Chapter 14
คิดถึงเหมือนกัน
ผมนั่งเหม่อลอยอยู่บนรถไฟฟ้ายามเช้า พยายามเพ่งสายตาอ่านชีทประวัติศาสตร์ แต่สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ ในสมองตอนนี้มีแต่คำว่า ‘เป็นแฟนกันดีกว่า’ ดังก้องอยู่ในหัว ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเหมือนจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ ถามว่ารู้สึกดีมั้ย ก็รู้สึกดี แต่ความกังวลบางอย่างมันเริ่มก่อตัวขึ้น บางทีผมก็รู้สึกกลัวว่ามันจะผ่านมาและผ่านไปอย่างรวดเร็ว
วันนั้นพี่กันไม่ได้อยู่รอคำตอบของผมด้วยซ้ำ พูดแค่นั้นเจ้าตัวก็เดินหายเข้าไปในสถานีรถไฟฟ้าเลย หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้เจอกัน เขาไม่ได้มาหาผมที่งานสงกรานต์อีกสองวันที่เหลือ พี่หมอสี่เองก็เช่นกัน
วันนี้ก็ปาเข้าไปวันที่สามแล้วที่ผมไม่ได้โผล่ไปห้องสมุด ไม่ได้ไปดูว่าเขารออยู่หรือเปล่าเพราะพอผมกลับบ้านมา ก็ดันไปไหนไม่ได้เพราะเจ้ากอดเวอร์ชั่นสองดันหลุดออกจากกรง โดนแมวตะปบจนปีกหัก ต้องพาไปพบสัตวแพทย์ดูอาการอยู่หลายวัน
เฮ้อ
กระวนกระวายใจอ่ะ
รถไฟฟ้าจอดลงที่สถานีหนึ่ง ท่ามกลางฝูงชนที่เดินเบียดกันเข้ามา ใครคนหนึ่งโดดเด่นขึ้นมา อาจจะเป็นเพราะว่าใบหน้าของเขาที่ผมคุ้นชินเป็นอย่างดี กับการแต่งกายที่เป็นเอกลักษณ์ ดูดีตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
หรืออาจจะเป็นเพราะว่า เหมือนมีออร่าความดีแผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของเขา
ปู่รหัส…
เหมือนปู่รหัสเองก็สังเกตเห็นผม เพราะนั่งอยู่ตรงข้ามกับประตูพอดี รอยยิ้มอบอุ่นถูกส่งมาให้ แค่รอยยิ้มก็เหมือนโดนแสงอาทิตย์สาดส่องกระแทกหน้าจนร้อนระอุไปหมด
ใช้เวลาเดินทางช้ากว่าปกติเล็กน้อยเพราะเกิดเหตุรถไฟฟ้าขัดข้อง กว่าจะมาถึงสถานีก็เล่นเอาผู้คนบ่นกันไม่หยุด ปู่รหัสเดินมาทักทายผมด้วยการตบบ่าเบาๆ
ปกติเราไม่ค่อยเจอกันเท่าไร ปู่รหัสผมค่อนข้างยุ่ง ไม่เหมือนพี่รหัสหรือลุงรหัสที่ทำตัวว่างอยู่ตลอด เราจะเจอกันเฉพาะโอกาสพิเศษอย่างเช่นเลี้ยงสายรหัส กินข้าวด้วยกันในวันเกิด สอบเสร็จ หรือใครบางคนอกหัก
“ลุงมันบอกว่ากอดมีคนที่ชอบแล้วเหรอ”
เดินด้วยกันมาสักพักเขาก็เอ่ยปากถาม ไม่แปลกหรอกที่เขาจะรู้ ลุงรหัสรู้ โลกทั้งโลกก็รู้นั่นแหละครับ
ผมพยักหน้าตอบคำถามของปู่รหัส
“ใครอ่ะบอกหน่อย”
“อยู่คนละมหาลัยอ่ะ”
“แล้วทำไมถึงชอบเขาล่ะ”
ทำไมถึงชอบเหรอ
“มีประมาณล้านเหตุผล”
ปู่รหัสหัวเราะออกมา เราสองคนเดินลงจากสถานีรถไฟฟ้าพร้อมกันเพื่อตรงไปที่มหาวิทยาลัย ผมกับปู่รหัสเราใช้เส้นทางเดียวกันในการเดินทาง ดังนั้นจึงมีบางครั้งที่เจอกันบนรถไฟฟ้าบ้าง มามหาลัยพร้อมกันบ้าง หรือกลับพร้อมกันบ้าง ซึ่งหลังๆแทบจะไม่มีเพราะเขายุ่งอยู่กับการทำทีสิสและโปรเจคอันล้นหลามกองเท่าภูเขา
“ไหนลองบอกมาซักเหตุผลนึง”
“อืมม” ผมฮึมฮัมในลำคอ “ตาสวย”
“แค่นั้นเหรอ”
“ใช่แล้ว”
นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม ถ้ามองผ่านๆอาจจะเป็นสีดำสนิท แต่ถ้าจ้องนานๆล่ะก็จะเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งโดนแสงล่ะก็จะยิ่งชัดเจนว่านัยน์ตาของพี่กันคือสีน้ำตาลเข้ม
เป็นคนที่คิดอะไรก็แสดงออกทางดวงตาไปซะทั้งหมด ไม่ว่าจะมีความสุข พอใจ ไม่พอใจ
“มีอีกอย่างมะ”
“ความเอาใจใส่แบบกวนๆอ่ะ”
เป็นคนที่เอาใจใส่คนอื่นอยู่ตลอดเวลา แต่แสดงท่าทีออกมาเหมือนไม่อยากจะทำ ผมคิดว่าน่าจะเป็นคนประเภทที่ว่าปากกับใจไม่ตรงกับการกระทำ อะไรแบบนั้น
“แล้วตอนนี้เป็นแฟนกันหรือยัง” ปู่รหัสถามออกมาก่อนที่เราจะแยกย้ายกันไปคนละทาง ผมหยุดยืนนิ่ง ความรู้สึกหนักหน่วงบางอย่างสุมเข้ามาในอก
ผมกังวลจนจะบ้าตายอยู่แล้ว
เพราะไม่ได้ให้คำตอบเขาตั้งแต่วันนั้น ทำให้ผมรู้สึกแย่ขนาดนี้
ผมส่ายหน้าให้กับปู่รหัสเบาๆ
“ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”
การเรียนเลขวันนี้สาหัสเอาเรื่อง อาจจะเป็นเพราะพอเรื่องสมการจบไป เรื่องใหม่ก็เข้ามาแทนที่ ตั้งแต่ต้นจนจบคลาส ผมไม่เข้าใจเลยว่าอาจารย์กำลังพูดเรื่องอะไร
ผมไม่ได้ใส่ใจคนรอบตัว รวมไปถึงเพื่อนสนิท เพราะพอเลิกปุ๊บก็รีบตรงดิ่งไปที่สยาม ไปแวะที่ห้องสมุดเพื่อดูว่าพี่กันมาหรือเปล่า แต่มันกลับว่างเปล่า เขาไม่อยู่ที่นี่
วิ่งขึ้นไปบนสถานีรถไฟฟ้าเพื่อมองหาเขา ไม่มีวี่แววของคนตัวสูง ไม่มีวี่แววของคนที่ดูโดดเด่นท่ามกลางผู้คนมากมาย สิ่งเหล่านั้นทำให้ความรู้สึกกังวลของผมทวีขึ้นเป็นเท่าตัว
ตอนนี้มีเพียงคนเดียวที่จะพึ่งได้
พี่หมอสี่
*มีไลน์พี่หมอสี่มั้ย
ผมพิมพ์ไลน์ส่งไปถามเพื่อนสนิท ไม่นานนักเขาก็ตอบกลับมา
พี่รหัสน่าจะมี เดี๋ยวถามให้ ระหว่างรอก็อยู่นิ่งไม่ได้ ต้องเดินไปเดินมาเหมือนคนไม่มีสมาธิ ทั้งๆที่เขาเคยอยู่ทุกๆที่ที่ผมไป แต่ทำไมตอนนี้ผมกลับหาเขาไม่เจอ
แอคเคาท์พี่หมอสี่ถูกส่งมาโดยพี่รหัส ผมรีบแอดเขาไปด้วยความรวดเร็ว นิ้วพิมพ์ข้อความไปแบบรีบร้อน ไม่ได้เช็คด้วยซ้ำว่าเขียนผิดหรือถูก
*พี่หมอ นี่กอดนะ
*พอจัรู้มั้นว่าพี่กันอยู่ไหย
ใช้เวลาพอสมควรกว่าเขาจะอ่าน พออ่านแล้วพี่หมอสี่ก็รีบพิมพ์ตอบกลับมาทันที
ใจเย็นๆ
มีอะไรหรือเปล่า *บอหกย่อยง่าอบู่ไหย
*บอกหน่อยว่าอยู่ไหย
โอ้ยแล้วแป้นพิมพ์ทำไมค้างจังเลยอ่ะ
กอด พี่อ่านไม่ออก
ไอ้กันมันไม่สบายมาสามวันแล้ว นอนอยู่หอ ไม่สบาย สามวันแล้วเนี่ยนะ? ยิ่งได้ยินแบบนั้นก็ทำให้ยิ่งไม่สบายใจเข้าไปใหญ่
*ขอเบอร์หน่อน
หือ
นี่ยังไม่มีเบอร์กันอีกเหรอ พี่หมอสี่เงียบไปสักพัก ก่อนจะส่งเบอร์ของพี่กันมาให้ ไม่รู้ว่าผมไปรวบรวมความกล้ามาจากไหนถึงได้กดโทรออกทันที แต่พอโทรออก มันดันไม่ขึ้นเป็นเบอร์ แต่ดันขึ้นเป็นชื่อ…
หล่อฉุดไม่อยู่ ห๊ะ
หล่อฉุดไม่อยู่คืออะไร…
ขมวดคิ้วมึนงงอยู่ได้ไม่นานก็ขึ้นว่ามีคนรับสายแล้ว น้ำเสียงแหบๆของเจ้าของโทรศัพท์ดังขึ้น
(ฮัลโหล)
“…” ใช่แล้ว นี่เสียงพี่กัน ถึงจะแหบเป็นเป็ดก็เถอะ เสียงเขาจริงๆ
ใจเต้นรัวทำให้พูดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะเรียบเรียงคำพูดแบบไหนก่อนดี เหงื่อเริ่มผุดซึมตามขมับ ทั้งๆที่ตอนแรกใจกล้าถึงขนาดขอเบอร์จากพี่หมอสี่แล้วกดโทรออกโดยไม่คิดก่อนด้วยซ้ำ
(ฮัลโหล)
แค่ได้ยินเสียงเขาก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมา พอผมไม่ตอบ เขาเลยเริ่มตะคอกใส่โทรศัพท์
(ฮัลโหล เฮ้ยนี่มึงใครเนี่ย)
ผมเอง กอดไง
(แค่กๆ กูเจ็บคออยู่ยังเสือกโทรมาอีก ควาย!!!)
โอ้โห
อึ้งไปเลยอ่ะ
“พี่เป็นคนเถื่อนจริงๆสินะ”
จากอารมณ์ดิ่งๆอยู่เมื่อกี้ ผมเผลอหัวเราะเฉยเลย
ปลายสายเงียบไปสักพัก จากที่ตะคอกปาวๆอยู่เมื่อกี้ เขาลดระดับเสียงลง
(หือ ตัวนิ่มเหรอ)
“อือ พี่ไม่สบายเหรอ ไหวมั้ยอ่ะ”
(ไม่ไหว เจ็บคอ ปวดหัว ตัวร้อน เป็นไข้ จะตายแล้ว มาหาหน่อย)
เสียงเป็ดๆพร้อมกับน้ำเสียงที่ดูเหมือนออดอ้อนนั่น เขาทำตัวน่ารักมากเกินไปอีกแล้ว
“อยู่หอไหนอ่ะ เดี๋ยวผมจะซื้อยากับข้าวเข้าไปให้”
(The sixth ห้อง 606 อยู่ข้างมอเลย แค่กๆ) พูดไปก็ไอไป
“งั้นรอแปปนะ เดี๋ยวรีบไปหา”
(กอดดด)
เอาอีกแล้ว เสียงเป็ดๆนั่นอ้อนอีกแล้ว คราวนี้เขาเรียกชื่อผมแบบยาวๆ นี่ขนาดไม่ใช่เสียงทุ้มๆนุ่มหูแบบปกตินะ ยังทำผมใจสั่นได้ขนาดนี้เลยไอ้พี่บ้า
“อะไร”
(เปล่าไม่มีไร)
ไม่มีไรแล้วจะเรียกทำไมเล่า
“งั้นวางแล้วนะ”
(กอด)
อะไรของเขาเนี่ย
“วางแล้ว!”
(ไม่ให้วาง)
“จะวางแล้ว”
(กูรอมึงโทรมาหาตั้งแต่วันนั้นเลยนะ)
หือ รอผมโทรหาเนี่ยนะ?
“ผมไม่มีเบอร์พี่ จะโทรหาได้ไงอ่ะ”
(อ้าว หล่อฉุดไม่อยู่ไงเบอร์กู)
อ่ะ … ผมอึ้งไปเลย
“วางแล้วนะ เจอกัน”
(อือ รีบๆมา)
“ทำไมล่ะ พี่จะตายแล้วหรือไง”
(ใช่ คิดถึงมึงแทบตาย)
พูดจบเขาก็วางสายไป ทิ้งให้ผมยืนหน้าแดงจนถึงหูอยู่ลำพัง
ผมดึงโทรศัพท์ออกมาดูชื่อปลายสาย ‘หล่อฉุดไม่อยู่’ ตั้งแต่เจอกันครั้งนั้นบนรถไฟฟ้า ที่คุยกันผ่านโทรศัพท์ พี่กันก็ไม่เคยได้แตะมือถือของผมอีกเลย การที่มีชื่อนี้ถูกเมมอยู่ในโทรศัพท์ บ่งบอกว่าเขาเมมเบอร์ของตัวเองตั้งแต่วันแรกที่เราคุยกันแล้ว
เขาคงกลัวว่าผมจะหาเจอ เขาจึงตั้งชื่อเป็นภาษาไทย แล้วก็สำเร็จจริงๆ เพราะนอกเหนือจากนั้นผมไม่เคยเมมเบอร์ใครเป็นภาษาไทยมาก่อน ทุกชื่อล้วนเป็นภาษาอังกฤษ ดังนั้นชื่อของเขาจึงตกไปอยู่ด้านล่างสุด และผมเองก็ไม่ค่อยโทรหาใคร เลยไม่เคยได้ไล่ดูเลยว่า
ผมได้เบอร์พี่กันมาตั้งนานแล้ว
หน้าห้อง 606 ภายในหอหน้าตาหรูหราที่มีชื่อว่า The sixth ผมเคาะประตูเบาๆหน้าห้อง ข้าวของในมือพะรุงพะรังไปหมด มีทั้งข้าวต้มกุ้งที่อุ่นมาร้อนๆจากเซเว่น ยาลดไข้ ยาแก้ไอ เจลลดไข้ รวมไปถึงน้ำเต้าหู้ร้อนๆ
รอไม่นานเจ้าของห้องก็มาเปิดประตูให้ ผมมองสภาพผู้ชายตัวสูงตรงหน้า ขอบตาคล้ำ หน้าซีดเซียว ริมฝีปากแห้งผากไปหมด หมดเค้าความหล่อฉุดไม่อยู่ไปเลย
พี่กันเปิดประตูอ้ากว้างให้ผมเดินเข้าไป เขาเดินดุ่มๆไปทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วซุกตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม
“ผมซื้อข้าวต้มกุ้งมาให้นะกับน้ำเต้าหู้”
พอได้ยินว่ามีของโปรด เขาก็กระเด้งตัวขึ้นมานั่งแล้วรีบกวักมือยิกๆ
“ไม่เอาทั้งกุ้งทั้งหู้นั่นแหละ”
“อ้าว แล้วพี่จะกินอะไร”
เขาขมวดคิ้วใส่ผม ยังคงกวักมือไม่หยุด ผมชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง เขาพยักหน้าเป็นการตอบคำถาม ไอ้ที่กวักมือเนี่ย คือเรียกผมให้เข้าไปหาใกล้ๆเหรอ
“อย่าเด๋อ มานี่”
เดินเข้าไปหาเขาตามคำสั่ง ยังไม่ทันจะถึงตัวก็โดนดึงเข้าไปกอดแล้ว อ้อมกอดกว้างๆโอบตัวผมซะจนมิด ร่างกายของพี่กันตอนนี้ร้อนกว่าอากาศด้านนอกซะอีก
“ขอเติมพลังหน่อย”
คนตัวสูงกอดผมแน่น เหมือนต้องการจะบอกว่าเขาคิดถึงผมแทบตายอย่างที่ปากบอก แต่คนที่กำลังจะตายน่าจะเป็นผมมากกว่า
เขินจนจะบ้าแล้วเนี่ย
พอกอดจนหนำใจก็ปล่อยผมให้เป็นอิสระ คราวนี้ก็ถึงเวลาหิวของเขาแล้วล่ะ
ผมแกะฝาถ้วยข้าวต้มกุ้งแล้วยื่นให้เขา พร้อมกับน้ำเต้าหู้ร้อนๆที่ถูกเทลงในแก้ว ระหว่างที่มองเขากินก็สำรวจรอบๆห้องไปด้วย หอของพี่กันใหญ่กว่าหอของผมพอสมควร ข้าวของเครื่องใช้ก็ดูดีสมกับเป็นหอนอก ราคาก็น่าจะแพงตามไปด้วย
ภายในห้องถูกตกแต่งสไตล์เรียบง่าย แต่โทนสีของในห้องทั้งหมด คือสีดำ
เขาชอบสีดำ ผมมั่นใจว่าแบบนั้น
ตอนเข้าห้องมาก็เห็นรองเท้าโอนิซึกะไทเกอร์ที่เขาชอบใส่เรียงกันเป็นตั้ง คงได้มาจากแฟนคลับของเขานั่นแหละ ผู้ชายอย่างเขาคงไม่ซื้อของที่ตัวเองชอบแล้วใส่กล่องสีชมพูติดโบว์มาหรอกว่าไหมครับ
แต่ถึงจะมีรองเท้ากองเป็นตั้ง เขาก็ใส่คู่เน่าๆนั่นอยู่คู่เดียวนะ นิ้วโป้งแทบจะโผล่ออกมาหายใจได้แล้วอ่ะ
นอกจากนั้นก็ยังมีเสื้อผ้าที่พาดอยู่บนเก้าอี้ และตุ๊กตาหมีบราวน์สีน้ำตาลตัวใหญ่ที่อยู่บนหัวเตียงของเขา ไหนจะหมอนหมีบราวน์ รองเท้าผ้าในบ้านหัวหมีบราวน์ หมอนรองคอหมีบราวน์ บ่งบอกว่าเขาเป็นแฟนคลับไอ้หมีตัวนี้แบบถอนตัวไม่ขึ้นเลย
จะว่าไปนอกจากหมีบราวน์แล้ว เขาก็ยังมีตุ๊กตาโคนี่ที่เป็นกระต่ายสีขาวอีกหนึ่งตัวนอนอยู่ข้างๆ มีตัวเดียวในห้อง และตัวใหญ่เท่ากับบราวน์ที่อยู่บนหัวเตียงนั่นแหละ
“หายไปไหนมาสามวัน ไม่มาโผล่ที่ห้องสมุดบ้าง” เขาถามระหว่างที่กำลังซดน้ำเต้าหู้ หันไปมองถ้วยข้าวต้มกุ้ง ถ้วยสะอาดกิ๊งเหมือนไม่เคยมีข้าวต้มอยู่ด้านใน กินเร็วจริงๆแฮะ
“กอดเวอร์ชั่นสองโดนแมวตะปบอ่ะ”
“อ้าว แล้วมันโอเคมั้ย ตายป่ะ”
มองเขาตาขวาง
“ปากเสีย”
“อ้าว นี่กูเป็นห่วงนะเนี่ย”
“ไม่ตาย แต่ต้องให้อยู่โรงพยาบาลสัตว์ไปก่อน พี่นั่นแหละหายไปเลย วันนี้ไปหาที่ห้องสมุดก็ไม่เจอ ผมเลยต้องโทรหา”
“ก็เพราะคนแถวนี้นั่นแหละหายหัวไป กูลุยฝนออกไปหามึงหลังจากวันนั้นถึงได้เป็นหวัดเนี่ย”
กระพริบตาปริบๆมองเขา
ลุยฝนเหรอ
เขาเนี่ยนะลุยฝนมาหาผม
“พี่จะลุยทำไมอ่ะ ผมต่างหากที่เครียดกลัวว่าพี่จะโกรธ”
“กูจะโกรธทำซากไรวะตัวนิ่ม”
“ก็ผมยังไม่ได้ตอบว่า
ผมจะคบกับ… พี่” เผลอหลุดปากออกไปโดยไม่ทันคิดก่อน พี่กันใช้สติที่หลงเหลือจากการโดนพิษไข้รุมเร้าค่อยๆคิดว่าเมื่อกี้ผมพูดอะไรออกไป เขาคลี่ยิ้มออกมา รอยยิ้มที่ทำให้เขากลายเป็นคนหล่อฉุดไม่อยู่
โดนยิงตายไปเลย
“สรุปว่าตกลงแล้ว เฮ้อ กูก็เครียดนอนไม่ได้เพราะกลัวมึงจะโกรธว่าไปเร่งมึงซะอีก ไอ้นิ่มเอ้ย”
ผมได้แต่นั่งกัดริมฝีปากของตัวเอง
มันไม่เกี่ยวกับเร่งไม่เร่งสักหน่อย ผมตั้งใจแบบนั้นอยู่ตั้งแต่แรกแล้วนี่ ก็แค่ตอนนั้นพี่กันรีบเดินหนีออกไปก่อน ผมเลยไม่มีโอกาสได้พูด แต่บอกตามตรงว่าถ้าให้พูด ผมก็คงตะกุกตะกักเป็นบ้าแน่ๆ
เขากังวลว่าผมจะโกรธเหรอ
“อ่า กูตายตาหลับละ”
แล้วพี่กันก็ทิ้งตัวนอนแผ่เป็นหมีอืดเลยครับ
“ดีใจโว้ยยยยยย” จู่ๆเขาก็ตะโกนแหกปากออกมา ดิ้นกระแด่วๆบนเตียง แล้วหันไปเอาหัวมุดกับตุ๊กตากระต่ายโคนี่หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียว ส่วนผมน่ะเหรอ คงไม่ต้องถาม
ถ้ามุดใต้เตียงได้ ผมก็คงมุดไปแล้วล่ะ
ที่ผมกังวลมาหลายวัน ไม่นึกว่าพี่กันเองก็กังวลเหมือนกันว่าผมจะโกรธเขา
ถือว่าเป็นอีกก้าวหนึ่งของเราสองคนแหละนะ
“กอด” พี่กันตั้งสติแล้วหันมาคุยกับผมแบบเป็นผู้เป็นคน เสียงเป็ดๆของเขาพอได้มาฟังแบบนี้แล้วก็ตลกไปอีกแบบ
“หือ”
“เห็นตุ๊กตาโคนี่นี่ป่ะ” พูดพลางโอบตุ๊กตากระต่ายตัวใหญ่หน้าตาจิ้มลิ้มมีความสุข นี่เขาเพ้อเพราะไข้ขึ้นหรือเปล่า เพราะเขากำลังทำตัวน่ารัก ต่างจากพี่กันใจบาปคนที่ผมเคยรู้จัก
“เห็น”
“มันมีชื่อด้วยนะ”
“ชื่อไรอ่ะ”
“กอดเวอร์ชั่นสาม”
แก้มของผมร้อนไปหมด หรือว่าเชื้อไข้หวัดมันแพร่ผ่านทางการกอดได้
ใช่แน่ๆ
“แล้วทำไมกอดเวอร์ชั่นสามมาอยู่ในห้องพี่ที่มีแต่หมีบราวน์ล่ะ”
“เพราะกูคิดถึงมึง”
“…”
“แต่กอดมึงไม่ได้”
“…”
“กูเลยต้องหาตัวแทนมาคลายความคิดถึง” ผมจ้องตาพี่กันนานมากกว่านี้ไม่ได้ ตอนนี้หน้าผากของผมร่วงไปจรดอยู่บนเตียง ทุกๆอย่างที่เขาทำตอนนี้ มันเหมือนกับสิ่งพิเศษ สิ่งพิเศษที่เขามอบให้ผม
“นอกจากกอดแล้วยังทำอย่างอื่นได้ด้วย”
“พี่จะทำอะไร”
เงยหน้ามองคนตัวสูง รอยยิ้มกว้างๆบนใบหน้าเขาบ่งบอกว่าเขากำลังอารมณ์ดี หลังจากกินยากินข้าวลงไปแล้ว สีหน้าก็ดูดีขึ้น ต่างจากผีดิบตอนแรกที่ผมเจอ
พี่กันหันไปจุ๊บปากตุ๊กตาโคนี่ พลางยกยิ้มมุมปากอย่างคนชนะ
ไอ้…
ไอ้คนใจบาป!
“ผมกลับดีกว่า” หัวใจที่เต้นไม่เป็นสุขขอร้องให้ตัวเองกลับหอซะตั้งแต่ตอนนี้ ถ้าขืนยังนั่งอยู่ตรงนี้นานกว่านี้ล่ะก็ อาจจะไม่มีชีวิตรอดกลับไปก็ได้ พอได้ยินแบบนั้น เขาก็ทำหน้างอแงไม่ยอมให้ผมกลับแล้วหันไปคุยกับคุณกระต่ายเป็นเรื่องเป็นราว
“ป่วยอ่ะ ไม่ดูแลหน่อยเหรอ”
“คนใจร้าย”
“เสียใจมากๆ”
พูดจบก็ชกคุณกระต่ายซะหน้าบุบเหมือนแค้นกันมาสามชาติ จะว่าไปไม่เคยได้เห็นมุมเด็กๆแบบนี้ของเขาเลยแฮะ ปกติจะเห็นแต่มุมหล่อทำลายล้าง มุมนักกีฬาเท่ๆ มุมผู้ชายกวนประสาท วันนี้เป็นมุมน้องกันปอสามเล่นกับตุ๊กตากระต่าย เป็นผู้ชายที่มีหลายด้านจริงๆ
สุดท้ายผมก็ใจอ่อน
“อยู่ต่อก็ได้”
เขาฉีกยิ้มตาปิดแบบมีความสุขมากแล้วทิ้งตัวเองลงบนเตียง ผมหยิบขยะไปทิ้งกับเอาแก้วน้ำไปล้างเก็บให้ที่ระเบียงห้อง ระหว่างล้างไปก็มีเสียงเพลงคลอเบาๆมาจากในห้อง เพลงที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี เพลงของวันโอเคร็อค เพลงนี้เป็นเพลงโปรดของผมเลย
I’m telling you
I softly whisper
Tonight, tonight
You are my angel เดินกลับมาในห้องเห็นผู้ชายตัวโตนอนตะแคงอยู่บนเตียง ผมนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิมแล้วมองหน้าเขา หันไปเห็นลำโพงแบบบลูทูธที่วางอยู่ตรงหัวเตียง
พี่กันฟังเพลงของวันโอเคร็อคแล้วเหรอ แล้วฟังเพลงนี้อ่ะ แปลออกหรือไงคนบ้า
ไหนบอกชอบแทททูคัลเลอร์ไง
“กอด” น้ำเสียงเป็ดๆของเขาเรียกชื่อผมระหว่างที่กำลังตั้งใจฟังเพลง
“หือ”
“คิดถึงนะ” เขาย้ำคำว่าคิดถึงผมอีกครั้ง และอีกครั้ง จนมันฝังเข้าไปในหัวใจ
ใครบอกว่าพี่คิดถึงผมคนเดียวล่ะ
ผมเองก็…
“คิดถึงเหมือนกัน”
// คิดถึงกันเหมือนกอดเลย
ใครคิดถึง #กอดกัน ฝากเอ็นดูเด็กๆสองคนนี้ด้วยนะค๊า รักมาก
ชื่อเพลงที่น้องกอดชอบมากที่สุดคือเพลง Wherever you are ของ One ok rock ค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
