บัลลังก์ปักษา
ตอนที่ 7
วันนี้เป็นวันหยุด ผมตื่นก่อนเพื่อนทุกคนในห้องก็เลยได้เดินลงมากินข้าวที่โรงอาหารหอสามคนเดียว ระหว่างที่กินอยู่มีคนมาทักเยอะมาก บอกว่าภูมิใจในตัวผมมากเรื่องที่ผมสู้เพื่ออาสา สู้เพื่อคนในหอของเราขนาดนี้ แม่งยกย่องให้ผมเป็นวีรบุรุษซะงั้น และก็ไม่มีใครบอกว่าผมคือสาเหตุที่ทำให้คนอื่นต้องหยุดกิจกรรมทั้งหมดเพื่อไปบุกหอสองเลย ไม่มีเลย
มีคนบอกว่าขี้อยู่ก็ต้องเลิกขี้กลางคันเพื่อไปรักษาศักดิ์ศรีของหอ!
จ้ะ แล้วแต่มึงเลยก็แล้วกัน ผมส่ายหน้าเบาๆ กับตัวเองพลางยิ้มน้อยๆ มันเป็นโชคดีของผมนั่นแหละที่พี่สงครามเมตตา ถ้าพี่มันไม่ถูกชะตาผมเขาล่ะก็...ป่านนี้ผมคงอยู่ไอซียูไปแล้ว หรือไม่ก็คงมีญาติพี่น้องโทรจองเมรุที่วัดให้
มีคนมานั่งกินข้าวฝั่งตรงข้ามกับผม คนๆ นั้นก็คือพี่อ้าย หน้าตาพี่มันไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก
“เป็นอะไรแต่เช้าพี่” ผมทัก
“มีเรื่องสองครั้งแล้วนะมึงอ่ะ” พี่อ้ายกัดฟันพูดกับผม “และแต่ละครั้งคนที่มึงมีเรื่องด้วยก็คือไอ้สงคราม”
“ทำไมเหรอ”
“มันอาจจะดีกับมึง แต่มันก็ไม่ได้ดีตลอด ถ้ามันเอาจริงขึ้นมา หอเราแย่แน่ๆ”
“ผมขอโทษ”
“...”
“พี่สงครามออกจะเกรงใจพี่อ้าย คงไม่กล้าทำอะไรหรอกมั้ง”
“มันเกรงใจเพราะกูเคยเช็กชื่อให้มันบ่อยตอนเรียนต่างหาก อีกอย่างนะไอ้ทนาย กูออกหน้าให้มึงไม่ได้ตลอดไปด้วย ทุกอย่างมันมีขีดจำกัด” พี่อ้ายเตือนด้วยความหวังดี “กูรู้มึงต่างจากคนในหอสามนี้ มึงหน้าดีก็จริงแต่มึงก็มีเลือดนักสู้อยู่ในตัวของมึงสูงอย่างกับเป็นพวกหอสอง แต่ก็เอาเถอะว่ะ กูมาบอกแค่ให้มึงทำตัวดีๆ ทำตัวธรรมดาๆ บ้าง ไม่ต้องไปหาเรื่องคนอื่น”
“ผมไม่เคยหาเรื่องใครก่อนนะ” ผมโอดครวญ ทำไมต้องคิดว่าผมเป็นคนอย่างงั้นหว่า “ที่มีเรื่องวันนั้นสาเหตุเพราะไอ้เชี่ยไมล์ ส่วนเมื่อวานสาเหตุก็เพราะไอ้พี่สงคราม อยู่ดีๆ ก็เดินเข้ามาท้าผมเฉย”
“พอแล้ว กูไม่อยากฟัง” พี่อ้ายทำหน้าบึ้งใส่ผม “ว่าแต่คนในห้อง 204 ของมึงเป็นห่าอะไรกัน นี่แตกคอกันจริงๆ แล้วใช่มั้ย”
พี่มันสังเกตเห็นด้วยเหรอวะ “เอ่อ...”
“มีอะไรก็รีบเคลียร์ๆ กันซะ”
“ไม่เกี่ยวกับผมเลยเหอะ” ทำไมต้องโยนความผิดให้ผมตลอด
“กูไม่อยากเห็นพวกมึงไปกันคนละทิศคนละทางแบบนี้ มันไม่ใช่ป่ะวะ ห้องอื่นเขาออกจะสามัคคีกัน”
“ผมพยายามแล้ว”
“มึงต้องพยายามกว่านี้”
“...”
“วันนี้วันหยุด พาเพื่อนไปเที่ยวกระชับมิตรหน่อยเป็นไง”
“ผมเคยได้ยินแต่เตะบอลกระชับมิตร”
“จะเหี้ยอะไรก็เถอะ”
ไอเดียของพี่อ้ายเป็นอะไรที่น่าสนใจมากกว่าที่คิด บางทีออกไปนอกสถานที่บ้างบรรยากาศในห้องอาจจะดีขึ้นมาบ้างก็ได้นะ เพราะตอนนี้แม่งเงียบอย่างกับป่าช้า และก็อาจจะเป็นแบบนั้นต่อไปถ้าผมไม่ทำอะไรเลย
“กูไม่อยากดูหนัง”
“ไปดูหนังทำเหี้ยอะไร”
ประโยคแรกเป็นของไอ้ไมล์ ประโยคที่สองเป็นของไอ้อาสา ผมไม่สนใจว่าสถานที่ที่พวกมันไปจะถูกใจพวกมันมั้ย แต่ที่แน่ๆ พวกมันแม่งก็นั่งอยู่ในรถของผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และไอ้เตก็เป็นคนช่วยผมลากมันสองคนให้ออกมาจากหอเอง
“เรื่องนี้สนุกนะ คำวิจารณ์ก็โอเคมากๆ ด้วย” ไอ้เตโน้มน้าว มันนั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับในตอนนี้ครับ ผมกับเตเปิดโอกาสให้ไมล์กับอาสาได้คุยกันเต็มที่ แต่มันสองคนยังไม่คุยกันเลย
มึงคุยแบบเพื่อนกันก็ไม่ได้เหรอวะ
“แค่ไปหาอะไรแดกได้มั้ย” อาสาถาม
“เดี๋ยวกูพาไปแดกก่อนดูหนัง” ผมตอบ
“ยังไงก็ต้องดูให้ได้เหรอวะ”
“ช่าย”
อาสาเสมองออกไปนอกหน้าต่าง ส่วนไมล์ก็คอยเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ มันเรื่อยๆ นี่ผมคิดถูกคิดผิดที่จับมันสองคนนั่งด้วยกัน ทำไมทุกอย่างมันดูแย่ลง แทนที่จะดีขึ้น
ผมขับรถพาทุกคนมายังห้างภารกร ห้างที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดแห่งนี้ แต่ถ้าเทียบกับห้างในกรุงเทพฯ ก็เหมือนห้างเซ็นทรัลทั่วไปนั่นแหละครับ วันนี้เป็นวันเสาร์ คนก็เลยมาห้างกันค่อนข้างเยอะ ผมกับไอ้เตดูอารมณ์ดีกันอยู่สองคน ส่วนคนที่เหลือหน้าแม่งอย่างกับเพิ่งไปแดกโจ๊กบูดมา
ผมเห็นไอ้ไมล์กับอาสาชะงักตอนที่ขึ้นบันไดเลื่อน มันต่างฝ่ายต่างก็รอให้อีกฝ่ายเป็นคนขึ้นก่อน ในที่สุดอาสามันก็ขึ้น ตามหลังด้วยไอ้ไมล์ที่มองตามอย่างตาละห้อย
ไอ้เตทอดถอนใจพร้อมกระซิบกับผม “จะเวิร์กเหรอวะ”
“มันเงียบใส่กันมานานแล้วนะ ถึงเวลาคุยกันสักที”
“เชี่ยไมล์สภาพแย่มาก มึงเห็นใต้ตามันมั้ย”
“เห็นอาสามันดูไม่เป็นอะไรแบบนี้ แต่จริงๆ แล้วมันก็เครียดมากเหมือนกัน”
“ทำไงกันดีวะ”
“ไม่รู้ว่ะ”
ร้านที่อาสาอยากกินมากเป็นพิเศษในวันนี้คือบาร์บีคิวพลาซ่า นางฟ้าบัญชามีหรือที่ใครจะกล้าขัด จริงๆ แล้ววันนี้ผมอยากกินอาหารญี่ปุ่น แต่ในเมื่อไอ้ไมล์ก็ชอบอาสา ไอ้เตก็ชอบอาสา ทุกคนเลยตามใจแม่งหมดเลย
บรรยากาศระหว่างที่กินกันอยู่ก็เหมือนกับตอนที่อยู่ในหอนั่นแหละครับ ผมกับไอ้เตคอยชวนคนนั้นคนนี้คุยเผื่อจะมีอะไรดีขึ้น แต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิม ไอ้ไมล์ยังคงไม่กล้าที่จะคุยกับอาสา ส่วนไอ้อาสาก็อึดอัดและวางตัวไม่ถูก
โทรศัพท์ของอาสาสั่น ผมทันเห็นหน้าจออยู่แวบหนึ่ง คนที่โทรเข้ามาก็คือกอเตย ไอ้ไมล์ที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลก็เห็น มันทำสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที
อาสาไม่ได้รับสาย พยายามให้ความสนใจในของกินตรงหน้า แต่ทว่าผมรู้สึกถึงสีหน้าที่เปลี่ยนไปของมัน
มันแม่งก็คงเก็บเอาไว้ในใจอีกตามเคย
“มึงยังคุยกับเตยอยู่เหรอวะ”
คนถามไม่ใช่ผม ไม่ใช่ไอ้เต แต่เป็นไอ้ไมล์!
ผมกับเตสบตากันทำสีหน้าเลิ่กลั่ก บทมึงจะพูดกับไอ้อาสาทีทำไมมึงต้องพูดเรื่องนี้วะสาดดดด
“มีบ้าง” อาสาตอบสั้นๆ
“ทั้งๆ ที่มึงก็รู้ว่าเขาเป็นยังไงน่ะนะ” ดูเหมือนเรื่องที่อาสาจะคุยเตยต่อคงเป็นเรื่องที่สะกิดหัวใจของไมล์มากกว่าทุกเรื่อง เพราะเรื่องนี้สามารถทำให้ไมล์เปิดปากพูดกับอาสาได้ ผมว่ามันคงไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้มากจริงๆ ครับ
“เขายังตามง้อกูอยู่”
“ไม่มีใครคิดว่ากอเตยจะโอเคกับมึงสักคนเลยนะ” ไมล์หันมาหาผมกับเต “ไอ้สองคนนี้ก็คิดเหมือนกัน”
อ้าว โยนงานมาให้กูทำไมเนี่ยยยยย
“กูก็ไม่ค่อยได้คุยแล้ว” อาสาขมวดคิ้วพร้อมทำคอตก “อย่าพูดเรื่องนี้ได้มั้ย”
“กู...ขอโทษ”
“...”
“จริงๆ กูอยากขอโทษทุกเรื่องเลย”
ไมล์มันจะเปิดประเด็นนี้ต่อหน้ากระทะบาร์บีคิวจริงๆ เหรอวะ แม่งใช่เหรอ มึงควรหาที่เงียบๆ แล้วก็คุยกันดีๆ สิ
“อืม” อาสาตอบรับ “กูก็ขอโทษที่กูยังคุยกับมึงไม่ได้”
ผมกับไอ้เตมองหน้ากัน มันคงจะคิดอยู่ในใจเหมือนกันกับผมว่าเราควรหายไปจากตรงนี้ดีมั้ย แต่หลังจากคำพูดของอาสา ไอ้ไมล์ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ บรรยากาศที่โคตรเครียดบนโต๊ะปิ้งย่างก็จบลงแต่เพียงเท่านั้น
หลังจากที่ดูหนังเสร็จ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมากเท่าไหร่ การออกมาเที่ยวกระชับมิตรครั้งนี้ไม่มีอะไรคืบหน้าทั้งสิ้น เพื่อนๆ ในห้อง 204 ทั้งสองคนของผมก็ยังคงปั้นปึ่งใส่กันต่อไปอย่างไม่รู้ว่าจะจบสิ้นลงที่ตรงไหน ผมเซ็งถึงขนาดที่ว่าไม่พูดอะไรออกมาสักคำ จนไอ้อาสาต้องสะกิดว่าผมเป็นอะไรหรือเปล่า
“เมื่อเช้ากูไม่ได้ขี้” ผมตอบเลี่ยงๆ ทำหน้าเบื่อหน่ายโลกใบนี้
“ไม่กี่นาทีก่อนยังหลั่นล้าอยู่เลย”
“ก็หนังที่ดูเมื่อกี้มันเป็นหนังตลกไงสาด”
“มึงเครียดเรื่องกูกับไมล์ใช่ป่ะ”
ผมหยุดเดิน อาสาก็เลยหยุดบ้าง ปล่อยให้เตกับไมล์ล่วงหน้ากันไปยังรถของผมที่จอดอยู่ในลานจอดรถ
“กูยังคุยกับแม่งไม่ได้จริงๆ นะ”
“มันนานไปแล้วว่ะ” ผมพูดออกมาจากใจ “มึงกับมันเป็นเพื่อนกันมาก็ปีกว่าแล้ว มึงจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปจริงๆ เหรอ”
“กูรู้ว่ามันผิดอ่ะ แต่กูคิดกับมันแค่เพื่อนมาโดยตลอด มึงจะให้กูบอกมันยังไง หรือจะให้กูพูดว่าโทษทีนะไมล์ กูไม่ได้ชอบมึง มึงอย่าชอบกูเลย ถ้ากูบอกไปแบบนี้ไอ้ไมล์มันจะรู้สึกยังไงวะ”
ผมอ้าปากค้างเติ่ง เป็นครั้งแรกที่อาสาพูดกับผมอย่างตรงๆ ว่ามันไม่ได้รู้สึกอะไรกับไมล์เลย
“มึงเป็นห่วงความรู้สึกมัน แต่ให้มันเจ็บครั้งเดียวดีกว่าปล่อยให้มันเจ็บนานๆ นะ”
“กูรู้ แต่ว่าตอนนี้เรื่องเตยกูก็เครียดมากพอแล้วไง แล้วถ้ากูบอกไอ้ไมล์ไปตรงๆ กูก็ต้องมาเครียดเรื่องไอ้ไมล์อีก เรื่องที่ทำให้กูคิดมากมาพร้อมกันสองเรื่องกูไม่ไหวว่ะ กูไม่ใช่มึงนะ”
โดนพาดพิงเฉยเลยกู...
“ตอนนี้สิ่งที่กูต้องการก็คือมึง”
เหี้ยอะไรนะ แม่งพูดผิดป่ะวะ ผมถึงกับตาโตจนแทบถลนออกมาจากเบ้า
“อะไรของมึงวะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นไอ้สาด กูต้องการความเป็นเพื่อนของมึง”
“หมายความว่าไง”
“ไอ้เตสนิทกับไมล์มากกว่ากู” มันจับคอผมให้หันไปดูไอ้เตกับไอ้ไมล์ที่เดินไปคุยไปอยู่ “ไมล์มันเครียดยังไงเตก็ไม่ทิ้งมันแน่ แต่กู...ไม่มีใครเลย”
มึงก็มีกูไง...
“เพราะงั้นมึงต้องอยู่กับกู”
“แล้วตอนนี้กูอยู่นราธิวาสหรือไงเล่า” ผมสะบัดตัวไอ้อาสาออกไป
“มันไม่ใช่แค่นั้น”
“อะไรของมึงอีก”
“กูจะย้ายออก”
ผ่าง! เสียงฉาบที่ผมมโนเองดังขึ้นเต็มสองรูหูของผม
“กูจะย้ายออกจากห้อง 204 แบบที่ใช้สิทธิ์ดาวหอ มึงต้องช่วยกูคุยกับเพื่อนอีกสองคนนะ”
“อาสา มึงคิดดีแล้วเหรอ” แม่งเรื่องใหญ่มากเลยนะครับ ไอ้ห้องที่เรากำลังอยู่ตอนนี้คือห้องที่จะต้องอยู่ไปจนกว่าจะเรียนจบ ถ้าอาสาย้ายออก ก็แสดงว่าตลอดชีวิตการเรียนมหา’ลัยของมันในอนาคตมันจะไม่สามารถย้ายกลับเข้ามาอยู่ห้อง 204 อีกต่อไป
เว้นเสียแต่ว่าปีหน้ามันเปลี่ยนใจ ชนะโหวตกลายเป็นดาวหออีกที และก็ใช้สิทธิ์ดาวหอครั้งใหม่
“กูคิดมานานหลายวันแล้ว” อาสาทำสีหน้าปวดหัว “มึงไม่รู้หรอกว่ากูทำใจลำบากแค่ไหน กูอยากคุยเรื่องเหี้ยอะไรก็ได้กับพวกมึงเหมือนเดิม อยากชวนพวกมึงไปนั่นไปนี่เหมือนเดิม แต่กูทำไม่ได้ กูไม่รู้ต้องทำแบบไหนถึงจะไม่ใช่การให้ความหวังไอ้ไมล์ กูงงไปหมดแล้ว”
“มันก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะมีหวังอะไรขนาดนั้น อาสา กูอยากให้มึงลองคิดดูอีกที” ผมลองเสี่ยงให้มันเปลี่ยนใจ
“ห้องนั้นเคยเป็นที่ปลอดภัยสำหรับกูนะ ไม่มีสายตาคอยจับจ้องเวลาจะเดินไปไหนหรือทำอะไร ที่ผ่านมาแค่กูเปิดประตูออกมาจากห้อง ก็มีคนจ้องกูแล้วถึงแม้ว่ากูจะยังอยู่ในหอสามก็ตาม มันเปลี่ยนไปแล้วว่ะ ตอนนี้กูรู้สึกว่ากูไม่ได้เป็นตัวเองเลย และกูก็อึดอัดฉิบหาย กูแค่อยากมีพื้นที่ปลอดภัยเล็กๆ ที่ให้กูได้เป็นตัวเอง ได้หัวเราะอย่างเต็มที่”
“เพื่อนชอบมึงเอง มึงเป็นตัวเองไปเลย มึงไม่ต้องอึดอัด”
“มันไม่ได้แล้วว่ะ”
อาสาคงรู้ว่ามันเป็นคนที่ถูกจับจ้อง (ด้วยคนเพศผู้) มาโดยตลอด สถานที่ที่มันสบายใจก็คือห้อง 204 มันสามารถยิ้ม หัวเราะ และทำอะไรหลุดโลกได้โดยที่ไม่ได้อยู่ในสายตาของใคร ทว่าเมื่อความลับของเพื่อนคนหนึ่งปรากฏ ความสบายใจของอาสานั้นก็หายไป กลายเป็นความกระอักกระอ่วนในใจเข้ามาแทนที่
ผมถอนหายใจ รู้สึกเห็นใจทุกฝ่าย แม้จะไม่อยากให้มันลงเอยแบบนี้ แต่ยังไงอาสามันก็ไม่ยอมเปลี่ยนใจอีกแล้ว
“ถึงยังไงก็ยังอยู่หอเดียวกันเหมือนเดิม” อาสารำพึง
ห้อง 204
“มึงย้ายไม่ได้นะ” ไมล์ร้องลั่นหลังจากที่อาสาพูดจบ ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ รอคอยพายุดราม่าที่กำลังจะมาถึงในไม่กี่วินาทีข้างหน้า “ถ้าเป็นเพราะกู กูควรจะเป็นคนที่ย้ายออกไปป่ะวะ”
“มึงอยู่ที่เดิมนี่แหละ กูย้ายเอง” อาสากล่าวเสียงเบา
“คิดดีแล้วเหรอวะ” เตพูดบ้าง “มันอาจจะดีขึ้นก็ได้นะ แค่มันจะใช้เวลาหน่อย”
“ให้กูย้ายเถอะ อย่างน้อยไมล์มันก็จะไม่ได้อึดอัด”
“กูไม่ได้อึดอัดขนาดนั้น” ไมล์รีบพูด
“มึงแน่ใจเหรอ”
“...”
“มึงไม่ได้หัวเราะเหมือนเดิมอีกเลยตั้งแต่มึงบอกคำนั้นกับกูอ่ะ มันดูไม่ใช่ตัวมึงเลยนะ”
“มึงก็เหมือนกันอ่ะ มึงเปลี่ยนไปเหมือนกัน”
“ยังไงมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว”
“อาสา กูขอโทษ” ไมล์ทำสีหน้าเศร้า “กูขอโทษจริงๆ”
“มึงไม่ผิดเลย กูแค่...อยากมีที่กูไม่ต้องรู้สึกคิดอะไรกับมันมาก”
“จริงๆ แล้วกูควรจะเป็นคนย้ายออกไปเองมากกว่า” ไมล์ยังคงยืนยัน
“กูย้ายเอง มึงอยู่กับไอ้เตและก็ไอ้ทนายที่นี่เถอะ”
แม่งเศร้าว่ะ ผมที่มาทีหลังยังรู้สึกเศร้าเลย เพราะงั้นจึงไม่ต้องถามว่าเตกับไมล์รู้สึกยังไงในตอนนี้ อาสาลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้และก็เตรียมเก็บข้าวเก็บของ
“เดี๋ยวกูจะลงไปบอกพี่อ้าย”
ผมกับอีกสองคนสบตากันอย่างหม่นหมอง ตอนนี้เอาอะไรมารั้งไอ้อาสาเอาไว้ก็รั้งไม่ได้อีกแล้วครับ มันจะย้ายออกไปแล้วจริงๆ และมันก็คงคิดมาดีแล้ว เพราะผมไม่เห็นแววลังเลอะไรออกมาจากตัวของมันเลยแม้แต่นิดเดียว
ผิดกับที่ผมเคยพูดไว้ที่ไหน หลังจากที่ไอ้ไมล์บอกความรู้สึกกับอาสาไป ห้อง 204 ของผมจะเปลี่ยนไปตลอดกาล และมันก็เป็นไปตามนั้นจริงๆ
ผมมองดูหลังเศร้าๆ ของอาสาที่เดินออกไปจากห้องเพื่อไปคุยกับพี่อ้าย นึกถึงคำพูดที่มันร้องขอผมเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน คำพูดที่ว่าไอ้ไมล์มีไอ้เต แต่มันไม่มีใครเลย
ผิดแล้วล่ะ...มันยังมีผมต่างหาก
มันใช้สิทธิ์ดาวหอได้ ผมก็ใช้สิทธิ์เดือนหอได้นี่หว่า
เช้าวันต่อมาผม ไอ้เต และก็ไอ้ไมล์ช่วยกันขนของช่วยอาสาขึ้นไปยังชั้น 5 ซึ่งจะกลายเป็นห้องพักห้องใหม่ของมันต่อจากนี้ไป สีหน้ามันเศร้านิดหน่อยที่ห้องดูกว้างมากแต่มันต้องมาอยู่คนเดียว
มึงเป็นคนเลือกเองนะเว้ยสัด
เตวางของเสร็จมันก็เดินหนีไปเลย ส่วนไอ้ไมล์ยังคงมองอาสาอย่างรู้สึกผิด คนถูกมองส่งสายตาบอกว่าไม่เป็นไรไปให้ จากนั้นไมล์ก็เดินตามหลังเตเพื่อกลับห้องของตัวเอง
ไม่เคยคิดเลยว่าบทมันจะแยกจากกันมันก็ทำได้ได้ง่ายดายปานนี้
“มึงเอาของวางไว้ตรงนั้นแหละ”
ผมวางของตามที่มันบอก มองซ้ายมองขวาดูห้องใหม่ เป็นห้องที่ไม่ได้ต่างจากห้อง 204 เลยเพียงแต่มีเตียงเดี่ยว 2 หลัง ตู้ 2 ตู้ และก็โต๊ะ 2 ตัว ห้องนี้จึงมีพื้นที่เหลือใช้เยอะกว่าห้องที่อาสาจากมามาก
อ๋อใช่ และนั่นก็เป็นห้องที่ผมจากมาด้วยเหมือนกัน
“กลับห้องไปได้แล้ว เดี๋ยวกูจัดของ”
“กลับไปทำไม นี่ก็ห้องกู” ผมแกล้งนอนลงบนเตียงอย่างกวนบาทา
“มึงอย่ามาตลก รีบๆ ออกไปเลย” อาสาเอ่ยปากไล่ มันดูสบอารมณ์ไม่น้อย อาจเป็นเพราะมันเองก็แย่ที่ต้องจากเพื่อนออกมาอยู่ตัวคนเดียว
ผมจ้องหน้ามันเขม็ง พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ม “กูเป็นเดือนหอ มึงอย่าลืม”
อาสาชะงักค้าง ก่อนจะชี้มือมาทางผม “นี่อย่าบอกนะว่า...”
“กูไปคุยกับพี่อ้ายมาเหมือนกัน ขอใช้สิทธิ์เดือนหอ แล้วก็เลือกที่จะมาอยู่ห้องเดียวกับมึง”
“เฮ้ยยยยย”
“ถึงมึงจะบอกพี่เขาว่าจะออกมาอยู่คนเดียว แต่กูใช้สิทธิ์ของกูทีหลังมึง ยังไงมึงก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว เสียใจด้วยนะ” ผมแกล้งหลับตาพริ้มทำเป็นยิ้มกริ่ม รอไอ้อาสาด่าผม แต่เปล่าเลยครับ มันไม่ได้ด่า
ผมลืมตาขึ้นมา เห็นมันกำลังทำหน้าดีใจโคตรๆ อยู่
“ใครบอกว่ากูเสียใจวะ!” อาสาล้มตัวลงมานอนทับผมแนวขวาง
ไอ้เหี้ย ท้องกู
“กูนึกว่ากูจะได้อยู่เหงาๆ คนเดียวซะอีก”
“ออกไปไอ้สัด กระดูกมึงทิ่มกู” ผมดันตัวมันออกไป
“ขอบใจนะเว้ย ขอบใจมากๆ”
“รู้แล้ว”
“ให้กูหอมแก้มมึงตอนนี้ก็ยังได้ กูดีใจฉิบหายอ่ะ!”
“ไม่ต้อง!” ผมทั้งถีบทั้งดันตัวมันออกไป จนในที่สุดอาสามันก็ยืนอยู่ห่างจากร่างของผมที่นอนอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว การกระทำของมันช่างไม่มีการคิดหน้าคิดหลัง ไม่คิดถึงรูปร่างหน้าตาตัวเอง และก็ไม่คิดถึงใจของฝ่ายตรงข้าม
“ขอบคุณมึงมากจริงๆ นะ” อาสามองผมอย่างซึ้งใจ
“เดี๋ยวกูจะลงไปเก็บของแล้วจะขึ้นมาใหม่” ผมลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับทำสีหน้าเก้อๆ
“โอเค กูรอนะ”
แม่งคิดถูกคิดผิดวะที่เลือกจะมาอยู่กับมันสองต่อสอง ตั้งแต่แรกที่ผมเห็นอาสาผมมองว่ามันน่ารัก หลังจากนั้นถึงผมจะเถียงมัน ชอบกวนประสาทมัน และก็ชอบหาเรื่องให้มันด่า แต่ก็ไม่เคยมีวินาทีไหนเลยที่ผมจะมองว่ามันไม่น่ารัก
เชี่ยทนาย มึงมามอนี้เพื่อมาเรียนนะเว้ย ท่องไว้ไอ้สัดท่องไว้
หน้าห้อง 204
ผมมองห้องนี้เป็นครั้งสุดท้าย ไอ้เตกับไอ้ไมล์โบกมือลาผมอย่างง่ายๆ
“แม้ว่ามันเป็นช่วงระยะเวลาที่โคตรสั้น แต่กูโอเคกับพวกมึงมากเลยนะ” ผมพูดอย่างจริงใจ
“กูขอโทษที่วันแรกมองมึงอย่างนั้นด้วยละกัน” เตเอ่ย สีหน้าของมันดูเศร้าๆ
“...”
“ฝากมันด้วยนะ”
“ฝากดูแลมันด้วย” ไมล์กล่าวเสริม
เป็นอีกครั้งที่ผมคิดในใจว่าเพื่อนทั้งสองคนไม่จำเป็นต้องฝากมันไว้กับผมก็ได้ เพราะผมรู้ดีอยู่แล้วว่าผมควรอยู่เคียงข้างไอ้อาสา
เพราะถ้าไม่มีผม มันก็ไม่มีใครเลยจริงๆ
“ถ้าไม่ใช่มึง กูคงไม่ไว้ใจให้มันไปอยู่กับใคร” เตพูดต่อไป
คำพูดนั้นทำเอาผมสะอึกไปเล็กน้อย แต่ก็พยายามสลัดมันทิ้งไป
“ไว้เจอกัน”
“เออ ไว้เจอกัน”
ผมนึกถึงวันแรกที่ผมเจอมันสองคน นึกถึงสายตาขู่อาฆาตตอนที่มันเข้าใจผิดคิดว่าผมจะคิดอะไรถลำลึกกับไอ้อาสา พอคิดไปถึงตอนนั้น...ใจผมก็เริ่มหน่วงขึ้นมาแบบแปลกๆ
ไม่หรอก มันจะต้องไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ดิวะ อาสามันน่ารัก แต่มันก็ไม่ได้น่ารักขนาดที่จะทำใจผมสั่นสักหน่อย
เหรอวะ
ฉิบหายแล้ว เมื่อตะกี้ใจผมก็เพิ่งสั่นเพราะมันอยู่หยกๆ!
ท่องไว้มึงไอ้ทนาย มึงต้องท่องไว้
ห้ามชอบอาสา ห้ามชอบอาสา ห้ามชอบอาสา
TBC*หัวใจไม่น่าจะห้ามได้ง่ายๆ นะลูก ยิ่งอยู่ใกล้ๆ ของขาวอย่างอาสาด้วยแล้ว...555
หัวข้อ: ... สิ บ ส อ ง เ ศ ร้ า ... l (I) บัลลังก์ปักษา l up : 19/08/17 [END] (อ่าน 488804 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก