ตอนที่ 19
[พาร์ตของศิลา]
ปวดร่างกาย...นั่นคือความรู้สึกของผมเมื่อลืมตาขึ้นในห้องของไอ้หมู ตอกย้ำความจริงว่าเมื่อวานมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง ผมเป็นของไอ้หมูไปแล้วแถมยังตกลงคบกับมันเป็นแฟนอีก...โอ๊ย อยากจะบ้า แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้แล้ว ในเมื่อคบกับมันไปแล้ว...แต่ที่ผมยังไม่แน่ใจคือ ตกลงผมคิดยังไงกับไอ้หมู...นี่มึงยังไม่รู้อีกเหรอครับไอ้ศิลา...ผมเถียงกับตัวเองอีกแล้ว ก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้แต่ผมไม่เคยคบกับผู้ชายนี่หว่า จริง ๆ ผมไม่เคยคบกับใครเลยด้วยซ้ำ...มันก็ต้องมีอาการเหวอบ้างแหละ ผมหวังว่าเวลาผ่านไปผมคงจะชินกับความรู้สึกพวกนี้ กับเข้าใจความรู้สึกพวกนี้ได้มากขึ้นล่ะมั้ง...
ผมไม่ได้ลืมตาตื่นเพราะไอ้หมูมาปลุก ตอนผมลืมตาก็ไม่เห็นมันนอนอยู่บนเตียงซะแล้ว ที่ผมตื่นเพราะโทรศัพท์ของผมมันสั่นอยู่น่ะสิ...ผมตั้งสั่นไว้ก็พบว่าไอ้เสาโทรเข้ามาสามสาย ไอ้นนท์โทรมาสอง ไอ้พวกฟายยยยย....เมื่อวานกูโทรหาเสือกปิดเครื่องแล้วอย่างนี้มาโทรตาม
ด้วยความที่ไม่อยากจะลุกออกจากเตียงตอนนี้ ผมเลยกดโทรหาไอ้เสามันทั้ง ๆ ที่ยังนอนอยู่บนเตียง โทรไปปั๊ปมันก็รับสายทันที
(“กูโทรหามึงตั้งสามสาย! ไอ้ศิลาอยู่ไหนวะ เป็นไงบ้าง...”) ผมชะงักกับคำถามของไอ้เสาที่ถามทะแม่ง ๆ
“อะไรเป็นไงบ้าง...”
(“อย่ามาทำเนียนสัด ไอ้น้องหมูกรอบของมึงบอกพวกกูหมดละ ว่าพวกมึง...จึก ๆ”) ผมแทบจะปาโทรศัพท์ทิ้งถ้าไม่ติดว่าเพิ่งจะซื้อมาไม่นาน (เครื่องที่ไอ้หมูซื้อให้ใหม่นั่นแหละ) แล้วดูศัพท์ที่ไอ้เสาใช้ จึก ๆ เชี่ยอะไรของมันนนน...
“ไอ้เชี่ย มันบอกมึงเหรอ” ผมสบถแต่ก็ไม่ได้คิดจะโกรธไอ้หมูมันนะ
(“พอดีกูโทรหามึงไม่ติด เลยลองโทรหาไอ้น้องหมูดู มันก็เลยบอกว่ามันคบกับมึงแล้ว...ส่วนที่พวกกูรู้ว่าน้องกับมึงได้กัน อันนี้จากสมองอันชาญฉลาดของกูเอง โฮะ ๆ...”) ไอ้เสาหัวเราะพอใจ เออ...ไอ้เพื่อนฉลาด
(“ฮ่า ๆ มาเรียนไหวไหมล่ะมึงน่ะ”) มันทำเสียงล้อผม
“ไหว ๆ ไอ้สัดไม่ต้องมาทำเสียงล้อกูแบบนั้น เดี๋ยวกูจะสั่งไอ้นนท์แม่งจัดการมึง”
(“อ้าวไอ้สัดศิลากูก็จะบอกให้น้องหมูจัดการมึงเหมือนกันแหละ! เฮ้ ไอ้เหี้ยนนท์ชานมกูล่ะ!!”) ไอ้เสาโวยวายออกมาก่อนจะขอวางสายจากผมไป มันบอกไว้เจอกันมหาลัยละกัน...ผมวางสายก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคงหันไปทางหน้าต่างที่เห็นตึกรามบ้านช่องตรงหอของไอ้หมู ผมมองนาฬิกาที่เพิ่งจะแปดโมงกว่า เฮ้อ ยังมีเวลานอนอีกเยอะ...ยังไม่ทันที่ผมจะปิดตานอนอีกรอบเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้
แรงยุบของเตียงทำให้ผมเหลือบไปมองไอ้หมู แต่ผมก็ต้องตัวแข็งทื่อเมื่อมันก้มลงมาหอมแก้มของผม ไอ้เชี่ย...มึงจะกล้าเกินไปแล้วนะครับ เกรงใจกูด้วยยยย....
“ตื่นแล้วเหรอครับ”
“อือ ไอ้คนฉวยโอกาส...” ผมด่ากลบความร้อนของหน้า หมูมันอยู่ในชุดนักศึกษาเรียบร้อย เชี่ย...ออร่าเดือนมหาลัยกระจาย ผมเหลือบมองโจ๊กในมือของมันสองถุง มึง...ร้านโจ๊กแตกไหม ไอ้หมูเดินเข้าร้านผมว่ามีหวังสาวที่กินอยู่แถบจะสำลักกันเป็นแถบ...สำลักความหล่อ (แล้วกูจะมานั่งชมมันทำไมวะ...)
“ก็ฉวยแค่กับแฟนแหละ”
“ไอ้หมูกรอบ เลิกพูดกรอกหูกูสักที!” ผมด่าอย่างไม่จริงจังเรียกเสียงหัวเราะจากมันได้ทันที
“ฮ่า ๆ ไม่กวนแล้ว ลุกไหวไหมครับ ว่าจะให้พี่ศิลามาทานโจ๊ก” ไอ้หมูโชว์กับข้าวที่ซื้อมา “หรือยังไม่หิว” จริง ๆ ผมก็หิวแหละ ลุกไปเลยละกัน
“เออ กินเลย เดี๋ยวกูอาบน้ำก่อน...แล้วกูจะเอาเสื้อนักศึกษาที่ไหนใส่วะ” ผมจะลุกขึ้นก้าวลงจากเตียงก็เซวูบ...ไอ้เชี่ย เสียศูนย์ไปหมด
หมับ..ไอ้หมูไวมาก คว้าเอวของผมไว้...ขอบคุณแต่มึงกำลังเอื้อมมือมาจับก้นกู!!
“ไอ้เชี่ย ถ้ามึงไม่ปล่อยมือจากก้นกู กูจะเอาโจ๊กฟาดหน้ามึงนะ”
“นี่ก็โหดตลอด...ผมเสี่ยงโดนพี่ทำร้ายร่างกายบ่อยจัง ฮ่า ๆ ยังเจ็บมากอยู่ไหม ให้ผมอุ้ม...” ผมดันไอ้หมูออกเล็กน้อยพร้อมกับยกมือเบรกมันที่กำลังพูดจ้อ ๆ
“ก็เจ็บ มันก็แปลก ๆ แหละ ไอ้สัด...ให้กูมาพูดเรื่องนี้ทำไมวะ” ผมบ่นงุบงิบ
“งั้นเดี๋ยวผมไปเอาเสื้อผ้าที่หอพี่มาให้ก็ได้ครับ พี่ศิลาเข้าไปอาบน้ำเหอะ” มันหยิบผ้าเช็ดตัวพร้อมกับดันหลังของผมเข้าไปในห้องน้ำอย่างอารมณ์ดี
ผมใช้เวลาอาบน้ำไม่นานมากนัก (ปกติก็อาบน้ำเร็ว แต่สะอาดนะ! โฮะ ๆ) แต่บอกเลยว่าอาบไปแสบไป...อยากจะร้องไห้ออกมา ปวดไม่พอแสบแปล๊บ ๆ อีก ไอ้หมูไปเอาเสื้อนักศึกษามาให้ผมเรียบร้อย ผมก็เลยใส่ชุดนี้ไว้เลย เวลาไปเรียนก็จะได้ออกไปเลย
ผมกำลังนั่งกินโจ๊กที่ไอ้หมูมันซื้อมาโดยที่มันนั่งจ้องหน้าของผมไปพลาง ๆ...หมูไม่ได้จ้องผมธรรมดานะ แต่ไอ้สายตากรุ่มกริ่มที่มึงใช้อ่ะ!!!...รบกวนการกินมากจนผมทนไม่ได้ โจ๊กก็ร้อนหน้ากูก็ร้อน!
“ไอ้หมูกรอบ เลิกจ้องหน้ากูสักที”
“จ้องก็ไม่ได้เหรอ...” มันทำตาปริบ ๆ
“ไม่ได้”
“ฮ่า ๆ พี่ศิลาน่ารักจัง รู้ตัวรึเปล่า เฮ้อ...ผมดีใจจัง ดีใจจริง ๆ นะ” ไอ้หมูยังคงพูดเหมือนเพ้อละเมอ เออ กูรู้ว่าดีใจ...เพราะมันก็บอกกับผมตั้งหลายรอบแล้ว
“ไม่มีใครมองว่ากูน่ารักหรอกไอ้เชี่ย นอกจากมึง” ผมว่าและชะงัก หมูกระตุกยิ้มตักกินโจ๊กในชามของมันไป กูจะไปยอมรับว่าน่ารักทำไม...
“ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิ ผมก็ไม่อยากให้ใครเห็นว่าพี่น่ารักเหมือนกัน...” ไอ้หมูมองมาที่ผม
“เพราะพี่ศิลาเป็นของหมูคนเดียว...” ไอ้นี่ก็แม่ง...ย้ำสถานะอยู่นั่นแหละ
รู้แล้วโว้ย...ว่ากูกับมึงเป็นแฟนกันแล้ว แต่ก็ทำตัวยังไม่ค่อยถูกเท่าไหร่แหละ...
“มึงไม่มีเรียนตอนเช้ารึไง” ผมถามหลังจากที่เรากินข้าวกันเสร็จก็มานอนเล่นอยู่บนเตียงของไอ้หมู ส่วนมันก็นอนข้างผม แบบว่า...ใกล้มาก
“ไม่มีครับ มีบ่ายเหมือนพี่แหละ” มันว่าพลางยื่นหน้ามาคลอเคลียแถวหลังของผม คือผมนอนคว่ำกดโทรศัพท์เล่นเกมอยู่ไง เออ...ดูเหมือนไอ้นี่พยายามจะเกาะแกะผมสุดฤทธิ์ชะมัด...
“มึงช่วยออกไปห่าง ๆ กูได้ไหมวะ ร้อน” ผมไล่
“ร้อนเดี๋ยวเพิ่มแอร์ครับ” ไอ้หมูตอบอย่างหน้าด้าน ไอ้เชี่ย....กูร้อนเพราะมึงมาอยู่ใกล้ ไม่ได้ร้อนเพราะอากาศ!! บอกเลยว่าไอ้หมูว่าที่หมอมันเจ้าเล่ห์ชะมัด...หน้าใสใสของมันขัดกับนิสัยลุคนี้มาก บอกเลยว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้ผมมองไอ้หมูกรอบ เป็นไอ้หมูชั่ว...
“ฮัดชิ้ว!!” มันจาม วะฮ่า! ผมนินทามันเอง “พี่ศิลานินทาผมเหรอ” ไอ้หมูนอนตะแคงเอามือค้ำหัวมองหน้าผมอยู่นั่น ถามจริง...มึงเบื่อไหมเนี่ย
“เออ...ไอ้หมูกรอบ กูถามอะไรหน่อยสิ” ผมนึกถึงน้องชมพู่ขึ้นมาได้น่ะครับก็เลย...มีข้อสงสัย
“ครับ?”
“น้องชมพู่...มึงได้คุยกับน้องเขาบ้างไหม” ไอ้หมูทำตาลุกวาวขึ้นมาทันทีทันใด อะไรของมึง
“พี่หึงผมเหรอ!...ฮ่า ๆ อย่าทำหน้าดุใส่สิ...ไม่ได้คุยครับ ก็ตั้งแต่ตอนนั้นที่พี่โดนยาน่ะ ผมก็ไม่ได้คุยกับเธออีกเลย แต่ผมก็ไม่ได้คิดจะไปเอาเรื่องที่พี่โดนยาหรอกนะ ตอนแรกว่าจะไปเอาเรื่องแต่ยังไงซะ เขาก็เป็นผู้หญิงอ่ะ ไม่อยากไปทำให้ชื่อเสียงเขาเสียงหาย” หมูพูดออกมาอย่างสุภาพบุรุษจนผมรู้สึกได้
“ทำไมจู่ ๆ ถามขึ้นมาล่ะครับ?” ก็เมื่อวานน้องมาหากูไง...ก็เลยถาม ผมไม่ได้พูดกับไอ้หมูหรอกและคิดว่าจะไม่บอกด้วย ไม่อยากให้มันมากังวลอ่ะ เพราะถ้าบอกผมว่าไอ้หมูมันจะคิดมากอีก มันชอบคิดเรื่องของผมจริงจังอยู่เรื่อย...
“ก็ถามไปงั้น เห็นน้องชอบมาหามึงไง”
“ฮั่นแน่...หึงก็บอกมาเถอะ” มันเอาตัวมันมาสะกิดผมเบา ๆ แล้วยิ้มกว้าง...ไอ้นี่แม่งโรคจิต ชอบให้คนอื่นหึง...เอ๊ะ เปล่า กูไม่ได้หึงอะไรซะหน่อย
“เดี๋ยวเจอตีนกู ไอ้หมูกรอบ...”
“เปลี่ยนเป็นจูบแทนได้ไหม ยินดีให้กระทำเลยเอ้า” ไอ้หมูยื่นหน้ายื่นตาเขามาใกล้ จนผมหลุดยิ้มนิด ๆ
“ไอ้หน้าด้าน...”
.....................
....................
@ตึกคณะวิศวะ “จริง ๆ มึงเดินไปตึกคณะมึงเลยก็ได้ไอ้หมู ไม่เห็นจะต้องเดินมาส่งกู ไปได้แล้ว” ผมหันไปไล่ไอ้คนที่มันเดินตามผมมาแทนที่จะไปคณะของตัวเอง หมูเดินมาส่งผมหน้าอาคารเรียกสายตาของผู้คนให้มองมาด้วยความสนใจ ถามว่าเพราะใคร....ก็ไอ้เชี่ยหมูเนี่ยสิ เอามือมาดึงแก้มของผม มึงช่วย...เกรงใจกูด้วย
เขินนะเว้ย...เปล่าไม่ได้เขิน...เออ กูเขินก็ได้!
“ไอ้หมูอย่ามาเล่นแก้มกู เพื่อนเล่นเหรอ”
“แฟนต่างหาก” ผมชะงักกึกกับประโยคตอบกลับ โหย...ไอ้ขี้อวด! หมูยกมือดูนาฬิกาของตัวเอง
“เวลาเดินเร็วชะมัด อยากอยู่ด้วยนาน ๆ” เวอร์สัด...ไม่เห็นอยากจะอยู่ด้วยสักนิด
“รีบไปได้แล้วไอ้เชี่ย ลีลา เดี๋ยวก็โดนอาจารย์ทำโทษจนได้” หมูทำท่าไม่ยอมไปตามประสามัน ก่อนจะโน้มหน้าลงมาหาผม กูหัวใจจะวายเพราะมึง...
“ร่างกายโอเคนะครับ...”
“เออ”
“แน่ใจนะ ผมห่วง” เสียงออดอ้อนทำเอาพวกวิศวะหน้าเถื่อนเหมือนผม (เหมือนมึงตรงไหนไอ้ศิลา) มองด้วยสายตาล้อสุด ๆ ผมว่าคนแม่งรู้หมดทั้งมหาลัยแล้วมั้ง! (เพิ่งจะรู้เหรอครับไอ้ศิลา...)
“เออ ไม่เป็นไร ไหวอยู่”
“แน่นะ...” มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีก ช่วยคุยแบบคนปกติเขาคุยกันเป็นไหมวะ จะยื่นหน้ามาทำไมนักหนา!!! ผมเบี่ยงตัวออกจากไอ้หมู มันก็เจ็บเสียด ๆ อยู่แหละครับ แต่ก็ไม่ได้หนักหนาอะไรขนาดนั้น (ยังไม่ได้คิดถึงตอนนั่งเรียน คงต้องนั่งเบา ๆ)
“เชี่ยหมูอยู่ข้างนอกเว้ย อายบ้าง...” หมูหัวเราะพอใจและยอมถอยออกจากผม เมื่อได้ยินเสียงไอ้เพื่อนสนิทสองตัวของผมที่ตะโกนมาแต่ไกล
“ไอ้สัดศิลา! อ้าว ไอ้น้องหมู...แหม ๆ มาส่งถึงตึกคณะเชียว หวานเยิ้ม” ไอ้เสาโบกมือมาแต่ไกลด้วยรอยยิ้มแลดูสดใส ก็ในมือมันแม่งมีชานมไข่มุกเจ้าโปรดมาด้วย ไอ้นนท์ก็เดินตามมาด้วย ผมว่ามีหวังไอ้นนท์ได้หมดตัวเพราะไอ้เสากินชานมไข่มุกแน่ ๆ ถ้าจะกินขนาดนี้
“ไอ้สัด เรียกกูซะดัง กลัวคนไม่รู้ชื่อกูเหรอ” ผมด่าไอ้เสาที่ทำหน้าล้อผม
“ไม่ต้องเรียกดังทุกคนก็เกือบจะรู้จักมึงค่อนมหาลัยแล้วล่ะเพื่อน เหอะ ๆ” เออ...จริงของมัน ก็ผมดันไปเป็นข่าวกับไอ้หมูไงล่ะ และนี่ยิ่งคบกับมันแล้วด้วย ผมว่าไอ้หมูมันก็คงจะไปให้คำตอบกับสาว ๆ ของมันตามที่มันอยากพูดแหละ...แล้วทำไมผมต้องรู้สึกดีใจเล็ก ๆ
“งั้นเดี๋ยวผมไปเรียนก่อนนะครับพี่ศิลา” มึงควรไปนานแล้วไอ้หมูกรอบ “พี่เสาครับ ฝากดูแลพี่ศิลาด้วยนะ” ไอ้หมูฝากฝัง ไอ้สัด...กูไม่ได้เป็นอะไรก็แค่เจ็บก้นเอง
ผมมองหมูที่ยิ้มละลายใจสาว ๆ มาให้ผมก่อนมันจะเดินไปตึกแพทย์ของมัน ส่วนผมก็ขึ้นไปบนอาคารเรียนกับพวกไอ้เสากับไอ้นนท์ ผมเลือกที่นั่งริมหน้าต่างด้วยความอยากรับลม ยังไม่ทันที่ผมจะนั่งไอ้เสาก็เอาเบาะรองนั่งออกมาจากกระเป๋าของมันเลื่อนมาให้ผม ผมเลิกคิ้ว
“ไรวะ?”
“นั่งดิ จะได้ไม่เจ็บก้นไง” โฮก...อยากจะบอกว่าไอ้เสาแม่งเป็นเพื่อนสนิทที่ดีมาก T.T ผมจะบอกว่าเมื่อกี้จะลองนั่งแล้วมันเจ็บเสียดจริง ๆ ผมนั่งลงเบาะนุ่มของมันทำให้บรรเทาอาการปวดได้นิดหน่อย
“ขอบใจว่ะ...” ผมว่าเบา ๆ ไอ้พวกที่เรียนคลาสเดียวกันพากันทำหน้าตาอยากเผือกมาก แต่มันก็ไม่กล้ามาถามอะไร จริง ๆ ไม่ถามก็พอจะเดาออกแหละก็แม่งไอ้หมูเล่นทำตัวโจ่งแจ้งขนาดนี้
“ฮ่า ๆ ไม่เป็นไร พอดีกูคนดี” ไอ้เสาทำหน้าตาภูมิใจในตัวเอง ผมจะบอกว่าผมมีเพื่อนเป็นบ้า
“เป็นไงวะ ไอ้น้องหมูลีลาถึงใจมะ” ไอ้สัดนนท์ถามล้อผม ไอ้เพื่อนเวร...สนใจหน้าคลาสไปสิเว้ย ไอ้เสาก็แม่งหันมาสนใจด้วย เอาเข้าไปผัวเมียคู่นี้
“ท่าทางมึงจะเจ็บหนักสงสัยหลายรอบ” ไอ้เสากวนตีนผม...เออแม่งเกือบจะสามรอบเมื่อวาน กูเริ่มจะกลัวไอ้หมูขึ้นมาแล้วล่ะ เกิดมันคึกขึ้นมาอีกจับผมกดทำไงวะ ต้องหาอาวุธไปสู้กับมันแล้วครับ...
“ไอ้สัดจะโดนตีนกู เลิกพูดได้แล้ว เรียนไปสิวะ” ผมเลี่ยงไม่ตอบ ไอ้นนท์เลยหันไปสนใจอาจารย์อย่างไม่กวน ส่วนไอ้เสาที่นั่งข้างผมก็แอบถามเบา ๆ ขึ้น
“แล้วเรื่องน้องชมพู่ที่มาขู่มึง มึงได้บอกไอ้น้องหมูไหม?” มันถามเหมือนห่วงก็มันอยู่ฟังน้องชมพู่เมื่อวานกับผมนี่นา ผมส่ายหน้า
“ไม่ได้บอกว่ะ และก็คิดว่าน่าจะไม่บอก”
“ทำไมไม่บอกวะ กูว่าน้องดูท่าทางไม่ยอมจบง่าย ๆ นะเว้ย นี่กูเป็นห่วงมึง” ไอ้เสาว่า ผมยักไหล่ชิว
“มึงคิดมากไปรึเปล่า น้องเขาไม่มายุ่งอะไรกับกูหรอก”
“แหม ไอ้สัดมองโลกในแง่ดีจริง น้องมันหลงไอ้หมูนะเว้ย ถึงขั้นมาหาเรื่องมึงถึงหน้าคณะขนาดนี้ ไอ้น้องหมูของมึงก็ปฏิเสธชัดเจนไปแล้ว แต่น้องแกก็ดูจะจริงจังมาก แบบนี้มึงจะอันตรายนะ ถ้าไม่จัดการจริงจังไปเลย” อาชีพนักสืบค้นหาความจริงของไอ้เสาทำงานอีกแล้ว ไอ้นี่เล่ามาเป็นฉากให้ผมเห็นภาพตามชะมัด แต่น้องเป็นผู้หญิงคงไม่กล้ามาทำอะไรกับผมหรอกครับ อย่างมากก็คงมาขู่ให้ผมเลิกยุ่งกับไอ้หมู...(แต่น้องเขาเคยคิดจะวางยาไอ้หมูเชียวนะเว้ย...ก็น่าคิด)
“ช่างเหอะ กูว่าน้องคงไม่มายุ่งกับกูแล้วแหละ” ผมว่า ไอ้เสามองแวบหนึ่งก่อนจะพยักหน้าตามใจผม พวกผมนั่งเรียนจดแลคเชอร์ตามอาจารย์ไปเรื่อย ไอ้เสากับไอ้นนท์มันถามถึงเรื่องรายงานด้วยแหละ ผมอยากจะบอกว่าเพราะไอ้รายงานนี่แหละ ทำให้แม่ง..เสร็จไอ้หมูจนได้ พวกมันก็พากันหัวเราะลั่นจนอาจารย์หน้าห้องส่งสายตาพิฆาตมาให้พวกผม
ผมเอามือเท้าคางมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความเหม่อ อาจารย์ร่ายยาวมา 3 ชั่วโมงแล้ว...โทรศัพท์ที่สั่นอยู่บนโต๊ะทำให้ผมเหลือบตาไปมองไลน์ที่ทักมา
+หมูกรอบ+ ชื่อไลน์ทำให้ผมหลุดยิ้มออกมาซะงั้น...ไอ้เสาที่นั่งข้างผมก็ล้อทันที ไอ้นี่หยุดล้อกูสักห้านาทีจะเป็นไรไหมวะ...
“แหนะ ผัวทักมา” ไอ้เชี่ยคำล้อมึงก็โจ่งแจ้งไป
“ไอ้ฟาย...” ผมด่าแค่นั้นก่อนจะเลื่อนดูข้อความของมัน ไม่มีเรียนรึไงวะ แต่ประโยคของมันก็ทำให้ผมขมวดคิ้ว
+หมูกรอบ+ : ทำไมนั่งเหม่อล่ะครับ ไม่สนใจฟังอาจารย์เลยนะ...
มันรู้ได้ไงว่าผมเหม่อวะ...ยังไม่ทันที่ผมจะตอบข้อความอีกอันก็ถูกส่งมา
+หมูกรอบ+ : ผมอยู่ข้างล่างอ่ะ มองลงมาสิ
หา?...ผมชะโงกหน้าออกไปดูตรงหน้าต่างก็แอบตาโตนิดหน่อย เมื่อเห็นไอ้หมูยืนอยู่ใต้ร่มไม้หน้าตึกของผม โบกไม้โบกมือให้ผม มันมาทำอะไรที่นี่วะ?
“เชี่ย ผัวมารอ งานดีอีกแล้วมึง...” ไอ้เสาสายเผือกชะโงกหน้ามามองตามผม ไอ้นี่ก็ชงมากชงจนผมได้กับไอ้หมูไปเรียบร้อย รักเพื่อนจังนะพวกมึงงงงงง....
“มันมาทำไมวะ” ผมบ่นพลางพิมพ์ถามกลับในไลน์
+ศิลาคนเถื่อน+ : มึงมานี่ได้ไง ไม่เรียนรึไงวะ
+หมูกรอบ+ : ผมเลิกแล้วเลยมารอรับพี่... พี่ศิลาผมขอขำชื่อไลน์ได้ไหม ฮ่า ๆ จี้ว่ะ....
ผมชะงักเหลือบมองไอ้หมูที่ยืนขำหนักมาอยู่ใต้ร่มไม้ข้างล่าง ไอ้เชี่ย...ก็กูไม่ได้เปลี่ยนนี่ (พอดีตั้งชื่อไว้ตั้งแต่ตอนที่เข้ามาเรียนที่นี่ปี 1 แหละ)
+ศิลาคนเถื่อน+ : ไอ้สัด ก็กูยังไม่ได้เปลี่ยนไม่รู้จะเปลี่ยนว่าไร
+หมกรอบ+ : เปลี่ยนเป็นหมวยเล็กสิครับ ชื่อนี้เหมาะกับพี่มากกว่าอีก
ผมอ่านข้อความและมองมันที่ยืนยิ้มอยู่ข้างล่างด้วย...ไม่มีทางโว้ย ใครจะไปเปลี่ยนวะ..
+หมูกรอบ+ : เลิกแล้วเดี๋ยววันนี้พาไปกินไอศกรีมซเวนเซ่นนะ ตั้งใจเรียนนะครับพี่ศิลา
ผมมองข้อความอยู่สักพักก่อนจะทำบางอย่างกับไลน์ของตัวเอง...และส่งข้อความตอบกลับไอ้หมู
+หมวยเล็ก+ : เออ กูตั้งใจเรียนอยู่แล้ว นั่งรอไปเหอะมึงน่ะ อีกนานกว่าอาจารย์จะปล่อย
ผมกดตอบกลับไปแทบจะสะดุ้งกับข้อความที่ตอบกลับมาทันที มึงพิมพ์เร็วไปปะไอ้เชี่ย
+หมูกรอบ+ : โอ๊ยใจจะลาย! พี่หมวยเล็กของหมู ต่อให้ยืนตากแดดผมก็ยอมรออออ...
+หมวยเล็ก+ : ก็แค่อยากเปลี่ยนชื่อเฉย ๆ
ผมพิมพ์ไปแต่ปากแม่ง...ยิ้มทำไมครับยิ้มทำไม โอ๊ย ไอ้ศิลามึงมันบ้า...
+หมูกรอบ+ : รักพี่ศิลานะครับ จุ๊บ (หัวใจสี่ดวง)
จุ๊บพ่อง...เขินเชี่ย ๆ ผมอ่านและโยนโทรศัพท์ทิ้งไปในกระเป๋าด้วยความเหวอขนาดหนัก ผมรู้สึกว่าแก้มของผมมันจะแตก
“เชี่ย หน้ามึงแดงกว่าสีปากของอาจารย์อีกว่ะ ฮ่า ๆ” ไอ้เสาหันมาล้อ ผมเลยมองปากของอาจารย์ที่แดงฉ่ำมาก...เออ หน้ากูแดงกว่านั้นอีกเหรอ....
……………
…………...
ไอ้หมูกับผมมาที่ห้างหลังจากที่ผมเรียนเสร็จเกือบห้าโมงเย็น อาจารย์สอนได้คุ้มเวลาสุด ๆ ตอนแรกชวนไอ้เสากับไอ้นนท์มาด้วยแต่พวกนั้นบอกไม่อยากมาเป็นก้างผมกับไอ้หมู...ไอ้เชี่ยยุยงส่งเสริมเพื่อนมาก ผมรู้สึกว่าสายตาของเหล่าบรรดาสาว ๆ ที่เดินเล่นกันในห้างมองมาที่ผู้ชายสูงข้างผมที่พับแขนเสื้อขึ้นนิดหน่อย เสื้อก็เริ่มหลุดออกจากกางเกง จริง ๆ มันก็มานั่งรอผมตั้งแต่บ่ายสามกว่า ๆ นู่นละมั้ง คงจะร้อนเป็นธรรมดา
“ผู้หญิงจ้องผม ผมไม่ค่อยรู้สึกอะไรเท่าไหร่หรอกนะครับ แต่ถ้าพี่ศิลาจ้องเนี่ย...ผมเขิน” ไอ้หมูพูดขึ้นพร้อมกับเหลือบมามองผมที่จ้องมันอยู่...จ้องนานไปหน่อย
“ไร กูไม่ได้จ้องมึงสักนิด” ผมปฏิเสธทั้ง ๆ ที่ก็มองจริง หมูยิ้มก่อนจะหุบยิ้มเมื่อมองเห็นคนที่เดินสวนมา โลกกลมดีเนอะครับ ที่ผมกับไอ้หมูดันมาเจอน้องชมพู่ที่นี่
“หมูบังเอิญจังเลย ไม่คิดว่าจะได้เจอ...” เธอว่า หมูก็ทำหน้าขรึมลง
“อืม” เชรด...ไอ้หมูเย็นชาสุดขั้ว น้องชมพู่หันมาจ้องผมเขม่งเลยครับ...น้องครับ พี่ไม่เกี่ยว หมูเลื่อนตัวมาบังผมไว้ข้างหลังอย่างปกป้อง
“หมู ชมพู่ไม่เข้าใจทำไมจะต้องไปดูติดพี่เขานักหนาด้วย พี่เขาไม่สนใจหมูหรอกนะ” เธอพูดเหมือนยังไม่รู้เหตุการณ์อะไรระหว่างผมกับหมู
“เราพูดชัดเจนไปแล้วนี่ ว่าเรารักแค่ใคร ชมพู่ก็น่าจะเข้าใจแล้ว” หมูพูดเสียงเข้มและทำท่าจะพาผมเดินหนีจากน้องชมพู่
“ทำไมล่ะหมู! เราก็แอบรักหมูมาตั้งนานทำไมไม่มองเรา นั่นมันผู้ชายนะ” เธอชี้นิ้วมาที่ผม หมูเลยกำนิ้วชี้ของน้องชมพู่ไว้ทำให้เธอสะดุ้งนิด ๆ
“อย่ามาพูดจาไม่ดีใส่พี่ศิลา ถึงจะเป็นผู้หญิง แต่ถ้าพูดดูถูกพี่ศิลาเมื่อไหร่ ไม่ว่าใครหน้าไหนฉันก็ไม่ยอม...” เสียงจริงจังของไอ้หมู ผมเลยรีบสะกิดมัน ไอ้หมูเลยปล่อยนิ้วของเธอ
“กูหิวแล้ว ไปกินไอศกรีมเถอะ” ผมชวนเพราะไม่อยากให้เรื่องมันบานปลาย น้องชมพู่มองผมด้วยสายตาที่ไม่ชอบสุด ๆ
“หมู นายก็แค่หลงพี่เขาเฉย ๆ! ยังไงพี่เขาก็เป็นผู้ชายนะ” น้องชมพู่ยังคงพูดต่อ ไอ้หมูหันหลังและโอบไหล่ของผมเข้าไปหาพร้อมกับพูดประโยคที่ทำให้คนฟังอย่างผมอึ้ง...คนที่ได้ยินก็อึ้งไปตาม ๆ กัน
“ถ้าแค่หลง...คงไม่หลงมาถึงตอนนี้หรอก”
“และที่ผมรักพี่ศิลา ก็ไม่ใช่เพราะว่าพี่เขาเป็นผู้ชาย แต่รักเพราะเป็นพี่ศิลาเท่านั้น...”
ไอ้หมูพูดจบก็จูงมือของผมออกไปจากตรงนี้ ผมเหลือบมองน้องชมพู่ที่อยากจะกรี๊ดให้ลั่นห้างซะเดี๋ยวนี้เลย...ผมมองมือหนาที่กุมมือของผมอยู่ นี่เหรอ
...ผู้ชายที่บอกว่ารักผมเท่านั้น...............................................++++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณคอมเมนต์เเละกำลังใจดี ๆ จากคนอ่านค่า
กอดดด
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
