หัวข้อ: <<ลมหายใจแห่งผืนทราย>>

[labelle]

เออนะ กำลังจะดี กำลังหวาน มาเจอยกพลบุกซะงั้น

กวินท์รู้แล้ว แต่จะทันฟังไหม
ชารุกข์โดนเคืองเข้าใจแล้ว ทำมาง้อนะ ถ้ากวินท์ไม่พูด ก็คงทำขรึมใส่ไปอีก

เค้ามีเยื่อใยต่อกันจ้า อย่าให้เกิดอะไรร้ายแรงเลยนะคะ

[alternative]

อ้าว

กำลังสืบได้ข้อมูลลับ ดันมีคนมาขวางเสียนี่

[ซีเนียร์]

 

[sirin_chadada]

หรือว่าเอวันจะเป็น... เลขาของกษัตริย์องค์ปัจจุบันนะ

[เป็ดอนุบาล]

        ลุ้นอย่างกับอยู่ในทะเลทรายที่มีการวางระเบิดซะเอง
ชอบมากเลยเรื่องนี้อยากอ่านแบบยายๆรีบมาต่อนะค่ะกำลังสนุกเลย
                                 

[dark-soleil]

บีวันคือ อาลี..หรือ อาลีล นะ? ต้องใช่แน่ๆ เลขาของราชาคนนั้นอ่ะ เพราะดูท่าจะได้คู่กับวิคเตอร์เลยคิดว่าไม่น่าจะใช่คนไม่ดี

[ChabaSri]

จริงค่ะน้องกวินทร์ ต้องค่อยๆปรับตัวเนอะจะได้เข้ากั๊นเข้ากัน

[masochism2018]

งอนกันแล้วมันดีจริงๆเลย มีความงุ้งงิ้ง

[DeShiWa]

มาให้กำลังใจคับ

[PrimYJ]

กวินท์ฟังเด็กพูดทันรึป่าวอ่ะที่ชารุกข์เป็นเจ้าชาย

[cavalli]

 

[bojaemyboo]

เจ้าชาย....

[КίmY]

ฉากบู้มาแว้วว 

[แฟนตาเซีย]

ว่าแล้ววววว

[Chomin]

เพิ่งเห็นเรื่องนี้ ฮือออ ชอบอ่านแนวทะเลทรายมาก แต่ก็หาอ่านยากมากเช่นกัน เนื้อเรื่องน่าติดตามมา ชอบตรงที่เล่นประเด็นการเมืองนี่แหละ บีวันที่เป็นสายลับจะใช่เลขาของเชคคนปัจจุบันมั้ย เพราะท่าทางเขาดูแปลกๆ จะว่าภักดีกับกษัตริย์องค์ปัจจุบันก็ไม่ใช่อ่ะ น่าจะเป็นพวกเดียวกับชารุกข์นี่แหละ แล้วก็น่าจะเป็นคนสนิทด้วยหรือเปล่า ถึงได้กล้าเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงขนาดนั้น แล้วนี่เกิดการโจมตีแล้ว หวังว่าทุกคนจะปลอดภัยนะ พวกรัฐบาลมันรู้ฐานลับนี้ได้ยังไง แล้วแบบนี้หมู่บ้านทะเลทราย รัฐบาลจะไม่รู้เหรอเนี่ย ลุ้นมาก ขอให้ทุกคนปลอดภัย ฉากบู้มาแรงแซงทางโค้งฉากมุ้งมิ้งเลย เอาเป็นว่าชอบทุกอย่างที่เป็นเรื่องนี้เลยอ่ะ จะติดตามต่อไปนะคะ

[brenda]

  ชอบค่ะ หวานๆ โรแมนติค

[HISY]

จะได้บู๊กันแล้ว

[AeRoMoZa]

รู้แล้วสินะ แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อก็ถึงคราวบู๊ซะแล้ว แต่ก็ดีแล้วค่ะ ตื่นเต้นดี

[mystery Y]

ง้องอนกันเบาๆระเบิดลงซะได้

[WilpeR]

กวินทร์ฟังทันก่อนระเบิดไหมเนี่ย

[MSeraph]

บีวันนี่คุณราชเลขาแน่ๆอะ
ชารุกข์กับกวินท์หวานมากกกก
ขนาดยังไม่รู้ใจกันนะ

[แมวดำ]

ตื่นเต้น

[Warnkt]

รอออออ บู๊ได้ค้าาา ต้องปลอดภัยกันน้าาาา

[Belove]

                                                                  ลมหายใจแห่งผืนทราย


                                                                             บทที่ 12



                 ชารุกข์กระชากแขนกวินท์ให้ทิ้งกายนอนคว่ำอยู่ข้างกายขณะที่เขาย่อตัวลงไปอยู่ที่ใต้หน้าต่างโผล่พ้นเพียงศีรษะ สายตา

จ้องมองเบื้องนอกที่มีฝุ่นทรายกระจายสูงขึ้นไปเบื้องบนด้วยความมุ่งมั่น ปืนกลเบาซิกเอ็มพีเอ็กซ์ที่คว้ามาได้ถูกพาดไว้ที่ขอบหน้าต่าง

ชารุกข์เล็งศูนย์ด้วยท่าพรักพร้อมอีกมือกดศีรษะกวินท์ไว้ให้หมอบต่ำที่สุด เขาจ้องมองรถบรรทุกกองกำลังของรัฐบาลที่ใกล้เข้ามาจน

อยู่ในระยะกระสุน และในที่สุดชารุกข์ก็ยิงกระสุนชุดแรกออกไป

                  กวินท์สะดุ้งสุดตัว หูของเขาลั่นเปรี๊ยะเมื่อเสียงปืนดังสนั่นเป็นชุดจากเหล่ากำลังพลที่กระจายกำลังอยู่ทั่วทั้งอาคารไม้เก่า

ผุพัง เขาไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองว่าทางฝั่งรัฐบาลใช้อาวุธอะไรโจมตีโต้กลับมาบ้าง รู้ได้แค่เพียงเสียงร้องของผู้คนที่ได้รับบาด

เจ็บ กลิ่นโลหิตคาวคลุ้งปะปนกับกลิ่นไม้ที่ถูกความร้อนจากกระสุนเผาไหม้ กวินท์ตัวสั่นสะท้านเมื่อได้ยินเสียงแห่งความเอะอะโกลาหล

แต่อย่างน้อยเขาก็ยังอุ่นใจเมื่อยังได้ยินเสียงกระสุนจากคนที่ยังอยู่ใกล้

                   ชารุกข์สบถออกมาเมื่อเห็นว่าสถานการณ์เริ่มเสียเปรียบ เขาตะโกนออกคำสั่งบางอย่างกับคนของเขา กวินท์ไม่รู้ว่ามันคือ

อะไร แต่เขาเหลียวไปเห็นพวกเขาเข็นปืนกลหนักออกมาวางพาดกับหน้าต่าง และตอนนั้นพวกเขาก็ใช้มันตอบโต้ กวินท์ใจเต้นจนแทบ

จะหลุดออกมานอกทรวงอกเมื่อเขาตกอยู่ท่ามกลางความรุนแรงของการต่อสู้ หลังจากนั้นอีกไม่นานนักเสียงห่ากระสุนก็เริ่มเบาบางลง


                   “ชารุกข์ เป็นยังไงบ้าง”


                    เขาเงยหน้าขึ้นถามด้วยความหวาดหวั่น ชารุกข์ไม่ได้หันกลับมาหาเมื่อสายตาแห่งความแค้นเคืองจ้องมองเบื้องหน้าจน

แทบไม่กะพริบตา


                   “พวกมันหยุดยิงแล้ว แต่ก็ยังไว้ใจไม่ได้”


                     ชารุกข์ขบกรามจนขึ้นเป็นสัน แวบหนึ่งที่เขาเหลียวมองความสูญเสียที่เกิดขึ้นภายในอาคาร นัยน์ตาของเขาพลันโชน

แสงวูบเมื่อเห็นคนของเขาที่บาดเจ็บล้มตายไปส่วนหนึ่ง ส่วนคนที่ยังยืนหยัดก็เล็งปลายกระบอกปืนไปยังกองกำลังของรัฐบาลที่สูญเสีย

ไปไม่น้อยจนเริ่มเสียขบวน


                  “ระยำ ทำได้แม้จะมีธงสัญลักษณ์กาชาด”


                   น้ำเสียงของชารุกข์บอกได้ว่าเขาเต็มไปด้วยโทสะอย่างที่กวินท์ไม่เคยได้ยินมาก่อน ดวงตาที่โผล่พ้นผืนผ้าปิดบังใบหน้า

แดงก่ำคุโชน และเมื่อเห็นว่ารถบรรทุกทหารคันหนึ่งเริ่มขับเคลื่อนออกไปพร้อมกับเหล่ากำลังคนของฝ่ายตรงข้ามที่เหลืออยู่เขาจึงลุก

ยืนอย่างระมัดระวัง


                 “พวกมันไปแล้ว”


                 ลูกน้องของเขาที่เป็นผู้ดูแลที่นี่อยู่พูดขึ้นอย่างโล่งใจ


                 “มันรู้พิกัดของเราจนได้”


                 “หวังว่ามันคงจะไม่รู้พิกัดที่ตั้งอื่นด้วยนะครับอามิร”


                “อย่าเพิ่งไว้ใจฮะซีน”


                ชารุกข์เอ่ยตอบชายวัยกลางคนที่เป็นลูกน้องคนสนิทอีกคนหนึ่ง


                “พวกมันอาจจะมีเล่ห์เหลี่ยมอื่น ๆ อีก”


                “มันคงไม่กล้าแล้วล่ะครับอามิร ก็เห็นอยู่ว่าพวกเราต่อสู้กันอย่างไม่กลัวเกรง มันคงหนีกันไปหมดแล้ว”


                คำพูดของฮะซีนทำให้คนที่ยังเหลือรอดพากันถอนหายใจโล่งอก แต่ทันใดนั้นเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็พลันเกิดขึ้น


                 ตูม!!


                    หัวใจของกวินท์แทบจะหยุดเต้นเมื่อรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากระเบิดที่เกิดขึ้นกับอาคารไม้หลังถัดไป เสียงระเบิดดังจนหู

แทบดับและแรงระเบิดนั้นยังมีผลต่ออาคารไม้หลังที่เขาและชารุกข์ซ่อนอยู่ด้วย ชารุกข์ตะโกนดังลั่นด้วยความแค้นเมื่อถูกลอบโจมตี

อย่างรุนแรง เขาแทบบ้าคลั่งจนกวินท์ตกใจ


                “อามิร!”


                 ฮะซีนที่ได้รับบาดเจ็บถลาเข้ามาห้าม


               “หนีไปซะอามิร”


                “ไม่” ชารุกข์ตวาดตอบโต้ “ฉันจะไม่ทิ้งใคร”


                 “อามิร นี่ไม่ใช่เวลาห่วงพวกเรา อามิรคือความหวัง อามิรต้องรอด”


                ฮะซีนหันขวับมาหากวินท์แล้วพูดภาษาอังกฤษที่กวินท์เข้าใจแม้มันจะผิดเพี้ยนไปบ้าง


               “คุณพาอามิรหนีไปเดี๋ยวนี้ ดูแลอามิรอย่าให้เขาได้รับอันตราย เข้าใจไหม”


               กวินท์รีบลุกขึ้นอย่างไม่อิดออด เขาคว้าแขนชารุกข์ไว้และมองอย่างขอร้อง


               “ชารุกข์ คุณต้องไป”


               “ผมไม่ไป คุณจะให้ผมทิ้งพวกเขางั้นหรือ”


               ชารุกข์กวาดสายตาไปทั่ว เขามองความสูญเสียอย่างเจ็บใจ


              “อามิร ชีวิตของอามิรสำคัญที่สุด หากไม่มีอามิรใครจะกอบกู้ทุกอย่างกลับคืน”


               ฮะซีนเตือนสติ เขาพลันทรุดตัวลงกับพื้นและคำนับจนหน้าผากจรดพื้น


               “ขอร้องเถอะอามิร อย่าเป็นห่วงพวกเรา”


                คนที่ยังมีลมหายใจพากันคุกเข่าต่อหน้าชารุกข์จนเขาต้องกัดฟันกรอด กวินท์วางมือแนบไปกับท่อนแขนของเขา


               “เชื่อพวกเขาเถอะครับชารุกข์ อย่าให้ความหวังของพวกเขาพังทลายเลย”


                สายตาแห่งความภักดีทำให้ชารุกข์กล้ำกลืนอย่างเจ็บปวดเมื่อรู้ว่าพวกเขาเหล่านั้นกำลังเสียสละครั้งยิ่งใหญ่


              “ขอให้อัลลอฮ์ประทานพร”


                 ชารุกข์ตัดใจคว้าปืนประจำกายขึ้นแล้วพยักหน้าให้กวินท์วิ่งตามเขาไปยังด้านหลังเนินเขาหินที่มีรถจี๊ปจอดซ่อนอยู่ ทั้งคู่

กระโจนขึ้นไปนั่งประจำที่ก่อนที่ชารุกข์จะรีบสตาร์ทรถและขับออกไปทันที หัวใจของชารุกข์เจ็บจนชาเมื่อได้ยินเสียงปืนต่อสู้เริ่มต้นขึ้น

อีกครั้งเมื่อเขาขับรถจากมา


                “ชารุกข์ มีรถตามมาคันนึง”


                กวินท์เอ่ยอย่างตกใจเมื่อเห็นรถทหารคันหนึ่งขับตามหลัง ชารุกข์มองกระจกหลังก็เห็นจริงตามนั้น ดีที่เป็นรถคันเล็กและมี

ทหารรัฐบาลอยู่แค่ไม่กี่คน


                “กวินท์ มาขับรถ”


                เขาสั่งและปล่อยพวงมาลัยพลางลุกขึ้นยืนประทับปืนกลไว้ที่ไหล่ กวินท์รีบลุกจากที่นั่งขยับไปแทนที่ตรงคนขับ เขา

พยายามเหยียบคันเร่งจนจมมิดขณะที่ชารุกข์เริ่มยิงต่อสู้กับรถที่ขับไล่มาเบื้องหลัง กวินท์ได้ยินเสียงชารุกข์เปลี่ยนตลับกระสุนปืนพร้อม

กับสบถ


              “สุดท้ายแล้ว กระสุนชุดสุดท้าย”


               กวินท์ตื่นเต้นตกใจระคนหวาดหวั่นแต่เขาก็ต้องบังคับตัวเองอย่างยากเย็นที่จะขับรถหนีให้เร็วที่สุด ชารุกข์มองไปทางรถ

เบื้องหลังที่เหลือทหารอยู่เพียงคนขับและคนแม่นปืนเท่าเทียมกับเขา หากแต่ชารุกข์ก็ต้องตกใจที่ปลายกระบอกปืนของมันนั้นลดระดับ

ลง ดวงตาของเขาเบิกกว้างเมื่อสังหรณ์ใจว่าเป้าหมายของมันไม่ใช่เขา หากแต่เป็นกวินท์ที่ขับรถอยู่ พวกมันหมายสังหารกวินท์!


              “ระยำ!”


               ชารุกข์เล็งเป้าไปที่คนแม่นปืนเพื่อเตรียมตอบโต้ แต่นึกไม่ถึงว่าคนขับรถจะคว้าปืนขึ้นมาด้วยอีกมือหนึ่งและทั้งคู่ก็ลั่นไกยิง

มาทาง ชารุกข์ตัดสินใจสาดกระสุนชุดสุดท้ายออกไปในที่สุด กวินท์ตกใจจนถึงกับขับรถส่ายไปมาเมื่อได้ยินเสียงระเบิดจากรถที่ตามมา

เบื้องหลัง และเมื่อเห็นว่าพวกมันไม่อาจติดตามมาได้อีกแล้วเขาก็ถอนหายใจโล่งอก

               ร่างสูงของชารุกข์ยังยืนนิ่งพักหนึ่งจนมั่นใจว่าปลอดภัยแล้ว เขาจึงได้หันกลับทรุดตัวลงนั่งโดยไม่เอ่ยคำใดแม้แต่คำเดียว

กวินท์เหลือบมองเขาด้วยความดีใจที่ทุกอย่างจบสิ้นลง


                “ปลอดภัยแล้วครับชารุกข์ ไม่มีใครตามมาแน่ๆ ชารุกข์ ชารุกข์ คุณเป็นอะไร”


                กวินท์เอะใจเมื่อเห็นชารุกข์นั่งนิ่ง ใบหน้านั้นราวกับจะซุกซ่อนอะไรบางอย่างไว้ กวินท์เหยียบเบรกและจ้องมองชารุกข์อย่าง

พิจารณา พลันกวินท์ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นเสื้อสีเข้มของกวินท์เปื้อนสีแดงคล้ำเป็นวงกว้างอยู่ตรงสีข้างของร่างกาย


                “ชารุกข์ คุณบาดเจ็บ!”


                กวินท์เพิ่งจะรู้จักความหวาดกลัวที่พุ่งเข้ามาจนหัวใจแทบหยุดเต้น มือเรียวสั่นไหวยามเมื่อยื่นไปแตะชารุกข์ ริมฝีปากของ

เขาสั่นระริกและใบหน้าของกวินท์ซีดราวกับกระดาษ


             “คุณถูกยิง”


            “กวินท์ขับรถต่อไปอย่าหยุด เรายังไม่ปลอดภัย”


              ชารุกข์ยังคงนั่งนิ่งราวกับหุ่นปั้น เขาหลับตาลงเพื่ออดทนกับความเจ็บปวดที่ได้รับ เขาใช้มือกดลงไปที่ปากแผลเพื่อห้าม

เลือด


                “ชารุกข์ แต่คุณเจ็บ เลือดคุณไหล และ...”


                 “ขับรถ!”


                 ชารุกข์ส่งเสียงดุเรียกสติ กวินท์สะดุ้งก่อนจะหันไปขับรถทั้งที่ยังละล้าละลังด้วยความเป็นห่วงชารุกข์อย่างที่สุด เขาขับรถ

อย่างไม่รู้ทิศทางกลางทะเลทรายจนตะวันคล้อยต่ำและสุดท้ายรถจี๊ปที่ขับมาก็สะดุดและหยุดลง


                “น้ำมันหมด”


                ไม่เคยมีครั้งไหนที่กวินท์จะกลัวเท่านี้มาก่อน เขาอยู่กลางทะเลทรายอ้างว้างสุดลูกหูลูกตาในขณะที่ดวงอาทิตย์เลื่อนมาอยู่

ที่ริมขอบฟ้าจนความร้อนลดต่ำลงเรื่อยๆ เขาหันไปมองชารุกข์ที่เพิ่งจะลืมตาขึ้นมา


                “ชารุกข์ เป็นยังไงบ้าง”


                อย่างน้อยกวินท์ก็ยังดีใจที่มีชารุกข์เคียงข้าง ใบหน้าเคร่งขรึมหันมาหาและฝืนยิ้ม


             “ไม่เป็นไร กระสุนแค่ถากไป เลือดก็หยุดไหลแล้ว”


                กวินท์ถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่เขาก็ยังไม่ไว้ใจจนต้องมองสำรวจชารุกข์จนอีกฝ่ายอดยิ้มออกมาไม่ได้


                “ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ”


                “ถอดเสื้อครับชารุกข์ ผมต้องดูแผลของคุณ”


                กวินท์สั่ง แต่ชารุกข์ยังไม่ยอมปฏิบัติ


               “ไกลหัวใจน่ากวินท์ ผมไม่เป็นอะไรมากหรอก”


                “คุณบาดเจ็บ อย่าทำเป็นเข้มแข็งนักเลย” กวินท์โต้อย่างเหลืออด


               “ผมทนไม่ได้หากไม่มั่นใจว่าคุณจะปลอดภัยจริงๆ ดังนั้น ผมจะช่วยคุณถอดเสื้อเอง”


                 มองด้วยสายตาแกมบังคับจนชารุกข์จำเป็นต้องยอม กวินท์ช่วยเหลือถอดเสื้อชุ่มโลหิตออกจากลำตัวของชารุกข์อย่าง

ระมัดระวัง กวินท์สำรวจบาดแผลด้วยสายตา เลือดหยุดไหลแล้วแต่ปากแผลก็ยังเปิดอยู่อย่างน่าเป็นกังวล


              “ใต้เบาะมีชุดปฐมพยาบาลอยู่”


                ชารุกข์เอ่ยเสียงนุ่มเมื่อเห็นความกังวลจากสายตาของกวินท์ อีกฝ่ายรีบก้มลงไปควานหาและยิ้มอย่างใจชื้นเมื่อคว้ากล่องใบ

เล็กออกมาได้ กวินท์รีบเปิดมันออกเขาหยิบห่อผ้าก็อซกับม้วนผ้ายืดออกมา เขาใช้ก็อสปิดปากแผลและพันทับด้วยผ้ายืดไปรอบลำตัว

ของชารุกข์


              “เจ็บไหมครับ”


                 กวินท์แตะปลายนิ้วลงไปแผ่วเบาอย่างกลัวว่าจะทำให้เขาเจ็บไปมากกว่านี้ ชารุกข์มองการกระทำของกวินท์อย่างยินดีที่

กวินท์เป็นห่วงเขา


              “เป่าให้ผมหน่อยสิ จะได้หายเจ็บ”


             เสียงออดอ้อนนั้นทำให้กวินท์เงยหน้ามองอย่างหมั่นไส้


              “ปากแบบนี้แสดงว่าอยากเจ็บเพิ่มขึ้นอีกใช่ไหม ผมจะได้ช่วยสงเคราะห์”


              “ไม่กล้าแล้วครับกวินท์ แค่นี้ก็เจ็บจะแย่”


              “เมื่อครู่คุณบอกเองว่าไกลหัวใจ ตอนนี้ทำเป็นบอกว่าเจ็บ ตกลงเป็นยังไงกันแน่ครับปรินซ์”


               สีหน้าออดอ้อนเลือนหาย ชารุกข์สบตากับกวินท์อย่างแปลกใจกับคำนามที่กวินท์เรียกเขา


               “คุณรู้แล้ว?”


                “คุณอยากจะบอกผมเองไหมล่ะครับท่านเชคฮ ว่าตกลงคุณคือใครกันแน่ หัวหน้ากองโจรทะเลทราย หรือว่าเป็นเจ้าชายผู้

กำลังจะกอบกู้ราชบัลลังก์คืน”





มีต่ออีกนิด...

[Belove]

ต่อกันตรงนี้...



                  ใบหน้าคมหล่อเหลาที่เริ่มมีหนวดเคราขึ้นหนาตาขรึมลงทันที เขามองกวินท์อย่างลำบากใจ


                 “ผมเคยบอกคุณแล้วว่า...”


                  “ยิ่งรู้น้อยแค่ไหนก็ยิ่งดี” กวินท์ขัดคอก่อนจะมองชารุกข์ด้วยสายตาจริงจัง


                       “มันเป็นไปไม่ได้แล้วครับชารุกข์ที่ผมจะไม่รู้ ชารุกข์ หากตอนนี้ผมไม่ได้เป็นนักข่าว ผมไม่ได้มาทำงาน ผมคือกวินท์

แอนเดอร์สันเท่านั้น คุณจะบอกเรื่องของคุณกับผมได้หรือยังครับ”


                 ชารุกข์ถอนหายใจหนักหน่วง เมื่อในที่สุดเขาก็ไม่อาจปิดบังเรื่องทั้งหมดได้อีกต่อไป


                “โอเค คุณเข้าใจถูกแล้วกวินท์ พ่อของผมถูกน้องชายคนละแม่ช่วงชิงราชบัลลังก์ ราชิดอ้างความชอบธรรมที่มารดาของเขา

เป็นอัครชายา ในขณะที่พ่อของผมมีแม่เป็นแค่พระชายาอันดับต่ำกว่า เขาลอบฆ่าพ่อของผมแต่ไม่สำเร็จ ทหารคนสนิทช่วยพ่อออกมา

ได้แต่พ่อก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส”


                 ยิ่งเล่าเหตุการณ์ในอดีต ดวงตาคมก็ยิ่งโชนแสง กวินท์มองชารุกข์อย่างเห็นใจ


                “กษัตริย์ราชิดทรงทราบใช่ไหมครับว่าปีศาจแห่งดาฟาร์คือหลานของพระองค์”


                “ก็คงจะรู้” ชารุกข์เหยียดยิ้ม


                  “เพราะกองโจรแห่งดาฟาร์ขัดขวางกิจการของเขาที่สูบเงินจากประเทศไปมากมายในฐานะผู้นำรัฐบาล กลายเป็นหอกข้าง

แคร่อันใหญ่ของเขา”


                “แล้วคุณฟาฮีมล่ะครับ เขาเป็นน้องชายของคุณนี่”


                “ฟาฮีมเป็นน้องชายคนละแม่ของผม รายนั้นเขาไม่เปิดเผยตัวเองเท่าไหร่เพราะแม่ของฟาฮีมไม่ใช่พระชายาโดยตำแหน่ง

ของพ่อ และเขาก็ชอบที่จะทำตัวเป็นคนธรรมดามากกว่า เขาก็เลยยังรอดหูรอดตาจากราชิดมาได้ ราชิดไปเติบโตอยู่ต่างประเทศอยู่นาน

จนจำญาติของตัวเองไม่หมดหรอกว่ามีใครบ้าง เขาสนใจแต่ความสูงส่งด้วยเงินทองและบารมี”


                 เมื่อความจริงกระจ่างแจ้งแก่ใจ กวินท์จึงรู้สึกถึงความสูงศักดิ์ของชารุกข์ ในขณะที่เขาเป็นนักข่าวธรรมดาแต่อีกฝ่ายกลับ

เป็นถึงราชนิกุลแห่งราชบัลลังก์ เขาช้อนตาขึ้นมองชารุกข์อย่างสับสน


                “ผมควรจะเรียกคุณว่าอะไรดีครับชารุกข์ คุณเป็นปรินซ์ คุณคือ...”


                “ผมคือชารุกข์สำหรับคุณ”


                 ปลายนิ้วเชยคางให้กวินท์ไม่อาจหลบสายตา นัยน์ตาคู่คมมองกลับจนกวินท์ใจสั่น มันเต็มไปด้วยความล้ำลึกจนดูน่าลุ่ม

หลงจากบุรุษผู้เป็นใหญ่ในทะเลทรายแห่งนี้


               “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะเป็นชารุกข์ของคุณตลอดไป”


                ราวกับรู้ใจโดยไม่ต้องเอ่ยวาจา เพียงแค่กวินท์สบตาและสื่อสารด้วยสัมผัส หัวใจของกวินท์เต้นผ่าวหวั่นไหวและจำเป็นต้อง

ยอมรับว่าเขามีใจให้กับชายซึ่งรู้จักกันไม่นานนัก ทั้งที่กวินท์ก็ไม่เคยนึกฝันว่าจะต้องมาหลงรักคนที่มีเพศสภาพเดียวกัน หากแต่ชารุกข์

ก็ทำให้มันเกิดขึ้นแล้ว หัวใจของกวินท์ร่ำร้องหาแต่ความอบอุ่นที่ชารุกข์มอบให้จนหมดหัวใจ

                เพราะหลงอยู่ในเยื่อใยแห่งเสน่หา กว่าจะรู้สึกตัวกวินท์ก็ถูกวงแขนแกร่งโอบกอดให้ซบอยู่กับบ่ากว้าง เขากัดริมฝีปากอย่าง

ขัดเขินพลางฝืนกายไว้


              “ชารุกข์ ปล่อยก่อนครับ”


             “อยู่อย่างนี้สักพักนะกวินท์ ผมอยากให้โลกหยุดหมุนตอนที่มีเราอยู่กันแบบนี้”


               “แต่คุณจะลืมไม่ได้ว่าตอนนี้เราอยู่กลางทะเลทรายตอนกลางคืน บนรถจี๊ปที่ไม่มีน้ำมันนะครับ อีกอย่าง พวกทหารของ

รัฐบาลอาจจะรู้ตำแหน่งที่ตั้งหมู่บ้านยาคีนก็ได้”


                  กวินท์เตือนสติให้ชารุกข์กลับคืนสู่ความจริง ชารุกข์ถอนหายใจหนักหน่วง เขากดจูบไปที่ขมับของกวินท์แผ่วเบาก่อนจะดัน

กายขึ้นและคว้าวิทยุสื่อสารที่อยู่ในรถยนต์ออกมาเปิดเครื่องและติดต่อหาปลายทาง กวินท์ใจชื้นเมื่อได้ยินเสียงยาก็อบตอบกลับมา     

ชารุกข์พูดคุยกับยาก็อบเป็นภาษาอารบิคที่กวินท์ฟังไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าของชารุกข์เคร่งเครียดจนกระทั่งการติดต่อกับยาก็อบเสร็จ

สิ้นลง


                “ว่ายังไงครับชารุกข์”


               “เพื่อความปลอดภัยของหมู่บ้านยาคีน เราจะยังไม่กลับไปที่นั่น ผมคงจะต้องพาคุณไปกลับไปอยู่ที่อัลกามาร์สักพัก คุณจะ

อยู่ในกระโจมได้ไหม”


               กวินท์คลี่ยิ้มออกมา เขามองชารุกข์ด้วยความมั่นใจ


                “ผมอยู่ได้ทุกที่หากมีคุณอยู่ด้วย”


                ดวงตาสองคู่ประสานถักทอกันด้วยความเข้าใจ ชารุกข์เงยหน้ามองท้องฟ้าสีดำสนิทที่แต่งแต้มด้วยดวงดาว


               “แต่คืนนี้เราคงต้องอยู่กันบนรถคันนี้ก่อนที่ยาก็อบจะมารับเราตอนฟ้าสาง”


               ชารุกข์ขยับลุกขึ้นดึงผ้าใบหลังคารถขึ้นคลุมก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม เมื่อไร้แสงอาทิตย์ทะเลทรายจึงคลายความร้อนหมดสิ้น

อากาศกลับเย็นชื้นจนกวินท์ต่อห่อไหล่เพราะความหนาว ชารุกข์ดึงร่างเพรียวเข้าสู้อ้อมกอดอีกครั้ง


              “หนาวหรือเปล่ากวินท์”


                กวินท์ไม่ตอบ หากแต่เขาแสวงหาความอบอุ่นจากอกกว้างด้วยการซุกกายสู่อ้อมกอด ชารุกข์ลูบผมนุ่มด้วยความสงสารที่

กวินท์ต้องมาเผชิญกับความยากลำบากทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของเขาสักนิด


                 “ผมขอโทษแทนทุกเรื่อง ทุกอย่างที่คุณต้องมาเจออะไรแบบนี้”


                 “ไม่ใช่ความผิดของคุณ” กวินท์ส่งเสียงอู้อี้อยู่ในวงแขน


                 “และหากไม่เกิดเรื่องพวกนี้ ผมคงไม่ได้พบคุณ”


                 “ช่างเจรจาเหลือเกินนะคุณนักข่าว”


                  ชารุกข์เย้าเสียงนุ่ม เขารู้สึกดีเหลือเกินที่มีกวินท์อยู่ในอ้อมกอด


                  “อยากรู้จังว่าปากช่างพูดของคุณจะหวานเหมือนคำพูดหรือเปล่า”


                 “ชารุกข์!”


                  กวินท์มิอาจต่อว่าคำใดอีกต่อไปเมื่อริมฝีปากของเขาถูกปิดทับลงมา แม้จะเพียงแผ่วเบาหากแต่กลับทำให้เขาตัวแข็ง

พร้อมกับเบิกตากว้าง เพียงไม่กี่วินาทีแต่หัวใจของเขาก็แทบระเบิดจนชารุกข์คืนอิสระให้ ชารุกข์มองด้วยนัยน์ตาพร่างพราวยิ่งกว่าดาว

ในยามนี้


                    “นอนพักเสียกวินท์ ไม่รู้ว่าเราจะต้องพบเจอกับอะไรอีก”


                    ร่างโปร่งถูกเหนี่ยวรั้งให้เอนกายลงไปกับเบาะนั่งโดยมีชารุกข์โอบกอด กวินท์ถอนหายใจยาวและปิดเปลือกตาลง เขา

ซุกกายกับความอบอุ่นจนลืมความหนาวเย็นที่มีตลอดทั้งคืน





                                                                                 TBC



                                             คึคึ พ่อต๋า แม่ต๋า เค้าจูบกันแล้วจย้าาาา

                                               

[m.starlight]

จูบกลางทะเลทราย 

[HISY]

ถึงน้ำมันหมดก็บ่หยั่น ยังหวานกันได้ อิอิ

[Pisoi]

จูบกลางทะเลทราย 

[ChabaSri]

บู๊เสร็จก็เลิฟซีน ตามแบบฉบับบีเลิฟ 555555

[masochism2018]

จีบกันทุกตอนเลยนะ 55555555555
ปริ๊นซ์มีความเสี่ยว