บัลลังก์ปักษา
ตอนที่ 9
“เฮ้ย” อาสาที่ตื่นก่อนในเช้าวันจันทร์ตกใจกับสิ่งที่อยู่หน้าประตูห้อง “มีข้าวกล่องส่งมา มึงสั่งเหรอวะทนาย”
“กูเปล่า แล้วมันมีกี่กล่องวะ” ผมที่แต่งตัวอยู่หันไปมอง
“สอง บนกล่องเขียนว่าให้อาสากับไอ้สัดทนาย จากไมล์” อาสาถึงกับอึ้งไปเลย “เชี่ยแม่งเอาจริงว่ะ”
“ก็คนมันชอบมึงอ่ะ”
“กูจะกล้าแดกมั้ย”
“ยังไงมันก็ซื้อมาแล้ว”
“เอาไงดี”
“...”
“งั้นไม่เกรงใจแล้วนะ”
อาสาหยิบถุงใส่อาหารกล่องเข้ามา จากนั้นก็เริ่มวางมันลงบนโต๊ะแล้วก็แกะทาน ผมที่ติดกระดุมเสื้ออยู่มองภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
“มีคนซื้อข้าวมาให้มันดีมั้ย”
“แต่ก่อนพวกกูก็ซื้อมาให้กันแบบนี้”
“ครั้งนี้มันต่างออกไป”
“...”
“มึงชอบมั้ย”
“กูแปลกๆ มากกว่าว่ะ” อาสาทำหน้าปั้นยาก
“อนาคตมึงอาจจะต้องเจอหนักกว่านี้อ่ะ”
“กูจะไม่เป็นไร เพราะกูมีมึงเว้ย”
ผมควรจะดีใจดีมั้ยเนี่ย เมื่อคืนผมนอนไม่ค่อยจะหลับเพราะผมมัวแต่กังวลเกี่ยวกับคำพูดของพี่สงครามกับพี่อ้าย ผมพยายามนำความคิดฟุ้งซ่านทิ้งไปด้วยการเชื่อว่าตัวเองไม่ได้ชอบไอ้อาสา เพราะถ้าชอบจริงผมคงรุกเข้าไปจีบมันแล้ว แต่นี่ผมยังรู้สึกอยากเป็นเพื่อนกับมันเฉยๆ อยู่เลย
...รึเปล่าวะ
เอาเป็นว่าปล่อยไปก่อนก็แล้วกัน ผมนั่งลงข้างๆ อาสา จากนั้นก็ลงมือทานอาหารเช้าที่ไอ้ไมล์ส่งมาให้ วิธีการจีบของแม่งนี่ก็นะ เรียบง่ายดี อย่างน้อยไอ้อาสาแม่งก็ไม่รังเกียจล่ะวะ
ถ้าเป็นผมนะ ผมจะทำให้มากกว่านี้
“มึงเรียนถึงบ่ายสามนี่วันนี้” ผมมองดูตารางเรียนแล้วคุยกับอีกฝ่าย
“ช่าย”
“ไปเที่ยวกันมั้ย”
“ไปไหนวะ”
“ไม่รู้ มึงไม่เบื่อเหรออยู่แต่ในมออ่ะ”
“ชินแล้ว แต่ถ้ามึงจะพาไปกูไปก็ได้นะ”
“มึงอยากไปไหนล่ะ”
“มึงอยากพาไปไหนล่ะ”
“ไอ้นี่ กูอุตส่าห์ให้มึงคิด เพราะกูจะตามใจ”
“กูแล้วแต่มึงอ่ะ”
แม่งไม่เวิร์คว่ะ อาสามันเป็นคนชิลๆ เกินไป ไม่ได้สังเกตเลยว่าผมอยากเอาใจมัน
เดี๋ยว...ผมเอาใจมันทำไม
อะไรของกูเนี่ยยยยยยย
“กูไปเรียนก่อนนะ” ผมรีบคว้ากระเป๋าแล้วลุกขึ้นยืน
“ไอ้สาด ข้าวยังไม่หมดเลย”
“ฝากเก็บด้วย”
“มีเรื่องอะไรป่ะเนี่ย”
“เชี่ยโอ๊ค มันนัดติวก่อนควิซตอนเช้า”
“อ๋อ เออๆ”
อ้างเรื่องควิซ ทั้งๆ ที่อาจารย์ไม่ได้บอกว่าจะมี ผมรีบออกมาจากห้อง 503 จากนั้นก็ปิดประตู ผมพิงประตูห้องก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สิ่งที่ผมทำไปเมื่อตะกี้แม่งโคตรไม่ใช่ตัวผมเลย
ต้องมีอะไรสักอย่างที่ทำให้ผมขาดสติ
ก็ไอ้อาสานั่นไงจะใครล่ะ!
อยู่ใกล้มันแบบนี้แม่งเสี่ยงสัดๆ ผมเดินลงบันไดไปพลางคิดไปว่าถ้าผมปล่อยให้ตัวเองยังเป็นอย่างนี้ต่อไปแม่งต้องแย่แน่ๆ ระหว่างที่ผมคิดอยู่นั่นเอง ผมก็เจอเข้ากับไอ้เตกับไอ้ไมล์ที่กำลังจะไปเรียนพอดี
“อาสาล่ะ” มันถามผมพร้อมกันจนกลายเป็นเสียงเดียว พวกมันมองหน้ากันนิดหน่อยก่อนหันมามองผมอย่างรอคอยคำตอบ
“เอ่อ ยังอยู่บนห้อง”
จู่ๆ เชี่ยเตกับเชี่ยไมล์ก็เป่ายิ้งฉุบกัน คนที่ชนะก็คือไอ้เต
“เยส ทีกูแล้ว” มันร้องเสียงดังก่อนจะรีบขึ้นไปชั้นห้า ผมอ้าปากค้างมองอย่างตกตะลึงงึน ส่วนไอ้ไมล์ก็ทำหน้าเซ็งเล็กน้อย
“อย่างน้อยมึงก็ยังไม่ได้บอกความในใจโว้ยสัดเต”
บรรยากาศแบบนี้มันเรียกว่าอะไรวะ การแข่งขันเหรอ ผมกระพริบตาปริบๆ มองดูไอ้ไมล์ที่ยืนอยู่กับผมสองคน
“พวกกูคุยกันเมื่อคืน” มันอธิบาย “ถ้ารุกพร้อมกันก็คงจะแปลกไปหน่อย ต้องเข้าไปหาทีละคน ไม่งั้นทะเลาะกันตาย”
“...”
“จริงๆ แล้วกูกับมันแม่งก็ชอบทะเลาะกันอยู่แล้วอ่ะนะ”
ผมหลุบสายตาลงต่ำอย่างคิดหนัก
“เชี่ยเตแม่งต้องได้เปรียบแน่เลยว่ะ แม่งต้องอาศัยความเป็นเพื่อนเข้าไปใกล้ชิด”
“กูไปเรียนก่อนนะ” ผมขอตัว
“กูติดรถไปด้วยสิ ไหนๆ ก็ทางเดียวกัน”
“ได้ๆ”
ตอนนี้ผมชักจะสับสนแล้วว่าผมควรใส่ใจความรู้สึกใคร ผมหรือว่าไอ้อาสา สำหรับผมแล้วที่ผมถอยห่างออกมาในเช้าวันนี้ก็เพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเองไม่ให้ทำอะไรเลยเถิดไปมากกว่านี้ แต่พอนึกถึงความรู้สึกของอาสา ผมเริ่มรู้สึกแล้วว่าสิ่งที่ผมเพิ่งทำมันอาจจะผิด
ไหนผมบอกว่าผมจะอยู่ข้างๆ มัน ไม่ทิ้งมัน
โอ้ยยย ไอ้สัด กูสับสนฉิบหายว่ากูควรทำยังไง
คณะบัญชี
วันนี้ผมเรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง ใช้เวลาตลอดครึ่งเช้าหมดไปกับการไถจอโทรศัพท์เล่นๆ สีหน้าของผมแสดงออกถึงอาการเซ็งจนไอ้โอ๊คกับคนอื่นๆ ถึงขนาดตั้งข้อสังเกต ตอนที่พวกมันถาม ผมก็ตอบแบบขอไปทีว่าเมื่อเช้าขี้ไม่ค่อยออก จากนั้นมันก็ไม่ถามอะไรเกี่ยวกับตัวผมอีก
...แต่เสือกถามเกี่ยวกับอาสาแทน
“อยู่ห้องกับพี่มันสองคนเป็นยังไงบ้าง”
“มีอะไรคืบหน้ามั้ย”
“กูไว้ใจฝีมือมึงนะสัดทนาย”
“เล่ามานิดหน่อยก็พอ ถ้ามึงเขิน”
ไอ้พวกเหี้ย มันถามอะไรทำนองนี้ทั้งวันจนผมต้องเอ่ยตัดบทตัดความฟินของพวกแม่งไป
“คนที่อยู่ห้องกับไอ้อาสาจะต้องได้กับมันหมดทุกคนหรือไง”
พูดไปขนาดนั้นยังทำอะไรพวกแม่งไม่ได้!
“มึงดูเข้าเค้าที่สุดแล้วไง”
“พี่อาสาหวั่นไหวชัวร์ๆ”
“หล่อจนผู้ชายด้วยกันยังยอม”
“หล่อจนหอสามทุกคนยอมยกพี่อาสาให้”
“สู้ๆ นะเพื่อน มึงต้องได้พี่มันสักวันโว้ย”
แทนที่ผมจะได้สบายใจ ได้พักจากการคิดเรื่องของอาสา แต่เพื่อนผมกลับเอาแต่พูดชื่อนี้ให้ฟังตลอดทุกห้านาที บอกเลยว่าหนีแม่งยังไงก็หนีไม่พ้น
ดูเหมือนคนถูกพาดพิงตลอดเช้าจะไม่รู้ตัว ทันทีที่อาจารย์สั่งเลิก พี่ปีสองอย่างอาสาก็เดินดุ่มๆ เข้ามาในห้องเรียนของปีหนึ่ง ท่าทางเหมือนอยากคุยกับผมมาก
เป็นอีกครั้งที่มันเป็นเป้าสายตา ดึงความสนใจจากทุกคนในห้องได้หมดจนมันต้องเผลอบ่นพึมพำกับตัวเอง
“มองเหี้ยไรนักหนา”
แม่งไปแดกรังแตนมาชัวร์ๆ ที่อาสามันกล้าด่าเพราะเด็กในห้องนี้เป็นน้องคณะของมันครับ ถึงแม้ว่าพวกเด็กปีหนึ่งหอสองมันจะไม่ค่อยกลัว(อีกทั้งยังอยากจับอาสาแดกลงท้อง) แต่มันก็เกรงใจ อาสารอให้เด็กคนอื่นๆ ทยอยออกไปจากห้องเรียนจนหมด
เหลือแค่ผมกับมันสองคน
ผมทำเป็นนั่งเล่นโทรศัพท์ อาสาทุบโต๊ะตรงหน้าเพื่อเรียกความสนใจจากผม
“กูมีเรื่องแปลกอีกแล้วว่ะ” อาสาร้อง สีหน้าเคร่งเครียดมากกว่าที่จะโกรธ เดี๋ยวก่อนนะ ผมนึกว่ามันจะมาด่าเรื่องที่ผมทิ้งมันให้อยู่กับไอ้เตเมื่อเช้าซะอีก
“มีอะไรวะ”
“เชี่ยเต...แม่งแปลก”
“ยังไง” ผมถามทั้งๆ ที่น่าจะรู้คำตอบอยู่แล้ว
“มันทำเหมือนจีบกูเลย” อาสาเดินไปเดินมาตรงหน้าโต๊ะของผม “เมื่อเช้านอกจากมาส่งที่คณะนะ ยังเดินมาส่งถึงหน้าห้องเรียนด้วย แถมยังซื้อขนมให้กินอีก ปกติเชี่ยเตมันส่งกูปุ๊บมันหนีไปคณะมันเลยนะ”
อย่างน้อยเชี่ยอาสามันก็สังเกตได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของเพื่อนล่ะวะ
“มันจะไม่มีอะไรใช่มั้ยมึง” อีกฝ่ายเริ่มเป็นกังวล “ถ้าเชี่ยเตแม่งคิดกับกูเหมือนเชี่ยไมล์ล่ะ...”
ผมอยู่ในฐานะที่ไม่สามารถพูดอะไรได้ทั้งสิ้น ทำได้แค่ทำหน้านิ่งๆ ใส่มัน
“เหี้ย กูตายเลยนะ”
มึงเตรียมเครื่องช่วยหายใจไว้เลยเพื่อน...มึงเตรียมไว้เลย
“มึงไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ”
“อยากฟังกูพูดว่าอะไรล่ะ”
“ความเห็นไง”
โอ้ย จะให้ผมพูดว่าไงอ่ะ จริงๆ แล้วผมเคยบอกคิดตั้งหลายครั้งหลายหนว่าเรื่องของสามคนนี้ผมแม่งคือคนนอก ถ้าออกความเห็นไป แล้วมันเละกว่าเดิมแทนที่จะดีขึ้นล่ะ
เหมือนผมแบกความไว้เนื้อเชื่อใจของคนทั้งสามคนเอาไว้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
“เอาที่มึงสบายใจเลย” ผมสรุปในที่สุดพร้อมกับลุกขึ้นเอื้อมมือไปตบบ่าไอ้อาสา “มึงสบายใจที่จะคิดอะไรหรืออยู่ตรงไหน มึงก็เอาตามนั้น”
“กูสบายใจตอนกูอยู่กับมึงนั่นแหละ”
“...”
“ถ้าแห่มาชอบกูหมดแบบนี้แล้วกูจะเหลือใครไว้เป็นเพื่อนวะ”
ผมรู้สึกวูบไหวเล็กน้อยกับคำพูดนั้น แต่ก็แสร้งทำเป็นรับรู้เฉยๆ
“มึงกินข้าวยังวะ” ผมเปลี่ยนประเด็น
“กำลังจะชวนมึงเนี่ย”
“งั้นไปกัน”
“อืม”
ผมไม่รู้หรอกว่าในใจมันคิดอะไรอยู่ แต่การที่มันบอกว่ามันอยู่กับผมแล้วสบายใจที่สุด ผมก็ไม่อยากทำให้มันผิดหวังหรือเครียดไปมากกว่านี้แล้ว
ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น ผมก็ขอทำในส่วนของผมให้ดีที่สุดแล้วกัน...
โรงอาหารกลาง
แทนที่จะกินข้าวอยู่โรงอาหารที่คณะ ผมกับอาสาเปลี่ยนบรรยากาศมากินโรงอาหารที่ใหญ่ที่สุดและอยู่ใจกลางมอแทน อาสาเป็นคนบอกว่ามันอยากกินที่นี่ แต่ผมคิดว่าความจริงแล้วมันไม่ใช่แบบนั้น
เพราะมันเห็นไอ้ไมล์นั่งอยู่กับเพื่อนปีสองของมันคนอื่นๆ อยู่โรงอาหารคณะก่อนแล้ว มันก็เลยไม่อยากไปเผชิญหน้าตอนนี้ ผมส่ายหน้าอย่างเห็นอกเห็นใจมัน มีคนชอบมาเยอะใครว่าจะเป็นเรื่องดี เพราะแม่งอยู่ยากเหมือนกันนะครับ
โรงอาหารที่นี่ใหญ่มากและก็ได้เจอคนจากหลากหลายคณะด้วย ผมจะได้เห็นผู้หญิงจากคณะอื่นๆ มากขึ้นก็คราวนี้
“เขามองอะไรกัน” อาสาพึมพำ ก่อนจะหันมามองผม “อ๋อ มึงสินะ”
“มองห่าไรกันนักหนา” ผมเห็นไอ้พวกผู้ชายหลายคนที่จับจ้องมาที่เพื่อนผม “มึงนี่เอง”
“ที่นี่ผัดไทยอร่อยนะ ร้านนั้นน่ะ” อาสาชี้นิ้วก่อนทิ้งตัวนั่ง
“ลงพุงสาด กูไม่แดก”
“งั้นจะแดกอะไร”
“ข้าวมันไก่ไม่เอาหนัง แดกแต่ส่วนอกด้วย”
“เรื่องเยอะจริงๆ”
“มึงคิดว่าหุ่นจะดีได้เพราะเทวดาเมตตาแล้วฟ้าจะประทานเหรอ มันก็ต้องรักษาเองสิ”
“งั้นกูเอาแบบมึงด้วย” อาสาพึมพำเก้อๆ ผมอดยิ้มเล็กๆ ไม่ได้ก่อนจะพยักหน้า
“กลัวอ้วนเหรอ”
“เห็นผู้หญิงมองมึงเยอะดี เลยอยากทำตาม จะได้หล่อแบบมึง”
ผมทำหน้าเบื่อใส่มัน เป็นอีกครั้งที่อยากจับมันเขย่าหัวซะเหลือเกินว่ามึงไปทางสายสตรียังไงมึงก็ไม่รุ่ง มึงต้องไปทางสายบุรุษ! แต่ผมก็ไม่พูดออกไปครับเพราะขี้เกียจฟังแม่งโวยวาย ผมลุกขึ้นเดินไปสั่งร้านข้าวมันไก่ใกล้ๆ หันกลับมาอีก ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาคุยกับไอ้อาสาแล้ว
ไอ้สัด กูปล่อยให้คลาดสายตาไม่ถึงนาที มึงโดนเลยเหรอ!
เชี่ยนั่นมันต้องเล็งอาสาไว้นานแล้วแน่เลยแต่ไม่มีโอกาสได้ขอ ผมมองจ้องเขม็งจนกระทั่งได้จานอาหารครบ ผมเดินยกไปวางบนโต๊ะระหว่างที่อาสากับไอ้นั่นกำลังคุยกันอยู่
“ได้แล้ว” ผมพูดเสียงแข็งๆ
“ขอบใจมาก” อาสาดูดีใจมากที่ผมมา
“งั้นเดี๋ยวไว้คุยกันนะ”
“เอ่อ อืมๆ”
คนแปลกหน้าเดินจากไปแล้ว ทันทีที่มันไปไกลผมก็หันมาหาคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามทันที
“มันมาทำไม”
“ขอไลน์”
“แล้วมึงให้มันเหรอ”
“ให้ไง ก็มันเป็นเพื่อนไอ้เต บอกว่าอยากถามการบ้านเชี่ยเตแต่ติดต่อไอ้เตไม่ได้ อะไรประมาณนั้น”
“เป็นเพื่อนเหี้ยเตแต่ไม่มีไลน์เหี้ยเตเนี่ยนะ” ผมร้อง “มึงบ้าเปล่าที่เชื่อมัน”
“คนนี้กูเคยเห็น”
“ห่า” ผมอดบ่นงึมงำไม่ได้ “ไหนบอกตอนนี้มึงคิดว่าไอ้เตมันชอบมึงไง แล้วมึงจะได้ไปคุยกับไอ้เชี่ยเตแทนไอ้นั่นตอนไหน มึงกำลังกังวลว่าเพื่อนมึงคนนี้จะชอบมึงอีกคนไม่ใช่เหรอ นี่มึงโง่หรือมึงโคตรโง่ ทำไมไม่คิดให้มันเยอะๆ ก่อนให้”
“บ่นจังเลย ให้ก็ให้ไปแล้ว จะให้ทำไงวะ”
“เอามือถือมา” ผมแบมือ
“เอาไปทำไม”
“เอามาวางช้อนมั้งสัด เอามา”
อาสาดูแปลกใจมากที่จู่ๆ ผมก็หงุดหงิดงุ่นง่าน มันส่งโทรศัพท์มา
“ปลดล็อกหน้าจอด้วยดิ”
“สาด” อาสากดรหัสปลดล็อกให้ ผมเข้าแอพไลน์ทันที ไอ้ห่านั้นมันแอดมาหาอาสาไวมาก แต่เชื่อป่ะผมกดบล็อกมันไวกว่าตอนที่มันแอดมาอีก
เรียบร้อยโรงเรียนทนาย...
“บล็อกแม่งทำไม” อาสาร้องเบาๆ
ผมยักไหล่เป็นการตอบ
“เชี่ยทนาย อะไรของมึง”
“ชอบผู้หญิงไม่ใช่เหรอ เพราะงั้นมึงไม่ต้องไปให้ท่าผู้ชายเพิ่ม”
“เฮ้ย มันมาขอไลน์เรื่องงาน”
“ยังไงกูก็ไม่ให้”
“มันมาขอไลน์กู”
“กูไม่ให้ไง”
“นี่ไลน์กูนะ”
“ไม่ให้”
อาสายอมจำนนกับความดื้อด้านของผม มันส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะบ่นพึมพำ “โหดยิ่งกว่าพ่อกูอีก”
ผมมีสีหน้าภาคภูมิใจเล็กน้อยแล้วหันมาสนใจข้าวมันไก่ ระหว่างทีมองดูไก่ในจานผมก็พลันนึกอะไรออกขึ้นมาได้
ไอ้สัดดดดด เมื่อตะกี้ผมหน้ามืดอะไรหรือเปล่า ผมทำเกินไปมั้ยเนี่ย ผมมองอาสาอย่างหวาดๆ มันก็ไม่ได้จะ้สังเกตสังกาอะไรผมเพิ่มเติมนะ
“มึงว่าที่กูทำเมื่อกี้กูทำไปเพราะอะไรวะ” ผมถามเหมือนชวนคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ
“มึงคงคิดว่ามีผู้ชายมาชอบกูเยอะแล้วมั้ง กูไม่ควรเพิ่มงานให้มึง”
“งานกูคืออะไร”
“อยู่กับกูไง”
“เพื่ออะไร”
“เพื่อให้กูสบายใจ สิ่งที่มึงทำเมื่อตะกี้มึงก็คงจะหวังดีกับกูนั่นแหละ” อาสาตอบซื่อๆ ดูมันเอร็ดอร่อยกับข้าวมันไก่มากเกินกว่าที่จะคิดว่าสิ่งที่ผมถามมันมีความนัยอะไรมั้ย ผมนี่ก็ซักไซ้แม่งจัง แต่แม่งก็ให้คำตอบผมอย่างชัดเจนจนผมรู้สึกโล่งไปหมด
หารู้ไม่ว่านอกจากจะทำเพื่อความสบายใจของมันแล้ว ผมยังทำเพื่อความสบายใจของตัวเองอีกต่างหาก
เพราะแค่เพื่อนมึงสองคนกูก็ปวดหัวจะแย่แล้วสาดดดดดดดดดดดดด
หลังจากนั้นผมก็ไม่คิดจะหนีไอ้อาสาไปไหนอีก ผมได้รับบทเรียนแล้ว เพราะผมทิ้งมันไว้แค่ไม่ถึงนาทีก็มีผู้ชายเข้ามาขอไลน์มันแล้ว นี่ถ้าทิ้งไว้เป็นวันๆ ผมคิดว่าแม่งต้องมีอะไรมากกว่านี้เป็นสิบเป็นร้อยเท่าแน่ เพราะงั้นผมจะอยู่ตัวติดกับมันไว้นี่แหละ
เพื่อความสบายใจของตัวผมเอง
ตอนนี้ผมไม่รู้หรอกว่าผมคิดยังไงกับมันถึงขั้นไหนแล้ว ผมหวงมันเกินกว่าคำว่าเด็กหอสามและก็เพื่อนไปแล้ว คำว่าหวงมันเกิดจากความรู้สึกอะไรกันแน่ครับ
ชอบเหรอ นี่ผมชอบมันเหรอ
ใช่เหรอครับ...
คนอ่านคงอยากไล่ผมให้มานั่งคุยกับตัวเองก่อนแล้วค่อยมาถาม เฮ้ออออออ ที่ผมสับสนในตอนนี้อาจเป็นเพราะหลายสิ่งหลายอย่าง เพื่อนสองคนที่มาชอบอาสาเป็นเพื่อนผม อาสาก็เป็นเพื่อนผม อีกทั้งผมยังเคยลั่นวาจาไว้ด้วยว่ายังไงผมก็ไม่มีวันชอบอาสาแน่ๆ เพราะคำนั้นเลยนะครับที่ทำให้ไอ้เตกับไอ้ไมล์ปล่อยผมให้อยู่ห้องเดียวกับอาสา ถ้ามันรู้ว่าใจผมเริ่มแกว่งไปทางอาสาแล้ว ปัญหาแม่งต้องเกิดชัวร์ๆ
ผมลอบมองเพื่อนผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ที่นั่งอยู่เบาะข้างๆ มันบอกว่าอยากซื้อของกินจากเซเว่นให้ผมจอดรถแวะให้หน่อย ผมทำตามนั้น ระหว่างที่รอมันผมก็เล่นโทรศัพท์รอ
เชี่ยไมล์ทักผมมา
MILE : กูมีดีวีดีหนังที่อาสามันอยากดู
MILE : ยังไงเย็นนี้มึงก็ช่วยทำตัวยุ่งๆ แล้วอย่าเพิ่งกลับห้องได้มั้ยวะ
MILE : เชี่ยเตแม่งทำคะแนนไปแล้ว กูไม่อยากแพ้อ่ะ
MILE : กูจะแก้ตัวทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น และกูทำไม่ได้ด้วยถ้ากูไม่มีเวลากับโอกาส
MILE : ช่วยกูหน่อยนะ
MILE : *สติกเกอร์หมียกมือไหว้ขอร้องพร้อมคำว่า Please* โอ้โห...ผมถึงกับต้องเอามือปาดเหงื่อตัวเองเลยครับตอนที่อ่านจบ สิ่งที่ไอ้ไมล์ขอร้องมันขัดกับความตั้งใจและความปรารถนาของผมลิบลับ ผมอ่านข้อความหลายบรรทัดนั้นซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ นึกให้ตายยังไงก็นึกวิธีแก้ปัญหาไม่ออก
ทำไงดีครับ ผมควรทำยังไง
“ออกรถ!” อาสาร้องลั่นหลังจากที่เปิดประตูมานั่งที่เดิม “ออกรถเลย”
“เกิดอะไรขึ้น”
“เจอเชี่ยเต”
“...”
“แม่งจะเปย์ให้กูอีกแล้ว”
เปย์อะไรวะ ผมทำหน้างงๆ
“รีบขับไปก่อน เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง”
ผมทำตามที่มันบอก ระหว่างนั้นอาสาก็เล่าให้ฟังคร่าวๆ ว่ามันกะจะไปซื้อขนมเพื่อตุนเอาไว้ที่ห้อง ดันเจอเข้ากับเชี่ยเตที่มาซื้อขนมเหมือนกัน ไอ้เตเข้ามาหาพร้อมกับบอกว่าจะเลี้ยงทุกอย่าง รวมแม้กระทั่งลูกชิ้นจากรถเข็นที่จอดอยู่หน้ารถผมด้วย
เข้าใจแม่งแล้วว่าทำไมแม่งรีบหนี ไอ้เชี่ยเตเป็นแม่งสายเปย์ก็จริงแต่มึงก็เปลี่ยนแปลงกะทันหันจนผิดสังเกตเกิ๊น ใครจะไม่ตกใจวะ
แต่ผมมีเรื่องตกใจมากกว่านั้น...
“อาสา เย็นนี้เชี่ยโอ๊คนัดไปแดกนะ” ผมพูด
“ไปด้วยดิ”
“มีแต่เพื่อนปีหนึ่งนะ”
“จะเป็นไรวะ ก็อยู่หอเดียวกัน”
ผมควรจะอ้างอะไรดี อะไรที่อาสาทั้งเกลียดทั้งกลัว
“แล้วก็มีพวกหอสอง...มาแดกด้วย”
ช่างเป็นคำโกหกที่ไม่มีมูลความจริงแม้แต่น้อย แต่อาสาแม่งเสือกจะเชื่อ! พวกหอสองคงเป็นอะไรที่มันไม่ชอบจริงๆ ครับ ไม่งั้นมันจะทำหน้าแหยงขนาดนั้นเหรอ
“งั้นเหรอ”
“อาจารย์จะเลี้ยงเฉพาะเซคชั่นอ่ะ” แถเพิ่มเพื่อยกระดับความน่าเชื่อถือ
“อย่ากลับดึกละกันนะ”
“โอเค”
แม่งรู้สึกผิดฉิบหาย สีหน้าผมไม่ดีเท่าไหร่นักหลังจากนั้น แต่อาสาไม่ได้สังเกต มันดูปกติและไม่รู้ว่าควรเตรียมตัวเตรียมใจว่ากำลังจะมีอะไรเกิดขึ้นกับมัน
กูขอโทษจริงๆ นะ
ห้อง 503
ผมเดินไปเดินมาอย่างลนลาน จากเวลาเย็นย่ำกลายเป็นเวลาหัวค่ำ ไอ้ไมล์ไม่ได้บอกว่าจะมาตอนไหน แต่ผมคิดว่าอีกสักพักมันคงมาแล้วล่ะ ผมมองไปที่อาสาที่กำลังอ่านหนังสือไปด้วยกินขนมไปด้วย ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกแย่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก หัวใจของผมเต้นแรงทันที ไอ้ไมล์มาแล้ว
“ใครวะ มึงไปเปิดประตูดิ๊”
ผมเดินไปเปิดประตูตามคำพูดของอาสา ไอ้ไมล์ยืนอยู่หลังประตู ท่าทางตื่นเต้นเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้หนีจากความเป็นธรรมชาติของมันมากนัก
“กูมาชวนพวกมึงดูหนังว่ะ” มันเดินเข้ามาในห้อง ทำสีหน้าอารมณ์ดี แม่งเนียนสัดๆ จนผมอยากถวายออสการ์ให้
“กูต้องออกไปแดกกับเพื่อน” เสียงผมไร้รสชาติมาก
อาสาถลึงตาใส่ผมพร้อมกับส่ายหน้ารัวๆ ผมหลุบสายตาลงต่ำ พยายามเลี่ยงที่จะสบตามัน
“อ้าว กูอุตส่าห์ขึ้นมา”
“พวกมึงดูกันสองคนเลย” ผมพูดพร้อมๆ กับเดินไปที่ประตู
“ทนาย” อาสารำพึง แสดงความวิงวอนผ่านทางสายตาจนผมใจสั่นไปหมด
“กูไปก่อนนะ เดี๋ยวดึกๆ จะกลับ”
ผมออกไปจากห้องพร้อมปิดประตู ความรู้สึกผิดถ่าโถมเข้ามาหาผมจนผมรับไว้แทบไม่ทัน อาสาต้องโกรธผมแน่ๆ แต่ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือผมทำให้คนอีกคนต้องมาโกรธผมด้วย
คนๆ นั้นก็คือตัวผมเอง
ทนาย ไหนมึงบอกว่ามึงจะทำให้อาสาสบายใจไง...
tbc*ไม่รู้ควรเอาใจช่วยทนายเรื่องไหนก่อนดี เป็นพระเอกชฟค.นี่เหนื่อยเนอะ 
หัวข้อ: ... สิ บ ส อ ง เ ศ ร้ า ... l (I) บัลลังก์ปักษา l up : 19/08/17 [END] (อ่าน 488807 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก