หัวข้อ: [จบแล้ว]Your Stranger รัก||ไม่||ลืม ตอนพิเศษ คห.1998 P.67 (13/3/63)

[ous_p]

เข้มข้นจนพี่อยากรู้แล้ว

[Yunatsu]

นั้นนนนไงง
คิดไว้ไม่มีผิดดด
เหตุผลที่เลิกก็น่าจะเดาได้
และอุบัติเหตุก็เช่นกัน

จะเปนไงน้าาา

[areenart1984]

เข้มข้น หวานมันส์ เรื่องนี้ ว่าแล้วไปชงกาแฟกินดีกว่า หิววววว รอบดึกกกกกก 

[JustWait]

เอาแล้วๆ...

[JokerGirl]

นี่อาจเป็นสาเหตุที่เมฆต้องบอกเลิกหมอก คุณแม่รึเปล่า เดาๆๆๆไป

[manami_01]

น่านป่มเริ่มมา พ่อหมอกอาจเป็นคนฆ่าหรือเป็นสาเหตุให้ลุกเมฆตาย และเมฆรักลุงมากพอรู้ว่าเกี่ยวข้องกันทำให้เมฆเลิกกับหมอก หรือแม่ของเมฆสั่งให้เลิกกัน และด้วยความที่เมฆรักแม่มากเลยยอมทำตาม หวังว่านี่จะเป็นแค่เรามโนไปเองนะ ถ้าเป็นจริงมันคงยิ่งมาม่ามากกกกกก

[peerapon2130]

อินจนต้องเข่ามาเม้นว่ารอไรท์อัพ แงงงงงง คิดถึงคุณเมฆาา

[TanyaPuech]

แม่ร้ายลึก

เรื่องควรค่อยๆเฉลยได้แล้ววว

[airicha]

ตามอ่านมา ตั้งแต่เรื่อง รักของแว่น
และ รักหลอกเด็ก
สองเรื่องนั้นน่ารักมากค่ะ สนุก ชอบ
และจนมาอ่านเรื่องนี้ เรื่องนี้สนุกนะคะเนื้อเรื่องน่าติดตามมากเลยค่ะ
แต่ว่าคู่รองเยอะไปค่ะ หลายคู่มาก แถมตัวละครก็เยอะแยะไปหมด
อ่านไปอ่านมามันทำให้คู่พระ นาย ที่ควรจะเด่นกลับดรอปไปทำให้ความน่าสนใจจะอ่านลดลงไปด้วยค่ะ
แต่ยังไงก็จะติดตามผลงานเรื่องอื่นๆต่อไปนะคะ คนเขียนเขียนดีค่ะ ชอบ
ขอบคุณค่ะ 

[เก้าแต้ม]

อ่านตอนนี้แล้วสงสารเมฆ ว่าเหตุที่ทำให้เลิกกับหมอกมาจากคนที่ตัวเองรักมากอย่างแม่

[WilpeR]

ว่าแล้วเชียวว่าตระกูลของทางหมอกกับเมฆต้องมีจุดขัดแย้งกัน

[เป็ดอนุบาล]

       จะยังไงต่อไปค่ะลุ้นมากกค่ะ

[หมอตัวเปียก]

ถ้าเดาไม่ผิด เมฆขอเลิกกับหมอกเพราะอยากปกป้องหมอกแน่ ๆ

[pannuna]

เริ่มตื่นเต้นตอนท้าย ชอบตอนหวานๆก็น่ารักดีค่ะ
ปล.ช่วงนี้เหมือนเจอคำผิดบ่อยนะคะ 

[littlepig]

Chapter 25:[Now] เดทแรกครั้งที่สอง

มีนากลายมาเป็นแขกประจำของบริษัททรัพย์ดำรงโดยที่เจ้าตัวดูจะไม่ได้เต็มใจนัก มธุวันได้แต่มองอย่างสงสารเมื่อเห็นเด็กหนุ่มในชุดนักศึกษากอดกระเป๋าเป้แนบอกเดินตามประธานบริษัทออกมาจากลิฟท์ทุกวันหลังเลิกเรียนจากมหาวิทยาลัย จน


เขานึกสงสัยว่าคนขี้หวงอย่างธีรเชษฐ์ยอมให้อีกฝ่ายได้มีเพื่อนกับเขาบ้างมั้ย




แต่วันนี้สถานการณ์ต่างออกไปจากวันอื่น ธีรเชษฐ์ติดคุยธุระสำคัญกับกรรมการบริหารอาวุโสในห้อง ทำให้เด็กหนุ่มร่างเล็กเดินออกมาตามลำพังจากลิฟต์ที่เดิมทีมีเพียงธีรเชษฐ์และมธุวันที่ใช้ได้ สีหน้าของมีนาดูตื่นๆ คาดว่าน่าจากการถูกพนักงานในบริษัทตั้งแต่ยามเฝ้าประตูยันเหล่าพนักงานออฟฟิศยื่นคอยืดยาวออกมายลโฉมจากคอกทำงาน แม้จะผ่านมาหลายวันแล้วแต่ดูเหมือนคนในบริษัทจะยังไม่ชินกับเด็กคนใหม่ของท่านประธานที่ดูจะมีอภิสิทธิ์มากกว่าคู่นอนคนอื่นๆคนนี้เสียที




“สวัสดีครับคุณมธุวัน เอ่อ...คุณเชษฐ์อยู่มั้ยครับ?”




เด็กหนุ่มพนมมือไหว้ทักทายเขา ถามด้วยเสียงเบาหวิวอันเป็นเอกลักษณ์ มธุวันเหลือบมองนาฬิกาบนผนังก่อนจะตอบ



“ท่านประธานคุยธุระอยู่ข้างในครับ เชิญนั่งรอก่อนนะครับ”




ยังไม่ทันจะได้ลุกขึ้นพานักศึกษาตัวน้อยเข้าไปนั่งในห้องรับรองแขก อีกฝ่ายก็ผลุบนั่งลงบนพื้นหน้าโต๊ะทำงานของเขาอย่างว่าง่าย เล่นเขาเลขาหนุ่มรีบปรี่มาประคองเด็กหนุ่มให้ยืนขึ้นแทบไม่ทัน




“ขวางทางใช่มั้ยครับ? ขอโทษนะครับ”




มีนาก้มศีรษะขอโทษขอโพยอย่างสำนักผิด มธุวันไม่เข้าใจจริงๆว่าเด็กน้อยที่บอบบางราวกับเครื่องแก้วนี้ไม่แตกสลายคามือของคนหยาบกร้านอย่างธีรเชษฐ์ได้อย่างไร




“...เชิญที่ห้องรับรองครับ”




เมื่อรู้แล้วว่าบทพี่ชายที่แสนดีไม่ใช่อะไรที่ตัวเองจะสามารถดึงออกมาได้ดั่งใจนึกจากการกลบฝังตัวตนที่นานเกินไป มธุวันใช้วิธีการรับมือกับมีนาแบบลูกค้าคนหนึ่งของบริษัท ซึ่งระยะห่างระหว่างพวกเขากลับดูจะทำให้มีนารู้สึกสะดวกใจที่จะพูดกับเขามากขึ้น อย่างน้อยก็ไม่ตะกุกตะกักอย่างที่เคยเจอกันครั้งก่อนๆ





ร่างโปร่งเปิดประตูห้องรับรองแขกซึ่งเป็นห้องกระจกใสหน้าห้องทำงานของธีรเชษฐ์ เพื่อที่ตนจะได้จับตาดูเด็กหนุ่มได้ตลอดเวลา มีนานั่งลงบนโซฟาตัวยาวด้วยท่าทีแข็งเกร็ง กอดกระเป๋าไว้แนบอกราวกับโล่ป้องกันตัว มธุวันนำของว่างกับ
โกโก้ร้อนมาวางลงตรงหน้าของเด็กหนุ่มที่พึมพำขอบคุณเขาเสียงเบา เขาไม่อยากให้มีนารู้สึกอึดอัดอยูในนี้คนเดียว แต่ก็รู้เช่นกันว่าตนไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีในการช่วยให้อีกฝ่ายผ่อนคลายลง พนักงานคนอื่นในบริษัทยิ่งไม่ต้องพูดถึง ธีรเชษฐ์ได้ตามไปแหกอกคนที่บังอาจชายตามองเด็กน้อยของตนเป็นแน่





มธุวันหมุนตัวกลับออกไปจากห้องกระจกใสตอนที่ดวงตาภายใต้แว่นไร้กรอบเหลือบไปเห็นร่างเล็กของเลขาแก้มป่องของจอมทัพหอบเอกสารเดินมา ริมฝีปากเรียวกระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจ








เขารู้สึกเหมือนกำลังมองดูกระต่ายขนปุยสีขาวเล่นกับหนูตะเภาแก้มป่องผ่านกระจกของร้านขายสัตว์เลี้ยงอย่างไรอย่างนั้น มธุวันเหลือบตาขึ้นจากเอกสารมองร่างของขวัญข้าว เลขาตัวน้อยของจอมทัพที่กำลังพูดคุยก็มีนาอย่างสนุกสนานในห้องรับรองแขก แม้ไม่เคยเห็นรอยยิ้มหวานแบบนั้นบนใบหน้าของมีนามาก่อน แต่เขารู้สึกว่าเด็กหนุ่มเหมาะสมกับรอยยิ้มนั้นมากกว่าใบหน้าวิตกกังวลที่เจ้าตัวชอบทำ ส่วนขวัญข้าวนั้นเป็นคนที่ดูอ่อนกว่าอายุจริงมากเป็นทุกเดิมอยู่แล้ว เมื่อมาอยู่กับมีนาที่ตัวเล็กกว่าไม่มากนักยิ่งทำให้อีกฝ่ายดูเหมือนเด็กมหาวิทยาลัยไม่ก็เด็กมัธยมขึ้นไปอีก




“เหมือนแม่งูกำลังเฝ้าลูกหนูกับลูกกระต่าย”




เสียงทุ้มยียวนที่ดังขึ้นข้างกายทำให้มธุวันตวัดสายตามองอย่างไม่สบอารมณ์ นับวันเมฆายิ่งทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนทุกครั้งที่พบกัน





แต่อย่างน้อยก็ยังดีกว่าความรู้สึกบ้าๆที่เขายังคงกำจัดไปได้ไม่หมดตลอดสี่ปีที่ผ่านมา





“ถ้าผมเป็นงูแล้วคุณเป็นอะไรไม่ทราบ”




“เหยี่ยว...” คนที่มักจะทำหน้านิ่งขรึมตลอดเวลาฉีกยิ้มอวดเขี้ยวแหลมราวกับรู้อยู่แล้วว่าจะถูกสวนมาแบบนี้ “...ชอบกินงู”




“ไม่มีงานทำเหรอครับ?”




มธุวันหันกลับมาสนใจงานของตัวเอง ไม่คิดจะต่อปากต่อคำกับอีกฝ่ายมากไปกว่านี้




“ไม่มี วันนี้มีนัด”




แม้จะไม่ได้หันไปมองแต่รอยยิ้มในน้ำเสียงของอีกฝ่ายแสดงชัดเจน ชั่ววินาทีหนึ่งมธุวันรู้สึกอิจฉาคนที่ทำให้เมฆาเอ่ยถึงด้วยน้ำเสียงแบบนั้น ก่อนที่สติของเขาจะขับไล่ความรู้สึกที่ไม่ควรจะมีอยู่นั้นออกไปแทบจะในทันที




“ก็ไปสิครับ”...จะมาวุ่นวายอยู่ตรงนี้ทำไม



“ก็ลุกสิ”




คำตอบของร่างสูงทำเอาคนฟังขมวดคิ้ว มธุวันหันกลับไปหาร่างสูงอย่างไม่เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูด




“ทำไมครับ?”




“จะให้ฉันไปเดทกับตัวเองรึไง?”




เมฆาเลิกคิ้วถามด้วยสีหน้าราวกับจะบอกว่าเลขาคนเก่งควรจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว มธุวันอยากจะถอนหายใจออกมาดังๆ เขาได้แต่เฝ้าภาวนาให้อีกฝ่ายลืมเรื่องเดทอะไรนั่นไป แต่ด้วยนิสัยของเมฆามธุวันรู้ดีว่าชายหนุ่มไม่มีทางลืม




หึ...ทีเรื่องแบบนี้กลับจำได้นะ




ร่างโปร่งอดยิ้มอย่างสมเพชตัวเองไม่ได้ มธุวันปิดเอกสารที่วางอยู่ตรงหน้าแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยสีหน้าเรียบเฉยอันเป็นเอกลักษณ์




“ไปสิครับ”





เอาเถอะ จะได้ไม่ต้องมีอะไรค้างคากัน










ดูจากการที่อีกฝ่ายขอยืมตัวคนขับรถที่ดีที่สุดของบริษัทซึ่งคิวงานเยอะยิ่งกว่าดาราดังมาเป็นสารถีในเดทครั้งนี้บ่งบอกได้ดีว่าเมฆาเตรียมตัวมามากแค่ไหน




ร่างโปร่งก้าวเข้าไปในรถโดยมีรองประธานหนุ่มตามเข้ามาไม่ห่าง มธุวันขยับตัวแนบชิดกับประตูรถ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจความต้องการพื้นที่ส่วนตัวของเขาถึงได้ขยับเบียดเข้ามาใกล้เสียจนขาของพวเขาทั้งสองแนบติดกัน แม้จะมีเนื้อผ้ากั้นขวาง แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้มธุวันรับรู้ถึงอุณหภูมิร่างกายของอีกฝ่ายน้อยลงสักนิด




“ขยับหน่อยได้มั้ยครับ” มธุวันถาม พยายามข่มน้ำเสียงหงุดหงิดไว้ไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่ายุเขาสำเร็จ




“ไม่ได้”




ชายหนุ่มตอบหน้าตาย เลขาหนุ่มเบือนหน้าหนีไปนอกหน้าต่าง ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับอีกฝ่ายให้มากความ




“แล้วนี่จะพาผมไปไหน?”




“หิวแล้ว ไปหาอะไรกินกันก่อน”





เมฆาว่า เอนหลังพิงพนักอย่างผ่อนคลาย กางแขนวางพาดเบาะตีเนียนโอบไหล่ของร่างโปร่งไว้ มธุวันกลอกตาไปมา แต่ก็ไม่อยากจะเปลืองน้ำลายเถียงกับคนหน้ามึนไปมากกว่านี้




“อยากกินอะไร?”




คนที่เป็นตัวตั้งตัวตีฉุดกระชากลากถู(?)เขาออกมาจากบริษัทถามขึ้นเมื่อรถคันหรูค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากบริษัท



“ถามผมทำไม?” มธุวันถามกลับอย่างไม่เข้าใจ เขาคิดว่าจอมบงการอย่างเมฆาในตอนนี้จะมีแผนไว้แล้วเสียอีก




“ฉันมากับนาย ไม่ถามนายแล้วจะให้ถามพี่สมคิดรึไง?”



เมฆาเลิกคิ้วถาม มธุวันที่ไม่คิดจะทำตัวดีๆให้อีกฝ่ายประทับใจอยู่แล้วกอดอกตอบส่งๆ




“อะไรก็ได้ครับ”




“อย่าเยอะ อะไรก็ได้ไม่มีขาย หาอะไรที่มันง่ายๆหน่อยสิ พี่เขารออยู่นะ”




ร่างสูงพยักเพยิดไปทางคนขับรถที่กำลังรอจุดหมายปลายทางจากนายจ้าง นอกจากจะไม่ช่วยคิดแล้วยังโบ้ยความผิดให้เขาเป็นคนเรื่องมากอีก นี่เมฆาคิดจะจีบเขาหรืออยากให้เขาเหม็นขี้หน้ามากกว่าเดิมกันแน่




ได้...อยากให้เขาเลือกร้านใช่มั้ย?










พวกเขาทั้งสองมายืนอยู่หน้าร้านกุ้งเผาเจ้าดังร้านหนึ่ง สมัยที่คบกันมธุวันเลิกทานกุ้งอย่างเด็ดขาดด้วยกลัวว่าหากเมฆาจูบเขาจะทำให้เกิดอาการแพ้ จนเพื่อนๆรอบข้างหลายคนคิดว่าร่างโปร่งเองที่แพ้กุ้ง แต่ถึงแม้จะเลิกกันมาสี่ปีแล้ว เลขาหนุ่มก็ไม่ได้ทานอาหารทะเลชนิดนี้บ่อยนัก




มธุวันหันไปหาคนที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยสีหน้าของผู้ชนะ แต่เมฆากลับเดินเข้าไปในร้านด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง เล่นเอาคนที่คิดจะแกล้งด้วยความหมั่นไส้เฉยๆคว้าข้อมือของอีกฝ่ายไว้แทบไม่ทัน




“จะทำอะไร?”




“จะกินที่นี่ไม่ใช่เหรอ?” คนที่โดนรั้งตัวไว้เลิกคิ้วถาม “หรืออยากให้ฉันจูงมือเข้าไป?”




“อยากตายรึไง?”




มธุวันเผลอกระชากเสียงอย่างไม่พอใจ ความเป็นห่วงอีกฝ่ายมักจะทำให้มธุวันเผลอหลุดแสดงกิริยาที่...รุนแรงกว่าปกติออกมาเสมอ ถึงแม้จะรู้เรื่องนี้ดีแต่ร่างโปร่งก็ยังไม่สามารถห้ามตัวเองได้เสียที




“แล้วจะเอายังไง”




เมฆาเลิกคิ้ว แต่สีหน้าของร่างสูงดูสนใจในท่าทีของเขามากกว่าหงุดหงิด มธุวันกัดริมฝีปากเมื่อแผนเอาคืนอีกฝ่ายที่ไม่ได้คิดให้ถี่ถ้วนย้อนกลับมาเล่นงานตัวเอง ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นร้านอาหารเล็กๆที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากร้านที่พวกเขายืนอยู่ ริมฝีปากเรียวขยับยิ้ม



-------

เก๊ารู้นะว่าสั้น แต่ไม่ค่อยว่างเลยฮืออออ

[Jadd]

 

[B52]

 

[แม่น้องเปา]

ขอบคุณค่ะ รอได้ๆๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

หมอกแกล้งเมฆ 
แล้วตัวเอง ก็เจ็บเป็นทุกข์ซะเอง 
       
 

[donutnoi]

รอๆ   

[areenart1984]

กินไรดี ข้าวผัด ก๋วยเตี็ยว ข้าวมันไก่  ข้าวขาหมู ข้าวหมูแดง-หมูกรอบ ขนมจีน กระเพาะปลา ข้าวราดแกง ผัดไท หมอกจะพาเมฆไปหม่ำอะไรนะ 

[Minty]

รอได้ค่ะ

[aurusma]

เมฆก็จำได้แล้วไงว่า หมอกรู้ว่าเมฆแพ้กุ้ง

[box23572]

มาแล้วววววววว รอๆๆๆๆๆๆ อยู่นะ ครับ

[A_Narciso]

ปมเริ่มคลี่คลายแล้ววว ลุ้นๆ

[Supparang-k]

    งานเอาคืนจะสำเร็จได้รึป่าวน้อออออ

[Dee^daY]

รอกันต่อไป ..

[ดาวโจร500]

 

[JustWait]

 

[่jum]