หัวข้อ: <<ลมหายใจแห่งผืนทราย>>

[pui]

  รอตอนต่อไปค่ะ

[Jessiebier]

โกนหนวดแล้ว คนอ่านก็เคลิ้มจ้า ไม่ใช่แค่กวินท์

รักเรื่องนี้ รักชารุกข์จังเลย เอาชนะพวกนั้นให้ได้นะ

ชอบหลานๆทั้งสองคนด้วย เอาไว้เล่นกับกวินท์จะได้ไม่เหงา ขี่อูฐเที่ยวกันรอบๆหมู่บ้าน

ส่วนยาก็อบเราจองจ้า อุอิ

[koikoi]

เราก็แอบใจเต้นไปด้วย

[แฟนตาเซีย]

 

[mooping-7]

กิ้วววววกวินนนนนนใจเต้นแรงอิอิ

[HISY]

เคลิ้มด้วยคนนน

[anntonies]

หวั่ยตั่ยล้าวววววววววววววววววว
มีคนเขินหนึ่งอัตรา เคลิ้มไรจ๊ะหนู

[lizzii]

พาเข้าบ้านด้วยยย ฮิ้วววววว

[duck-ya]

 
หูยยย เค้าแอบใจเต้นนนน

[FaiiFay_Elle]

พระเอกเป็นเจ้าชายสินะ

[sirin_chadada]

อมยิ้มเลย

[imetvxq]

อยากเห็นหน้าตอนไม่หนวดไม่เคราเหมือนกวินท์บ้างจังเลยยยย 555555

[Sorth]

ชารุก .. มาดเข้มๆนี่ก้อโอนะ..แต่พอเอาหนวดออกนี่บอกเลย อยากเห็นมากๆว่าจะเด็ดขนาดนี้รึป่าว.....

[cavalli]

 



ชอบบบบบบบบ

[DeShiWa]

อ่อที่แท้พระเอกเป็นเจ้าชายนี่เอง

สู้ๆนะเอาความยุติธรรมกลับคืนมาให้ได้

[labelle]

พอเดาถูกทางค่ะ ชารุกข์เป็นทายาทของกษัตริย์องค์ก่อน

ชารุกข์ชอบทำเข้มกับกวินท์นะ ลุคดี มาดเนี้ยบ ใจดีกับหลาน
กวินท์ตลก ไม่คุ้นอูฐ ดีนะไม่เจ็บตัว แล้วใจเต้นกับชารุกข์นี่คิดไรอยู่

หลานๆน่ารัก เจื้อยแจ้วเลย

ยาก็อบไม่ขัดกวินท์ เพราะห้ามก็คงไม่ฟัง 555555

[loveview]

รักด่วนๆ

[pigarea]

เขาจะพากันร้อนแรงแข่งกับทะเลทรายไหม 

[bojaemyboo]

หล่อมากเลยล่ะซี 

[cookie_]

อร๊ายยยย รอชมความหล่อของท่านจอมโจร

[t2007]

เคลิ้มด้วยจร้า

[ShadeoftheMoon]

อีกไม่นานคงเรักกัน หิ้วววว

[YounIn]

เหมือนสมาชิกกองโจรจะใช้ชีวิตปะปนไปกะคนทั่วไปได้แนบเนียน

[p_phai]

 

[WilpeR]

รอว่าเมื่อไรชารุกข์ จะรุกกวินทร์ตามชื่อ 555

[Belove]

                                                        ลมหายใจแห่งผืนทราย

                                                                 บทที่ 7



                  หล่ออิ๊บอ๋าย หล่อไม่บันยะบันยัง หล่อวัวตายควายล้ม

                 คำศัพท์สมัยใหม่ที่บรรดาญาติ ๆ วัยรุ่นหลานคุณนายรำพึงเคยสอนมาตอนที่เขาไปพักที่

ประเทศไทยนั้น กวินท์เพิ่งจะมาแจ้งต่อใจในวินาทีนี้เองที่เขาได้แต่มองหัวหน้ากองโจรแห่งดาฟาร์จนเกือบ

ลืมหายใจ จนกระทั่งเสียงกระแอมในลำคอดังขึ้นจากคนที่ถูกจ้องมองเรียกสติกลับคืนมา กวินท์ถึงกับต้อง

หัวเราะแก้เก้อและเสหลบตาไปจากใบหน้าคมที่มองเขาอย่างเก้อกระดาก


                  “ตลกงั้นเหรอ คิดไว้แล้วเชียว”


                  สีหน้าของเชคฮชารุกข์บอกถึงความไม่มั่นใจ เขายกมือลูบคางตัวเองเหมือนทำสิ่งสำคัญ

สูญหาย กวินท์ข่มความขัดเขินและพยายามวางหน้าให้ปกติมากที่สุดเท่าที่จะทำได้


                 “ใช่ ตลกมาก หน้าตาคุณเหมือนตัวไวลีอีไคโยตี้เลยรู้หรือเปล่า”


                กวินท์หมายถึงตัวการ์ตูนตัวหนึ่งของค่ายวอร์เนอร์บราเธอส์ที่มีต้นแบบเป็นหมาป่าทะเลทรายคู่

ปรับของนกโรดรันเนอร์ซึ่งก็เป็นนกที่วิ่งเร็วที่สุดในทะเลทรายเช่นกัน ชารุกข์มองคนพูดที่พยายามกลั้นยิ้ม

อย่างสุดความสามารถก่อนที่เขาจะหลุดหัวเราะออกมาไม่ได้


                   “ถ้าผมเป็นไวลีอี ผมคงไม่พลาดที่จะจับโรดรันเนอร์อย่างคุณมากินหรอกคุณนักข่าว”


                  ชารุกข์เห็นกวินท์หน้าแดงเป็นมะเขือเทศสุก ฝ่ายนั้นก้มหน้างุดหลบตาเขาจนอดไม่ได้ที่จะนึก

เอ็นดู แม้กวินท์จะเป็นนักข่าวที่มีชื่อเสียงเรื่องการเจาะลึกข่าวใหญ่ แต่เมื่อได้ใกล้ชิดเพียงวันเดียวเขากลับ

มองเห็นความสดใสราวกับกวินท์เป็นเด็กวัยเดียวกับนูรีนและไฟซาลแทนที่จะเป็นชายในวัยใกล้สามสิบใน

ความเป็นจริง


                 “ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวคนอื่นจะรอนาน”


                  ชารุกข์เดินนำออกไปเบื้องนอก เขาก้าวเดินไปตามถนนเล็ก ๆ เส้นเดิม กวินท์ก้าวตามแผ่นหลัง

กว้างนั้น เขาได้แต่ครุ่นคิดถึงความเป็นผู้นำอย่างน่าอัศจรรย์ของบุรุษคนนี้ การเติบโตมาในโลกเสรีทำให้

กวินท์เป็นคนมั่นใจในตนเองตามแบบฉบับของชาวตะวันตก หากแต่เมื่อมาอยู่ในดินแดนไกลบ้านภายใต้การ

ดูแลของชารุกข์ เซรีม กวินท์กลับรู้สึกว่าเขามั่นใจยินดีที่จะเดินตามหลังและมอบให้ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าปีศาจ

ร้ายแห่งดาฟาร์ปกป้องดูแลเขามากกว่าใคร

                เม้มริมฝีปากเมื่อคิดถึงตรงนี้ ความอุ่นร้อนแล่นฉิวมารวมกันอยู่บนผิวแก้ม กวินทไม่รู้ว่าควรจะ

เรียกอาการที่อยู่ ๆ หัวใจพลันรัวเร็วขึ้นมาว่าอะไรดี


                 “คิดอะไรอยู่”


                 กวินท์สะดุ้งโหยง


                “อะไรนะครับ”


                  ชารุกข์ที่หันกลับมามองเลิกคิ้วสูงอย่างสงสัยเมื่อเห็นสีหน้าสับสนราวกับกวินท์กำลังทะเลาะกับ

ตัวเองอยู่


                 “ก็เห็นเงียบไป ปกติคุณต้องถามโน่นถามนี่ไม่ยอมหยุดไม่ใช่เหรอ”


                กวินท์หัวเราะขำคำพูดของชารุกข์ มีคนเคยบอกว่ากวินท์เป็นคนช่างซักช่างถามมาตั้งแต่เด็ก

และยิ่งโตขึ้นมาประกอบอาชีพนักข่าว เขาก็ยิ่งต้องตั้งคำถามตามสายงาน


               “คุณคงรำคาญ แม่ผมเขายังรำคาญที่ผมพูดมากเลย”


              “ไม่หรอก ฟังคุณพูดแล้วก็รู้สึกเพลิน ๆ ดีเหมือนกัน”


                 พูดจบชารุกข์ก็ผินหน้ากลับไปทันทีจนกวินท์ไม่ทันเห็นสีหน้าของเขาขณะเอ่ยออกมา ตอนนั้น

เองที่กวินท์เพิ่งจะรู้ว่าเขาและชารุกข์เดินมาถึงมัสยิดเล็ก ๆ ของหมู่บ้านที่คราคร่ำไปด้วยผู้คนที่มาละหมาด

ในยามตะวันตกดิน

                    ชาวหมู่บ้านยาคีนประกอบด้วยประชากรราวร้อยคน ส่วนใหญ่เป็นชาวเบดูอินเชื้อสายเปอร์เซีย

ที่มาตั้งรกรากเป็นการถาวรที่นี่ ใบหน้าของพวกเขาจึงยิ่งเด่นกว่าชาวอาหรับที่อื่น และยังมีวัฒนธรรมของชาว

เบดูอินหลงเหลืออยู่ เช่นการแต่งกายของสตรีที่ใช้ผ้าทอมือปิดบังใบหน้าแทนผ้าฮิยาบ บางคนก็ใช้เครื่อง

ประดับเป็นเหรียญเงินมาร้อยต่อกันจนดูแปลกตา


                  “รออยู่ที่นี่นะ”


                   ชารุกข์ปล่อยเขาไว้กับสตรีชาวยาคีนที่มีตั้งแต่รุ่นเด็กไปถึงวัยชราอยู่หน้ามัสยิด กวินท์กลาย

เป็นจุดเด่นเมื่อสตรีเหล่านั้นมองเขาเป็นตาเดียว เขาโปรยยิ้มเพื่อสร้างสัมพันธภาพจนสาววัยขบเผาะพากัน

ซุบซิบและหัวเราะคิกคัก


                 “คุณเป็นแขกของเชคฮชารุกข์หรือคะ”


                 สาวคนหนึ่งใจกล้ากว่าเพื่อน เธอเดินเข้ามาถามไถ่ด้วยนัยน์ตาอยากรู้ ภาษาอังกฤษแปร่ง ๆ

ของเธอทำให้กวินท์ยิ้มอย่างยินดีที่จะมีเพื่อนคุยอีกคนหนึ่ง


                 “ไม่แน่ใจว่าเป็นแขกหรือเปล่า แต่ผมมากับเขา”


                 “คุณพักที่บ้านเขาด้วยใช่ไหมคะ”


                 สาว ๆ คนอื่นที่อยู่ในกลุ่มเดียวกันพากันมองและกระซิบกระซาบด้วยความอยากรู้ กวินท์จึงยิ้ม

แห้งตอบกลับไป


                  “ใช่แล้วครับ เชคฮชารุกข์ของพวกคุณเขาให้ผมพักกับเขา”


                  เสียงฮือฮาดังขึ้นเมื่อหญิงสาวที่เอ่ยถามหันไปแปลคำตอบให้พวกเพื่อนสาวฟังก่อนจะหันกลับ

มาหากวินท์


                   “มีหลายคนอยากจะได้โอกาสอย่างคุณค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ฉันชื่อซาดิยะ”


                 “คุยอะไรกันอยู่หรือ”


                 เสียงคุ้นหูของยาก็อบดังขึ้น เขาเดินมาสู่วงสนทนาด้วยพลางมองซาดิยะอย่างสนิทสนม


                “รู้จักมิสเตอร์แอนเดอร์สันแล้วหรือซาดิยะ”


                 “เรียกผมว่ากวินท์ดีกว่า”


                กวินท์ถือโอกาสแนะนำตัว


               “เราเพิ่งคุยกันไม่กี่ประโยคเท่านั้น ยินดีที่ได้รู้จักครับซาดิยะ”


               “ซาดิยะเป็นคู่หมายของผมเอง ครอบครัวของเราจัดการให้ตั้งแต่ยังเด็ก”


               “บ้าน่ายาก็อบ ฉันไม่แต่งงานกับเธอหรอก รีบเข้ามัสยิดไปละหมาดเลยไป”


               ซาดิยะสะบัดหน้าแล้วเดินกลับไปยังกลุ่มเพื่อน ยาก็อบได้แต่ส่ายหน้า


              “เธอไม่ค่อยชอบหน้าผมน่ะกวินท์ แต่ทำไงได้ล่ะ อีกไม่นานเราก็ต้องแต่งงานกันตามที่ผู้ใหญ่คุย

กันไว้ ผมขอตัวไปละหมาดก่อนละ”


              ยาก็อบรีบเดินเข้าไปในมัสยิด กวินท์เคยรู้มาว่ามีแต่บุรุษเท่านั้นที่จะละหมาดในมัสยิดได้ ส่วนสตรี

จะต้องละหมาดอยู่ภายนอก ชายหนุ่มถอยฉากออกมายืนสังเกตการณ์อยู่ด้านข้างเมื่อเห็นสตรีชาวยาคีนเริ่ม

อยู่ในความสงบ เขาได้ยินเสียงเชคฮอาลีเป็นผู้นำการละหมาดดังแว่วออกมาจากมัสยิดด้วยท่วงทำนองและ

ภาษาที่เขาไม่เข้าใจ

                  ภาพความสงบเบื้องหน้าทำให้กวินท์ประทับใจ มัสยิดเล็ก ๆ เพียงหนึ่งเดียวที่เป็นจุดศูนย์รวม

ของผู้คนในหมู่บ้าน ที่พากันส่งเสียงแสดงความเคารพต่ออัลลอฮ์ของพวกเรา พักใหญ่การละหมาดจึงเสร็จ

สิ้นลง เหล่าบุรุษทั้งหลายทยอยเดินมาด้านนอกเสียงจอแจก่อนจะพาคนในครอบครัวกลับที่พักอาศัย กวินท์

เห็นชารุกข์เดินมาพร้อมกับยาก็อบ


                 “พรุ่งนี้พบกันนะ”


               “ครับเชคฮ”


             ต่อหน้าชารุกข์ยาก็อบมักจะพูดเป็นอยู่คำเดียว ยาก็อบยกมืออำลาให้กวินท์


           “พบกันพรุ่งนี้นะกวินท์”


             รอจนยาก็อบเดินจากไปแล้วชารุกข์จึงเอ่ยกับเขา


             “คุณคงหิวแล้ว ไปเถอะ”


              มือใหญ่เอื้อมมาแตะที่ปลายข้อศอกของกวินท์อย่างสุภาพ และเพียงแค่นั้นกลับทำให้ผิวสัมผัส

ผ่านเนื้อผ้าร้อนวูบขึ้นมา กวินท์หายใจขัดขณะก้าวเดินเคียงข้างบุรุษร่างสูงใหญ่ไปยังบ้านของเชคฮอาลี ที่

เปิดไฟไว้สว่างไสว


               “เชิญ เชิญ”


               ชายชราอันเป็นผู้นำหมู่บ้านและผู้นำทางศาสนาผายมือไปยังเก้าอี้บนโต๊ะอาหารอย่างยิ้มแย้ม มี

เพียงเชคฮอาลีและภรรยากับชายชราอีกผู้หนึ่งที่นั่งอยู่บนรถเข็น กวินท์มองเห็นใบหน้านั้นไม่ชัดเจนเพราะมี

ผ้าโพกผมพาดปิดบังเสียจนเกือบหมด


               “พ่อของผมเอง ท่านมีชื่อว่ารีฮาน”


               “อัสสลามุอะลัยกุม”


               กวินท์รีบเอ่ยออกไป เขาเห็นดวงตาข้างหนึ่งคมกริบไม่แพ้บุตรชายจ้องมองเขาอยู่


               “ตามสบายเถอะพ่อหนุ่ม เรียกฉันว่าลุงก็ได้”


                 ภาษาอังกฤษสำเนียงระดับดีมากจนกวินท์นึกแปลกใจ สภาพร่างกายที่ต้องนั่งบนรถเข็นกับการ

อำพรางใบหน้าไม่ให้เห็นเด่นชัดทำให้กวินท์ลอบมองอย่างคนช่างสังเกต แต่เขาก็ทำเพียงคลี่ยิ้มอย่างจริงใจ

ส่งให้เท่านั้น


                  “ผมหิวแล้ว รับประทานอาหารเย็นกันเถิด”


                 ชารุกข์เอ่ยขึ้นราวกับเป็นคำสั่ง ภรรยาของเชคฮอาลีรีบตักอาหารใส่จานที่ตั้งอยู่เบื้องหน้าทุกคน

ทันที กวินท์มองเห็นความนอบน้อมที่หญิงชรามีต่อสองพ่อลูกมากกว่าสามีของตนเสียอีก

           ตลอดเวลาอาหารเย็นนั้น กวินท์แทบไม่มีส่วนร่วม เขานั่งกินอาหารเงียบๆระหว่างที่ชารุกข์และรีฮาน

สนทนาด้วยภาษาอารบิก อาจจะเพื่อกันเขาไม่ให้รับรู้ข้อความทั้งหมดจนกระทั่งมื้ออาหารสิ้นสุดลง


                 “มิสเตอร์แอนเดอร์สัน”


                 รีฮานเรียกเขา


               “โปรดเรียกผมว่ากวินท์เถอะครับคุณลุง”


                กวินท์เอ่ยอย่างเป็นมิตรจนรีฮานเผยรอยยิ้มแรกให้เขา     


               “อย่างนั้นก็ได้ ลุงขอให้เธอสบายใจที่ยาคีน รออีกไม่กี่วันจนมั่นใจว่าปลอดภัยเธอจะได้กลับบ้าน

ของเธอ พักผ่อนให้สบายนะ”


                 ชารุกข์ลุกขึ้นยืน เขาเข็นรถเข็นบิดาเข้าไปในประตูบานหนึ่ง ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็เดินออกมา

กล่าวคำอำลาต่อเจ้าของบ้านและพยักหน้าให้กวินท์ก้าวตามมา

              ตลอดทางกลับบ้านของชารุกข์กวินท์เต็มไปด้วยความสงสัย ดูเหมือนทุกคนที่นี่จะให้ความเคารพ

นับถือต่อชารุกข์มากยิ่งกว่าผู้นำหมู่บ้านเสียอีก กวินท์ข้องใจว่าทุกคนจะรู้เรื่องที่ชารุกข์เป็นหัวหน้ากองโจรที่

เป็นศัตรูของรัฐบาลหรือไม่ และหากรู้ ทำไมทุกคนยังเคารพไม่กลัวในข่าวลือเรื่องความโหดร้ายของเขาเลย


               “จะเป็นนักสืบอีกนานไหม”


              เสียงทุ้มปลุกให้กวินท์ตื่นจากภวังค์ เขาเหลียวมองรอบตัวจึงรู้ว่าเดินมาถึงหน้าบ้านของชารุกข์

แล้ว


               “หน้านิ่วคิ้วขมวดตั้งแต่บ้านเชคฮอาลีจนถึงตอนนี้ ผมบอกคุณแล้วว่ายิ่งรู้น้อยยิ่งปลอดภัย”


                “ก็มันอดคิดไม่ได้นี่นา” กวินท์เถียง “คุณจะให้ผมไม่คิดเรื่องคุณน่ะเป็นไปไม่ได้หรอก ใครๆก็

อยากรู้ทั้งนั้นแหละว่าปีศาจร้ายแห่งดาฟาร์น่ะเป็นใคร ทำอะไร อยู่ที่ไหน”




มีต่ออีกนิด...

[Belove]

อ่านต่อตรงนี้...



                 “ไม่อนุญาตให้คิด”


                 เสียงเข้มสั่งกวินท์


                  “คุณควรจะเลิกคิดแล้วซึมซับบรรยากาศที่นี่ไปให้มากที่สุดจะดีกว่า ไหน ๆ คุณก็มีโอกาสได้มา

ท่องเที่ยวหมู่บ้านกลางทะเลทรายแล้ว คุณจะได้กลับไปเขียนข่าววัฒนธรรมของฮาลียันอย่างที่รัฐบาลเรียก

ให้คุณมาทำงานไงล่ะ”


                 ชารุกข์ดึงพรมเก่าผืนหนึ่งที่พับเก็บอยู่ใต้หลังคาบ้านออกมาแล้วปูไปบนพื้นหน้าบ้านนั่นเอง ร่าง

สูงเอนกายลงไปนอนใช้ท่อนแขนสอดใต้ศีรษะต่างหมอนอย่างสบายอารมณ์


                   “นอนชมดาวกันดีกว่า วันนี้กรมดาราศาตร์บอกว่าจะมีฝนดาวตก”


                  กวินท์ยังยืนเก้ ๆ กัง ๆ จนชารุกข์เอ่ยย้ำ


                 “มาสิกวินท์”


                ตบมือลงด้านข้างบอกให้กวินท์มานอนเคียงข้าง กวินท์ไม่อาจปฏิเสธได้เขานอนลงข้างชารุกข์

เหม่อมองท้องฟ้าผืนดำสนิทเบื้องบน

               แสงไฟจากบ้านเรือนทยอยปิดกันจนเหลือแต่ความมืดมิด มันเป็นท้องฟ้าที่กวินท์คิดว่าใกล้ที่สุด

จนแทบจะเอื้อมมือคว้าดวงดาวเกลื่อนกลาดลงมาได้ แสงจันทร์ที่มีเพียงครึ่งดวงทรงกลดเป็นวงเด่นชัดข่ม

รัศมีดวงดาวรอบข้าง มีดาวตกพุ่งเป็นสายแล้วหายลับไปที่ริมขอบฟ้าให้กวินท์ได้มองอย่างตื่นตา

                กลิ่นหอมจากอะไรบางอย่างลอยวนอยู่ในบรรยากาศ มันเป็นกลิ่นหอมเย็นจนอดไม่ได้ที่จะสูด

กลิ่นของมันเข้าไป ชารุกข์หันมามองพลางเอ่ยโดยไม่รอให้กวินท์ถาม


                “กลิ่นกำยานน่ะ หมู่บ้านนี่ผลิตกำยานขาย มันมาจากยางไม้ของต้นกำยานที่อยู่บนภูเขาด้านหลัง

หมู่บ้าน”


               กวินท์พยักหน้ารับรู้ เขาแหงนหน้าขึ้นมองดวงดาวบนท้องฟ้าอีกครั้ง ได้ยินเสียงเพลงดังมาจาก

บ้านหลังไหนสักหลังที่เปิดเพลงฟังในยามค่ำคืน เสียงเพลงอาหรับฟังไม่รู้เรื่อง แต่ท่วงทำนองไพเราะนั้นทำ

ให้กวินท์เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจจนกระทั่งจบเพลง


                  “เนื้อเพลงว่ายังไงบ้าง”


                 เขาหันไปถามชารุกข์ด้วยความอยากรู้ อีกฝ่ายยังคงสนใจจ้อมมองแต่ท้องฟ้าแต่ปากก็ฮัมเพลง

เบา ๆ ในลำคอพอให้กวินท์ได้ยิน



               ك....تملي معااااك..تملي في بالي و فقلبي و لا بنساك.. تملي وحشني لو حتى بكون وياك...تملي حبيبي بشتقلك تملي عنيي تندهلكولو حولي كل الكون
بكون يا حبيبي محتاجلك....تملي معاك ..معاك قلبي معك روحي يا اغلى حبيب ..يا اغلى حبيب و مهما اتكون بعيد عني لقلبي قريب...يا عمري الجي و الحاضر يا

احلى نصيب ...تملي حبيبي بشتقلكتملي عينيي تندهلكولو حولي كل الكون بكون يا حبيبي محتاجلك...




                “เนื้อเพลงบอกว่า...”


                ชารุกข์หันขวับมาสบตากับเขา ดวงตาสีเทาพริบพรายสะท้อนแสงจากดวงดาวบนท้องฟ้า



              “...ผมขอสั่งคุณหากคุณจากไกลด้วยหัวใจของผม

               สั่งคุณอันเป็นที่รักด้วยลายมือ ด้วยดวงตา

               หากว่าจักรวาลจะยินยอมหันกลับมาหา

               ที่รัก ผมต้องการคุณ ผมรักคุณ

              ไม่ว่าคนที่ผมรักจะอยู่ห่างไกลแค่ไหน แต่หัวใจของเราอยู่เคียงกัน

               คุณคือส่วนหนึ่งในชีวิตและปัจจุบัน

              ความรักของผมสั่งคุณ ดวงตาของผมสั่งคุณ

              เพื่อให้จักรวาลทั้งหมดมองเห็น ความรักของผมที่มีต่อคุณ”




         น้ำเสียงนั้นนุ่มเกินไป ทอดหวานเกินไป ดวงตาคู่นั้นกระจ่างแสงเกินไป ทั้งหมดทำให้หัวใจของกวินท์

เต้นรัวจนเจ้าตัวหวั่นไหว เขากัดริมฝีปากและเบนสายตาหลบจากการประสานสายตาพร้อมกับใบหน้าที่ร้อน

เห่อจนนึกเคืองตัวเองไม่ได้


              “ผมง่วงนอนแล้ว”


              พลันลุกขึ้นก้าวเท้าหนีเข้าไปในบ้าน แต่กลับชะงักเมื่อได้ยินเสียงทุ้มเรียกขัดไว้


              “กวินท์ หลับฝันดีนะ”


              ไอ้โจรบ้า!


                เขาจ้ำพรวดเข้าไปในตัวบ้านพุ่งตัวไปยังเตียงนอนเล็กกลางห้องแล้วซุกหน้าลงกับหมอนอย่าง

รวดเร็ว ในความมืดของเปลือกตาที่พยายามปิดสนิทกลับมีภาพใบหน้าของชารุกข์ เซรีมปรากฏราวกับปีศาจ

หลอกหลอนให้หัวใจหวั่นไหวและกว่าจะข่มใจให้หลับลงได้ก็คลับคล้ายจะได้ยินเสียงฮัมเพลงแว่วหวานอยู่

ในหูตลอดเวลา



                                                  TBC


                                เริ่มอ้อยกันแล้วเว้ยยย


                                   


ฟังเพลงกันดีกว่าาาา
https://www.youtube.com/watch?v=aLHs-WAxZJE

[yymomo]

    โอ๊ยย ตายๆๆๆๆ  หัวใจอิแม่ยกคนนี้จะวายตายจริงๆ  พ่อเชคของชั้นอะไรจะเปิดฉากได้รุนแรงปานนี้  ดาเมจถล่มถลายมาก

นี่ยังแอบบิดไปบิดมาแทนนู๋กวินเลยยย ถ้านู๋กวินไม่เอาเจ๊ขอนะลูก 555

อ่านย้อนหลังในตอนที่แล้วแอบสงสัยว่าตกลงพ่อเชคเนี่ยใช่เจ้าชายจริงๆหรอ  แบบการแสดงออกของคนในหมู่บ้านมันไม่เหมือนเท่าไหร่ ยิ่งเจอน้องชายต่างแม่แล้วยิ่งไม่มั่นใจเข้าไปอีก 

เพราะถ้าพ่อชารุก เป็นเจ้าชายจริงน้องชายก็ต้องเป็นเจ้าชายเหมือนกัน  แต่ไหงดันใช้ชีวิตได้แบบปกติชนล่ะ 

พอมาอ่านตอนนี้ ก็กลับไปมั่นใจอีกรอบว่าเจ้าชายแน่ๆ 

โอ๊ยย ปวดหัว 

[pui]

รอลุ้นรอติดตามตอนต่อไปค่ะ^^

[winndy]

หัวใจละลาย