บัลลังก์ปักษา
ตอนที่ 6
วันต่อมา
ห้อง 204 เวลา 18.32 น.
เคยได้ยินประโยคที่ว่า ‘เอาใจเขามาใส่ใจเรา’ มั้ยครับ ผมกำลังทำอย่างนั้นกับเพื่อนร่วมห้องของผมสองคนอยู่
คนแรกก็คือไอ้ไมล์ ถ้าผมเป็นมันตอนนี้ผมควรจะรู้สึกยังไง คำตอบก็คือผมคงจะรู้สึกแย่ที่สารภาพรักกับเพื่อนสนิทในคณะของตัวเองจนทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป ผมคงไม่กล้าสู้หน้า ไม่กล้าที่จะเผชิญหน้า และอาจจะต้องหลบหน้าไปสักพัก ระหว่างที่คิด ผมกำลังมองดูไอ้ไมล์ที่ยังไม่ยอมเปิดปากพูดกับอาสาสักคำ ทั้งๆ ที่อยู่ห้องเดียวกันแท้ๆ
และคนที่สองก็คืออาสา ถ้าผมเป็นอาสาแล้วโดนเพื่อนร่วมห้องและก็เพื่อนร่วมคณะมาสารภาพรัก ผมจะต้องรู้สึกยังไง คำตอบคือถ้าเป็นผมผมคงวางตัวไม่ถูก อึดอัดมากถึงมากที่สุด และก็คงยังไม่พร้อมที่จะเปิดปากพูดคุย ตอนนี้อาสากำลังนอนอยู่ที่เตียงชั้นล่าง อ่านหนังสือเรียน และก็ไม่พูดกับไอ้ไมล์เลยแม้แต่น้อย
คนที่ใกล้จะอกแตกตายที่สุดตอนนี้น่าจะเป็นผมหรือไม่ก็ไอ้เต บรรยากาศในห้องแม่งกระอักกระอ่วนมากๆ จนถ้ามันพุ่งสูงขึ้นมาอีกนิด คงมีใครสักคนสำลักอากาศตาย
“กูว่ามึงสองคนควรคุยกัน” ไอ้เตผู้กล้าหาญเปิดปากพูดเพื่อทำลายความเงียบ “กูกับไอ้ทนายจะไปรอข้างนอก”
“เฮ้ยยยย” มันสองคนร้องพร้อมกัน ก่อนที่ไมล์จะพูดด้วยน้ำเสียงอันดัง “อย่าเพิ่ง กูยังไม่...”
“กูก็เหมือนกัน”
“สาด แมนๆ กันหน่อย” ไอ้เตชักอดรนทนไม่ไหว “มีห่าอะไรก็คุยกัน อมพะนำทำไมให้ยืดเยื้อ ไหนๆ เรื่องมันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว”
“มึงก็พูดได้ไง” ไมล์เริ่มตวาด มันคงเครียดจนต้องระบายออก “มึงไม่ได้ทำในสิ่งที่กูเพิ่งทำ”
อย่าวอร์กันนะไอ้สาด...ผมตาเขียวใส่เพื่อนทั้งสองคนที่ไม่ได้สนใจผมเลย
“อย่ากวนประสาทกู”
“กูพูดความจริง”
“วันนั้นมึงเมาทำไมล่ะ”
“กูจะรู้มั้ยว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้”
อาสายกผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า ผมเอามือขวดขมับ รู้สึกอยากคอสเพลย์เป็นน้ำแข็งและก็ละลายเป็นน้ำหายลงไปทางท่อระบายน้ำจริงๆ
“มึงมันโง่ไง มึงทำทุกอย่างพัง”
“แล้วทำไมมึงต้องตอกย้ำกูด้วยวะ”
ให้ตายเถอะ นี่มันยังตึงเครียดไม่พอใช่มั้ย พวกมึงถึงสุมไฟให้แรงขึ้นโดยที่ไม่คิดจะหาน้ำมาสาดเพื่อดับไฟเลย ผมมองสบตาอาสาที่สบตาผม สายตาของมันดูเจ็บปวดและก็สิ้นหวัง
“อย่าเถียงกันเลยว่ะ” ผมห้ามเสียงเย็น “อย่าเถียงกันเลย”
เตดูหงุดหงิด ขณะที่ไมล์เองนั้นก็หงุดหงิดไม่แพ้กัน ในที่สุดห้องก็กลับเข้ามาสู่ความเงียบอีกครั้ง แม้ว่าบรรยากาศในห้องจะไม่ได้ดีขึ้นเลยก็ตาม
“กูออกไปข้างนอกนะ” ผมพูดทำลายความเงียบ ถอดเสื้อออกเตรียมเปลี่ยนชุด
“จะไปไหน” คนถามก็คืออาสา
“เล่นบาส”
“ไปด้วย”
“มึงไม่ได้เล่นนี่”
“แต่กูไปนั่งดูได้”
ผมมองไปที่เตกับไมล์เพื่อหยั่งเชิง สองคนนั้นไม่ได้มีท่าทีอะไรเรื่องที่อาสาจะไปกับผม นางฟ้าทำสีหน้าเว้าวอน จนในที่สุดผมก็ยอมใจอ่อนจนได้
“ไปเปลี่ยนกางเกงก่อนไป” ผมพูดหลังจากที่เห็นไอ้อาสาลุกขึ้นยืน
“กูเหรอ”
“เออ”
“ทำไม”
“มันสั้น”
“ก็อากาศมันร้อน”
“ถ้าไม่เปลี่ยน กูไม่ให้ไปด้วย”
“อะไรของมึงวะ” อาสาเดินไปหยิบกางเกงตัวใหม่มาเปลี่ยนจนได้ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ที่ผมทำไปน่ะเพื่อสวัสดิภาพและก็ความปลอดภัยของอาสามันล้วนๆ สนามบาสน่ะเป็นสนามที่มีคนจากหลายหอมาเล่น ไม่ได้มีเฉพาะหอสาม
ผมอยู่มาถึงตอนนี้ ผมรู้ดีว่าอาสามันฮอตต่อเพศผู้จากหออื่นมากขนาดไหน เป็นความจริงที่ไม่สามารถปฏิเสธไม่ได้ และเจ้าตัวก็ดูไม่ค่อยระมัดระวังตัวเอาซะเลย ผมจึงต้องมาคอยระวังให้
เลือดหอสามของผมคงจะอยู่ในตัวผมมากจนเกินไปกระมัง
สนามบาสเก็ตบอล โซนหอพักชาย
คิดถูกคิดผิดที่พาแม่งมา ดาวหอสามอย่างอาสานั่งขัดสมาธิอยู่พื้นสนามโชว์ขาอ่อนที่ขาวเจิดจรัส (ทั้งๆ ที่กางเกงก็ยาวขึ้นกว่าตัวเดิมมากแล้ว) ที่นี่ไม่มีแสงไฟช่วยเพิ่มออร่าให้ แต่มันเป็นคนที่ขาวมากอยู่แล้วก็เลยเหมือนติดหลอดไฟส่องสว่างไปทั่วทั้งร่าง
พวกหออื่นมองมันกันให้รึ่ม มองจนไม่โฟกัสกับการเล่นบาสเลย
ผมชู้ตเข้าไปลูกที่สิบสอง ไม่มีใครโวยที่หอสามทำคะแนนนำสูงลิ่ว (แข่งแบบแบ่งเป็นหอตามสไตล์ของมอนี้) นี่ถ้ามีการแข่งกีฬาระหว่างหออย่างจริงจัง ผมลากเชี่ยอาสาไปนั่งข้างสนามด้วยเลยดีมั้ย ถ้าขืนเป็นแบบนี้เชื่อเถอะว่าหอสามชนะทุกเกม และก็คงชนะแม้กระทั่งหอสองที่โคตรคลั่งกีฬา
ผมเล่นจนเหงื่อท่วมตัว เล่นจนคนเริ่มถอนตัวไปทีละคนๆ กลายเป็นเหลือแค่ผมที่ชู้ตบาสลงห่วงอยู่คนเดียว คนที่นั่งอยู่ที่เดิมก็คืออาสา มันเท้าคางเอาแขนวางบนหน้าขาพลางมองผมด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
แม่งคิดอะไรอยู่ในหัวชัวร์ๆ
ผมกะจะเดินเข้าไปหามันเพื่อที่จะคุยด้วย แต่มีลูกบาสลูกหนึ่งเด้งกระดอนเข้ามาโดนตัวผมแบบเบาๆ แทน ผมหันไปมองที่มา รู้สึกตกใจจนแทบจะผงะ
พี่สงครามมมมมมมมมมมมมมมม
ตัวอันตรายมาทำไมตอนนี้ ผมไม่เข้าใจ พี่แม่งอยากมีซีนเหรอ อยากมีบทเหรอออออออออ
“หวัดดีครับ” ผมไหว้อย่างง่ายๆ ส่วนอาสาลุกขึ้นยืนเป็นที่เรียบร้อย สติของมันคงกลับมาแทบในทันทีเมื่อได้เห็นว่าผู้มาเยือนเป็นใคร
“ปกติสนามบาสเวลานี้เป็นของกูนะ”
เอาอีกแล้ว...โลกแม่งต้องหมุนรอบพี่สงครามอีกแล้ว ผมอ้าปากจะเถียง แต่อาสาสะกิดแขนผม
“ขอโทษครับพี่ พวกเรากำลังจะออกไป” อาสาก้มหน้าก้มตา
“ไม่ต้อง” พี่สงครามจ้องผมเขม็ง “กูกับมึงยังไม่ได้มีโอกาสสู้กันเลย”
“พี่จะทำอะไร” ผมขยับแขนหลบอาสาที่พยายามคว้าตัวผมเอาไว้ไม่ให้ไปเผชิญหน้ากับพี่สงคราม “จะท้าผมต่อยเหรอ”
อีกฝ่ายพ่นลมอย่างเบื่อหน่าย “ต่อยไปมึงก็แพ้”
หวะ ว่าไงนะ ผมรู้สึกเสียเซลฟ์เป็นครั้งแรกในรอบหลายๆ วัน โอเค โอกาสที่ผมจะแพ้ประธานหอสองคนนี้มันมีสูง แต่ผมก็ไม่คิดที่จะจะยอมแพ้หรอกนะ
“ลองดูก็ได้ครับ”
“ไอ้เหี้ย” อาสาร้องลั่น “ตั้งสติหน่อย นั่นพี่สงครามนะเว้ยยย”
ผมลอบมองดูคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนที่โหดที่สุดในมอผม ตอนแรกผมอาจจะกลัวและก็หวั่นเกรงพี่มัน แต่เมื่อได้สัมผัสสีหน้ากับสายตาดูดีๆ พี่สงครามดูไม่ได้โกรธอะไรผมจากเรื่องที่ร้านเหม่อมองฟ้าเลย
เอาจริงๆ นะ ผมคิดว่าพี่มันแม่งถูกใจผมว่ะ
...แต่ไม่ใช่ในทางนั้นนะ
“มึงควรมาเป็นน้องกูแทนน้องไอ้อ้าย” อาสาชะงัก อ้าปากค้างเติ่งหลังจากที่ฟังคำพูดของฝ่ายตรงข้าม
เห็นมั้ยผมบอกแล้ว จริงๆ แล้วพี่สงครามคนนี้ไม่ได้น่ากลัวเลยครับ
“ถ้าเล่นบาสดวลกัน มึงคิดว่ามันจะยุติธรรมสำหรับมึงมั้ย” ประธานหอสองหมุนควงลูกบาสเล่น
“พี่คิดว่าตัวเองเก่งขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมเลิกคิ้ว
“ถามไอ้ของขาวนี่ดูได้”
“ผมคือของขาว?” อาสาชี้นิ้วมาที่ตัวเอง
“พวกหอสองเรียกมึงว่าแบบนี้กันทั้งนั้น”
เพื่อนผมดูไม่สบอารมณ์นิดๆ
“พี่สงครามเก่งมั้ยวะ” ผมถามอาสา
“มึงกำลังพูดถึงประธานหอสอง หอที่มีแต่นักกีฬาอยู่นะ”
“ผมเข้าใจแล้ว” ผมหรี่ตามองฝ่ายตรงข้าม “งั้นต้องมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมอยากสู้พี่จนสุดตัว”
หมับ...พี่สงครามลากตัวไอ้อาสาไปยืนใกล้ๆ พร้อมๆ กับโอบไหล่
“อย่างของขาวนี่เป็นไง”
“เฮ้ย” ผมร้องลั่น ไม่คิดไม่ฝันว่าจะลงเอยแบบนี้
“ถ้ามึงชนะ มึงได้มันกลับ แต่ถ้ามึงแพ้ มันจะต้องไปนอนหอสองคืนหนึ่ง”
นรกชัดๆ อาสาทำหน้าช็อกมาก มันส่ายหัวรัวๆ พยายามบอกผมสุดฤทธิ์ว่าไม่อยากไปนอนหอสองเลยแม้แต่น้อย ตัวของมันดิ้นพล่าน แต่ไซส์ร่างกายของมันมันก็เหมือนผู้หญิงเมื่อเทียบกับพี่สงคราม เพราะพี่มันตัวใหญ่มาก ฉะนั้นไม่ว่าจะดิ้นยังไงก็ดิ้นไม่หลุด
“ไม่” ผมกัดฟัน “พี่ต้องมีอะไรมาแลก และต้องเป็นคนจากหอสอง มันถึงจะยุติธรรม”
“เพื่อนมึงเจ๋งดีนะ” พี่สงครามพูดกับอาสา ก่อนจะหันมามองผม “มึงอยากได้ใครจากหอกูล่ะ”
เอ่อ...คิดให้ตายยังไงก็คิดไม่ออกหรอก
“พี่อ้าย” ผมพูดออกมาเฉยๆ
บรรยากาศรอบตัวผมเงียบจนได้ยินเสียงใบไม้หล่น
“อะไรของมึงวะทนาย” อาสาชักสีหน้า
“เออ อะไรของมึง อ้ายมันประธานหอมึง”
“วันนั้นผมเห็นพี่ขอโทษพี่อ้าย พี่คงจะแคร์ประธานหอผมอยู่ไม่มากก็น้อย”
“มันเป็นเพื่อนคณะกู”
“ถ้าพี่ชนะ ผมยกพี่อ้ายให้พี่ แต่ถ้าผมชนะ อาสาต้องกลับไปกับผม”
“กูไม่ได้อยากได้เชี่ยอ้าย” พี่สงครามร้องเหมือนผมโง่มาก
“ผมก็ไม่ได้อยากได้คนในหอสองอ่ะ”
“เอาเป็นว่าไม่ว่าจะยังไงกูก็จะไม่แพ้มึง” อาสาถูกผลักออกไปให้พ้นทาง นี่คือสิ่งที่พี่สงครามทำกับดาวหอของหอสามเหรอ แม่งหยามกันเกินไปแล้ว! #พยายามหาเรื่องให้ตัวเองหัวร้อน #จะได้สู้อีกฝ่ายไหว “มาสิไอ้หน้าหล่อคนกล้า มาดวลกัน”
“ใครชู้ตลงสิบลูกก่อนชนะ” ผมพูดกับพี่สงคราม
“ตามนั้น”
มันเป็นศึกแห่งศักดิ์ศรีกับศึกเพื่อเพื่อนโดยแท้ จะใช้คำว่าชิงนายไม่ได้ครับ เพราะพี่สงครามดูไม่ได้ปลื้มไอ้อาสาเหมือนคนอื่นๆ ตลอดระยะเวลาที่แข่งพี่สงครามดูชิลมาก แต่ผมหอบจับ นอกจากจะมีทักษะไม่ดีเท่าพี่สงครามแล้ว ผมยังเหลือแรงน้อยมากเพราะเพิ่งสู้กับคนจากหออื่นก่อนที่จะมาเจอพี่สงคราม
ผมกำลังจะแพ้
“ทนาย” อาสาร้อง “อย่านะ อย่าแพ้นะ”
ผมทำเพื่อมันไม่ได้ ไม่ว่าจะยังไงผมก็สู้พี่สงครามไม่ได้
ในที่สุดผมก็แพ้...
“เหอะ” พี่สงครามส่งเสียงในลำคอ “รักเพื่อนแค่นี้เหรอ มึงทำเพื่อเพื่อนร่วมหอของมึงได้แค่นี้เองเหรอ”
อาสาโดนลากคอไปด้วยฝีมือของพี่สงคราม “ไอ้ทนาย” นัยน์ตานางฟ้าเศร้าหมองเมื่อตกอยู่ในเงื้อมมือของมัจจุราช
“อาสา”
“...”
“กูขอโทษ”
ห้อง 101
ปังๆๆ! ปังๆๆ!
“เชี่ยไหนมาเคาะห้องกูวะ” พี่อ้ายเปิดประตูออกมาด้วยท่าทางหัวเสีย เมื่อเห็นว่าเป็นผม พี่อ้ายก็ยิ่งทำหน้าเบื่อหน่าย “มีเรื่องอะไรอีกล่ะไอ้เดือนหอ”
“ผมแข่งบาสแพ้พี่สงคราม พี่สงครามเอาตัวอาสาไปแล้ว” ผมทำหน้าเซ็งอย่างหาที่สุดไม่ได้
“เหี้ยยยยยยยย” พี่อ้ายร้องลั่น
“ผมขอโทษ”
“มึงไปรับคำท้าแม่งทำไม แข่งไปก็มีแต่แพ้” พี่อ้ายออกมาจากห้องทันที ท่าทางของประธานหอผมดูซีเรียสมาก
“ก็พี่มันท้ามาอ่ะ”
“สาดเอ๊ย ตอนนี้กี่โมง”
“จะสามทุ่มแล้ว”
“เวลาพีค” พี่อ้ายทำสีหน้าเคร่งเครียด “พวกหอสองคงอยู่ส่วนกลางกันเต็มไปหมด”
ผมนึกภาพเวลาที่พวกมันเห็นว่าอาสาไปเยือน คงจะฟินกันระเบิดระเบ้อแน่ๆ อาสาคงจะถูกโยนไปมา คนนั้นแต๊ะอั๋งที คนนี้แต๊ะอั๋งที
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กูพลาดแล้ว กูพลาดเอง กูพลาดที่สุดดดดดด
“ผมจะไปเอาเพื่อนผมคืน” ผมกลับหลังหัน คิดว่าจะไปบุกหอสองแบบฉายเดี่ยว
“ไอ้สาด นั่นหอสองนะ”
“อาสามันกำลังแย่เพราะผมแพ้นะ”
“แต่ว่ามึงบุกไปตอนนี้มึงก็...”
“ผมพร้อมรับทุกอย่าง ผมปล่อยให้มันไปอยู่คนเดียวท่ามกลางไอ้พวกบ้านั่นไม่ได้จริงๆ แค่คิดผมก็รู้สึกแย่แล้วว่ะ”
“ไอ้ทนาย”
“โทรเรียกรถพยาบาลไว้รอผมเลย”
พี่อ้ายอ้าปากพะงาบๆ ร้องเรียกผม แต่ไม่ว่าจะเอาอะไรมาลากผมไว้ก็ไม่มีทางเอาผมอยู่แล้ว
เอาไงก็เอาวะ เจ็บจนร่างพังก็ยอม
หอสอง
ผมอยู่หน้าหอที่เคยเดินผ่านและก็ไม่คิดจะผ่านอีก มีคนจากหอสองหลายคนมองผมด้วยสายตามุ่งร้าย แต่ผมไม่สนใจสายตาเหล่านั้น
“มาหาใครวะ” เพราะเป็นคนจากหออื่นเดินมาถึงหน้าหอ พวกหอสองที่อยู่แถวนั้นจึงคิดไปแล้วว่าผมไม่ได้มาดี
“พี่สงคราม”
“เหยดเข้” หลายเสียงที่อยู่เบื้องหลังคนที่มาถามส่งเสียงร้อง
“พี่มันขโมยเพื่อนผมมา”
“อย่ามาล้อกูเล่นแถวนี้ สงครามไม่เคยยุ่งกับเด็กหออื่น”
เหรออออออออออออ แม่งลากเพื่อนกูไปขนาดนี้ยังเรียกว่าไม่ยุ่งอีกเหรออออออ
“ถ้าจะมาเพื่อก่อกวนก็ถอยหลังไป และกูจะไม่เตือนเป็นครั้งที่สอง”
“ผมไม่ได้มาเพื่อก่อกวน ผมมาเอาเพื่อนผมคืน”
คนที่อยู่ตรงหน้าผมกัดฟันกรอด ผมจ้องเขม็งไปที่มันด้วยสายตามุ่งมั่น พร้อมที่จะสู้หากอีกฝ่ายมันเริ่ม แต่แล้วเสียงของพี่สงครามก็หยุดทุกอย่างเอาไว้
ไม่มีพวกหอสองคนไหนกล้าทำเกินหน้าเกินตาผู้ชายคนนี้สักคน ทุกคนแหวกทางให้พี่มันหมด สายตาที่พี่สงครามมองมาที่ผมเหมือนพี่ชายกำลังมองดูน้องชาย
เดี๋ยวก่อนนะ แม่งเข้ากับสถานการณ์ตอนนี้มั้ยเนี่ย
“อย่างมึงเหมาะกับการเป็นน้องกูมากกว่าน้องไอ้อ้ายจริงๆ”
“เพื่อนผมอยู่ไหน”
“อยู่ในห้องกู”
ผมเข้าไปคว้าคอเสื้อพี่สงครามเอาไว้ ผมเงื้อมกำปั้นเตรียมต่อย คนรอบข้างเริ่มลุกฮือ พร้อมเข้ามาจัดการผมให้กลายเป็นศูนย์รวมส้นตีนของพวกหอสองทุกเมื่อ
หัวใจของผมเต้นแรงอย่างตื่นเต้นและกำปั้นของผมก็สั่นไปหมด สถานการณ์ตอนนี้ไม่ว่าจะยังไงผมก็แพ้ ผมไม่ใช่กัปตันอเมริกาและผมไม่ใช่ธอร์ นี่มันคือศึกหนึ่งต่อคนเกือบร้อยคนชัดๆ
ถึงจะเป็นอย่างนั้น แต่ผมก็ถอยไม่ได้อีกแล้ว
“ปล่อยมันซะ”
พี่สงครามออกแรงนิดหน่อยก็สะบัดมือกับตัวผมหลุด โอ้โห นี่แรงคนหรือแรงช้างวะ ผมชักสีหน้าใส่อีกฝ่ายทันที
“ถ้าผ่านพวกกูไปได้ มึงก็เข้าไปเลย”
ว่าไงนะ...ผมมองดูคนเบื้องหลังพี่สงคราม เหมือนแม่งจะลงอยู่ตรงนี้กันหมดทั้งหอเลยว่ะ งั้นนี่ก็ไม่ใช่แค่ร้อยแล้ว อาจจะสองร้อย หรือไม่ก็สามร้อย ตอนนี้ตาผมลายไปหมดแล้วครับ
เหี้ย กูคงตายวันนี้แล้วว่ะ
เอาเถอะ ตายวันนี้กับตายวันไหนก็ตายเหมือนกัน ผมกำหมัดแน่น เดินไปข้างหน้าเตรียมพร้อมที่จะสู้
“ถ้ามึงต่อยน้องกู กูจะต่อยมึงให้ตาย” เสียงหนึ่งดังขัดผมจนผมต้องหันกลับไปมอง
กูจะเป็นลม
ภาพที่อยู่ตรงหน้าคือคนจากหอสามหลายสิบคนกำลังยืนเผชิญหน้ากับพวกหอสอง นี่มันสงครามขนาดย่อมชัดๆ ทุกคนยืนแบ่งฝั่งแบ่งฝ่ายออกเป็นสอง แสดงออกว่าพร้อมที่จะตะลุมบอนกันได้ทุกเมื่อ ไอ้เตกับไอ้ไมล์ก็มา มันสองคนมองไปที่พี่สงครามด้วยสายตาโมโหโกรธาเป็นอย่างมาก
สาเหตุที่กำลังจะเกิดสงครามระหว่างหออันสุดจะยิ่งใหญ่นี้มาจากการที่ผมเล่นบาสแพ้จริงๆ เหรอวะ
คนหลายคนมายืนมองหน้ากันสร้างความตื่นตาตื่นใจให้พวกหออื่นเป็นอย่างมาก ผู้คนจากหออื่นเริ่มให้ความสนใจและก็ชี้ชวนกันให้ดูจากชั้นสูงๆ ของหอตัวเอง
“เชี่ยอ้าย” พี่สงครามรำพึงก่อนทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ “มึงเอาคนมาทำไมเยอะแยะ”
“มึงทำน้องกูไง”
“กูทำอะไร”
“มึงส่งตัวอาสามาเดี๋ยวนี้”
“ก็จะส่งคืนให้อยู่แล้ว” พี่สงครามโวยวายเหมือนคนที่โวยวายใส่เพื่อน ไม่มีมาดประธานหอสองเหลืออยู่ “กูแค่อยากดูสปิริตเด็กหอมึงคนนี้ นานๆ ทีหอมึงจะมีคนกล้าแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”
พี่มันว่าไงนะ ที่ทำทุกอย่างขนาดนี้เพียงเพราะอยากที่จะดูความกล้าของผมงั้นเหรอ
มึงบ้าป่ะเนี่ยไอ้พี่สงห่าสงเหวววววววววววววววว
“แต่มึงทำตัวเหมือนพร้อมเหยียบน้องกูคาตีน”
“มึงก็รู้ว่ากูไม่ทำ ไอ้สัด กูไม่ชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่า”
คำพูดของพี่สงครามทำเอาพี่อ้ายถึงกับคิ้วกระตุก ดูเผินๆ เหมือนไม่ชอบกันแต่เบื้องลึกเบื้องหลังประธานหอสามกับประธานหอสองคงสนิทกันมากเลยสินะ
จะยังไงก็ช่าง ตอนนี้ส่งตัวไอ้อาสามาก่อนเถอะ
“เพื่อนผมอยู่ไหน” ผมถามพี่สงคราม ถ้าอาสามันปลอดภัยดีผมก็ไม่คงไม่มีเรื่องจะโกรธอะไรพี่มันหรอกครับ จบอย่างสันติมันก็โอเคไม่ใช่เหรอ
“ในห้องกู”
“พี่บอกพวกหอสองให้อยู่ห่างๆ เพื่อนผมเลยนะตอนนี้” ผมโวย
“ทำไงดี พวกหอกูแม่งชอบเพื่อนมึงจริงๆ มันอาจจะโดนรุมทำอะไรต่อมิอะไรไปแล้วมั้งตอนนี้”
“...” ผมเปลี่ยนสีหน้าเป็นฆาตกรทันที
“สัด” พี่สงครามทำหน้าเซ็งเพราะผมไม่ขำด้วย “ไม่มีใครเข้าใกล้ กูเป็นคนพาเข้าห้อง ใครมันจะกล้าแตะเด็กกู”
“น้องกูไม่ใช่เด็กมึง” พี่อ้ายพูดแทรก
“เชี่ยอ้าย กูก็แค่พูดเฉยๆ” พี่สงครามทำสีหน้าปวดหัว ก่อนจะหลีกทางให้ผม “ไปรับตัวเอาเองเลยไป เบื่อว่ะ ไม่เห็นจะสนุกเลย”
ไปสนุกกับเรื่องอื่นเถอะ ผมทำหน้าตำหนิใส่พี่สงครามก่อนเดินเข้าไปในหอสอง ผ่านคนหลายคนที่เปิดทางให้ ท้ายที่สุดแล้วพี่สงครามก็มีอำนาจสูงสุดจริงๆ เพียงแค่คำพูดของพี่มันไม่กี่คำ ก็สามารถทำให้คนเชื่อฟังและทำตามได้ถึงขนาดนี้
พี่มันโหดก็จริง แต่อาจจะไม่ได้ใช้ความโหดนั้นกับผม
“พาคนมาทำไมเยอะแยะ” ผมได้ยินเสียงบ่นของพี่สงครามที่บ่นกับพี่อ้ายตามหลังมา ผู้คนเริ่มกระจัดกระจายกลับไปยังหอพักของตัวเอง ไม่มีสงครามบังเกิด เพราะคนที่ชื่อสงครามคืนสันติให้กับประชาชนชาวหอพักชาย
“เรื่องอาสาคนในหอกูทุกคนพร้อมวอร์เสมอ มึงไปแตะต้องหัวใจของหอกู มึงรู้มั้ยเนี่ย”
“ไอ้พวกเว่อร์เอ๊ย หัวใจห่าอะไร หน้าตาก็งั้นๆ ก็แค่ขาวเฉยๆ ป่ะ”
“ปกติมึงเคยเห็นหอสามกล้าสู้กับหอมึงมั้ยล่ะ”
“ไม่”
“มึงเข้าใจหรือยัง”
“ยังไงเชี่ยทนายก็แข่งบาสแพ้ ต้องมีเด็กหอมึงคนหนึ่งมาเซ่นกู”
“กูไม่ให้สักคน”
“งั้นเอามึงมาก็ได้ มาทำการบ้านให้กูที”
“ฟายยยยยยย ไปไกลๆ ตีน”
ห้องพี่สงคราม
ผมแง้มประตูเปิดออกเบาๆ ภาพที่ผมเห็นด้านในคืออาสานั่งหลบอยู่ที่มุมห้อง แม่งกลัวจนตัวสั่นอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
ผมจำได้ว่ามันเกลียดและกลัวพวกหอสองขนาดไหน เดินผ่านพวกนี้ทีไรเป็นต้องหลบ ก้มหน้า อดทนฟังเสียงแซวอย่างไม่กล้าทำอะไรมาโดยตลอด พอมาถึงแหล่งขนาดนี้คงคิดว่านี่เป็นสิ่งที่แย่ที่สุดในชีวิตแล้วล่ะมั้ง
“อาสา” ผมค่อยๆ เรียก มันหันหน้ามา เมื่อเห็นผมมันก็เข้ามากอดผมไว้อย่างหลวมๆ ทันที
“สาด นึกว่าจะทิ้งกูแล้ว” มันปล่อยพร้อมกับทำหน้าซึ้งในน้ำใจ
ผมกลืนน้ำลายลงคอนิดหน่อย เมื่อตะกี้กลิ่นหอมของอีกฝ่ายลองเข้าจมูกของผมเต็มๆ “ใครจะไปทิ้งวะ”
“กูกลัวแทบตาย นี่หอสองนะเว้ย หอสอง” มันพยายามรวบรวมสติตัวเอง
“กูรู้ๆ”
“...”
“กลับกันเหอะ”
อาสามองดูผมตั้งแต่หัวจรดเท้า “ไม่ได้สู้กับใครเลยเหรอ”
“มึงอยากให้กูเจ็บตัวหรือไง” ผมชักสีหน้า
“ก็นี่มันหอสอง”
“โทษที แต่กูไม่เจ็บว่ะ”
“...”
“กูดันมีนิสัยถูกใจประธานหอสองเข้า ป่านนี้คงยกให้กูเป็นทายาทแล้วมั้ง”
“โม้สาด”
ผมหัวเราะแห้งๆ เหลือบมองดูหน้าหอสองที่ตอนนี้กลับกันไปหมดแล้ว ทุกอย่างกลับคืนสู่สภาพปกติ พวกหอสองก็ยังคงเสียงดังตั้งแต่ชั้นหกลงมาจนถึงชั้นหนึ่ง
“อาสา” ผมนึกอะไรบางอย่างได้จึงพูดออกมา
“หืม”
“กูขอโทษนะที่กูแพ้”
“...”
“กูทำเต็มที่แล้วจริงๆ”
“นั่นพี่สงครามนะ ไม่แพ้สิแปลก”
“...”
“แค่มึงทำเต็มที่ กูก็ดีใจแล้ว”
ผมยิ้มแห้งๆ ดันหลังอาสาให้เดินนำหน้า มันมองไปรอบข้างอย่างหวาดระแวง เพราะพวกหอสองที่เดินผ่านมาก็ยังคงมองอาสาเหมือนจะแดกลงท้องตามเคย
“ไม่คิดว่ามึงกับกูจะได้เดินอยู่ในหอสองเหมือนหอสองเป็นทุ่งดอกไม้แบบนี้” อาสาก้มหน้าพึมพำอย่างหวาดๆ
“ยกความดีความชอบให้กูซะ”
“เหอะ”
“...”
“ขอบใจมากนะ มึงทำกูปลื้มมึงมากจริงๆ วันนี้”
แปลกแต่จริงที่ผมรู้สึกภูมิใจกับคำพูดนั้นของมัน...ภูมิใจจนถึงกับต้องโทรไปเล่าให้คุณโสภาพรรณเลยครับว่าวันนี้ผมไปช่วยเพื่อนมาจากเงื้อมมือของคนที่อันตรายที่สุดในมอ
ผลสุดท้ายคือแม่ด่า แม่บอกว่าผมควรเอาเวลาไปใส่ใจเรื่องเรียน เรื่องมาเรียนต่อที่มอเอกชนซึ่งแม่วางแผนให้ และก็บลาๆๆ
กลางดึกคืนนั้นผมขยับตัวไปมองอาสาที่นอนอยู่เตียงชั้นล่าง มันหลับสนิทและก็หัวใจอย่างสม่ำเสมอ ผมมองภาพนั้นพลางคิดในใจว่าไอ้นี่คือคนที่เป็นหัวใจของหอสาม คือคนที่พวกหอสามพร้อมมีเรื่องเพราะมันเป็นเหตุทุกเมื่อ ดูจากวันนี้ที่ใครหลายคนพร้อมใจกันบุกไปยังหอสองเพื่อเอาตัวมันคืนทั้งๆ ที่ทุกคนไม่จำเป็นต้องไปก็ได้
คนที่เกิดมาเพื่ออยู่หอสามจริงๆ ต้องเป็นห่วงมันและก็ดูแลมัน แต่ตอนนี้ผมชักสับสน...ว่าที่ผมสู้เพื่อมันขนาดนั้นเพราะผมเกิดมาเพื่อเป็นคนของหอสามจริงๆ หรือว่าเพราะผมอยากช่วยมันจากหัวใจของผมกันแน่
อิทธิฤทธิ์นางฟ้า...พากูนอนไม่หลับไปทั้งคืน
TBC*วอร์กันแบบน่ารักๆ 555
ความรักมันเริ่มขึ้นแล้วค่ะคุณผู้ชม เอ๊ะ หรือเริ่มนานแล้ว 
หัวข้อ: ... สิ บ ส อ ง เ ศ ร้ า ... l (I) บัลลังก์ปักษา l up : 19/08/17 [END] (อ่าน 488850 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก