หัวข้อ: ชมรมรัก...ชมรมร้าย...

[m_myca]

เอ้า ฮากันทั้งแม่ทั้งลูก


 

[benxine]

สุดๆอ่ะ............

[Bambu]

พรุ้งนี้เป็นวันหยุดครับ ที่ว่าหยุดเพราะว่าเป็นวันเสาร์ หุหุ ไม่เห็นจะต้องบอกเลยเนอะ  ผมเลยนอนดึกได้นิดหน่อย ก็เลยมานั่งนึกคำถามที่จะใช้ในวันจันทร์ที่จะถึงนี้  ตื่นเต้นครับ ตื่นเต้น  เพราะว่าไอ้ผลงานชิ้นนี้จะเป็นตัวชี้วัดว่าผมจะถูกเทคออฟหรือว่าไล่ออกหรือเปล่า  หลังจากที่แอบนั่งเศร้ามานาน ก็มาฮึดและมีกำลังใจ ด้วยปรัชญาการดำเนินชีวิตของคุณแม่อีกแล้วว่า...



เดินหน้า...เดินไป
ไปไกลไกล...อย่าถอยหลัง
ไม่ต้องกลัว...หากพลาดพลั้ง
เพราะนั่นแหละ...คือพลังของเราเอง...เอย



ผมกำลังเคลิ้มกับไอ้กลอนของคุณแม่ดีๆๆ แต่ก็มาสะดุดตรงคำว่า “เอย” นี่เอง  หุหุ แมผมคงคิดว่ากลอนทุกกลอนต้องมีคำว่า “เอย” ตามหลังละมั้งครับเนี่ย


เอาหละ เข้าเรื่องกันต่อ ด้วยกลอนบทนี้แหละ ทำให้ผมฮึดขึ้นมา และอยากเดินหน้า ไปให้ไกลๆๆ ตามที่คุณแม่บอกไว้ 


“เอ้ จะถามชื่อดีไหมน้า.....”  อืมมมมม น่าจะใช้ได้

“เอ๊ะ หรือว่าจะถามว่าซื้อขนมอะไรให้หรอ ถึงเป็นแฟนกัน....”  ไอ้มะขามบร้า เขาไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ จะได้เอาอมยิ้มมาล่อ เปลี่ยนๆๆๆๆ

“อ๊ะ  หรือว่าจะถามว่า ได้กันอะยัง”  อี้ เขิล  ไม่กล้าถามหรอก

“เอ๊าะ  จะถามว่าคนกันมานานแล้วหรือยัง”  อือออออ อันนี่น่าจะใช้ได้


และแล้วหลังจากผ่านไปชั่วโมงครึ่ง ผมก็ได้คำถามมาประมาณ สิบคำถามเห็นจะได้  หุหุ  แต่ไอ้ที่ฆ่าทิ้งนะมีเป็นร้อยคำถามเลย  ก็คนมันไม่เคยสัมภาษณ์นิหว่า 


หลังจากได้บทสัมภาษณ์แล้ว สิ่งที่จะต้องซ้อมก็คือ การพูดและการออกเสียง นั่นมันหมายถึงอิมเมจของเราเลยนะนั่นอะ


“อะแห่ม อะแห่ม สวัสดีครับ กระผม นายธนา....”  อืมๆๆๆ ผมทำท่าเลียนแบบ ยอดรัก สลักใจ  แต่ว่า ไม่เหมาะ ไม่เหมาะ


“โหะๆๆๆๆ หวัดดี เพื่อนๆๆ  อันตัวกระผม มีนามว่า....”   อันนี้ก็ลิเก๊ ลิเก


“เฮ้ย ยังงั้นก็ไม่ดี งั้นโง้นก็ไม่ดี งั้นงู้นก็ไม่ดี  ยังไหงๆๆๆ ก็ไม่ดี แล้วจะเอาไงวะเนี่ย   ไม่ได้สิ ไม่ได้  เราจะมาท้อใจไม่ได้  ไม่งั้นเราจะถูกเทคออฟนะ คิดไปคิดมา ก็พลางคิดถึงกระจกวิเศษของตัวเอง  เฮ้ยยยย ถ้าวันนั้นมันไม่แตกนะ ป่านนี้เราก็คงกล้าทำอะไรๆๆๆ ได้เยอะกว่านี้แล้วแน่ๆๆ 


ผมทรุกตัวลงนั่งบนเตียงอย่างอ่อนแรง  อ่อนใจ




“นี่เราจะไม่มีวันกล้าด้วยตัวของเราเองเลยหรอวะเนี่ย”



“เฮ้ย...เฮ้ยยยยยยยยยย ...เฮ้ยยยยยยยยยยยย” เสียงถอนหายใจผมดังขึ้นเรื่อยๆๆ





“นอนดีก่า คิดไปก็กลุ้มใจ อิอิ”!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



“ลูกมะขาม   ลูกมะขามมมมมมมมมม    ลูกมะขามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม”


เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ผมได้ยินคุณแม่เรียกตั้งแต่มะขามแรกแล้วหละครับ  แต่วันนี้วันหยุดนิหน่า ขอนอนต่ออีกหน่อยละกัน



“ลูกมะขามมมมมมมมมม มีผู้ชายมาหาแนะ”


พอได้ยินว่าผู้ชายมาหา  ผมสะดุ้งโหยง ยันตัวขึ้นจากเตียงทันทีเหมือนติดสปริงเอาไว้ 


“ผู้ชายหรอ  ใครอะ  ใครวะ”  ผมแน่ใจว่าในกรุงเทพผมไม่มีเพื่อนคนไหนที่สนิทพอจะมาเที่ยวบ้านในตอนเช้าตรู่เช่นนี้หรอก


ผมใช่เวลา 5 นาทีในการแปรงฟัน ล้างหน้าล้างตา และวิ่งปรู๊ดดด ลงไปอย่างรวดเร็ว 


“ใครมาอะแม่”

“ผู้ชาย แก ผู้ชายยยยย หล้อหล่อหละ” ดูท่าทางแล้ว แม่กำลังเคลิบเคลิ้มเหมือนสาวแรกรุ่น

“ชื่ออะไรอะครับ แม่”  แม่ยังคงเคลิ้มไม่เลิก  นี่แม่ ลูกชายยืนหัวโด่อยู่นี่

“รู้สึกว่าจะชื่อโมบายอะไรเนี่ยแหละ”

“หา พี่โมบายมาหรอแม่”


รู้ได้ไง พี่โมบายรู้ได้ไงเนี่ย  และที่สำคัญ มาหาเราถึงบ้านเลยหรอเนี่ย ตายแล้วๆๆๆ 


ผมก้มลงดูสภาพตัวเองตอนนี้ แล้วรู้สึกว่าจะไม่เป็นที่ประทับใจสักเท่าไหร่ หรือที่มันเรียกว่า อะไรน๊า  อ้อๆๆ นึกออกแล้ว  เฟริส อิมเพร้นชั่นนนนส์ อิอิ 


“แม่ๆๆ ไปบอกเขาว่ารอสิบนาทีนะ  เดี๋ยวขออาบน้ำก่อน”

“อืม..ได้สิ ไม่ต้องรีบหลอก เดี๋ยวแม่จะนั่งคุยเป็นเพื่อนเขาเองนะ อิอิ”


ผมส่ายหัวกับอาการบ้าผู้ชายของแม่ ก่อนวิ่งปร๋อขึ้นห้องไปอาบน้ำแต่ตัวใหม่ เอาให้หอมๆๆเลย


หลังจากใช้เวลาไม่นาน  ผมก็วิ่งปร๋อลงมาข้างล่างอีกครั้ง    พอลงมาถึงผมก็เห็นพี่โมบายในชุดไปรเวท ซึ่งเป็นครั้งแรกครับ ที่ผมเห็นพี่เขาในชุดแบบนี้ แต่รู้สึกว่าคนข้าง ๆ นี่จะกระดี้กระด้าเกินเหตุไปนิดนึงนะครับ คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร หุหุ แม่ผมเองไงครับ

[pongsj]

คุณแม่.................

[yiyo]

คุณแม่น่ารักจัง

แทนที่จะบอกลูกชายว่ามีเพื่อนมาหา

ดันบอกว่า มีผู้ชายมาหา.. กร๊ากกกกก



+1 ให้คนแต่งนะคะ  สู้ๆน้า เรื่องน่ารักมากเลย 

[mist]

เอ่อ ...

[● MaYa~Boy ●]

คุณแม่เปรี้ยวมาก

ได้ใจเต็มๆ เลย

[meawkung02]

คุณแม่ ชอบ ลูกเขย ซะแระ...อิอิ

[astral]

คุณแม่ต้อนรับว่าที่ลูกเขยอย่างดีเลยนะ 

[benxine]

แม่แกสุดๆอ่ะ..............

[Mint]

 

คุณแม่ได้ใจมาก

[wan]

  บุกถึงไร่มะขาม เพื่อจะได้ฝักมะขามใช่เปล่า พี่โมบาย

รู้สึกว่าพี่เค้าจะรุกเร็วและแรงเลย มารอตอนต่อไปดีกว่า เป็นกำลังใจให้นะครับ 

[pickki_a]

แม่เว่อร์เกินเหตุ
 
แค่ลูกชายมีผู้ชายมาหาที่ีบ้าน

[fannan]

คุณแม่ค้าบจะดีใจอะำไรขนาดนั้นค้าบ แหมแค่มีเด็กผู้ชายมาหาที่บ้านอิอิ

[marchmenlo]

หวั่น ๆ ว่าศัตรูหัวใจของเจ้ามะขามก็คือ..........ท่านแม่นี่เอง

[three]

ท่านแม่สุดๆ

[Bambu]

นิดนึงนะครับ...สำหรับนิยายเรื่อง ชมรมรัก...ชมรมร้าย ก็ได้ดำเนินมาถึงตอนที่ 7 แล้ว  นี่เป็นครั้งแรกที่หันมาจับนิยายตลกแทน  ซึ่งเสียงหัวเราะของเพื่อน ๆ ก็คงเป็นแรงบันดาลใจที่ดีให้ผมได้ผลิตผลงานต่อไปนะครับ 

เรื่องราวต่อจากนี้ไป จะยิ่งเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ จะมีทั้งสุข เศร้า สมหวัง และผิดหวังคละเคล้ากันไปบนพื้นฐานของความสนุกสนาน่

ประเด็นที่อยากให้คิดต่อก็คือ

พี่โมบาย  ใช่พระเอกหรอเปล่า

เรื่องนี้จะไม่มีตัวร้ายเลยหรอ

น้องมะขามหน้ารักขนาดนี้ ชิส์ จะไม่มีคนมาชอบเลยหรือไงเนี่ยยยยยย

ถึงเป็นแฟนกันก็ใช่ว่าจะสมหวังนิเนอะ

แล้วบทสรุปจะเป็นยังไง

ต้องรอติดตามครับ

[three]

 :m13:จะติดตามไปเสมอๆครับผม

[IZE]

รู้ละ  ว่ามะขามได้อาการเพี้ยนๆๆมาจากใคร

ลูกไม้หล่นใต้ต้นนี่เอง  เหมือนกันเลยทั้งแม่ทั้งลูก

[m_myca]

คุณแม่แรงๆ   

สู้ๆนะคุณแม่


น้องมะขามด้วย


เป็นกำลังให้แบงค์นะครับ

สู้ๆนะครับแบงค์รอตอนต่อไป...


ตลก ฮาได้อีกนะแม่ลูกคู่นี้

[Bambu]

วันนี้ต้องยอมรับครับ ว่าไอ้พี่โมบายมันหล่อบาดตาบาดใจจริงๆๆ  ขนาดมันอยู่ในชุดนักเรียนธรรมดาก็หล่อจะบ้าตาอยู่แล้ว และนี่มันดันอยู่ในเสื้อสุดเท่ห์  มิน่า แม่ผมถึงหลงขนาดนั้น 


“ฮึด ฮึด ฮึด”  ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอดสามที ก่อนทิ้งความอายไว้ตรงบันใด เดินเข้าไปหา


“หวัดดีคับพี่โมบาย มาได้ไงครับเนี่ย”  เป็นไงครับเพื่อน ๆ เนียนไหมครับ  ฟังดูแล้วน้ำเสียงก็ไม่สั่นเท่าไหร่เนอะ ดูแล้วเหมือนรุ่นน้องทักรุ่นพี่ธรรมด้า ธรรมดาไหมครับเนี่ย 


พอผมทักเสร็จผมก็เดินเข้าไป เอาก้นกระแซะร่างหม่อมแม่ออกห่าง ๆ จากพี่โมบาย พร้อมกับเบียดตัวลงนั่งลงตรงกลางระหว่างทั้งสอง


“ทำไมไม่เอาน้ำมาให้แขกละครับเนี่ย” 


“เออ ตายจริง แม่ลืมซะสนิทเลย  งั้นเดี๋ยวพี่ เอ้ย แม่ไปเอาน้ำมาให้นะครับ” พูดจบ แม่ก็ทิ้งค้อนให้ผมหนึ่งที่ ก่อนจะรีบเปลี่ยนหน้าเป็นยิ้มหวานใส่พี่โมบาย และเดินหายเข้าไปในครัว


“พี่ครับ ผมต้องขอโทษแทนแม่ด้วยนะครับ ที่มาลุ่มล่าม”  พอแม่ผมเดินหายเข้าไปในครัวแล้ว ก็หันไปพูดกับพี่โมบายที่นั่งอมยิ้มอยู่ข้างๆๆ


“ไม่เป็นไรครับน้องมะขามแก้ว  ดู ๆ แล้วไม่ต้องเดาเลยนะครับเนี่ยว่าแม่ลูกกัน” ไอ้พี่โมบายเปลี่ยนชื่อผมอีกแล้ว  แต่มันก็ดีกว่า ไอ้หนูสโนไวท์หน่อยนึง


ผมนั่งกระมิดกระเมี้ยนนิดนึงก่อนคิดขึ้นได้ถึงจุดประสงค์ของการมาของที่โมบาย


“เออ! แล้วนี่พี่มาได้ไงครับเนี่ย และมาถูกได้ยังไง”

“555 ก่อนที่พี่จะรับใครเข้าชมรม พี่ก็ต้องสืบก่อนดิ ว่าบ้านเขาอยู่ไหน เบอร์โทรอะไร”  โห นี่แม่งโคนันกลับชาติมาเกิดอะป่าววะเนี่ย


“โห ถามผมดีๆๆ ผมก็บอกแล้ว ไม่เห็นต้องสืบให้ยุ่งยากเลย”

“555 ไม่ได้ยุ่งอะไรหรอก ก็แค่ไปขอรายละเอียดของครูมานะ”

“อ้อ...อ้าว แล้วที่มานี่มีธุระอะไรหรอ”  นั่นอะดิ  มันมาทำไมของมันวะ

“อ้าว ต้องมีธุระด้วยหรอ พี่ถึงมาได้”  พูดไม่พูดเปล่า ไอ้พี่โมบายดันยื่นหน้าหล่อ ๆ เข้ามาใกล้ๆๆ 

5 เซน.........4 เซน..............3 เซน...............ใกล้แล้ว ใกล้แล้ว ตอนนั้นหน้าผมแดงวูบขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้ผมรีบหลับตาวูบ  ใกล้เข้ามาแล้ว ใกล้เข้ามาแล้ว และแล้วก็...


“โพล๊ะ”  โอ้ยยยยยย  ไอ้บร้า  ไอ้พี่บร้า   เจ็บนะโว้ย  ทำไมต้องมาดีดหน้าผากตรูด้วยวะเนี่ย


“5555555555  แหมๆๆ แค่นี้เคลิ้มเลยหรอ”


“เล่นอะไรกันจ๊ะ คู่นี้ แหม ดูน่าสนุกกันเชียว”   สนุกกะผีอะไรหละ  นี่แนะ ดังโพล๊ะ ตรงหน้าผากเนี่ยแนะ แดงหรือเปล่าก็ไม่รู้


“ลูกมะขาม แล้วนี่หน้าผากไปโดนอะไรมาละจ๊ะ  ซนไม่เข้าเรื่องเลยนะเรา  สงสัยเดินชนเสาอีกแล้วหละสิเนี่ย”  คำแรกแม่พูดกับผม  ส่วนคำหลัง แม่หันไปว่าผมให้พี่โมบายฟัง ชิส์ เห็นคนอื่นดีกว่าลูกของตัว

“นั่นนะสิครับ คุณแม่  อยู่ที่โรงเรียนก็ซุ่มซ่ามอย่างนี้เป็นประจำละครับ”  เอ้า ๆ ไอ้พี่โมบาย แล้วกรูไปซุ่มซ่ามตรงไหนวะเนี่ย

“งั้นหรอจ๊ะ  งั้นแม่ต้องฝากน้องมะขามให้ลูกโมบายช่วยดูแลหน่อยนะจ๊ะ”  แม่ผมถือโอกาสฝากฝังผมต่อไอ้พี่โมบาย ท่าทางจะฝากผิดคนแล้วละมั้งเนี่ย

“ได้เลยครับ ผมสัญญาว่าผมจะดูแลน้องมะขามอย่างดีเลยครับ”  พี่โมบายพูดพร้อมกับเอามือลูบหัวผมไปมา เหมือนลูบลูกหมา  พร้อมกับโปรยยิ้มพริมใจให้แม่ผม  โดยที่มีผมนั่งกระฟัดกระเฟียดอยู่ตรงกลาง ชิส์






“เป็นไงบ้าง สคริปไปถึงไหนแล้ว”  ผมกับพี่โมบายเดินเลี่ยงออกมาคุยกันในสวนข้างบ้าน หลังจากใช้เวลาอยู่นานในการแงะพี่โมบายออกจากคุณแม่


“ก็คิดว่าได้แล้วหละครับ แต่ยังไม่รู้ว่าจะดีหรือเปล่าครับ” บอกแล้วว่าอย่ามาฝากความหวังอะไรไว้กับผม

“ไม่เห็นอยากเลย  มั่นใจหน่อยดิครับ”

“แต่ว่า...ผมไม่มีกระจกแล้ว ”  กระจกวิเศษของผม มันแตกไปแล้วอะ เพราะว่าก่อนหน้านี้ ผมมั่นใจได้ก็เพราะว่ามีกระจกวิเศษของผม


“แล้วถ้าผมทำไม่ดี พี่จะไล่ผมออกหรอ”  ใช่ๆๆ มันจะเทคออฟกรูออกจากชมนมนิ

“หือ  ใครบอกเรา” 

“ก็พี่บอกเองอะ ไอ้นี่ ความจำเสื่อมหรือไง

“เมื่อไหร่” ไม่ต้องทำไก๋

“ก็วันนั้นไง วันที่โดดเรียนอะ พี่บอกผมว่า วันจริงให้เทคออฟเลยนะ แล้วแม่บอกว่า ไอ้เทคออฟนี่มันแปลว่าไล่ออกอะ พี่จะไล่ผมออกหรอ”  ผมพูดไป
พร้อมกับทำท่าประกอบไปด้วย กลัวมันจำไม่ได้


“555555555555 คิดได้ไงอะ แม่นาย” งงครับ ไม่รู้ว่ามันหัวเราะอะไร

“เอ้า ไม่ใช่หรอ”

“จะบร้าหรอ ไอ้คำว่า เทคออฟ เนี่ย มันประมาณว่า  ให้สู้ๆๆ ให้ลุย เดินหน้าเต็มตัว อะไรประมาณนั้นอะ มันเป็นช่วงที่เครื่องบินกำลังจะบินขึ้นต่างหากละ”  นี่เมิงไม่ต้องจริงจังกับการขำขนาดนั้นก็ได้ แหมๆๆ เอามือกุมท้องซะยังกะขำนักหนา


“นั่นแหละ ยังไงๆๆ กระจกผมก็แตกแล้ว ผมคงทำได้ไม่ดีหรอก”

“อืม...งั้นพี่ พอจะเป็นกระจกได้ไหม  วันนั้นถ้าไม่มั่นใจก็มองหน้าพี่ละกันนะ”



“อี้ มองหน้าพี่อะนะ” 


“ทำไมๆๆ แล้วอย่ามาเคลิ้มเหมือนวันนี้ละกัน”  ไอ้พี่โมบายนี่ยังไงเนี่ย พูดอะไรชอบมีเลศนัย


“แล้วที่มาวันนี้เพื่อมาบอกแค่นี้นะหรอ”





“เปล่า แค่อยากชวนไปที่ ๆ นึงด้วยกัน ไปไหม” อิอิ จะชวนออกเดทหรือเปล่าว๊า

[marchmenlo]

มจีบน้องมะขามแก้วเป็นแฟนไปเลยคับโมบาย ท่าทางได้น้องเค้าเป็นแฟนแล้วได้ฮาทั้งวันแหง๋ม ๆ

[m_myca]

ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก

คุณแม่กระโดดโลดเต้นเป้นลิงได้กล้วยแน่เลยย

น้องมะขามมีผู้ชายมาขอออกเดทด้วย

อิอิ

สมใจคุณแม้เค้าล่ะ

 

[astral]

ว๊าวๆ พี่โมบายกำลังจะบอกว่า ขอให้พี่ได้เป็นแรงใจให้น้องมะขามใช่ไหม     

[Pithchayoot]

   เยๆๆ    ชื่อมะขามแก้วน่ารักจังง

[Mp_qM]

ก็นะ ฮาดีอะ

แต่ว่าคู่นี้เค้าจะไปไหนกันนะ

ปล.ทั้งเรื่องนี้ชอบคุณแม่ครับ

[benxine]

แม่น่ารักๆๆๆ

[pongsj]

อิอิ................ตามมาถึงบ้านเลย จะมากินมะขามแก้วเหรอ

[wan]

  ตกลงนี่มาตามจีบ ถึงบ้านเลยหรือ นายโมบาย ช่างกล้า 

รีบมาต่อนะครับ รออยู่

[fannan]

มาตามจีบถึงบ้านเลยเหรอเนี่ย
แต่ท่าทางคุณไม่จะปลื้มอิอิ