บัลลังก์ปักษา
ตอนที่ 1
โซนหอพักชาย
ผมที่เป็นคนกรุงเทพฯ มาตั้งแต่เกิดอดที่จะอ้าปากค้างเมื่อเห็นหอพักที่นี่ไม่ได้ ภาพที่ผมคิดไว้ก็คือมันจะต้องเป็นหอพักหกหลังที่แออัดยัดเยียดมากแน่ๆ แต่เปล่าเลยครับ หอหนึ่งถึงหอหกถูกแบ่งออกเป็นสัดเป็นส่วน มีลานจอดรถประจำอยู่ทุกหอ นั่นหมายความว่าโซนหอพักชายเป็นอะไรที่กว้างขวางมากมายจริงๆ
ผมยืนอยู่หน้าประตูรั้วที่แบ่งกั้นระหว่างโลกของหอพักและก็โลกภายนอก รู้สึกตื่นตาตื่นใจแบบแปลกๆ เพราะเท่าที่ฟังจากไอ้เชี่ยป๊อบมา ดูเหมือนที่นี่จะเคร่งเรื่องหอกับคนในหอมากๆ ซึ่งผมสัมผัสได้ตั้งแต่วินาทีแรกที่มายืนอยู่ตรงนี้แล้วล่ะ
คนที่เหมือนกันแม่งจับกลุ่มกันเป็นกลุ่มเป็นก้อนจริงๆ ครับ
ผมจะยึดว่าเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม ไม่ว่าผมจะถูกส่งไปอยู่หอไหนผมก็จะไม่โวยวายอะไรอีกต่อไป ถ้าประธานหอเลือกคนเข้าหอกันจริงๆ ก็ต้องมีคนรู้แหละว่าผมต้องอยู่หอที่เท่าไหร่
มีเด็กปีหนึ่งมาใหม่หลายคนทยอยเดินเข้าไปข้างใน ผมเดินตามคนเหล่านั้นไป ก่อนจะมองดูหอแต่ละหอที่ผมเดินผ่านเพื่อเป็นการสำรวจและพิสูจน์ว่าจริงอย่างที่ไอ้เชี่ยป๊อบมันเล่ามั้ย
หอแรกที่ผมเดินผ่านก็คือหอหนึ่ง หอเด็กเรียน
ลักษณะของหอค่อนข้างเรียบง่ายและโคตรสงบ คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าหอนี้และพร้อมจะเข้าไปพักอาศัยได้ทันทีมีแต่คนที่น่าจะมาจากคณะที่เรียนหนัก พวกหมอ ทันตะ เภสัช วิทยาศาสตร์ อะไรประมาณนั้น ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมไอ้ป๊อบมันถึงบอกว่าหอหนึ่งไม่เหมาะกับผม เพราะผมอยู่ในที่ๆ มีแต่คนเอาแต่เรียนอย่างบ้าคลั่งแบบนี้ไม่ได้แน่ๆ
เพราะฉะนั้นผมจะตัดหอหนึ่งออกไปจากตัวเลือกของผม
หอต่อมาคือหอสอง หอนักกีฬา
“ไอ้สัด ชักช้า ไวๆ เลย” ตอนที่ผมเดินผ่าน ผมได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวาย ข้างหน้าหอสองมีพวกนักศึกษาชายหุ่นกำยำยืนรอต้อนรับเด็กปีหนึ่งอยู่ ความรู้สึกของผมคือเหมือนแม่งไม่ได้มาต้อนรับ แต่มาแกล้งเด็กมากกว่า
“เอากระเป๋าไปเก็บแล้วรีบลงมาส่วนกลางด้วย ประธานหอมีเรื่องจะคุยด้วย ให้ไวๆ”
“ไอ้คนนั้นไม่รีบยกกระเป๋าขึ้นไปล่ะวะ มัวแต่คุยห่าคุยเหวอะไร มันขวางทางคนอื่นเขา”
“ช่วยเพื่อนด้วย อย่าช่วยแต่ตัวเอง”
หอสองแม่งเถื่อนว่ะ จริงๆ ผมอยู่กับไอ้พวกนี้ได้นะครับ เพียงแต่ว่าผมคงทนให้พวกแม่งข่มผมเพราะผมเป็นปีหนึ่งทั้งปีไม่ไหวแน่ๆ ผมรีบขยับหน้าหนีจากพวกหอสอง จากนั้นผมก็เจอะเข้าอย่างจังกับกองทัพมนุษย์เสื้อสีน้ำเงินเข้ม
“นิติ บุญญวาณิชย์ ทายาทคุณโสภาพรรณ บุญญวาณิชย์ อยู่ปีหนึ่ง คณะบัญชี” หนึ่งในนั้นพูดชื่อแม่ผมด้วยเสียงอันดังกึกก้อง ไอ้สัด มึงเป็นใครเนี่ยยยยย
คนพูดเดินเข้ามาใกล้ผม มองดูผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“เสื้อ ผ่าน”
หา อะไรของแม่ง
“กางเกง ผ่าน”
เชี่ยอะไรของมึง
“รองเท้า ผ่าน นาฬิกา TAG Heuer โคตรจะผ่าน!” ดูมันชอบนาฬิกายี่ห้อเดียวกันกับผมนะครับเนี่ย “คนนี้ผ่านครับพี่ตั้ม ดูรวยตั้งแต่นามสกุล หนังหน้ารวมไปถึงของใช้”
ผมยืนเอ๋ออยู่ต่อหน้าคนพวกนี้อย่างงงๆ จู่ๆ แม่งก็มามองและก็มาพูดชื่อผม ชื่อแม่ผม และก็พูดสิ่งที่อยู่บนตัวผมออกมาหมดว่าผ่านหรือเปล่าอย่างหน้าตาเฉยชาพร้อมกับการมองตั้งแต่หัวจรดเท้า
ได้แต่นึกสงสัยในใจว่าพวกมึงกำลังทำห่าอะไรกันอยู่
“กูคิดว่ามึงคงต้องมาอยู่หอสี่แล้วล่ะ มึงเดินตามหลังไอ้นี่ไปก็แล้วกัน” ไอ้พี่ตั้ม ดูจากป้ายชื่อแล้วพี่มันคงเป็นประธานหอสี่พูดกับผมเสียงแข็งเหมือนเป็นคำสั่ง จากนั้นก็ตั้งท่าจะเดินหนี
ผมแม่งไม่ถูกชะตากับหอสี่ซึ่งเป็นหอคนรวยตั้งแต่วินาทีแรกแล้ว ถ้าจะให้อยู่ทั้งสี่ปีโดยมีคนมาให้ความสนใจเสื้อผ้าหน้าผมและฐานะการเงินของที่บ้านตลอดแบบนี้ ผมอึดอัดตายห่า
“เชี่ยตั้ม” มีคนมาขวางทางพี่ตั้มไว้ ผมอ้าปากค้างเติ่งเพราะคนที่มาใหม่หน้าตาหล่อแบบโคตรไร้ที่ติ งดงาม สง่างาม อะไรเทือกๆ นั้นเลย ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ครับ แม่งเหมือนหลุดออกมาจากภาพวาดการ์ตูนญี่ปุ่นอ่ะ
“สัดอ้าย มีอะไร” ไอ้พี่ตั้มแม่งไม่ให้เกียรติความงดงามของพี่มันเลย
“ไอ้นี่มันต้องอยู่หอสาม” คนจากหอสามเหรอวะ ผมมองดูป้ายชื่อ เฮ้ย นี่มันพี่อ้ายที่ไอ้เชี่ยป๊อบมันพูดถึงนี่หว่า คนนี้ต้องเป็นประธานหอสามแน่ๆ เพราะท่าทางพี่มันกล้าไฟต์กับไอ้พี่ตั้มมากๆ พี่ตั้มดูเหมือนจะชินกับหน้าตาของพวกหอสามเป็นอย่างดี ก็เลยไม่ได้สนใจอะไรมากมาย
“มันรวยนะ”
“แต่น้องมันดูหล่อมากกว่ามันดูรวย”
แม่งต้องวุ่นวายอะไรกันขนาดนี้เลยเหรอวะ พี่ตั้มกลอกตาขึ้นไปบนฟ้า “มึงรู้ตัวป่ะว่ากูหมั่นไส้มึงกับคนในหอมึงฉิบหาย เอะอะอะไรก็หล่อ เอะอะอะไรก็หน้าตาดี มีดีแค่อย่างเดียวทำไมเอามาโม้จังวะ”
แม่ง บรรยากาศมาคุว่ะ จะต่อยกันมั้ยเนี่ย ผมมองประธานหอสองคนสลับกัน
“กูรู้ บางทีกูก็หมั่นไส้ตัวเองเหมือนกัน”
เหยดเข้ แบบนี้เรียกว่าพี่มันหล่อแบบที่รู้ตัวว่าหล่อแถมยังกวนประสาท พี่อ้ายไม่ได้สนใจว่าใครจะเหน็บแนมเรื่องนี้ สงสัยคงโดนมาทั้งชีวิตจนเคยชิน ผมมองพี่อ้ายอย่างทึ่งๆ และก็ลุ้นอยู่ในใจว่าพี่มันจะสามารถเอาชนะพวกคนรวยพวกนี้ได้มั้ย
“ให้เด็กมันเลือกละกัน” พี่ตั้มหันมาถามผมอย่างเบื่อๆ ผมถึงกับสะดุ้ง “กูรู้มึงหล่อ แต่มึงใช้ชีวิตอย่างคนรวยจะเหมาะกับมึงมากกว่าเชื่อกูดิ เรามีปาร์ตี้ริมสระน้ำทุกวันเสาร์ เหมาร้านเหล้าทุกวันศุกร์ มีแม่บ้านคอยทำความสะอาดห้องให้ มียามรักษาความปลอดภัยตลอด 24 ชั่วโมง มี...”
“ผมอยู่หอสามดีกว่าครับ” ผมพูดตัดประโยคไอ้พี่ตั้ม เพราะกลัวพี่มันจะสาธยายอะไรเว่อร์ๆ ออกมามากกว่านี้ เพราะผมกะจะมาอยู่หอในมหา’ลัยนะ ไม่ได้มาอยู่ในเพนเฮาส์
พี่ตั้มส่ายหน้าใส่ผม แต่ไม่ได้มีสีหน้าว่าจะตำหนิผมอะไรขนาดนั้น พวกชุดดำทุกคนเดินผ่านหน้าผมไป ผมหันมาหาพี่อ้ายที่มองผมเหมือนผมทำถูกแล้ว
มอนี้มันเลือกหอตามความสมัครใจได้เหมือนที่ไอ้เชี่ยป๊อบพูดไว้จริงๆ นี่หว่า ผมรู้สึกถูกชะตากับพี่อ้ายมากกว่าพี่ตั้ม ไม่ใช่เพราะพี่มันหล่อหรือมีความมั่นใจ แต่ดูคุยด้วยง่ายมากกว่าไอ้พี่ตั้ม พวกหอสอง และก็พวกหอหนึ่ง
ผมจำไม่ได้แล้วว่าหอห้ากับหอหกเป็นพวกไหน แต่ในเมื่อมันมาถึงขนาดนี้แล้ว ยังไงผมก็คงต้องอยู่หอสามแล้วล่ะครับ
“มึงเข้าไปนั่งรอตรงส่วนกลางก่อน หิวก็ไปหาอะไรแดกที่โรงอาหารกับซูเปอร์มาร์เก็ตได้ เดี๋ยวกูได้เด็กครบแล้วจะเข้าไปจัดห้องให้” พี่อ้ายพูดอย่างง่ายๆ น้ำเสียงช่างแตกต่างกับใบหน้าและก็ท่าทางอันโคตรสง่างาม จะว่าไปพี่มันก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งนี่แหละนะ
“โอเคครับ”
“มึงชื่ออะไร เรียนคณะอะไร”
“ทนายครับ อยู่บัญชี”
“หา ชื่ออะไรนะ”
“ทนาย”
“ถ้ามึงชื่อทนาย งั้นกูก็ชื่อนายแบบแล้ว”
นั่นมุขเหรอ ผมเลิกคิ้วใส่ประธานหอสาม “ผมชื่อทนายจริงๆ ชื่อจริงผมชื่อนิติ”
“เฮ้อ ลูกใครหนอพ่อแม่ช่างตั้งชื่อ”
“ผมเข้าไปในหอแล้วนะ”
“เออ”
แม่งไม่ได้คุยยากหรือผมเหมาะที่จะอยู่ในหอสามภายในการดูแลของไอ้พี่อ้ายนี้จริงๆ วะครับ ผมหันไปมองดูพวกปีหนึ่งที่เริ่มขนของตัวเองเข้าไปยังโซนส่วนกลางของตึกหอสามที่อยู่บริเวณชั้นหนึ่ง
ไอ้สาดดดดดดดดด นี่มันอะไรกัน
ไอ้นี่ก็หล่อ ไอ้นั่นก็หล่อ ไอ้ห่าที่อยู่ตรงโน้นก็หล่อ!
แม่งเป็นหอที่คัดหน้าตาคนที่จะเข้ามาอยู่จริงๆ เหรอวะ ฟังดูน่าหมั่นไส้แต่แม่งจริงฉิบหาย เพราะหล่อกันทุกคนเลยครับ หล่อกันไปคนละแบบ แต่ก็หล่อกันจริงๆ
“แดกเกาเหลาร้านเจ๊ฝ้ายกัน”
“สั่งเผื่อกูด้วย กูไปหาน้องกูก่อน”
“ทำไมคนมันดูเยอะๆ จังวะ”
“วันนี้วันเข้าหอของพวกปีหนึ่งไง”
รุ่นพี่ที่อยู่หอมาก่อนหลายคนเดินลงบันไดพร้อมกับพูดคุยกัน ผมขยับตัวออกเพื่อหลีกทางให้ มองดูคนเหล่านั้นด้วยสายตาอึ้งจนไม่รู้จะอึ้งยังไง นี่วงบอยแบนด์ป่ะวะ หรือว่าที่นี่เขามีจัดประกวดชายงาม ทำไมถึงได้หน้าตาดีอะไรขนาดนี้ ปกติแล้วผมไม่ค่อยสนเรื่องผู้ชายที่หน้าตาดีหรอกนะครับ แต่ในเมื่อมันมารวมกันอยู่ในที่เดียวแบบนี้ผมอดที่จะตกตะลึงไม่ได้จริงๆ
“กูจะด่าไอ้ไมล์ให้ยับ” เสียงคุ้นหูดังขึ้นจนผมต้องหันไปมอง
นางฟ้าที่ผมเรียกว่าไอ้สำลีในสนามบินที่ผมเจอนี่หว่า แม่งมาได้ไงวะ มันกับเพื่อนหน้าหล่อกำลังเดินเข้ามาในตึก ซึ่งพร้อมๆ กับพวกปีหนึ่งที่เข้ามาใหม่คนอื่นๆ
“มันต้องโดนไม่ใช่น้อย”
“เฮ้ย” ไอ้สำลีอ้าปากค้างเมื่อเห็นผม “ไอ้เต ไอ้นี่ไง คนที่เจอในสนามบิน”
“...”
“กะแล้วว่าต้องเป็นเด็กมอเรา”
“และกูก็กะแล้วว่าแม่งต้องหนีหอนี้ไม่พ้น” ผมคิดไปเองหรือเปล่าว่าไอ้เตคนนี้มันดูไม่ค่อยชอบผม มันชักสีหน้าใส่ผมทันทีหลังจากที่เห็น
เออ กูก็ไม่ถูกชะตากับมึงเหมือนกันล่ะวะ
“ก็น้องมันเล็งหอสามไว้อยู่แล้ว”
กูไม่ได้เล็งเว้ย แค่ไหลมาตามน้ำเอง นี่เป็นอีกครั้งแล้วที่พวกมึงนินทากูเหมือนกูไม่ได้ยืนอยู่ใกล้ๆ ไอ้พวกเหี้ย
“อาสา มึงขึ้นไปก่อนเลย เดี๋ยวกูหาซื้ออะไรก่อน”
“โอเค”
เมื่อตะกี้ไอ้คนที่ชื่อเตมันพูดว่าอะไรนะ
อาสา
อาสาเหรอ
อาสางั้นเหรอวะ!
ชัดเจนแจ่มแจ้ง นางฟ้าประจำสนามบินคือคนเดียวกันกับนางฟ้าประจำหอพักชายล้วน
ไม่มีอะไรจะเถียงเลยสักคำครับ เพราะหลักฐานมันเห็นอยู่ทนโท่จนแทบจะตำตาผม เข้าใจแล้วว่าทำไมแม้กระทั่งผู้ชายด้วยกันยังปลื้ม ก็มันเล่นมีดีตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบนี้ใครบ้างที่จะไม่ชอบ ผมเห็นเด็กหอสามใหม่หลายคนหันมาเหลียวมองไอ้อาสาอะไรนี่กันตาเป็นมัน
...แต่มันกลับเลือกที่จะมองมาที่ผมแทน
“มองไรวะ”
คำพูดอาจจะฟังดูโหด แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่เลยครับ ไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด มันเหมือนหมาตัวเล็กๆ มาขู่ผมอ่ะ
“กูไม่ได้มอง” กูแค่เหลือบมองมึงนิดหน่อย ไม่ได้มองเต็มๆ ตา เพราะงั้นมันจะเรียกว่ามองไม่ได้เว้ย
“เฮ้ย กูอยู่ปีสองนะ กูเป็นรุ่นพี่มึง มึงพูดดีๆ”
“กูอายุเท่ามึง กูซิ่วมา”
“ซิ่วมายังไงก็ต้องเป็นน้อง”
“กูไม่เป็น”
อาสาอ้าปากค้าง คงไม่คิดว่าผมจะกล้าต่อปากต่อคำด้วย ก็ผมคิดงั้นจริงๆ นะ ถึงมันจะดูว่าผมไม่เคารพรุ่นพี่ ไม่เคารพในกฎที่ว่าเข้าเรียนก่อนคือพี่ เข้าเรียนพร้อมกันคือเพื่อน เข้าเรียนทีหลังคือน้องก็เถอะ ไม่รู้ล่ะ ผมมาเรียน ผมไม่ได้มาเคารพกฎนี่
ผมล้อเล่น
จริงๆ แล้วผมเคารพคนที่ผมอยากเคารพน่ะครับ (แล้วจะร่ายทำไมตั้งยาว) กับไอ้นี่ผมไม่คิดจะเคารพอะไรมันอยู่แล้วเพราะมันนินทาผมที่สนามบินแล้วหัวเราะคิกคัก ผมไม่ชอบคนนินทาระยะเผาขน และถ้าคนๆ นั้นเป็นผู้ชายเหมือนกันผมยิ่งไม่ชอบใหญ่
ถ้ามันไม่ทำแบบนั้นผมอาจจะเรียกมันว่าพี่อาสาไปนานแล้วครับ
“พี่อ้าย พี่รับเด็กผีที่ไหนมาเนี่ย” อาสาหันไปพูดกับพี่อ้ายที่เดินเพิ่งเข้ามาในตึก
“มันเชียร์ลิเวอร์พูล มันเด็กหงส์” พี่อ้ายชี้ไปไปที่สติกเกอร์ทีมที่แปะอยู่บนกระเป๋าของผม พี่แม่งใช่ว่ะ กวนประสาทได้ใจผมจริงๆ
“เฮ้ยพี่ อย่าเพิ่งตลกตอนนี้”
“มีอะไรอาสา”
ไหนดูซิ มึงจะขี้ฟ้องมั้ย ผมหรี่ตามองมันเล็กน้อย อาสามองผมอยู่นานจากนั้นมันก็ตัดสินใจที่จะไม่พูดอะไร
“ไม่มีอะไรแล้วพี่ ผมขึ้นห้องก่อนนะ” มันไม่ได้ขี้ฟ้องแฮะ
“อะไรของมึงวะ คราวหลังก่อนคุยกับกู มึงควรประชุมกับตัวเองก่อนแล้วค่อยมาคุย”
อาสาเดินขึ้นบันไดไปแล้ว ส่วนพี่อ้ายส่ายหน้าอย่างระอาตาม เป็นความสัมพันธ์ที่ดูตลกแต่ก็ดูแน่นแฟ้นสนิทชิดเชื้อกันดี ผมมองตามไอ้อาสาไปแบบไม่รู้ตัว
“เห็นนางฟ้าวันนี้ มึงจะโชคดีไปทั้งวันนะ” พี่อ้ายพูดกลั้วหัวเราะ คำว่านางฟ้าสำหรับไอ้อาสาคงเป็นอะไรที่ติดตัวมันจนแงะไม่ออก เพราะพี่อ้ายพูดเหมือนว่าเรื่องนี้เป็นสิ่งที่รู้กันไปทั่ว
“มันแม่งเป็นนางฟ้าจริงๆ เหรอวะพี่”
“แล้วมึงคิดว่าใช่มั้ยล่ะ”
ผมมองดูคนรอบข้างใต้ตึกหอสามแห่งนี้ มันมีแต่คนหน้าตาดีจริงๆ แต่ไม่มีใครเป็นแบบอาสาเลยสักคน ไม่มีใครดึงดูดให้ผู้ชายอย่างผมต้องมองอ่ะ
“ก็คงใช่แหละ” ผมรับคำอย่างเสียไม่ได้
“ลองดูว่าตลอดทั้งวันนี้มึงจะโชคดีมั้ย”
“พี่เจอมันบ่อยป่ะ”
“กูเป็นประธานหอนี้ กูเจอมันทุกวัน”
“แล้วพี่โชคดีมั้ยครับ”
“ก็ดีนะ กูเรียนเก่งได้เกรดเอตลอด แต่กูเสือกหล่อ ก็เลยมาติดแหงกกับพวกมึงที่หอสามนี่ไง”
มันเกี่ยวกับโชคมั้ยวะนั่นน่ะ ไหงกลายเป็นบ่นปัญหาชีวิตไปซะฉิบ
“อาสามันก็ดีนะ แต่ไม่ดีตรงที่กูต้องมาคอยกันท่าพวกหออื่นที่จะเข้ามาหามันนี่แหละ แม่งเหนื่อยฉิบหาย เดี๋ยวกูจะไปพูดให้พวกปีหนึ่งอย่างมึงฟัง ว่าที่พวกมึงได้มาอยู่หอนี้เพราะพวกมึงหน้าตาดีและดูเข้ากับพวกกูรุ่นพี่หอสามได้ก็จริง แต่ก็ยังมีสิ่งที่ต้องทำ และมันเป็นการทำเพื่อหออย่างหนึ่ง”
“ทำอะไรวะพี่” ฟังดูยิ่งใหญ่เหมือนเหล่าซูเปอร์ฮีโร่ที่ต้องปกปักษ์รักษาชีวิตของผู้คนบนโลก
“เป็นหูเป็นตา อย่าให้พวกหออื่นมายุ่งกับอาสา”
ถ้านั่งอยู่บนเก้าอี้อยู่ก็คงจะหงายเงิบตกเก้าอี้ไปแล้ว...ไอ้อาสามันมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่เข้าใจ
“คงไม่มีใครยุ่งกับมันขนาดนั้นหรอกมั้ง” ปากกล้าออกอย่างนั้น น่ารักก็จริงแต่ไม่น่าเข้าใกล้สักนิด
“สาด ไม่รู้อะไรซะแล้ว นอกจากมันจะเป็นนางฟ้าประจำหอชาย ไอ้อาสามันยังเป็นเหมือนอะไรสักอย่างที่แม่งนั่งอยู่บนบัลลังก์” ผมทำสีหน้างงใส่ “กูพูดแค่นี้ดีกว่า เดี๋ยวจะหาว่ากูพูดเยอะ”
พูดมาซะขนาดนี้แต่ก็ตัดบทเฉย อะไรของพี่อ้ายวะครับ
“มึงไปนั่งรวมกับพวกปีหนึ่งตรงนู้นไป เดี๋ยวกูจัดห้องให้”
ผมพยักหน้า แม้จะมีเรื่องที่ผมยังไม่รู้อีกตั้งมากตั้งมาย แต่ผมก็จะไม่ขอเซ้าซี้ให้เยอะไปมากกว่านี้ เพราะถ้าอะไรหลายๆ อย่างมันชัดเจนตายตัวขนาดนี้ สักวันผมคงต้องรู้เอง
เช่นเรื่องไอ้อาสา อยากรู้จริงๆ ว่าแม่งจะฮอตสมกับคำว่านางฟ้าหรือเปล่า
20 นาทีต่อมา
สาดดดดดดดด เกิดมาก็เพิ่งเคยอัปยศอดสูแบบนี้
ตอนที่จับกลุ่มเพื่อหารูมเมต 4 คน ผมกลายเป็นเศษที่เหลือจากกลุ่มเด็กปีหนึ่งใหม่ของหอสามทั้งหมด
ว็อทเดอะฟ๊าคคคคคคคคคคคค
“ตอนจับกลุ่มสี่คนทำไมมีแต่คนกระโดดหนีผมล่ะ” ผมรู้สึกว่าจะคุยเหี้ยอะไรกับพี่อ้ายก็ได้ เพราะงั้นผมก็เลยโวยวายเหมือนน้องชายกำลังบ่นให้พี่ชายฟัง “ผมมีอะไรผิดปกติเหรอพี่”
“กูก็ไม่อยากพูดหรอก เดี๋ยวจะหาว่ากูอวยมึง”
“พูดมาเหอะ”
“มึงหล่อเกินไป”
“เฮ้ย อะไรนะ”
“หล่อจนข่มคนอื่นไปหมด”
“ผมน่ะเหรอ เมื่อกี้มีคนหล่อกว่าผมตั้งเยอะนะ”
“นั่นความคิดมึงไง ไม่ใช่ความคิดคนอื่น” พี่อ้ายทอดถอนใจ “ตอนนี้มึงไม่ใช่เดือนหอ มึงเลือกอยู่คนเดียวหรือเลือกอยู่กับใครไม่ได้ เพราะงั้นเป็นหน้าที่ของกูที่จะจับมึงโยนเข้าใส่ห้องที่กำลังว่าง” ผมมึนไปหมดแล้ว รู้สึกเซ็งปนหงุดหงิดเพราะโดนเด็กปีหนึ่งเหมือนกันวิ่งหนีผมราวกับผมเป็นตัวประหลาด
ผมอยู่ในห้องที่พี่อ้ายเรียกมันว่าออฟฟิศประธานหอ เป็นห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ ที่มีแต่โต๊ะกับเก้าอี้ประธานแค่นั้นเองครับ พี่อ้ายกดโทรศัพท์ประจำโต๊ะของตัวเองอย่างคล่องแคล่ว ซึ่งมีป้ายชื่อว่านายอัจฉริยะ ประธานหอสามวางอยู่ด้วย
“ฮัลโหล ใครพูดวะ อืม มีเด็กปีหนึ่งมาใหม่แล้วเศษคนหนึ่งว่ะ หาห้องลงไม่ได้ ห้องมึงเตียงว่างเตียงหนึ่งใช่มั้ย”
ผมขยับตัวไปมาด้วยความเซ็งสุดกู่
“งั้นเอาเด็กคนนี้ไปอยู่หน่อยนะ มันเรียนบัญชีเหมือนมึงกับไอ้ไมล์อ่ะ น่าจะเข้ากับมึงได้”
ห้องนี้มีรุ่นพี่คณะเหรอ แถมยังมีตั้งสองคน เฮ้ย ชักน่าสนใจขึ้นมาแล้ว เผื่อจะได้ปล้นชีทปีที่แล้วมาอ่านบ้าง
“ห้องอื่นเต็มหมดแล้ว มึงก็รู้นี่” พี่อ้ายมองมาที่ผม “มีเชี่ยไรสัดเต หน้าตาเหรอ ก็เหมือนคนในหอเราอ่ะ”
ผมขมวดคิ้ว
“มึงถามเยอะจังวะ เซ้าซี้ฉิบหาย อะไรนะ ใช่คนที่ตัวสูงๆ มั้ยเหรอ มันก็สูงนะ”
นอกจากหอนี้จะคัดคนเข้ามาอยู่ที่หน้าตาแล้ว ตอนเลือกคนเข้าห้องก็ยังต้องเลือกที่หน้าตาอีกเหรอวะ เชื่อแม่งเลย
“สาดดดดดด ถามเยอะกูไม่ตอบแล้ว กูให้เวลาพวกมึงเคลียร์ห้องให้เด็กใหม่สิบนาที เดี๋ยวกูจะพามันขึ้นไป แค่นี้แหละ” พี่อ้ายวางหูอย่างกระแทกกระทั้น “งานกูก็เยอะตายห่าอยู่แล้ว สัดเตยังจะมาเรื่องเยอะอีก เดี๋ยวแม่งโดนแน่” ท่าทางพี่มันพูดไปงั้น คงไม่ทำจริงๆ หรอก แต่ถ้าเป็นพวกหอสองพูดล่ะก็ไม่แน่ “ห้องที่มึงจะได้ไปอยู่คือห้อง 204 นะ ห้องไอ้อาสามัน”
“หา” ผมร้องเสียงหลง จะเป็นห้องใครก็ได้แต่ทำไมต้องเป็นห้องไอ้นั่น!
“เป็นไงล่ะ โชคดีมั้ย เจอนางฟ้าประทานพรเข้าไป”
“ผมไม่ได้อยากอยู่เลยเหอะ” ถ้าไอ้อาสามันคือนางฟ้าและก็มีคนจากหออื่นมายุ่งกับมันเหมือนที่เขาร่ำลือกัน มันจะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของความฉิบหายอย่างแท้จริง
ผมอยากมาเรียน ไม่ได้อยากมาเจอความวุ่นวายนะครับ
“ไอ้สัด คนอยากอยู่ห้องเดียวกับอาสาเยอะจะตายห่า แต่ไม่มีใครได้อยู่เลยสักคน มึงมามอนี้แค่แป๊บเดียวและมึงก็ได้อยู่ห้องของอาสาทันทีทันใด มึงควรจะดีใจนะ”
“ผมไม่...”
“การจัดแบ่งห้องของกูถือเป็นเด็ดขาด นอกเสียจากมึงจะถูกโหวตให้เป็นเดือนหอ มึงถึงจะมีสิทธิ์เลือกห้องของตัวเอง”
โวะ ผมทำหน้าอารมณ์เสียใส่พี่อ้ายที่ไม่ได้ถือสาอะไรผมเลยแม้แต่น้อย
นางฟ้าบ้าอะไรวะ ประทานความซวยมาให้กูเนี่ย
แม่งน่ารักก็จริง แต่ช่วยไปน่ารักไกลๆ กูได้ป่ะวะ กูไม่สะดวกให้มึงมาน่ารักใกล้ๆ จริงๆ สาดดดดดด
หน้าห้อง 204
โคตรไม่อยากมา โคตรอยากหันหลังกลับไป แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ขัดพี่อ้ายไม่ได้ เพราะพี่มันดูเป็นใหญ่ที่สุดในหอนี้แล้วอ่ะ อีกอย่างผมไม่อยากทำตัวมีปัญหาด้วย เพราะกลัวว่าพี่อ้ายจะส่งผมไปอยู่กับพวกหอสอง ซึ่งอาจจะเป็นปัญหาใหญ่กว่าที่ผมได้อยู่ห้องเดียวกับอาสาก็ได้
คิดไปคิดมา กูยอมก็ได้วะ
หลังจากที่พี่อ้ายเคาะประตูสามที ประตูก็ถูกเปิดออก คนที่เปิดประตูคืออาสา มันมองพี่อ้าย จากนั้นก็มองมาที่ผม มันชักสีหน้าทันทีที่เห็นว่าผมคือคนที่จะมาเป็นเพื่อนร่วมห้องของมันนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
“คนอื่นไม่ได้เหรอพี่”
กูก็ไม่ได้อยากอยู่กับมึงเท่าไหร่หรอก ผมแสดงสีหน้าว่าเซ็งออกไปอย่างเต็มที่
“อย่ามาเรื่องมาก”
บอกแล้วว่าพี่อ้ายมีอำนาจสูงสุด อาสาจำใจต้องเปิดประตูห้องให้กว้างขึ้น ภาพที่ผมเห็นก็คือผู้ชายตัวสูงสองคนยืนจ้องเขม็งมาที่ผม คนหนึ่งก็คือไอ้เต ไอ้หน้าหล่อผู้ที่ผมเจอมาก่อนหน้านี้และเป็นคนไม่น่าจะชอบผมเท่าไหร่ ส่วนอีกคนก็คือใครไม่รู้แต่ก็ดูหล่อสมกับคำว่าเป็นเด็กหอสามครับ
ไอ้เตดูหล่อแบบเย็นชา ส่วนอีกคนดูหล่อแบบอบอุ่น
แม่งช่างบาลานซ์อะไรขนาดนั้น
“พี่อ้าย หวัดดีพี่” คนที่หล่ออบอุ่นไหว้พี่อ้าย พี่มันรับไหว้ก่อนจะช่วยผมลากกระเป๋าเข้าไป
ในห้องมีเตียงสองชั้น 2 หลัง และมีโต๊ะ 4 ตัวเรียงกันระหว่างเตียงทั้งสอง สิ่งที่อยู่ตรงข้ามกับโต๊ะก็คือตู้เสื้อผ้าทั้งหมด 4 ตู้เรียงกัน มันคือภาพที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นหอพักของมหา’ลัยอย่างแท้จริง (ไม่มียามและก็ไม่มีแม่บ้าน #แซะหอสี่ทำไม)
“เห็นมันหล่อแบบนี้แต่มันเป็นเด็กที่คุยง่าย” พี่อ้ายพูด “และอย่าให้กูรู้ว่ามึงรวมหัวกันแกล้งมันนะ”
ประธานหอสามออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมอยู่กับเพื่อนร่วมห้องใหม่ทั้ง 3 คน ผมมองจ้องเขม็งไปที่ทุกคน แต่ละคนดูไม่มีใครอยากให้ผมมาอยู่กับพวกมันเลยแม้แต่คนเดียว
กูก็รู้สึกเหมือนพวกมึงอ่ะ
“มึงชื่ออะไร” ไอ้เตถามออกมา
“ทนาย” ผมตอบแข็งๆ
พวกมันมองหน้ากัน ชื่อผมแปลกผมรู้ แต่ไม่ได้แปลกขนาดที่จะต้องมองหน้าและประชุมผ่านโทรจิตกันแบบนั้น
“คณะล่ะ”
“บัญชี”
“เฮ้ย ทำไมพูดไม่มีหางเสียงวะ” อีกคนที่ผมยังไม่รู้ชื่อโวยวายเสียงดัง ลบล้างคำพูดที่ว่าเป็นคนหล่ออบอุ่นไปซะฉิบ
“มันซิ่วมาว่ะไมล์ มันอายุเท่าพวกเรา” อาสาช่วยตอบแทนผม อ๋อ ไอ้นี่ที่แท้ก็ชื่อว่าไมล์นี่เอง มันคือคนที่ตื่นสายและไม่ได้ไปรับไอ้เตกับไอ้อาสาที่สนามบิน
“มึงรู้ได้ไง” ไอ้ไมล์ขมวดคิ้ว
“ก็คุยกับมันก่อนขึ้นห้องมาอ่ะ”
ไอ้เตกับไอ้ไมล์จ้องผมเขม็งอีกครั้ง ผมรู้สึกได้ว่าที่พวกมันสองคนจ้องมานั้นเป็นเพราะคำพูดของไอ้อาสาที่ว่ามันคุยกับผมมาก่อนหน้านี้แล้ว
เดี๋ยวนะ กูสัมผัสได้ถึงอะไรแปลกๆ ทำไมพวกมันถึงได้ทำท่าเหมือนจะฆ่าจะแกงผมผ่านสายตาแบบนั้น
“แต่ยังไงมันก็โดนคัดมาอยู่หอนี้ คงไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้นหรอก มันเป็นเรื่องของโชคชะตา” อาสาพูดต่อไป ไม่ได้สังเกตถึงความผิดปกติอะไร มันหันมาพูดกับผมอย่างคนง่ายๆ ไม่เรื่องมาก “ตู้มึงอยู่ทางโน้น โต๊ะมึงอยู่ทางนั้น และก็เตียงมึงอยู่ทางนี้” อาสาตบเตียงที่อยู่ชั้นสอง “กูนอนเตียงข้างล่างไปแล้ว”
ผมไม่ได้ติดใจอะไรตรงนั้นมากมาย เพราะผมนอนตรงไหนก็ได้
“คนนี้ชื่อเต เรียนอยู่มนุษยศาสตร์ คนนี้ชื่อไมล์ เรียนบัญชีเหมือนกันกับกู”
ผมพยักหน้าทักทาย แต่ไม่มีใครพยักหน้าตอบผมเลยสักคน สัด นี่กูต้องรู้สึกอัปยศอดสูอีกแล้วเหรอ
“ได้ข่าวว่ามึงเรียนบัญชีเหมือนกัน แต่มึงอยู่ปีหนึ่ง ยังไงตอนอยู่ที่คณะมึงก็ทำท่าเคารพกูกับไมล์หน่อยแล้วกัน จะได้ไม่มีเรื่องเอาทีหลัง แต่อตตอนยู่ที่หอ มึงทำตัวตามสบายได้” เสียงของอาสาที่ฟังดูสบายๆ ไม่ได้ช่วยให้สายตาของไอ้เตกับไอ้ไมล์ที่มองมาทางผมดีขึ้นได้
มึงจะจ้องอะไรกูขนาดนั้น กูนั่งทับหัวมึงเหรออออออ ผมอยากจะถามพวกแม่งใจจะขาด
คำว่า ‘เซ้นส์’ มันมีอยู่จริงนะครับ ไอ้อาสาอาจจะไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้า แต่ผมที่มาใหม่แม่งรับรู้ได้ถึงสิ่งที่เพื่อนร่วมห้องของมันอีกสองคนกำลังสื่อออกมา สายตาแบบนี้ สีหน้าแบบนี้ ท่าทางแบบนี้ ดูก็รู้ว่าพวกมันเขม่นผมไม่มากก็น้อย
ตอนที่พวกมันมองอาสาสลับกับมองผม แม่งโคตรต่างกันฉิบหาย เวลามองมาที่ผม พวกมันมองเหมือนผมเป็นคนไปเผาบ้านของพวกมัน แต่เวลาที่มองอาสา กลับมองเหมือนอาสาเป็นคนที่อยู่ในบ้านซึ่งผมเป็นคนเผาและก็เป็นคนที่พวกมันแคร์โคตรๆ คนหนึ่ง
ผมเข้าใจอะไรบางอย่างแทบจะในทันที
พี่อ้ายเอาแต่บอกว่าต้องคอยเป็นหูเป็นตา คอยระวังไม่ให้พวกหออื่นเข้าใกล้ไอ้อาสา แต่กลับไม่รู้เลยว่าคนที่ควรระวังมากที่สุดคือคนจากหอสามด้วยกันเอง
และที่สำคัญก็คือควรระวังคนที่อยู่ห้องเดียวกันกับไอ้อาสานี่แหละครับ
ถ้ามันเป็นจริงอย่างที่ผมคิด นางฟ้ามันจะทำหน้ายังไงเมื่อได้รู้ล่ะครับเนี่ย
อาสา มึงรู้อะไรมั้ยเนี่ยว่าเพื่อนร่วมห้องทั้งสองคนของมึงชอบมึงอ่ะ ฟายยยยยยยย
TBC*น่าจะเห็นเงาบัลลังก์นิดๆ แล้วเนอะ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
