หัวข้อ: <<ลมหายใจแห่งผืนทราย>>

[bun]

มีแววมาม่ามาเต็มอะ

[twinmonkey0311]

 

[mooping-7]

เขาได้กันแล้ววววว แต่อย่าเศร้านักน้าาาาา

[КίmY]

โอ้ยยย การต้องปรับอารมนี้ นี่มันอาร๊ายยย ตอนนี้รู้อย่างเดียว เขาได้กันแล้วค๊าา     

[เป็ดอนุบาล]

     อ่านไปแล้วทำไมไม่ฟินเท่าที่ควรแต่กลับอยากร้องแทน
สงสารชารุกข์นะยิ่งมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบยิ่งตัวเองไม่ใช่คนธรรมดาแต่เค้าคือคนที่ถูกคาดหวัง
แล้วยิ่งมองมาที่ทางศาสนาด้วยแล้วความยากที่จะทำให้ความรักสมหวังเท่ากับศูนย์
เอาใจช่วยค่ะรออ่านตอนต่อไปค่ะ

[mystery Y]

ได้กันแล้วแต่เหมือนเศร้าๆ...

[papapajimin]

ได้กันแบบเศร้าๆ ฮืออออ
ทำไมความรักมันเป็นแบบนี้คะ????

[labelle]

สงสารทั้งคู่เลยค่ะ หลายอย่างบีบบังคับให้เป็นไป

หวังว่าจะมีทางเลือกให้เดิน แล้วมีความสุขทุกคนนะคะ

[berlyn]

awwwww เขินมากกกก  ในที่สุดดดด งือออ
เชื่อมั่นว่าทั้งคู่รักกัน แต่อุปสรรคก็เยอะแยะ แง้ 

[QXanth139]

หวานปนขมไปอีก

[Belove]

คำชี้แจงจากนักเขียน
เนื่องจากมีความจำเป็นต้องยืดเวลาจบนิยายเรื่องนี้ออกไป
นักเขียนจึงจะแต่งตอนพิเศษมาให้อ่านคั่นเวลา
ตอนพิเศษนี้ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องหลักทั้งสิ้น
แต่งมาให้อ่านฟินๆกันจ้า


                                                                 ตอนพิเศษ ลมหายใจแห่งผืนทราย

                                                                               ชายในฮาเร็ม

                                                                                 บทที่ 1




               “เหนื่อยว่ะ”


               วิกเตอร์บ่นเบา ๆ พลางเช็ดเหงื่อที่ผุดเต็มหน้าผากเมื่อเขาพากวินท์เพื่อนสนิทที่เดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลทรายจากเมือง

ไทยมาหาเขาที่ประเทศฮาลียัน หนึ่งในประเทศตะวันออกกลางที่ร่ำรวยด้วยน้ำมัน และวิกเตอร์เป็นวิศวกรที่มาทำงานในบริษัทยักษ์ใหญ่

แห่งหนึ่ง เขาชักชวนกวินท์เพื่อนลูกครึ่งอังกฤษไทยของเขาให้มาเที่ยวที่นี่


               “บ่นอะไรนักหนาวะ แค่นี้เอง”


                กวินท์มองเพื่อนพลางส่ายหน้าอย่างระอา วิกเตอร์เป็นคนมีนิสัยขี้โวยวายอย่างนี้ตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยมาด้วยกัน พวกเขา

ทั้งคู่ชวนกันไปนั่งพักที่ร้านเครื่องดื่มร้านหนึ่งท่ามกลางย่านเศรษฐกิจของเมืองหลวง


              “กษัตริย์ของฮาลียันชื่ออะไรนะ”


              “สมเด็จพระราชาธิบดีชารุกข์ เซรีม บินอาซัล อัลฟาดี”


              วิกเตอร์ตอบอย่างมั่นใจ


             “กูต้องท่องชื่อนี้ตั้งนานกว่าจะจำได้ จำยากโคตรๆ”


             ชารุกข์ เซรีม บินอาซัล อัลฟาดี


             ไม่เห็นจะยากเลย


              กวินท์นึกแปลกใจที่เขาจดจำชื่อภาษาแปลกหูได้อย่างง่ายดายเพียงรอบเดียวที่วิกเตอร์เอ่ยพระนาม เขาจินตนาการถึงภาพ

ของบุรุษสูงวัย รูปร่างท้วมมีหนวดเคราเฟิ้มอย่างเช่นชายในภาคพื้นตะวันออกกลางทั่วไป


               “เขาบอกว่ากษัตริย์พระองค์นี้แปลกๆ มักจะแอบทำตัวเป็นสามัญชนแล้วไปไหนมาไหนโดยไม่มีคนในวังรู้อีกต่างหาก สงสัย

จะมาสืบความเป็นอยู่ของประชาชนมั้ง”


                แปลกจริงด้วย จะมีกษัตริย์ที่ไหนเป็นเช่นนี้บ้างนะ


               “เฮ้ย กษัตริย์แถบนี้มันต้องมีฮาเร็มหรือเปล่า”


               เขายังถามขึ้นมาด้วยความใคร่รู้ วิกเตอร์พยักหน้ารับ


                “มีสิ เป็นที่นิยมของบ้านเศรษฐีที่มีลูกสาวด้วยนะโว้ย กูฟังมาจากหัวหน้าที่เป็นคนฮาลียันเขาเล่าให้ฟัง บางทีก็มีแมวมอง

ส่องหาว่าลูกสาวบ้านไหนสวย หรือบางทีตัวพ่อแม่เองนั่นแหละสมัครใจให้ลูกสาวเข้าไปอยู่ในฮาเร็ม”


              “งั้นฮาเร็มในวังก็มีแต่สาวสวยๆทั้งนั้นสิ”


              “กูจะรู้เหรอว่าสวยหรือเปล่า ทำเหมือนกูเคยเข้าไปงั้นแหละ”


               วิกเตอร์ส่ายหน้า


                “เท่าที่ฟังมาอีกอย่างก็คือ มันจะมีจุดนัดส่งตัวด้วยนะ พ่อแม่ผู้หญิงเขาจะพาลูกสาวไปที่จุดนัดส่งตัวซึ่งมันเป็นร้านค้าอะไร

สักอย่างนี่แหละ พอส่งผู้หญิงเข้าไปด้านหน้าร้าน หลังจากนั้นสาวเจ้าก็ไม่ได้ออกมาอีกเพราะคนในวังจะพาออกทางหลังร้านแล้วเข้าวัง

ไปเลย”


                กวินท์พยักหน้ารับรู้ เขาดื่มกาแฟเย็นที่สั่งมาเพื่อดับร้อนก่อนจะลุกขึ้นยืน


               “ไปห้องน้ำแป๊บ ปวดฉี่”


               เดินตรงไปที่ห้องน้ำ เพื่อทำธุระส่วนตัว เมื่อก้าวเข้าไปถึงกวินท์มองเห็นบุรุษร่างสูงคนหนึ่งยืนอยู่ที่โถปัสสาวะก่อนหน้าเขา

แล้ว กวินท์นึกแปลกใจที่เห็นชายคนนั้นใส่แว่นตาดำแม้กระทั่งภายในตัวอาคารเช่นนี้ เขาคนนั้นหันมามองกวินท์เช่นกัน แต่กวินท์ไม่รู้

เลยว่าเบื้องหลังแว่นสีดำที่บดบังอยู่ สายตาคู่นั้นจะแสดงความรู้สึกเช่นใด

             กวินท์หลบจากสายตานั้น ความรู้สึกแปลกประหลาดร้อนเห่อขึ้นมาบนใบหน้าจนร้อนซู่ไปหมด เขาจำเป็นจะต้องเดินไปยืน

เคียงข้างเพื่อปลดปล่อยออกมา กวินท์พยายามจะไม่สนใจว่าชายที่ยืนอยู่ด้านข้างจะมีปฏิกิริยาเช่นใดกับเขา ชายหนุ่มได้แต่รีบปลด

ปล่อยให้เสร็จโดยเร็วและก้าวหนีไปล้างมือ หากแต่ร่างสูงกลับตามมาล้างมือที่อ่างข้างๆเช่นกัน


                 เหลือบตามองในกระจกเงาเบื้องหน้า กวินท์สะดุ้งเมื่อยังรู้สึกได้ว่าเขายังอยู่ในสายตาของชายแปลกหน้าตลอดเวลา


                “ขอโทษครับมิสเตอร์ มีอะไรกับผมหรือเปล่าครับ”


                  เพราะกวินท์ไม่เคยปล่อยให้เรื่องที่น่าสงสัยผ่านไปโดยง่าย เขาจึงเอ่ยถามเป็นภาษาอังกฤษกับเขาคนนั้นทันที ร่างสูงใน

ชุดเสื้อผ้าแขนขายาวสีขาวมีผ้าโพกศีรษะและแว่นตาดำเอียงคอมองกวินท์กลับพลางชี้นิ้วไปที่ตัวเอง


               “คุณหมายถึงผมงั้นหรือ”


               เสียงตอบกลับทุ้มนุ่มแต่สำเนียงราวกับจะหยอกเย้าทำให้กวินท์หน้าร้อนซู่ เขานึกเคืองโดยไม่มีสาเหตุ


               “ครับ ผมหมายถึงคุณ เห็นคุณมองผมเลยไม่ทราบว่ามีอะไรหรือเปล่า”


                ใบหน้าที่มีไรหนวดเคราจางๆรอบริมฝีปากและใต้คางคล้ายจะยิ้ม กวินท์ขัดเคืองที่เขาไม่มีโอกาสมองเห็นใบหน้านั้นจะแจ้ง

เพราะมีแว่นบังอยู่เกือบครึ่งและไม่รู้ชัดว่าอีกฝ่ายแสดงความรู้สึกเช่นไรผ่านดวงตาคู่นั้น แต่แค่นี้เขาก็แทบจะไม่เป็นตัวเองแล้ว


            “ก็แค่คิดว่าคุณเป็นคนน่ามองดี”


             กวินท์หน้าตึง คิ้วเข้มเรียวได้รูปย่นเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจนัก


            “ขอบคุณครับมิสเตอร์ แต่ผมคิดว่าจะเป็นการดีกว่าถ้าผมจะไม่ได้อยู่ในสายตาของคุณ”


               เอ่ยปากตัดรอนแล้วกวินท์ก็รีบสะบัดหน้าเดินหนีออกไปจากห้องน้ำโดยพยายามจะไม่สนใจว่าคนเบื้องหลังจะรู้สึกเช่นใดกับ

คำพูดของเขา กวินท์รีบจ้ำอ้าวมาหาวิกเตอร์ทันที


              “เป็นอะไรวะ”


             วิกเตอร์เอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนสนิททำหน้าบึ้ง


            “ไปกันดีกว่า อย่าอยู่ที่นี่นานนักเลย”


             กวินท์เอ่ยเสียงห้วนจัดจนวิกเตอร์ยิ่งงงหนัก แต่เขาก็ลุกขึ้นจ่ายเงินและก้าวตามกวินท์ที่รีบเดินออกไปจากร้านทันที






               กวินท์นอนไม่หลับ เขากระสับกระส่ายทั้งคืนจนรุ่งเช้า


                และที่น่าแปลกคือในบางช่วงที่เขาคล้อยหลับไปบ้างกลับปรากฏใบหน้าของชายแปลกหน้าจนต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมา เขาลุก

จากเตียงในยามเช้าอย่างไม่สดใสนัก


                ภายในอพาร์ตเมนท์ของวิกเตอร์กวินท์ทำอาหารเช้าง่าย ๆ กินเพียงคนเดียว วันนี้วิกเตอร์ไปทำงานซึ่งเขาบอกกวินท์ไว้ล่วง

หน้าแล้ว


                “กูเช่ารถท่องเที่ยวพร้อมไกด์ไว้ให้มึง อยากไปไหนก็บอกเขาได้ นี่นามบัตรพร้อมเมื่อไหร่ก็โทรให้เขามารับนะ สบายใจเรื่อง

ความปลอดภัย กูตรวจสอบมาอย่างดี”


                กวินท์สะบัดหน้าขับไล่ใบหน้าที่ตามมาหลอกหลอน เขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและโทรศัพท์ติดต่อบริษัทนำเที่ยวตามเบอร์

ในนามบัตรก่อนจะลงมารอด้านล่างของอพาร์ตเมนท์ ไม่นานนักรถยนต์คันหรูคันหนึ่งก็มาจอดเทียบอยู่เบื้องหน้า


               “มิสเตอร์แอนเดอร์สันใช่ไหมครับ ผมชื่อคาลิล เป็นไกด์วันนี้”


              ไกด์ของเขาที่ชื่อคาลิลพูดภาษาอังกฤษชัดแจ๋ว กวินท์เอ่ยตอบคำทักทายนั้นและก้าวขึ้นรถที่คาลิลขับมา

           
              “ผมจะพาคุณไปท่องเที่ยวตามสถานที่ตามโปรแกรมนะครับ”


                     คาลิลขับรถได้นิ่มนวล กวินท์เพลิดเพลินกับข้อมูลที่คาลิลอธิบายให้ฟังจนพอจะลืมเรื่องหงุดหงิดได้บ้าง จนกระทั่งเวลา

ผ่านไปจนบ่ายคล้อยคาลิลก็ขับรถพาเขามาจอดหน้าร้านขายของที่ระลึกแห่งหนึ่ง


                  “ของที่ระลึกที่นี่ราคาไม่แพงและมีหลายสิ่งให้คุณเลือกจนพอใจ เผื่อว่าคุณจะนำของฝากกลับไป”


                 กวินท์ลงจากรถและก้าวเข้าภายในร้านแห่งนั้น สินค้าด้านในไม่ต่างจากร้านค้าอื่น แต่ที่กวินท์นึกแปลกใจคือร้านนี้กลับมี

ลูกค้าน้อยกว่าปกติ เรียกได้ว่าทั้งแรกมีเขาเพียงคนเดียวจะดีกว่า

               ชายหนุ่มชมสินค้าไปเรื่อยๆ เมื่อไม่มีลูกค้าคนอื่น และไม่มีพนักงานมายืนมองหรือเชียร์ให้ซื้อของแม้แต่คนเดียว จะมีก็แต่คน

คุมแคชเชียร์ที่มองตามเขาจนกระทั่งกวินท์เลือกสินค้าได้และนำตะกร้าใส่ของมาวางหน้าแคชเชียร์

                กวินท์ย่นหัวคิ้ว ความสังหรณ์แปลกๆจู่โจมเข้ามาให้เขาระวังตัวเมื่อได้สบตากับชายที่ยืนอยู่ตรงแคชเชียร์ แต่ความ

ระมัดระวังของกวินท์ก็ไม่ทันการเมื่ออยู่ๆ แขนทั้งสองข้างของเขากลับถูกรวบและยึดไว้โดยชายแปลกหน้าสองคนโดยที่กวินท์ไม่ทัน

มองว่าทั้งคู่โผล่มาจากไหน ปากของเขาถูกปิดไว้ไม่ให้ร้องขอความช่วยเหลือ และทันใดนั้นกวินท์ก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อชายที่ยืนอยู่ตรง

แคชเชียร์หยิบกระบอกและเข็มฉีดยาเล็กๆขึ้นมาปักไปที่ต้นแขนของกวินท์



                   เขาดิ้นรนแต่ก็ไม่สามารถสะบัดหลุดได้ อะไรบางอย่างที่ถูกฉีดเข้าไปที่ต้นแขนสร้างความง่วงงุนจนในที่สุดสติของกวินท์

ก็ดับวูบลงไป








มีต่ออีกนิด....

[Belove]

ต่อกันตรงนี้....




              เปลือกตาค่อยๆกะพริบก่อนจะเปิดขึ้นได้เต็มที่ ภาพที่มองเห็นครั้งแรกทำให้กวินท์ต้องเบิกตากว้างและผุดลุกขึ้นมานั่งอย่าง

รวดเร็ว เขาสะบัดหน้าไล่ความงัวเงียจนสติกลับมาแล้วจึงได้เหลียวมองรอบตัว ตอนนี้กวินท์อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมกว้างขวางที่มี

เฟอร์นิเจอร์หรูหราประดับจนลานตา

                ชายหนุ่มนอนอยู่บนเตียงกว้าง เสื้อผ้าของเขาที่เป็นชุดเสื้อเชิตกางเกงยีนส์กลับกลายเป็นผ้าทอแสนนุ่มสีขาวแนบไปกับผิว

กาย มันเป็นกางเกงยาวกรอมเท้าและเสื้อแขนยาวตามแบบชาวอาหรับ


                ที่นี่คือที่ไหน และเกิดอะไรขึ้น!


                กวินท์ครุ่นคิดฉับพลันเมื่อเขามั่นใจว่าถูกฉีดยานอนหลับและพาตัวมาที่นี่ หัวใจของกวินท์สูบฉีดแรงเมื่อนึกถึงอันตรายที่อาจ

เกิดขึ้น แต่ยังไม่ทันจะคิดหาทางออกประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา กวินท์มองอย่างแปลกใจเมื่อบุคคลที่เดินเข้ามาคือคาลิลนั่นเอง กวินท์รีบ

ลุกจากเตียงไปยืนต่อหน้าคาลิลทันที


                “คุณทำอะไรกับผมคาลิล คุณพาผมไปที่ร้านบ้านั่นแล้วผมก็ถูกจับมาที่นี่ นี่มันที่ไหนกันแน่”


                 คาลิลไม่ได้ยิ้มแย้มสดใสเหมือนตอนที่พาเขาเที่ยวอีกแล้ว เขามีเพียงใบหน้าจริงจังจนกวินท์ใจแป้ว


                 “ที่นี่คือตำหนักส่วนพระองค์ของสมเด็จพระราชาธิบดีชารุกข์ เซรีม”


                   ตำหนักส่วนพระองค์!


                    สมองของกวินท์ประมวลผลเร็วจี๋ นั่นมันหมายถึงตอนนี้เขาอยู่ในพระราชวังของกษัตริย์แห่งฮาลียัน กวินท์ยิ่งไม่เข้าใจว่า

ทำไมเขาถึงได้มาอยู่ที่นี่


                    “แล้วคุณจับผมมาทำไม ปล่อยผมไปเดี๋ยวนี้”


                     คาลิลส่ายหน้าปฏิเสธ


                    “คงจะไม่ได้หรอกมิสเตอร์แอนเดอร์สัน ในเมื่อเป็นกระแสรับสั่งของพระองค์เจ้าชารุกข์ที่ต้องการให้คุณเข้าเฝ้าเป็นการ

ส่วนพระองค์”


                  สิ่งที่เคยฟังวิกเตอร์พูดถึงเรื่องฮาเร็มผุดขึ้นมาในหัวทันที เขานึกถึงขั้นตอนที่หญิงสาวทั้งหลายถูกนำตัวเข้ามาใน

พระราชวัง แต่มันต้องไม่ใช่เขาสิ เขาเป็นผู้ชาย!


                  “ผมเกรงว่ากษัตริย์ของคุณอาจจะเข้าพระทัยผิด”


                   กวินท์ฝืนยิ้มทำใจดีสู้เสือ


                 “ผมเป็นผู้ชาย ไม่ใช่สาวๆที่จะเข้ามาปรนนิบัติพระองค์หรอก”


                 คาลิลยังคงมองกลับมาด้วยดวงตาจริงจังจนกวินท์หนาวไปทั่วรูขุมขน


                  “ท่านชารุกข์ไม่เคยพลาดหรอก ผมว่าเราคุยกันมานานแล้ว ผมควรจะพาคุณไปเข้าเฝ้าเสียที”


                 กวินท์สะดุ้งเฮือกเมื่อปรากฏร่างทหารวังจากหน้าประตู ทันทีที่คาลิลพูดจบพวกเขาก็เข้ามาขนาบข้างกวินท์เชิงบังคับให้

เขาปฏิบัติตาม คาลิลเดินนำเขาไปยังเบื้องนอก กวินท์ถึงกับตกตะลึงเมื่อได้เห็นความหรูหราของตำหนักส่วนพระองค์ แต่เขาก็ไม่มีใจจะ

มองความงดงามโอ่อ่าเหล่านั้นเมื่อถูกบังคับให้เดินไปยังอีกห้องหนึ่งที่มีเหล่าบรรดาสตรีอรชรอ้อนแอ้นแต่งกายสวยงามนั่งเล่นกระจาย

ตัวกันอยู่ภายในห้องกว้าง

                  ทุกคนหันมามองกวินท์เป็นตาเดียวพลางหันไปซุบซิบกันเมื่อคาลิลเดินนำเขาผ่านเข้าไป กวินท์กลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อ

ทั้งหมดหยุดยืนอยู่หน้าประตูบานใหญ่ หัวใจของกวินท์แทบจะหลุดออกมานอกทรวงอกเมื่อเดาได้ว่าด้านหลังอของประตูบานนั้นคือ

อะไร

                    ประตูบานนั้นเปิดกว้าง คาลิลหันมาสบตากับเขา กวินท์มองเห็นรอยยิ้มจากดวงตาคู่นั้น


                     “ผมส่งคุณได้เพียงเท่านี้มิสเตอร์แอนเดอร์สัน ภายในเป็นที่ประทับส่วนพระองค์ ผมขออวยพรให้คุณถวายงานแก่

พระองค์เจ้าชารุกข์จนเป็นที่ถูกพระทัย”


                    กวินท์ขาแข็ง เขาตัวสั่นด้วยความหวาดหวั่น ทหารที่ยืนขนาบข้างบอกให้รู้ว่าเขาไม่มีทางหนีอื่นใดอีกแล้ว กวินท์จำเป็น

จะต้องก้าวผ่านประตูบานใหญ่เข้าไปทั้งๆที่ขาแข็งสั่น และเมื่อกวินท์เดินเข้าไปแล้วประตูก็ปิดตามทันที

                    กวินท์สะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงประตูปิดลง เขาหยุดยืนอยู่ภายในห้องที่กว้างกว่าห้องที่เขาฟื้นคืนสติมากนัก ภายใน

ตกแต่งอย่างหรูหรา เด่นชัดที่สุดคงเป็นแท่นพระบรรทมสั่งทำพิเศษที่กว้างกว่าเตียงปกติ แท่นพระบรรทมตั้งอยู่กลางห้อง กวินท์มอง

เห็นเงาตะคุ่มที่มีม่านมุ้งสีขาวละเอียดคลุมอยู่รอบเตียง


                       “เข้ามาสิ”


                       เสียงนั้นช่างคุ้นหู ราวกับเสียงนั้นทำให้กวินท์ต้องปฏิบัติตามคำสั่ง กวินท์ตัวสั่นเมื่อรู้ว่าบุคคลที่กำลังลุกจากเตียงขึ้นมา

คือประมุขสูงสุดของประเทศฮาลียัน กวินท์ก้าวเข้าไปช้าๆ พร้อมกันกับที่เจ้าของห้องลุกขึ้นยืนและพาพระวรกายออกมาให้พ้นม่านคลุม

เตียง

                  กวินท์ชะงัก ดวงตาเรียวเบิกกว้าง หัวใจของเขาเต้นรัวราวกับมันจะหลุดมานอกทรวงอกเมื่อเห็นชัดเจนแล้วว่าบุรุษที่

ปรากฏอยู่เบื้องหน้าไม่ต่างอะไรกับชายซึ่งได้พบในห้องน้ำร้านเครื่องดื่มเมื่อวันวาน มีที่แปลกไปคือบัดนี้ปราศจากแว่นสีดำปกปิดบน

ใบหน้า


                ให้ตายเถอะ!


                  กวินท์นึกอยากจะหาแว่นดำมาสวมกลับคืนให้เขา เมื่อสายตาคมคู่นั้นที่จ้องมองมามันทำให้กวินท์แทบละลายไปกองอยู่

กับพื้น




                                                                           TBC
                                                                 
                                                          น่าจะสองตอนจบฮับ

                                                     

[kinjikung]

ขออีก กวินทร์เข้าฮาเร็มไปแล้ว อิอิ

[cavalli]

 

[PrimYJ]

ว้ายยยยย กลายเป็นหนุ่มในฮาเร็มของชารุกข์ไปซะแล้ว 

[HISY]

เข้าฮาเร็มแล้ว อิอิ

[ChabaSri]

นี่คือฮาเร็มสวรรค์ราชา เราคือนางฟ้าเราคือสนมราชันย์~~

เพียงนี้ลอยเข้ามาในหัวทันที

[twinmonkey0311]

 

[loveview]

อร๊าย ชอบๆ

[sirin_chadada]

กรี๊ดกร๊าด รอตอนต่อไปค่ะ

[bojaemyboo]

เดือนของฮาเล็มมาแล้วค่าาาา

[mystery Y]

ชอบแนวฮาเร็ม อิๆ

[ShadeoftheMoon]

รอตอนหน้า กวินจะรอดเงื้อมือราชสีห์อย่างชารุกข์มั้ยลุ้นๆ

[labelle]

ยืดออกไป ก็ไม่เป็นไรค่ะ แค่ไม่หายไปก็พอ ตอนพิเศษมาแบบนี้ ดูแซบมากค่ะ

กวินท์เข้าไปในกรงทองแล้ว งานเข้าแล้ว
ชารุกข์คืองานดี แต่แม่นไปไหม ตามได้เหมือนจับวาง

กวินท์จะยอมไหม จะแพ้สายตานั้นไหม แล้วชารุกข์จะสยบหรือเปล่าน้า 

[imac]

ยืดออกไปอีกก็ดีนะครับ

[ohuii]

ช่างตัดอารมณ์ได้เร็วมากจำลังอินบทรักปนหน่วงอยู่เลย .. ดีใจที่ยืดออกไปค่ะ อยากอ่านอีกหลายๆตอนเลย

[เป็ดอนุบาล]

สนุกแตกต่างจาดเดิมเลย

[t2007]

อยากอ่านตอนที่ 2 แล้ว

[AeRoMoZa]

เรื่องหลักก็หน่วงๆ
พอเจอเรื่องพิเศษเข้าไป บรรยากาศเป็นอีกแบบเลย ชอบทั้ง 2แบบเลยค่ะ

[naplatoo]

เข้ามาเชียร์ตอนพิเศษค่ะ