หัวข้อ: <<ลมหายใจแห่งผืนทราย>>

[HISY]

ตอนหน้าต้องตามกากัวใจคืนมาให้ได้นะ

[route rover]

ไปตามหัวใจตัวเองกลับมาเถอ

[กบกระชายไทยนิยม]

น่าสงสารชารุก 

[่jum]

 

[Chomin]

ตอนหน้าจบแล้วเหรอเนี่ย ฮือ ไม่อยากให้จบเลย นานๆทีจะมีนิยายแนวทะเลทรายให้อ่าน สงสารชารุกข์ก็สงสารแต่ก็เข้าใจคุณพ่อนะ เพราะอนาคตชารุกข์มีศักดิ์เป็นถึงกษัตริย์ผู้ครองเมืองฮาลียันเลยนะ แต่ก็อย่างที่กวินท์บอกนั่นแหละว่าไม่มีอะไรห้ามไม่ให้มีใจรักต่อกันได้ เราว่าชารุกข์ต้องรอให้อะไรๆมันลงตัวมากกว่านี้ก่อน เพราะตอนนี้ฮาลียันก็ยังไม่แข็งแกร่งมาก ยิ่งช่วงจะผลัดเปลี่ยนผู้ครองเมืองยิ่งอันตราย ต่างชาติจะเข้ามาแทรกแซงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ถ้าอะไรๆลงตัวจนหมดห่วง ไม่แน่ว่าเรื่องของชารุกข์กับกวินท์ก็อาจจะเป็นไปได้ก็ได้มั้ง เห้อ เดาตอนจบแบบสวยงามไม่ออกเลบ เพราะที่พูดมันง่าย แต่ทำจริงมันก็ยาก หรือไม่ก็สละตำแหน่งให้น้องชาย ถึงจะเป็นทางเดียวที่ได้มีกวินท์เคียงข้าง

[PrimYJ]

ไม่อยากให้แยกจากกันแบบนี้เลย 

[BooJiRa_]

เมื่อหน้าที่จบลงแล้ว ต่อไปก็คงตามหัวใจ
"จะมีความสุขเมื่อประสบความสำเร็จได้อย่างไร ถ้าเจ้าของหัวใจไม่มาร่วมยินดี"
พึ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ พี่สาวแนะนำมา บอกเลยว่าชอบมากกกกกกกกก โอยยยยยย เขินมากกกกก ประทับใจทุกตอน นิยายบางเรื่องสนุกแต่ไม่ประทับใจอ่านเรื่องใหม่ก็ลืม แต่ถ้าเรื่องไหนประทับใจ เรื่องใหม่ๆมายังไงก็จะอยู่ในความทรงจำเสมอ และกลับมาย้อนอ่านอีกโดยไม่เบื่อหน่าย

ปล. Be love ฉู้ๆ

[mmanitaa]

งือออ ชอบมากๆ เขียนดีมากเลย คือซึ้งแล้วก็เห็นภาพตามชัดมาก
รอตอนจบน้า แต่ยังไม่อยากให้จบเลย  แต่แอบคิดว่าถ้าจบเศร้ามันน่าจะสมบูรณ์กับเนื้อเรื่องมากเลยอ่ะ

[Belove]

                                                                                ลมหายใจแห่งผืนทราย

                                                                                         บทที่ 24



               8 เดือนต่อมา...


               “ประเทศฮาลียัน เป็นประเทศเล็ก ๆ ในเขตเอเชียตะวันออกกลาง 

               พวกเขาร่ำรวยเพราะบ่อน้ำมันและเหมืองแร่ และยังเป็นประเทศที่มีทั้งความเจริญ

               ควบคู่ไปกับผู้คนที่ยังมีวิถีชีวิตอย่างชนพื้นเมือง ความมีน้ำใจที่ยังสัมผัสได้

               นอกเหนือจากนั้น พวกเขายังรักในความถูกต้อง ซื่อสัตย์

               ถึงแม้จะเพิ่งผ่านพ้นเหตุการณ์ร้ายแรงแต่เชื่อได้ว่าในอีกไม่นาน

               พวกเขาจะช่วยกันเริ่มต้นใหม่เพื่อประเทศของพวกเขา

               ด้วยผู้นำที่มีวิสัยทัศน์และกล้าหาญ เพื่อรอให้ทุกคนไปเยือน

               กวินท์ แอนเดอร์สัน รายงานข่าว”



              กวินท์ปิดหน้าจอเพจ Youtube ที่เขาเปิดดูรายงานข่าวชิ้นสุดท้ายของเขาก่อนจะลาออกจากสำนักข่าวไอซีเอ็น แล้วถอน

หายใจออกมา หลายเดือนผ่านไปแล้วสำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น กวินท์ยังคงติดตามข่าวสารจากฮาลียันอย่างเงียบ ๆ เขายินดีกับ

ชัยชนะของชารุกข์ เซรีม ผู้นำการต่อสู้ที่เป็นข่าวโด่งดังไปทั่วโลก


                 หลังจากกลับไปที่อังกฤษกวินท์และวิกเตอร์ต้องส่งรายงานสรุปเรื่องทั้งหมดให้เจ้านาย กวินท์ผลิตสกู๊ปข่าวเรื่องความขัด

แย้งของผู้นำของฮาลียันจนก่อให้เกิดเหตุการณ์ความไม่สงบส่งกองบรรณาธิการ เมื่อทุกอย่างเสร็จสมบูรณ์กวินท์จึงยื่นใบลาออกอย่าง

ที่ตั้งใจไว้ เขาบอกกับบิดามารดาว่าจะกลับมาประเทศไทยและเปิดโรงเรียนสอนภาษาเล็ก ๆ ในกรุงเทพ  นายสมิธและรำไพพรรณก็ตาม

ใจ แถมคุณนายรำพึงผู้เป็นยายยังเป็นตัวตั้งตัวตีออกเงินเช่าตึกและทุนในการเปิดโรงเรียนให้อีกต่างหาก


                 “หลานกลับมาอยู่ไทย ยายให้แค่นี้ยังน้อยไป”


                 อาคารที่เช่าอยู่เป็นตึกแถวสามชั้นครึ่งชานเมืองกรุงเทพใกล้กับทางไปบ้านคุณนายรำพึง กวินท์ใช้สองชั้นรวมชั้นลอยเป็น

ห้องสอนภาษา ส่วนชั้นบนสุดอาศัยเป็นห้องนอน เขาจ้างครูภาษาท่านอื่นมาช่วยสอนด้วยเป็นบางคอร์ส กิจการของเขาไปได้ดีเพราะอยู่

ใกล้แหล่งสถานศึกษาหลายแห่ง กวินท์เพลิดเพลินกับการสอนภาษา แต่บางครั้งหัวใจของเขาก็ยังคิดถึงคนที่อยู่ห่างไกลจนต้องรีบปัด

ความรู้สึกเหล่านั้นทิ้งไป


                    “อาจารย์กวินท์ ผมเคยดูรายงานข่าวของอาจารย์ด้วยครับ”


                    นักเรียนคนหนึ่งของเขาทักขึ้นหลังการเรียนจบลง


                   “ตอนนั้นอาจารย์ดังไปทั่วโลกเลยนะครับที่ถูกพวกโจรทะเลทรายจับตัวไป ผมยังนึกว่าอาจารย์จะถูกฆ่าปาดคอเสียแล้ว

โจรพวกนั้นโหดเหี้ยมหรือเปล่าครับ มันทำร้ายอาจารย์หรือเปล่า”


                “ไม่หรอก ผมไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่รอยข่วน พวกที่จับผมไปเขาไม่ใช่โจรธรรมดา พวกเขาเป็นโจรมีอุดมการณ์”


                 กวินท์กล่าวแก้พร้อมรอยยิ้ม ทั้งที่หัวใจของเขาโหยหาและเจ็บทุกครั้งที่มีใครซักถามเรื่องนี้ มันเป็นข้อพิสูจน์ได้ว่าแม้ว่า

ผ่านไป เขาก็ยังไม่สามารถลืมเลือนใครบางคนได้เลย


                เขาลุกขึ้นเก็บของหลังจากที่ชั่วโมงสุดท้ายของการสอนผ่านไป วันนี้นัดคุณนายรำพึงไว้ว่าจะไปฝากท้องกับอาหารเย็นแสน

อร่อยฝีมือคุณนาย  กวินท์ชะงักเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ที่มาจากต่างประเทศกวินท์ก็รีบกดรับสาย


               “ว่าไงวะ วิก”


               “เงียบไปเลยนะมึง”


               กวินท์ยิ้มเมื่อได้ยินเสียงวิกเตอร์เพื่อนสนิทต่อว่าดังมาจากโทรศัพท์ หลังจากได้ผ่านเหตุการณ์ตื่นเต้นมาด้วยกันที่ฮาลียัน

วิกเตอร์กลับไปทำงานที่สำนักข่าวไอซีเอ็น แต่ก็มีโครงการว่าจะลาออกเพื่อไปเป็นช่างภาพอิสระในเร็ววันนี้


              “กลับไปอยู่ไทยแล้วมีความสุขล่ะสิ ลืมเพื่อนฝูงไปเลยนะ ไม่ติดต่อมาบ้างมึงน่ะ”


             “ไม่ได้ลืมว่ะ แต่งานมันยุ่ง”


              “กิจการโรงเรียนสอนภาษาไปได้ดีใช่ไหม ดีใจด้วยโว้ย”


               กวินท์ยิ้มรับ เขานึกถึงใบหน้าทะเล้นของเพื่อนสนิทที่กำลังส่งเสียงดังตามนิสัย


              “นี่ว่าจะไปเที่ยวหามึงที่ไทย นัดกับคาลีลไว้ว่าเดือนหน้าจะไปเที่ยวงานสงกรานต์ด้วยกัน”


               “เฮอะ คำก็คาลีล สองคำก็คาลีล เขาไปเที่ยวหาที่อังกฤษก็ถึงกับลาพักผ่อนพาเขาไปเที่ยวเป็นอาทิตย์ ถามจริง ๆ เหอะ เขา

ตอบตกลงคบด้วยหรือยังวะ”


                “ยังน่ะสิ เล่นตัวชะมัด แม่งบอกแต่ให้ศึกษากันไปก่อนตลอดเลย ศึกษากันมาหลายเดือนแล้วนะโว้ยจนจะหมดตัวเพราะค่า

ตั๋วเครื่องบินแล้ว นี่กะว่าถ้าไม่ยอมสักทีกูจะไปปล้ำที่ไทยนี่แหละ ให้มันรู้เรื่องกันไปเลย”


                 กวินท์หัวเราะ วิกเตอร์เพียรจีบคาลีลข้ามประเทศตั้งแต่กลับจากฮาลียัน เมื่อมีเวลาว่างวิกเตอร์ก็ขึ้นเครื่องบินไปหา คาลีล

เองก็เคยไปเที่ยวที่อังกฤษตอนนั้นวิกเตอร์ถึงกับลาหยุดเพื่อพาคาลีลเที่ยวช่วงฤดูหนาว  แต่อีกฝ่ายก็ยังใจแข็งไม่ยอมตกลงใจคบใน

ฐานะคนรักเสียทีจนวิกเตอร์กลุ้มใจบ่นให้กวินท์ฟังบ่อย ๆ


                “เออ ที่ฮาลียันน่ะ เขามีพิธีแต่งตั้งกษัตริย์องค์ใหม่เมื่อวานนี้ ดูข่าวหรือเปล่า”


                “เปล่า ไม่ได้ดู”


                เป็นเรื่องเดียวที่กวินท์ไม่อยากรู้ข่าวจากฮาลียัน เพราะที่หัวใจของเขาต้องเจ็บปวดก็เพราะเรื่องนี้


                  คุยกับวิกเตอร์พักหนึ่งจึงได้วางสาย กวินท์ขับรถยนต์ญี่ปุ่นคันเล็กกลับไปที่บ้านของคุณนายรำพึง เขาไม่เคยเหงาเมื่ออยู่ที่

ประเทศไทยเพราะมีญาติแวดล้อมมากมาย ทั้งรุ่นอาวุโส รุ่นเดียวกัน และรุ่นเล็กกว่า


                 “พี่กวินท์กลับมาแล้ว”


                  เสียงเจื้อยแจ้วของสาววัยรุ่นชื่อฟ้าที่เป็นลูกพี่ลูกน้องทักขึ้นเมื่อเขาก้าวเข้าไปในตัวบ้านหลังใหญ่ท่ามกลางสวนกว้างของ

คุณยาย


                “คุณยายล่ะฟ้า”


              “ยายอยู่ที่ศาลาริมน้ำ รับแขกอยู่นั่น นี่พี่กวินท์ แขกคุณยายหล่ออิ๊บอ๋ายเลย”


               “เด็กบ้า”


                กวินท์ยกมือเขกศีรษะน้องสาวท่าทางแก่นกะโหลกของเขาที่ทำหน้าเคลิ้มเมื่อพูดถึงแขกของคุณนายรำพึง


                 “ก็หล่อจริง ๆ  อ้ะ ใช่คนที่เขาเนรเทศออกจากประเทศเพราะหล่อเกินไปหรือเปล่านะ นี่อยากให้เป็นพ่อของลูกเลยนะ ฟ้า

ยอมเสียสละตัวเองเป็นแม่ของลูกให้เอง เออ มัวแต่เม้า ยายบอกว่าถ้าพี่กวินท์มาแล้วให้ตามไปที่ศาลาริมน้ำด้วย”


                “อ้าว ก็คุณยายมีแขกแล้วจะให้พี่ไปทำไม”


               “ก็นั่นแหละ ฟ้าก็ไม่รู้ ยายสั่งไว้ให้บอกพี่กวินท์”


               กวินท์พยักหน้ารับรู้ เขาเดินทอดน่องจากตัวบ้านไปที่ศาลาริมน้ำ ได้กลิ่นน้ำในลำคลองลอยมาตามลม รอบกายเป็นแสงสี

แดงระเรื่อในเวลาใกล้อาทิตย์อัสดง เมื่อเดินไปใกล้ถึงศาลาริมน้ำเขาเห็นคุณยายนั่งคุยกับใครคนหนึ่งซึ่งนั่งหันหลังให้เขา


              “อ้าว พ่อกวินท์มาพอดี”


               คุณยายกวักมือเรียกพร้อมกับลุกขึ้นเดินมาหาเขา


               “มีแขกมาหาแน่ะ ยายชวนเขาคุยแต่ก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ ภาษาไทยของเขายังไม่แตกฉาน ภาษาอังกฤษของยายก็งู ๆ

ปลา ๆ พอขายของให้ฝรั่งได้เท่านั้น จับใจความพอได้ว่าเขามาหาหลาน ยายเลยมานั่งคุยเป็นเพื่อนเขารอหลานกลับมา นั่งไปมองมา

ยายก็ชักจะเคลิ้มไปกับเขาเสียแล้ว เพื่อนของหลานนี่หล่อทะลุโลกเลย”


                  กวินท์งงงัน สรุปว่าชายคนที่ว่านี้มาหาเขางั้นหรือ


                 “ยายไม่กวนแล้ว คุยกับเพื่อนไปนะ ยายจะไปดูสำรับในครัวหน่อย สักพักก็พาเพื่อนตามไปกินข้าวเย็นกันนะ”


                  คุณนายรำพึงเดินจากไป ทิ้งเขาไว้กับชายคนนั้นที่กำลังลุกขึ้นยืนและหันหน้ามาหาเขา เมื่อได้เห็นใบหน้านั้นชัดเจนแม้ว่า

ความมืดในยามค่ำจะโอบล้อมรอบกาย แต่ดวงตาและหัวใจของกวินท์ช่างกระจ่างชัดยิ่งนัก


                     กวินท์เบิกตากว้าง หัวใจของเขาเต้นรัวราวกับกลองที่วัดเมื่อคุณยายพาไปทำบุญในวันพระเมื่อจ้องมองใบหน้านั้น มือ

ของกวินท์เย็นเฉียบ ขาของเขาแข็งราวกับทั้งตัวเป็นก้อนหิน


                ร่างสูงใหญ่นั้นแปลกตาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีเข้ม กางเกงยีนส์พอดีตัวอวดท่อนขาแข็งแกร่ง สีผิวของเขาสีน้ำตาล

คล้ายผืนทราย จมูกโด่งเป็นสันคมยาวตั้งแต่หัวคิ้ว รอบริมฝีปากหนาหยักเกลี้ยงเกลาปราศจากหนวดเคราเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลา

ชัดเจนและริมฝีปากนั้นกำลังยิ้มให้เขา ดวงตาสีเทาใต้คิ้วเข้มจ้องมองตรงมาด้วยประกายตาล้ำลึก


                 “ชารุกข์!”


                 สบายดีไหม เป็นอย่างไรบ้าง คุณมาที่นี่ได้อย่างไร แล้วงานราชพิธีราชาภิเษกล่ะเรียบร้อยแล้วหรือ คุณเป็นกษัตริย์ไปแล้ว

ใช่ไหม?


                 หลากหลายคำถามประดังวิ่งวนกันอยู่ในหัวสมองแต่กวินท์กลับพูดไม่ออก ริมฝีปากของกวินท์ขยับยกได้เพียงพึมพำชื่อ

ของคนตรงหน้าออกมาแผ่วเบาเท่านั้น เขารู้แต่เพียงว่าขณะนี้หัวใจของเขาเต้นเร็วและแรงจนแทบจะพุ่งออกมานอกทรวงอก ขอบตา

ของเขาร้อนผ่าวเมื่อกวินท์ตระหนักแล้วว่าแม้เวลาผ่านไปเขาก็ยังไม่ลืมเลือนบุรุษผู้ปล้นหัวใจของเขาเลย


                  กวินท์ยืนตัวแข็งเหมือนถูกผีหลอกจนคนมาเยือนต้องเป็นฝ่ายเดินตรงเข้ามาและโอบกอดกวินท์ไว้ทั้งตัว กลิ่นโคโลญจน์

ผู้ชายกรุ่นอยู่ใกล้จมูก และความอบอุ่นของอ้อมกอดทำให้กวินท์รู้ว่าเขาไม่ได้ฝันไป ตอนนั้นเองที่กวินท์เพิ่งจะได้สติและค้นหาเสียงของ

ตัวเองพบ


                 “ทำให้คุณถึงมาที่นี่ได้...”


               “คิดถึงจัง ฮาบิบี”


                 ปลายเสียงของประโยคที่ขัดขึ้นทอดหวานจนกวินท์ใจสั่น ริมฝีปากของเขาสั่นระริกจนต้องขบเม้มไว้ แต่มันก็ถูกอีกฝ่ายใช้

ปลายนิ้วลูบไล้สัมผัส ก่อนที่ชารุกข์จะประกบปากลงมาแผ่วเบา


                 “กวินท์ครับ”


                “ชารุกข์!”


                 เปิดทางให้ปลายลิ้นได้เข้ามาเกี่ยวกระหวัดซึ่งกันอย่างโหยหา กวินท์น้ำตาไหลเป็นทางขณะที่เขายกแขนทั้งสองโอบร่าง

แกร่งไว้แน่น ความอุ่นชื้นในโพรงปากเป็นพยานว่านี่คือเลือดเนื้อแท้ ๆ ของชายชาตรีเช่นชารุกข์และไม่ใช่ความเพ้อฝันของกวินท์


                 “ร้องไห้ทำไม หืม คนขี้โกงที่หนีผมมา ไหนสัญญาว่าจะรอผม”


                  ชารุกข์เอ่ยขึ้นเมื่อยอมถอนริมฝีปากออก เขามองใบหน้าราวกับเทพบุตรนี้ด้วยความโหยหา ทุกวันทุกคืน ไม่มีวันไหนที่เขา

จะไม่คิดถึงคนในอ้อมกอดแม้ว่าจะยุ่งอยู่กับการดูแลสถานการณ์ในประเทศให้กลับคืนสภาพเดิมอยู่หลายเดือน


                   “ผมขอโทษชารุกข์ ผมไม่ได้...”


                   “ผมเข้าใจ ไม่ได้โทษคุณเลยสักคำ แค่ใจหายที่จากกันโดยไม่ร่ำลา”


                   “แล้วนี่ คุณ เอ่อ ผมต้องเรียกคุณว่ายังไง คุณเป็นกษัตริย์ไปแล้ว...”


                     กวินท์งงงัน เขารู้ว่าพิธีสถาปนากษัตริย์พระองค์ใหม่ของฮาลียันมีไปเมื่อวานนี้ แล้วทำไมวันนี้ชารุกข์กลับมายืนตรงหน้า

เขาแทนที่จะเฉลิมฉลองกับงานราชพิธี ชารุกข์หัวเราะเบา ๆ พลางโยกศีรษะกวินท์


                  “เสียชื่ออดีตนักข่าวหมด”


                   ชารุกข์ส่งโทรศัพท์มือถือให้กวินท์ มีรูปราชพิธีอันยิ่งใหญ่หลายรูป แต่ผู้ที่ได้รับตำแหน่งสมเด็จพระราชาธิบดีพระองค์ใหม่

กลับเป็นนายแพทย์ฟาฮีม น้องชายของชารุกข์ เคียงข้างด้วยนูรอัยนีที่ได้ดำรงตำแหน่งสมเด็จพระราชินีองค์ใหม่ มีเด็กหญิงนูรีนและเด็ก

ชายไฟซาลยืนยิ้มแป้นอยู่ข้างชารุกข์ผู้เป็นลุงและอดีตกษัตริย์อาซัลผู้เป็นปู่ กวินท์ถึงกับอ้าปากค้าง


               “ทำไมไม่ใช่คุณ”


                “ฟาฮีมเห็นใจผม เขาทนเห็นพี่ชายมีชีวิตอยู่เหมือนซอมบี้ไม่ได้เมื่อมีแต่ร่างกายที่ปราศจากหัวใจ เขาเสียสละครั้งยิ่งใหญ่

ด้วยการยอมรับภาระอันหนักอึ้งและปล่อยให้ผมได้มีชีวิตในแบบที่ผมต้องการ ผมต้องขอบคุณที่มีน้องชายที่ดีนะ อ้อ เด็ก ๆ ฝากความ

คิดถึงมาให้คุณด้วย ฟาฮีมกับนูรอัยนีจะพาเขามาเยือนประเทศไทยในเร็ววันนี้เพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรี นูรีนกับไฟซาลบอกว่าเขาจะมาหา

คุณให้ได้”


                  “แล้วที่คุณมานี่ล่ะครับ”


                 หัวใจของกวินท์เต้นแรง เขารอคำตอบของชารุกข์ด้วยความตื่นเต้น


                   “ก็ได้ข่าวว่าคุณลาออกจากสำนักข่าวและกลับมาเปิดโรงเรียนสอนภาษาที่ประเทศไทย ผมเลยอยากจะให้คุณสอนภาษา

ไทยให้สักสองหรือสามคอร์ส เพราะผมยังพูดไทยได้แค่นิดหน่อย สวัสดีครับ ขอบคุณครับ ขอโทษครับ คุณมีเวลาว่างเปิดคอร์สสอนผม

ไหม”


                     ชารุกข์พูดเสียงนุ่มพลางยกมือประคองใบหน้าที่เขาคิดถึงไว้


                    “ผมขอเรียนประโยคแรกจากคุณครูเลยก็แล้วกันนะ คำว่าผมรักคุณ ภาษาไทยพูดว่ายังไง”


                  กวินท์ช้อนสายตาขึ้นมองสบตา ขอบตาของเขาร้อนผ่าวด้วยความตื้นตัน หัวใจที่เหี่ยวแห้งมานานพองฟูราวกับปุยนุ่น เขา

ยกสองแขนโอบลำคอชารุกข์ไว้ก่อนจะเขย่งเท้าไปกระซิบข้างหูของชารุกข์


                “อักฮบักค ฮาบิบี”


               รอยยิ้มหวานนั้นทำให้ชารุกข์มองกลับด้วยสายตาพราวระยับ


                 “คนขี้โกง”


                  ใบหน้าต่างโน้มเข้าหากัน พร้อมกับริมฝีปากที่สัมผัสซึ่งกันด้วยความคิดถึงและโหยหา


                  หัวใจทั้งสองดวงโลดแล่นไปกับความรักเมื่อได้พบกันอีกครั้ง และครั้งนี้ทั้งคู่สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ปล่อยให้ความรักของ

พวกเขาแยกจากกันอีกต่อไป



                                               THE END



        Belove’s Talk



                นิยายเรื่อง “ลมหายใจแห่งผืนทราย” เริ่มต้นลงในเว็บคือเดือนเมษายน

และมาจบที่เดือนตุลาคม หากท่านเชคฮชารุกข์เป็นข้าราชการ ก็ต้องได้รับการประเมินผลงานแล้ว

ในที่สุดก็มาถึงวันที่ชารุกข์กับกวินท์มีความสุขท่ามกลางความลุ้นของแฟนคลับ

ขอขอบคุณแทนทั้งคู่เลยนะคะที่นักอ่านทุกท่านมอบความรักทั้งสองคน

และหากรักชารุกข์รักกวินท์ อย่าลืมช่วยแนะนำ ช่วยโปรโมทนิยายเรื่องนี้แทนนักเขียนด้วยนะคะ


               นิยายเรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่บีเลิฟตั้งใจมากๆ และพยายามพัฒนาฝีมือ

จากคำแนะนำของนักอ่านที่เป็นแรงใจให้นักเขียนได้เป็นอย่างดี หากมีคำแนะนำเพิ่ม

หลังอ่านจบแล้วก็แนะนำมาได้เลยนะคะ บีเลิฟชอบอ่านมาก ๆ


                จบจากเรื่องนี้แล้ว นิยายเรื่องต่อไปอาจจะมาช้าหน่อย ด้วยอายุสังขารและงานการ

ที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้น แต่บีเลิฟสัญญาว่าจะแต่งนิยายถ้ามีเวลาว่างและมาลงเว็บ

ให้บ่อยๆ เป็นกำลังใจให้บีเลิฟด้วยล่ะ



             สุดท้าย ฝากผลงานกันหน่อย มีนิยายจ่อคิวรวมเล่มปลายปีนี้ถึงต้นปีหน้าหลายเรื่องเลย

“พี่ไม่หยิ่งรักจริงหวังฟัน” รวมเล่มกับ  Writer books

“ม่านไหมลายพยัคฆ์” รวมเล่มกับ Maze publishing

“คดีรักนักดูดวง” และ “ลมหายใจแห่งผืนทราย” รวมเล่มกับ สนพ.พบรัก

“บัลลังก์รักใต้เงาแค้น” รวมเล่มกับ สนพ.น้องใหม่แห่งหนึ่งที่ยังไม่เปิดตัว


                   ใครรักใครชอบเรื่องไหน ติดตามการอัพเดทข้อมูลได้ในแฟนเพจของบีเลิฟนะคะ

หรือจะมาพูดคุยเม้ามอยกับบีเลิฟก็ได้คะ
รักคนอ่าน
Belove

 

[Altasia]

ขอตอนพิเศษค่ะ ยังหวานไม่จุใจ

[MayA@TK]

 

[่jum]

 

[double9JH]

ชารุกข์มาหาแล้วนะกวินทร์~

[NuNam]

มีความสุขกับตอนจบจังเลยค่ะ ขอบคุณนักเขียนนะคะ 

[แฟนตาเซีย]

ฮรือออ ไม่อยากให้จบเลย

[เป็ดอนุบาล]

      เป็นนิยายแนวทะเลทรายที่อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจจังเลยค่ะ 
พระนางมีความสัมพันธ์ที่เรียบง่ายแต่รู้สึกได้ว่านี้ละค่ะคือความรักที่ค่อยๆเกิดขึ้น
     เริ่มจากการแอบมองหน้า การหมั่นไส่ในความหล่อของพระเอง และแอบประทับใจกันและกันในเรื่องเล็กๆน้อยๆของกันและกัน
แต่สุดท้ายปลายทางคือความรักที่ก่อตัวขึ้นอย่างมั่นคงค่ะ
      เป็นแนวทะเลทรายที่ต่างจากที่เคยอ่านมามากเลยค่ะส่วนมากจะแอบมีความแฟนตาซีบ้าง
ความหืนจากพระเอกบ้าง555แต่สนุกทุกแนวนะค่ะ
      และแนวหวานละมุนอย่างเรื่องนี้ก็เป็นอีกแนวค่ะที่อ่านแล้วอิจฉาความรักของชารุกข์และกวินท์ มากเลยค่ะ
      ขอบคุณนะค่ะสำหรับงานเขียนที่ทำให้เวลาว่างของคนที่ต้องทำงานอย่างหนักแบกรับความคาดหวังของผู้ป่วยแบบเรามีโมเม้นต์ยิ้มได้แบบสุดปากจากการอ่านนิยายค่ะ.....ขอบคุณค่ะ

[k2blove]

 
ขอบคุณนะ

[se7enayo]

ยังไม่หายคิดถึงกวินท์กับชารุกข์เลย งึมๆ
เอาใจช่วยกับเรื่องใหม่ด้วยนะฮะ

[mild-dy]

 

[PrimYJ]

ยังไม่อยากให้จบเลย ขอตอนพิเศษด้วยได้ไหมคะ

[warin]

ขอบคุณมากค่ะ  สนุกมาก  เขียนเก่งมาก  สำนวนเจ๋ง
ละเมียดละไมมากค่ะ  เขียนผลงานดีๆ  แบบนี้มาให้อ่าน
อีกหลายๆเรื่องนะคะ  รอซื้อเรื่องนี้แบบเป็นเล่มนะคะ
จะรวมเล่มเมื่อไหร่แจ้งข่าวด้วยค่ะ

[lizzii]

ได้อยู่ด้วยกันแล้วน๊าาา ดีจัง

[HISY]

แงง้ จบแล้วว
ขอบตอนพิเศษได้ไหมค้าาา
ชารุกข์คงอยากรักฮาบิบีม๊ากมากกกก อิอิ

[mystery Y]

จบแล้ว สนุกมากเลย ขอบคุณนะคะ

[fahsai]

จบแบบแฮปปี้ ขอบคุณคนแต่งที่แต่งนิยายแนวทะเลทรายให้เราได้อ่าน เราชอบแนวนี้มาก ขอบคุณค่ะ

[namaquaru]

งื้อออออออออออ แฮปปี้สุดดดด ดีใจจังเลย
ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆให้อ่านนะคะ
 

[2pmui]

  จบแล้ว  ขอบคุณจ้าา

[berlyn]

ขอตอนพิเศษษษษษษษ เถอะนะ พลีสสสสสส เราต้องการความหวานของสองคนนี้ค่ะ 555
ชอบความละมุนของคุณพระเอกมากกกก งืออ เป็นคนที่ใช้เหตุผลในทุกเรื่องเลยจริงๆ

[กบกระชายไทยนิยม]

ถ้าโจรจะหวานได้ขนาดนี้ อ๊อย~ ตายสนิทค่ะ

[JUST_M]

จบแล้ววว คิดถึงแน่ๆ


ว่าแต่คนเขียน ขอตอนพิเศษสักหน่อยนะคะ