
“แปบๆ” ผมตะโกนบอกคนข้างนอกเสียงแหบ เดินจัดหน้าตาเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ไปหน้าประตู เสียงแหลมแบบนี้มีคนเดียวคือไอ้โจ๊กเพื่อนผมนี่เอง ช่วงนี้ผมแทบจะไม่เจอมันเลย มันจะรู้ครับว่าผมตื่นช่วงไหน แต่บางวันก็มาเคาะห้องผมเอาของกินมาฝากเพราะรู้ว่าผมชอบทนหิวแบบขี้เกียจอ่ะครับ มันเป็นเพื่อนที่ดีครับดีนิดเดียวที่เหลือเหี้ยครับ
“ว่าไงไอ้โจ๊ก”
“มึงไม่ไปเรียนหรอวะวันนี้”
“กูเหนื่อยว่ะมึง เลยว่าจะหยุดวันนึงมีโควต้าให้ตั้งหยุดสามครั้งนี่”
“เออไอ้สาดดดมาเรียนกรุงเทพแล้วดีแตกหรอวะเออๆ หาข้าวแดกด้วยนะมึง” มันเอื้อมมือมาตบหัวผม ไอ้เชี่ยสมองกูยิ่งไม่มีอยู่ “เดี๋ยวบ้านมึงก็โทรมาเช็คที่กูอีก หัดตอบไลน์ตอบแชทเค้าบ้าง”
“เออแต้งกิ้วเว้ย”
“กูไปเรียนละ”
บอกลากันเรียบร้อยผมก็เก็บกระเป๋าที่วางระเกะระกะอยู่ตรงโซฟา จะว่าไปเมื่อคืนไอ้เปามาส่งผมที่ห้องนี่นา ผมสะลึมสะลือไม่แน่ใจว่ามันกลับตอนไหน ผมเข้ามานั่งปลายเตียงพลางกดเปิดเพลง ได้นอนเต็มอิ่มแล้วอารมณ์ดียิ่งฟังเพลงยิ่งดีไปใหญ่ ผมหยิบโทรศัพท์มากดๆ ผมไม่โลเทคแล้วนะครับ เมื่อวันก่อนไอ้ทัพสมัครไอจีให้ผม มันบอกให้ผมช่วยกันกดไลค์รูปไอ้เปา จะได้เพิ่มคะแนน แต่ความจริงผมว่ามันก็มีแฟนคลับเยอะเหมือนกันนะเนี่ย ว่าแล้วก็แอบส่องมันหน่อยครับ มันไม่ค่อยลงรูปเยอะ ล่าสุดที่มันลงรูปก็น่าจะตอนที่ไปธิเบตเมื่อก่อนเข้ามหาลัย โอ้โห ถ่ายแค่ตาข้างเดียว เห็นหน้าแค่ครึ่งหน้า ฉากหลังเป็นวัดธิเบตแต่คนไลค์หลายพัน
Rrrrrrrr
คูก้า
“ว่า”
(กลางมึงตื่นแล้วใช่มั้ย)
“ตื่นแล้ว ขอบใจมึงมากนะเว้ยเมื่อคืน แต่วันนี้กูไม่ไปเรียนนะ”
(เออกูก็ไม่ไป)
“อ้าว เออ มึงก็คงเหนื่อยงานเมื่อวานน่าดู”
(จะเหนื่อยกว่านี้ถ้ามึงยังไม่มาเปิดประตูให้กู)
“หือ...ไรนะ”
(เปิดประตูห้องมึงเนี่ย เร็วไอ้สัดหนัก)
แอด
“เฮ้ย เพื่อนเปา โทษทีเปิดเพลงดังไปหน่อย”
“ไม่หน่อยละไอ้เชี่ย ถ้าช้ากว่านี้กูตามรปภ.ละ”
ผมหัวเราะแหะๆ ก่อนจะช่วยมันถือของเข้ามา ห้องผมกว้างพอประมาณครับเหมือนคอนโดย่อมๆ เพราะแบ่งสัดส่วนชัดเจน มีครัวเล็กๆ ให้ด้วย ซึ่งจริงๆ ไม่จำเป็นเพราะผมขี้เกียจขั้นสุด แต่ห้องนี้พี่โตเลือกให้ก็ต้องตามใจเค้าหน่อย ส่วนผมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว
“อู้หู ซื้อมาให้กูหรอวะ”
“เสียงตอแหลสัด ซื้อให้หมามั้งเนี่ย” ไอ้เปาวางข้าวของก่อนจะนั่งลงรอที่โต๊ะอาหาร เออเห็นว่าซื้อมาให้นะ ผมจะไม่พูดเรื่องเงินค่ากับข้าวละกันครับ ไม่อยากทำลายบรรยากาศ
“ไหนหมาวะ” ผมหันซ้ายหันขวาทันทีที่มันเริ่มตอบกวนตีน ไอ้เปาทำหน้าเอือมพลางกดโทรศัพท์ไปด้วย
“หมากลางนี่ไง งงเป็นหมาเลย”
“ไอ้สัด” ผมสบถแล้วก็ลงมือแกะอาหาร โห ผมไม่เคยกินข้าวเช้าที่เยอะขนาดนี้มาก่อนมีกับข้าวหลายอย่าง ปกติผมกินอย่างมากก็แค่โจ๊ก ไม่ก็ตามสั่ง กินแบบนี้จนจะเป็นโรคเบื่ออาหารออยู่แล้วครับ
“ซื้อมาเยอะแยะ ใครจะกินหมดวะ”
“พูดมาก เมื่อคืนมึงไม่ได้กินอะไรมากไม่ใช่หรอวะ เห็นหน้าแทบจุ่มจานข้าวหมา”
หือ ไอ้เปาเนี่ยเป็นพวกใส่ใจเพื่อนหรอวะ ปากจัดขึ้นด้วย ผมเงยหน้าขึ้นไปมองมันอย่างสงสัย สมัยเด็กผมมักจะลากมันไปโรงอาหารไม่ก็สหกรณ์โรงเรียนเพราะมันมักจะอยู่นิ่งๆ เล่นคนเดียวของมันไปเรื่อย ไม่ค่อยสนใจโลกภายนอกเท่าไหร่ ข้าวขนมอะไรก็ไม่กินถึงตัวผอมแห้งแบบนั้น
แต่ผมรู้สึกว่าวันนี้มันดูดีกว่าทุกวันอาจจะเป็นเพราะว่ามีตำแหน่งเดือนป๊อปปูล่าร์โหวตสุดฮอตค้ำคอไว้อยู่ ออร่ารอบตัวมันถึงได้กระจายแสงขนาดนี้ สังเกตมาซักพัก ผมว่ามันเป็นคนชอบแต่งตัว คือมันจะจัดเต็มมากมิกซ์กันได้เจ๋งมาก เปามันชอบแต่งตัวเท่ๆ อย่างที่ผมมองแล้ว รู้สึกว่ามันเหมือนนายแบบเกาหลีอะไรเทือกๆ นั้น ขามันยาวยิ่งตอนใส่กางเกงยีนส์ยิ่งแจ่มครับ สาวเหลียวหลังมองคอแทบเคล็ด แต่ถ้าวันไหนไม่แต่งก็ไม่แต่งเลยครับ มันเป็นพวกสุดโต่งตามอารมณ์ไม่ทันเหมือนกันนะบางที
“มองไร”
“มองนกกระปูดแดง”
“เรียกอยู่ได้ไอ้คำเนี้ย”
“นึกถึงตอนเด็กๆ ที่กูถามว่ามึงใช้ยาสระผมอะไรวะทำไมผมนุ่มจัง มึงก็ตอบมั่วๆ เพราะรำคาญกู ไอ้คำว่า ‘ตรานกกระปูดแดง’ เนี่ยโคตรเหมือนเสียงเป็ด ตลกดี กูชอบ”
“...”
ผมเล่าเรื่องตอนเด็กๆ ได้เป็นฉากๆ ผมจำได้เสมอแหละ เวลาผมเรียกมันด้วยชื่อนกนี้ เสียงเป็ดของมันจะลอยเข้ามาในหูผมเหมือนกับเหตุการณ์นั้นได้ย้อนกลับมาด้วยเหมือกัน หน้าตาไอ้เปาดูหมางง แถมตอนที่เล่าหูมันยังแดงขึ้นอีกต่างหาก แต่ถึงอย่างนั้นมันก็จ้องหน้าผมกลับเหมือนกับว่าเรามีอะไรที่ต้องพูดคุยกันมากมายกับเวลาที่หายไป
“น้องชายนกกระปูดแดงโตเป็นหนุ่มแล้วนะ...” ผมยิ้มพลางเท้าคางมองหน้ามัน เมื่อก่อนมันเป็นคนที่ไม่มีใครสนใจ เป็นคนที่ไม่ได้มีตัวตน แต่ตอนนี้มีคนชอบมันมากขึ้น ผมดีใจแทนมันอย่างบอกไม่ถูก กูรู้สึกเหมือนเป็นแม่มันก็ไม่ปาน
“ดูดิ แก้มย้วยๆ ของมึงก็หายไปละ” ผมชอบคิดว่ามันยังเป็นเด็กเสมอ ตอนเด็กมันน่ารักจริงๆ นะครับ ไม่สู้คนโคตรๆ ผมถึงต้องคอยดูแลมัน ผมเอื้อมมือไปยืดแก้มมันที่ตอนนี้เข้ากับรูปหน้าหล่อๆ ของมันอย่างพอดี มันปัดมือผมออกเริ่มหันหน้าหนีไม่สบตาผม
“ก็แน่ดิวะ กูไม่ใช่เด็กอีกแล้ว”
“อืม...ก็คงจะจริง แต่ว่า...มึงยังเป็นน้องชายกูเหมือนเดิมนะ” ตบผมนุ่มมันไปสองสามที ไอ้เปามองหน้าผมนิ่งจนเป็นผมเองที่ต้องเปลี่ยนเรื่องเพราะทำตัวไม่ถูกกับสายตาของมัน
“ป่ะ กินข้าวได้แล้ว”
หลังจากกินข้าวเสร็จ ไอ้เปามันก็ไม่ยอมกลับ ไหนๆ ก็โดดแล้ว ผมก็เลยชวนมันดูหนังในห้องต่อ ตอนนี้ผมกับไอ้เปานั่งอยู่หน้าทีวีกอดหมอนดูหนังกันไป ในแก็งค์คอหล่นแห่งสินกำเนี่ย ผมสนิทกับไอ้เปามากที่สุดครับอาจจะเป็นเพราะว่าไอ้เปามันเปิดเผยนิสัยจังไรไม่มีกั๊กตั้งแต่รับน้องและยิ่งรู้ว่าเป็นไอ้เปาเพื่อนเก่าคนนั้นด้วย ผมยิ่งให้ใจสุดๆ รองลงมาก็คงเป็นไอ้เบสเพื่อนคนแรกของผมที่เทพดรออิ้งมาก ส่วนไอ้ทัพ ไอ้กล้วย มันก็จะเฮฮาอะไรของมันไปแต่เห็นงั้นพวกมันติสต์มาก งานที่ทำแต่ละทีสุดๆ ครับ เผาไหม้กันมาเลยทีเดียว
“เปา แล้วมึงไปอยู่ที่ไหนมาวะ”
ผมถามขึ้นระหว่างดูหนัง จำได้ว่ามันอยู่กับพ่อและพี่สาวมันแค่สามคน ผมเคยไปบ้านมันครั้งนึงเพื่อทำโครงงานวิทยาศาสตร์ ทาวเฮ้าส์สองชั้นเล็กๆ ของมันดูอบอุ่นดี พ่อมันใจดีมากยิ้มแย้มตลอดเวลา ชอบทำอาหารใหม่ๆ มาให้ลองชิม แต่ผมไม่เคยเจอพี่สาวมัน ได้ยินแค่ชื่อเท่านั้น
“กูก็ย้ายมาอยู่กรุงเทพนี่แหละ ตอนแรกก็ย้ายมาอยู่กับแม่อะ..พ่อกูเสียแล้ว”
“กู...ขอโทษนะเว้ยที่ถาม” ผมตกใจมากได้แต่ยกมือลูบหัวและตบบ่ามันเบาๆ ตามันยังคงจ้องโทรทัศน์นิ่งๆ ต่างกับผมที่ใจเต้นแรงไม่รู้สาเหตุ ไอ้เปาหันมามองผมพร้อมกับยักไหล่เล็กน้อย
“ไม่เป็นไร ผ่านมานานแล้ว แม่กูเค้าเลยรับเลี้ยงกูกับพี่ต่อ”
“มึง...โอเคมั้ย”
“กูโอเค้ แม่ก็ใจดีอยู่กับครอบครัวใหม่มีความสุข รวยด้วย แต่กูห่างจากเค้ามานานแล้ว กูอยู่ได้ แล้วเค้าก็คงจะโอเคกว่าถ้ากูกับพี่จะอยู่กันเองด้วยเงินเค้า”
ผมนึกสงสัยเรื่องราวร้อยพัน แน่นอนว่าชีวิตคนเรามันมีเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ในตอนที่เรามีความสุขใครบางคนอาจจะยังทุกข์อยู่ก็ได้ แล้วตอนนั้นผมทำอะไรอยู่กันนะ
แปะ
ไอ้เปาตบหน้าผากผมไปทีก่อนจะพูดขึ้น
“ลากเข้าดราม่าอะไรเนี่ย ถามกูเองแล้วมาทำหน้าเศร้าทำไม กูง่วงแล้วขอนอนแปบนึง”
พวกเรานั่งอยู่บนพื้นแต่พิงส่วนล่างของโซฟาไว้ ผมนั่งกอดเข่าหันหน้าไปทางมัน คิ้วเข้มสวยที่ผมแอบมองตั้งแต่เจอกันตอนรับน้องขมวดนิดๆ มันหลับตากอดหมอน ผมทำให้มันเศร้ามั้ยนะ ไม่ใช่เพียงแค่คำถามนั้นแต่เป็นทุกเรื่องที่ผมเคยทำให้มันเศร้า ผมตัดสินใจได้ในวินาทีนั้น ไม่สิ ในวินาทีที่ผมรู้ว่ามันคือไอ้เปา ผมจะเป็นเพื่อนที่ทำให้มันมีความสุข ผมจะไม่ให้มันเป็นแบบเดิมอีกแล้ว ผมจะไม่ทิ้งมันเหมือนตอนนั้น
ผมไม่กล้าขอโทษกับมันตรงๆ ไอ้กลางแม่ง...โคตรขี้ขลาดเลยว่ะ พอเจอมันอีกครั้งแถมมันยังไม่พูดถึงเรื่องเดิม ทำเหมือนตอนเด็กไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆ ที่เรื่องนี้กวนใจผมมาตลอดหลายปี
“โกรธกูมั้ยวะ ตอนนั้นน่ะ...กูขอโทษจริงๆ นะเว้ย”
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
เสียงไลน์ดังแทรกเข้ามารบกวนการนอนของผม อือ...ใครมาพูดอะไรกันเยอะแยะวะ ผมพลิกตัวเอาหมอนปิดหน้า หือ...เดี๋ยวนะ ผมนอนอยู่หน้าทีวีไม่ใช่หรอ
“ไอ้เปา”
“เปา”
กลับแล้วหรอวะ ผมขยี้ตาพลางหยิบมือถือมาดูขณะนี้เวลาสามโมง ไลน์เดอะแก็งค์ขึ้นตัวเลขข้อความที่ไม่ได้อ่านเยอะมาก เกิดไรขึ้นวะเนี่ย
คอหล่นแห่งสินกำกะ-ละ-ล้วย วี้ดวิ้วววววววว ผัวเมียคู่นี้โดดเรียนไปแอบอยู่ด้วยกันหรอเนี่ยยยยยย
Mr.Tapสาวๆ ถามหากันใหญ่ ได้ตำแหน่งแล้วหายจ้อย พวกกูก็นึกว่าเพื่อนหายไปไหนนนน
เยส เอ้ย เบสต๊ายยย เค้าอยู่ด้วยกันคร่า
ชายกลาง มึงนอนน่ารักดีนะ น่าขยำ ขย้ำบั้นท้ายจังเลออ
เดี๋ยว เดี๋ยวนะ....
นอน?
กูนอนแล้วพวกมึงรู้ได้ไง ผมสงสัยมากเลยพิมพ์ตอบกลับไป
กลาง
อะไรของพวกมึงวะ
เยส เอ้ย เบสน้องกลางยังไม่เห็นหรอคับ ไอจีโลด ผัวลงรูปมึงอะ ว้ายยย
ไอจี...หรอ ผมรู้สึกถึงหายนะที่คืบคลานมาเหมือนผีจูออน
ไอจีผมยังไม่มีรูปแม้แต่รูปเดียว เป็นปกติถ้าจะไม่มีแจ้งเตือนอะไร แต่ตอนนี้มันกลับพุ่งพรวด ทั้งตัวเลขของฟอลโลวเวอร์ และจำนวนคนที่แท็กมาหา เดี๋ยวครับ....ผมไม่ใช่ณเดชน์
Paramatkrikriคนนี้...คน(ของ)กลางครับ @khonklang
รูปที่ถูกแท็กโชว์หราขึ้นมา ไอ้เปาในชื่อปรมัตคริคริกวนตีนยันชื่อไอจีได้แท็กรูปที่มันเซลฟี่อยู่ในห้องผม มันชูสองนิ้วขึ้นมาปิดระหว่างตา เห็นหน้ามันแค่ครึ่งหน้ายังดูเท่ แต่แบ็กกราวน์ข้างหลังเนี่ยแหละหายนะของแท้ ผมนอนหลับดูดนิ้วอยู่บนเตียง ถึงจะอยู่ไกลแต่มึงจะแท็กทำซากอ้อยอะไรครับ อีกอย่างของกลางเห้ไร ชื่อผมคนกลางเฉยๆ นะเว้ย
Henna น้องน่าใส่ เอ้ย หน้าใสมากเลยค่า เอฟซีน้องเปาจ้า
Ekuana เมื่อวานน้องหล่อมาก ฮาด้วย ปล.ข้างหลังใครคะ #ทีมรอเผือก ขอวาร์ปหน่อยค่ะใครมีบ้าง
Rinda นอนห้องเดียวกันหรอคะ รูมเมทใช่มั้ย
Weloveclass @Ekauna คนนี้เลยค่ะ หนึ่งในเดอะแก็งค์คอหล่นสินกำ @khonklang วาร์ปไปค่ะน่าจะพึ่งเล่น
Bbaere ว้ายยยยยย ความผัวนี้ น้องข้างหลังเบ้าหน้าดีนะคะ พี่จะซูม
Yesbest คนหลังชื่อคนกลางครับ เลขห้อง 4208 อยากได้ไลน์ทักมาหลังไมค์
Famefire @yesbest ได้จริงปะครับ
Bananaboat คนกลางของใครนะครับ ของเพื่อนหรือของใคร
Teletapbieeee @khonklang เพื่อนหลับว่ะ มาดูหน่อยเร็ว
Paramatkrikri ไอ้เหี้ย@yesbest @famefire มันพูดเล่น ไม่ต้องเสือกทักไป ใจนะ
ไอ้พวกเหี้xxxxxxxx
==============
คนอย่างเปาตอนเด็กนี่มีจริงๆ นะ
เจอกันตอนหน้านะคะ
ขอบคุณที่ติดตาม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
