บัลลังก์ปักษา
ตอนที่ 11
หลังจากที่รู้ตัวแล้วว่าตัวเองชอบอาสาแน่ๆ ผมก็รุกจีบมันอย่างเต็มที่จนมันหวั่นไหวใกล้จะตอบตกลงคบเป็นแฟนกับผมแล้วครับ
ถุย!
มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ผมอยู่ห้องเดียวกันกับมันแถมยังเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของมันในตอนนี้อีก จะให้ผมกระทำการรุกอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งมันก็กระไรๆ อยู่ อย่างที่ไอ้โอ๊คมันเคยบอก อาสาน่ะน่าจะไม่ใช่พวกที่ชอบคนรุกหนักๆ เพราะตัวอย่างมีให้เห็นจากเพื่อนสองคนนั้นแล้ว
มันตกใจจนถึงขนาดต้องย้ายห้องเลยนะ
แล้วผมควรจะทำยังไงล่ะ ต้องทำแบบครึ่งๆ กลางๆ ต้องไม่ชัดเจนแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นอะไรที่อาสาเดาไม่ออก
ยากเลยเนี่ย ปกติผมจีบคนอื่นก่อนซะที่ไหนกัน
วันนี้หลังจากเลิกเรียนผมอยู่ในห้อง 503 กับอาสา มันกำลังอ่านหนังสือเรียนอยู่ ผมเองก็ทำแบบนั้นเหมือนกัน แต่ไม่ค่อยมีสมาธิมากเท่าไหร่เนื่องจากอาสามันนั่งอยู่ข้างๆ มันตื่นเต้นนิดหน่อยน่ะ
“คืนนี้ไอ้เตชวนไปดื่มว่ะ” มันโพล่งขึ้น ทำเอาผมมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย
“มึงจะไปป่ะ”
“มึงไป กูก็ไป”
“อ้าว ทำไมขึ้นอยู่กับกูล่ะ”
“กูจะไปคนเดียวได้ไงล่ะวะ”
ผมมองกองชีทเรียนที่อยู่ตรงหน้า อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะสอบมิดเทอมแล้ว แม้ว่าตอนนี้ยังมีเวลาพอสำหรับเรื่องไร้สาระ แต่ผมก็ไม่อยากไปดื่มในวันนี้อยู่ดี มันไม่มีอารมณ์น่ะครับ
“กูอ่านหนังสือดีกว่า”
“อืม งั้นกูก็อ่านหนังสือ”
ว่าง่ายดีแฮะ นี่ผมอยู่ในจุดที่ได้เปรียบกว่าคนอื่นมากจริงๆ อย่างที่ไอ้โอ๊คบอก แต่ผมเสือกโง่ ไม่รู้ว่าจะใช้โอกาสนี้ทำคะแนนให้ตัวเองได้ยังไง
เหลือบมองดูคนนั่งข้างๆ ขนตายาวของมันกระพริบอย่างเชื่องช้าระหว่างที่สายตาไล่ไปตามตัวหนังสือ รู้สึกละมุนไปหมดในทุกการกระทำ แต่เชี่ยแม่งไม่รู้ตัวว่ากำลังทำคนอื่นเขาใจสั่น
“มองห่าไร” อาสารู้สึกตัวในที่สุด “มีอะไรวะ”
“ขนตามึงหลุด” ผมเฉไฉ
“ไหน” มันทำท่าจะไปส่องกระจก แต่ผมจับตัวมันให้นั่งอยู่นิ่งๆ
“เดี๋ยวเอาออกให้”
มันหลับตา ปล่อยให้ผมหยิบขนตาออกให้ ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ แอบจ้องมองมันในระยะประชิด รู้สึกมีความสุขจนอยากเก็บภาพที่อยู่ตรงหน้านี้เอาไว้นานๆ
“มึงเอาออกยัง” จู่ๆ อาสาก็ลืมตาขึ้นมา มันตกใจที่เห็นใบหน้าผมอยู่ใกล้มันมาก ผมรีบทำเป็นหยิบออกแล้วโยนทิ้ง
“ขนตาเยอะสัด”
“ได้แม่มา”
“...”
“เออ เกือบลืมไปแน่ะ” อาสาเอ่ย “ช่วงหลังสอบมิดเทอมคณะจะไปรับน้องนอกสถานที่”
“รับทำไมอ่ะ” ผมโวยวาย “ยังไงหอก็มาก่อนคณะอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
“ก็ทำไปงั้นๆ เพื่อให้เป็นธรรมเนียม”
แบบนี้ก็มีด้วย... “มึงไปป่ะ”
“ไม่ได้ไปอ่ะ”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“งานแบบนี้เพื่อนไม่ให้กูไปอยู่แล้ว” แปลว่าอะไรวะ ทำไมกิจกรรมแบบนี้ถึงไม่ให้อาสาซึ่งเป็นคนที่อยู่คณะไปด้วย ผมถึงกับงงเลยทีเดียว “อยู่ดีๆ สาวๆ ก็ลงชื่อเพียบจนคนเต็ม เขาว่ากันว่าเป็นเพราะมึง”
ผมชี้นิ้วมาที่ตัวเอง “กูน่ะเหรอ”
“ช่าย”
“มึงไม่ไปกูก็ไม่ไปอ่ะ” ผมพูดเสียงแข็ง “ไปร้านเหล้ามึงยังขึ้นอยู่กับกูเลย เพราะงั้นไปรับน้องกูก็ต้องขึ้นอยู่กับมึง”
“ได้ไงวะ เขาให้ปีหนึ่งไปทุกคนนะ”
“กูไม่ไปซะอย่าง เพื่อนปีหนึ่งกูก็มีแล้ว เยอะด้วย” ผมหมายถึงไอ้โอ๊คกับคนอื่นๆ
“เขาจัดเพื่อให้มึงสนิทกับพวกหออื่น”
“กูไม่อยากสนิท” นึกถึงพวกหอสองปีหนึ่งแล้วผมเซ็ง
“ดื้อจริงๆ” อาสามองผมอย่างทึ่งๆ
“มึงไป กูถึงจะไป”
ประเด็นนี้เป็นอันต้องตกไปเพราะผมสรุปไว้แบบนี้ อาสาส่ายหน้าเบาๆ ให้ผม ขณะที่ผมนั้นหน้าตาบึ้งตึง รู้สึกได้เลยว่าการไปรับน้องนอกสถานที่ครั้งนี้ผมต้องไปเพราะถูกบังคับ และอาสาก็คงจะไม่ได้ไปกับผมแน่ๆ
“กูนึกว่ามีแต่กูที่ติดมึงซะอีก” อาสาหัวเราะ
“กูไม่ได้...ติดมึง” ผมเอ่ยเสียงแผ่ว
“รู้สึกดีนะเนี่ย” มันยิ้มจนตาหยี หัวใจผมเต้นแรงตึกตักจนทำให้ผมต้องหยิบชีทอะไรก็ไม่รู้ขึ้นมาแล้วเดินหนีไปอ่านบนเตียง
มันช่างอ่อยคนอื่นอย่างไม่รู้ตัวได้เก่งจริงๆ เข้าใจแล้วว่าทำไมคนที่อยู่ใกล้ๆ มันถึงได้หวั่นไหวหมดทุกคน เพราะไอ้อาสามันเป็นอย่างนี้ไง
โทรศัพท์ผมสั่น คนที่โทรมาก็คือไอ้ป๊อบ ผมกดรับสายอย่างงุนงงว่ามันจะโทรมาทำไมตอนนี้
“ฮัลโหล”
[นอนยังวะ]
“ไอ้สัด ยังไม่ถึงสองทุ่มเลย”
[พวกเพื่อนโรงเรียนมันนัดดื่มอ่ะ มึงมาได้ป่ะวันนี้]
“หา จริงดิ” พวกเพื่อนโรงเรียนที่ว่าคือเพื่อนโรงเรียนเก่าสมัยมัธยมครับ สำหรับเพื่อนห้องเก่าของผมมีประมาณ 4-5 คนมั้งที่มาเรียนที่นี่ ไอ้ป๊อบก็เป็นหนึ่งในนั้น แน่นอนว่าทุกคนอยู่ปีสองหมดเลย ยกเว้นผมคนเดียว
[จู่ๆ มันก็นัดว่ะ แม่งโคตรกะทันหัน]
“เอาไงดี” นานๆ ทีเพื่อนเก่ามันจะนัดรวมตัวกันได้ เพราะได้ข่าวว่าต่างคนต่างอยู่หอกระจัดกระจาย อย่างไอ้ป๊อบอยู่หอหนึ่ง ผมอยู่หอสาม เพื่อนที่เหลือมีหอสี่สามคน หอหกสองคน
[เพื่อนแม่งอยากเจอมึงมาก]
“โอเค งั้นไว้เจอกัน”
ผมกดวางสาย สบสายตากับอาสาที่มองมาจากโต๊ะเขียนหนังสือ
“จะไปไหน” มันหรี่ตาถาม
“เพื่อนโรงเรียนเก่าเขานัดกันว่ะ”
“ดื่มเหรอ”
“เออ”
“อืม”
ผมลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า การกระทำของผมเป็นไปอย่างเชื่องช้า ราวกับผมลังเลอะไรบางอย่างอยู่
“มึงจะไปด้วยป่ะ” ผมทำเป็นถามลอยๆ
“เพื่อนโรงเรียนเก่ามึงทั้งนั้น กูจะไปทำไมล่ะ” อาสาตอบทั้งๆ ที่เล่นโทรศัพท์อยู่
“แต่กู...อยากให้มึงไปด้วยนะ” เสียงผมเบามากอย่างกับบ่นให้ตัวเองฟัง
“กูเพิ่งปฏิเสธเชี่ยเตกับเชี่ยไมล์ไป”
“ก็ไปอีกงานกับกูแทนไง”
“เฮ้ย ถ้าพวกแม่งเห็นล่ะ”
“เดี๋ยวกูเอาตัวบังให้”
“ทนาย”
“ไปกับกู”
“แบบนี้ยังมีหน้ามาบอกว่าไม่ติดกูอีกนะ” อาสาหัวเราะ ลุกขึ้นยืนเตรียมจะเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมลอยหน้าลอยตา พลางคิดในใจเล่นๆ ว่าดีแล้วล่ะที่มันมองว่าผมติดมัน มันจะได้รู้ไงว่ามันสำคัญสำหรับผม
“มึงก็ติดกูเหมือนกันแหละวะ”
“กูไม่เถียงสักคำอ่ะ”
โอ้ยยย มึงทำอะไรกับใจกูเนี่ย อาสา พูดแบบนี้กูฟินนะ
“ถ้ากูเงียบๆ ก็อย่าแปลกใจนะ แหะ ไม่ค่อยคุ้นกับคนแปลกหน้าเท่าไหร่”
“กูรู้ว่ามึงเป็นคนยังไง” ผมพูดให้มันสบายใจ “กูจะอยู่ตัวติดกับมึงตลอดเวลาเลย มึงไม่ต้องกังวล”
ร้าน HH BAR หรือร้านบาร์หิ่งห้อย
นานๆ ทีจะนัดเจอกันพวกมึงก็พากันร้านซะหรูเลยนะ ไอ้ป๊อบมันเป็นคนเลือกร้านนี้ครับ มันบอกว่าถ้าไปร้านเหล้าธรรมดาๆ ร้านอื่นมันจะคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะแต่ละร้านเปิดเพลงเสียงดังฉิบหาย ก็จริงของมันนะ อีกอย่างร้านนี้มีแต่พวกคนรวยจึงไม่ค่อยมีใครโฟกัสเรื่องใครมากับหออื่นไม่ใช่หอตัวเอง ยังไงก็ไม่มีการปะทะกันอย่างแน่นอน
การที่ผมพาอาสามาด้วยเป็นการเซอร์ไพรส์ไอ้เชี่ยป๊อบเป็นอย่างมาก แม่งยิ้มไม่หุบเลยครับ ดูก็รู้ว่าดีใจมากที่ได้เจอกับอาสาระยะประชิด ถึงจะเป็นอย่างนั้นผมก็จับตัวอาสาให้นั่งข้างๆ ผม แนะนำตัวมันกับเพื่อนทีละคนๆ ซึ่งแต่ละคนก็ไม่ได้มีสีหน้าต่างจากไอ้ป๊อบเท่าไหร่ โชคดีที่ไม่ได้หื่นกระหายอยากจับมันแดกเหมือนพวกหอสอง อาสาก็เลยไม่ได้อึดอัดอะไรมากนัก
ผมกับเพื่อนคุยกันเสียงดังมากเหมือนไม่ได้เจอกันมาเป็นชาติ แต่ละคนก็เล่าด้านมืดของหอตัวเองให้ฟังอยากออกรสอย่างไม่กลัวว่าหอตัวเองจะเสียหายมั้ย อย่างพวกหอสี่ เพื่อนผมที่มาจากหอนี้มันเซ็งมาก วันๆ คนในหอนี้จัดแต่ปาร์ตี้ริมสระน้ำหรือไม่ก็เปลี่ยนส่วนกลางเป็นผับขนาดย่อมๆ แล้วชวนพวกผู้หญิงเข้ามา (ไอ้สัดดด หอสี่พาผู้หญิงเข้ามาในโซนหอพักชายได้ แม่งต้องเป็นอภิสิทธิ์ชนขนาดไหนวะ!) ส่วนคนที่มาจากหอหกมันบอกว่าหอมันมีแต่พวกติสต์ แต่ก็มีบางคนที่เข้าขั้นใกล้บ้า เดินอยู่เฉยๆ ก็ตะโกนออกมาก็มี แรกๆ ก็ปรับตัวยากเหมือนกัน แต่ตอนนี้ชักชินแล้ว
เพราะแม่งก็ทำแบบเขาเหมือนกัน
“ได้ข่าวมาว่ามึงบุกเดี่ยวไปที่หอสองมาเหรอวะ”
“เออ เป็นไงไหนเล่ามา”
“มึงรอดมาถึงวันนี้ได้วะเพื่อน”
“สมัยก่อนแม่งก็ไม่ใช่พวกนักเลงโตนี่หว่า”
ผมกับอาสามองหน้ากัน อาสายิ้มมุมปากนิดหน่อย ส่วนผมก็พยายามเล่าแบบเลี่ยงๆ
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก กูโชคดีที่ประธานหอไม่เอาเรื่องเฉยๆ” คิดแล้วก็เซ็ง ไอ้พี่สงครามต่างหากที่มาหาเรื่องผมก่อน แต่ผมก็ต้องพูดทำนองนี้เพื่อป้องกันเรื่องต่อความยาวสาวความยืด
“โชคดีจริงๆ ปกติพี่สงครามทำคนอื่นพังยับเลยนะ”
“หลังๆ พี่มันใจเย็นลง”
“ได้ข่าวว่าอินเลิฟ”
นึกภาพคนห่ามๆ อย่างพี่สงครามอินเลิฟไม่ออกเลยว่ะ
“หอสามมีอะไรจะเล่าป่ะวะ”
“เออ กูก็อยากรู้ชีวิตของพวกหน้าตาดีเหมือนกัน”
“ให้อาสาเป็นคนเล่าได้ป่ะ” ไอ้ป๊อบยิ้มให้คนที่นั่งข้างๆ ผม ผมรู้สึกหมั่นไส้มันเล็กน้อยก็เลยเตะขามัน “เตะขากูทำไม”
“กูอยากเตะ” ผมตอบสั้นๆ
อาสาหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะตอบ “ก็ไม่เห็นมีอะไรพิเศษนะ”
“กูว่ากูเล่าดีกว่า” ผมพูด รู้สึกเป็นตัวของตัวเองมากขึ้นเมื่อได้อยู่ท่ามกลางเพื่อนเก่าที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขมานาน “มันนี่แหละคือความพิเศษของหอกู” ผมพยักเพยิดไปทางอาสาที่นั่งอยู่ข้างๆ
ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ ทุกคนทำสีหน้าเห็นด้วยกันหมด
“ทุกคนที่อยู่หอสามต้องหวงมันหมด ตอนแรกกูก็ไม่เชื่อนะ แต่ตอนนี้กูเริ่มจะเป็นแบบนั้นแล้วว่ะ”
“เป็นแบบไหน”
“หวงมันไง”
สิ้นเสียงของผม เพื่อนมันก็เริ่มเอ่ยปากแซวทันที อาสายกแก้วขึ้นดื่ม ขณะที่ผมนั้นใจกล้าหน้าด้านต่อสู้ต่อไป ไม่มีทางแพ้เสียงแซวพวกนั้นอย่างเด็ดขาด
แพ้ก็ซวยสิครับ ในเมื่ออาสามันนั่งอยู่ใกล้ๆ นี่ ถ้าเผลอแสดงออกไปมากในตอนนี้ มันจะมีข้อเสียมากกว่าข้อดีนะ
“มิน่า กูพูดกับอาสาไม่ได้เลย” ไอ้ป๊อบท้วง
“นั่งก็นั่งติดกัน”
“มึงหวงเพราะอยู่หอสาม หรือหวงเพราะมึงหวงเองวะสัดทนาย”
เกลียดที่พวกเหี้ยนี่แม่งรู้ ถึงแม้สมัยก่อนจะไม่ใช่เพื่อนกลุ่มเดียวกัน (ยกเว้นผมกับป๊อบ) แต่เพราะอยู่ห้องเดียวกันมานานอีกทั้งยังมีวีรกรรมร้อยแปดพันเก้าที่ทำร่วมกันมาอีก พวกมันถึงรู้ใจผมซะขนาดนี้
“อย่าไปแซวแม่งให้มากดีกว่า” ไอ้ป๊อบเอ่ย “เดี๋ยวเดือนหอสามจะโดนคนในหอสามกระทืบซะเอง”
“โทษฐานที่คิดจะสอยนางฟ้า”
“สมบัติของหอเขา”
“เอาล่ะๆๆ” ผมปรามพวกมัน “แซวอะไรเกรงใจมันด้วย”
อาสามีสีหน้ายิ้มๆ ไม่ได้รู้สึกอึดอัดหรือแปลกๆ อะไร ทำให้ผมโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง อย่างน้อยที่มันโดนแซวกับผม มันก็ไม่มีท่าทีรังเกียจเดียดฉันท์
“เออ มีอีกสาเหตุหนึ่งที่กูนัดมึงมาว่ะ” ไอ้ป๊อบเปลี่ยนประเด็น “เมื่อกี้แอลทักกูมา”
คำพูดของป๊อบทำเอาเพื่อนพากันเงียบกริบ ผมรู้สึกคิ้วกระตุกนิดหน่อยที่ได้ยินชื่อนั้นหลังจากไม่ได้ยินมานาน
แอลคือแฟนเก่าของผมไงครับ
“เขามาถามกูว่ามึงเป็นไงบ้าง หลังจากที่ได้เห็นภาพที่ถ่ายกันวันนี้ว่ะ” ไอ้ป๊อบเขย่าจอโทรศัพท์มันให้ผมดู ภาพที่มันเพิ่งโพสต์วันนี้ก็คือภาพที่พวกเรานั่งแดกกันวันนี้นั่นแหละครับ ในภาพนั้นมีอาสาด้วย ซึ่งอาสาบอกว่าอย่าแท็กมัน เพราะเดี๋ยวไอ้เตกับไอ้ไมล์จะมาเห็น
“เหรอ” ผมไม่รู้จะตอบเพื่อนว่าไง
“และก็ยังถามกูอีกด้วยว่ามึงมีแฟนใหม่หรือยัง”
“ถามเยอะจังวะ” ผมพูดกลั้วหัวเราะอย่างขื่นๆ
“เพราะเห็นรูปมันกับอาสาแน่เลยว่ะ” เพื่อนผมจากหอสี่พูดอย่างตื่นเต้น “ได้เวลาเอาคืนแล้วสัดทนาย”
“เออ ได้เวลาเอาคืนแล้ว”
อย่าทำให้เด็กนักเรียนโรงเรียนชายล้วนแค้นเชียว ทำเพื่อนมันเจ็บ ก็เหมือนทำมันเจ็บ ทุกคนรู้ดีว่าแอลกับผมเลิกกันเพราะอะไร และพวกมันก็ไม่ชอบใจอย่างมากด้วย
เพื่อนผมส่วนใหญ่ก็อยู่ทีมผมนั่นแหละ ไม่มีใครทีมแอลเลยสักคน ส่วนเพื่อนแอลที่อยู่ห้องอื่นก็อยู่ทีมแอลครับ ตามประสาคนที่จบมาจากห้องเดียวกัน
ผมมองไปที่อาสาที่ไร้ความเห็นในเรื่องนี้ ดูมันสนใจนิดๆ ตามประสาเพื่อนปกติ
“บอกไปละกันว่ากำลังจีบคนใหม่อยู่”
ตอนที่ผมพูด ผมไม่ได้มองหน้าเพื่อนเลยครับ แต่ผมมองอาสานั่นแหละ
ไม่รู้มันเขินหรือมันคิดว่าผมพูดเล่น มันดันใบหน้าของผมให้หันไปทางอื่นด้วยมือของมันอย่างแรง จนหัวผมเอียงไปหาไอ้ป๊อบ ทั้งโต๊ะหัวเราะอย่างถูกอกถูกใจ
“ต้องอย่างงี้สิ” ไอ้ป๊อบยิ้มมุมปากก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตอบแอล
ลานจอดรถ
“เพื่อนมึงตลกดีอ่ะ” อาสาพูด “ถึงแม้ว่าจะอยู่กันคนละหอก็เถอะ”
“เดี๋ยวจะนัดพวกแม่งอีก” ผมพูดอย่างหมายมั่น
“คนชื่อป๊อบนี่เป็นอะไรกับกูมากมั้ยวะ” อาสาถามขำๆ “ชอบแซวกูอ่ะ”
“มันปลื้มมึงไง ตอนกูมามอนี้ใหม่ๆ ก็พูดถึงแต่มึง บอกว่ามึงเป็นนางฟ้าอย่างงั้นอย่างงี้”
อาสาหยุดเดินกะทันหัน จนผมที่เดินอยู่ชนเข้ากับหลังของมัน
“กูไม่ชอบเลยเนี่ย ไอ้คำว่านางฟ้าห่าเหว” มันร้อง “ตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว ทุกคนพากันเรียกกูแบบนี้หมด”
“ก็ดีแล้วนี่ ถูกเขาเรียกว่านางฟ้าดีกว่าถูกเรียกว่าซาตานป่ะวะ”
“กูอยากเป็นเทวดา”
“ไม่ได้หรอก”
“...”
“เพราะกูเป็นเทวดาแล้ว”
“ถุย” อาสาทำท่าจะไล่เตะผม ผมวิ่งหนีอยู่นานหลายวินาทีจนกระทั่งเห็นรถยนต์คุ้นตากำลังขับเข้ามา ผมรีบคว้าตัวอาสามาหลบหลังรถใครก็ไม่รู้
รถคันนั้นคือรถของไอ้เต
อาสาก็เห็นแล้วเหมือนกัน มันมุดหลบหลังผมใหญ่เลยเพราะกลัวเพื่อนจะมาเห็น อย่างน้อยมันก็ไม่อยากทำร้ายความรู้สึกของเพื่อนมากไปกว่านี้ ถ้าเพื่อนรู้ว่ามันบอกปัดเพื่อจะมาดื่มกับกลุ่มอื่น สองคนนั้นก็คงรู้สึกแย่อยู่นะครับ
ผมมองอาสาด้วยดวงตาที่เบลอๆ เล็กน้อย อาจเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ทำให้ผมกล้ามองหน้ามันยาวนานขนาดนี้ อีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกว่ากำลังถูกมองเลย เพราะมันมัวแต่ร้อนใจเรื่องที่เห็นรถของไอ้เตอยู่
“มันเห็นกูมั้ยเนี่ยเมื่อตะกี้”
“...”
“นิสัยไอ้เตนะ ถ้ารู้ว่ากูทำแบบนี้แม่งมีโวยอ่ะ”
อาสาหันมาสบตาผม มันกระพริบตาปริบๆ มองหน้าผมอย่างงุนงงว่าผมมองมันทำไมขนาดนั้น
“มีอะไรวะ”
“...”
“ขนตากูหลุดอีกเหรอ”
ใจผมแม่งอยากทำทุกอย่างที่เรียกว่าแต๊ะอั๋ง แต่ในเมื่อมันมีคำว่าเพื่อนคั่นอยู่ตรงกลาง ทำให้ผมไม่สามารถทำอะไรมากไปกว่าการจ้องมองมันอยู่แบบนี้
“เชี่ย อะไรของมึง” อาสาเริ่มตกใจ ตบหน้าผมเบาๆ เพื่อเรียกสติ
“มึงรังเกียจกูป่ะวะ”
“ถามอะไรตอนนี้”
“มึงรังเกียจกูหรือเปล่า”
“ถ้ารังเกียจป่านนี้กูถีบมึงไปแล้ว”
“ถ้ามึงไม่รังเกียจกู แสดงว่ามึงก็ชอบกูได้สิ”
“เชี่ยยยยย” อาสาผลักผม “เอากุญแจรถมา เดี๋ยวกูขับเอง”
“ชอบ...ในฐานะเพื่อนงี้”
“หา”
“มึงชอบกูในฐานะเพื่อนมั้ย”
“สัดทนาย”
“ตอบมา”
อาสาทำหน้าเหมือนจำใจที่จะต้องตอบ “เออ ชอบบบบบบ ถ้ากูไม่ชอบมึง กูไม่ทำตัวติดกับมึงหรอก”
นางฟ้าทำให้ผมฟินเป็นครั้งที่สองในวันนี้...แม้ว่าคำถามของผมจะเป็นการบังคับให้แม่งตอบก็ตาม อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมรู้ว่าปลายทางผมไม่ใช่ว่าจะไม่สมหวังซะทีเดียว
คนเราแม่งต้องทำทุกอย่างเพื่อความฟินของตัวเองสิครับ
TBC*ถ้าได้รุกแล้วก็รุกหนักดีจริงๆ 555
หัวข้อ: ... สิ บ ส อ ง เ ศ ร้ า ... l (I) บัลลังก์ปักษา l up : 19/08/17 [END] (อ่าน 488825 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก