14
เกมส์ กลาง เปา
ผมเล่นโซเชียลระหว่างนอนเล่นบนเตียง หลังจากทำงานและเรียนมาอย่างเหน็ดเหนื่อยทั้งอาทิตย์ สุดสัปดาห์นี้ผมจึงจัดหนักดูหนังติดต่อกันสามสี่เรื่อง ดูแล้วง่วงก็นอน พอตื่นมาก็ดูต่อวนลูปอย่างมาหลายชั่วโมง ไอ้เปาที่ไปถ่ายแบบกระหน่ำโทรหาผมแต่ผมไม่รับโทรศัพท์ มันแทบจะถลากลับมาจากกองถ่าย ดีที่มันมีเบอร์ไอ้โจ๊ก เพื่อนรักของผมเลยมาเคาะห้องผมหลายทีกว่าผมจะโผล่หน้ามาจากประตู พอเห็นว่าผมอยู่ห้องไอ้โจ๊กที่คงจะนอนกลางวันก็ตบหัวผมจนสมองแทบหลุดจากนั้นก็ด่าผมเล็กน้อย บอกว่าให้ทิ้งโทรศัพท์ไปแม่งเลย มันรับภาระมาหนักมากจริงๆ ครับกับทั้งที่บ้านผมและไอ้เปา ขอโทษครับเพื่อน
ผมเดินมึนเพราะโดนตบหัวกลับไปในห้องนอน ควานหาโทรศัพท์ที่ถูกหมอนวางทับไว้แล้วพบว่าไอ้เปาคงจะด่าพ่อผมอยู่แน่ ทั้งโทร ทั้งไลน์ แต่อย่าลามไปถึงเฟซบุ๊กอะไรเลยครับถ้าโทรศัพท์ไม่รับอย่าหวังว่าจะเล่นอย่างอื่น แต่แค่นี้ผมก็เชยจะตายอยู่แล้ว
Paramatkrikriห้าโมงจะมารับไปกินข้าว
รู้เรื่อง
ข้อความทิ้งทางในไลน์ล่าสุด ผมส่งสติ๊กเกอร์หมีกลับไป รู้เรื่องแล้วครับบบ จากนั้นก็ตอบไลน์กลุ่มครอบครัวส่งรูปหน้าตัวเองยิ้มยิงฟันไปทักทายทุกคนที่ตอนนี้เริ่มด่าผมเหมือนกันว่าถ้าไม่ถ่ายรูปก็คงจะลืมหน้าผมไปแล้ว ไอ้เล็กยังไม่เข้ามาตอบ มีแต่พี่โตที่ทักทายผมแล้วบ่นเรื่องการกินอาหารของผมมันเป็นหมอยาก็คงจะซึมซับเรื่องพวกนี้มาบ้าง ผมรับปากแล้วอยากจะบอกว่าทุกวันนี้ผมกินข้าวทุกมื้อครับ เพราะไอ้เปามันลากผมไปตลอด ถามว่าแฟนกันต้องเป็นยังไงผมก็คงจะตอบไม่ได้ ไอ้เปามันก็ทำอย่างนี้ตั้งแต่เราเจอกันแต่นอกจากนั้นมันก็บ้ามากขึ้น
ตอบไลน์เสร็จเรียบพร้อมผมก็เข้าเฟซบุ๊กด้วยความที่ต้องรอไอ้เปา ผมก็เล่นมันทุกอย่าง อย่างเฟซบุ๊กเนี่ยผมไม่ค่อยได้เล่นครับยิ่งตั้งแต่เข้ามหาลัยเนี่ยแทบไม่ได้แตะ หน้าโปรไฟล์ของผมก็มีแต่ที่ไอ้แกงค์คอหล่นมันแท็กมาเช่นไปเช็คอินกินข้าว ทำงาน หรือถ่ายรูปอะไรบ้าง ระหว่างที่ผมเล่นนิ้วไปมานั้นแจ้งเตือนก็ดังขึ้น
กลุ่ม YT49Yean narakพวกมึงกูไปดูไอ้เกมส์เตะมา มันส์ชิบหาย โคตรเท่เลยเพื่อน @Games BAEU
เผื่อใครจำมันไม่ได้ *แนบรูป
ใครวะยีนน่ารัก ยีน...อ๋อออ ไอ้ยีนเด็กห้องสามอะนะ ผมกดเข้าไปดูก่อนจะต้องร้องอ๋ออีกครั้ง ไอ้ยีนมันอัพโหลดรูปภาพที่มันตอนนี้ผมยาวประบ่า ตัวอ้วนลงพุง ใส่เสื้อสีดำ มันกำลังกอดคออยู่กับไอ้เกมส์ที่เปลือยท่อนบนแต่พาดเสื้อทีมไว้ที่ไหล่ขวา ไอ้ยีนมันโพสท่าด้วยนิ้วโป้งแถมยังฉีกยิ้มตาปิด จากฉากก็พอเดาได้ว่าอยู่สนามฟุตบอล ผมกดไลค์ไปตามประสาไม่คิดว่าวินาทีต่อมาจะมีคำร้องเป็นเพื่อนเพิ่ม ไม่ใช่ใครที่ไหนครับ ไอ้เกมส์นั่นเอง ผมรับแบบไม่ต้องคิดอะไรมาก เอ..ตอนนั้นมันทักแชทมาเราไม่ได้เป็นเพื่อนกันแล้วหรอวะ
Games BAEUเข้าประตูแรกของฤดูกาล ประตูนี้ให้พ่อครับ ผมรู้ว่าพ่อมองอยู่ *อิโมติค่อนรูปถ้วยรางวัล
ไอ้เกมส์พึ่งอัพรูปนี้ไปสามสิบนาทีก่อน มันแชร์รูปมันจากเพจข่าวกีฬาชื่อดัง ในรูปเป็นมันที่ร้องไชโยโดยมีเพื่อนร่วมทีมฟุตบอลวิ่งเข้ามาหามันด้วยท่าทางดีใจสุดขีด แฟนบอลด้านหลังโห่ร้องดีใจเหมือนได้แชมป์โลก
แม่งเจ๋งว่ะ มันไปได้ดีในทางของมันจริงๆ อ่ะกดไลค์ไปทีนึง ขณะที่ผมกำลังจะออกจากเฟซบุ๊ก เสียงแชทก็ดังขึ้นครับ
Games BAEU ไอ้กลางหายไปเลยนะมึง
Khonklang KP
เฮ้ยโทษทีว่ะ
กูโคตรยุ่งเลย
Games BAEU มึงมาเรียนกรุงเทพหรอเห็นในเฟซมึง
Khonklang KP
ใช่ๆ
คราวที่แล้วโทษนะเว้ยไม่ได้ตอบเลย
Games BAEUเออไอ้สัด กูเหมือนคนคุยคนเดียวเลยตอนนั้น
ไหนๆ มึงก็มาเรียนกรุงเทพแล้ว มาเจอกันหน่อยดิ๊
มันยังคงใช้คำสั่งเหมือนเดิมตั้งแต่เด็กยันโต เอาแต่ใจชิบหาย ไอ้เกมส์พิมพ์ต่ออย่างรวดเร็วเหมือนกลัวคำสั่งมันจะขาดความต่อเนื่อง ผมก้มหน้าใช้ความคิดก่อนจะจิ้มนิ้วเพื่อพิมพ์ตอบ แต่ไอ้เกมส์ดันเร็วกว่าซะงั้น
Games BAEUกูได้พักหลังเตะ เจอกันห้างxxx พรุ่งนี้สิบเอ็ดโมง เดี๋ยวกูเลี้ยงข้าวมึงเอง
เฮ้ยกูไปฟิตเนสก่อนนะ เจอกัน ไอ้กลาง
เอ่อ...
ไม่ทันจะได้ตอบอะไรไอ้เกมส์ก็ตัดบท ผมทำหน้ามึนพลางเกาหัวแกรกๆ มึนได้ไม่นานไอ้เปาก็โทรเข้ามา ผมกดเลื่อนหน้าจออย่างรวดเร็ว ต้องรีบครับมีความผิดติดตัวอยู่
“ว่า”
(ทีงี้แล้วรับเร็วเชียวนะ)
“งั้นไม่รับเร็วละ รับปีหน้าดีมั้ย”
(เอออไม่ว่าแล้ว คราวหลังก็อย่าเป็นงี้อีก คนเป็นห่วงเข้าใจ๊)
“เขินเลย มีคนเป็นห่วง”
(ไอ้สัด เขินจริงป่ะเนี่ย)
“จริ๊งง”
(ไม่จริงใจสุดๆ)
ต่อปากต่อคำนิดหน่อยเพราะได้ยินเสียงเพลงในรถมัน ผมเลยบอกให้มันรีบวางสาย ไม่นานไอ้เปาก็มาถึงครับ รถคันกะทัดรัดเคลื่อนตัวมาจอดหน้าหอ ผมเดินเข้าไปนั่งพอเห็นมันก็ขมวดคิ้วฉับ
“เช็ดหน้ายังไงครับคุณเปา”
ผมยื่นมือไปเช็ดใต้ตามัน ใต้ตามันเป็นสีดำครับ ไม่ได้นอนน้อยนะแต่เป็นดินสอเขียนขอบตา สงสัยวันนี้ธีมร็อคครับ
“หาคนเช็ดหน้าให้อยู่เนี่ย เช็ดคนเดียวไม่สะอาดเลย” มันหันมาตอบพร้อมกับยักคิ้วกวนๆ
“อ่อยเราหรืออ่อยคนอื่นอะ”
“ตอบว่าอ่อยคนอื่นจะได้มั้ยอะ”
“เรื่องของมึง”
“แหน่ะๆ เสียงแข็ง”
เกลียดมันจริงๆ ทำหน้าตากวนตีนยังไม่พอเสียงนี่อย่าให้พูดครับ กวนคูณสิบ ผมส่งสายตาเอือมไปให้มันก่อนจะใช้มือผลักหัวมันเบาๆ เซ็ทมาซะแข็งทิ่มมือเลย ผมมึงเนี่ย
“โอ๋ๆ ล้อเล่นๆ ”
มันส่งมือมาลูบหัวผมเบาๆ ผมก็สะบัดออกครับ ผมไม่ได้โกรธนะ สังเกตมาหลายครั้งแล้วผมคิดว่าไอ้การลูบหัวเบาๆ มันคือสไตล์การปลอบหรือขอโทษของไอ้เปามันครับ ประมาณว่าโทษทีๆ นะไอ้กลางหรือไม่ก็ไม่เป็นไรนะอะไรอย่างนั้นน่ะครับ แล้วสิ่งที่ตามมาก็คือผมที่ยุ่งเหยิงของผมเอง
“ขับไปได้แล้ว จะกินมั้ยข้าวอะ”
“โหดวุ้ย”
ระหว่างการเดินทาง อย่าถามถึงความหวานครับ ไอ้เปาจังไรยังไงก็ยังเหมือนเดิม กวนตีนผมตลอดการเดินทาง เรามาถึงร้านอาหารไม่ไกลจากมอมาก สั่งอาหารมาสองสามอย่าง กว่าอาหารจะมาถึงก็หกโมงพอดี ร้านอาหารมื้อนี้มีบรรยากาศแบบสวนอาหารมีต้นไม้ร่มรื่น ตกแต่งสวยเลยทีเดียวครับ บนเพดานจะห้อยต้นไม้มีเถาวัลย์เลื้อยลงมาประปราย สวยมากเลยครับ
“ชอบอะดิ”
ไอ้เปาถามขึ้นเมื่อผมมองรอบๆ อย่างสนใจ ผมหันกลับมาแล้วเห็นมันยิ้มแก้มแทบปริ ดีใจเป็นคนบ้าเลย
“ชอบ ต้นไม้สวยดี” ตอบก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
“เปล่าหมายถึงชอบกูอ่ะ”
ผมทำตาโต เกือบสำลักแน่ะ ไอ้เปาหัวเราะเมื่อเห็นว่าแกล้งผมได้ ผมกลั้นหายใจกลืนน้ำลงคอแทบไม่ทัน หน้าตาผมคงจะตลกน่าดู ไอ้เปาถึงยิ้มเป็นบ้าเป็นหลังขนาดนี้ คนอื่นมองแล้วเนี่ย
“หยุดยิ้มได้ป่ะ” ปิดปากมันแม่งเลย
“ขอโทษๆ ไม่แกล้งละๆ”
ผมเอามือออกจากปากมัน ส่วนไอ้เปาก็หุบยิ้มเลื่อนมือมาทำท่ารูดซิบปาก นั่งตัวตรงตะเบ๊ะท่าเหมือนทหาร
“ดี ผู้หญิงมองเยอะ พี่ไม่โอเค เข้าใจ๊”
“...”
“เอ้า นิ่งเลย”
ไอ้เปามันหูแดงเลยครับ ทีงี้ทำมาเขินนะมึงง ทีตัวเองหยอดผมทุกคำ มันยกมือปิดหูก่อนจะใช้หลังมือเช็ดจมูกแก้เก้อ โถๆ ไอ้เด็กน้อยยยยยยยย มันเสมองโต๊ะข้างก่อนจะพูดขึ้นโดยไม่มองหน้าผม
“แฟนน่ารักอะ เขินมั่งได้ป่ะ”
“...”
อะ..ไอ้บ้า กูเขินมึงเนี่ยเปา
ผมชะงักเป็นเวลาเดียวกับที่พนักงานเสิร์ฟยกอาหารมาพอดี ผมก้มหน้าช่วยขยับจานบนโต๊ะหลบตามันที่จ้องผม
“กินเร็ว หิวแล้ว”
“เปลี่ยนเรื่องเจรงงงง”
ลากเสียงยาวล้อผมอีก ผมตักผัดเต้าหู้ใส่ยื่นจ่อปากมากถึงจะหยุดพูด ไอ้เปาก็ยิ้มจัง นี่แฟนเป็นคนบ้าหรอครับ
“กินครับคุณเปา”
“อา...”
“อ้าปากทำไม”
“รอแฟนป้อน”
เชี่ย ไอ้เปาที่ขี้อายมันหายไปไหนวะ ผมเริ่มทำอะไรไม่ถูกอีกครั้ง ได้แต่มองอาหารแล้วตักไปวางบนจานมัน หน้าผมร้อนแทบไหม้ พอเงยหน้าแล้วพบว่ามันอมยิ้มมาองผมก็เท่านั้นแหละ ร้อนกว่าเดิมอีก
“กลางกูกลัวกูจะตาย”
“ทำไมวะ”
“แค่มึงหน้าแดงกูก็ใจเต้นแรงแล้วอะ”
บึ้มมม ให้ผมตายไปด้วยเลยครับ
.
.
.
“เออ เปามึงจำไอ้เกมส์ได้ป่ะ”
ผมพูดขึ้นระหว่างเดินทางกลับหอ เมื่อกี้เราไปต่อของหวานมาครับ สั่งมาสองสามอย่างผมต้องยกให้ไอ้เปาแทน ไม่สัดทัดเรื่องของหวานเลยจริงๆ มันหัวเราะอารมณ์ดีตั้งแต่เจอกันแต่พอผมพูดเรื่องไอ้เกมส์ขึ้นมาก็...
“ถามถึงมันทำไม”
ผมตกใจ ไอ้เปาเสียงแข็งขึ้น มันละสายตาจากถนนมาจ้องผมแวบนึง ไอ้บ้ากูกลัวนะเว้ย มันคงเห็นท่าทางตกใจของผม มันเลยถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตอบ
“กูไม่ชอบมัน”
ผมรู้ครับ การที่โดนแกล้งตั้งแต่เด็กมันเป็นเรื่องที่ฝังใจมาก ไอ้พวกหัวโจกตัวดีมันไม่คิดหรอกครับว่าจะทำให้เด็กที่อ่อนแอแทบจะเป็นบ้าได้เลย ผมเอื้อมมือไปลูบหลังมือมันเบาๆ
“มึงถามถึงมันทำไมกลาง”
“เอ่อ...” ผมลังเลที่จะบอกมันเห็นท่าทางเมื่อกี้แล้วรู้สึกไม่ดีเลยจริงๆ
“บอกมา” อย่าทำเสียงแบบนั้นดิ
“คือ...วันนี้มันทักกูมาแล้วบอกว่าจะเลี้ยงข้าวให้ไปเจอกันที่ห้าง...”
“ไม่ให้ไป”
ไอ้เปาพูดจบมันก็ตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทาง มันเปิดประตูเดินดุ่มๆ ลงไปอย่างรวดเร็ว เฮ้ย ไปไหนวะ พึ่งจะมองชัดๆ ว่ามันคือสนามเด็กเล่นของโรงเรียนสาธิตมอผมเองครับ ไฟตามจุดต่างๆ ทำให้ที่นี่ไม่มืดไปทั้งหมด ผมรีบตามลงไป ไอ้เปานั่งหน้าเครียดอยู่ที่ชิงช้า
“เป็นอะไร”
มันเงยหน้ามองผมก่อนจะหลุบตามองเท้าตัวเอง
“กลาง มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบมัน ช่วงเวลานั้นมันแย่มากเลยนะเว้ย แล้วยิ่งตอนที่มันแยกกูกับมึง ตอนนั้นกูสิ่งที่กูกลัวมากที่สุดคือการที่มันจะทำร้ายมึงแทนไอ้คนไม่ได้เรื่องอย่างกู...”
ผมขยับตัวไปกอดไอ้เปา หัวของมันอยู่ตรงหน้าอกผม “มันผ่านมานานแล้วนะ ตอนนี้ทุกคนโตขึ้นแล้วด้วย” ผมลูบหัวมันเบาๆ เลียนแบบสไตล์การปลอบของมันมา
“กูรู้ กูถึงหงุดหงิดตัวเองที่ไม่เคยลืมเลย” มันดันตัวเองออกแล้วลูบหน้าลูบตา “ได้ยินชื่อมันทีไร ภาพพวกนั้นก็ผุดขึ้นมาตลอด”
“มันอยากเลี้ยงข้าวในฐานะที่เป็นเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานานน่ะ”
ผมเอ่ยขึ้นหลังจากที่เดินไปนั่งชิงช้าข้างๆ มัน ไอ้เปาจ้องหน้าผมนิ่งก่อนจะพูดขึ้น “กูกลัวมันเอามึงไปจากกูอีก”
“ไอ้เปา กูไม่ได้ไปไหน แค่กินข้าวเอง ไอ้เกมส์มันอาจจะจำเรื่องพวกนั้นไม่ได้แล้วก็ได้”
“นั่นแหละที่กูเกลียด”
“มันไม่มีอะไรหรอก ยิ้มให้ดูก่อน...ได้มั้ย” ผมเอียงคอถาม ไอ้เด็กเปาหน้าเครียดไม่เข้ากับมันเลยจริงๆ ครับ ไอ้เปามันทำหน้าตาประหลาดๆ ท่าทางจะยิ้มไม่ออกและผมหัวเราะกับท่าทางของมันด้วย
“ไม่ตลกนะ”
“แล้วตกลงให้ไปมั้ย”
“กูไม่อยากเป็นไอ้บ้าแบบนี้หรอก” มันหันมามองผมที่เริ่มไกวชิงช้าช้าๆ มันนิ่งคิดอยู่ไม่นานก่อนจะพูดขึ้น “แต่กูต้องไปด้วย”
“แหงอยู่แล้ว กูไม่ไปคนเดียวหรอก”
อันที่จริงผมก็ไม่ได้อยากไปหรอกนะครับ แต่ไอ้เกมส์ก็เพื่อนเก่าทักมาทั้งทีไม่ไปมันก็ไม่ดี คนเคยรู้จักกันแถมตอนนี้ต่างคนก็ต่างโต มีแนวทางเป็นของตัวเอง เรื่องราวในวัยเด็กอาจจะฝังใจใครบางคน แต่สำหรับบางคนมันอาจจะไม่เคยจำเลยก็ได้
ไอ้เปามันเคยบอกผมว่า เราสองคนเป็นทั้งเพื่อน ทั้งแฟน เราคุยกันได้ทุกอย่าง เรามีวงกลมสำหรับเรื่องส่วนตัว สำหรับเพื่อน สำหรับครอบครัวให้ต่อกัน เรื่องที่ทะเลาะกันแทบจะไม่มีเลย เพราะเรารู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร อย่างตอนนี้มันแค่กลัวแล้วก็ระแวงไอ้เกมส์ครับ แต่การที่จะตัดสัมพันธ์ไม่คุยกับไอ้เกมส์มันรู้ดีว่าผมคงทำไม่ได้ อย่างน้อยเราก็เป็นเพื่อนมันมาก่อน ไม่ต้องคิดอะไรมาก ผู้ชายมันก็คงอย่างนี้แหละครับ
ไอ้เปาเห็นผมนั่งเงียบมันเดินมาข้างหลังผมแล้วจับเชือกให้แกว่งไปมาเบาๆ จนมันหยุดนิ่งไอ้เปาก็ถามขึ้น “คิดอะไรอยู่”
ไอ้เปาก้มหน้า ในขณะที่ผมเงยหน้าขึ้นไปหามัน ไอ้เกมส์ทำให้มึงกลัวขนาดนี้เลยใช่มั้ยไอ้เปา ผมยิ้มให้มันก่อนจะตอบ
“คิดว่ามึงจะยิ้มให้กูรึยัง”
“หึหึ” ไอ้เปาหลุดหัวเราะ “ทำหน้าหงอยขนาดนี้ไม่ยิ้มให้ไม่ได้แล้ว”
ไอ้เปาเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ผมที่เงยหน้าอยู่ ปากของเราสองคนประกบกันเบาๆ ทิศทางที่มันกลับหัวแบบนี้ทำให้รู้สึกแปลกๆ ไอ้เปาดูดเม้มริมฝีปากของผมเล็กน้อยก่อนจะผละออก
“หวานเนอะ”
ยิ้มหล่อขนาดนั้นจะให้ผมทำยังไงครับคุณเปา
[ต่อด้านล่างค่ะ]
หัวข้อ: ண คนกลาง ண แจ้งข่าวเล่มคนกลาง p.23 (1-9-61) (อ่าน 226922 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก